Inhoud blog

	Woensdag keer ik terug !
	02/08/2006 Terug
	17/07/2006 in België
	06/07/2006 In Argentinie
	05/07/2006 We zijn bijna terug...

Archief per week

	09/09-15/09 2013
	31/07-06/08 2006
	17/07-23/07 2006
	03/07-09/07 2006
	26/06-02/07 2006
	19/06-25/06 2006
	12/06-18/06 2006
	05/06-11/06 2006
	29/05-04/06 2006
	22/05-28/05 2006
	15/05-21/05 2006
	08/05-14/05 2006
	01/05-07/05 2006
	24/04-30/04 2006
	17/04-23/04 2006
	10/04-16/04 2006
	03/04-09/04 2006
	27/03-02/04 2006
	20/03-26/03 2006
	13/03-19/03 2006
	06/03-12/03 2006
	27/02-05/03 2006
	20/02-26/02 2006
	13/02-19/02 2006
	26/09-02/10 2005

Zoeken in blog

Sofia in Paraguay

Rondreis in Zuid-Amerika (2006 - 2013)
2006: Stage te Asuncion - 2013: Ik ga terug !

30-05-2006

Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.

30/05/2006 Terug uit de woestijn

Na 4 dagen in een 4x4 door zand te stuiven en te genieten van ongelooflijke landschappen... zijn we heelhuids terug in Uyuni. Daarnet een lekker goeie douche genomen... was spijtig genoeg allesbehalve warm... maar 't heeft toch deugd gedaan.
De 4-daagse was schitterend. Een landschap compleet verlaten... alsof je door een bergachtige woestijn rijdt... met hier en daar verspreidt groene stukken met lama's of 1 van hun soortgenoten.
Ik vertel er later wel nog meer over
Morgen gaan we naar Sucre.
Groetje
Sofie

30-05-2006 om 23:36 geschreven door Sofia

26-05-2006

26/05/2006 We zijn er geraakt

Momenteel zit ik in een dorpje genaamd Oruro te wachten op mijn trein.
De weg hiernaartoe is een grote hoogvlatke... bestaande uit een hele egale bruin-gele kleur... na 4 u staren moet ik toch wel zeggen dat het een beetje eentonig begon te worden.
Toen we Oruro binnenreden leek het echt of we in de een of andere woestijnstad binnenreden... maar eens hier valt het eigenlijk best mee. Een heel leuk dorpje.
En nog veel leuker... er waren geen wegblokkades... er waren nog tickets voor de trein... en onze plek in het hostal van Uyuni is al gereseveerd... wat wil een mens nog meer.
Als alles goed gaat gaan we morgen vertrekken op een 4-daagse tocht door het uiterste zuidwesten van Bolivië... een plek met uitgedroogde zoutmeren , een zouthotel... en naar het schijnt adembenemende meren. We gaan er van genieten!
Je kan wel bedenken... in een verlaten hoogvlakte waar amper mensen wonen is de kans om internet te vinden wel heel klein... gene paniek dus in België als jullie een tijdje niks horen he...

26-05-2006 om 20:01 geschreven door Sofia

25-05-2006

25/04/2006 Laatste dagje La Paz

Vanavond onze laatste nacht in La Paz... we gaan ervan genieten.
Vandaag zijn we naar de ruines van Tihuanaca gaan kijken... het volk dat rond het titicacmeer leefde voor de komst van de incas.
Superinteressant was het...bovendien hadden we een toffe gidse die veel uitleg gaf.

Morgen gaan we als alles goed gaat naar Oruro... en dan verder naar Uyuni... waar de zoutmeren zijn.
Er zijn geruchten van stakingen en wegblokkades... dus niks is zeker... maar we zullen zien he... tot nog toe hebben we al altijd chance gehad...

25-05-2006 om 23:19 geschreven door Sofia

24-05-2006

24/05/2006 van het Titicacameer tot La Paz

Gisterennacht teruggekomen uit Copacobana... het stadje aan de rand van het Titicacameer...

Het titicacameer is immens... blijkbaar is het niet het hoogste... maar het grootste hoogste... het hoogste dat nog bevaarbaar zou zijn... en inderdaad... die 2 dingen kloppen wel... 3800m en ongelooflijk veel vierkante meters groot...

De busrit van La Paz naar Copacobana was adembenemend... het is wel degelijk ongelooflijk logisch dat het "alti plano" heet...
je zit op 4000 meter hoogte...
en rond je zie je vlakte vlakte vlakte...
met heel ver ergens bergen te bekennen... (met dan nog wel witte toppen)
vreemd idee...
we hadden zelfs een discussie of de andes nu een oud of een nieuw gebergte zou zijn... want op de altiplano lijkt het vooral oud... allemaal mooi afgeronde toppen... maar ik denk toch dat mijn ex-aardrijkskunde leerkracht de andes toch nieuw vond...
het licht is er ook ongelooflijk fel. Als je zonder zonnebril rondkijkt moet je na een tijdje gewoon je ogen toedoen... er is er precies gewoon te veel van... gelukkig heb ik in Asuncion op straat van de een of andere straatventer mij zo'n exemplaar aangeschaft...

op die vlakte staan bovendien... overal verspreid... kleine huisjes... niet logisch geordend volgens straten of wijken... maar precies gewoon kriskras door elkaar... alsof iemand dacht... wel hier zou mijn huisje wel mooi staan... en het daar dan maar bouwde...
Welja... het leek zou... binnenin zal er wel iets van structuur of logica in zitten...

na een goeie 2 uur waren we al aan het Titcacameer... daar leek het al immens groot... en achteraf bleek dat het om een mini-uitlopertje ging...

een boottocht en 1.5 u bussen later waren we in Copacobana...
met veel geluk net de laatste boot naar het Isla del Sol genomen...
1,5uur op het dak van een bootje.. je zit in de brandende zon... gekleed als een moufflon... muts, wanten, alles in... te bibberen van de koud... vreemd gevoel... en achteraf blijkt dan ook nog dat je verbrand bent... nog vreemder

dan kom je uiteindelijk aan op het strandje van Isla del Sol... en voor je doemt een enorme trap op... escalera del inca... 200 meter recht omhoog... met zware rugzak... tot een hoogte van 4000 meter...
mij ging het nog redelijk af... alhoewel ik ook gepuft heb hoor...
maar Anneleen... ik dacht dat ze terplekke zou dood gaan... ze voelde zich al niet goed op de boot... en die superzware inspanning was er echt te veel aan... zo goed als de hoogte haar de eerste dag afging... zo slecht ging het precies de tweede dag.
Even vreesden we voor hoogteziekte... maar de volgende dag bleek dat het gewoon om de combinatie van hoogte met gastroenteritis ging... en dat het dus al veel beter ging eens alles uit de darmen was... gelukkig maar...

