SINGLE 30-SOMETHING, MAMA EN IT CONSULTANT. HILARISCHE UPS EN LEGENDARISCHE DOWNS, MET VALLEN EN OPSTAAN, EN AL EENS BLIJVEN LIGGEN.
26-04-2012
N(I)ET ECHT
Een recente zaterdagnacht, iets na 2u. Zware migrainepijnstillers en 1,5(!) glas whisky hebben mij de das om gedaan. Mijn lijf meer dronken dan mijn mind, maar toch. Hij wil het mij laten zeggen. Want hij vindt dat ik raar doe, anders dan anders. Hij wil mij laten zeggen dat ik van hem hou en een relatie wil. Zodat hij (nog eens) kan zeggen dat hij daar niet klaar voor is en niet eens weet waarom. En dat het moet stoppen omdat mij kwetsen het laatste is wat hij wil.
Maar ik zeg niks, zelfs als zou ik iets willen zeggen, het lukt niet, alsof er iets is kort gesloten vanbinnen. Want ik hou niet genoeg van hem en ik wil geen relatie met hem. Want ik weet, zelfs in deze toestand, dat de laatste weken niet "echt" waren. Geweldige momenten, feestjes, concerten, weekendje weg, wilde nachten, net echt. Maar niet echt. Veel gemeenschappelijk maar niet compatibel.
En toch deed het zeer, véél zeer. Ik ben er een week niet goed van geweest. Ineens leek alles surrealistisch, alsof ik in de Matrix zat. Ik weet niet eens waar dat nu echt aan lag. Misschien aan het feit dat de mo'fo mij zo achterliet, terwijl ik nauwelijks in mijn bed geraakte, en hij normaal altijd erg bezorgd is en goed voor mij zorgt wanneer dat nodig is. Misschien aan het feit dat de meds plus alcohol cocktail ervoor zorgde dat mijn brains mijn hart nog eens tegenkwamen en de sfeer tussen beide bezwaarlijk "goed" te noemen viel. Misschien aan het feit dat al die moeite en verwennerij van zijn kant mij soms deden twijfelen of het toch niet een beetje "echt" was en ik daardoor mezelf ook toeliet om er "echt" van te genieten.
Ik heb hem een dag of 2 genegeerd. En aangezien hij een man is werd hij daar zeer ambetant/nieuwsgierig van (always, everywhere 100% efficient). En toen heb ik het hem gezegd. Dat niet elke vrouw op een relatie met hem zit te wachten en dat hij mij maar wat minder moest verwennen. Niet dat dat iets uithaalde. "Hij doet zo graag leuke dingen met mij". Ik ook met hem, maar ik ga toch wat voorzichtiger zijn. Want de Matrix is enkel cool op TV.
3 Minuten. Zo lang duurt het vooraleer de gemiddelde vrouw weet of ze kan vallen voor een man (hier vind je er een volledige artikel over). En dat klopt dus als een bus - voor mij dan toch. Hier duurt dat zelfs geen 3 minuten. Kijken, horen, ruiken; in die volgorde, en direct weten. Geen kalverliefde of pure lust, niks berekends van een lijstje kenmerken. Gewoon weten. Die man. Van mij. Nu.
Het is mij in mijn vruchtbaar leven 3 keer overkomen. In 1996, 2002 en 2010. En ze zijn er nog alle 3. De ene eerst in mijn gsm, dan op mijn Facebook, maar altijd ergens in mijn hoofd, nog vaak 's nachts in mijn dromen. De tweede kijkt mij elke ochtend liefdevol aan met zijn groene ogen in haar tweejarig gezichtje. En de derde, ja, die woont aan de overkant van de straat. Mij ga je niet horen klagen
Maar gisteren was het er alleszinds niet. Het was er wel in 1996, 2002 en 2010. Als er een wiskundige rij in zit, dan duurt het tot 2020 voor het nog eens gebeurt
Gisteren had ik sinds lang nog eens een date. Met iemand die ik al een maand ofzo online ken. We hebben - voor mijn doen, voor het zijne iets minder hoorde ik later - frequent gemaild over gemeenschappelijke interesses, zoals daar zijn muziek en andere culturele bezigheden. Ik heb zijn facebookprofiel uitvoerig uitgepluisd, om te weten wat voor vlees ik in de kuip heb. Ik heb zijn foto's geanalyseerd, gecheckt op houdbaarheidsdatum, en wat ik zag stond mij aan. Hij heeft op zijn beurt nooit om een foto van mij gevraagd. Wat een unicum is op zo'n datingsite, en dus iets wat zijn "score" nog aandikte.
