SINGLE 30-SOMETHING, MAMA EN IT CONSULTANT. HILARISCHE UPS EN LEGENDARISCHE DOWNS, MET VALLEN EN OPSTAAN, EN AL EENS BLIJVEN LIGGEN.
17-05-2012
WHATEVER MAKES YOU HAPPY
Eén van de grootste lessen die ik de laatste jaren geleerd heb, is het belang van dingen te doen die je gelukkig maken. Wat ik ontdekte was dat wat je happy maakt niet per se hetzelfde is als wat je graag doet. Sommige dingen zijn leuk om te doen, at least voor mij toch. Jammer genoeg maken véél te lang uitslapen, tegen iedereen mijn gedacht zeggen, altijd en overal gelijk hebben, liters booze en massa's junk food je niet echt gelukkiger - au contraire .
Dan zijn er activiteiten waar ik serieus voor op mijn tanden moet bijten. Zoals sporten. Een hele dag onderhandel ik tussen mijn interne couch potato en mijn superverantwoordelijk alter ego. Maar na het sporten ben ik dan zo high dat ik me voorneem om het vanaf dan élke dag te doen. Van zo'n sessie geniet ik werkelijk nog een paar dagen na (écht!). Maar weer net niet lang genoeg om zonder twijfelen naar de volgende te vertrekken.
En dan - ontdekking van de eeuw voor mij - zijn er dingen waarvan ik nooit had gedacht dat ik daar happy van zou worden. Iemand met iets helpen waarvoor ikzelf geen hulp zou nodig hebben. Iets attent doen/zeggen tegen iemand met problemen die niet de mijne zijn en waar ik écht niet wakker van lig. Sociaal doen/zijn terwijl ik eigenlijk liefst de loner wil uithangen. Na een lange dag een sjot onder mijn eigen gat geven en naar een afspraak vertrekken, waar ik echt geen zin in heb.
Pro bono in plaats van quid pro quo. Ik moet er werk van maken.
Vanmorgen: omg, de zon! Dat hebben we direct gevierd met mijn kortste rok, een nieuwe streken-zonnebril, luide muziek in de auto en een fijne werkdag. Helemaal in form en gemotiveerd om straks nog een uurtje te gaan sporten. Ongelooflijk wat goed weer met je kan doen. Vanaf morgen weer dagen regen, wind en februaritemperaturen. Ik hou mijn hart al vast
Vandaag brachten Vedette en ik het grootste deel van de dag bij mijn ouders door. Lekker eten, genieten van de zon en Vedette laten entertainen door mijn vader. In de loop van de namiddag kwam the Ex langs. Hij moest Vedette per se "5 minuten zien". Na een tripje naar zijn wagen komt Vedette met een mooie bos bloemen fier aangewandeld. Dat was de eerste keer sinds ik mama ben dat ik een cadeautje krijg op moederdag, en dat deed héél veel plezier De wonderen zijn de wereld blijkbaar nog niet uit
- Gras maaien (check) met een pruttelende benzinemotor die mij na sommige knallen echt omhoog deed springen, maar toch zo macha - Auto wassen vanbinnen (check) en vanbuiten (check) met mijn Vedette achter het stuur op de tonen van StuBru - Koken (check) met wat schuldgevoel, nadat Vedette er vanochtend op aandrong dat BM bij ons komt wonen omdat we dan "altijd samen eten kunnen maken" (omg!) - Moederdagcadeau voor mijn moeder halen (check) - Moederdagcadeau voor mezelf halen (no check) wegens besparingen, maar ruimschoots goedgemaakt door alle knuffels en kusjes die ik vandaag mocht ontvangen - Mezelf een paar keer lekker vinden in de spiegel (check) zelfs in mijn "ik -ga-eens-een-dagske-buiten-werken-tenue", really! - K3 laten herrijzen uit de dood (check) - aaarrgh! - Blog van A-woman verder lezen (check) nadat ik ontdekt heb dat ik weet wie dat is (omg!) - Tegen alle principes in mijn emailadres geven aan een nieuwe lokale zelfstandige die van deur tot deur gaat (check) hij zag er echt zo goed uit, héhé - Halfstijf maar voldaan in de zetel kruipen (check) - Bloggen (check) - Op tijd er in kruipen (maybe check) na een slapeloze nacht wegens een hyperactieve Vedette
The guts! Je moet maar durven... Effe zielig liggen twitteren dat "je de Teletubbies haat". Omdat je daar ocharme 's ochtends een heel uur met je zoontje naar moet kijken.