we hadden een superkamer... met terrasje en uitzicht op het meer en het isla de la luna... (spijtig genoeg was het die nacht net nieuwe maan... geen maan te zien dus... wel ontelbaar vele sterren)

De volgende dag een zalige wandeling gemaakt over de toppen van het eiland...met langs alle kanten meer meer meer... ongelooflijke uitzichten.
Bovendien heb ik er een supergrappig (en ook wel een beetje pijnlijk) gezichtje aan over gehouden.. precies alsof ik weken ben gaan skieën... alles rood... behalve 2 cirkeltjes rond mijn ogen en een streepje naar mijn oor... verschrikkelijk lelijk... maar we zullen er maar mee lachen... in paraguay zal dat wel bijbruinen hopelijk.

's Avonds teruggekeerd naar Copacobana en de bus terug naar La Paz... was wel een beetje spannend.. zo in de bergen als het toch wel begint te schemeren... maar dan denk ik even aan Tante Lut en Tinne... en hoop dat zij een oogje in het zeil houden... en zie... zonder enig probleem kwamen we gisterennacht terug in La Paz aan...
nog even moeite gehad om een hostel te vinden... maar uiteindelijk heerlijk geslapen.

en by the way... gelukkige verjaardag Astrid!

24-05-2006 om 17:07 geschreven door Sofia

22-05-2006

21/05/2006 Eerste dagje La Paz

La Paz... een echte Andesstad... heeft eigenlijk best wel veel weg van Quito

vandaag hebben we vooral geprobeerd te blijven ademen... en dat gaat eigenlijk heel vreemd... je hebt het gevoel dat je je longen volzuigt met lege lucht... en eigenlijk is dat ook een beetje waar... ik voelde me bij momenten precies zo'n vis die aan het wateroppervlak zuurstof komt slurpen... blurp blurp... een vreemd gevoel

Deze morgen een wandeling gedaan door de vele straatjes met marktjes hier... we hebben een goeie 2 km gewandeld... en ik was bekaf... verschrikkelijk... heb daarna een vol uur gewoon geslapen... ik kon gewoon niet meer... echt een superbizar gevoel.
Deze avond gaat het precies al veel beter... die rode bloedcellen zullen hopelijk allicht goed aan het kweken zijn...

De indrukken van La Paz zijn super... echt zoals ik het me voorgesteld had... alle foto's die ik in de mobiele school al gezien heb en mijn ervaringen in Quito zullen natuurlijk ook wel geholpen hebben...
echt zo weer indigina's op de straten... mooie vrouwen die hard werken... vele kleuren... koloniale gebouwen... kleine straatjes... bergop-bergaf... (die berg valt echt letterlijk op te vatten)...
een andes stad is toch helemaal iets anders dan het vlakke paraguay en asuncion... hier gaat mijn hart toch nog extra naar uit... ik ben hier nog nooit geweest en toch voelt het als thuis komen... fijn...

Morgen vertrekken we naar Lago Titicaca... naar het schijnt het hoogste meer ter wereld... op de grens van Bolivie en Peru... het zou zo'n 400m hoger nog zijn dan hier... nog meer lucht happen dus...
maar we overleven het wel... we doen het lekker op het gemakske.. een beke superslenteren... en af en toe tijd voor een cafe-stop en mensenkijken... dat kan je hier uren doen...

Foto's trekken vind ik hier moeilijk... mensen hebben het echt niet graag... ik vraag het telkens... een veelal zie je toch dat ze het echt liever niet hebben... ik zou het eerlijk gezegd ook niet zo leuk vinden als elke chinees in Leuven een foto van mij wou... een typische Belgische... maar er zijn toch al een paar mooie gelukt...

In tegenstelling tot paraguay stikt het hier wel van de toeristen... de mensen zijn het hier supergewoon... en op sommige plekken zou je bijna denken dat je ergens in Europa zit... al die blanke mensen met bergschoenen en fleece... best wel grappig... weer helemaal anders dan paraguay.

22-05-2006 om 02:21 geschreven door Sofia

21-05-2006

20/05/2006 We zijn er

Eindelijk... we zijn er... ik zit momenteel in het internetcafe van ons hostel de ijle berg-lucht binnen te zuigen.

Het heeft bloed zweet en tranen gekost... en we hebben zelfs een klachtenbrief ingevuld voor het nationale transport instituut van Bolivie tegen TAM... want hoe meer we te weten kwamen over hoe vork in de steel zat, hoe verschrikkelijker het allemaal werd.
Gelukkig waren er ook een aantl vriendelijke mensen... die ons met raad en daad hebben bijgestaan en ons onze rechten hebben uitgelegd.

En toen we ons er eigenlijk bij hadden neergelegd dat we echt pas om 0u00 in La Paz zouden aankomen bleken er 2 plaatsjes onbezet te zijn gebleven op de vlucht van 19u30... met tussenstop weliswaar... maar om 22u00 waar we hier!

Dan door een supervriendelijke taxi-chauffeur naar ons hotel gebracht...
mijn internetreservatie was goed toegekomen en we werden zelfs verwelkomd met Sofie? (eerlijk gezegd ik had het niet verstaan, maar kom... wie verwacht nu ook zoiets)

Ons kamertje valt supergoed mee... we zitten pal in het centrum... dicht bij alles... en onder ons hotel is een cultureel centrum met deze avond net salsa-dansavond... volop sfeer dus... fijn fijn fijn...

we hebben uit de verte de bergen al gezien... zo in het donker valt dat niet zo op... morgen zal het des te indrukwekkender zijn.

tot nog toe nog geen last van hoogteziekte... bij aankomst even echt heel actief lucht naar binnen moeten zuigen... maar momenteel zitten we terug een heel stuk lager... en dat voel je wel...

we gaan nog even genieten en dan ons bedje binnen kruipen... morgen komt een nieuwe dag eraan... vol nieuwe ervaringen... ik kijk er al naar uit.

