SINGLE 30-SOMETHING, MAMA EN IT CONSULTANT. HILARISCHE UPS EN LEGENDARISCHE DOWNS, MET VALLEN EN OPSTAAN, EN AL EENS BLIJVEN LIGGEN.
18-02-2012
HAPPY FAMILIES
Er zit weer iets aan te komen. Binnen dit en exact 1 week wordt mijn vriendin BizzyB mama van haar derde telg. Gedachten hierrond projecteren mij naar 2 jaar geleden. In het jaar dat Vedette geboren werd, kreeg ze er binnen mijn vriendenkring een stuk of 4 speelkameraadjes bij. In die periode waren de babybezoekjes één van de zwaarste opgaves. Wegblijven was geen optie, dat is niet mijn ding.
Dus hup, Vedette, die zelf nog zo klein en kwetsbaar was, in de maxi-cosi en samen de auto in. Gedachten op nul en blik op oneindig. een rit die altijd te lang duurt om het hoofd én het hart leeg te houden. Een brede smile, verwondering en heel veel warmte uitstralen bij het betreden van de ziekenhuiskamer vol nieuw geluk. Bezorgd informeren of alles goed verlopen is en mama zich wel goed voelt. Enthousiasme over de baby, heel veel complimentjes. Toosten en klinken met dure champagne.
Maar nooit langer dan een half uurtje. Vluchtig, wat kunstelig en gegeneerd afscheid nemen, met een glas dat vaak nog niet half leeg is. Bij het arriveren van nieuw bezoek, om "plaats te maken" of, bij gebrek daaraan, onder het mom dat de mama moet kunnen rusten. En dan weg, weg, weg. Tranen die nipt bedwongen worden tot op de ziekenhuisparking. En die dan stromen, heel de rit terug, geluidloos om Vedette niet wakker te maken. Thuis komen en samen met Vedette in bed kruipen. Vastklampen aan elkaar, alsof we helemaal alleen zijn op de planeet. Wensen dat ze terug veilig in mijn buik zat, zodat we het nog eens konden over doen, maar dan voor echt deze keer, zoals het had moeten zijn.
Gelukkige gezinstafereeltjes, kersverse ouders die samen genieten van hun nieuwe gezin, mannen die lief zijn en bezorgd om hun vrouw, die trots hun creatie laten bewonderen. Het deed nog meer pijn dan bevallen zelf.
Nu is het anders. Omdat ik weet dat mama's en papa's elkaar niet graag moeten zien om elk afzonderlijk stapelverliefd te zijn op hun kind. Omdat een koud en rommelig huis waar je in thuis komt na het kraamverblijf toch een warm nest kan worden. Omdat die eerste moeilijke dagen in het niet vallen bij al die mooie dagen die er daarna nog komen. Omdat een fysiek en emotioneel zwaar gehavend lijf weer helemaal herstelt. Omdat het allemaal nog goed is gekomen.
Volgende week, of iets later, ga ik mijn tranen weer moeten bedwingen. Maar niet meer uit zelfmedelijden of verdriet voor Vedette. Maar omdat ik besef wat een kostbaar wonder er in mijn armen ligt. En om al die levens die weer zoveel rijker zijn geworden.
Ik kijk er alvast naar uit en zet mijn Kleenex al gereed.
Mr. Nobody (Jaco Van Dormael, 2009) vertelt het verhaal van Nemo, 118 jaar in 2092 en de laatste sterfelijke mens op aarde. In zijn laatste uren vertelt hij zijn levensverhaal aan een journalist. Tijdens dit verhaal wordt er steeds gefocust op 3 keerpunten in zijn leven. Op 9-jarige leeftijd, wanneer zijn ouders scheiden, op 16-jarige leeftijd als verliefde puber en op 34-jarige leeftijd in de bloei van zijn leven. Het verwarrende is dat Nemo steeds switcht tussen 3 levenspaden die een combinatie zijn van de keuzes die hij op de 3 keerpunten heeft gemaakt.
Ofwel blijft hij bij zijn vader in een voorstadje, en draait zijn jeugd volledig rond de verzorging van deze steeds dieper wegglijdende man. Ofwel verhuist hij mee met zijn moeder naar de grote stad en wordt hij een verwende, onhandelbare puber.