Ja, ik heb het over u, Karen Damen, a.k.a. de rosse van K3. Ik sta al wéken op met de gruwelijke tonen van "Mama sé" en "Handjes draaien" in mijn hoofd. Terwijl ik een rock chick ben en het enige nederlandstalige genre dat ik kan pruimen uit de lekkere bekken van de Jeugd Van Tegenwoordig komt.
Aan mijn Vedette: Het spijt me dat mama gezegd heeft dat K3 alle drie zoveel pijn in hun buikjes hebben dat ze een paar dagen niet meer kunnen zingen bij ons thuis. Dat was voor één keer gelogen van mama. Maar mama vond dat ze dat even verdiend hadden
Ik zal maar bekennen, tijdens mijn (naar-mijn-goesting-veel-te-veel) vrije momenten op het werk, zo tussen twee opdrachten in, of wachtend op het antwoord van een klant, surf ik al eens op het net om de recente zieleroerselen van medeblogsters te bekijken. Wat ik daar zo treffend aan vind is dat de meeste verhalen, situaties en gevoelens enorm herkenbaar zijn.
Het recept is vrij eenvoudig. Neem een vrouw met ballen, van in de dertig, met of zonder kids. Laat haar relatie met een al-dan-niet-zo nette vent op de klippen lopen. Laat haar carriere niet echt schitterend lopen, ook al is de babe in kwestie best getalenteerd en ambitieus. De naam van het gerecht lees je in de titel van dit stuk.
Ups en downs. Van dipjes tot depressies, met pillen om recht te blijven en therapeuten om er toch maar eens met iemand objectief over te kunnen praten. Gezondheidsproblemen, die vaag zijn en geen duidelijke oorzaak hebben (yeah, right). Goeie en slechte vriend(inn)en, leuke en vermoeiende familie. Al dan niet bestaande kids die gemist worden. Knokken op het werk met af en toe eens een overwinning. Party, booze, fashion, men & music, alsof het elke keer de laatste keer is. Van véél te véél naar véél te weinig, en weer terug. Haast constant balanceren op een slappe koord. Maar het is zeker niet alleen kommer en kwel. Ik lees over (én ervaar!) heel veel liefde en vriendschap. En happy endings, gelukkig.
Wanneer je in het diepste van de dip zit, halen die gelijklopende verhaallijnen niet veel uit, integendeel zelfs. Maar al balancerend op de rand van de vulkaan, kan die girl-power al wel eens helpen. En een mens doen beseffen dat Kathy Bates gelijk had in "P.S.: I Love You": If we're all alone, at least we're not alone in that.
Het zat er al even aan te komen en ik had het eigenlijk vroeger verwacht. Na dag op dag één jaar van "financiële onafhankelijkheid", ben ik helemaal blut. Het begon twee maand geleden toen de hypotheek er op het laatste van de maand niet volledig af ging: 30 EUR te kort. Na een maand besparen was het verdict deze maand nog erger: 300 EUR te kort.
Een gedetailleerd rekeningoverzicht toont wat ik al vreesde: ik heb niks buitensporigs gedaan, gewoon normaal geleefd, zonder vernoemenswaardige bijkomende kosten. Wat ik wel zag waren aanzienlijk verhoogde energiefacturen, een lager loon door ingewikkelde maar correcte berekeningen, en een reserverekening die vroeger voor het aanvullen van tekorten werd gebruikt en nu maximaal negatief staat.
Het gevoel dat daar bij hoort was mij volledig onbekend: ik ben nooit echt rijk geweest maar heb altijd royaal kunnen leven. Het gevoel dat daar bij hoort grijpt mij al een paar dagens serieus naar de keel.
