Inhoud blog

	Woensdag keer ik terug !
	02/08/2006 Terug
	17/07/2006 in België
	06/07/2006 In Argentinie
	05/07/2006 We zijn bijna terug...

Archief per week

	09/09-15/09 2013
	31/07-06/08 2006
	17/07-23/07 2006
	03/07-09/07 2006
	26/06-02/07 2006
	19/06-25/06 2006
	12/06-18/06 2006
	05/06-11/06 2006
	29/05-04/06 2006
	22/05-28/05 2006
	15/05-21/05 2006
	08/05-14/05 2006
	01/05-07/05 2006
	24/04-30/04 2006
	17/04-23/04 2006
	10/04-16/04 2006
	03/04-09/04 2006
	27/03-02/04 2006
	20/03-26/03 2006
	13/03-19/03 2006
	06/03-12/03 2006
	27/02-05/03 2006
	20/02-26/02 2006
	13/02-19/02 2006
	26/09-02/10 2005

Zoeken in blog

Sofia in Paraguay

Rondreis in Zuid-Amerika (2006 - 2013)
2006: Stage te Asuncion - 2013: Ik ga terug !

12-03-2006

Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.

12/03/2006 ons ziekenhuis

Ons ziekenhuis heet 'Centro Materno Infantil' en is gelegen in San Lorenzo, een soort deelgemeente van Asunción. Met de bus doen we er een goeie 25 minuten over om in het centrum te geraken.
Het ziekenhuis ligt op een grote weg 'Mariscal Lopez' die vanuit Asunción naar San Lorenzo loopt. Het ziekenhuis ligt langs de ene kant van de baan, ons appartement aan de andere kant. We wonen dus super dicht bij ons werk. Echt wel heel plezant.
Zoals de naam het zegt is het 'centro materno infantil' een ziekenhuis gericht op moeders (materno) en kindjes (infantil). Net de 2 subdomeinen waar ik hier stage in kom doen. Het is een universitair ziekenhuis. Dat houdt in dat er heel veel assistenten (residentes) en stagiairs (interna's) van Paraguay zelf werken. Enerzijds is dat leuk omdat er veel leeftijdsgenoten van ons zijn en we dus dingen samen kunnen gaan doen, cf. verjaardagsfeestjes, maar anderzijds wil dat ook zeggen dat er heel veel gegadigden zijn voor relatief weinig werk en taken. Voorlopig mogen we dus vooral kijken hoe anderen dingen doen. (cf. vorige blogs)

De structuur van het ziekenhuis is helemaal anders dan in België. Om te beginnen is zo goed als alles op het gelijkvloers. Eigenlijk kan je het zo zeggen dat er 5 blokken zijn die met elkaar verbonden zijn via gangen. Die gangen zijn eigenlijk gewoon overdekte gangpaden... je loopt dus echt buiten. Gelukkig met afdak... want zoals we hier al eens gemerkt hebben... ook hier kan het regenen.
Paraguay heeft niet zo lang geleden een dictatuur gekend. Nog steeds blijft het budget voor gezondheidszorg vrij beperkt. De middelen in ons ziekenhuis zijn dan ook echt beperkt.
Voor een aantal procedures biedt de overheid een pakket aan. Zo krijgen de mensen voor een gewone bevalling en voor een keizersnede een zak vol materiaal. Maar dat is nooit genoeg, een aantal dingen ontbreken of zijn gewoon van ongelooflijk slechte kwaliteit. Die dingen moeten de patient of zijn familie gaan halen naar de apotheek. (Het spreekt voor zich dat de apotheken hier dan ook als bloemkolen uit de grond schieten... 1 om de 100 meter zal geen onderschatting zijn). Ook als er complicaties zijn of als mensen komen voor andere dingen moeten komen, wordt er niks gedaan zolang de mensen hun eigen middelen niet bij hebben.