21-05-2006 om 04:28 geschreven door Sofia

20-05-2006

20/05/2006 Toch al in Santa Cruz

Even vlug laten weten... we zijn in Santa Cruz... alleen gaan we hier wel even langer zijn dan gepland... ons vliegtuig heeft zomaar eventjes 4 uur vertraging door de slechte weersomstandigheden in Buenos Aires... (we snappen het ook niet helemaal wat dat met ons te maken heeft... want da's dus superver van Santa Cruz... maar we veronderstellen maar dat we op het¨vliegtuig als noodzakelijke component van onze reis wachten)

We konden er niet mee lachen... want we moesten hier zoiezo al 5 uur wachten... dat werden er plots 9 dus... en hier in Santa Cruz is de luchthaven een steenworp groot... in nog geen 5 minuten rondslenteren heb je echt alles gezien... vandaar dus maar even internet gezocht.

We hebben wel even geklaagd... want nu komen we maar om 0u00 ten vroegste aan in La Paz... en tegen dat we door de douane zijn en onze bagage hebben... dat gaat nog even duren... en dan moeten we nog aan ons hostel zien te geraken... dat hopelijk tegen dan onze reservatie niet geannuleerd heeft...
gelukkig hebben ze hun best gedaan om een oplossing te zoeken... momenteel staan we op 2 wachtlijsten van andere maatschappijen die een vroegere vlucht hebben... laat ons hopen dat dat iets wordt... alleen lijkt de kans nogal klein.... maar we blijven duimen.
en zoniet zouden ze naar ons hostel bellen en onze taxi betalen...

we zullen zien wat het wordt... hopelijk is dit geen voorbode voor de rest van de reis... we zullen maar hopen dat we in 1 keer alle tegenslagen gehad hebben...

20-05-2006 om 22:34 geschreven door Sofia

19-05-2006

19/05/2006 Fabricio 1 maand oud

Vandaag een superleuk berichtje gekregen van de mama van Fabricio... ' k ga het hier even typen... kwestie van het zeker niet kwijt te raken

HOLA DRA
COMO STAS
SPERO Q STES MUY BIEN
SOY LA MAMA D FABRICIO IVAN
EL CUMPLE 1 MES D NACIMIENTO
STOY RECORDANDO DEL PARTO Y EL ANGEL Q M ACOMPAÑO, QUE SOS VOS:
CON PALABRAS NO BASTA EL GESTO Q ISISTE X NOSOTROS,
NUNK T OLVDAREMOS X MAS LEJOS Q STES:
TE QREMOS MUCHO!!
SONIA Y FABRICIO IVAN

Jullie verstaan er waarschijnlijk niet al te veel van... 't is dan ook SMS-spaans... je moet het uitspreken om te verstaan... maar kort samengevat is het vandaag fabricio's eerste ver-maand-dag. en bedankt ze me nog eens... echt keifijn

Morgen vertrekken we naar Bolivie... het ziet er naar uit dat het leuk gaat worden. Ons eerste hoteletje is al gereserveerd... dus als we morgen om 20u00 van het vliegtuig stappen... weten we al waar naar toe. Da's toch al min of meer een veilig gevoel.
Voor de rest hebben we een soort ideale planning opgesteld... maar we moeten nog zien of dat praktisch gaat lukken... het zal een avontuur worden... maar dat wordt fijn.

Vandaag ook voor de eerste keer erin geslaagd op compleet de verkeerde bus te stappen... nu ja... gelukkig had ik best wel tijd... heb dan maar genoten van het nieuwe onbekende landschap en ben een klein uur later op een bus die wel richting centrum ging overgestapt.... wat normaal in 30-45min gebeurt... heb ik vandaag in 1u30 gedaan... 't is eens iets anders...

Vandaag werd ik uitgenodigd door Zoylo, de baas van de residentes, om iets te gaan eten... ik met mijn compleet naïve kop gewoon "tuurlijk" gezegd...
blijkt nu dat die toch wel een heel klein beetje op meer hoopt...
gelukkig was hij expliciet genoeg dat zelfs ik, met mijn naïve kop die zo'n dingen altijd als laatste doorheb, het toch ook wel begon te snappen...
tsja... wat doe je er mee he... gelukkig mag ik nu 14 dagen weg... laat het maar een beetje bekoelen...

19-05-2006 om 22:06 geschreven door Sofia

17-05-2006

17/05/2006 Dood

Gisteren was ik van wacht en in plaats van op de normale urgencias te staan, stond ik eens op de intensieve zorgen afdeling voor kinderen.
Interessant... maar hard... heel veel verhalen waarvan je denkt...
man man man toch, hoe kan dit gebeuren?

Bij deze gebruik ik jullie even als klankbord

In het eerste bedje lag een kindje van een maand.
Het eerste kindje van een jong koppeltje.
Geel geboren, geel gebleven.
14 dagen lang hoorden de ouders dat gaat wel over, maar toen het kindje plots begon op te zwellen, slechter begon te ademen,... moesten ook de dokters toegeven dat er blijkbaar toch wel iets meer mis was.
Na een paar dagen zoeken en proberen, kwamen ze tot de conclusie dat hun ziekenhuis en hun personeel niet in staat was om dit kind op te knappen en werden mama en papa doorverwezen naar Asunción... de hoofdstad... 350 km verder.
Bussen zijn duur en mensen zijn arm... dus ook dat heeft een tijdje op zich laten wachten.
Uiteindelijk zijn ze een paar dagen terug gearriveerd in ons ziekenhuis.

Het kindje was er erg aan toe,
het ademde slecht,
zag niet alleen geel meer, maar evenzeer asgrauw
een gigantische lever en milt,
een superbroos velletje dat bij het minste kapot gaat en de kracht niet heeft om te herstellen...
Uiteindelijk moest het geïntubeerd worden en kwam het op de IZ terecht.

De mama en de papa hun rijkdommen waren ondertussen compleet uitgeput...
bloedonderzoeken, RX-en, medicatie... in België denk je er nog maar aan en het is er bij wijze van spreken al... hier verloopt dat net iets moeizamer... er was zelfs geen geld om stickertjes te kopen om de kabels van de hartmonitors te bevestigen. Het was dus behelpen.

De dokters en verpleegsters zijn hier zulke problemen gewoon ... en er wordt altijd met man en macht gezocht naar oplossingen, manieren om dingen toch te kunnen laten gebeuren... maar dat vraagt tijd... energie... en lukt ook niet altijd voor iedereen. De dokters zeggen hier dikwijls... het is hier medicina de guerra... geneeskunde onder oorlogsomstandigheden... en eerlijk gezegd denk ik dat ze dikwijls gelijk hebben.

