Inhoud blog

	Woensdag keer ik terug !
	02/08/2006 Terug
	17/07/2006 in België
	06/07/2006 In Argentinie
	05/07/2006 We zijn bijna terug...

Archief per week

	09/09-15/09 2013
	31/07-06/08 2006
	17/07-23/07 2006
	03/07-09/07 2006
	26/06-02/07 2006
	19/06-25/06 2006
	12/06-18/06 2006
	05/06-11/06 2006
	29/05-04/06 2006
	22/05-28/05 2006
	15/05-21/05 2006
	08/05-14/05 2006
	01/05-07/05 2006
	24/04-30/04 2006
	17/04-23/04 2006
	10/04-16/04 2006
	03/04-09/04 2006
	27/03-02/04 2006
	20/03-26/03 2006
	13/03-19/03 2006
	06/03-12/03 2006
	27/02-05/03 2006
	20/02-26/02 2006
	13/02-19/02 2006
	26/09-02/10 2005

Zoeken in blog

Sofia in Paraguay

Rondreis in Zuid-Amerika (2006 - 2013)
2006: Stage te Asuncion - 2013: Ik ga terug !

19-03-2006

Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.

19/03/2006 Bijna beroofd

Vandaag de schrik van ons leven gehad...

we zaten te wachten bij een ijssalon tot dat 5 minuten later zou open gaan...
toen plots 3 jongens naar ons toekwamen en dachten even vlug weg te lopen met onze rugzakken...
maar dat was buiten sofie en anneleen gerekend.

We hebben geschopt en geslagen (na toch wel even vlug te checken of er geen messen in het spel waren),
geroepen en gescholden (ik zelfs in het spaans... anneleen en ik stonden er achteraf helemaal verbaast over na te denken van waar die woorden gekomen waren)
en eigenlijk ook vooral onze rugzak vastgehouden...

en op een bepaald moment waren we waarschijnlijk zo overweldigend dat ze met de staart tussen hun benen zijn weggelopen.

Goed gedaan van ons... maar we hebben er toch wel een klein, zeer snel kloppend hartje aan overgehouden...

19-03-2006 om 20:09 geschreven door Sofia

18-03-2006

18/03/2006 Linos\' petekindje

Hier in paraguay heb ik in tegenstelling tot wat de meesten denken niet 2, maar 3 doelstellingen.

De eerste is, zoals jullie waarschijnlijk wel kunnen denken, stage doen en de medische gang van zaken hier uitpluizen...

De tweede... Paraguay en de Paraguayaanse mensen leren kennen...

En de derde... het petekindje van Linos zoeken...

Vreemd... zullen de meesten denken... een beetje meer uitleg dus.

Linos is een vriend van Greetje (het keitoffe kotgenootje waarmee ik naar Ecuador geweest ben). Hij is een belgische dokter die 10 jaar terug, net als ik nu, zijn stage gedaan heeft in Paraguay. Toen heeft hij hier een vrouw leren kennen die empanadas verkocht op het pleintje tegenover het ziekenhuis. Die vrouw had een zoontje, Louis, van 1 jaar oud dat bij haar kraampje zat te spelen. Het fijne weet ik er niet helemaal van... maar toen Linos terug naar België vertrok, was hij officieel de peter van Louis.

