SINGLE 30-SOMETHING, MAMA EN IT CONSULTANT. HILARISCHE UPS EN LEGENDARISCHE DOWNS, MET VALLEN EN OPSTAAN, EN AL EENS BLIJVEN LIGGEN.
21-05-2012
MOVED
Wij zijn verhuisd! Hipper jasje maar nog steeds dezelfde inhoud op http://singlethirtychaos.wordpress.com/ Na uren copy-pasten ontdekte ik zonet een importeerfunctie Tja..
Eén van de grootste lessen die ik de laatste jaren geleerd heb, is het belang van dingen te doen die je gelukkig maken. Wat ik ontdekte was dat wat je happy maakt niet per se hetzelfde is als wat je graag doet. Sommige dingen zijn leuk om te doen, at least voor mij toch. Jammer genoeg maken véél te lang uitslapen, tegen iedereen mijn gedacht zeggen, altijd en overal gelijk hebben, liters booze en massa's junk food je niet echt gelukkiger - au contraire .
Dan zijn er activiteiten waar ik serieus voor op mijn tanden moet bijten. Zoals sporten. Een hele dag onderhandel ik tussen mijn interne couch potato en mijn superverantwoordelijk alter ego. Maar na het sporten ben ik dan zo high dat ik me voorneem om het vanaf dan élke dag te doen. Van zo'n sessie geniet ik werkelijk nog een paar dagen na (écht!). Maar weer net niet lang genoeg om zonder twijfelen naar de volgende te vertrekken.
En dan - ontdekking van de eeuw voor mij - zijn er dingen waarvan ik nooit had gedacht dat ik daar happy van zou worden. Iemand met iets helpen waarvoor ikzelf geen hulp zou nodig hebben. Iets attent doen/zeggen tegen iemand met problemen die niet de mijne zijn en waar ik écht niet wakker van lig. Sociaal doen/zijn terwijl ik eigenlijk liefst de loner wil uithangen. Na een lange dag een sjot onder mijn eigen gat geven en naar een afspraak vertrekken, waar ik echt geen zin in heb.
Pro bono in plaats van quid pro quo. Ik moet er werk van maken.
Vandaag brachten Vedette en ik het grootste deel van de dag bij mijn ouders door. Lekker eten, genieten van de zon en Vedette laten entertainen door mijn vader. In de loop van de namiddag kwam the Ex langs. Hij moest Vedette per se "5 minuten zien". Na een tripje naar zijn wagen komt Vedette met een mooie bos bloemen fier aangewandeld. Dat was de eerste keer sinds ik mama ben dat ik een cadeautje krijg op moederdag, en dat deed héél veel plezier De wonderen zijn de wereld blijkbaar nog niet uit
- Gras maaien (check) met een pruttelende benzinemotor die mij na sommige knallen echt omhoog deed springen, maar toch zo macha - Auto wassen vanbinnen (check) en vanbuiten (check) met mijn Vedette achter het stuur op de tonen van StuBru - Koken (check) met wat schuldgevoel, nadat Vedette er vanochtend op aandrong dat BM bij ons komt wonen omdat we dan "altijd samen eten kunnen maken" (omg!) - Moederdagcadeau voor mijn moeder halen (check) - Moederdagcadeau voor mezelf halen (no check) wegens besparingen, maar ruimschoots goedgemaakt door alle knuffels en kusjes die ik vandaag mocht ontvangen - Mezelf een paar keer lekker vinden in de spiegel (check) zelfs in mijn "ik -ga-eens-een-dagske-buiten-werken-tenue", really! - K3 laten herrijzen uit de dood (check) - aaarrgh! - Blog van A-woman verder lezen (check) nadat ik ontdekt heb dat ik weet wie dat is (omg!) - Tegen alle principes in mijn emailadres geven aan een nieuwe lokale zelfstandige die van deur tot deur gaat (check) hij zag er echt zo goed uit, héhé - Halfstijf maar voldaan in de zetel kruipen (check) - Bloggen (check) - Op tijd er in kruipen (maybe check) na een slapeloze nacht wegens een hyperactieve Vedette
Ik zal maar bekennen, tijdens mijn (naar-mijn-goesting-veel-te-veel) vrije momenten op het werk, zo tussen twee opdrachten in, of wachtend op het antwoord van een klant, surf ik al eens op het net om de recente zieleroerselen van medeblogsters te bekijken. Wat ik daar zo treffend aan vind is dat de meeste verhalen, situaties en gevoelens enorm herkenbaar zijn.