Dus wij op date. Bij het voorbijrijden van het restaurant waar we hebben afgesproken, zie ik, alleen aan een tafel, een gelijkaardig profiel zitten, maar veel dikker, veel kaler, en met een visbokalen-bril, de menukaart bestuderend als was die in het chinees geschreven. Even gaat er "Run!!! Run for the hills!" door mijn hoofd, maar ik besluit mij toch maar netjes te parkeren, alleen al omdat ik toch honger heb
Net voor ik binnen wil stappen staat er een aantrekkelijke gast (D zal ik hem noemen) voor mijn neus, die mij erg spontaan begroet. Oef, hij was toch nog niet binnen. De eerste helft van de avond verloopt smoothly. Het gesprek is aangenaam en interessant, het eten wordt bijzaak. D is een leuke kerel met inhoud, die elke dag iets van zijn leven maakt.
Iets later verandert de trend van het gesprek en vertelt D erg persoonlijke en emotionele dingen, over zijn jeugd, over zijn vroegere relaties, over zijn diepste gedachten en gevoelens. Eerlijk, gedurfd en zeer bewonderenswaardig. Maar samen met zijn woorden voel ik mij bevriezen van binnen en van buiten. Teveel emoties voor het tweede uur dat ik iemand ken, maar bovenal de druk om die van mij ook te moeten delen, om ook iets bloot te geven. En dan doe ik het weer, zowel emotioneel als fysiek neem ik afstand en ga wat verder op mijn stoel zitten. Ik vertel over het bovenste laagje van wat meer persoonlijke dingen, over het nu en het toen. Dingen die ik hier zo gemakkelijk kan wegschrijven maar zo moeilijk kan delen in het echt.
D wil nog wel een langer einde aan de avond breien maar ik besluit, na de gemeende belofte om samen nog eens op stap te gaan, om onze date stilaan af te ronden. Bij het afscheid voor de parking was de vluchtige kaakkus voor mij al meer dan voldoende. Maar D grabbelt me plots in een knuffel die mij te lang duurt en kaakkust me daarna nog eens. In die 2,5 seconden zakt mijn binnentemperatiiur van -5 naar -16.
Ik raak moeilijk aan mijn wagen in de ondergrondse parkeergarage, want met dat zware ijzeren harnas aan en die bevroren binnenkant wordt lopen moeilijk. Aan het thuisfront duik ik nog even mijn dichtopeengepakte stamcafé binnen voor een slaapmutsje van William Lawson. Om te ontdooien. Maar dat lukte William ook niet deze keer. De smsjes van D., vannacht en vandaag, vol lieve woorden, ketsen af op ik-weet-niet-wat. Ik mis BM. Niet BM zelf, maar zijn toenmalige ontdooikunde.
Vanavond is het van dat. Binnen 2 uur breng ik Vedette naar haar papa. Werk dan mijn hele lijst af die ik speciaal heb laten liggen, zodat ik haar niet te veel kan missen. En rond 6 uur beginnen de problemen. Een jeans met een topje of een geraffineerde jurk met hoge laarzen? Of toch maar een knielange rok met rolkraagtrui en pumps? Ik heb niet echt een vaste stijl. Context en mood-van-de-dag zijn meestal doorslaggevend. Alsook beschikbaarheid van gewassen en gestreken goed.
Een paar jaar geleden waren dit ongeveer de grootste uitdagingen of frustraties van de dag. Met mijn toenmalig perfect maatje 36, strak uitgeslapen gezicht en uitpuilende garderobe, kon ik vaak uren vloeken en omkleden, om dan slechtgezind de deur uit te gaan omdat de perfectie weer eens niet behaald werd.
Nu zijn het luxeproblemen, banaliteiten. Die strakke maat 36 is al lang vervlogen tijd, lichte wallen verraden de slapeloze nachten, en willen of niet, de voorbije 2 jaar hebben hun sporen nagelaten als je in mijn ogen kijkt. Maar ik ben nu op een half uurtje klaar, vloek nooit meer over uiterlijkheden en ga gezwind de deur uit.
