Inhoud blog

	Woensdag keer ik terug !
	02/08/2006 Terug
	17/07/2006 in België
	06/07/2006 In Argentinie
	05/07/2006 We zijn bijna terug...

Archief per week

	09/09-15/09 2013
	31/07-06/08 2006
	17/07-23/07 2006
	03/07-09/07 2006
	26/06-02/07 2006
	19/06-25/06 2006
	12/06-18/06 2006
	05/06-11/06 2006
	29/05-04/06 2006
	22/05-28/05 2006
	15/05-21/05 2006
	08/05-14/05 2006
	01/05-07/05 2006
	24/04-30/04 2006
	17/04-23/04 2006
	10/04-16/04 2006
	03/04-09/04 2006
	27/03-02/04 2006
	20/03-26/03 2006
	13/03-19/03 2006
	06/03-12/03 2006
	27/02-05/03 2006
	20/02-26/02 2006
	13/02-19/02 2006
	26/09-02/10 2005

Zoeken in blog

Sofia in Paraguay

Rondreis in Zuid-Amerika (2006 - 2013)
2006: Stage te Asuncion - 2013: Ik ga terug !

17-04-2006

Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.

17/04/2006 Pannekoeken

Vandaag (en gisteren eigenlijk ook) in de keuken bezig geweest... pannekoeken gebakken... fijn fijn...
morgen is mijn laatste wacht op gynaecologie... en ik ga al mijn collega'tjes pannekoeken met ijs en chocolade voorschotelen...
hopelijk genieten ze ervan...
in 2 keer een uurtje tijd heb ik in totaal 62 pannekoeken gebakken... niet slecht toch he... en 't zijn superlekkere... dat ook nog... ben fier op mezelf.

17-04-2006 om 00:00 geschreven door Sofia

16-04-2006

16/04/2006 Pasen valt in het water... of toch een beetje

Deze morgen had ik mijn wekker gezet... ik dacht... nu er hier een echte kerkelijke feestdag is in Paraguay terwijl ik hier ben... is het misschien de moment om nog eens een kerk op te zoeken...
de laatste keer dat ik er nog echt geweest was, was voor Tinne's begrafenis... en ik had precies nood om ook nog eens voor iets positiefs in een kerk binnen te stappen

Ik stond al om 08u30 in de kerk... amper volk... ik had gedacht... die paraguayanen zijn met alles super vroeg... die mis zal dus ook supervroeg zijn... maar niet dus... om 09u00 begon het spektakel... 't was wel plezant om eens zo'n mis in het spaans mee te maken... zoveel verschil met Belgische missen is er denk ik eigenlijk niet... er word superveel gezongen... maar dat doen ze in België de laatste jaren ook alsmaar meer he...
't was eigenlijk best leuk... en ik verstond het ook... de mensen keken wel een beetje vreemd dat ik daar zo plots tussen hen zag... maar al vlug werd ik een van de vele... en na een lichte aarzeling kreeg ik toch ook vredeshandjes en vredeskussen... best wel grappig... achteraf waren ze nog aan het lachen dat ze gedurfd hadden...

leuk.. grappig... achteraf nog even met de priester staan babbelen... ze hadden niet gedacht dat ze me nog eens zouden zien... (zie eerder... we waren er al eens als toerist geweest... toen ook al waren ze supervriendelijk...)

na de mis ben ik volgens de traditie hier paaseieren gaan inkopen... het is hier de gewoonte dat je op pasen (of in de periode errond) aan bepaalde mensen uit je omgeving paaseieren heeft... dus ik heb mijn voorraad ingeslagen... morgen worden ze uitgedeeld... wel moeilijk om te beslissen... zie geef je er wel eentje... wie niet... want om iedereen van een paasei te voorzien... daar is ons ziekenhuis te groot voor...

waarom dan de titel... wat is er in het water gevallen
wel... cf mijn vorige stukje... normaal zouden we op zondag teruggaan naar de familie van Zady... maar de oom die ons zou komen halen... die had even beslist dat hij naar een andere paraguayaanse plek op reis zou gaan... en dus zelf niet naar het feest zou gaan...
allemaal goed en wel... alleen was hij ons dat wel even vergeten zeggen...
wij zaten dus te wachten... maar er kwam maar niemand... proberen bellen... geen antwoord...
uiteindelijk dan toch doorverbonden geraakt... en toen te horen gekregen dat we dus niet zouden kunnen gaan...
superspijtig... want ik keek er echt al naar uit...

maar er zijn genoeg andere leuke dingen te doen ... zoals jullie even op de hoogte brengen...
bij deze dus

superveel groetjes vanuit paraguay...
en laat van jullie horen!

16-04-2006 om 23:38 geschreven door Sofia

15-04-2006

15/04/2006 Semana santa

Op witte donderdag naar Zady en haar familie geweest... het werd een superervaring...
samen aan een lange tafel gegeten... recepten en culturen uitgewisseld... getetterd... genoten van elkaars gezelschap...
de kindjes waren ook door het dolle heen met ons bezoek... we hebben een poging tot volleybal spelen gedaan... veel gelachen... we zijn naar de Rio Paraguay gaan kijken... adembenemend mooi... later volgen de foto's nog wel...

EN zondag mogen we terug... voor het opeten van de restjes... EN van het hoofd van een varken of koe... dat wisten ze nog niet helemaal... ik verwacht mij al aan vreemde taferelen... zal ook wel weer leuk worden...
Gelukkig ben ik geen vegetariër...

Wat wel heel vreemd is... eigenlijk is de semana santa ondertussen alweer gedaan... echt vreemd.

We zijn stille zaterdag... in België de dag voor de grote dag...
maar deze morgen kwamen we een madam tegen in de lift... ze was met superveel gerief aan het sleuren... en haar uitleg was... "tja... na die semana santa... 't is toch altijd zo'n gesleur"... de semana santa is dus blijbkaar gedaan..