Simpele dingen zoals even een infuus doorspuiten als er een klontertje bloed de doorgang verspert, gaan niet, want er zijn geen spuiten.
We hadden zo een jong meisje dat aan het bevallen was en haar pijnmedicatie kreeg via een infuus. Ze was naar het toilet geweest met het infuus op haar schoot (ook infuusstaanders zijn hier schaars), en was teruggekomen met een leiding volgelopen met bloed. Natuurlijk had er zich al een klontertje gevormd waardoor het infuus niet meer liep. Geen nieuwe naalden om een nieuw infuus te prikken... geen spuit om het infuus door te spuiten... spijtig genoeg dus geen pijnmedicatie meer... kei-erg eigenlijk... maar hier vinden ze dat doodnormaal... da's nu eenmaal pech hebben. vreemd toch.

Ook de kamers zijn hier helemaal anders dan bij ons. Hier is het niet kiezen tussen 1- / 2- of 4- persoonskamers... hier is het gewoon een 6-persoonskamer... 6 bedden; 3 aan elke kant... geen gordijntjes voor de privacy... geen frigotjes... geen televisie... geen badkamertje... gewoon bedden. Er zijn denk ik een 8-tal kamers rond een centraal buitenpleintje met wat groen... da's wel veeeel fijner dan bij ons... niet? per kamer staat er een soort buro'tje waar de artsen verantwoordelijk voor die kamer hun dossiers maken. Eigenlijk is dat nog niet zo heel slecht. De patiënten kunnen altijd bij de dokters terecht met hun vragen en zijn echt van alles op de hoogte. Bij ons zou dat denk ik niet lukken... ik denk dat onze cultuur het niet zou toelaten... maar hier verloopt alles zonder problemen... de dokter heeft rustig de tijd om te werken en heel af en toe stelt een patiënt eens een vraagje. 't Is eigenlijk best wel fijn werken zo... je kent je patiënten echt wel veel beter dan bij ons.

Het werk van de dokters hier bestaat vooral uit het invullen van papieren. Elke morgen wordt elke patiënt onderzocht... bij ons is dat dan vooral de buik en de ligging en parameters van het kindje. En dan moeten er dus papieren worden ingevuld. Elke dag wordt er bijna een blad vol geschreven... elke dat hetzelfde tekstje... met aanpassing van een aantal parameters... eigenlijk te zot voor woorden... en dan klagen wij in België over te veel papierwerk... hier doen ze gewoon niks anders.
Af en toe komt de verantwoordelijk dokter of de prof eens toeren en dan moet je zien dat je je patiënten door en door kent. Hb-waarden en zo meer moeten eruit vliegen alsof het niks is. Gelukkig wordt dat van ons voorlopig nog niet verwacht.

Meer vertel ik later nog wel eens. Groetje

12-03-2006 om 00:00 geschreven door Sofia

12/03/2006 Wassen wassen wassen

Vandaag mijn was gedaan... met de hand... het is eens iets anders...

het ene geurtje ging er al beter uit dan het andere... mijn handen doen nog pijn van het schrobben... misschien moet ik maar eens kijken voor van die plastic handschoenen... beter dan terug heelkunde-handjes te krijgen...

spijtig genoeg vonden ook de kleurtjes het fijn om even op verkenning te gaan naar bij hun burren... en ik die dacht dat alleen mijn ondergoed rood afging... NIET DUS... alles wat in contact geweest is met mijn rood rokje heeft er blijvende littekens littekens aan overgehouden... gelukkig heb ik het op tijd weten te onderscheppen... amaar 2 dingen hebben echt afgezien...
----- Greetje... jouw pulleke van in Ecuador... het is hier en daar een beetje paars geworden... :(... keispijtig... maar daarom ga ik niet laten om het aan te doen hoor!

he pepe... keileuk dat je een berichtje achterliet op mijn gastenboek! keifijn dat je zoveel moeite doet om in contact te blijven. Ik hou je op de hoogte van het reilen en zeilen hier in Paraguay
(de anderen natuurlijk ook bedankt he... )

Misschien is het wel het moment om eens iets meer te vertellen over ons ziekenhuis... zal anders een nieuw bericht starten daarvoor.