Gisterenavond ging het heel slecht... je zag het eigenlijk zienderogen slechter worden... uiteindelijk heeft zijn hartje het begeven. We hebben nog een hele tijd staan reanimeren, maar het mocht niet baten.

Mijn allereerste reanimatie... en dan op zon kleine spruit... vreemd... op het moment zelf ga je er gewoon voor... en dringt het precies allemaal niet zo hard door... tijdens het reanimeren zie je ook wel hoe je patiëntje reageert en heb je even tijd om je bij het onvermijdelijke neer te leggen...

Maar op het moment dat je 2 ouders voor je hebt, die bij het nieuws ter plekke ineenstorten, gaan er toch wel serieus koude rillingen door je heen...

Het slapen verging me deze nacht niet zo goed...

De dokters denken dat het om een metabole aandoening ging. Dat wil zeggen dat het lichaam van het kindje een bepaalde stof niet kon verwerken of niet kon vormen, waardoor bepaalde processen misliepen. Er bestaan bloedonderzoeken en tests om zo'n dingen op te sporen... alleen kosten die hier handen vol geld... en zijn dergelijke ziekten zeldzaamheden.

Er wordt dus altijd eerst geprobeerd om eerst de meer voorkomende ziekten uit te sluiten, voor men er nog maar aan denkt om mensen tot zo'n uitgaven te dwingen...

maar alles vraagt tijd...

en tijd... daar is er spijtig genoeg soms te kort van.

17-05-2006 om 21:47 geschreven door Sofia

16-05-2006

16/05/2006 VERRASSING

Toen ik deze middag thuis kwam van het ziekenhuis lag er wel iets heel bijzonders klaar voor mij...

een klein papiertje... met daarop... "u hebt post" (in het spaans dan)... helemaal uit België...

RARARA... ik had geen idee wie me ook maar wat had kunnen sturen... spannend spannend... en ik moest verdorie eerst nog terug gaan werken...

Deze namiddag, als het werk op neonato eindelijk gedaan was... dan maar metteen de bus genomen naar San Lorenzo en op zoek gegaan naar het postkantoor... dat bleek uiteindelijk niet zo heel goed verstopt te zijn... gelukkig maar
en inderdaad... daar was post voor mij... niet zomaar post... maar een GIGA-pakket... zelfs in België heb ik nog nooit zo'n grote post gekregen!
Na alle formaliteiten.. handtekeningen... betalingen (jaja... een mens moet hier betalen om zijn eigen post te krijgen)... mocht ik uiteindelijk aanvallen op mijn pak...

je kan niet geloven hoeveel lagen plastiek ze er rond gedaan hadden...
en hoeveel meters plakband die lagen plastic vasthielden...
een echte schatkist...
SUPERLEUK!!!

na veel prutswerk kreeg ik het open en wat vond ik

een keilief kaartje van mijn akabe-medeleiding
tekeningen van mijn gastjes van de AKABE (of dat denk ik toch...)
ongelooflijk veel lekkers uit mijn Belgenlandje... (mensen... die rode zure brede repen... daar verlangde ik al lang naar... !!!)
de FLAIR (supercool!)
een cassette (heb nog geen tijd of machine gevonden om ze te beluisteren)
een akabe-ketting (hangt al rond mijn nek sie... )
en... kinderkousjes...

!!!!!!!!!!! KEIHARD BEDANKT !!!!!!!!!!!!!

Voor de mensen die AKABE niet kennen... gewoon even klikken hieronder en genieten van een prachtige site
naar de site van AKABE

Trouwens... keigrappig nog... ik heb mijn pull van AKABE meegenomen en aangezien het hier 's avonds best koud durft te worden heb ik die dus af en toe aan tijdens mijn wachten... en in het begin zorgde dat voor algemene hilariteit...
AKABE in het spaans wil namelijk zeggen... "ik heb gedaan !!!"
en wanneer zeggen kindjes dat ook alweer... ;-)

Het pakje is bovendien supersnel hier geraakt...
op zondag 8 mei verstuurd... en al op zaterdag 12 mei hier toegekomen... als dat niet snel is!

16-05-2006 om 00:00 geschreven door Sofia

15-05-2006

15/05/2006 Weekend bij Celia

Dit weekend zijn we met Celia naar Pilar getrokken...
een dorpje op de grens met Argentinië... zo'n 300 km ten zuiden van Asunción... (en dat hebben we gevoeld)
waar Celia is opgegroeid... en waar haar familie nog steeds woont

Het was best fijn om samen met haar en haar familie even geen weekendje op het gemak te hebben
Pilar is een echt dorpje... rustig... iedereen kent iedereen... "de hoofdstad van de fiets" (vroeger was er alleen dat als transportmiddel - ondertussen ook bromfietsen en auto's... maar toch nog steeds heeeeel veeel fietsen)... eigenlijk een echte verademing na zoveel tijd de drukte van Asunción...

het was het weekend van de feesten
14 mei de dag van de onafhankelijkheid van Paraguay
15 mei... de paraguayaanse moederdag

en het was ook echt feest... niet alleen voor al die officiële redenen... maar ook gewoon omdat de dochters na een hele tijd niet meer thuis te zijn geweest... eindelijk nog eens in Pilar waren...

we hebben vanalles gedaan... naar een dans- en muziekfestival... naar het plaatselijk defile van alle verenigingen en scholen van Pilar... op familie- en vriendenbezoek...
en daarnaast... superveel gegeten... de ene culinaire verrassing na de andere... best wel fijn... en superlekker!
de papa en mama van Celia... ze kunnen er iets van!

15-05-2006 om 00:00 geschreven door Sofia

12-05-2006

12/05/2006 Internationale dag van de verpleegsters

Vandaag is het de internationale dag van de verpleegster... hier in Paraguay een waar feest... heb het nog nooit meegemaakt in Belgie... maar alleen dat al doet me vermoeden dat het niet echt een heel groot feest is... of toch iet zoals het hier is

al heel de week is gans het ziekenhuis versierd en zitten wij dokters te knutselen voor kadootjes voor ons verpleegster... echt wel fijn... en vandaag was het dan zover... super... echt wel!

Eerst hebben we serieus gevierd op neonato... mijn dienst... gebakjes... koekjes... cola (ik krijg dat hier zodanig dikwijls voorgeschoteld dat ik het zelfs begin te lusten)
daarna naar de mis...
en daarna opnieuw receptie... toastjes... gebakjes... empanadas... kroketten... alles wat een mens kan bedenken...
en daarna... TOMBOLA...
en ik ben zelfs in de prijzen gevallen... een heel setje met verzorgingsproducten... ik heb bijna alles terug zelf weer aan andere mensen kado gedaan. (zo gaat dat hier... eigenlijk wel superfijn... kadootjes geven... kadootjes krijgen... het gebaar telt... wat je geeft is minder belangrijk)

keihard genieten met de mensen waarmee ik hele dagen werk... best wel eens fijn!