De laatste maanden waren er al een paar "lastige" momenten. Vriendinnen die mama werden kon ik geen royaal cadeau geven, terwijl ik dat normaal wel belangrijk vind. Rimpeltjes en wallen konden niet worden weggetoverd met dure potjes, en zetten hun weg dus lekker verder. Nodige consultaties bij de osteopaat kon ik schrappen wegens niet terugbetaald. Eens lekker gaan eten, forget it (wel goed voor de lijn )
Maar nu is het dus nog erger. Als ik geen oplossing vind, moet ik mijn huis in het dorp waar ik erg graag woon, verkopen. Ik zou kunnen gaan zitten hopen op een mirakel zoals winnen met win-for-life, opslag, of een erfenis van een bejaarde crush
Maar niet echt... ik ga (moeten) knokken en een oplossing vinden, business as usual.
Een paar uur geleden kreeg mijn vader een niet geheel onverwacht telefoontje. De oudste broer van zijn vader die er zelf al lang niet meer is, was zopas gestorven. Nog maar een week geleden werd bij "Nonkel Rikske", zoals we hem de laatste jaren noemden, terminale kanker vastgesteld. Slechts een week later stierf hij, 84 jaar oud, omringd door zijn 3 zussen en broer.
De laatste 10 jaar was hij een troosteloze, depressieve man die vaker niet dan wel in onze realiteit leefde. Mede het gevolg van de 10 jaar daarvoor, toen hij tot de laatste snik zelf gezorgd had voor de dementerende vrouw van wie hij zielsveel hield.
Tot twintig jaar geleden waren ze samen een fier, koket koppel zonder kinderen. Bewust kinderloos, omdat zijn vrouw er voor koos om te gaan werken en dat in die tijd twee overenigbare zaken waren. Ze hadden het heel erg goed samen en waren relatief welgesteld door hun toen zeldzame dubbel inkomen.
Toen hij twintig jaar geleden de schoolbanken als leraar middelbaar onderwijs vaarwel zei, zouden ze nog meer gaan genieten van hun tijd samen. Nog geen jaar later werd bij haar Alzheimer vastgesteld en ging het snel berg af met haar. Hij was tot het allerlaatste moment aan haar zij. De laatste jaren noemde ze hem "papaake", want zelf was ze 10 en hij zag er uit als een oude man. Hij speelde die rol met bravoure mee.
Ik zie ze nog haarscherp voor mij, beide in dikke winterjassen en mutsen ingeduffeld, uren en jaren aan een stuk wandelend in het dorp. Zij hem - vaak angstig - als zijn dochter van 10, aanklampend. Hij haar troostend en geruststellend, omdat ze zoals elke dag net had ontdekt dat haar mama en papa er niet meer waren en ze al lang niet meer in de Spiegelstraat woonde. "Dit is mijn papaake" zei ze dan altijd tegen mijn ouders, bij wie ze tijdens de wandelingen regelmatig pauzeerden, "en ik zie hem toch zo graag, mijn lief papaake". Iedereen speelde mee, "papaake" kon er zelfs mee lachen met zijn typische lachje. Maar zijn ogen werden dan ook altijd rood en vochtig, en we wisten dan dat het niet lang zou duren of ze zouden huiswaarts keren. Toen zij letterlijk stilletjes was uitgedoofd, werd hij zelf ziek, zowel fysiek als mentaal.
Twee monumenten, twee decennia, totale aftakeling en vernedering, tot er niks meer is. Ik vraag me al een paar uur af of die laatste 20 jaar minder tragisch waren geweest als ze kinderen hadden gehad. Misschien minder eenzaam en zwaar om dragen, alhoewel zijn zussen en broers er altijd waren. En ook al ben ik verdrietig, dit raakt mij dit niet zo diep als een busongeval in Zwitserland met kinderen die ik zelf niet kende, maar voor wie het leven nog moest beginnen.
Het was namelijk genoeg geweest voor Nonkel Rikske. In mijn gedachten hoor ik zijn typische lachje, het enige aan hem dat nooit is verdwenen. Maar toch kan ik niet stoppen met denken "was ik met nieuwjaar maar even langs gegaan"...
