Ik ben Jaclien, °19 december 1955. Ik werkte lange tijd in de tuinbouwsector, volgde onlangs de opleiding Begeleider Animator voor Bejaarden en werk nu in een woon- en zorgcentrum met ouderen met dementie. Ik ben getrouwd met Echtgenoot en mama van vier kinderen: Dochter (°1988), Oudste Zoon (°1990), Middelste Zoon (°1992) en Jongste Zoon of kortweg Jongste (°1999). Ik schrijf graag. Heb jarenlang meegewerkt aan de Wist-je, het schoolkrantje van de plaatselijke basisschool. Ook voor allerlei gelegenheden brouw ik wel eens een tekstje. Op dit blog wil ik graag wat van mijn dagdagelijkse ervaringen, herinneringen en bedenkingen, afgewisseld met vroegere spinsels, meedelen.
Nog een kleine week, dan zit het vierde semester van mijn opleiding er weer op. Nog twee te gaan dan. Nu zitten we weer volop in de "examens". Er hoort dus gestudeerd te worden. Ondanks de stapels was en andere huishoudelijke en buiten-huishoudelijke akkefietjes. Ondanks de kopzorgen die er zijn op dit moment. Of noem ze liever harte-zorgen. Daarvan zit je nooit zonder als je kinderen hebt. Maar soms komen ze opzetten als een noordwesterstorm.
Examens dus. Gisteren was dat het examen psychopathologie. Of zoals de formulering luidt: "De studie of wetenschap van geestelijk of psychisch lijden". Heel erg interessant deze cursus, die ons inzicht in en een overzicht biedt over de belangrijkste psychische stoornissen.
Donderdagavond zat ik dus ijverig te leren. Wou doorwerken tot een uur of elf. Maar ineens liep het mis. Ineens kreeg ik last van een joekel van een psychosomatische klacht. Hevige buikpijn. Tja, die "orgaanspraak", in dit geval mijn darmen die me vertelden dat de psychische belasting even te hoog was, kon ik toch moeilijk negeren. Dus besloot ik maar te stoppen en een lekker warm aromatisch bad te nemen. Kwestie van een "copingsstrategie" toe te passen om de stress te hanteren, nu de draaglast de draagkracht bleek te overtreffen. Erg belangrijk om een eventuele exogene depressie te voorkomen!
Voilà, dit en nog veel meer heb ik er van opgestoken. En het examen? Dat is naar mijn gevoel best goed verlopen.
Weer is het Nieuwjaar. en weer pieker ik me suf over wat ik u dit jaar wensen zal.
Wat zal ik u wensen? Hoe weet ik wat u graag heeft dat u wordt toegewenst? Hoe weet ik welke wens u past?
Misschien kies ik er wel één die, tot op de draad versleten, u al duizend keer is toegewenst. Zodat u hem, met een verveelde zucht, bij de verzameling eendere wensen legt.
En dat, terwijl misschien ergens een piepklein, heel speciaal, innig wensje al jàrenlang ongezien ligt te wachten. Een wens waarvan u al honderden keren hebt gedacht: waarom wenst me niemand déze? Stel u eens voor?
Daarom denk ik, vraag ik u: als u nu zelf uw wens eens kiest?
Zoek maar uit, rommel lekker in de grote stapel. Neem er gerust meer dan één, u mag best een beetje gulzig zijn. Wat denkt u van een stuk of zeven?
Trek ze één voor één uit de stapel. Draai ze om en om in uw hand. Wik ze. Hou ze een eindje van u af, zodat u ze beter bekijken kunt. Ruik eraan. Proef. Vergelijk.
Voel u helemaal vrij om te kiezen. Eén voorwaarde slechts: het moeten goede wensen zijn. Ingoede wensen. Wensen waarvan de vervulling u diep gelukkig maakt. En als het kan ook anderen. Maar dat had u natuurlijk al begrepen.