Als hij 16 is kiest hij voor zijn immer depressieve jeugdliefde Elise, terwijl hij in een parallel universum passioneel verliefd wordt op zijn stiefzus. In de derde verhaallijn huwt hij een rustige, stabiele vrouw die hem steunt wanneer hij een succesvol schrijver wordt. Elk van deze keuzes op 9-jarige en 16-jarige leeftijd leiden tot een ander leven op 34, maar met quasi hetzelfde eindresultaat.
De essentie van de film is dat er geen "goede" of "slechte" keuzes zijn, maar dat elke keuze leidt tot een levenspad dat volledig gelijkwaardig is aan alle andere mogelijke levens.
Een aanrader voor wie al eens twijfelt aan zijn twijfels om wat had kunnen zijn.
Vanavond is het van dat. Binnen 2 uur breng ik Vedette naar haar papa. Werk dan mijn hele lijst af die ik speciaal heb laten liggen, zodat ik haar niet te veel kan missen. En rond 6 uur beginnen de problemen. Een jeans met een topje of een geraffineerde jurk met hoge laarzen? Of toch maar een knielange rok met rolkraagtrui en pumps? Ik heb niet echt een vaste stijl. Context en mood-van-de-dag zijn meestal doorslaggevend. Alsook beschikbaarheid van gewassen en gestreken goed.
Een paar jaar geleden waren dit ongeveer de grootste uitdagingen of frustraties van de dag. Met mijn toenmalig perfect maatje 36, strak uitgeslapen gezicht en uitpuilende garderobe, kon ik vaak uren vloeken en omkleden, om dan slechtgezind de deur uit te gaan omdat de perfectie weer eens niet behaald werd.
Nu zijn het luxeproblemen, banaliteiten. Die strakke maat 36 is al lang vervlogen tijd, lichte wallen verraden de slapeloze nachten, en willen of niet, de voorbije 2 jaar hebben hun sporen nagelaten als je in mijn ogen kijkt. Maar ik ben nu op een half uurtje klaar, vloek nooit meer over uiterlijkheden en ga gezwind de deur uit.
Een laatste gedachte voor ik vertrek, "Damn, ik zie er goed uit!". En 't is nog waar ook, zowel van binnen als van buiten deze keer. Niet alleen verstand komt met de jaren.
Mijn huis is een erfstuk van mijn grootouders langs moederszijde. Bijna 10 jaar geleden transformeerden the Ex en ikzelf de bescheiden, verouderde, halfopen bebouwing in een moderne gezinswoning. Vrij strak ingericht maar met voldoende gezelligheid om er ons thuis te voelen. Er werd gepraat, gelachen, ruzie gemaakt en gehuild, knus in de zetel gezeten, gekookt en gegeten, gepoetst en gefeest. Kortom, het was onze thuis. Vedette werd er ongeduldig verwacht en kwam hier voor de eerste keer thuis.
In het voorbije, bewogen 1,5 jaar dat Vedette en ik hier alleen wonen heb ik nog mooiere meubels gekocht, dure gordijnen gehangen, een super shaggy tapijt gelegd, half het huis opnieuw geschilderd, de tuin piekfijn onderhouden, het teaken tuinmeubilair -tig keer afgeschuurd en ingeölied, en alles van boven tot onder gepoetst tot het nog meer blonk dan het uur er voor.
Maar mijn huis is geen thuis. Hoeveel kaarsen ik ook aansteek, kussens en dekens ik leg, Audrey Hepburns van Ikea (lief cadeau van BM) omhoog hang, een nog gezelligere opstelling kies voor de woonkamer (typisch om 2u 's nachts), mijn huis is geen thuis.
Er wordt niet knus in de zetel gezeten of gezellig gekookt en gegeten. Het gelach wordt vooral veroorzaakt door de fratsen van de Teletubbies en mijn Vedette. Er wordt al lang geen ruzie meer gemaakt maar beleefd gecommuniceerd bij de "overdracht" van Vedette. Het gehuil wordt verstopt tot na bedtijd en niemand het ziet of hoort. Het gefeest wordt strak gepland en is eigenlijk meer last dan lust. En na het poetsen is het nog ongezelliger dan toen de rommel de leegte nog wat bedekte.
Met mijn ogen zie ik de mooie meubels, flatscreen, tapijten en gordijnen. Met mijn hart zie ik stukjes ruïne, scherven en brokstukken, herinneringen, geuren en geluiden, verstopt tussen de kussens in de zetel, op het speelgoed in opgewekte kleuren, verspreid over al de rest dat hier staat te blinken.