Al maanden voor ik vertrok had Linos mij gevraagd of ik, als ik dan toch in datzelfde ziekenhuis werkte, Louis niet wou opzoeken en hem een kadootje geven.
Alleen blijkt, nu ik hier in Paraguay ben, dat de afdelingen Gynaeco en Pediatrie ondertussen verhuisd zijn naar een nieuwer gebouw aan de andere kant van de stad... San Lorenzo dus... waar wij nu zitten. Vandaar dat ik dus in het begin geen enkel aanknopingspunt vond waar ik die vrouw en haar kind moest gaan zoeken.
Na wat over een weer gemail met Linos en wat rondvragen in ons ziekenhuis, heb ik uiteindelijk ontdekt dat er een ouder universiteitsziekenhuis was en waar ik dat kon vinden.
Op een goeie namiddag ben ik dan ook met een rugzak met kadootjes en brief en veel goede moed vertrokken naar dat andere ziekenhuis. Maar eenmaal daar, bleek er geen enkele vrouw te zijn die empanadas verkocht, en zeker niet op de plaats waar Linos mij verteld had te gaan kijken.
Toen ik begon rond te vragen naar een vrouw die empanadas verkoopt met een zoon van 11 jaar die Louis heet (meer info is er niet) kreeg ik als antwoord vooral veel vragende gezichten, maar niemand die zich iemand kon herinneren die empanadas verkocht. Een bewaker vertelde me dat ik misschien beter eens voor 10u terug kwam, dat er dan soms wel meer mensen waren die empanadas verkochten. (NB empanadas zijn een soort van dubbelgevouwen deegplakjes met daartussen iets van vlees, kaas, mais, groentjes...) Toen ik de moed eigenlijk al opgegeven had, en terug aan het wandelen was naar de straat met bussen, klopte er plots iemand op mijn schouder. Een lichtjes dronken man verteld me dat hij een vrouw kende met een zoon Louis die inderdaad misschien wel 11 jaar oud zou kunnen zijn die hier vroeger empanadas verkocht op de plek die ik had aangewezen. De vrouw was echter een aantal jaar eerder verhuisd naar de buurt van San Lorenzo (inderdaad, waar wij wonen), meer bepaald naar Ñemby. Als hij het zich goed herinnerde heette ze Juna of Juana of zoiets.

Ondertussen ben ik gisteren het frustratie-verhaal dus nog eens naar dat ziekenhuis geweest vóór 10u, maar ook toen was er op heel het pleintje geen enkele vrouw te bespeuren die empanadas verkocht. En opnieuw kon ik niemand vinden die me iets wijzer kon maken.

Vandaar dat Anneleen en ik vandaag hebben omgetoverd in zoek linos petekinde-dag. Ons eerste idee was om het aan de priester van San Lorenzo te gaan vragen. Alleen konden we die nergens ontmoeten. Bovendien is het hier zonet hevig beginnen regenen... (trouwens compleet anders dan in België... hier valt de regen echt met bakken tegelijk gewoon recht naar buiten uit de lucht... de straten worden hier echte rivieren... fotos volgen)

Alleen zorgt die regen er nu wel voor dat alle mensen in hun huizen gaan schuilen en dat de straten echt leeg worden. Dat maakt er de zoektocht natuurlijk niet makkelijker op. Maar we geven de moed niet op. Even terug naar huis droge kleren aantrekken, want we zijn helemaal doorweekt, (fijn gevoel trouwens na dagen extreme hitte) en dan gaan we eens naar Ñemby zelf gaan zien.

Eigenlijk vind ik dat het hele verhaal een beetje weg heeft van een sprookje... en ik hoop dat het einde ook zo goed, lang en gelukkig zal zijn als in de meeste sprookjes.

18-03-2006 om 23:14 geschreven door Sofia

17-03-2006

17/03/2006 Frustrerend

Hier zijn we weer... ben de laatste tijd een beetje te veel online heb ik zo het gevoel... maar daar zullen jullie wel niet over klagen.

Vandaag was een keifrustrerende dag... de inefficiëntie van het hele systeem hier was me even te veel... verdorie verdorie... en ik moet het gewoon even kwijt...

ik sta zoals jullie wel weten op 'alto riesgo' de dienst waar mensen worden opgenomen om wille van hoog risico zwangerschappen...
momenteel liggen daar nu 3 jonge meisjes met hypertensie (hoge bloeddruk).
Eentje met gekende chronische hypertensie die verergerd is door de zwangerschap,
en 2 zwangerschaps-geïnduceerde pre-eclampsieën waarvan eentje zelfs af en toe naar eclampsie neigt te gaan...
allemaal nog verre van voldragen...
voor de niet-medici... ernstig EN gevaarlijk voor zowel moeder als kind.

