Eindelijk is alles uitgepakt en kan het leven terug ten volle beginnen. Er is toch plaats en tijd voor muziek, films, boeken, vrienden en liefde. Er is terug tijd om bezig te zijn met de dingen die mij het meeste boeien en die mij gelukkig maken. Er is terug tijd om niets te doen en daar ook werkelijk van te genieten. Er is tijd en ruimte voor mensen die al een hele tijd opzij zijn gezet door een gebrek aan ruimte in mijn hoofd en mijn agenda. Tijd om herinneringen op te halen en bij te praten, tijd voor een warme knuffel en een lief woord.

En het is alsof mensen dat op één of andere kosmische wijze kunnen voelen, want alsof het zo afgesproken is, komen ze één voor één terug binnendruppelen in mijn leven. Klaar om hun verhaal te doen of naar het mijne te luisteren. Klaar om een luisterend oor te bieden of er eentje te vragen. Klaar om een helpende hand toe te steken of gewoon even samen te zijn en te beseffen hoe fantastisch het is dat wij vrienden zijn. Ware vrienden zijn diegene die je door en door kennen, waarbij tijd en afstand er niet toe doen. Die weten wie je bent en hoe je bent en dat altijd in het juiste licht kunnen plaatsen.

En ook mijn brein speelt mee en in op de ruimte die gecreëerd is. Allerhande creatieve ideeën dringen zich op. Zin om muziek te maken, zin om juwelen te maken, zin om te schrijven, zin om te dansen en van het leven te genieten. Fuck it! aan alles wat niet past binnen het leven van deze kleine hommel. Fuck it! aan alles dat naar beneden haalt en doet vergeten hoe mooi de dingen kunnen zijn. Fuck it! aan alle problemen die eigenlijk niet bestaan, behalve in onze hoofden. Fuck it! Fuck it! Fuck it! En voor wie er niet genoeg van kan krijgen, is er Fuck it! 2, the sequel (smile).

Tijd is relatief en onbestaande! Maar wanneer er teveel chaos is in je hoofd, teveel drukte en teveel praktische zaken die nog moeten gebeuren, vergeet je dat wel eens. Het is pas op het ogenblik dat er een moment van rust opduikt dat die wijsheden en waarheden terug naar boven komen drijven en zich met volle kracht manifesteren. Soms moet je dingen kwijtraken om ze te kunnen herontdekken. De schoonheid van creatie bijvoorbeeld, de warmte van een vriend, de geborgenheid van een knuffel of de ontroering van een goed boek. Soms zijn dingen pas echt aanwezig nadat ze een tijdje verdwenen zijn. Ying en yang is meer dan slecht een idee dat bedacht werd door een dromerige of zweverige mens op de dool. Het is een steenharde waarheid die voor ieder van ons geldt, ongeacht of we erin willen meegaan.

Niets zo mooi dan het besef dat alles mogelijk is en alles kan. Ongeacht het heden, verleden of de toekomst, bestaande buiten tijd en ruimte zijn er geen beperkingen aan de dingen die we kunnen verwezenlijken op ieder vlak. Mijn filosofische brein gaat met mij op de loop en misschien schrijf ik dingen die eigenlijk niet in woorden gevat kunnen worden. Het heeft geen belang, voor mij zijn ze echt en waarlijk en dat is tenslotte waar het om gaat. Wie leest en kan begrijpen, is welkom om te delen, wie dat niet kan, is welkom te vergeten of naast zich neer te leggen.

Het is verbazend hoe je soms volledig de mist in kan gaan op het gebied van mensenkennis. Ik heb nooit beweerd of gedacht dat ik mensen goed kan inschatten, maar ik ga ervan uit dat ik de basis ervan toch beet heb. Soms blijkt niets minder waar te zijn! Mensen kunnen zo anders uit de hoek komen dan je verwacht van hen. Zelfs mensen waarvan je meent ze goed te kennen. Hun reacties tonen trouwens aan dat ze eigenlijk al even weinig mensenkennis hebben als jij. Dat ze geen enkel zicht hebben op hoe jij bent en denkt. Dat ze niet de flauwste notie hebben van wat een realistische gedachte is en wat een absurde. Weer iets bijgeleerd!