Het recept is vrij eenvoudig. Neem een vrouw met ballen, van in de dertig, met of zonder kids. Laat haar relatie met een al-dan-niet-zo nette vent op de klippen lopen. Laat haar carriere niet echt schitterend lopen, ook al is de babe in kwestie best getalenteerd en ambitieus. De naam van het gerecht lees je in de titel van dit stuk.
Ups en downs. Van dipjes tot depressies, met pillen om recht te blijven en therapeuten om er toch maar eens met iemand objectief over te kunnen praten. Gezondheidsproblemen, die vaag zijn en geen duidelijke oorzaak hebben (yeah, right). Goeie en slechte vriend(inn)en, leuke en vermoeiende familie. Al dan niet bestaande kids die gemist worden. Knokken op het werk met af en toe eens een overwinning. Party, booze, fashion, men & music, alsof het elke keer de laatste keer is. Van véél te véél naar véél te weinig, en weer terug. Haast constant balanceren op een slappe koord. Maar het is zeker niet alleen kommer en kwel. Ik lees over (én ervaar!) heel veel liefde en vriendschap. En happy endings, gelukkig.
Wanneer je in het diepste van de dip zit, halen die gelijklopende verhaallijnen niet veel uit, integendeel zelfs. Maar al balancerend op de rand van de vulkaan, kan die girl-power al wel eens helpen. En een mens doen beseffen dat Kathy Bates gelijk had in "P.S.: I Love You": If we're all alone, at least we're not alone in that.
Het zat er al even aan te komen en ik had het eigenlijk vroeger verwacht. Na dag op dag één jaar van "financiële onafhankelijkheid", ben ik helemaal blut. Het begon twee maand geleden toen de hypotheek er op het laatste van de maand niet volledig af ging: 30 EUR te kort. Na een maand besparen was het verdict deze maand nog erger: 300 EUR te kort.
Een gedetailleerd rekeningoverzicht toont wat ik al vreesde: ik heb niks buitensporigs gedaan, gewoon normaal geleefd, zonder vernoemenswaardige bijkomende kosten. Wat ik wel zag waren aanzienlijk verhoogde energiefacturen, een lager loon door ingewikkelde maar correcte berekeningen, en een reserverekening die vroeger voor het aanvullen van tekorten werd gebruikt en nu maximaal negatief staat.
Het gevoel dat daar bij hoort was mij volledig onbekend: ik ben nooit echt rijk geweest maar heb altijd royaal kunnen leven. Het gevoel dat daar bij hoort grijpt mij al een paar dagens serieus naar de keel.
De laatste maanden waren er al een paar "lastige" momenten. Vriendinnen die mama werden kon ik geen royaal cadeau geven, terwijl ik dat normaal wel belangrijk vind. Rimpeltjes en wallen konden niet worden weggetoverd met dure potjes, en zetten hun weg dus lekker verder. Nodige consultaties bij de osteopaat kon ik schrappen wegens niet terugbetaald. Eens lekker gaan eten, forget it (wel goed voor de lijn )
Maar nu is het dus nog erger. Als ik geen oplossing vind, moet ik mijn huis in het dorp waar ik erg graag woon, verkopen. Ik zou kunnen gaan zitten hopen op een mirakel zoals winnen met win-for-life, opslag, of een erfenis van een bejaarde crush
Maar niet echt... ik ga (moeten) knokken en een oplossing vinden, business as usual.
Dat was het overheersende gevoel na het lezen van Felicity
Huffmans (Lynette uit Desperate Housewives) artikels over mother guilt. De artikels lees je hier en hier.
Een gevoel waar ik het de laatste weken best lastig mee heb.
Dat ik niet blijer ben als ik bij mijn lieve, geweldige
dochter die mij op handjes draagt ben.