Blijkbaar is hier de belangrijkste dag... de dag dat Jezus aan het kruis sterft... zijn verrijzenis is bijzaak.
En eigenlijk verschiet ik daar niet zo van... in Ecuador was er iets gelijkaardigs met de mensen.
Hier wordt precies de lijdende persoon vereerd... gezien als een held.
Waarom willen Paraguayanen bijvoorbeeld naar België komen. Je zou denken... wel al die mooie steden, oude gebouwen, die geschiedenis... maar neen hoor... als je het hen vraagt zeggen ze alsof het compleet de logica zelve is... "om eindelijk eens die graven van al die echte helden van die oorlog bij jullie te zien... want dat waren toch echte helden he" en dan kijken ze even dromend weg... vreemd.

In Ecuador was het net zo... je werd pas als goeie moeder gezien als je afzag... als je leed... als je alles opgaf voor je gezin... van 's morgens vroeg tot 's avonds laat afzien, geslagen worden door je man, honger lijden voor je kinderen, fysiek jezelf kapot werken... allemaal vanzelfsprekend... dingen waar je terecht fier mocht op zijn... want als je dat allemaal niet deed... dan was je pas een verschrikkelijk persoon...
Dat je als vrouw ook recht had op een ander bestaan... daar stonden ze zelfs niet bij stil... daar wouden ze zelfs niet van horen... ze droomden er wel van... maar in realiteit wilden ze hun eigen vereerd bestaan niet opgeven... een bestaan waarover ze kloegen... maar waar ze tegelijkertijd ook fier op waren... een vreemde samenhang van dingen... 1 van de dingen die ik nooit helemaal gesnapt heb aan ecuador en aan de meisjes waarmee ik daar gewerkt heb... iets vreemds... theoretisch is het wel te vatten... maar in de praktijk voelt het voor mij toch heel wrang.

15-04-2006 om 00:00 geschreven door Sofia

12-04-2006

12/04/2006 Rodolfo

Een supermooie foto van het kindje van mijn eerste bevalling...

Rodolfo is de naam

Ik had aan de mama beloofd dat ik haar een aantal foto's zou bezorgen... en toen ik ermee afkwam... stopte ze me prompt geld in mijn handen met de vraag of ik nog foto's wou maken en die wou afdrukken... dan zou ze die naar haar familie versturen.
Fijn om mensen gelukkig te kunnen maken met kleine dingen... en ik vond het zelf nog superleuk ook!

Verder staan er weer nieuwe foto's online van in Cuidad del Este... zoals altijd... klik op de tekening

Net als in België is het hier ook de week voor Pasen... de semana santa...
hier houdt dat in... vanaf vandaag... gedaan met werken... ideaal om op reis te gaan zou je zeggen... maar eigenlijk is het dat niet zo... de bussen zitten overvol met mensen die naar hun familie reizen... en vanaf donderdag rijden er gewoon geen bussen meer.
Morgen gaan we met Zadi... iemand van mijn werk... naar een tante van haar om langs een rivier het typische eten van hier te maken...
gaat leuk worden!

Herinneren jullie nog dat kindje waarover ik verteld heb met die omphalocoele?
Wel dat is vorige week vrijdag naar huis mogen vertrekken... er wachten hem nog heel veel operaties... maar dat zijn zorgen voor later... eerst mag hij er even genieten van thuis te zijn...

12-04-2006 om 20:05 geschreven door Sofia

08-04-2006

08/04/2006 in Cuidad del Este

Sinds vrijdagavond zijn we in Cuidad del Este. Even een weekendje er op uit.

En Sofie is superstom geweest...

ik ben mijn origineel paspoort vergeten mee te nemen...
en Cuidad del Este ligt dus helemaal op de grens met Brazilie en Argentinia en dichtbij de overbekende watervallen van Iguazu... maar daar kunnen we dus niet naar toe, want ik mag de grens niet over... ze zeggen hier wel dat je eigenlijk wel kan proberen, maar ik zou niet graag vastzitten in Brazilie met alleen maar een copie van mijn paspoort.

We gaan een andere keer terugkomen. Kwestie van geen risico's te nemen. Maar 't is wel superstom. Bovendien is Cuidad del este dus wel degelijk geen leuke stad... veel te warm... veel te druk... alles trop eigenlijk. Niet mijn ding.

Voordeel is wel: Louis woont hier... dus we moeten toch nog eens terugkomen om hem te zoeken... want we weten het juiste adres nog niet... en het is hier dus ook te groot eigenlijk.

We zien wel... seffens een doucheke... gaat deugd doen.

08-04-2006 om 22:08 geschreven door Sofia

05-04-2006

05/04/2006 Ik heb ZELF een bevalling gedaan!

Vandaag heb ik mijn allereerste bevalling zelf gedaan...

een vrouw die beviel van haar 8ste kindje...

EINDELIJK dan toch...
ze hadden het mij beloofd!
en het is werkelijkheid geworden.

Eigenlijk was het wel een beetje vreemd...
want eigenlijk stond Anneleen op de dienst van de bevallingen (ik sta momenteel bij de post-abortus patiënten in combinatie met de prive-patiënten),
maar de mensen van de bevallingen zeiden dat ze het aan mij beloofd hadden dus dat het nu ook zo moest zijn dat ik het zou doen...
gelukkig kwam ik toen ook toevallig langs om Anneleen mee te vragen naar een gezamelijke les...