Ik ben wie ik ben! Dat is soms serieus, soms thirty, flirty and thriving, soms speels en vrolijk en soms immens kwaad en bitchy. Ik zeg wat ik denk, wat ik voel, wat ik droom en waar ik de muren van oploop. En dat is altijd even echt en eerlijk en integer. Daarom niet altijd even lief of leuk om horen, maar wel oprecht en vanuit het hart. Ik zeg geen dingen om mensen te kwetsen, ik doe geen dingen om mensen een hak te zetten. Wat ik geef, geef ik met veel plezier en liefde, wat ik ontvang, ontvang ik met oprechte dankbaarheid. Ik hou er geen agenda op na (teveel chaos in mijn hoofd anyway) en ik heb geen duistere plannen. Ik leef nu en ik leef echt en ik probeer van ieder moment te genieten.

Ik kom veel mooie dingen tegen in mijn leven die ik koester en vasthou in prachtige herinneringen, maar ik kom ook teleurstelling tegen, onbegrip, verdriet, kwetsende woorden en gedachten en desillusie. En wanneer dat gebeurt, word ik vooral gek wanneer ik op geen enkele manier kan duidelijk maken wie ik ben en hoe ik denk. Wanneer mensen rondom mij blijven vastzitten in verkeerde ideeën die ze zichzelf hebben aangepraat en daar weigeren uit te stappen. Zoveel mooie zaken gaan verloren doordat mensen volhardend door hun eigen filter blijven kijken. Misschien ben ik daar ook schuldig aan, wellicht wel.

Ongeacht hoe ik nu over mensen denk, de herinneringen hou ik zuiver. Wat mooi was, blijft mooi, wat lief was, blijft lief en wat oprecht was, blijft oprecht. Ik doe geen geschenken weg, foto’s, herinneringen, woorden of symbolen. Ze maken deel uit van mijn leven en wat nu is, heeft voor mij geen invloed op wat is geweest. Ik blijf niet stilstaan bij misverstanden of negatieve gedachten. Je kan ze toch niet veranderen en ze verdwijnen niet omdat je ze overdenkt. Ik neem ze heel even en laat ze dan los, ga verder met mijn leven, er is nog zoveel moois om te ontdekken.

Niettemin heeft elke desillusie een impact op wie je bent, hoe je met anderen omgaat, hoe open je kunt zijn en hoeveel je nog wilt geven (of krijgen). Elke mens die verdwijnt uit je leven waar je van gehouden hebt (op welke manier dan ook) is een mens die een leegte achterlaat en een gemis met zich meebrengt. Niet de hele tijd, maar op onverwachte momenten.

Wellicht zijn er mensen die vinden dat je zoiets niet dient te bloggen, dat het privé is en zo moet blijven, maar ik ben een kind van mijn tijd en schrijven helpt mij om dingen te plaatsen. Bovendien blijft alles vaag en anoniem, dus ik schaad er niemand mee. Ik loop niets rond te bazuinen, ik ga niets negatief zeggen over mensen, ik betrek er geen anderen bij. Ik kan tenminste over mezelf zeggen dat ik geen nood heb om anderen hun mening te beïnvloeden. Mijn blog is mijn lijntje naar de wereld op het ogenblik dat ik er eigenlijk geen lijntje mee wil en mijn eigen, veilige cocon fantastisch voelt.