12-05-2006 om 00:00 geschreven door Sofia

11-05-2006

11/05/2006 Rapper de rap

Even vlug... vooral geen tijd

Alles blijft goed gaan... ik vind mijn weg op neonato... en ik doe leuke dingen... dus ca va wel

Seffens gaan Anneleen en ik naar de cinema... Los secretos en los montañas... geen enkele zichzelf respecterende man durft die hier te gaan bekijken.. schrik om aanzien te worden als zijnde van de "verkeerde" soort... vreemd...

Dit weekend gaan we met Celia naar haar familie in Pilar... dat zal ook wel weer super worden.

De plannen voor Bolivië zijn ook concreet geworden...
we vertrekken 20 mei... naar La Paz... dan naar het Titicaca-meer... dan een busrit en een treinrit naar het Zuidwestelijk deel waar er zoutmeren zijn en vele andere natuurpracht... dan naar Potosí... naar Sucre... en naar Santa Cruz...
16 dagen is niet veel... maar we gaan er het beste van maken... het wordt superleuk... ik kijk er al ongeloolijk naar uit!

Mama... gelukkige moederkesdag deze zondag!

11-05-2006 om 20:43 geschreven door Sofia

08-05-2006

08/05/2006 Op neonatologie

Vanaf vandaag sta ik op neonatologie.
Vanaf nu sta ik alleen nog op urgencias als ik van wacht ben...

Neonatologie is fijn...

Kindjes uitkleden...
wegen...
velleke bekijken...
pamper verversen... navelstreng verzorgen...
hart en longen luisteren...
BCG-vaccinatie...
voetjes en handjes stempelen (Tante Hilde... doen ze dat in België nog???)

best wel leuk...

volgens dimitri steekt het na een paar dagen tegen... en dat zullen we dan wel weer zien he... maar tot nog toe vind ik het allemaal super

Deze middag heb ik ook ape-chance gehad...
alle R1's hadden examen... de basin van neonato (een hele toffe... Nora) had te veel werk... en er was een keizersnede bezig... en dat kindje moest door iemand worden opgevangen...
ze vroegen of ik dat zag zitten... TUURLIJK...
op mijn allereerste dat op neonato al metteen mogen doen wat ze normaal als grote beloning voor op het einde van je 10 dagen houden... super!

't is zo wel een beetje stress... want je weet toch maar nooit dat het niet begint te ademen.. gelukkig kwam Nora wel even meekijken op het cruciale moment... en dan om te bedenken wat je weer allemaal moet nakijken en in welke volgorde... maar uiteindelijk ging het allemaal best goed...

en nu ik het één keertje gedaan heb.. misschien mag het dan wel nog eens... want ondertussen heb ik "ervaring".. of laat ons hopen dat ze zo denken...

08-05-2006 om 23:05 geschreven door Sofia

06-05-2006

06/05/2006 Rustdag

Anneleen en ik waren het busreizen even ongelooflijk beu... vandaar dit weekend... geen verre trip naar de één of andere exotische bestemming... maar lekker thuis uitrusten naast het zwembad... soms heeft een mens dat meer dan nodig...
En zeker na die 2 weken op urgencias... amper tijd gehad om voor mezelf te zorgen

Ben momenteel bezig om de Da Vinci Code in het spaans te lezen... "El codigo Da Vinci"... geleend van een toffe collega... Nery... en ik moet zeggen.. het leest supervlot... veel vlotter dan ik gedacht had... en bovendien... het is superspannend... ideale ontspanlectuur dus!

Gisteren hadden we weer een bijzonder geval op de spoedgevallendienst...
een kindje van 1 jaar 1 maand... met ernstige ondervoeding...
als je gezegd had dat het 3 maanden oud was, had niemand eraan getwijfeld...
verschrikkelijk...
het had zelfs geen kracht genoeg meer om te wenen... je zeg zijn gezichtje vertrekken... en zijn mond opengaan... maar er kwam geen geluid... evenmin traantjes... amper kracht genoeg om nog te ademen...
wat het juist had... daar wordt nog over gedebateerd... is het nu marasmus of is het kwashiorkor... 1 ding is duidelijk... had tot gisteren gedacht dat ik zoiets nooit zou tegenkomen en dat het iets uit de boekjes was... vreemd hoe dat plots kan veranderen.

de vraag die zich daarbij stelt is "hoe kan dit gebeuren?"
Bij het binnenkomen werd de mama metteen aangevallen... hoe onverantwoordelijk ze wel was... en dat haar kindje elk moment kan sterven... en dat dat haar schuld zou zijn... vooral dat laatste werd dan nog honderd keer herhaald...
ik weet het niet zo goed...
inderdaad... die mama had eerder moeten komen met haar kind... daar is geen twijfel aan mogelijk...
maar waarom heeft ze dat niet gedaan...
omdat ze haar kind graag zag doodgaan... ik betwijfel het...

de mama was 20... en had een ongelooflijk laag intelectueel niveau...
bovendien kwam ze van heel diep in het binnenland... veel medische ondersteuning is daar niet... en ik kan me inbeelden dat er aan educatie rond zorg voor je pasgeborene ook niet zoveel tijd word besteed...
het kindje leefde bijvoorbeeld nog steeds voornamelijk van borstvoeding... en daarbij kreeg het nog wat puree en wat bouillon...
als er 1 dokter, familielid,... haar daarop had gewezen... dan was het misschien ook niet zo ver gekomen...

't is moeilijk... en hier willen ze dat precies niet zien... dat zoiets niet alleen de fout van de moeder is...
ik zeg niet dat die moeder vrijuit gaat he... verre van... maar om haar als enige schuldige aan de schandpaal te zetten... dat vond ik ook niet eerlijk.

