Ik was het nog bijna vergeten te vertellen... maar met een lichte vertraging weten jullie het dan toch nog...
Net voor ik naar de chaco ging, werd ik uitgenodigd door de mama van Fabricio. (het kamasutra-kindje).
Eigenlijk wel superleuk, want ik was wel benieuwd om te zien waar en hoe ze wonen.

Ik werd om 14u verwacht aan de kerk van Ñemby... (keihard toeval... het eerste dorpje waar ik Luis was gaan zoeken... dus dat wist ik al zijn) Daar nog even gewacht op Sonia... we kennen het paraguayaanse uur ondertussen al een beetje, dus maar gezellig even rondgekeken en gewandeld... er was eigenlijk best wel veel te doen... mensen die dingen verkopen... kinderen die zich te pletter amuseren op de schommels, glijbanen en klimrekken... verliefde koppeltjes op bankjes...

Toen sonia er was, bleek dat het nog wel even bussen was tot bij hen thuis... we namen de bus en sloegen een stoffig straatje in... alsmaar verder en verder weg van de grote baan... best wel spannend.  Eenmaal van de bus, bleek het ook nog een eindje stappen... en toen waren we er. Een keimooi en schattig huisje... in het blauw en het wit geverfd... heel erg basic... maar alles wat noodzakelijk is, is er.

De deur ging open en daar stonden 4 schatten van kinderen... ofwelja... 3 stonden er... en eentje zat op de arm van zijn zusje... 

Het werd een superleuke namiddag. We hebben heel veel foto’s gekeken, verhalen verteld en vooral ook heel veel gelachen.
 

Ik had de rest van de rode kool meegenomen... alleen kreeg ik die niet meer op... met de trip naar de chaco voor de deur (en ik eigenlijk ook al 3 dagen rode kool aan het eten was... en dat toch wel te veel is)... ik dacht, als ze het lusten des te beter, en zoniet... welja... het zou toch slecht worden in onze frigo...

En wat bleek... Sonia (de mama van Fabricio) was er verzot op. Het stond in de keuken, en elke keer ze er voorbijkwam kon ze niet weerstaan om nog een hapje te eten. Ik heb dan maar metteen het recept in mooi spaans in hun schriftje opgeschreven... ze gingen het zeker ook eens proberen te maken. 

Op een bepaald moment werd er plots heel geheimzinnig gedaan... en toen zag ik waar het over ging... een klein zakje... speciaal voor mij...

Bleek dat ze speciaal voor mij een gouden (of toch bijna... volgens Sonia) kettinkje waren gaan kopen... met een klein hartje aan... “om nooit te vergeten hoe graag ze mij hebben” zeiden ze... superlief...
’t is een keikort kettinkje zodanig dat het hartje echt net in het holletje boven mijn sternum valt...

goud is absoluut niet mijn favoriete kleur... en ik vind eigenlijk ook dat ik er absoluut niet mee sta... maar als dat met zoveel liefde gegeven wordt... dan draag je dat gewoon... dus  de rest van de tijd dat ik hier in Paraguay ben, zal je mij met een hartje aan mijn nek zien lopen... en ik moet zeggen... beetje bij beetje went het wel... alhoewel het vrees ik toch nooit echt mijn ding gaat worden... maar ik ben er toch best fier op.

Bij het weggaan moest ik, net als de supersterren zeiden ze, per se nog een briefje schrijven met “heel veel groetjes aan de familie... . Sofie Sleeckx” en dan het belangrijkste van allemaal... mijn handtekening... keigrappig... ze gingen het inkaderen en ophangen... vreemd toch he... maar als zij daar gelukkig van worden, dan doe ik dat met plezier.

Af en toe voel ik me een beetje verafgod door die mensen... een vreemd gevoel waar ik me niet altijd even gemakkelijk bij voel... maar het maakt hen precies gelukkig... dus ik laat het maar even zijn... straks ben ik weg... en dan gaan ze het moeten doen met de straffe verhalen en herinneringen van nu...