Soms kunnen dingen van de ene dag op de andere veranderen zonder dat je weet waarom dat zo is. Plots heb je het gevoel dat iets mis zit. Dat gevoel komt langzaam opzetten en wordt steeds groter tot het zich volledig in je hoofd heeft vastgezet en een waarheid is geworden. Niet gebaseerd op feiten, slecht op een intuïtief aanvoelen, een idee, een gedachte… Waar het gevoel vandaan komt, kan je niet omzetten in woorden of concrete voorbeelden, het is er gewoon, maar vaak is het wel correct. Wellicht zit het in kleine details, de manier waarop iemand iets zegt of doet of beweegt. Zaken die zo subtiel zijn dat ze in eerst instantie niet opvallen, maar je hebt ze wel gezien en ze blijven in je onderbewustzijn hangen. Als je iemand goed kent, is er niet veel nodig om te weten dat dingen veranderd zijn.

Het is jammer wanneer iemand dan uit je leven verdwijnt. Opgaat in rook zonder een waarschuwing vooraf of een afscheid. Onbereikbaar wat je ook doet. Een vriendschap verloren, opgenomen door het niets en de leegte. Geen ruimte voor een gesprek, een knuffel, een hervinden van elkaar. Er rest niets dan loslaten, want ervaring leert dat vastklampen nooit iets heeft opgebracht. Je kunt je suf denken over de hoe en wat en waarom, maar welke zin heeft zoiets? Het zal geen openbaring met zich meebrengen, noch een verandering van de situatie. Als een ander zich in stilte hult, kan je daar niets aan doen tot die ander de stilte wilt doorbreken.

Het is nooit fijn een vriend te zien vertrekken, niet fysiek en niet mentaal. Het voelt altijd een beetje raar wanneer iemand afstand neemt. Wellicht heeft het niets met je te maken en alles met wie zij zijn en hoe ze in het leven staan, maar toch… Er blijft altijd een klein beetje leegte achter, een gevoel van gemis, een vraag, een verwondering, een soort wachten… Loslaten is één van de moeilijkste dingen die er zijn en dat zal altijd zo blijven. Zelfs wanneer je iemand niet zo vaak zag om te beginnen, is het toch vreemd wanneer ze niet meer aanwezig zijn.

Het is een beetje zoals thuis zitten in je eentje. Wanneer je iemand hebt die ieder moment kan thuiskomen, heb je niet het gevoel alleen te zijn. Hoeveel je ook alleen bent, je weet dat er altijd iemand naar je toe zal komen. Wanneer je dat niet hebt, voelt dat alleen zijn plots anders. De situatie op zich is dezelfde, je bent alleen thuis, doet dezelfde dingen, hebt dezelfde hoeveelheid tijd en mogelijkheden, maar gevoelsmatig is er een wereld van verschil.

Hoeveel mensen hebben niet ooit beweerd dat ze er altijd voor je zouden zijn, dat ze alles voor je zouden doen, dat je altijd op hen zou kunnen rekenen. En ze hebben het echt gemeend, ook al was het dan een leugen. Ze zijn vergeven, want tijden veranderen en sommige beloften zijn licht gemaakt, maar zwaar om houden. Als ik je ooit gezegd hebt dat ik er zou zijn, dan geldt dat nog steeds. Ook wanneer er een leven voorbij is gegaan en wij elkaar niet meer horen of zien. Mijn vriendschap is onvoorwaardelijk en eeuwig, maar nooit licht gegeven.

Wat is het leven zalig als de zon schijnt en het warm is buiten. Als je kan sporten en bewegen en lachen en gek doen met vrienden. Wat is het leven zalig als leeftijd geen kwestie hoeft te zijn en plezier zich elke dag aandient. Wanneer je elke spier in je lichaam voelt zitten omdat je net over je grenzen bent geweest, maar je geen pijn voelt, enkel de herinnering aan een fantastische tijd, een beleving, een avontuur of een moment van oprecht geluk en gezelligheid.