Een recente zaterdagnacht, iets na 2u. Zware migrainepijnstillers en 1,5(!) glas whisky hebben mij de das om gedaan. Mijn lijf meer dronken dan mijn mind, maar toch. Hij wil het mij laten zeggen. Want hij vindt dat ik raar doe, anders dan anders. Hij wil mij laten zeggen dat ik van hem hou en een relatie wil. Zodat hij (nog eens) kan zeggen dat hij daar niet klaar voor is en niet eens weet waarom. En dat het moet stoppen omdat mij kwetsen het laatste is wat hij wil.
Maar ik zeg niks, zelfs als zou ik iets willen zeggen, het lukt niet, alsof er iets is kort gesloten vanbinnen. Want ik hou niet genoeg van hem en ik wil geen relatie met hem. Want ik weet, zelfs in deze toestand, dat de laatste weken niet "echt" waren. Geweldige momenten, feestjes, concerten, weekendje weg, wilde nachten, net echt. Maar niet echt. Veel gemeenschappelijk maar niet compatibel.
En toch deed het zeer, véél zeer. Ik ben er een week niet goed van geweest. Ineens leek alles surrealistisch, alsof ik in de Matrix zat. Ik weet niet eens waar dat nu echt aan lag. Misschien aan het feit dat de mo'fo mij zo achterliet, terwijl ik nauwelijks in mijn bed geraakte, en hij normaal altijd erg bezorgd is en goed voor mij zorgt wanneer dat nodig is. Misschien aan het feit dat de meds plus alcohol cocktail ervoor zorgde dat mijn brains mijn hart nog eens tegenkwamen en de sfeer tussen beide bezwaarlijk "goed" te noemen viel. Misschien aan het feit dat al die moeite en verwennerij van zijn kant mij soms deden twijfelen of het toch niet een beetje "echt" was en ik daardoor mezelf ook toeliet om er "echt" van te genieten.
Ik heb hem een dag of 2 genegeerd. En aangezien hij een man is werd hij daar zeer ambetant/nieuwsgierig van (always, everywhere 100% efficient). En toen heb ik het hem gezegd. Dat niet elke vrouw op een relatie met hem zit te wachten en dat hij mij maar wat minder moest verwennen. Niet dat dat iets uithaalde. "Hij doet zo graag leuke dingen met mij". Ik ook met hem, maar ik ga toch wat voorzichtiger zijn. Want de Matrix is enkel cool op TV.
Dat was het overheersende gevoel na het lezen van Felicity
Huffmans (Lynette uit Desperate Housewives) artikels over mother guilt. De artikels lees je hier en hier.
Een gevoel waar ik het de laatste weken best lastig mee heb.
Dat ik niet blijer ben als ik bij mijn lieve, geweldige
dochter die mij op handjes draagt ben.
Dat ik me schuldig voel wanneer ik niet bij haar ben, of het
nu werk-gerelateerd of fun-gerelateerd is.
Felicity beschrijft haarfijn dat wanneer ze bij haar gezin
thuis komt na het werk, ze liefst zo snel mogelijk terug weg zou rennen.
Maar ook dat ze nergens liever dan bij haar kids zou willen
zijn wanneer ze op de set staat, terwijl ze haar job héél graag doet.
Dat het typisch 4 uur duurt tot de drang om van hier naar
daar te rennen opkomt.
Dat het haar zoooo veel moeite kost om met die geweldige
kids iets te gaan doen na een zware dag, en dat die kids dan ook nog vervelend doen
en ondankbaar zijn.
Dat het zij OF de kids is die plezier hebben, niet zij EN de
kids (alhoewel het lijkt te beteren met de leeftijd )
Dat het sommige vrouwen lukt de mother guilt van zich af te zetten
als ze zich spiegelen aan mannen (verhouding mother guilt man/vrouw: 0%-97%),
maar haar dus niet.
Dat ze als compensatie die kids onredelijk verwent met snoep
als avondeten en teveel TV, en daarna zelf met een scotch in bed kruipt.
Oef, ik ben dus niet alleen of gestoord. Meer zelfs: ik ben
een desperate housewife!
Peroonlijk wil ik hier graag enkel iets schrijven als ik
iets te vertellen heb.
