SINGLE 30-SOMETHING, MAMA EN IT CONSULTANT. HILARISCHE UPS EN LEGENDARISCHE DOWNS, MET VALLEN EN OPSTAAN, EN AL EENS BLIJVEN LIGGEN.
25-02-2012
MELANCHOLIA
Melancholia (Lars von Trier, 2011) vertelt het verhaal van een kersverse bruid Justine (Kirsten Dunst) die vervalt in een diepgaande melancholische bui tijdens haar huwelijk dat werd georganiseerd door haar zus Claire (Charlotte Gainsbourg) en haar man John (Kiefer Sutherland). In dezelfde periode dreigt de aarde te vergaan door een fatale botsing met de ster Melancholia.
(Wie de film zelf wilt ontdekken, moet nu stoppen met lezen) Om een (héél) lang verhaal kort te maken, gaat de bruidegom er vandoor op het einde van het van-dusk-'till-dawn-durende huwelijksfeest, nadat Justine vrijt met een onbekende, haar baas de huid volscheldt, en het bij ongeveer iedereen die ze kent heeft verkorven. In de periode die volgt vervalt Justine in een diepe depressie. Even lijkt het of de planeet niet zal vergaan, maar uiteindelijk wordt de confrontatie tussen de aarde en Melancholia onvermijdelijk. Sutherland jaagt zich een kogel door het hoofd. Justine, haar zus Claire en diens zoontje blijven alleen achter, samen wachtend op het einde. Tijdens de finale minuten wordt Claire hysterisch maar Justine blijft rustig tot het einde en ondergaat berustend haar lot.
De boodschap die von Trier wilt meegeven is dat depressieve mensen beter reageren op tragische gebeurtenissen omdat ze sowieso altijd het ergste verwachten. Von Trier heeft zelf een zware depressie overwonnen en putte hieruit de inspiratie voor de film. Persoonlijk vind ik deze redenering wat kort door de bocht, maar soit.
De film voldeed niet helemaal aan mijn verwachtingen (die hoog waren, gezien de ijzersterke cast en von Trier's palmares). Desondanks vind ik het een aanrader: Dunst is (zoals altijd) geweldig, de hand held-camerastijl zorgt voor een intiem effect, en de soundtrack is zeer passend (Wagner, Tristan und Isolde). Verwacht alleen niet dat je er blijer van wordt
Mr. Nobody (Jaco Van Dormael, 2009) vertelt het verhaal van Nemo, 118 jaar in 2092 en de laatste sterfelijke mens op aarde. In zijn laatste uren vertelt hij zijn levensverhaal aan een journalist. Tijdens dit verhaal wordt er steeds gefocust op 3 keerpunten in zijn leven. Op 9-jarige leeftijd, wanneer zijn ouders scheiden, op 16-jarige leeftijd als verliefde puber en op 34-jarige leeftijd in de bloei van zijn leven. Het verwarrende is dat Nemo steeds switcht tussen 3 levenspaden die een combinatie zijn van de keuzes die hij op de 3 keerpunten heeft gemaakt.
Ofwel blijft hij bij zijn vader in een voorstadje, en draait zijn jeugd volledig rond de verzorging van deze steeds dieper wegglijdende man. Ofwel verhuist hij mee met zijn moeder naar de grote stad en wordt hij een verwende, onhandelbare puber.
Als hij 16 is kiest hij voor zijn immer depressieve jeugdliefde Elise, terwijl hij in een parallel universum passioneel verliefd wordt op zijn stiefzus. In de derde verhaallijn huwt hij een rustige, stabiele vrouw die hem steunt wanneer hij een succesvol schrijver wordt. Elk van deze keuzes op 9-jarige en 16-jarige leeftijd leiden tot een ander leven op 34, maar met quasi hetzelfde eindresultaat.
De essentie van de film is dat er geen "goede" of "slechte" keuzes zijn, maar dat elke keuze leidt tot een levenspad dat volledig gelijkwaardig is aan alle andere mogelijke levens.
Een aanrader voor wie al eens twijfelt aan zijn twijfels om wat had kunnen zijn.