Kreeg ik dus plots te horen dat ik mij moest haasten om mijn groen pakje aan te doen, want dat mevrouw elk moment kon bevallen... spurten werd het... maar gelukkig was ik nog helemaal op tijd klaar...

best wel spannend... best wel stress... maar blijkbaar was daar uiterlijk niet zoveel van te merken...

koppeke vast genomen... mooi gedraaid... naar onder... naar boven... en floep... daar was hij al...
nog even vlug die navelstreng afklemmen en doorknippen...
en hij kon mee met de pediater
Om 10u53 om precies te zijn, mocht ik als eerste in deze wereld dit jongetje in mijn armen nemen... een heerlijk gevoel

3450g (een giga-kind naar Paraguyaanse normen) en maar 49.5 cm lang... een klein dikkertje dus

daarna nog de nageboorte... maar ook dat ging vlotjes...

en naar het schijnt was ik er goed in... ze zeiden dat het leek of ik mijn hele leven niks anders gedaan had... grappig he

Spijtig genoeg zijn er geen actie foto's want daarvoor ging het allemaal te snel en bovendien had ik mijn fototoestel niet bij... maar toch een paar van achteraf...
1. nog even uitleggen hoe die borstvoeding weer in z'n werk ging en het kindje een beetje stimuleren... want die zuigreflex wou niet metteen in gang schieten

2. Samen met de pediater van dienst op de foto... leuk toch!

Een rare gewoonte is hier wel dat je voor alles wat je mag doen moet "betalen"... voor de jefa (de baas) moest ik haar middageten gaan kopen... en voor de andere 2 (R1 en R2 - degene die gezegd hebben dat ik het mocht doen) weet ik nog niet wat het gaat worden... wel een beetje vreemd eigenlijk... maar kom... dat is alleen maar voor de eerste... daarna moet het niet meer... of dat hoop ik alvast

Gisteren mocht ik bijvoorbeeld eindelijk eens instrumenteren... en toen bleek achteraf ook dat ik toen maar voor iedereen eten moest kopen... echt vreemd... en het geeft toch wel een beetje een raar gevoel... precies alsof mijn geld zomaar uit de lucht komt vallen en ik het maar op te rapen heb... vreemd

05-04-2006 om 23:07 geschreven door Sofia

01-04-2006

01/04/2006 Wist je dat...

- de aarde hier uit iets rood zand-achtigs bestaat...

- tenen hier anders zijn... ze zien er anders uit... precies trommelstokteentjes... en bovendien gaan ze als een waaier open bij iedere stap... bizar en vreemd... en aangezien iedereen hier teenflippers draagt is een tenen-studie rap gebeurd.

- in ons ziekenhuis niet alleen het ras der homo sapiens bevalt... maar evenzeer honden, katten en aanverwanten... rond deze tijd loopt het vol van jonge poesjes die vrolijk spelen met weggewaaide kompressen en puppys die luieren in de zon

- het favoriete voedsel van de paraguayaan sopa paraguay is.. vergis u niet... het gaat hier niet om een vloeibare substantie die je met een lepel naar binnenspeelt... neen... het is een soort cake-uitziende massa die gemaakt is uit bloem, mais, ajuintjes en nog een paar geheime ingredienten... effectief superlekker

- de zon hier nooit in het zuiden staat en tegen de wijzers van de klok in draait... zonder oorlog nooit wapens wordt dat dan...

- iedereen hier denkt dat wij enerzijds amerikaans zijn en anderzijds duits babbelen... hoe ze die 2 samenpassen vraag het mij niet.

- er hier zoiets bestaat als ijsbuffet het GAT in de markt van België... 1 vaste prijs per kilo... je neemt zoveel je wil van alle smaken die je graag hebt... als je wil kan je dan nog allerlei sausjes en dressins toevoegen... en aan de kassa betaal je volgens gewicht... super... Als onze doktercarriere flopt, dan worden anneleen en ik ijsbuffet-uitbaters!

- melk en yoghurt hier even duur zijn als bij ons... als je weet dat de gemiddelde paraguayaan 145 euro per maand verdient... worden dat dus plots luxe-producten... geen wonder dat de mensen hier klein zijn... coca-cola daarentegen is hier spotgoedkoop...

- sommige mensen dimitri ook wel Njembotabeu noemen

- mijn adres in paraguay hetvolgende is:
Sofie Sleeckx

Mcal. Lopéz esq. Cnel. Machuca

Quartier Club Las Marías

Edificio María Estuardo

            5e piso 2502
            San Lorenzo
            Paraguay

01-04-2006 om 00:00 geschreven door Sofia

30-03-2006

29/03/2006 Beurs!

Goed nieuws... IK HEB EEN BEURS !!! fijn fijn fijn... dat wil dus zeggen dat ik een vergoeding krijg ter compensatie van de reiskosten en de bijkomende verzekeringen die ik moest afsluiten... eigenlijk de grote kosten dus aan het naar hier komen... fijn fijn... SUPER!

Verder van de rest... niet speciaal veel nieuws.
Mijn stagewerk is verstuurd naar de faculteit dus daar moet ik mij absoluut geen zorgen meer in maken.
Dat zorgt er voor dat ik nu meer tijd heb om consultaties mee te volgen in de namiddag... best leuk... eens iets anders... veel interactie... veel lachen ook... zalig leuk eigenlijk. Ondertussen ben ik ook al ongelooflijk goed geworden in alle papieren hier invullen... kwestie van het allemaal net iets rapper en efficienter te laten gebeuren... want om nu te zitten kijken hoe iemand anders dat aan het doen is.. 't is nu ook niet dat he... hun werk wordt er lichter door... en mijn werk aangenamer... iedereen wint dus... en bovendien kunnen we dan nog eens goed lachen met al mijn schrijffouten... want spreken is 1 ding... dat op papier zetten is nog iets anders... maar ook dat zal met de dagen wel beteren...

Ondertussen sta ik dus op gynaecologie... een weekje is dat dan...
heel veel vrouwen met tumoren, veel oudere mensen ook dan op obstetrie... 't is een iets anders.
Vandaag nog een operatie gezien van een vrouw met een giga-ovarium(eierstok)-tumor... toen de operatie bezig was bleek het uiteindelijk compleet iets anders te zijn... plots bleek namelijk dat het om een dundarmtumor ging... eigenlijk wel grappig...vreemd vooral...
en daar lig je dan plots als patiënt...
buik helemaal open...
een troep gynaecologen rond je...
waarvan er nog geen eentje ooit gezien heeft hoe een dundarmanastomose gemaakt wordt...
laat ons zeggen dat het er verward aan toe ging...

maar toen kwam plots de redding van alles en iedereen... de KINDER-CHIRURG... die had dat al wel eens meer gedaan... dus toen heeft die bij een vrouwtje van 61 een dundarmanastomose gemaakt... bizar op z'n minst... maar het werkt wel.
(by the way... in ons ziekenhuis zijn er alleen maar pediaters en gynaecologen... algemene chirurgen zijn 20 km van ons verwijderd.)

