|
Gisteren
was ik van wacht en in plaats van op de normale urgencias te staan, stond ik
eens op de intensieve zorgen afdeling voor kinderen.
Interessant...
maar hard... heel veel verhalen waarvan je denkt...
man man
man toch, hoe kan dit gebeuren?
Bij deze
gebruik ik jullie even als klankbord
In het
eerste bedje lag een kindje van een maand.
Het eerste
kindje van een jong koppeltje.
Geel
geboren, geel gebleven.
14 dagen
lang hoorden de ouders dat gaat wel over,
maar toen het kindje plots begon op te zwellen, slechter begon te
ademen,... moesten ook de dokters toegeven dat er blijkbaar toch wel iets meer
mis was.
Na een paar
dagen zoeken en proberen, kwamen ze tot de conclusie dat hun ziekenhuis en hun
personeel niet in staat was om dit kind op te knappen en werden mama en papa
doorverwezen naar Asunción... de hoofdstad... 350 km verder.
Bussen zijn
duur en mensen zijn arm... dus ook dat heeft een tijdje op zich laten wachten.
Uiteindelijk
zijn ze een paar dagen terug gearriveerd in ons ziekenhuis.
Het kindje
was er erg aan toe,
het ademde
slecht,
zag niet
alleen geel meer, maar evenzeer asgrauw
een
gigantische lever en milt,
een
superbroos velletje dat bij het minste kapot gaat en de kracht niet heeft om te
herstellen...
Uiteindelijk
moest het geïntubeerd worden en kwam het op de IZ terecht.
De mama en
de papa hun rijkdommen waren ondertussen compleet uitgeput...
bloedonderzoeken,
RX-en, medicatie... in België denk je er nog maar aan en het is er bij wijze
van spreken al... hier verloopt dat net iets moeizamer... er was zelfs geen
geld om stickertjes te kopen om de kabels van de hartmonitors te bevestigen. Het
was dus behelpen.
De dokters
en verpleegsters zijn hier zulke problemen gewoon ... en er wordt altijd met
man en macht gezocht naar oplossingen, manieren om dingen toch te kunnen laten
gebeuren... maar dat vraagt tijd... energie... en lukt ook niet altijd voor
iedereen. De dokters zeggen hier dikwijls... het is hier medicina de
guerra... geneeskunde onder oorlogsomstandigheden... en eerlijk gezegd denk ik
dat ze dikwijls gelijk hebben.
Gisterenavond
ging het heel slecht... je zag het eigenlijk zienderogen slechter worden...
uiteindelijk heeft zijn hartje het
begeven. We hebben nog een hele tijd staan reanimeren, maar het mocht niet baten.
Mijn
allereerste reanimatie... en dan op zon kleine spruit... vreemd... op het
moment zelf ga je er gewoon voor... en dringt het precies allemaal niet zo hard
door... tijdens het reanimeren zie je ook wel hoe je patiëntje reageert en heb je even
tijd om je bij het onvermijdelijke neer te leggen...
Maar op het
moment dat je 2 ouders voor je hebt, die bij het nieuws ter plekke
ineenstorten, gaan er toch wel serieus koude rillingen door je heen...
Het slapen
verging me deze nacht niet zo goed... De dokters denken dat het om een metabole aandoening ging. Dat wil zeggen dat het lichaam van het kindje een bepaalde stof niet kon verwerken of niet kon vormen, waardoor bepaalde processen misliepen. Er bestaan bloedonderzoeken en tests om zo'n dingen op te sporen... alleen kosten die hier handen vol geld... en zijn dergelijke ziekten zeldzaamheden. Er wordt dus altijd eerst geprobeerd om eerst de meer voorkomende
ziekten uit te sluiten, voor men er nog maar aan denkt om mensen tot
zo'n uitgaven te dwingen...
maar alles vraagt tijd... en tijd... daar is er spijtig genoeg soms te kort van.
17-05-2006 om 21:47
geschreven door Sofia 
|