Een laatste gedachte voor ik vertrek, "Damn, ik zie er goed uit!". En 't is nog waar ook, zowel van binnen als van buiten deze keer. Niet alleen verstand komt met de jaren.
Ik ben een "moeilijke". Ik weet dat van mijzelf. Maar ik kan van-zijn-leven niet geloven dat bepaalde datingsitebewoners ook maar één vrouw kunnen bekoren met hun profiel. Guys, please! De volgende zaken zijn not done, zelfs als je je pijlen richt op minder moeilijke madammen:
- Met je blote kippenborst en een rood aangelopen, maar zeer serieus gezicht op je profiel staan, daarbij je niet bestaande bovenlijfspieren opspannend - 15 foto's op je profiel zetten met je kids die erg ongelukkig kijken, met jou in het midden, waarbij jezelf de geslagen puppy-look hanteert - Niet lachen, maar dan ook nooit, op geen enkele foto, noch in de beschrijving van jezelf, en waarschijnlijk ook nooit in het echt - Er in slagen om in één zin 3 schrijffouten te zetten - Je intro beginnen met "Het zal hier ook wel weer niks zijn, ben al zo dikwijls belogen en bedrogen. Ik geloof nergens meer in. Maar allez vooruit, ge weet nooit..." - Zelf geen diploma hebben, roken als een ketter en een stevige drinker zijn, alleen via je TV passief sporten, met alle gevolgen vandien op je lichaam, maar dan wel van je ideale "vrouwtje" eisen dat ze rocket scientist is, rookt noch drinkt, sport als een freak en een dito lichaam heeft - Of nog erger: goed opgeleid zijn maar enkel vrouwen met hoogstens een middelbaar diploma willen, zodat je je lekker superieur kan voelen
Maar bon, zoals reeds gezegd zitten er ook interessante mannen bij, en ondertussen heb ik al veel kunnen grinniken en "next" klikken.
Zoals een aandachtige lezer weet, zit ik al even "zonder". Maar dat is nog niet zo heel erg lang. Na een klein jaartje single te zijn geweest werd ik steeds beter bevriend met mijn overbuur (BM). We gingen naar dezelfde middelbare school, woonden al 7 jaar tegenover elkaar, waren beide single, en als klap op de vuurpijl werkten we ook nog eens in aanpalende gebouwen. Dichter bij elkaar kan het lot je niet brengen, onder bepaalde omstandigheden. Na een aantal maanden gebeurde dan ook het onvermijdelijke, werd er wat gedate en gekust, en leek het een goed idee om een relatie te beginnen. BM is een fijne kerel, oprecht en betrouwbaar, en een respectvolle partner. Dankzij hem kreeg ik terug vertrouwen in mezelf en in (sommige ) mannen. We deelden veel interesses en BM was goed voor Vedette. Ik was voor het eerst sinds lang terug gelukkig.
Maar het was te vroeg en ik was nog niet sterk genoeg om de relatie mee te sturen en in te grijpen bij zaken die ik niet zo leuk vond. De liefde was na een klein jaar uitgedoofd langs beide kanten. Meningsverschillen rond de opvoeding van Vedette en levensstijl hebben ons uiteindelijk de das om gedaan. Het was een tijdje vervelend om een ex aan de overkant van de straat te hebben. Een week of 2 of zo. Want daarna zijn we er toch in geslaagd om normaal contact te hebben, ook al is dat niet zo veel of diepgaand meer. Maar op BM kan ik tellen (als hij eens thuis is ). BM die is ok. En ik hoop dat hij dat blijft.
Na mijn ervaringen op 's lands bekendste datingsite, besloot ik begin deze week mijn kans te wagen op het jongere en hippere broertje dat onlangs het journaal haalde. Persoonlijk zie ik niet veel verschil, al ben ik er toch een drie-tal interessante types tegengekomen Maar daar gaat het nu niet over
Na enkele aangepaste regionale zoekopdrachten zie ik plots een bekende kop opduiken (foto's zijn op deze site verplicht als je wil communiceren). Het is al eerder gebeurd en meestal is het hilarisch. Ik durf ze al wel eens laten "bijten" om dan tactvol te zeggen dat ik denk dat ik ze ken, en ze misschien beter wat "kalmeren" om genante toestanden aan de schoolpoort of in het lokale sfeercafé te vermijden. Maar deze keer dus niet. Ik zie Y., de getrouwde wederhelft van een oude vriendin, en papa van hun zoontje van nog geen jaar. Even dringt het nog niet tot me door en probeer ik te relativeren dat er op deze site ook gewoon "vrienden" kunnen gezocht worden. Maar Y. heeft al veel vrienden. En Y. is een recidivist, want Y. heeft al eens een affaire gehad die via een ander internetmedium is uitgekomen.