Deze avond hier naar de film geweest... tegen alle verwachtingen in tonen ze hier de films in hun originele taal met spaanse ondertitteling... "Memorias de una geisha" werd het... was best wel fijne ontspanning!

Goed... anneleen is al aan het wachten om terug "San Lorenzo - waarts" te keren.. dus ik ga het hierbij laten...
Groetjes en tot hoors!

NB Het uurverschil is met jullie zomeruur nu plots 6u geworden...

30-03-2006 om 02:24 geschreven door Sofia

27-03-2006

26/03/2006 Als een kreeft

Vandaag hebben we eens echt vakantie genomen sie... met een boekje aan ons zwembad... heerlijk...
het Bernini-mysterie uitgelezen... spannend spannend
vergeten mij in te smeren met zonnemelk... ai ai ai... we zaten nochtans in de volle schaduw... maar toch... rood rood rood... heel vreemd eigenlijk... rood in vlekken... een afwisseling van rood met wit. Mijn badpak staat erin gebakken... maar gelukkig doet het eigenlijk amper pijn... eerder een licht gevoel van kriebels overal...
als we nu nog bruin zijn ook binnen een paar dagen.. dan zal het ideaal zijn.

Morgen terug werken. Mijn eerste dag op gynaeco (ervoor stond ik altijd op obstetrie)... we zullen zien of het interessant wordt.. duimen maar.

27-03-2006 om 01:08 geschreven door Sofia

24-03-2006

24/03/2006 Gelukkige verjaardag paps

Je weet het misschien niet, maar vandaag wordt mijn paps de volle 49 jaar. Proficiat paps!

Hier in paraguay gaat alles verder zijn gangetje... het is keileuk om de residentes echt te goei te leren kennen... keifijne mensen eigenlijk... superlief... schatjes zijn het! Vandaag was eigenlijk weer zo'n dagje waarop er amper iets te doen was... maar ik ben gewoon van de ene residente naar de andere gewandeld om een klapke te slaan... ben ondertussen superveel slimmer geworden (ze houden ervan om over hun land te kunnen babbelen), en mijn inzicht in de paraguayaanse cultuur wordt alsmaar groter.. fijn om te voelen.
Tegen dat mijn toertje erop zat was er plots veel volk op de 'spoedgevallendienst': allemaal vrouwen die denken dat ze gaan bevallen, maar het eigenlijk nog niet doen. Eentje van de 10 hebben we vandaag opgenomen om te bevallen... maar is wel leuk... elke keer helemaal ondervragen... klinisch onderzoek... en ja... ondertussen mag ik al veel zelf doen... alleen dat speculum plaatsen dat mag nog niet... maar ze zeggen dat ik als ik zo verder doe... dat dat niet meer zolang zal duren.
Heb gisteren ook eens langs mijn neus weg gevraagd of de mogelijkheid er misschien inzat dat ik ook eens een bevalling zou mogen doen... eerst keken ze raar... maar uiteindelijk zei Celia me dat dat zeker geen probleem zou zijn... nog even wachten zei ze... fijn he.
Ondertussen lijk ik ook de vaginale bevalling aan te trekken... ik zit ondertussen al aan 7 stuks... terwijl anneleen bij 3 blijft steken en dimitri nog helemaal op 0 staat... chance hebben is dat zeg! maar superfijn! Allemaal gezonde kindjes... superleuk... af en toe eentje die minder goed op gang komt... maar allemaal eindigen ze met een apgar van 9/9.

Het is hier leuk... echt waar... ik vind het onzettend leuk om zo eens een klapke te slaan met de mensen... en zij vinden dat precies ook tof... (gelukkig maar). Aan alle mensen die na mij komen... werk aan jullie spaans!!! het scheelt zoveel als je niet over elke zin 10 minuten moet nadenken en het er zomaar kan uitvloeien... ook voor de mensen hier scheelt het veel in wat ze je vertellen en wat ze je laten doen! dus laat die spaanse televisie af en toe maar eens opstaan... al begrijp je niet alles... een beetje spaanse tongvallen in de beurt kan zeker geen kwaad.

Vandaag regent het hier dat het giet... ongeloolijk eigenlijk echt. We moesten 10 meter gaan van het busstation naar de bus... en we waren doorweekt tot op ons vel... rillen van de kou... had niet gedacht dat ik dat hier ooit ging doen... misschien zelfs een verkoudheid opgedaan... schandalig toch... ;-) Natuurlijk waren we daar niet op voorzien... als het 35 graden is als je vertrekt sta je er niet bij stil dat misschien polts de zee wel eens uit de lucht zou kunnen komen vallen...
De straten hier waren er precies ook niet op voorzien... opsommige plaatsten stond het water zo hoog dat het gewoon binnenliep in de gemiddelde auto... we hebben onze ogen uitgekeken... fototoestel niet bij... dus geen spectaculaire foto's... wel spectaculaire netvlies-impressies.

Paps... geniet van je dag!

Groetje
Sofie

24-03-2006 om 00:00 geschreven door Sofia

22-03-2006

22/03/2006 warmte... verkoeling?

het is minder warm... of welja... het zou minder warm moeten zijn... de thermometer zegt 29 graden...
alleen is er iets anders veranderd... ik veronderstel de vochtigheid... waardoor het zweet nu eigenlijk nog sneller te voorschijn komt en in grote stromingen zijn weg naar de grond zoekt...

wat ik verkies weet ik nog niet...

er zou zoiets moeten bestaan als een warmte-index... want blijkbaar kloppen die graden toch niet altijd

22-03-2006 om 23:55 geschreven door Sofia

19-03-2006

19/03/2006 Bijna beroofd

Vandaag de schrik van ons leven gehad...

we zaten te wachten bij een ijssalon tot dat 5 minuten later zou open gaan...
toen plots 3 jongens naar ons toekwamen en dachten even vlug weg te lopen met onze rugzakken...
maar dat was buiten sofie en anneleen gerekend.