Dat ik me schuldig voel wanneer ik niet bij haar ben, of het
nu werk-gerelateerd of fun-gerelateerd is.
Felicity beschrijft haarfijn dat wanneer ze bij haar gezin
thuis komt na het werk, ze liefst zo snel mogelijk terug weg zou rennen.
Maar ook dat ze nergens liever dan bij haar kids zou willen
zijn wanneer ze op de set staat, terwijl ze haar job héél graag doet.
Dat het typisch 4 uur duurt tot de drang om van hier naar
daar te rennen opkomt.
Dat het haar zoooo veel moeite kost om met die geweldige
kids iets te gaan doen na een zware dag, en dat die kids dan ook nog vervelend doen
en ondankbaar zijn.
Dat het zij OF de kids is die plezier hebben, niet zij EN de
kids (alhoewel het lijkt te beteren met de leeftijd )
Dat het sommige vrouwen lukt de mother guilt van zich af te zetten
als ze zich spiegelen aan mannen (verhouding mother guilt man/vrouw: 0%-97%),
maar haar dus niet.
Dat ze als compensatie die kids onredelijk verwent met snoep
als avondeten en teveel TV, en daarna zelf met een scotch in bed kruipt.
Oef, ik ben dus niet alleen of gestoord. Meer zelfs: ik ben
een desperate housewife!
Peroonlijk wil ik hier graag enkel iets schrijven als ik
iets te vertellen heb.
Hence, de kleine pauze
Maar voor u en mezelf misschien toch een kleine samenvatting
van de laatste anderhalve maand:
- Teveel gefeest en op stap geweest met alle positieve
en negatieve gevolgen van dien - Te weinig werk op het werk - Te veel werk thuis - Te weinig geslapen - Daarna te veel geslapen - Te veel gegeten en gedronken - Daarna te weinig gegeten en wat minder gedronken - Back in shape (-3kg) ondanks veel te weinig
gesport - Geen vermeldenswaardige dates en ook geen lid
meer van welk datemedium what so ever
Na te weinig en te kalm, belooft deze maand véél spannender te worden. Elk weekend staat zo goed als volgepland. En mijn weekends duren 3 dagen , nog tot Vedette naar school gaat in september.
Morgen moet er geshopt worden en ga ik met Vedette naar onze lokale wonderdokter en osteopaat. In de vroege avond worden we verwacht op een verjaardagsfeest op mijn oude universiteit. Daarna, als Vedette in dromenland is, komt er nog een vriend op bezoek. Zaterdagnamiddag probeer ik bij BizzyB nog wat babyspullen af te leveren. 's Avonds gaat Vedette naar papa en ga ik met mijn sport-vriendinnen lekker eten en daarna dansen in een volledig foute keet. Zondag gaan we schoenen kopen voor Vedette en samen rusten
Ondertussen probeer ik in mijn hoofd, op elk vrij moment, een oplossing te vinden voor een wiskundig probleem waar ik mijn werkweek vanavond mee afrondde: hoe bereken ik een vast (n) aantal (x,y) coördinaten op een GPS route tussen twee locaties op een kaart, die deze route in n gelijke delen verdeelt? (Mail maar als u een serieuze oplossing kan aanbieden )
Gisteren leerde ik één van mijn zeldzame vrouwelijke collega's nog wat beter kennen. Tijdens onze pauzes raakten we al eens aan de praat. Een jaar of 10 geleden kwam ze vanuit een Oost-Blokland in België toe, met enkel wat plastic zakken. Haar diploma van bio-ingenieur was hier geen bal waard en ze sprak geen woord Nederlands of Engels. Dus ging ze aan de slag als arbeidster in een champignonkwekerij. Lange, zware dagen die ze 's avonds nog eens langer maakte met avondonderwijs in Engels, Nederlands en Informatica.
Vandaag zit ze een paar bureaus verder dan mij en is er geen enkel gebied waarop ze moet onder doen. Ze komt wat koel over soms, maar misschien ligt dat aan de typische tongval van haar verder vlekkeloos Nederlands. Een straffe madame zoals ik dat noem, die de vruchten plukt van al haar harde werk en doorzettingsvermogen. Iemand die het allemaal netjes voor mekaar heeft.
