|
Al iets verteld over mijn "rapport" van vorig semester betreffende mijn opleiding? Wel, het was dik in orde!
Fier heb ik de behaalde "deelcertificaten" in de dikker groeiende enveloppe gestoken.
En ondertussen zijn we weer een nieuw semester van de BAB-opleiding gestart. Het vijfde en tweede laatste.
Hier werd onze klasgroep in kleine groepjes verdeeld, om samen iets uit te werken op een gloednieuwe, ons toegewezen, stageplaats.
Erg spannend eigenlijk.
Het betekent ook een beetje afscheid van het woonzorgcentrum waar ik twee jaar lang stage liep. Met spijt, want ik mis onze mensen.
Hoewel ik er af en toe nog zal binnenlopen, want ik had beloofd nog iets af te werken. Iets rond het zichtbaar en leesbaar maken van een stukje levensverhaal van enkele bewoners. Het levensverhaal van mensen, die door hun dementie niet meer bij machte zijn het te vertellen.
Boeiend om enkele puzzelstukjes te ontdekken van het leven dat mensen geleefd hebben. Van wat ze soms doorstaan hebben. "Door-staan" in de zin van zich in zware omstandigheden "staande te houden". Zich erdoor slaan.
Zoals Ella. Ella die daar maar zit en enkel nog een beetje wartaal uitslaat, waar niemand iets van begrijpt.
Maar ooit heeft ze haar vrouw gestaan. Na het overlijden van haar man, bleef ze achter met zeven kinderen tussen drie en veertien jaar. Ze moest ze toen, in bittere omstandigheden, verder alleen groot te brengen. Ze heeft het geklaard.
Wat een vrouw als Ella levens- en daadkrachtig bewerkstelligd heeft, daar kan niets of niemand ooit iets van af doen.
Ook dementie niet.
|