30-06-2006 om 00:00 geschreven door Sofia  

We zijn vervroegd terug uit de chaco. Onze plannen om normaal met de boot terug te keren naar Asunción vielen in het water toen bleek dat de eerstvolgende boot pas op zondag zou komen... blijkbaar worden de bootregelingen regelmatig wel eens overhoop gesmeten zodat op den duur niemand meer weet hoe het nu juist weer zit... nu ja... niet getreurd... terug thuis zijn heeft zo ook wel zijn charmes... om te beginnen bijvoorbeeld eindelijk weer eens lekker eten...

Anneleen en ik zagen er eigenlijk alle 2 nogal tegenop om naar de Chaco te reizen... een 9-urenlange busrit... het lokte ons niet echt, vandaar dat we uiteindelijk ook een dagje later vertrokken zijn. Maar nu we terug zijn, zijn we des te blijer dat we het toch gedaan hebben... het is een belevenis de we niet snel zullen vergeten.

Van de dokter van het ziekenhuis van Filadelfia kregen we een oude auto te leen... om de streek te verkennen, want blijkbaar was dat in bus inbegonnen werk.
Een oude toyota was het... een modelletje waar ik mijn ma in haar jongere jaren nog mee zou zien rijden... zalig... het ding maakte lawaai voor honderd... had nog een shock... had alleen maar een mini-stangetje als gas-‘pedaal’... een rempedaal die je helemaal op de grond moest smakken om enig voelbaar effect te veroorzaken... allee... eigenlijk was het een wonder dat het ding nog vooruit geraakt...

 De eerste kilometer zijn we zeker 100 keer stilgevallen... altijd hetzelfde probleem... de versnelling wou niet op zijn plaatsschieten... en om nu kilometers in eerste te blijven rijden... ’t is ook niet ideaal... maar naarmate de tijd vorderde... en we voeling kregen met ons blauw karretje... ging het alsmaar beter... op een bepaald moment waren we zelfs plots 90 aan het rijden... ongelooflijk maar waar...
(voor de bezorgde ouder thuis die zich afvraagt hoe ik dat gedaan heb zonder rijbewijs... wel... ik heb vooral gekeken en anneleen aangemoedigd terwijl zij verwoedde pogingen deed om het ding in gang te krijgen... en mijn kennis van stoppen - starten - schakelen na mijn 1-uurtje praktijkles, is zelfs nog van pas gekomen... ik wist wat een shock was en hoe dat ding werkte... )

We voelden ons terugekatapulteerd naar de jaren 50... aardewegen... een auto uit die tijd... huizen met een architectuur die al jaren niet meer toegepast wordt in Europa...  het voelde ongelooflijk aan als vakantie... superfijn!

In de chaco zijn er 3 menonietten kolonies... menonietten die uit duitsland zijn weggevlucht en via rusland en/of canada uiteindelijk in paraguay zijn terechtgekomen. De kolonies heten Neuland, Menno en Fernheim. De mensen spreken er een duits-achtig dialect... als ze moeite deden konden we hen verstaan... en slechts een beetje spaans. Er zijn ook ongelooflijk veel blonde, blanke mensen... voor 1 keertje kon ik eens echt voor niet-toerist doorgaan... ik paste compleet in het plaatje...

We zijn dus ook de ziekenhuizen gaan bezoeken... en wat blijkt... in tegenstelling tot wat we verwachtten... zijn die ongelooflijk modern en voorzien van al het noodzakelijke... waar er momenteel in het CMI niet eens meer een RX toestel, een otoscoop of de materialen voor culturen te maken zijn... is in de chaco alles wel mogelijk... ze hebben in Filadelfia zelfs een CT-toestel... iets waar we hier in Asunción soms weken moeten op wachten... ongelooflijk.

De menonieten hebben een eigen sociale zekerheidssysteem voorzien voor zichzelf en de mensen die voor hen werken... dus ook heel veel indigina’s kunnen gebruiken maken van al deze faciliteiten... we hebben onze ogen uitgekeken!
Het is echt een ongelooflijk systeem... blijkbaar zijn de mensen die wij in Asunción te zien krijgen, degene die uit de boot vallen.. indigina's die niet voor mennonieten werken en dus geen sociale zekerheidssysteem hebben... spijtig toch dat de staat minder goed voor zijn bevolking zorgt dat inwijkelingen... De nationale ziekenhuizen in de chaco zijn dan ook veel minder goed voorzien van al het noodzakelijke.

29-06-2006 om 20:21 geschreven door Sofia