Toen ik haar gisteren vroeg of ze kinderen had, ontkende ze dat met klem. "Nu ja", zegt ze emotieloos, "mijn man heeft er 2". Eén van 27 en één van 13, die haar het leven danig zuur maken en een hartsgrondige hekel aan haar hebben. "Het is te laat", zegt ze droog, "ik ben al 36". Ik verzeker haar dat ze dan nog wel een paar jaar heeft. "Het kan er niet meer bij" zegt ze. En ze vertelt op haar eigen nuchtere manier, dat haar man een paar jaar geleden een ongeval heeft gekregen en in een rolstoel zit. Elk vrij moment verzorgt ze hem full-time. Ik verzeker haar dat je zonder kinderen even gelukkig kunt zijn als mét. Zij beaamt. "Ik ben gelukkig" zegt ze, bijna glimachend, "uiteindelijk heeft een vrouw gewoon iets of iemand nodig om voor te zorgen, of dat nu een hond, een kat, of een man is, maakt niet uit." Ik kan dat niet beamen want ik zit zo niet in elkaar. En ik had nooit gedacht dat zij wel zo in elkaar zat. "Maar uw kind maakt u wel heel gelukkig, he" zegt ze nog snel, wanneer ik vertrek. Ik beaam hardnekkig. Ik vertrek naar boven, een beetje gegeneerd. "Luxepaardje" is het enige dat in mij opkomt, terwijl ik een mega-sjot onder mijn eigen gat geef.
Onderweg naar BizzyB om haar nieuwe aanwinst te gaan bewonderen werd ik (weer eens) onaangenaam verrast door een mobiele flitscamera. Ik ga er nog altijd vanuit dat er in een bepaalde perimeter rond flitspalen geen extra snelheidscontroles zijn. Maar de arm der wet redeneert blijkbaar minder mathematisch en zet zich graag op nog geen 2 km van de door mij goedgekende plekken.
Natuurlijk reed ik weer te snel. Niet zoveel te snel als in het pre-Vedette-tijdperk, maar definitely in-de-ordegrootte-van-een-paar-honderd-euro's te snel. Ik heb er dan ook de wagen voor. Want als ik op één gebied een snobistische macha ben, dan is het wel op het gebied van auto's. Nooit-van-z'n-leven zou ik zelf zo'n belachelijk hoog bedrag uitgeven aan iets als een auto. Maar omdat de baas betaalt, haal ik graag het onderste uit de kan. En moet het Duits en duur zijn, en met een A of een B beginnen.
Toen het nog B was, kwam het in realiteit al eens (lees: heel de winter) neer op pathetisch geslip wegens achterwielaandrijving. Nu het A en meer geschikt is voor Vedette en haar hele uitzet, betekent het recent een serieuze hap uit mijn budget (dankzij monsieur Elio).
En toch geniet ik van elk moment dat ik in mijn wagen zit. Zoals hij optrekt, over de baan vliegt, het geluid dat hij maakt, zelfs bij véél te snel helemaal-niet-te-snel aanvoelt, I love it
Als ik een man was, zou ik hoogstwaarschijnlijk zeer klein geschapen zijn
Voor Daan Stuyven bijvoorbeeld, in plaats van die complexloze, rustige Flip Kowlier. Voor Alex Agnew bijvoorbeeld, in plaats van die romantische, voorzichtige Wim Helsen. Voor Tom Barman bijvoorbeeld, in plaats van die sympathieke, propergewassen Milow. Voor Alex Callier bijvoorbeeld, in plaats van die bescheiden, zachtaardige, toch-ook-niet-misse Jasper Steverlinck.
Voor "ne lekkere foute", in plaats van "nen brave goeie". En ik vind dat nog plezant ook.
33 is ze, en we groeiden samen op in een boerengat met één kerk en nog geen 20 straten, elk hun eigen café en inwonende dorpsgek.
Op haar huwelijk zat ik naast haar, aan de eretafel van 6. Dat had ze me 5 minuten voor we moesten aanschuiven snel in mijn oor gefluisterd. Bijna excuserend, alsof men aan die tafel van 20, waar al haar vriendinnen zaten, een bord vergeten bij te zetten was. Ik schoof trots aan, maar verder geen gedoe. Want wij zijn zo niet.