Eenmaal goedgekeurd, leg de wensen behoedzaam op een rij. De vurigste vooraan. Wissel nog als u dat beter lijkt. Neem rustig uw tijd. Ik wacht wel tot u klaar bent.
En dan, ja dan. Dan is daar het moment. Het moment dat ik u, een beetje plechtig, die bedachtzaam door u gekozen wensen zal toewensen.
Excuseer, dat wij u die zullen toewensen. Wij.
Uw wensen, uw zeven liefste wensen. Allemaal u toegewenst. En elke wens zeven maal!
Dat uw liefste wensen in vervulling mogen gaan in 2012!
Echtgenoot en ik, Jongste, Oudste zoon, Dochter en Lief, Middelste Zoon
Een drukke week achter de rug: examen, voorbereidingen voor Kerstmis, tandarts- en kappersbezoek met Jongste en dan nog het kerstconcert. Jongste was erbij, bij dat concert. Niet in hoedanigheid van trompetist deze keer, maar als lid van het jeugdkoor van de muziekschool. Zonder verpinken is hij namelijk dat koor ingestapt. Niet dat hij er zich zo bij voelt horen: de andere leden zijn allemaal tienermeisjes, een ietsje ouder dan hij. Hij voelt er zich nogal verloren, bij dat puberende volkje. Die niet liever doen dan babbelen over de middelbare school, waar Jongste zelf nog niet aan toe is, over kleren en allerhande meidenzaken. Neen, van dat babbelen en giechelen houdt hij niet zo. Maar zingen vindt hij naar eigen zeggen héérlijk. En dus fietst hij elke donderdag zonder mopperen naar de repetitie van het jeugdkoor. Tot wellicht op een dag zijn stem, hortend en overslaand, hem duidelijk zal maken, dat er in de nabije toekomst een toontje lager gezongen zal worden. Maar voorlopig gaat het nog goed, en kan hij net zo goed aan de hoge noten als het meisjesgezelschap.
Donderdag waren ze dus van de partij, het jeugdkoor van de academie, gekleed in zwart en wit: een twaalftal meisjes en één jongen. (Hier op de foto samen zingend met het volwassenenkoor)
Een bengelgezelschap met engelenliedjes, hier ook voor u als hartelijke kerstgroet!
Berre houdt heel erg van het fotootje van zijn vrouw, dat boven zijn bed aan de muur hangt. Het is een houvast voor hem. Maar deze ochtend heeft het spijkertje, waaraan het kadertje hangt, het begeven. Keer op keer vraagt Berre of iemand dat spijkertje weer in de muur kan slaan. En keer op keer krijgt hij als antwoord dat de klusjesman er niet is, en dat de zorgverleners op dienst geen hamer hebben. Wanneer die klusjesman dan komt? Dat is niet geweten. Vanmiddag. Of misschien pas morgen... De voormiddag is al een heel eind gevorderd en Berre heeft zeker al tien keer zijn vraag gesteld. En opeens is hij daar, de reddende engel, de klusjesman! Even later kom ik Berre tegen op de gang. "En, is het nu in orde? Met die foto van Mira?" Berre glimlacht. Neemt me bij de arm en leidt me zijn kamer in. Dan wijst hij trots naar de muur. En jawel, ze hangt er weer terug: zijn Mira in het kadertje. De ogen van Berre stralen!
Geluk? Het zit hem soms gewoon in een (eindelijk geslagen) spijkertje!
Voilà, de stageopdracht is af. Een hele klus weeral voorbij. Bedoeling was om op onze stageplek een groep bewoners uit te kiezen en na te gaan welke hun noden zijn. Daarmee wordt beoogt dat we, als toekomstige animatoren, met de activiteiten die we plannen voor onze doelgroep, in de eerste plaats rekening houden met wat de mensen nodig hebben.
