Rondreis in Zuid-Amerika (2006 - 2013) 2006: Stage te Asuncion - 2013: Ik ga terug !
19-04-2006
19/04/2006 Op mijn ukkie nog een bevalling gedaan...
Yep... je leest het goed... ik heb nog een bevalling mogen doen... maar er hangt wel een superspannend verhaal aan vast... zet u schrap...
Gisteren was mijn laatste wacht... en zoals gezegd had ik pannekoeken gebakken om samen met ijs en chocoladesaus te eten... superlekker trouwens. Ondertussen had mijn jefa en sub-jefa al gezegd dat ze het helemaal zagen zitten om mij nog een bevalling te laten doen... superfijn... desnoods een nulipara (vrouw die van haar eerste kindje bevalt)... echt wel fijn om te voelen dat ze je ect vertrouwen...
Terwijl ik bezig was met instrumenteren bij een keizersnede, was er een vrouw binnengekomen die zou gaan bevallen... maar toen ik uit het OK kwam, zeiden ze me dat het nog wel even zou duren... en aangezien het net 16u00 was, zeiden ze dat ik misschien eerst voor het 4-uurtje kon gaan kijken... dus was ik vlug de pannekoeken gaan opwarmen... en toen ik 5 mintuten later terugkwam.. was het al te laat... het kindje had onverwacht plots heel veel haast gekregen... ik dacht dat ik mezelf kon doodschieten... dan bieden ze jou zo'n kans... en dan ben je er op het ultieme moment niet eens... maar gelukkig was ik niet de enige... iedereen was precies overdonderd dat het zo plots gegaan was en dat ik niet op tijd was geweest... de volgende zou voor mij zijn...
alleen kwam er niet direct nog iemand binnen... spijtig spijtig...
ondertussen bleek dat de interna bij wie ik sta, graag naar huis ging om borstvoeding te kunnen geven aan haar kindje van 5 maand... en heb ik voorgesteld dat ik wel de nacht zou blijven in haar plaats... dat kwam nog niet slecht uit voor mij... want misschien kwam er nog wel iemand binnen...
en inderdaad... om 22u00 was het zover... Sonia... een tercipara (vrouw met al 3 vaginale bevallingen)... met 3cm opening...
ik wist dat het lang zou duren... maar ik had het er voor over... elk uur een complete check-up... mee naar het toilet... gaan liggen... gaan zitten... een beetje rondwandelen... zwangere vrouwen zien af... en geen enkele houding is comfortabel... ik heb zelfs dienst gedaan als letterlijke steunpilaar... 't is te zeggen... toen de weeën echt helemaal doorkwamen... stond ik daar... en hing Sonia echt gewoon aan mij... een beetje troosten... geruststellen... steunen... hoop geven... het schept een band... en die steeds weerkomende vragen...
- "dokter, hoe lang nog?" wist ik veel... "toch nog wel even... maar je bent goed bezig... het kindje is aan het zakken... je doet dat goed" - "dokter... je gaat me toch niet in de steek laten he" dat was ik inderdaad niet van plan... geen 2 keer op 1 dag overkomt mij dat...
het ging van 3cm om 22u00 naar 4cm om 23u00 naar 6cm om 00u30... op het gemakske toen besloot mijn R2 dat we de vliezen zouden breken...
en kwam de mededeling... "Sofie... nu mag je niet meer te veel voelen hoeveel opening ze heeft... je zal wel merken als het zover is..."
de tijd gaat verder... het wordt 01u00...het wordt 02u00... ik blijf de contracties goed opvolgen... en als steunpilaar fungeren... en plots zegt Sonia "doctora... doctora... tengo que hacer caca" het grote signaal dat het niet lang meer gaat duren...
niemand in de nabijheid te bekennen... dus ik denk... komaan he... we gaan nog maar eens voelen naar die opening... 8cm en 80% tsja...
ik op zoek naar mijn supervisoren... nog steeds niemand te bekennen... zelfs geen verpleegster... ik kan niet op zoek gaan naar iemand want anders moet ik mijn patiënte alleen laten... en da's ook niet ideaal maar hopen dat er allicht iemand komt...
ik ga dus terug... vertel haar dat het nu echt niet lang meer gaat duren... maar toch wel nog even... en plots zegt ze... "dokter dokter... wil je niet nog eens voelen... het is aan het komen..." waarop ik al lachend zeg... "nu ook niet hopen dat het zo vlug gaat gaan he... heb nog maar 2 minuten geleden gekeken... nog even geduld"
en plots een kreet "doctora doctora... ya está"
en inderdaad... als ik die pamper opendeed... was daar het hoofd al goed op weg naar de uitgang van de vagina...
nog steeds niemand te bekennen... maar vlug gezegd dat ze zeker niet mocht duwen... een poging gedaan om vlug handschoenen aan te doen (op zo'n moment lukt dat precies niet zo goed... ) en luidkeels "enfermeraaaaaaa!!!!!" geroepen...
de adrenalina piekte volop
en plots was daar al het hoofdje toen maar tegen mezelf gezegd "sofie... je kan dit... gewoon doen... dat gaat lukken..." (en nog veel meer... verbazingwekkend hoe veel je op heel weinig tijd kan denken) mooi het hoofdje helpen draaien... naar beneden voor het schoudertje (alleen waren daar wel de tafel en de voeten van Sonia die in de weg zaten... toch wel even een klein desorientatie gevoel) kwam daar in plaats van een schoudertje plots een handje te voorschijn... een mens verschiet zich dood... (maar herstelt zich rap)
toen ook de geboorte van het achterste schoudertje...
de beentjes...
en daar sta je dan... nog in de pre-parto...
met plots een kind in je armen...
tja... en dan...
normaal is er een pediater die het kindje opvangt... niet dus
gelukkig begon het kindje vanzelf goed te wenen... wel veel watergerochel... maar het ging nog...
maar dus geen kochers... geen schaar... geen doek... nikske...
mama gerust gesteld... en toen was plots iedereen daar...
de verpleegster vlug het nodige materiaal gaan halen met bevende handen die navelstreng doorgeknipt... kindje naar een warmere plek gebracht... iemand om een pediater gestuurd...
en dan de mama in de rolstoel om naar de bevallingszaal te gaan... voor de nageboorte en ook dat verliep vlotjes...
was blij dat ik alles zelf mocht doen... had gedacht dat ze mij alles uit handen zouden nemen toen ze op me kwamen toegestormd... maar niet dus... echt wel fijn... ze vertrouwen mij echt wel... fijn om te voelen...
en daar sta je dan... 10 minuten later... een kindje kleertjes aan te doen... verbazingwekkend... compleet vuil.... overal bloed en slijm... (want tijd om een schort aan te trekken was er ook niet...) bevend en gelukkig
je kan wel begrijpen... geen tijd voor actiefoto's... spijtig... maar genoeg herinneringen in mijn koppeke... en da's eigenlijk het belangrijkste...
19-04-2006 om 21:31
geschreven door Sofia
17-04-2006
17/04/2006 Pannekoeken
Vandaag (en gisteren eigenlijk ook) in de keuken bezig geweest... pannekoeken gebakken... fijn fijn... morgen is mijn laatste wacht op gynaecologie... en ik ga al mijn collega'tjes pannekoeken met ijs en chocolade voorschotelen... hopelijk genieten ze ervan... in 2 keer een uurtje tijd heb ik in totaal 62 pannekoeken gebakken... niet slecht toch he... en 't zijn superlekkere... dat ook nog... ben fier op mezelf.