Het systeem is hier zo enorm log... het vraagt heel veel energie zowel van dokter als patiënt...
en met dat syteem doen ze het hier in Asunción wel best, bewonderenswaardig zelfs, goed...
maar het heeft zijn beperkingen

bijvoorbeeld:
Als mensen hier met een ziek kind naar het ziekenhuis moeten komen (huisdokter bestaat hier niet) dan zitten ze hier dus effectief een ganse dag... te wachten met hun ene zieke kind... meestal moet de rest dan ook meekomen... aangezien ze anders alleen thuis zitten...
en dan wordt het kind behandeld... maar meestal komt daarbij... kom morgen nog eens terug om de evolutie te zien...
morgen... dat wil dus zeggen...
om 06u30 in het ziekenhuis staan om een nummertje te krijgen...
en daar dus weer een hele dag zitten om te horen of het goed gaat met je kind...
samen met al je andere kinderen... (want wat doe je er anders mee)
daar zit je dus als moeder...
als je al werk hebt is elke dag dat je in het ziekenhuis zit een dag zonder inkomen... en een werknemer die geregeld niet komt opdagen... is rap vervangen...

bovendien kost het ook aan deze mensen superveel

heb hier al vele mensen zien binnenkomen die zeggen een gemiddeld maandinkomen te hebben van 600.000 guaranies...
da's dus nog geen 100 euro per maand...
en het leven is hier wel goedkoper... maar zo goedkoop nu ook weer niet... bovendien zijn de gezinnen hier dikwijls net iets groter dan in België
een gewoon simpel hemogram bijvoorbeeld, kost hier al rap 30.000 guarani alles inbegrepen...
maar daar blijft het niet bij...
dan nog de medicatie... eventueel een RX van de longen (het regent hier longontstekingen... herfst... koud... 28 graden... ;-) ), eventueel een urineonderzoek... en de controle-onderzoeken

er word hier veel meer klinisch gedaan dan in België, maar voor sommige dingen moet je gewoon een technisch onderzoek doen... en dat kost geld...

het is niet zoals bij ons... even vlug naar de dokter... en de CM betaalt dat wel terug...
nog maar eens... België is een droomland... en 't is spijtig dat vele Belgen dat amper beseffen...

06-05-2006 om 00:00 geschreven door Sofia

04-05-2006

04/05/2006 Lang geleden

Lang geleden dat ik nog iets van me liet horen...

lang geleden trouwens ook dat jullie nog iets van jullie lieten horen...

ondertussen ben ik mijn weg aan het vinden op pediatrie... fijn om te voelen dat je ergens je eigen job gevonden hebt in alle chaos.. fijn om een missie te hebben... ook gewoon fijn om de mensen te leren kennen... neit meer met vreemden te moeten werken.
't blijven wel lange dagen... zo 10 uur per dag in het spaans functioneren in een chaotische ruimte.. het vraagt veel energie... maar ik weet dat het maar voor even is... en dat maakt het te doen

ondertussen zijn we ook alweer op reis geweest
2 weekends terug naar Encarnacion... de jesuitenruines gaan bezichtigen... en daarna even in posadas binnen gesprongen... (zie fotos)

vorig weekend trokken we naar de watervallen van Iguazu...
in cuidad del este heelhuids over de grens geraakt (mijn paspoort is ondertussen een ware stempelverzameling geworden... het land uit... het land in... en terug uit... best wel grappig)
de watervallen waren fantastische.... eigenlijk echt niet te beschrijven... je moet maar naar de fotos gaan kijken op de fotosite... die zal mijn paps daar één van dezer dagen terug op zetten...

we hebben bovendien in brazilie de definitie van pizza hergedefinieerd gezien...
pizza met pindanoten...
pizza met banaan...
pizza met chocolade...
je kon het zo gek niet bedenken of ze hadden het!

en bovendien echt wel superlekker...

het syteem was ook wel een echte ontdekking... je betaalt 1 prijs... en heel de avond komen er obers rondlopen met gigapizza's met veel verschillende smaken... en je moet gewoon zeggen... dat stukje... super... tot je buikje rond is...
een rare combinatie is wel dat ze bij pizza ook frietjes serveren... maar voor ons gaf dat niet... eindelijk nog eens frietjes!

't was eigenlijk echt een ongelooflijk weekend... even echt vakantie... superleuk hostal... superleuke mensen... en ongelooflijke watervallen

Ondertussen heb ik ook mijn fotos teruggekregen... 1 tip... in latijns-amerika foto's laten afdrukken is niet altijd een even goed idee... zelfs na verschillende herdrukken waren de mensen nog steeds lijkbleek... maar kom

heb ondertussen ook een fotoboek gemaakt voor Fabricio Ivan... mijn kamasutra-kindje
de mama was er supergelukkig mee... van geen enkel van haar andere kinderen had ze zoiets... en eigenlijk achteraf gezien is dat ook normaal... vrouwen bevallen hier alleen... familie is niet toegelaten.. dus wie zou er fotos kunnen nemen...
een heel speciaal kado dus...
was er zelf supercontent van... en nog meer toen ik zag hoe gelukkig ze ermee waren... 't is fijn om zoiets te doen!

Ondertussen ligt ook vast dat we in onze vakantie naar Bolivie gaan trekken... op naar de Andes... en de koude... ik kijk er al naar uit...

04-05-2006 om 00:00 geschreven door Sofia

29-04-2006

29/04/2006 Even tussendoor

Dit weekend vertrekken we opnieuw naar Cuidad del Este... deze keer met paspoort en vaccinatiekaart... kwestie van helemaal over de grens te geraken... op naar die ongelooflijke watervallen...
ik ben benieuwd

ondertussen ben ik al 2 dagen ziek geweest... hoofdpijn... buikpijn... niet ideaal... maar ik ben er door... en da's het belangrijkste. Eigenlijk heb ik al chance gehad dat het tot nog toe bij die 2 dagen gebleven is. Dus er valt zeker niet te klagen.

Heb hier net foto's laten ontwikkelen... een heel pak eigenlijk... superleuk om aan mensen kado te geven... maar eigenlijk ook wel superduur... duurder dan in België alvast... en dat wil toch iets zeggen.
En bovendien...

een heeeeeeeel grooooooooot nadeel...

ze zijn er hier van overtuigd dat de kleuren moeten aangepast worden voor het afdrukken... en dan vooral in de zin van dat ze mensen er bleker willen laten uitzien... het resultaat... precies zo van die postkaarten die al 10 jaar in een rek in de zon staan... verschrikkelijk.
Ik had nochtans gezegd toen ik mijn kaartje afgaf dat ze zeker ABSOLUUT NIKS aan de kleuren mochten veranderen... maar het heeft niet veel zin gehad blijkbaar. Nu ja... de ergste heb ik gewoon teruggegeven en die gingen ze voor mij opnieuw doen... een beetje stoem eigenlijk.
het lijkt me dat het keiveel werk is om voor elke foto de kleurbalans te gaan aanpassen... waarom dan niet gewoon simpel alles laten zoals het is.. zeker als ik het dan nog expliciet gevraagd had.
We zullen seffens zien hoe het er uiteindelijk uitziet...
nog even duimen dus...