We hebben geschopt en geslagen (na toch wel even vlug te checken of er geen messen in het spel waren),
geroepen en gescholden (ik zelfs in het spaans... anneleen en ik stonden er achteraf helemaal verbaast over na te denken van waar die woorden gekomen waren)
en eigenlijk ook vooral onze rugzak vastgehouden...

en op een bepaald moment waren we waarschijnlijk zo overweldigend dat ze met de staart tussen hun benen zijn weggelopen.

Goed gedaan van ons... maar we hebben er toch wel een klein, zeer snel kloppend hartje aan overgehouden...

19-03-2006 om 20:09 geschreven door Sofia

18-03-2006

18/03/2006 Linos\' petekindje

Hier in paraguay heb ik in tegenstelling tot wat de meesten denken niet 2, maar 3 doelstellingen.

De eerste is, zoals jullie waarschijnlijk wel kunnen denken, stage doen en de medische gang van zaken hier uitpluizen...

De tweede... Paraguay en de Paraguayaanse mensen leren kennen...

En de derde... het petekindje van Linos zoeken...

Vreemd... zullen de meesten denken... een beetje meer uitleg dus.

Linos is een vriend van Greetje (het keitoffe kotgenootje waarmee ik naar Ecuador geweest ben). Hij is een belgische dokter die 10 jaar terug, net als ik nu, zijn stage gedaan heeft in Paraguay. Toen heeft hij hier een vrouw leren kennen die empanadas verkocht op het pleintje tegenover het ziekenhuis. Die vrouw had een zoontje, Louis, van 1 jaar oud dat bij haar kraampje zat te spelen. Het fijne weet ik er niet helemaal van... maar toen Linos terug naar België vertrok, was hij officieel de peter van Louis.

Al maanden voor ik vertrok had Linos mij gevraagd of ik, als ik dan toch in datzelfde ziekenhuis werkte, Louis niet wou opzoeken en hem een kadootje geven.
Alleen blijkt, nu ik hier in Paraguay ben, dat de afdelingen Gynaeco en Pediatrie ondertussen verhuisd zijn naar een nieuwer gebouw aan de andere kant van de stad... San Lorenzo dus... waar wij nu zitten. Vandaar dat ik dus in het begin geen enkel aanknopingspunt vond waar ik die vrouw en haar kind moest gaan zoeken.
Na wat over een weer gemail met Linos en wat rondvragen in ons ziekenhuis, heb ik uiteindelijk ontdekt dat er een ouder universiteitsziekenhuis was en waar ik dat kon vinden.
Op een goeie namiddag ben ik dan ook met een rugzak met kadootjes en brief en veel goede moed vertrokken naar dat andere ziekenhuis. Maar eenmaal daar, bleek er geen enkele vrouw te zijn die empanadas verkocht, en zeker niet op de plaats waar Linos mij verteld had te gaan kijken.
Toen ik begon rond te vragen naar een vrouw die empanadas verkoopt met een zoon van 11 jaar die Louis heet (meer info is er niet) kreeg ik als antwoord vooral veel vragende gezichten, maar niemand die zich iemand kon herinneren die empanadas verkocht. Een bewaker vertelde me dat ik misschien beter eens voor 10u terug kwam, dat er dan soms wel meer mensen waren die empanadas verkochten. (NB empanadas zijn een soort van dubbelgevouwen deegplakjes met daartussen iets van vlees, kaas, mais, groentjes...) Toen ik de moed eigenlijk al opgegeven had, en terug aan het wandelen was naar de straat met bussen, klopte er plots iemand op mijn schouder. Een lichtjes dronken man verteld me dat hij een vrouw kende met een zoon Louis die inderdaad misschien wel 11 jaar oud zou kunnen zijn die hier vroeger empanadas verkocht op de plek die ik had aangewezen. De vrouw was echter een aantal jaar eerder verhuisd naar de buurt van San Lorenzo (inderdaad, waar wij wonen), meer bepaald naar Ñemby. Als hij het zich goed herinnerde heette ze Juna of Juana of zoiets.

Ondertussen ben ik gisteren het frustratie-verhaal dus nog eens naar dat ziekenhuis geweest vóór 10u, maar ook toen was er op heel het pleintje geen enkele vrouw te bespeuren die empanadas verkocht. En opnieuw kon ik niemand vinden die me iets wijzer kon maken.

Vandaar dat Anneleen en ik vandaag hebben omgetoverd in zoek linos petekinde-dag. Ons eerste idee was om het aan de priester van San Lorenzo te gaan vragen. Alleen konden we die nergens ontmoeten. Bovendien is het hier zonet hevig beginnen regenen... (trouwens compleet anders dan in België... hier valt de regen echt met bakken tegelijk gewoon recht naar buiten uit de lucht... de straten worden hier echte rivieren... fotos volgen)

Alleen zorgt die regen er nu wel voor dat alle mensen in hun huizen gaan schuilen en dat de straten echt leeg worden. Dat maakt er de zoektocht natuurlijk niet makkelijker op. Maar we geven de moed niet op. Even terug naar huis droge kleren aantrekken, want we zijn helemaal doorweekt, (fijn gevoel trouwens na dagen extreme hitte) en dan gaan we eens naar Ñemby zelf gaan zien.

Eigenlijk vind ik dat het hele verhaal een beetje weg heeft van een sprookje... en ik hoop dat het einde ook zo goed, lang en gelukkig zal zijn als in de meeste sprookjes.

18-03-2006 om 23:14 geschreven door Sofia

17-03-2006

17/03/2006 Frustrerend

Hier zijn we weer... ben de laatste tijd een beetje te veel online heb ik zo het gevoel... maar daar zullen jullie wel niet over klagen.