Hence, de kleine pauze
Maar voor u en mezelf misschien toch een kleine samenvatting
van de laatste anderhalve maand:
- Teveel gefeest en op stap geweest met alle positieve
en negatieve gevolgen van dien - Te weinig werk op het werk - Te veel werk thuis - Te weinig geslapen - Daarna te veel geslapen - Te veel gegeten en gedronken - Daarna te weinig gegeten en wat minder gedronken - Back in shape (-3kg) ondanks veel te weinig
gesport - Geen vermeldenswaardige dates en ook geen lid
meer van welk datemedium what so ever
7 maart 2010, dag op dag 2 jaar geleden. De eerste nacht (en de enige) dat the Ex, Vedette en ik in één kamer slapen. Tot dan sliepen Vedette en ik beneden, want the Ex "heeft zijn nachtrust nodig", voor zijn zware job. Die avond dring ik aan, wij slapen ook boven. Ik ben uitgeput. Een maand met maximum 4 uur slaap per 24 uur, soms meer dan 8 borstvoedingen per dag. Na een zware bevalling van 20 uur en een resem complicaties waarbij ik 2 keer bijna het loodje legde. En zonder enige emotionele steun of liefde, want the Ex doet weer raar. "Aanpassingsproblemen" maak ik mezelf wijs, ook al is hij qua verdacht gedrag niet aan zijn proefstuk toe.
Die nacht slaapt enkel ons Vedette. Na uren aandringen en alle mogelijke verklaringen af te gaan, breekt hij. Ik had het al geraden, alhoewel hij het toen hardnekkig ontkende. Hij heeft wéér gevoelens voor MM, en al een tijdje. Het is wéér bezig. Al sinds ik hoogzwanger ben. En hij is bang, heel bang dat ik samen met Vedette ga weg gaan. Ik voel me verstijven en mijn hart lijkt te stoppen met kloppen. Maar tegelijk denk ik - door alle emoties heen -, "Ik weg gaan? Forget it! Jij moet hier weg, weg bij ons, jij hoort hier niet".
Hij heeft het nog 6 maanden uitgehouden. Maar voor mij had hij die nacht al mogen gaan, ik was toch al weg.
Na te weinig en te kalm, belooft deze maand véél spannender te worden. Elk weekend staat zo goed als volgepland. En mijn weekends duren 3 dagen , nog tot Vedette naar school gaat in september.
Morgen moet er geshopt worden en ga ik met Vedette naar onze lokale wonderdokter en osteopaat. In de vroege avond worden we verwacht op een verjaardagsfeest op mijn oude universiteit. Daarna, als Vedette in dromenland is, komt er nog een vriend op bezoek. Zaterdagnamiddag probeer ik bij BizzyB nog wat babyspullen af te leveren. 's Avonds gaat Vedette naar papa en ga ik met mijn sport-vriendinnen lekker eten en daarna dansen in een volledig foute keet. Zondag gaan we schoenen kopen voor Vedette en samen rusten
Ondertussen probeer ik in mijn hoofd, op elk vrij moment, een oplossing te vinden voor een wiskundig probleem waar ik mijn werkweek vanavond mee afrondde: hoe bereken ik een vast (n) aantal (x,y) coördinaten op een GPS route tussen twee locaties op een kaart, die deze route in n gelijke delen verdeelt? (Mail maar als u een serieuze oplossing kan aanbieden )
Gisteren leerde ik één van mijn zeldzame vrouwelijke collega's nog wat beter kennen. Tijdens onze pauzes raakten we al eens aan de praat. Een jaar of 10 geleden kwam ze vanuit een Oost-Blokland in België toe, met enkel wat plastic zakken. Haar diploma van bio-ingenieur was hier geen bal waard en ze sprak geen woord Nederlands of Engels. Dus ging ze aan de slag als arbeidster in een champignonkwekerij. Lange, zware dagen die ze 's avonds nog eens langer maakte met avondonderwijs in Engels, Nederlands en Informatica.
Vandaag zit ze een paar bureaus verder dan mij en is er geen enkel gebied waarop ze moet onder doen. Ze komt wat koel over soms, maar misschien ligt dat aan de typische tongval van haar verder vlekkeloos Nederlands. Een straffe madame zoals ik dat noem, die de vruchten plukt van al haar harde werk en doorzettingsvermogen. Iemand die het allemaal netjes voor mekaar heeft.