Nog superleuk nieuws ook

Ik heb gisteren onverwacht bezoek gekregen in het ziekenhuis...
van Fabricio Iván Ruiz Diaz Sanchez (met zijn mama natuurlijk)
- het kamasutra-kindje van 19/04... -
hij en zijn mama stellen het by the way super

en... ze hadden een kadootje mee...
een keischattig paaskonijn...
met een kaartje... "Gracias para poner me en el mundo. Que dios te vendiga. Te agredece"
SUPER toch!!!
omdat ze vonden dat ze toch iets voor mij moesten terug doen... ik had zo goed voor hen beide gezorgd... keilief!

Was al van plan een speciaal foto-boekje maken... en dat ga ik nu ZEKER doen

29-04-2006 om 16:07 geschreven door Sofia

26-04-2006

26/04/2006 Pediatrie

Ondertussen ben ik van dienst veranderd...

pediatrie wordt het nu... een hele aanpassing... echt wel
alleen al de uren zijn anders... ik werk nu van 07 tot 17... 10 uur per dag... best vermoeiend... want dat spaans vraagt toch meer energie dan het gewone nederlands...

bovendien is het ook echt wel compleet anders...

waar er in gynaeco-obstetrie nooit veel patiënten waren... en veel lege bedden...

liggen op pediatrie alle bedden overvol...
zit de wachtzaal ALTIJD overvol (liefst met veel krijsende babys)
en is er een overvloed aan artsen en artsen-to-be

alleen... is er geen ruimte...

frustrerend...
want je bent met veel artsen... en er zijn veel patiënten... alleen is er geen ruimte om patiënten te zien...
dus kan er maar 1 dokter, 1 patient zien...
en moet de rest wachten en toekijken...

en niet alleen dat is frustrerend..

ook de pathologieën en de vele problemen zijn niet altijd even goed voor de stemming...

Eergisteren bijvoorbeeld kregen we een straatkind binnengebracht. Louis 11 jaar. (ik heb het nagevraagd... niet de Louis die ik zocht.)
Snijwonde in zijn keel... gevochten... bovendien echt ziek.... koorts... overgeven... buikpijn... eigenlijk een hoopje miserie.... maar in tegenstelling tot in België kan er niks gebeuren als de patiënt niet eerst zelf het materiaal gaat kopen... onmogelijk voor een straatkind dus...
Gelukkig was de man die hem binnengebracht had zo vriendelijk om op eigen kosten het nodige te gaan kopen. Wonde gehecht... siroop gegeven... maar dan... hij ligt op een brancard te slapen... waardoor op die plek niemand anders meer gezien kan worden... alle bedden van het ziekenhuis zijn bezet... geen mogelijkheid om hem te interneren dus...
de chef van wacht heeft alle mogelijke instellingen afgebeld met de vraag of ze hem daar niet konden opvangen... maar nergens was er plaats.
Uiteindelijk heeft hij de politie gebeld... en die zijn hem komen halen... ze zouden hem naar een opvangcentrum brengen voor straatkinderen...
Achteraf hoorde ik van de interna's dat de kans groot was dat hij daar nooit zou raken... de politie heeft hier blijkbaar de gewoonte hun frustraties eens goed bot te laten vieren op straatkinderen zonder identiteit om ze daarna terug ergens op straat te droppen...
"waarom ze die dan in godsnaam belden" vroeg ik... "tsja waarom... niemand anders wou komen en hier kon hij niet blijven"

Een paar minuten later... nog een straatkind... nog een snijwonde... weer een vriendelijke mevrouw die hem komt binnenbrengen... die zijn materialen gaat kopen... en die gelukkig ook op hem wacht... na de verzorging wordt hij teruggebracht naar zijn straathoek...

Alle straatkinderen van de wereld redden is onmogelijk...
eentje redden is evenzeer onmogelijk...
maar het is verdomd moeilijk om dat elke keer te blijven zeggen als je er eentje vlak voor je neus hebt...
en je niks meer kan doen dan hen even zo goed mogelijk te verzorgen en te behandelen...
en het daarna terug weg moet sturen naar God weet waar omdat er plaats moet gemaakt worden...

en niet alleen de plaats is beperkt... ook de middelen en de organisatie zorgt dikwijls voor problemen...

Gisteren heb ik bijvoorbeeld de beentje van een kindje van een 1 jaar en 2 maand dat ongelooflijk hard verbrand was (meer dan 50%) een uur staan vasthouden terwijl het krijste van je kan niet meer...
spijtig genoeg was er geen morfine in de buurt om zijn pijn te verzachten... het enige wat je kon doen, was liters fysiologisch vocht over hem uitkappen en hopen dat hij allicht zou gaan flauwvallen... maar dat deed hij spijtig genoeg niet... en die ambulance om hem naar het brandwondencentrum over te brengen kwam maar niet...
Toen ik het niet meer kon aanzien, heb ik mijn taak aan iemand anders overgegeven en ben ik maar zelf op zoek gegaan naar morfine... met succes uiteindelijk... gelukkig...
Uiteindelijk is na een uur wachten de ambulance gearriveerd... en kon hij worden overgebracht naar het brandwondencentrum.
Niet alleen met brandwonden... maar ondertussen ook onderkoeld...
In België hebben we toch geluk hoor...

26-04-2006 om 00:00 geschreven door Sofia

26/04/2006 zicht op paraguay

Paraguay...

als je in paraguay rondreist... zie je een eigenlijk een schilderij van horizontale lijnen in alle mogelijke schakeringen... met hier en daar een kleine uitzondering die de regel bevestigd.
Iets helemaal anders dan de ecuadoriaanse andes... maar daarom niet minder mooi...

even een foto...

26-04-2006 om 00:00 geschreven door Sofia

19-04-2006

19/04/2006 Op mijn ukkie nog een bevalling gedaan...

Yep... je leest het goed... ik heb nog een bevalling mogen doen... maar er hangt wel een superspannend verhaal aan vast... zet u schrap...