Ik had gekozen voor een groep mensen met dementie. Het hele proces van hoe ik op het spoor kwam van de noden van die mensen, en het verslag van een passende activiteit die we hebben uitgevoerd, heb ik uitgeschreven in een proefschrift, zoals de bedoeling was. Het geheel heb ik hier en daar wat verlucht met kleine anekdotes, de kleine pareltjes of aangrijpende doordenkertjes, die je tegemoet komen bij deze mensen. Je hoeft er enkel maar oog en oor voor te hebben. Enkele ervan plukte ik van mijn blog. Er kwamen er een paar nieuwe op mijn weg. Hier is er zo eentje:
Warre Als ik op dienst kom merk ik op dat Warre heel net is gekleed. "Waw Warre, u komt er zo goed voor!" bewonder ik oprecht. "Vindt ge?" vraagt hij en zijn blik gaat omlaag langs zijn kleren. "Ja, dat kan wel zijn," vindt hij "langs de buitenkant! Maar aan de binnenkant, daar is het wat anders zelle!"
Als ik Jeroen Meus op TV zie, die foto van hem, waarbij hij die lange paprika onder de neus houdt, dan weet ik telkens weer: dat is er één van Broer! En dat is werkelijk ook zo. En dan voel ik me zo fier, alsof ik hem zelf heb geteeld (die paprika bedoel ik). Of ik er ook maar iets mee te maken heb gehad. Geëmotioneerd ben ik bijna als ik de paprika's van Broer tegenkom in de rekken van het grootwarenhuis. Enkele keren is dat me overkomen. Normaal koop ik ze niet, ik haal ze uiteraard bij Broer en Schoonzus zelf. Maar nu, door de drukte rond mijn stageopdracht, lukt het me niet om langs hen te rijden. Dus toen ik de, van hun bedrijf afkomstige, zoete punt tegenkwam in de supermarkt, heb ik er een pakje van gekocht. Voilà, hier het bewijs!
Marieke. Al enkele keren heb ik het over haar gehad op mijn blog. Maar ze heeft iets, onze honderdjarige uit het woonzorgcentrum. Ze babbelt graag en heeft daarbij zo haar eigen, kleine filosofietjes. Uitspraken die je even doen nadenken. O jawel, de puzzelstukjes liggen een beetje door elkaar in haar hoofd. En de flintertjes levensverhaal die ze ons geeft zijn zo dun, dat ze nauwelijks iets bijbrengen bij het weinige wat we van haar weten. Maar soms...
Zoals van de week. Ze moet dringend naar het toilet. Een zorgkundige en ik ondersteunen haar terwijl ze voetje voor voetje verder schuifelt richting toiletruimte. Na een poosje blijft ze stil staan om te rusten. "U wordt er moe van hé, van dat stappen." zeg ik. "Wat zeg je, waar wordt ik moe van?" vraagt ze, want ze hoort ook niet meer zo goed. "Wel, u wordt zeker moe van dat stappen!" herhaal ik een beetje luider. "Neehee," werpt ze tegen "ik ben niet moe van het stappen. Ik ben moe van het ... leven!"
Druk, druk, druk...! Van alles te doen en te belopen. De zenuwen gieren bij de gedachte aan de deadline voor onze stageopdracht. Vorige week deden ze dat toen we voor het eerst het podium beklommen in het kader van de lessen "welsprekendheid" en "voordracht". Enkele gedichten voordragen en het geheel mee presenteren. Een heleboel voorbereiding ging daaraan vooraf.
Zowel het blog als de familiale contacten schieten er bij in. Dus, hier een groet aan jullie allemaal!
Lieve wens ik een voorspoedige genezing na de operatie aan haar hand. Broer en Schoonzus een mooie staart aan het paprikaseizoen. Oudste Zus succes met de schilderwerken. Petekindje veel gewonnen voetbalwedstrijden. Veerle, die hier af en toe iets post, veel plezier met haar wiebelwoorden. Van Pa hoor ik af en toe nog wel, maar ook aan hem hartelijke bloggroeten natuurlijk.