Vandaag was een keifrustrerende dag... de inefficiëntie van het hele systeem hier was me even te veel... verdorie verdorie... en ik moet het gewoon even kwijt...

ik sta zoals jullie wel weten op 'alto riesgo' de dienst waar mensen worden opgenomen om wille van hoog risico zwangerschappen...
momenteel liggen daar nu 3 jonge meisjes met hypertensie (hoge bloeddruk).
Eentje met gekende chronische hypertensie die verergerd is door de zwangerschap,
en 2 zwangerschaps-geïnduceerde pre-eclampsieën waarvan eentje zelfs af en toe naar eclampsie neigt te gaan...
allemaal nog verre van voldragen...
voor de niet-medici... ernstig EN gevaarlijk voor zowel moeder als kind.

Deze morgen zijn we met die 3 meisjes met de ambulance even naar het centrum van Asunción gereden... uiteindelijk een trip van bijna 1u door verschrikkelijke hitte (het was vandaag weer een 45 graden dag) in een ambulance met 1 zetel en 1 berrie... waar we dan met 4 mensen een plekje moesten zoeken... comfortabel is anders... zelfs het publiek transport is hier beter...

Eens daar aangekomen... eerste onderzoek... afname van het ECG...
chance dat ik er was... want de interna die mee was, wist maar half waar de zuignapjes moesten staan... ECG interpreteren was er al helemaal niet bij...
Dan... wandelen naar de wachtzaal van het tweede onderzoek... dat was keiver... die meiskes constant de ene harde buik na de andere (NB als ze op het CMI zijn, mogen ze met moeite even naar de cafetarie wandelen).
Een overvolle wachtzaal... weer wachten...
dan uiteindelijk toch mogen binnengaan bij de dokter... bleek dat een interna te zijn... (pas afgestudeerde arts die al 2 weken patiënten aan het zien is) luistert die even naar de longen, het hart, kijkt eens in de ogen en de keel... internistisch advies: verder doen met de huidige behandeling en keizersnede plannen rond 38 weken... alsof we zelf nog niet zover gekomen waren... geen enkele supervisor gezien by the way...
dan op naar de oogarts... weer uren wachten... dokters genoeg die er rondlopen... maar niemand heeft even tijd om naar ons drie meiskes te kijken. Dan uiteindelijk toch iemand die even moeite doet... worden het gezichtsveld en de gezichtsscherpte getest... ook een oogdrukmeting... en uiteindelijk, na wat aandringen... een fundoscopie... het onderzoek waarvoor we eigenlijk kwamen
We zijn 12u30 ondertussen... gelukkig hebben ze er zelf aan gedacht hun medicatie mee te nemen... want anders was ook dat in het honderd gelopen.
En dan... wachten op de ambulance... er is geen water... geen eten... alleen verzengende hitte... en dan blijkt ook de ambulance meer dan een uur op zich te laten wachten.
En dan opnieuw dezelfde oncomfortabele rit terug... maar nu is het ondertussen volop middag... volop brandende zon dus...

Een van ons patiënten is zelfs bijna flauwgevallen... medisch verantwoord? een groot vraagteken.
Daarenboven kost dat dus handenvol geld aan patiënten waaraan het vooral daaraan ontbreekt...

En dat allemaal voor een internistisch advies waar we niks aan hebben... een ECG... en een fundoscopie.

't Is niet dat ze hier incompetent zijn of zo he... dat zeker niet... de opleiding is hier zeker in orde... en dat die interna's nog veel dingen niet kunnen is ook meer dan verstaanbaar... hoe was ik mijn eerste weken als stagiair... en er zijn nog zoveel dingen die ik niet kan... en zij ondertussen al wel... dus dat ca va echt wel...
maar volgens de interna die mee was... spelen soms wel eens andere motieven dan het belang van de patiënt de hoofdrol...
(nu dat gebeurt bij ons natuurlijk ook... en dan erger ik mij ook blauw... alleen vond ik het nu precies nog erger... )
de interna... Oswaldo heet hij trouwens... heeft zich ook blauw geërgerd vandaag... en hij heeft zich honderd keer geëxcuseerd voor zijn 'país'
Ik vind het moeilijk om daarop te reageren... hij kan er ook niks aan doen dat het hier af en toe in het honderd draait... en ik heb gewoon chance dat ik geboren ben in een landje als België waar (neem het van mij maar aan) de gezondheidszorg ongelooooooflijk goed georganiseerd is. Bovendien is Paraguay op andere vlakken echt ook wel een superland... moeilijk...

17-03-2006 om 00:00 geschreven door Sofia

16-03-2006

16/03/2006 Cruz roja

Vandaag zijn we naar het ziekenhuis van het Cruz Roja Paraguaya geweest... een Paraguayaanse arts die in België zoiets als gedoctoreerd heeft had ons daar uitgenodigd voor een voordracht die hij gaf ivm zijn onderzoek in Leuven. 't Was echt wel interessant eigenlijk... het ging over endometriose, onvruchtbaarheid en nieuwe technieken om dat te onderzoeken.
Daarna hebben we gebabbeld met de bazen van het ziekenhuis daar... en het is in orde dat we daar ook 1 dag per week zouden komen wacht doen... hopelijk meer werk voor ons... en minder erop staan kijken... want uiteindelijk is het toch wel zo een beetje vrijwillig he.
Nu alleen nog de goedkeuring van het CMI (waar we nu werken) en van de KUL... maar eigenlijk denken we dat beide geen probleem gaan vormen... dus het ziet er wel fijn uit.

Mijn stagewerk gaat maar niet vooruit... 't is verschrikkelijk... nog 14 dagen en dan moet het klaar zijn... veel te weinig tijd nog... en het ergste van al... ik heb er helemaal ook geen zin in... nu... eigenlijk is het grootste werk al gedaan... alleen nog de discussie schrijven... maar da's niet van het simpelste.

Vandaag is het hier weer 42 graden... verschrikkelijk warm dus... Annelies... probeer er misschien in gedachten al aan te wennen... want ik vrees dat het volgend jaar niet anders zal zijn... mentale voorbereiding of zo.

't Is trouwens keileuk om te merken dat er best wel veel mensen mijn blog lezen... weet ik waar waarom ik hier zoveel tijd in steek.