Gisteren was mijn laatste wacht... en zoals gezegd had ik pannekoeken gebakken om samen met ijs en chocoladesaus te eten... superlekker trouwens. Ondertussen had mijn jefa en sub-jefa al gezegd dat ze het helemaal zagen zitten om mij nog een bevalling te laten doen... superfijn... desnoods een nulipara (vrouw die van haar eerste kindje bevalt)... echt wel fijn om te voelen dat ze je ect vertrouwen...

Terwijl ik bezig was met instrumenteren bij een keizersnede, was er een vrouw binnengekomen die zou gaan bevallen... maar toen ik uit het OK kwam, zeiden ze me dat het nog wel even zou duren... en aangezien het net 16u00 was, zeiden ze dat ik misschien eerst voor het 4-uurtje kon gaan kijken... dus was ik vlug de pannekoeken gaan opwarmen... en toen ik 5 mintuten later terugkwam.. was het al te laat... het kindje had onverwacht plots heel veel haast gekregen...
ik dacht dat ik mezelf kon doodschieten... dan bieden ze jou zo'n kans... en dan ben je er op het ultieme moment niet eens... maar gelukkig was ik niet de enige... iedereen was precies overdonderd dat het zo plots gegaan was en dat ik niet op tijd was geweest... de volgende zou voor mij zijn...

alleen kwam er niet direct nog iemand binnen... spijtig spijtig...

ondertussen bleek dat de interna bij wie ik sta, graag naar huis ging om borstvoeding te kunnen geven aan haar kindje van 5 maand... en heb ik voorgesteld dat ik wel de nacht zou blijven in haar plaats... dat kwam nog niet slecht uit voor mij... want misschien kwam er nog wel iemand binnen...

en inderdaad...
om 22u00 was het zover...
Sonia... een tercipara (vrouw met al 3 vaginale bevallingen)... met 3cm opening...

ik wist dat het lang zou duren... maar ik had het er voor over...
elk uur een complete check-up... mee naar het toilet... gaan liggen... gaan zitten... een beetje rondwandelen... zwangere vrouwen zien af... en geen enkele houding is comfortabel...
ik heb zelfs dienst gedaan als letterlijke steunpilaar... 't is te zeggen... toen de weeën echt helemaal doorkwamen... stond ik daar... en hing Sonia echt gewoon aan mij... een beetje troosten... geruststellen... steunen... hoop geven... het schept een band...
en die steeds weerkomende vragen...

- "dokter, hoe lang nog?"
wist ik veel...
"toch nog wel even... maar je bent goed bezig... het kindje is aan het zakken... je doet dat goed"
- "dokter... je gaat me toch niet in de steek laten he"
dat was ik inderdaad niet van plan... geen 2 keer op 1 dag overkomt mij dat...

het ging van 3cm om 22u00 naar 4cm om 23u00 naar 6cm om 00u30... op het gemakske
toen besloot mijn R2 dat we de vliezen zouden breken...
en kwam de mededeling... "Sofie... nu mag je niet meer te veel voelen hoeveel opening ze heeft... je zal wel merken als het zover is..."

de tijd gaat verder... het wordt 01u00...het wordt 02u00... ik blijf de contracties goed opvolgen... en als steunpilaar fungeren...
en plots zegt Sonia "doctora... doctora... tengo que hacer caca"
het grote signaal dat het niet lang meer gaat duren...

niemand in de nabijheid te bekennen... dus ik denk... komaan he... we gaan nog maar eens voelen naar die opening...
8cm en 80%
tsja...

ik op zoek naar mijn supervisoren... nog steeds niemand te bekennen... zelfs geen verpleegster...
ik kan niet op zoek gaan naar iemand want anders moet ik mijn patiënte alleen laten... en da's ook niet ideaal
maar hopen dat er allicht iemand komt...

ik ga dus terug... vertel haar dat het nu echt niet lang meer gaat duren... maar toch wel nog even...
en plots zegt ze... "dokter dokter... wil je niet nog eens voelen... het is aan het komen..." waarop ik al lachend zeg... "nu ook niet hopen dat het zo vlug gaat gaan he... heb nog maar 2 minuten geleden gekeken... nog even geduld"

en plots een kreet
"doctora doctora... ya está"

en inderdaad... als ik die pamper opendeed... was daar het hoofd al goed op weg naar de uitgang van de vagina...

nog steeds niemand te bekennen...
maar vlug gezegd dat ze zeker niet mocht duwen... een poging gedaan om vlug handschoenen aan te doen (op zo'n moment lukt dat precies niet zo goed... ) en luidkeels "enfermeraaaaaaa!!!!!" geroepen...

de adrenalina piekte volop

en plots was daar al het hoofdje
toen maar tegen mezelf gezegd
"sofie... je kan dit... gewoon doen... dat gaat lukken..." (en nog veel meer... verbazingwekkend hoe veel je op heel weinig tijd kan denken)
mooi het hoofdje helpen draaien...
naar beneden voor het schoudertje (alleen waren daar wel de tafel en de voeten van Sonia die in de weg zaten... toch wel even een klein desorientatie gevoel)
kwam daar in plaats van een schoudertje plots een handje te voorschijn... een mens verschiet zich dood... (maar herstelt zich rap)
toen ook de geboorte van het achterste schoudertje...
de beentjes...

en daar sta je dan... nog in de pre-parto...
met plots een kind in je armen...

tja... en dan...
normaal is er een pediater die het kindje opvangt... niet dus
gelukkig begon het kindje vanzelf goed te wenen... wel veel watergerochel... maar het ging nog...

maar dus geen kochers... geen schaar... geen doek... nikske...

mama gerust gesteld...
en toen was plots iedereen daar...

de verpleegster vlug het nodige materiaal gaan halen
met bevende handen die navelstreng doorgeknipt... kindje naar een warmere plek gebracht... iemand om een pediater gestuurd...

en dan de mama in de rolstoel om naar de bevallingszaal te gaan... voor de nageboorte
en ook dat verliep vlotjes...

was blij dat ik alles zelf mocht doen...
had gedacht dat ze mij alles uit handen zouden nemen toen ze op me kwamen toegestormd... maar niet dus... echt wel fijn... ze vertrouwen mij echt wel... fijn om te voelen...

en daar sta je dan... 10 minuten later... een kindje kleertjes aan te doen... verbazingwekkend...
compleet vuil.... overal bloed en slijm... (want tijd om een schort aan te trekken was er ook niet...)
bevend en gelukkig

je kan wel begrijpen...
geen tijd voor actiefoto's... spijtig... maar genoeg herinneringen in mijn koppeke... en da's eigenlijk het belangrijkste...