Toen ik haar gisteren vroeg of ze kinderen had, ontkende ze dat met klem. "Nu ja", zegt ze emotieloos, "mijn man heeft er 2". Eén van 27 en één van 13, die haar het leven danig zuur maken en een hartsgrondige hekel aan haar hebben. "Het is te laat", zegt ze droog, "ik ben al 36". Ik verzeker haar dat ze dan nog wel een paar jaar heeft. "Het kan er niet meer bij" zegt ze. En ze vertelt op haar eigen nuchtere manier, dat haar man een paar jaar geleden een ongeval heeft gekregen en in een rolstoel zit. Elk vrij moment verzorgt ze hem full-time. Ik verzeker haar dat je zonder kinderen even gelukkig kunt zijn als mét. Zij beaamt. "Ik ben gelukkig" zegt ze, bijna glimachend, "uiteindelijk heeft een vrouw gewoon iets of iemand nodig om voor te zorgen, of dat nu een hond, een kat, of een man is, maakt niet uit." Ik kan dat niet beamen want ik zit zo niet in elkaar. En ik had nooit gedacht dat zij wel zo in elkaar zat. "Maar uw kind maakt u wel heel gelukkig, he" zegt ze nog snel, wanneer ik vertrek. Ik beaam hardnekkig. Ik vertrek naar boven, een beetje gegeneerd. "Luxepaardje" is het enige dat in mij opkomt, terwijl ik een mega-sjot onder mijn eigen gat geef.
Onderweg naar BizzyB om haar nieuwe aanwinst te gaan bewonderen werd ik (weer eens) onaangenaam verrast door een mobiele flitscamera. Ik ga er nog altijd vanuit dat er in een bepaalde perimeter rond flitspalen geen extra snelheidscontroles zijn. Maar de arm der wet redeneert blijkbaar minder mathematisch en zet zich graag op nog geen 2 km van de door mij goedgekende plekken.
Natuurlijk reed ik weer te snel. Niet zoveel te snel als in het pre-Vedette-tijdperk, maar definitely in-de-ordegrootte-van-een-paar-honderd-euro's te snel. Ik heb er dan ook de wagen voor. Want als ik op één gebied een snobistische macha ben, dan is het wel op het gebied van auto's. Nooit-van-z'n-leven zou ik zelf zo'n belachelijk hoog bedrag uitgeven aan iets als een auto. Maar omdat de baas betaalt, haal ik graag het onderste uit de kan. En moet het Duits en duur zijn, en met een A of een B beginnen.
Toen het nog B was, kwam het in realiteit al eens (lees: heel de winter) neer op pathetisch geslip wegens achterwielaandrijving. Nu het A en meer geschikt is voor Vedette en haar hele uitzet, betekent het recent een serieuze hap uit mijn budget (dankzij monsieur Elio).
En toch geniet ik van elk moment dat ik in mijn wagen zit. Zoals hij optrekt, over de baan vliegt, het geluid dat hij maakt, zelfs bij véél te snel helemaal-niet-te-snel aanvoelt, I love it
Als ik een man was, zou ik hoogstwaarschijnlijk zeer klein geschapen zijn
Melancholia (Lars von Trier, 2011) vertelt het verhaal van een kersverse bruid Justine (Kirsten Dunst) die vervalt in een diepgaande melancholische bui tijdens haar huwelijk dat werd georganiseerd door haar zus Claire (Charlotte Gainsbourg) en haar man John (Kiefer Sutherland). In dezelfde periode dreigt de aarde te vergaan door een fatale botsing met de ster Melancholia.
(Wie de film zelf wilt ontdekken, moet nu stoppen met lezen) Om een (héél) lang verhaal kort te maken, gaat de bruidegom er vandoor op het einde van het van-dusk-'till-dawn-durende huwelijksfeest, nadat Justine vrijt met een onbekende, haar baas de huid volscheldt, en het bij ongeveer iedereen die ze kent heeft verkorven. In de periode die volgt vervalt Justine in een diepe depressie. Even lijkt het of de planeet niet zal vergaan, maar uiteindelijk wordt de confrontatie tussen de aarde en Melancholia onvermijdelijk. Sutherland jaagt zich een kogel door het hoofd. Justine, haar zus Claire en diens zoontje blijven alleen achter, samen wachtend op het einde. Tijdens de finale minuten wordt Claire hysterisch maar Justine blijft rustig tot het einde en ondergaat berustend haar lot.