Deze morgen zijn we met die 3 meisjes met de ambulance even naar het centrum van Asunción gereden... uiteindelijk een trip van bijna 1u door verschrikkelijke hitte (het was vandaag weer een 45 graden dag) in een ambulance met 1 zetel en 1 berrie... waar we dan met 4 mensen een plekje moesten zoeken... comfortabel is anders... zelfs het publiek transport is hier beter...

Eens daar aangekomen... eerste onderzoek... afname van het ECG...
chance dat ik er was... want de interna die mee was, wist maar half waar de zuignapjes moesten staan... ECG interpreteren was er al helemaal niet bij...
Dan... wandelen naar de wachtzaal van het tweede onderzoek... dat was keiver... die meiskes constant de ene harde buik na de andere (NB als ze op het CMI zijn, mogen ze met moeite even naar de cafetarie wandelen).
Een overvolle wachtzaal... weer wachten...
dan uiteindelijk toch mogen binnengaan bij de dokter... bleek dat een interna te zijn... (pas afgestudeerde arts die al 2 weken patiënten aan het zien is) luistert die even naar de longen, het hart, kijkt eens in de ogen en de keel... internistisch advies: verder doen met de huidige behandeling en keizersnede plannen rond 38 weken... alsof we zelf nog niet zover gekomen waren... geen enkele supervisor gezien by the way...
dan op naar de oogarts... weer uren wachten... dokters genoeg die er rondlopen... maar niemand heeft even tijd om naar ons drie meiskes te kijken. Dan uiteindelijk toch iemand die even moeite doet... worden het gezichtsveld en de gezichtsscherpte getest... ook een oogdrukmeting... en uiteindelijk, na wat aandringen... een fundoscopie... het onderzoek waarvoor we eigenlijk kwamen
We zijn 12u30 ondertussen... gelukkig hebben ze er zelf aan gedacht hun medicatie mee te nemen... want anders was ook dat in het honderd gelopen.
En dan... wachten op de ambulance... er is geen water... geen eten... alleen verzengende hitte... en dan blijkt ook de ambulance meer dan een uur op zich te laten wachten.
En dan opnieuw dezelfde oncomfortabele rit terug... maar nu is het ondertussen volop middag... volop brandende zon dus...

Een van ons patiënten is zelfs bijna flauwgevallen... medisch verantwoord? een groot vraagteken.
Daarenboven kost dat dus handenvol geld aan patiënten waaraan het vooral daaraan ontbreekt...

En dat allemaal voor een internistisch advies waar we niks aan hebben... een ECG... en een fundoscopie.

't Is niet dat ze hier incompetent zijn of zo he... dat zeker niet... de opleiding is hier zeker in orde... en dat die interna's nog veel dingen niet kunnen is ook meer dan verstaanbaar... hoe was ik mijn eerste weken als stagiair... en er zijn nog zoveel dingen die ik niet kan... en zij ondertussen al wel... dus dat ca va echt wel...
maar volgens de interna die mee was... spelen soms wel eens andere motieven dan het belang van de patiënt de hoofdrol...
(nu dat gebeurt bij ons natuurlijk ook... en dan erger ik mij ook blauw... alleen vond ik het nu precies nog erger... )
de interna... Oswaldo heet hij trouwens... heeft zich ook blauw geërgerd vandaag... en hij heeft zich honderd keer geëxcuseerd voor zijn 'país'
Ik vind het moeilijk om daarop te reageren... hij kan er ook niks aan doen dat het hier af en toe in het honderd draait... en ik heb gewoon chance dat ik geboren ben in een landje als België waar (neem het van mij maar aan) de gezondheidszorg ongelooooooflijk goed georganiseerd is. Bovendien is Paraguay op andere vlakken echt ook wel een superland... moeilijk...