Mijn huis is geen thuis, mijn thuis is anderhalf jaar geleden mee verdwenen met de rest. De rest vond ik tot mijn verbazing grotendeels terug, maar wat ik altijd als een evidentie had beschouwd is spoorloos.
Colère. Wilde razernij. Gillen en roepen. Alles van de tafel gooien in één wilde onverwachte beweging. Niet opgeven en pas na 25 keer proberen alles keihard op de grond kletsen om dan iets anders te gaan doen. Elke vraag resoluut met "Ja!" of "Nee!" beantwoorden en daar nooit meer van afwijken. Tanden op elkaar klemmen, een geprononceerde kin in de lucht gooien en 2 heldere ogen die provocerend door alles heen kijken. De kracht van iemand die minstens 2 keer zo oud is en minachtend lachen bij elke dreigende straf.
"Goh, daar gaat ge nog iets mee voor hebben!". Ik zucht - gespeeld - en beaam braafjes. Ik corrigeer Supernanny-gewijs, op een gemaakte Wendy-Bosmans-toon.
Maar van binnen zit ik uitbundig te lachen, 't is er één van mij, wat hadden jullie nu gedacht?
Ik ben een "moeilijke". Ik weet dat van mijzelf. Maar ik kan van-zijn-leven niet geloven dat bepaalde datingsitebewoners ook maar één vrouw kunnen bekoren met hun profiel. Guys, please! De volgende zaken zijn not done, zelfs als je je pijlen richt op minder moeilijke madammen:
- Met je blote kippenborst en een rood aangelopen, maar zeer serieus gezicht op je profiel staan, daarbij je niet bestaande bovenlijfspieren opspannend - 15 foto's op je profiel zetten met je kids die erg ongelukkig kijken, met jou in het midden, waarbij jezelf de geslagen puppy-look hanteert - Niet lachen, maar dan ook nooit, op geen enkele foto, noch in de beschrijving van jezelf, en waarschijnlijk ook nooit in het echt - Er in slagen om in één zin 3 schrijffouten te zetten - Je intro beginnen met "Het zal hier ook wel weer niks zijn, ben al zo dikwijls belogen en bedrogen. Ik geloof nergens meer in. Maar allez vooruit, ge weet nooit..." - Zelf geen diploma hebben, roken als een ketter en een stevige drinker zijn, alleen via je TV passief sporten, met alle gevolgen vandien op je lichaam, maar dan wel van je ideale "vrouwtje" eisen dat ze rocket scientist is, rookt noch drinkt, sport als een freak en een dito lichaam heeft - Of nog erger: goed opgeleid zijn maar enkel vrouwen met hoogstens een middelbaar diploma willen, zodat je je lekker superieur kan voelen
Maar bon, zoals reeds gezegd zitten er ook interessante mannen bij, en ondertussen heb ik al veel kunnen grinniken en "next" klikken.
Zoals een aandachtige lezer weet, zit ik al even "zonder". Maar dat is nog niet zo heel erg lang. Na een klein jaartje single te zijn geweest werd ik steeds beter bevriend met mijn overbuur (BM). We gingen naar dezelfde middelbare school, woonden al 7 jaar tegenover elkaar, waren beide single, en als klap op de vuurpijl werkten we ook nog eens in aanpalende gebouwen. Dichter bij elkaar kan het lot je niet brengen, onder bepaalde omstandigheden. Na een aantal maanden gebeurde dan ook het onvermijdelijke, werd er wat gedate en gekust, en leek het een goed idee om een relatie te beginnen. BM is een fijne kerel, oprecht en betrouwbaar, en een respectvolle partner. Dankzij hem kreeg ik terug vertrouwen in mezelf en in (sommige ) mannen. We deelden veel interesses en BM was goed voor Vedette. Ik was voor het eerst sinds lang terug gelukkig.
Maar het was te vroeg en ik was nog niet sterk genoeg om de relatie mee te sturen en in te grijpen bij zaken die ik niet zo leuk vond. De liefde was na een klein jaar uitgedoofd langs beide kanten. Meningsverschillen rond de opvoeding van Vedette en levensstijl hebben ons uiteindelijk de das om gedaan. Het was een tijdje vervelend om een ex aan de overkant van de straat te hebben. Een week of 2 of zo. Want daarna zijn we er toch in geslaagd om normaal contact te hebben, ook al is dat niet zo veel of diepgaand meer. Maar op BM kan ik tellen (als hij eens thuis is ). BM die is ok. En ik hoop dat hij dat blijft.
