|
Hij is weg, onze Jongste. Voor enkele dagen met de muziekschool op muziekkamp.
Vaak is het nog niet gebeurd dat hij enkele dagen zonder ons van huis is. Een keertje op zeeklassen en vorig schooljaar met zijn klas op bosklassen.
Het is dan ook een extra spannende onderneming met ons zorgenkind.
Ook nu hield en houd ik mijn hart vast. Gaat de spanning zich niet te veel opbouwen? Gaat het er niet te druk voor hem zijn?
Jawel, er stond een hele batterij mensen klaar om de kinderen op te vangen. De meesten van hen heel gekende juffen van de muziekschool. En héél belangrijk, ook zijn beste vriendje, dat hij nog kende van de gewone basisschool zou er zijn. Maar toch..., helemaal gerust was ik er niet op.
Woensdag is hij vertrokken. Die ochtend had ik heel zorgvuldig zijn spullen klaar gemaakt. De trompet moest mee, en ik had die nauwgezet nagekeken en de droge onderdelen gesmeerd. Ik had de kleren van Zoon in aparte zakjes gestoken, zodat hij 's ochtends gewoon maar zo'n zakje had te nemen. Ik had het hoesje van zijn hoofdkussen nog gewassen, er de meest vertrouwde kussensloop omgedaan, zodat hij zich 's avonds te ruste kon leggen op een "stukje thuis".
Maar ergens moet er toen iets zijn mis gegaan met het klaarmaken van de weekendtas. Ik weet nog hoe ik het lijstje van mee-te-nemen dingen zocht om te checken of ik niets vergeten was. Dat ik het toen op het eerste zicht niet zag liggen. Ik moet toen zijn afgeleid door iets anders. We hadden samen nog een gezelschapsspel gekozen.
Wat er ook van zij, toen we op de kampplaats aankwamen bleek ik het één en ander vergeten te zijn. Om te beginnen zijn SLAAPZAK en hoeslaken! Wie vergeet er nu het beddengoed? Ik dus! Nu kon ik niet eens, zoals de andere mama's, het bed van Jongste opmaken. De kampplaats was gelukkig in de buurt van de woonplek van één van de juffen. Ons kind zou gedepanneerd worden, zodat ik die zeventig kilometer niet extra op en neer hoefde te rijden.
Maar toch keerde ik even later naar huis met een hele dikke knoop in de maag. Voor een kind met ASS houd je de stressfactor liefst zo laag mogelijk. En wat doe ik? Ik vergeet het meest elementaire!
Het schuldgevoel daarover was nog niet weggeëbt toen ik later thuis ook de oplaadbare zaklamp nog in het stopcontact zag zitten. Ik had er aan gedacht hem op te laden, maar wel vergeten in te pakken dus. En op het lijstje, dat ik nu in één oogopslag zag liggen, stond ook nog een keukenhanddoek vermeld. Wat sms-jes heen en weer, en Jongste werd ginds ook in deze ontbrekende spullen voorzien.
's Avonds kreeg ik nog het verlossend, attent en warm berichtje dat alles goed gegaan was met ons kind! Van toen af durfde ik het wat los te laten. En mezelf mijn verstrooidheid, een klein beetje toch, te vergeven.
Maar nu toch reuze benieuwd. Straks gaan we hem ophalen. En worden we eerst getracteerd op een muziek- en zangconcertje van de hele groep.
Duimen maar dat het gelukt is, deze uitstap van Jongste. Dan is er met en door ons speciale kind weer een grote stap gezet.
|
