|
Gisteren hadden de auti-klasjes van de school van Jongste hun ouderfeest. Elk kind mocht, wegens plaatsgebrek, maar één van de ouders uitnodigen. Voor Jongste viel mij die eer te beurt. Of liever, ik heb me dit voorrecht gewoon toegeëigend, wetend dat Echtgenoot niet happig is om alleen naar zo een festijn te trekken.
Met de vertedering waarmee alle ouders naar de prestaties van hun kroost kijken, zo keek ik natuurlijk ook.
Al is het toch anders dan in de gewone school, toch nog meer bijzonder met zo'n 60 à 70 kinderen met autisme bij elkaar. Ongelooflijk ontroerend omdat ze het zo flink deden, omdat je weet dat het voor de meesten van hen zoveel moeilijker is. Hoe intens moet de voorbereiding geweest zijn voor de leerkrachten en opvoeders en natuurlijk voor de kinderen zelf.
Het thema van het optreden was "Circus Menamena". Jongste was er al dagen over bezig geweest, over alle acts, en dat hij die van zijn klas één van de beste vond. Maar op het eigenste moment mislukte het een beetje: bij de verdwijntruc raakte het jongetje in de kartonnen doos niet snel genoeg achter de valse wand en moest Jongste de deur vlug even terug sluiten. Er werd wat gegiecheld in de zaal, Jongste had het gehoord en was na de act een poosje ontroostbaar geweest.
"Ik hoorde de mensen lachen, en toen begon ik mij te schamen...!" vertelde hij achteraf. "Dit was de slechtste voorstelling van mijn leven!" Bij Jongste zijn dit soort ervaringen altijd absoluut, relativeren zit er op zo'n moment niet in.
Maar voor de mensen in de zaal wekken die kleine mislukkingetjes natuurlijk alleen maar vertedering. Net zoals de kinderen die zich een beetje "anders" gedragen. Zoals die jongen die hardop naar zijn mama riep: "Mama, nu eerst is deze klas aan de beurt en dan zijn wij het hé!" Of dat kleine ventje dat, voor de show begon, de hele tijd met de handjes voor de ogen bleef staan zodra hij zijn moeder gezien had. Stapje voor stapje kwam hij dichterbij, en pas toen hij door haar werd aangesproken, haalde hij zijn handen weg.
En dan de ervaring om hier bij elkaar te zitten: allemaal ouders in hetzelfde schuitje. Al zijn de mogelijkheden van deze kinderen toch ook weer heel verschillend.
Aan het einde van de voorstelling konden we in de gang bij elk klasje een lekkernij komen proeven, wat in de voormiddag door de kinderen was klaar gemaakt. Gezonde fruitsaté's door de klas van Jongste, maar er waren ook suikerspinnetjes, snoepsaté's, popcorn, milkshake...
Aan het einde kregen de mama's nog een cadeautje voor moederdag: Jongste gaf me een zelfgeschilderde bloempot met eigen gemaakte zeepjes. En een briefje erbij. Ik popel stiekem om het te mogen lezen. Maar dat mag morgen pas, want dan is het pas echt Moederdag!
|