Wanneer ik zijn profiel bekijk, zie ik dat hij meer dan 600 bezoekers per maand heeft, geen relatiestatus heeft ingevuld en niks bij "kinderen" gezet heeft. Hij woont in een huis onder de vorm "Andere". Hij heeft een "Hogeschooldiploma" en is zogezegd "Manager". Over de laatste twee zaken heb ik gezwegen, maar in een vriendelijk mailtje heb ik hem er aan herinnerd dat zijn relatiestatus "Getrouwd" is, er bij kinderen "Ik heb al kinderen" moet staan en dat hij "Met partner" in een huis woont. Y. heeft me de dag erna geblokkeerd en staat op Facebook nog steeds schijnheilig te pronken met mijn vriendin op zijn profielfoto. Hij zal dit (hopelijk of toch?) nooit lezen maar "Y., ik vind je een LOSER, en dan nog één van de grootste soort!"
En de volgende keer dat ik bij jou en je gelukkige gezinnetje op bezoek ben en jullie mij weer eens beklagen omdat the Ex zo een #%$! is, ga ik heel hard bijten. Van mij af- of op mijn tong, ik ben er nog niet uit.
En dan zit je daar, wanneer de grootste storm gaan liggen is. Vedette in dromenland, huishouden onder controle, sowieso half vergroeid met je PC en niks op de buis. Voor je het beseft heb je een datingprofiel aangemaakt op een bekende datingsite. Zelfs zonder foto's kan je de instroom van winkende, chattende en mailende kandidaten nauwelijks bijhouden. Heel veel kaf maar ook wat koren. Van meer dan 500 mannen op vier dagen is er eentje overgebleven en daar ga ik binnenkort mee op stap. Hij is de enige die nooit om een foto gevraagd heeft terwijl hij er zelf best cute uitziet en oprecht interessant lijkt. BTW, na 4 dagen ben ik gillend weggerend van de datingsite. Een handgreep uit de redenen daarvoor:
- V, 40+, kunstenaar, vraagt na enkele normale berichten of ik zin heb om met hem en zijn vrouw een potje te *worstelen* - A, 36, IT, gilt na 3 dagen mailcontact dat ik niet weet wat ik wil omdat ik niet steeds binnen de 2 minuten antwoord op zijn ca. 50 mails per dag, en gooit meteen zijn kids in de strijd, die nu zó ontgoocheld gaan zijn want hun speelgoed stond al kaar om met mijn Vedette te spelen - L, 40, stalkt me elke middag met uitnodigingen om een "sensuele koffie" te gaan drinken - T, 43, wil van bil, hier en nu, met medeweten van zijn vrouw omdat ze "ziek" is
En dit x 100 ongeveer Spijtig van het vooruitbetaalde bedrag voor een maand. Maar na 4 dagen had ik het wel gehad.
Na mijn ervaringen op 's lands bekendste datingsite, besloot ik begin deze week mijn kans te wagen op het jongere en hippere broertje dat onlangs het journaal haalde. Persoonlijk zie ik niet veel verschil, al ben ik er toch een drie-tal interessante types tegengekomen 
En dan zit je daar, wanneer de grootste storm gaan liggen is. Vedette in dromenland, huishouden onder controle, sowieso half vergroeid met je PC en niks op de buis. Voor je het beseft heb je een datingprofiel aangemaakt op een bekende datingsite. Zelfs zonder foto's kan je de instroom van winkende, chattende en mailende kandidaten nauwelijks bijhouden. Heel veel kaf maar ook wat koren. Van meer dan 500 mannen op vier dagen is er eentje overgebleven en daar ga ik binnenkort mee op stap. Hij is de enige die nooit om een foto gevraagd heeft terwijl hij er zelf best cute uitziet en oprecht interessant lijkt. BTW, na 4 dagen ben ik gillend weggerend van de datingsite. Een handgreep uit de redenen daarvoor:
Spijtig van het vooruitbetaalde bedrag voor een maand. Maar na 4 dagen had ik het wel gehad.