Het is zo makkelijk om dankbaar te zijn wanneer alles meezit. En het is nog veel makkelijker om het te vergeten eens dat gebeurt. En dat is zonde, want dankbaarheid is de basis van een mooi leven. Want hoe meer je dankbaar bent voor de dingen die zijn, hoe meer dingen er komen om dankbaar voor te zijn.

Natuurlijk is het iets dat voor een groot deel in je hoofd zit. Het is gelinkt aan je mindset, de manier waarop je tegen dingen aankijkt. De wijze waarop je in het leven staat en dingen ervaart. En hoe meer je bedenkt waarvoor je dankbaar bent, hoe meer je mindset zich in die richting gaat evolueren en hoe meer je dus dingen kan zien om dankbaar voor te zijn. Wie vandaag drie dingen vindt om dankbaar voor te zijn, vindt er binnen een week makkelijk zes en binnen een maand een A4 blad vol. Bedenk eens hoe fantastisch het leven dan zal zijn binnen een jaar, … of tien jaar.

Maar het is essentieel om die dankbaarheid niet te vergeten, ook niet wanneer het goed gaat. Juist dan is het essentieel om hieraan vast te houden. Om het te koesteren en te bewaren voor mindere dagen. Wanneer het slecht gaat en je een houvast nodig hebt, ben je gemotiveerd om iedere dag neer te pennen, te bedenken of te zeggen waarvoor je dankbaar bent. Het helpt om niet weg te zakken in een depressie en het leven niet als extreem negatief te gaan bekijken. Maar eens het niet meer nodig is, neigen mensen snel naar het achterwege te laten of te vergeten. En daar rust het grote probleem. Want wie vergeet dankbaar te zijn, heeft na een tijdje niet veel meer om dankbaar voor te zijn. Een cirkel die zichzelf in stand houdt in beide richtingen.

Ik zeg niet dat de zon elke dag zal schijnen omdat ik daar dankbaar voor ben, noch dat het plots niet meer onder vijfentwintig graden zal gaan. Er zullen nog steeds korte dagen volgen, winters en koude. Er zullen nieuwe ontmoetingen op de weg liggen, maar er zullen ook mensen zijn van wie afscheid genomen moet worden. Liefdes en hartzeer, vriendschappen en vijanden… En dat is maar goed ook, want het maakt deel uit van een natuurlijke balans die door het leven in stand wordt gehouden.

Maar het is niet door gebeurtenissen dat we gelukkig zijn, het is dankzij onszelf, de manier waarop wij verkiezen naar het leven te kijken en in het leven te staan. De keuze waarop we omgaan met de dingen die rondom ons gebeuren, onze eigenliefde en zelfrespect. Wij kunnen kiezen om ons niet te laten benaderen op een manier die we niet lief vinden. Wij kunnen kiezen om mensen toe te laten of juist ver weg te houden. Wij kunnen kiezen om onszelf lief te hebben en ook op die manier te behandelen. Wij kiezen om te zijn wie we willen zijn en ons daarin te sterken en te groeien.

If you are the best you can be, that’s a pretty amazing person!

Gezien de zomer begonnen is en terrasje, parken en speeltuinen dan aantrekkelijker zijn dan het comfort van de zetel in combinatie met de laptop, is de activiteit op de blog met rasse schreden gedaald. Toch is er iets wat ik niet wil onthouden omdat het deel uitmaakt van een prachtige levensvisie. Althans, dat is een mening die ik hierover heb, ieder is vrij om er zijn eigen oordeel over te vellen.

De visie waarover ik het heb, is niet door mij bedacht en wellicht staat ze her en der op het internet beschreven en is dit dus alles behalve een uniek stukje informatie, maar het is wel mijn interpretatie ervan. Het gaat om een manier van leven die ik zelf beoog en die, naar mijn gevoel, bijdraagt tot elk individueel geluk. En wie gelukkig is en dat deelt met de wereld, maakt ook andere gelukkig, dus de visie van de hommel past zich toe op de gehele korf.