17-03-2006 om 00:00 geschreven door Sofia

16-03-2006

16/03/2006 Cruz roja

Vandaag zijn we naar het ziekenhuis van het Cruz Roja Paraguaya geweest... een Paraguayaanse arts die in België zoiets als gedoctoreerd heeft had ons daar uitgenodigd voor een voordracht die hij gaf ivm zijn onderzoek in Leuven. 't Was echt wel interessant eigenlijk... het ging over endometriose, onvruchtbaarheid en nieuwe technieken om dat te onderzoeken.
Daarna hebben we gebabbeld met de bazen van het ziekenhuis daar... en het is in orde dat we daar ook 1 dag per week zouden komen wacht doen... hopelijk meer werk voor ons... en minder erop staan kijken... want uiteindelijk is het toch wel zo een beetje vrijwillig he.
Nu alleen nog de goedkeuring van het CMI (waar we nu werken) en van de KUL... maar eigenlijk denken we dat beide geen probleem gaan vormen... dus het ziet er wel fijn uit.

Mijn stagewerk gaat maar niet vooruit... 't is verschrikkelijk... nog 14 dagen en dan moet het klaar zijn... veel te weinig tijd nog... en het ergste van al... ik heb er helemaal ook geen zin in... nu... eigenlijk is het grootste werk al gedaan... alleen nog de discussie schrijven... maar da's niet van het simpelste.

Vandaag is het hier weer 42 graden... verschrikkelijk warm dus... Annelies... probeer er misschien in gedachten al aan te wennen... want ik vrees dat het volgend jaar niet anders zal zijn... mentale voorbereiding of zo.

't Is trouwens keileuk om te merken dat er best wel veel mensen mijn blog lezen... weet ik waar waarom ik hier zoveel tijd in steek.

Groetje en tot hoors

16-03-2006 om 23:30 geschreven door Sofia

15-03-2006

15/03/2006 Mijn eerste echte bevalling

Hela allemaal

gisteren was ik terug van wacht... en ik heb mijn eerste echte normale bevalling mogen meemaken... een aterm jongetje van een goeie 3 kg (voor hier is dat een gigantisch kind) Keifijn !!! Bovendien heb ik ook voor het eerst de ontsluiting mogen voelen en tijdens de bevalling was het mijn job was om keihard om de buik van de mama te duwen tijdens de weeen... dat zou blijkbaar helpen om de kracht naar onder te richten... en buiten de weeën moest ik zoiets doen als de buik kietelen... dat zou de volgende wee sneller doen komen... daarnaast moest ik het infuus dichtknijpen tijdens het persen... want anders zat de leiding vol bloed. Beperkte taken... ik weet het... maar 't is toch fijn om iets te mogen doen! En ik heb wel het gevoel dat ze mij vertrouwen en dat ik beetje bij beetje meer zal mogen doen.

Gisteren is er ook weer een misvormd kindje geboren... deze keer had het een waterhoofd, open ruggetje, bijgevolg volledig misvormde beentjes, een neusje dat niet open was... kortom... heel veel problemen... maar het leefde en ademde en weende goed.
De pediaters zijn momenteel in discussie wat ze gaan doen... wat haalbaar is en wat ze zo moeten laten.

Het andere kindje met de omphalocoele (zie eerder) stelt het goed. Bij verder investigatie bleek dat er toch niet zoveel ingewanden als verwacht buiten zijn buik gebleven waren en dat het mogelijk was de inhoud van de zak in 1 keer te reduceren zonder problemen van te grote druk die zou ontstaan in zijn buik. Dat kindje stelt het momenteel ook goed. Het moet nog een aantal operaties ondergaan, maar de pediaters zeggen dat het ergste achter de rug is. Ik zie de mama nog regelmatig en ook zij stelt het goed en kijkt uit naar het moment dat ze haar kindje mag meenemen naar huis.

Op de fotosite (klik op de tekening) gaan er nu ook foto's komen van het ziekenhuis... die heb ik gisteren tussendoor genomen. 't Is beperkt... maar 't is toch iets

Morgen gaan we naar een ziekenhuis van het Cruz Roja om te vragen of we daar 1 dag per week zouden mogen gaan werken. Daar zijn meer patiënten en minder personeel... dus technisch gezien... meer werk voor ons. We zullen zien.

Groetje
Sofie