|
Vorige week typte ik een stukje van haar levensverhaal uit. Daardoor weet ik dat ze, voor het grootbrengen van een groot gezin er alleen heeft voorgestaan. Ik weet ook dat vorig jaar haar zoon Stan, na een slepende ziekte overleden is.
Ella is niet meer naar de begrafenis geweest. Ze is al erg ver heen in haar dementieproces.
Maar dat wil niet zeggen dat ze van niets meer weet, ze zich van niets bewust is.
Vanmiddag wil ik een foto van haar nemen voor in het afdelingsboek dat ik, als een uitgelopen stagetaak, aan het maken ben. Foto's nemen van mensen met dementie is niet gemakkelijk. Het dient met het grootste respect te gebeuren. Een door dementie getekend gelaat stop je niet zonder meer in een plakboek.
Nu onderneem ik, voor de tweede keer, een poging om Ella zo sereen mogelijk op de SD-kaart te krijgen. Meteen weet ik al dat het niet zal lukken. Haar gezicht heeft een ongelukkige, geagiteerde uitdrukking.
Ik ga rustig naast haar zitten.
"Ella, het gaat precies niet goed!"
"Geef ze haar pop, dan gaat het meestal beter!" vertelt één van de verzorgsters, en biedt zelf de pop, waar Ella graag mee tuttelt, aan.
"Neen, ik moet dat niet hebben!" weert Ella boos en duidelijk af.
"U bent verdrietig hé!" probeer ik, als we weer onder ons twee zijn.
Ella kijkt me een ogenblik aan, knikt vluchtig en kijkt dan weer weg.
Dan begint ze aan haar rok te friemelen en te trekken.
"Ik heb niks meer hé! Ik heb helemaal niks!"
"Hebt u niks meer?" vraag ik, en dan na een momentje stilte "En wat heeft u dan nodig?"
Ze kijkt me even vol aan:
"Stan.., onze Stan..." antwoordt ze.
Ella mist Stan, haar zoon. Ze lijdt onder dat gemis, net zoals ieder ander die een dierbaar iemand verloren heeft.
Mensen met dementie zijn zich soms nog van verrassend veel bewust!
|