Groetje en tot hoors

16-03-2006 om 23:30 geschreven door Sofia

15-03-2006

15/03/2006 Mijn eerste echte bevalling

Hela allemaal

gisteren was ik terug van wacht... en ik heb mijn eerste echte normale bevalling mogen meemaken... een aterm jongetje van een goeie 3 kg (voor hier is dat een gigantisch kind) Keifijn !!! Bovendien heb ik ook voor het eerst de ontsluiting mogen voelen en tijdens de bevalling was het mijn job was om keihard om de buik van de mama te duwen tijdens de weeen... dat zou blijkbaar helpen om de kracht naar onder te richten... en buiten de weeën moest ik zoiets doen als de buik kietelen... dat zou de volgende wee sneller doen komen... daarnaast moest ik het infuus dichtknijpen tijdens het persen... want anders zat de leiding vol bloed. Beperkte taken... ik weet het... maar 't is toch fijn om iets te mogen doen! En ik heb wel het gevoel dat ze mij vertrouwen en dat ik beetje bij beetje meer zal mogen doen.

Gisteren is er ook weer een misvormd kindje geboren... deze keer had het een waterhoofd, open ruggetje, bijgevolg volledig misvormde beentjes, een neusje dat niet open was... kortom... heel veel problemen... maar het leefde en ademde en weende goed.
De pediaters zijn momenteel in discussie wat ze gaan doen... wat haalbaar is en wat ze zo moeten laten.

Het andere kindje met de omphalocoele (zie eerder) stelt het goed. Bij verder investigatie bleek dat er toch niet zoveel ingewanden als verwacht buiten zijn buik gebleven waren en dat het mogelijk was de inhoud van de zak in 1 keer te reduceren zonder problemen van te grote druk die zou ontstaan in zijn buik. Dat kindje stelt het momenteel ook goed. Het moet nog een aantal operaties ondergaan, maar de pediaters zeggen dat het ergste achter de rug is. Ik zie de mama nog regelmatig en ook zij stelt het goed en kijkt uit naar het moment dat ze haar kindje mag meenemen naar huis.

Op de fotosite (klik op de tekening) gaan er nu ook foto's komen van het ziekenhuis... die heb ik gisteren tussendoor genomen. 't Is beperkt... maar 't is toch iets

Morgen gaan we naar een ziekenhuis van het Cruz Roja om te vragen of we daar 1 dag per week zouden mogen gaan werken. Daar zijn meer patiënten en minder personeel... dus technisch gezien... meer werk voor ons. We zullen zien.

Groetje
Sofie

15-03-2006 om 22:28 geschreven door Sofia

12-03-2006

12/03/2006 ons ziekenhuis

Ons ziekenhuis heet 'Centro Materno Infantil' en is gelegen in San Lorenzo, een soort deelgemeente van Asunción. Met de bus doen we er een goeie 25 minuten over om in het centrum te geraken.
Het ziekenhuis ligt op een grote weg 'Mariscal Lopez' die vanuit Asunción naar San Lorenzo loopt. Het ziekenhuis ligt langs de ene kant van de baan, ons appartement aan de andere kant. We wonen dus super dicht bij ons werk. Echt wel heel plezant.
Zoals de naam het zegt is het 'centro materno infantil' een ziekenhuis gericht op moeders (materno) en kindjes (infantil). Net de 2 subdomeinen waar ik hier stage in kom doen. Het is een universitair ziekenhuis. Dat houdt in dat er heel veel assistenten (residentes) en stagiairs (interna's) van Paraguay zelf werken. Enerzijds is dat leuk omdat er veel leeftijdsgenoten van ons zijn en we dus dingen samen kunnen gaan doen, cf. verjaardagsfeestjes, maar anderzijds wil dat ook zeggen dat er heel veel gegadigden zijn voor relatief weinig werk en taken. Voorlopig mogen we dus vooral kijken hoe anderen dingen doen. (cf. vorige blogs)

De structuur van het ziekenhuis is helemaal anders dan in België. Om te beginnen is zo goed als alles op het gelijkvloers. Eigenlijk kan je het zo zeggen dat er 5 blokken zijn die met elkaar verbonden zijn via gangen. Die gangen zijn eigenlijk gewoon overdekte gangpaden... je loopt dus echt buiten. Gelukkig met afdak... want zoals we hier al eens gemerkt hebben... ook hier kan het regenen.
Paraguay heeft niet zo lang geleden een dictatuur gekend. Nog steeds blijft het budget voor gezondheidszorg vrij beperkt. De middelen in ons ziekenhuis zijn dan ook echt beperkt.
Voor een aantal procedures biedt de overheid een pakket aan. Zo krijgen de mensen voor een gewone bevalling en voor een keizersnede een zak vol materiaal. Maar dat is nooit genoeg, een aantal dingen ontbreken of zijn gewoon van ongelooflijk slechte kwaliteit. Die dingen moeten de patient of zijn familie gaan halen naar de apotheek. (Het spreekt voor zich dat de apotheken hier dan ook als bloemkolen uit de grond schieten... 1 om de 100 meter zal geen onderschatting zijn). Ook als er complicaties zijn of als mensen komen voor andere dingen moeten komen, wordt er niks gedaan zolang de mensen hun eigen middelen niet bij hebben.

Simpele dingen zoals even een infuus doorspuiten als er een klontertje bloed de doorgang verspert, gaan niet, want er zijn geen spuiten.
We hadden zo een jong meisje dat aan het bevallen was en haar pijnmedicatie kreeg via een infuus. Ze was naar het toilet geweest met het infuus op haar schoot (ook infuusstaanders zijn hier schaars), en was teruggekomen met een leiding volgelopen met bloed. Natuurlijk had er zich al een klontertje gevormd waardoor het infuus niet meer liep. Geen nieuwe naalden om een nieuw infuus te prikken... geen spuit om het infuus door te spuiten... spijtig genoeg dus geen pijnmedicatie meer... kei-erg eigenlijk... maar hier vinden ze dat doodnormaal... da's nu eenmaal pech hebben. vreemd toch.