Tot daar de inleiding; want het gaat natuurlijk om de eigenlijke visie en niet de aanzet ertoe. De visie van de hommel is eenvoudig. Een hommel is een wetenschappelijke anomalie. Wie al twijfelt over dit statement mag zich vrij voelen om het op te zoeken, want dit feit staat als een rots. De reden hiervoor is de hommels gave om te kunnen vliegen. Wetenschappelijk is dit onmogelijk. De verhoudingen tussen verdeling van lichaamsgewicht, grootte en vleugels zijn volledig verkeerd om ooit de zwaartekracht te kunnen trotseren. Mochten wij een hommel nabouwen, dan zouden we die nog geen centimeter de hoogte in kunnen krijgen.

En toch vliegt een hommel! Waarom? Niemand heeft hem ooit verteld dat het voor hem niet mogelijk is om te vliegen. Vanaf zijn geboorte is hij ervan doordrongen dat vliegen tot zijn mogelijkheden behoort. En waarom zou hij dat niet denken? Hij heeft tenslotte vleugels, dus de gave om te vliegen is niet meer dan een logische gevolgtrekking. De hommel twijfelt er geen seconde aan dat hij dit niet zou kunnen. Hij is ervan doordrongen in elke vezel van zijn lichaam. Dus springt hij de korf uit en vliegt de wereld in.

Tot daar het stukje biologie. De visie van de hommel zegt dus dat als we ervan doordrongen zijn dat we iets kunnen, zonder enige twijfel of angst, dan kunnen we het ook. Vanzelfsprekend zal elke sceptici nu aangeven dat wij nooit zullen vliegen zonder hulpmiddelen, hoe zeer we dat ook zouden geloven. Maar ik ben ervan overtuigd dat geen enkele mens ooit van een gebouw af kan springen zonder ook maar een fractie van een seconde te twijfelen aan zijn mogelijkheid om ook daadwerkelijk te vliegen. Ongeachte zijn geestelijke toestand. En het is in die fractie van een seconde dat bepaald wordt dat vliegen niet tot zijn mogelijkheden behoort.

Voor heel wat andere zaken echter, geldt de visie van de hommel wel. De meest neerslachtige mens kan een optimist worden als hij daar echt in geloofd, mensen kunnen studies afwerken die ze nooit voor mogelijk hielden, relaties aangaan, jobs vinden, creatieve verwezenlijkingen tot een goed einde brengen en meer van dat alles. Enkel en alleen door rotsvast in hun eigen mogelijkheden te geloven.

Dat klinkt wellicht als gezond verstand en algemene kennis, maar je zou er verbaasd van zijn hoeveel mensen kansen laten liggen omdat ze niet doordrongen zijn van hun eigen mogelijkheden. Hoeveel mensen de korf nooit verlaten en eeuwig blijven vastzitten in zelfbeklag. Ikzelf kies ervoor om als hommel te leven. En eens je die keuze maakt, gaat een wereld van mogelijkheden voor je open. En het lijkt alsof je hele omgeving automatisch volgt.

Het is absurd hoeveel mooie dingen je pad op komen wanneer je kiest om ze toe te laten. Hoeveel boeiende contacten, vriendschappen, toevallige en vluchtige ontmoetingen, kansen en opportuniteiten. Hoe alles als een puzzel in elkaar past en elke dag voelt alsof ze de jouwe is. Hoe dingen plots als vanzelf gaan en geen werk of moeite meer kosten.

Ik zeg niet dat je stil in een zetel moet zitten en wachten tot alles naar je toe komt. Wie dat zou doen, is alvast niet doordrongen van de kans op mogelijkheden. Want eens je overtuigd bent dat de wereld je toelacht, wil je niets liever dan er middenin stappen. Ten volle genieten van iedere dag. Open en ontvankelijk jezelf geven en ontvangen. Dus leef als een hommel, je zal er geen spijt van krijgen.