The following takes place between 7 pm and 8 pm in the bathroom:
- Mamaa, ikke zwjemme!! (doet dit ondertussen voor in bad) - Wil je graag gaan zwemmen, schat? - Jaaaa, paapaa mee!! - Wil je morgen graag met papa gaan zwemmen? - Jaaa, MM mee (groener gras van the Ex, a.k.a. MegaMindy (MM)) - Oh, leuk mag ze ook mee? - Jaaa, en maamaa ook mee!! - Euh, dat gaat niet he, schat... - Nee, maamaa werken - Jaaa, mama moet morgen veel werken.. *Thank God*
Na mijn ervaringen op 's lands bekendste datingsite, besloot ik begin deze week mijn kans te wagen op het jongere en hippere broertje dat onlangs het journaal haalde. Persoonlijk zie ik niet veel verschil, al ben ik er toch een drie-tal interessante types tegengekomen Maar daar gaat het nu niet over
Na enkele aangepaste regionale zoekopdrachten zie ik plots een bekende kop opduiken (foto's zijn op deze site verplicht als je wil communiceren). Het is al eerder gebeurd en meestal is het hilarisch. Ik durf ze al wel eens laten "bijten" om dan tactvol te zeggen dat ik denk dat ik ze ken, en ze misschien beter wat "kalmeren" om genante toestanden aan de schoolpoort of in het lokale sfeercafé te vermijden. Maar deze keer dus niet. Ik zie Y., de getrouwde wederhelft van een oude vriendin, en papa van hun zoontje van nog geen jaar. Even dringt het nog niet tot me door en probeer ik te relativeren dat er op deze site ook gewoon "vrienden" kunnen gezocht worden. Maar Y. heeft al veel vrienden. En Y. is een recidivist, want Y. heeft al eens een affaire gehad die via een ander internetmedium is uitgekomen.
Wanneer ik zijn profiel bekijk, zie ik dat hij meer dan 600 bezoekers per maand heeft, geen relatiestatus heeft ingevuld en niks bij "kinderen" gezet heeft. Hij woont in een huis onder de vorm "Andere". Hij heeft een "Hogeschooldiploma" en is zogezegd "Manager". Over de laatste twee zaken heb ik gezwegen, maar in een vriendelijk mailtje heb ik hem er aan herinnerd dat zijn relatiestatus "Getrouwd" is, er bij kinderen "Ik heb al kinderen" moet staan en dat hij "Met partner" in een huis woont. Y. heeft me de dag erna geblokkeerd en staat op Facebook nog steeds schijnheilig te pronken met mijn vriendin op zijn profielfoto. Hij zal dit (hopelijk of toch?) nooit lezen maar "Y., ik vind je een LOSER, en dan nog één van de grootste soort!"
En de volgende keer dat ik bij jou en je gelukkige gezinnetje op bezoek ben en jullie mij weer eens beklagen omdat the Ex zo een #%$! is, ga ik heel hard bijten. Van mij af- of op mijn tong, ik ben er nog niet uit.
En dan zit je daar, wanneer de grootste storm gaan liggen is. Vedette in dromenland, huishouden onder controle, sowieso half vergroeid met je PC en niks op de buis. Voor je het beseft heb je een datingprofiel aangemaakt op een bekende datingsite. Zelfs zonder foto's kan je de instroom van winkende, chattende en mailende kandidaten nauwelijks bijhouden. Heel veel kaf maar ook wat koren. Van meer dan 500 mannen op vier dagen is er eentje overgebleven en daar ga ik binnenkort mee op stap. Hij is de enige die nooit om een foto gevraagd heeft terwijl hij er zelf best cute uitziet en oprecht interessant lijkt. BTW, na 4 dagen ben ik gillend weggerend van de datingsite. Een handgreep uit de redenen daarvoor:
- V, 40+, kunstenaar, vraagt na enkele normale berichten of ik zin heb om met hem en zijn vrouw een potje te *worstelen* - A, 36, IT, gilt na 3 dagen mailcontact dat ik niet weet wat ik wil omdat ik niet steeds binnen de 2 minuten antwoord op zijn ca. 50 mails per dag, en gooit meteen zijn kids in de strijd, die nu zó ontgoocheld gaan zijn want hun speelgoed stond al kaar om met mijn Vedette te spelen - L, 40, stalkt me elke middag met uitnodigingen om een "sensuele koffie" te gaan drinken - T, 43, wil van bil, hier en nu, met medeweten van zijn vrouw omdat ze "ziek" is
En dit x 100 ongeveer Spijtig van het vooruitbetaalde bedrag voor een maand. Maar na 4 dagen had ik het wel gehad.