En zoals gezegd zijn die er voor jullie allemaal. En mijn blog? Ik geef het heus niet op! Tot binnenkort!
Ik heb de eer om de oudste bewoner mee te nemen als we in groep naar de markt trekken. Ik duw haar rolstoel en maak haar ondertussen attent op wat er hier en daar te zien is. Zo komen we aan de etalage van de plaatselijke fotograaf. Er hangen prachtige foto's voor het raam, foto's van piepkleine kindjes. "Kijk eens hoe mooi die foto's zijn!" zeg ik aan Marieke en ga met haar pal voor het venster staan "Allemaal baby'tjes!" Marieke blijkt last te hebben van zowel een verminderd gehoor als een verminderd zicht. Want, terwijl ze haar gezicht dichter bij het raam brengt, vraagt ze: "Wat is dat? Ben ik dat?" "Neen," glimlach ik "dat bent ù niet! Wie daar op staat scheelt met u maar honderd jaar!"
Cisse komt elke dag zijn vrouwtje bezoeken op de afdeling voor mensen met dementie. Eerst drinkt hij dan een kopje koffie mee op de dienst. Dan neemt hij zijn vrouw in de rolstoel mee naar beneden om met lotgenoten wat gezellig samen te zitten in de cafetaria. Vandaag zit Marieke, die honderd jaar oud is en op dezelfde afdeling woont, daar ook. Tegen vijf uur maakt Cisse aanstalten om zijn vrouw weer naar de dienst te brengen. Hij passeert de tafel waaraan Marieke zit. "Dag Marieke!" groet hij hartelijk "Tot seffens hé! Ik verwacht u zo dadelijk boven!" "Is goed," antwoordt Marieke "ik zal vast schone lakens leggen!"
Ze dwaalt altijd maar rond. Op zoek naar ik-weet-niet-wat. Naar houvast misschien. Naar begrijpen hoe het allemaal weer zit. Eén ding weet ze nog wel. Dat haar "moeke en vake dood zijn". Dat is iets waar ze zeker van is. Misschien omdat ze nu éénzelfde verlorenheid doorleeft. "Maar je hebt je kinderen toch nog!" probeert de kapster te troosten. Lotje kijkt verbaasd. Kinderen? Echt, heeft ze kinderen? En ze brabbelt weer verder in haar koeter-"vlaams". Want behalve de herinneringen raakt ze ook stilaan de taal kwijt. Ik loop een poosje met haar mee. Op en neer door de gang. We lopen voorbij haar kamerdeur. "Kijk daar...!" wijst ze, blij als ze opeens iets herkent. We staan even samen voor de foto naast de deurpost. "Bent u dat?" vraag ik. "O, ja ik zie het. En u heeft daar een hondje op uw schoot!" Ze staat er mooi op, op die foto. Minstens tien jaar jonger. En met een nog heldere blik. Even later stappen we weer. Naar het einde van de gang en dan weer terug. Ze praat maar en praat. Flarden en woorden bij elkaar scharrelend in een vruchteloze poging de dingen in haar hoofd weer helder te krijgen. We zijn terug aan haar kamerdeur, lopen er voorbij. Ze kijkt even om en wijst naar de foto. "Ik kom niet meer terug!" zegt ze.
Ze heeft gelijk. Zoals ze was toen die foto werd genomen, zo komt ze nooit meer terug. Steeds ijler wordt ze, steeds meer een schaduw van de persoonlijkheid die ze was.
Maar dat ze, zij die bijna niks meer weet, dát ergens wel weet. Dat ze niet meer terug komt. Nooit meer de oude wordt. Dat ze dat nog beseffen kan. Is het misschien een soort van weten dat zich in een andere laag van haar zelf bevindt?