12-03-2006 om 00:00 geschreven door Sofia

11-03-2006

11/03/2006 verjaardagsfeest

Klik op de afbeelding om de link te volgen

Hier ben ik weer... het eerste weekend is bezig...

Gisteren zijn Anneleen en ik naar het verjaardagsfeestje geweest van Monica, één van de internas op mijn afdeling. Onze allereerste echte paraguayaanse uitstap. Het was echt plezant, we hebben heel hard gelachen en plezier gemaakt. Zij lachten met ons spaans... wij met hun nederlands, en zo was de cirkel rond. We keken ook naar de trouwvideo van haar broer... eerst vonden we het een keivreemd idee... maar blijkbaar is dat hier doodnormaal... en het was nog leuk ook!

Als kadootje hadden we, hoe kan het anders: CHOCOLADE, meegenomen, maar daarnaast ook een hele toffe lamp... zo eentje zou ik er zelf ook wel willen... (zie foto)

29 jaar werd ze... net afgestudeerd als artse en nu haar eerste patiënten aan het zien. Dat is niet zo abnormaal hier, blijkbaar zijn er per jaar maar 100 plaatsen beschikbaar aan de unief en elk jaar zijn er naar het schijnt ongeveer 1000 kandidaten, veel mensen moeten dus jaren aan een stuk een poging doen om toegelaten te worden

Vandaag lang uitgeslapen... het deed eens deugd... bovendien met de airco aan... zalig... niet helemaa plakkend van het zweet wakker worden... fijn! Het ding maakt wel lawaai voor 20, maar alles is beter dan hitte.

11-03-2006 om 00:00 geschreven door Sofia

10-03-2006

10/03/2006 Heet

Beste mensen,

groot nieuws... er staan een hele resem foto's online. Klikken op de tekening is alles wat je moet doen om ze te bezichtigen.

En by the way... berichtjes achter laten is dus wel degelijk toegestaan! volg het voorbeeld van de collega van mijn papa zou ik zo zeggen.

Ondertussen gaat alles hier goed.
De regen heeft weer plaats gemaakt voor ongelooflijke hitte... 40 graden zal geen overschatting zijn... heet dus!

Vandaag mijn eerste 'poging tot vaginale bevalling' meegemaakt. Poging... want uiteindelijk is het WEERAL een keizersnede geworden. 1 ding is me toch al duidelijk geworden... er zal nog veel moeten gebeuren voor ik mezelf dat aandoe... amai... het zag en hoorde er ongeloooooflijk pijnlijk uit.

Morgen is er ons allereerste weekendje hier... en we gaan er een rustig even thuis genieten, uitslapen en relax weekendje van maken. Even de buurt hier dichtbij verkennen voor we op verkenning gaan in het 'grote' Paraguay.

10-03-2006 om 21:22 geschreven door Sofia

09-03-2006

09/03/2006 Regen... Gloria!

Vandaag regent het hier... een hele verademing... we voelen ons hier metteen al meer thuis... want in slaap vallen bij 35graden... op de één of andere manier lukt dat niet zo goed.

09-03-2006 om 22:45 geschreven door Sofia

08-03-2006

08/03/2006 Interessant geval

Vandaag was alweer een tikkeltje interessanter...
het begon wel slecht... ik moest er om 07u00 staan... en al de rest kwam pas tegen 07u30... paraguayaanse klokken tikken blijkbaar anders. Daarna patiënten gezien tot 09u00... veel buiken mogen voelen... was wel fijn... en toen begon het zitten wachten op werk... gepland tot 12u00.

Maar plots was er een van ons patiënten die naar het OK mocht voor een keizersnede. een vrouw van de 'alto riesgo' met een kindje met omphalocoele en hartafwijkingen.

