|
Klokslag om zes uur, die ochtend dat we onze kinderen lieten inschrijven, werden we binnen gelaten. De directeur deelde volgnummers uit, precies in de volgorde van de lijst die de coördinerende ouders hadden bijgehouden.
En en passant deelde hij mee dat we bij de inschrijving een bepaald document, een verwijzing van het CLB, bij de hand hoorden te hebben. Wie het niet bij zich had, moest proberen dit nog te bemachtigen vooraleer hij of zij aan de beurt was. Of anders zijn volgnummertje maar ruilen met iemand die later gekomen was..
Mijn vage schrik werd ineens realiteit: ik was wel op school geweest voor dat bepaalde papier, maar wat ik had meegekregen bleek niet het juiste te zijn!
Om half negen begon de inschrijving, en ik zou zeker bij de eersten aan de beurt zijn.
Daar zat ik nu, ver van huis, zes uur in de ochtend. Met het begerenswaardige nummertje 4 in de hand, maar niet het juiste document. En niemand die ik al zou kunnen bereiken.
Het deed deugd om eindelijk (het was negen uur geleden, weinig drinken bleek bij alle vrouwen de meest toegepaste strategie) naar het toilet te kunnen. En de koffie was lekker warm. Maar ik kon er niet echt van genieten. Er overviel me een gevoel van paniek: de hele onderneming dreigde voor niks geweest te zijn!
Toch wou ik het niet opgeven. Zat tegen zevenen met de gsm in de aanslag. Diverse telefoons en sms-sen later, kreeg ik de klasjuf van Jongste te pakken.
De juiste persoon op het juiste moment, zo bleek.
Juf Evi zette haar tanden in ons probleem, en met haar enkele orthopedagogen van de huidige school en uiteindelijk het CLB.
Met als schitterend resultaat: om 8u40, vijf minuten voor ik aan de beurt was om in te schrijven, rolde de fax met de gevraagde informatie binnen. Het juiste formulier was er!
Na de inschrijving ging ik nog het groepje mensen groeten, met wie ik tijdens het wachten gebabbeld had. Om hen succes te wensen. En dat is wat ik echt van harte ook hoop: dat het hen ook gelukt is!
Ik had het hier opgenomen voor mijn eigen kind, dat was ook mijn taak geweest. Maar echt, ik gunde het al die wachtende mensen zo. Elk kind, met of zonder beperkingen, hoort immers naar een geschikte school te kunnen gaan!
|