De boodschap die von Trier wilt meegeven is dat depressieve mensen beter reageren op tragische gebeurtenissen omdat ze sowieso altijd het ergste verwachten. Von Trier heeft zelf een zware depressie overwonnen en putte hieruit de inspiratie voor de film. Persoonlijk vind ik deze redenering wat kort door de bocht, maar soit.
De film voldeed niet helemaal aan mijn verwachtingen (die hoog waren, gezien de ijzersterke cast en von Trier's palmares). Desondanks vind ik het een aanrader: Dunst is (zoals altijd) geweldig, de hand held-camerastijl zorgt voor een intiem effect, en de soundtrack is zeer passend (Wagner, Tristan und Isolde). Verwacht alleen niet dat je er blijer van wordt
Yes! She did it again! Zoals verwacht is mijn vriendin BizzyB vandaag mama geworden van een dochter. Na 2 flinke jongens perste ze er vanmiddag gezwind een prachtige meid uit van meer dan 4 kilo!
BizzyB is eigenlijk mijn collega sinds een jaar of 4. Maar omdat ik altijd zo'n venijnig steekje in mijn maag krijg als ik haar "collega" noem, introduceer ik haar al even als mijn vriendin. We hebben ooit een half jaar zo goed als samengewoond op hotel in het buitenland, omdat we beide op hetzelfde project van een veeleisende klant werkten. Lange, zware dagen in een hoofdzakelijk mannenbastion, maar ik herinner me eigenlijk enkel nog de leuke en gezellige avonden die we samen doorbrachten.
Ik heb veel geleerd van haar, zowel professioneel als privé. Bijvoorbeeld dat klanten ook mensen zijn, en dat ze genoeg betalen om altijd gelijk te krijgen (maar het daarom nog niet hebben ). Toen Vedette er pas was, ging ik vaak bij haar om raad, omdat ze echt een supermama is. Ze is trouwens altijd een grote steun geweest, ook toen het niet zo goed ging. Nergens voelde ik mij meer welkom dan bij haar en haar gezin. En dat zijn dingen die je nooit vergeet..
Maar anyway, she did it again! Op minder dan een halve dag én zonder verdoving. Respect, girl!
Ik voel dat al meteen, terwijl ik één oog half open trek wanneer mijn gsm-alarm afgaat. Dat de zon schijnt. Dat ik nog eens echt uitgeslapen ben. Dat mijn Vedette goedgezind en uitgelaten opstaat. Dat we samen op een half uur klaar en picco bello zijn. Dat ze niet gaat wenen als ik haar afzet in de crèche. Dat het in de auto goeie muziek op StuBru gaat zijn. Dat ik op tijd op mijn werk ga arriveren. Dat het daar plezant gaat zijn. Dat ik geen 2 dure tickets voor Werchter ga moeten kopen maar een combiticket cadeau krijg. Dat ik een leuke avond ga hebben. Dat ik op tijd en goed ga slapen.
Vedette heeft een papa-dag vandaag. Wat vroeger vervelend was omdat we naast elkaar leefden, is nu geweldig, omdat ik haar nauwelijks moet missen. Hij thuis wanneer ik werk, en omgekeerd.
Vanmiddag kreeg ik een sms met een foto. Mijn Vedette aan een grote tafel, zeer ernstig kijkend, supergeconcentreerd aan het tekenen en stempelen op een A3 blad. Die ziet er gelukkig uit, denk ik, en dus ben ik ook content.
Om 18 uur kwam ze thuis met een mooi verpakte rol met een strik rond. "Voor Mama" staat er in grote letters op het A3 blad. Met in het klein "I love you" naast.
Zo attent van haar Nee serieus, ik vind dat erg lief, ook van de schrijvers van de tekst. Nog een geluk dat ik zo een grote frigo heb.
.
Ik zal maar bekennen, tijdens mijn (naar-mijn-goesting-veel-te-veel) vrije momenten op het werk, 
, nog tot Vedette naar school gaat in september.
Yes! She did it again!