De A12, één van de zeer drukke verkeersaders van België, heet op onze hoogte Boomsesteenweg. Aangezien men in alle naburige dorpen tegelijkertijd bezig is de wegen op te knappen, wordt van daaruit nog extra verkeer langs de Boomsesteenweg geleid. Met hardnekkige files tot gevolg. Ook wij staan daar nogal eens, wieltje voor wieltje, aan te schuiven. Jongste doopte de naam van de autoweg al om. Geen "Boomse-steenweg" meer, maar "Sloomse-steenweg"!
De oma van Yarne, een neef van onze neefjes, vertelt dat ze vroeger in Tremelo school gelopen heeft. Er begint een belletje te rinkelen in Yarne's hoofd. Tremelo, is dat niet het dorp waar...? En ineens benieuwd informeert hij: "Hebt u dan misschien bij Pater Damiaan in de klas gezeten?".
Vandaag 19 Oktober.
Twaalf jaar geleden was dat de datum waarop mijn laatste zwangerschap
was uitgerekend: Jongste zou op 19 Oktober geboren worden. Dat had ik
heel graag zo gewild. Vooral omdat op die dag ook zijn Peter jarig is.
Dus Nonkel Paul verjaart op dit eigenste moment. Bij deze onze hartelijke gelukwensen! Met
de zwangerschap destijds pakte het anders uit. Jongste werd ruim drie
weken te vroeg geboren. Zodoende is zijn verjaardag alweer lang voorbij.
Op het kinderfeest moest hij wat langer wachten deze keer. Dat
hebben we tien dagen geleden, op een druipnatte zaterdag, gevierd.
Voor
dit laatste feestje, zowat ons zesendertigste kinderfeest naar ik
schat, wou ik nog eens iets origineels bedenken. Zoektochten,
spelnamiddagen, cinema spelen, dat hadden we allemaal al gehad. Maar wat
konden we nog bedenken? Het idee flitste binnen toen we, tijdens
onze reis naar Denemarken, het Vikingmuseum bezochten. Net die dag ging
er een prachtige activiteit door: kinderen mochten uit houtafval,
schors, touw, papier en spijkers zelf kleine vaartuigjes ineen
knutselen. Als we dat eens zouden doen met de kinderen, bedacht ik
toen ineens!
En zo gedacht zo gedaan. Een hele klus om te organiseren,
dat wel. We moesten een plek hebben om (droog) te staan, voldoende
tafels, materiaal en gereedschap. Het moeilijkst leek het me om aan
voldoende helpers te komen. Zonder hulp achtten we de kinderen nog te
jong om te hameren, te zagen, te boren en te beitelen en geheel
zelfstandig een scheepje in elkaar te boksen. Maar dankzij Middelste
Zoon konden we een aantal bereidwillige jongeren rekruteren, zodat
welhaast elk kind een persoonlijke helper kreeg. Op het einde van de
middag, vlak voor het nuttigen van zelfgebakken pannenkoekjes, werden
alle bootjes plechtig te water gelaten in de oude vlasput voor ons huis.
En zo kreeg Jongste best een origineel verjaardagsfeest.
Waarvan volgens mij niet alleen hijzelf en de jonge genodigden hebben
genoten. De resultaten van de noeste arbeid kan u hieronder bewonderen! Bij deze nog hartelijk dank aan onze creatieve helpers!
Jongste lijkt zich ineens te interesseren voor gebouwen, kerkgebouwen in het bijzonder. En hij schijnt het niet zo begrepen te hebben op de moderne stijl. Laatst waren we eens in een moderne kerk. Voor hem leek dat eerder een grote zaal. Nauwelijks herkenbaar als kerk.
"Eigenlijk vind ik die oude kerken veel mooier!" komt hij erop terug tijdens een autorit-babbel. "Ik vind ze veel mooier dan de moderne kerken. Moderne kerken vind ik helemaal niet ... ehh...zo "god-aanbiddend"!"
En later aan tafel: "Ik vind het jammer dat ik niet vroeger geboren ben, in de tijd dat ze nog mooie gebouwen bouwden. De gebouwen van nu vind ik veel minder mooi "gearchitect"!"