Hoe ben ik hier gekomen? Ik vraag het me soms (gelukkig steeds minder vaak op een existentiële manier) ook af. Twee jaar en negen maanden geleden kreeg ik de "verrassing" - maar ook de mooiste cadeau - van mijn leven. Mijn dochter (a.k.a. Vedette), nu net 2, maakte van een verwende carrièremadam de gelukkigste mama van de wereld. Haar papa (a.k.a. the Ex) vond het gras groener aan de andere kant, en ging zes maanden later - onder lichte dwang weliswaar - weg. Het huis mocht ik houden, en Vedette voor het grootste stuk ook, maar hij nam veel andere dingen mee, zoals hoop, zorgeloosheid, vertrouwen en het ideaalbeeld van een "happy family".
Anderhalf jaar later gaat het veel beter, vaak zelfs heel goed. En soms ook niet. Maar het verleden is voorbij en afgesloten. Losgelaten en vergeven. En elke dag is het begin van de toekomst, met vallen en opstaan.
Na lang twijfelen ben ik er toch maar aan begonnen. Omdat de originele S30S (http://single30something.skynetblogs.be/) al even geen S30S is en haar story een verdiende happy ending heeft gekregen. Omdat veel zaken vaak grappiger zijn en gemakkelijker te relativeren vallen als je ze vanop een afstand (vanop je PC bvb.) bekijkt. En omdat ik er zin in heb
Ik ben Axelle, 30-something, single, full-time mama met (poging tot) carrière in IT. Met ups en downs, hopend en wachtend maar niet goed wetend waarop...
Mijn huis is een erfstuk van mijn grootouders langs moederszijde. Bijna 10 jaar geleden transformeerden the Ex en ikzelf de bescheiden, verouderde, halfopen bebouwing in een moderne gezinswoning. Vrij strak ingericht maar met voldoende gezelligheid om er ons thuis te voelen. Er werd gepraat, gelachen, ruzie gemaakt en gehuild, knus in de zetel gezeten, gekookt en gegeten, gepoetst en gefeest. Kortom, het was onze thuis. Vedette werd er ongeduldig verwacht en kwam hier voor de eerste keer thuis.
) mannen. We deelden veel interesses en BM was goed voor Vedette. Ik was voor het eerst sinds lang terug gelukkig.
Na mijn ervaringen op 's lands bekendste datingsite, besloot ik begin deze week mijn kans te wagen op het jongere en hippere broertje dat onlangs het journaal haalde. Persoonlijk zie ik niet veel verschil, al ben ik er toch een drie-tal interessante types tegengekomen 
En dan zit je daar, wanneer de grootste storm gaan liggen is. Vedette in dromenland, huishouden onder controle, sowieso half vergroeid met je PC en niks op de buis. Voor je het beseft heb je een datingprofiel aangemaakt op een bekende datingsite. Zelfs zonder foto's kan je de instroom van winkende, chattende en mailende kandidaten nauwelijks bijhouden. Heel veel kaf maar ook wat koren. Van meer dan 500 mannen op vier dagen is er eentje overgebleven en daar ga ik binnenkort mee op stap. Hij is de enige die nooit om een foto gevraagd heeft terwijl hij er zelf best cute uitziet en oprecht interessant lijkt. BTW, na 4 dagen ben ik gillend weggerend van de datingsite. Een handgreep uit de redenen daarvoor:
Spijtig van het vooruitbetaalde bedrag voor een maand. Maar na 4 dagen had ik het wel gehad.
Hoe ben ik hier gekomen? Ik vraag het me soms (gelukkig steeds minder vaak op een existentiële manier) ook af. Twee jaar en negen maanden geleden kreeg ik de "verrassing" - maar ook de mooiste cadeau - van mijn leven. Mijn dochter (a.k.a. Vedette), nu net 2, maakte van een verwende carrièremadam de gelukkigste mama van de wereld. Haar papa (a.k.a. the Ex) vond het gras groener aan de andere kant, en ging zes maanden later - onder lichte dwang weliswaar - weg. Het huis mocht ik houden, en Vedette voor het grootste stuk ook, maar hij nam veel andere dingen mee, zoals hoop, zorgeloosheid, vertrouwen en het ideaalbeeld van een "happy family". 