Een omphalocoele is een soort zak met ingewanden die thv de navel uit de buik komt, eigenlijk is er gewoon geen navel. Het is een gevolg van fouten die gebeurd zijn tijdens de vorming van het kindje. De omphalocoele is meestal zeer rap zichtbaar... maar daarnaast zijn er dikwijls ook verschillende andere afwijkingen die niet metteen zichtbaar zijn... dat moet dus nog onderzocht worden:

Bij dit kindje denken we alvast dat er ook hartafwijkingen zijn.

Zo'n kindjes worden in België veel minder frequent geboren, ze worden denk ik meestal geaborteerd.

Dus dit was echt een interessant geval.

Dit kindje stelt het momenteel goed... ondanks alles

08-03-2006 om 20:11 geschreven door Sofia

07-03-2006

07/03/2006 Aan het werk in AsunciÃ³n

Hela allemaal thuis,

Hier in Paraguay gaat alles ondertussen al zijn hangetje... ik begin het leven hier gewoon te geraken, en het bevalt me wel.

Ondertussen hebben we ons appartementje. 2 kamers, 2 badkamers, een vrij grote woonkamer en keuken... meer moet dat niet zijn. Best gezellig.

De draagbare computer van anneleen, liet het geregeld afweten... hij werd zo heet dat je er een eitje op kon bakken. (dat hebben we maar niet uitgetest, kwestie van het probleem niet nog groter te maken ;-) ), maar na een superinval van mijentwege (al zeg ik het zelf ;-) ) is dat probleem opgelost... we werken nu aan de computer al op de grond zitten, met de computer op de rooster van de stoelen. Eigenlijk kan alleen een foto dit te goei beschrijven.

Ondertussen zijn we ook begonnen in het ziekenhuis aan de overkant van de straat hier. Gisteren op verkenning geweest, want blijkbaar was het nog niet mogelijk om dan te beginnen.

Vandaag van 7u tot 9u zitten wachten buiten aan een kantoortje tot de prof klaar was om ons te zien... vreemd, maar kom... ondertussen hebben we wat spaans zitten leren, kon ook geen kwaad. En na nog wat uitleg van de ene hier en de andere daar, konden we aan onze eerste werkdag beginnen.

Dag 1, en ik ben er al in geslaagd om metteen van wacht te zijn... nu ja... hier van wacht zijn, staat synoniem aan een normale werkdag in België.... het wil zeggen dat je nog moet blijven werken van 12 tot 20 uur... niks dus... en dat 1 keertje per week... weerom... niks dus.

Onze officiele werkuren zijn van 7 tot 12, en in de namiddag mogen we als we willen consultaties volgen.

We beginnen met 2 maand gynaeco/obstetrie en daarna 2 maand pediatrie.

Momenteel sta ik op intensieve zorgen van de obstetrie... vreemd hoor... een kamertje met 6 bedden waar er 1 dokter achter een tafeltje zit... fiches te schrijven... je hoort het goed, schrijven... heb in heel het ziekenhuis al 1 computer gevonden... internet, daar hoop ik zelfs niet op. Maar dus... 1 kamertje met 6 bedden (gevuld met 3 patienten) en dat is het dan. Drie dokters die daar ronddwalen plus mij. Meer dokters dan patienten dus... En dan nog 1 iemand die verantwoordelijk is voor ALLE zalen. Hoeveel dat er dan zijn, daar ben ik nog niet achter.

De opleiding geneeskunde ziet er hier lichtjes anders uit dan bij ons.

Eerst 3 jaar algemene opleiding (cf. België), dan 3 jaar klinisch theoretische opleiding (1 jaartje meer dan in België), dan hebben ze nog geen patiënt gezien, maar ze zijn wel al dokter.

Dan komt er een soort stagejaar... interna noemen ze dat, tijdens dat jaar moeten ze ook 2 maand op het platteland gaan werken.