Mijn spinnenkopke ligt er maar verwaarloosd bij. Niet dat er niks gebeurt. Eigenlijk is het al bij al erg druk. Ik weet niet of het aan de leeftijd ligt, maar ik kan me tegenwoordig zo ontzettend moe voelen. Al veel te vroeg op de avond omvallen van de slaap. Dan kruip ik liever in mijn nest dan nog achter mijn computer te vertoeven. Een mens moet zijn grenzen wat bewaken naar 't schijnt. En de energie lijkt minder onstuitbaar te zijn wanneer je halverwege de vijftig bent dan op je twintigste. Stilletjes, zo nu en dan als het kan, maar aanvaarden dus dat het lijf en de geest en de zenuwen wat meer rust vragen. Of is het misschien een natuurlijk fenomeen, dat grotere verlangen naar slaap in deze periode? Nu ook de egeltjes en andere dieren zich terugtrekken voor enkele maanden winterrust. Hoe het ook zij, ik ga er ook deze avond maar aan toegeven. Maar toch... er kriebelen nu wel enkele anekdootjes voor op dit blog. Kom dus de volgende dagen maar kijken... U mag morgen al eens langskomen! Beloofd!
Als ik de woonkamer van het woonzorgcentrum binnenstap is het verjaardagsfeest in volle gang. Warre, een oudere met dementie, is jarig. Het feestvarken toont zich gelukkig met alle aandacht voor zijn persoon. Hij voert het hoogste woord. Er moeten drie dikke zoenen bij als ik hem kom feliciteren. En hoe oud hij nu precies wordt? "Hij wordt er al negentig!" vertelt zijn vrouwtje. "Jahaah, negentig jaar al!" beaamt hij trots "Dat is véél hé!" En dan op bemoedigende toon, als wil hij mij een hart onder de riem steken: "Maar allé, gij zijt ook al goed op weg zenne!"
De schwung is er wat uit, uit mijn blog. Wat nu? Hem opdoeken? Mezelf zover krijgen om er weer zeer regelmatig iets op te posten? Ik weet het niet. Voorlopig laat ik het maar zo. Een blog zonder schwung. Maar af en toe wil ik nog eens iets kunnen vertellen. Zo nu en dan bij de anderen gaan lezen. En misschien komt de goesting terug. En u, komt u, wanneer u eraan denkt, nog maar eens piepen. Misschien levert het u een glimlach op. Zoals met volgende anekdote:
"Er is tegenwoordig veel oranje op straat!" merkt Jongste op. Bedoelt hij dat politie-agenten zich in een nieuwe en flashy outfit hebben gestoken? Dat ze het saaie blauw hebben geruild voor sexy oranje? Neen dat is het niet. Terwijl hij het zegt wijst Jongste naar één van de oranje borden op de straat. Eén van die vele borden die de bedoeling hebben ons te informeren over de aan de gang zijnde wegwerkzaamheden en verder de bijbehorende oranjekleurige omleidings-richtingwijzers.
Onze Jongste. Morgen wordt hij twaalf. De geur van de cake in de oven kringelt in mijn neusgaten. De bijna-jarige ligt te dromen van zijn feest. Nadat hij eerst bij iedereen al heeft geïnformeerd of er een cadeautje op hem ligt te wachten. Jawel, cadeautjes zijn er al in huis. We zullen hem niet teleurstellen.
daar het verlangt dat het oog en oor en weerwoord vangt
en liefst van al: een glimlach..
Een tekstje lenen? Soms publiceer ik een dichttekstje op mijn blog. Is er één dat u aanspreekt en u graag wil lenen voor een gelegenheid? Ik zou mij heel vereerd voelen. Maar toch wil ik er graag enkele afspraken rond: -Dat mijn initialen er onder gezet worden (jb). -Dat er niets meer in gewijzigd wordt. (Wil het a.u.b. laten weten als er taal- of tikfouten in staan.) -Uiteraard niet te gebruiken voor commerciële doeleinden.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