Ook de kamers zijn hier helemaal anders dan bij ons. Hier is het niet kiezen tussen 1- / 2- of 4- persoonskamers... hier is het gewoon een 6-persoonskamer... 6 bedden; 3 aan elke kant... geen gordijntjes voor de privacy... geen frigotjes... geen televisie... geen badkamertje... gewoon bedden. Er zijn denk ik een 8-tal kamers rond een centraal buitenpleintje met wat groen... da's wel veeeel fijner dan bij ons... niet? per kamer staat er een soort buro'tje waar de artsen verantwoordelijk voor die kamer hun dossiers maken. Eigenlijk is dat nog niet zo heel slecht. De patiënten kunnen altijd bij de dokters terecht met hun vragen en zijn echt van alles op de hoogte. Bij ons zou dat denk ik niet lukken... ik denk dat onze cultuur het niet zou toelaten... maar hier verloopt alles zonder problemen... de dokter heeft rustig de tijd om te werken en heel af en toe stelt een patiënt eens een vraagje. 't Is eigenlijk best wel fijn werken zo... je kent je patiënten echt wel veel beter dan bij ons.

Het werk van de dokters hier bestaat vooral uit het invullen van papieren. Elke morgen wordt elke patiënt onderzocht... bij ons is dat dan vooral de buik en de ligging en parameters van het kindje. En dan moeten er dus papieren worden ingevuld. Elke dag wordt er bijna een blad vol geschreven... elke dat hetzelfde tekstje... met aanpassing van een aantal parameters... eigenlijk te zot voor woorden... en dan klagen wij in België over te veel papierwerk... hier doen ze gewoon niks anders.
Af en toe komt de verantwoordelijk dokter of de prof eens toeren en dan moet je zien dat je je patiënten door en door kent. Hb-waarden en zo meer moeten eruit vliegen alsof het niks is. Gelukkig wordt dat van ons voorlopig nog niet verwacht.

Meer vertel ik later nog wel eens. Groetje

12-03-2006 om 00:00 geschreven door Sofia

12/03/2006 Wassen wassen wassen

Vandaag mijn was gedaan... met de hand... het is eens iets anders...

het ene geurtje ging er al beter uit dan het andere... mijn handen doen nog pijn van het schrobben... misschien moet ik maar eens kijken voor van die plastic handschoenen... beter dan terug heelkunde-handjes te krijgen...

spijtig genoeg vonden ook de kleurtjes het fijn om even op verkenning te gaan naar bij hun burren... en ik die dacht dat alleen mijn ondergoed rood afging... NIET DUS... alles wat in contact geweest is met mijn rood rokje heeft er blijvende littekens littekens aan overgehouden... gelukkig heb ik het op tijd weten te onderscheppen... amaar 2 dingen hebben echt afgezien...
----- Greetje... jouw pulleke van in Ecuador... het is hier en daar een beetje paars geworden... :(... keispijtig... maar daarom ga ik niet laten om het aan te doen hoor!

he pepe... keileuk dat je een berichtje achterliet op mijn gastenboek! keifijn dat je zoveel moeite doet om in contact te blijven. Ik hou je op de hoogte van het reilen en zeilen hier in Paraguay
(de anderen natuurlijk ook bedankt he... )

Misschien is het wel het moment om eens iets meer te vertellen over ons ziekenhuis... zal anders een nieuw bericht starten daarvoor.

12-03-2006 om 00:00 geschreven door Sofia

11-03-2006

11/03/2006 verjaardagsfeest

Klik op de afbeelding om de link te volgen

Hier ben ik weer... het eerste weekend is bezig...

Gisteren zijn Anneleen en ik naar het verjaardagsfeestje geweest van Monica, één van de internas op mijn afdeling. Onze allereerste echte paraguayaanse uitstap. Het was echt plezant, we hebben heel hard gelachen en plezier gemaakt. Zij lachten met ons spaans... wij met hun nederlands, en zo was de cirkel rond. We keken ook naar de trouwvideo van haar broer... eerst vonden we het een keivreemd idee... maar blijkbaar is dat hier doodnormaal... en het was nog leuk ook!

Als kadootje hadden we, hoe kan het anders: CHOCOLADE, meegenomen, maar daarnaast ook een hele toffe lamp... zo eentje zou ik er zelf ook wel willen... (zie foto)

29 jaar werd ze... net afgestudeerd als artse en nu haar eerste patiënten aan het zien. Dat is niet zo abnormaal hier, blijkbaar zijn er per jaar maar 100 plaatsen beschikbaar aan de unief en elk jaar zijn er naar het schijnt ongeveer 1000 kandidaten, veel mensen moeten dus jaren aan een stuk een poging doen om toegelaten te worden

Vandaag lang uitgeslapen... het deed eens deugd... bovendien met de airco aan... zalig... niet helemaa plakkend van het zweet wakker worden... fijn! Het ding maakt wel lawaai voor 20, maar alles is beter dan hitte.

11-03-2006 om 00:00 geschreven door Sofia

10-03-2006

10/03/2006 Heet

Beste mensen,

groot nieuws... er staan een hele resem foto's online. Klikken op de tekening is alles wat je moet doen om ze te bezichtigen.

En by the way... berichtjes achter laten is dus wel degelijk toegestaan! volg het voorbeeld van de collega van mijn papa zou ik zo zeggen.

Ondertussen gaat alles hier goed.
De regen heeft weer plaats gemaakt voor ongelooflijke hitte... 40 graden zal geen overschatting zijn... heet dus!

Vandaag mijn eerste 'poging tot vaginale bevalling' meegemaakt. Poging... want uiteindelijk is het WEERAL een keizersnede geworden. 1 ding is me toch al duidelijk geworden... er zal nog veel moeten gebeuren voor ik mezelf dat aandoe... amai... het zag en hoorde er ongeloooooflijk pijnlijk uit.

Morgen is er ons allereerste weekendje hier... en we gaan er een rustig even thuis genieten, uitslapen en relax weekendje van maken. Even de buurt hier dichtbij verkennen voor we op verkenning gaan in het 'grote' Paraguay.