En daarna komen de specialisatiejaren... voor gynaeco bijvoorbeeld zijn dat er 4. Dat heet hier Residente

Op mijn afdeling staat bijvoorbeeld: 1x R1 (residente 1^e jaar), 1x R2, 1x interna en ik... een onbenoembaar gegeven in hun termen. Geen doktersdiploma en toch al in het ziekenhuis ... grote vraagtekens... wat naamgeving betreft dan toch... voor de rest zijn ze hier wel goed met ons bezig... we mogen niet klagen.

Toen ik deze namiddag van guardia (wacht) was, heb ik toch de nadelen gemerkt van het nog-geen-dokter zijn. In tegenstelling tot die gastjes die net van de schoolbanken komen. Wij komen helemaal laatstes in de rij voor alles. Ik moet erop staan kijken hoe de R2 (2^e jaar specialisatie) huid leert dichtnaaien met een gewone enkele steek... lichtjes frustrerend echt wel.

Van op een afstand kijken naar operaties waarbij ik tientallen keren geassisteerd heb in België, das wat ik tot nog toe mag doen... laat ons hopen dat het betert.

Heb vandaag staan kijken naar de interna die harttonen aan het zoeken was en toen ik het niet meer kon zien, heb ik hem even uitgelegd waar je je kan op baseren om je toch een beetje te orienteren (dank je hiervoor inge!), maar zelf mag ik de sonde nog niet vasthouden... vreemd... frustrerend...

Ondertussen hebben ze denk ik wel al gemerkt dat het voor ons niet veel nieuws en bijzonders is om te staan kijken hoe andere mensen dingen doen. En dat we zelf wat meer actie gewend zijn.

Deze avond stelde de interna zelfs voor om afwisselend te instrumenteren... ik ben er blij mee... we zijn nog maar zover, en ze doen al pogingen om zich aan te passen en ons ergens te herorienteren in hun systeem... keifijn!

07-03-2006 om 00:00 geschreven door Sofia

06-03-2006

05/03/2006 Goed aangekomen in AsunciÃ³n

Hela allemaal

eindelijk zijn we er... na 18u bus... toegekomen in Asuncion. De busrit was voorbij voor ik het wist... 'k heb zelfs wat geslapen.
Het valt hier reuze mee. Ons appartementje is best groot. met keuken, living, 2 slaapkamers en 2 badkamers mag het er wel wezen.. oeps... zelfs het allerbelangrijkste nog vergeten... AIRCO... zalig in dit landje! want daarstraks was het hier zomaar even 35 graden... stikken dus... zeker voor mij... de zonnecreme uit de engelse taxfree is hier al goed van pas gekomen. Bovendien is er binnen tussen de verschillende blokken van appartementen een ZWEMBAD...overheerlijk!

Morgen onze eerste werkdag en we gaan al metteen te laat komen... we moeten nog tijdens de voormiddag thuis blijven om het contract voor het appartement te tekenen... een beetje dom... maar het is nu zo... ze zullen het hopelijk wel snappen.

Asuncion is een fijne stad... zonet al even rondgewandeld... klein en gezellig... leuker dan het grote overdrukke Buenos Aires. De mensen zijn hier ook supervriendelijk..
Tijdens het eten lazen we dat we zowaar door de 'zona roja' gewandeld waren... de zogenaamde overgevaarlijke buurt (chance dat we het op voorhand niet wisten), maar eerlijk gezegd... ik het er toch niks van gemerkt... meer wankele huizen dan elders... ok... maar dat is het dan... er was ook een zalig leuk speeltuintje en klein strandje bij de rivier ook... en ambiance... ongelooflijk.
'Zona roja' een fenomeen om mensen schrik aan te jagen? wie weet.

Hier in asuncion zijn er veel minder internet cafe's dan in Buenos Aires... verwacht dus maar iets minder berichtjes dan tot nog toe... bovendien moet ik nu ook echt beginnen werken...

kus
Sofie