|
Hela allemaal thuis,
Hier in Paraguay gaat alles ondertussen al zijn hangetje... ik begin het leven hier gewoon te geraken, en het bevalt me wel.
Ondertussen hebben we ons appartementje. 2 kamers, 2 badkamers, een vrij grote woonkamer en keuken... meer moet dat niet zijn. Best gezellig.
De draagbare computer van anneleen, liet het geregeld afweten... hij werd zo heet dat je er een eitje op kon bakken. (dat hebben we maar niet uitgetest, kwestie van het probleem niet nog groter te maken ;-) ), maar na een superinval van mijentwege (al zeg ik het zelf ;-) ) is dat probleem opgelost... we werken nu aan de computer al op de grond zitten, met de computer op de rooster van de stoelen. Eigenlijk kan alleen een foto dit te goei beschrijven.
Ondertussen zijn we ook begonnen in het ziekenhuis aan de overkant van de straat hier. Gisteren op verkenning geweest, want blijkbaar was het nog niet mogelijk om dan te beginnen.
Vandaag van 7u tot 9u zitten wachten buiten aan een kantoortje tot de prof klaar was om ons te zien... vreemd, maar kom... ondertussen hebben we wat spaans zitten leren, kon ook geen kwaad. En na nog wat uitleg van de ene hier en de andere daar, konden we aan onze eerste werkdag beginnen.
Dag 1, en ik ben er al in geslaagd om metteen van wacht te zijn... nu ja... hier van wacht zijn, staat synoniem aan een normale werkdag in België.... het wil zeggen dat je nog moet blijven werken van 12 tot 20 uur... niks dus... en dat 1 keertje per week... weerom... niks dus.
Onze officiele werkuren zijn van 7 tot 12, en in de namiddag mogen we als we willen consultaties volgen.
We beginnen met 2 maand gynaeco/obstetrie en daarna 2 maand pediatrie.
Momenteel sta ik op intensieve zorgen van de obstetrie... vreemd hoor... een kamertje met 6 bedden waar er 1 dokter achter een tafeltje zit... fiches te schrijven... je hoort het goed, schrijven... heb in heel het ziekenhuis al 1 computer gevonden... internet, daar hoop ik zelfs niet op. Maar dus... 1 kamertje met 6 bedden (gevuld met 3 patienten) en dat is het dan. Drie dokters die daar ronddwalen plus mij. Meer dokters dan patienten dus... En dan nog 1 iemand die verantwoordelijk is voor ALLE zalen. Hoeveel dat er dan zijn, daar ben ik nog niet achter.
De opleiding geneeskunde ziet er hier lichtjes anders uit dan bij ons.
Eerst 3 jaar algemene opleiding (cf. België), dan 3 jaar klinisch theoretische opleiding (1 jaartje meer dan in België), dan hebben ze nog geen patiënt gezien, maar ze zijn wel al dokter.
Dan komt er een soort stagejaar... interna noemen ze dat, tijdens dat jaar moeten ze ook 2 maand op het platteland gaan werken.
En daarna komen de specialisatiejaren... voor gynaeco bijvoorbeeld zijn dat er 4. Dat heet hier Residente
Op mijn afdeling staat bijvoorbeeld: 1x R1 (residente 1e jaar), 1x R2, 1x interna en ik... een onbenoembaar gegeven in hun termen. Geen doktersdiploma en toch al in het ziekenhuis ... grote vraagtekens... wat naamgeving betreft dan toch... voor de rest zijn ze hier wel goed met ons bezig... we mogen niet klagen.
Toen ik deze namiddag van guardia (wacht) was, heb ik toch de nadelen gemerkt van het nog-geen-dokter zijn. In tegenstelling tot die gastjes die net van de schoolbanken komen. Wij komen helemaal laatstes in de rij voor alles. Ik moet erop staan kijken hoe de R2 (2e jaar specialisatie) huid leert dichtnaaien met een gewone enkele steek... lichtjes frustrerend echt wel.
Van op een afstand kijken naar operaties waarbij ik tientallen keren geassisteerd heb in België, das wat ik tot nog toe mag doen... laat ons hopen dat het betert.
Heb vandaag staan kijken naar de interna die harttonen aan het zoeken was en toen ik het niet meer kon zien, heb ik hem even uitgelegd waar je je kan op baseren om je toch een beetje te orienteren (dank je hiervoor inge!), maar zelf mag ik de sonde nog niet vasthouden... vreemd... frustrerend...
Ondertussen hebben ze denk ik wel al gemerkt dat het voor ons niet veel nieuws en bijzonders is om te staan kijken hoe andere mensen dingen doen. En dat we zelf wat meer actie gewend zijn.
Deze avond stelde de interna zelfs voor om afwisselend te instrumenteren... ik ben er blij mee... we zijn nog maar zover, en ze doen al pogingen om zich aan te passen en ons ergens te herorienteren in hun systeem... keifijn!
07-03-2006 om 00:00
geschreven door Sofia 
|
Net mijn eigen blog gecreëerd sie.. we zullen eens
zien hoe dat marcheert... nog maar heel weinig tijd tot ik vertrek...
de zenuwen slaan toe... geen tijd meer voor niks... werken werken
werken... nog welgeteld 1 zaterdag en 2 vrije dinsdagnamiddagen om
alles gekocht en geregeld te krijgen... 