Toen ik al even zwanger was van Vedette, vroeg ik langs mijn neus weg of ze meter wou zijn. Bijna excuserend, alsof ik niemand anders kon vinden. Een simpel kaartje en een popje. Ze zei trots ja, maar verder geen gedoe. Want wij zijn zo niet.
In haar portefeuille zit een foto. Die is er eens per ongeluk uitgeglipt, toen ze, op één van onze veel te zeldzame dinner dates, de standaarddiscussie om wie er mag trakteren, had gewonnen. Twee lachende meisjes van 7, naast elkaar op een hek, met een ijsje. 4 Paardestaarten en evenveel ogen vol schelmerij. Vol plannen voor later, als ze groot zijn, zoals hun eigen detectivebureau. "Allez, wat vind ik hier nu" zegt ze lachend, bijna excuserend. En sneller dan we beide willen, moffelt ze hem weer weg in haar nieuwe portefeuille. Nog een geluk, bedenk ik me. Want ook al heb ik de grootste klep van ons 2, ik kan geen 2 seconden in die 4 ogen kijken zonder er 2 vol te laten schieten. En ik wil liever geen gedoe. Want wij zijn zo niet.
2 Meisjes van 33. De metie en de mama, zoals ik haar en zij mij noemt sinds we ons beide hebben voortgeplant. De mama en de metie. De mama en haar vriendin die ze het meest koestert van allemaal, ook zonder gedoe. Want zo zijn we dan weer wel.
Hoe ben ik hier gekomen? Ik vraag het me soms (gelukkig steeds minder vaak op een existentiële manier) ook af. Twee jaar en negen maanden geleden kreeg ik de "verrassing" - maar ook de mooiste cadeau - van mijn leven. Mijn dochter (a.k.a. Vedette), nu net 2, maakte van een verwende carrièremadam de gelukkigste mama van de wereld. Haar papa (a.k.a. the Ex) vond het gras groener aan de andere kant, en ging zes maanden later - onder lichte dwang weliswaar - weg. Het huis mocht ik houden, en Vedette voor het grootste stuk ook, maar hij nam veel andere dingen mee, zoals hoop, zorgeloosheid, vertrouwen en het ideaalbeeld van een "happy family".
Anderhalf jaar later gaat het veel beter, vaak zelfs heel goed. En soms ook niet. Maar het verleden is voorbij en afgesloten. Losgelaten en vergeven. En elke dag is het begin van de toekomst, met vallen en opstaan.
Na lang twijfelen ben ik er toch maar aan begonnen. Omdat de originele S30S (http://single30something.skynetblogs.be/) al even geen S30S is en haar story een verdiende happy ending heeft gekregen. Omdat veel zaken vaak grappiger zijn en gemakkelijker te relativeren vallen als je ze vanop een afstand (vanop je PC bvb.) bekijkt. En omdat ik er zin in heb
Ik ben Axelle, 30-something, single, full-time mama met (poging tot) carrière in IT. Met ups en downs, hopend en wachtend maar niet goed wetend waarop...
Ik zal maar bekennen, tijdens mijn (naar-mijn-goesting-veel-te-veel) vrije momenten op het werk, 
, nog tot Vedette naar school gaat in september.
Hoe ben ik hier gekomen? Ik vraag het me soms (gelukkig steeds minder vaak op een existentiële manier) ook af. Twee jaar en negen maanden geleden kreeg ik de "verrassing" - maar ook de mooiste cadeau - van mijn leven. Mijn dochter (a.k.a. Vedette), nu net 2, maakte van een verwende carrièremadam de gelukkigste mama van de wereld. Haar papa (a.k.a. the Ex) vond het gras groener aan de andere kant, en ging zes maanden later - onder lichte dwang weliswaar - weg. Het huis mocht ik houden, en Vedette voor het grootste stuk ook, maar hij nam veel andere dingen mee, zoals hoop, zorgeloosheid, vertrouwen en het ideaalbeeld van een "happy family". 
