SINGLE 30-SOMETHING, MAMA EN IT CONSULTANT. HILARISCHE UPS EN LEGENDARISCHE DOWNS, MET VALLEN EN OPSTAAN, EN AL EENS BLIJVEN LIGGEN.
26-02-2012
MACHA
Onderweg naar BizzyB om haar nieuwe aanwinst te gaan bewonderen werd ik (weer eens) onaangenaam verrast door een mobiele flitscamera. Ik ga er nog altijd vanuit dat er in een bepaalde perimeter rond flitspalen geen extra snelheidscontroles zijn. Maar de arm der wet redeneert blijkbaar minder mathematisch en zet zich graag op nog geen 2 km van de door mij goedgekende plekken.
Natuurlijk reed ik weer te snel. Niet zoveel te snel als in het pre-Vedette-tijdperk, maar definitely in-de-ordegrootte-van-een-paar-honderd-euro's te snel. Ik heb er dan ook de wagen voor. Want als ik op één gebied een snobistische macha ben, dan is het wel op het gebied van auto's. Nooit-van-z'n-leven zou ik zelf zo'n belachelijk hoog bedrag uitgeven aan iets als een auto. Maar omdat de baas betaalt, haal ik graag het onderste uit de kan. En moet het Duits en duur zijn, en met een A of een B beginnen.
Toen het nog B was, kwam het in realiteit al eens (lees: heel de winter) neer op pathetisch geslip wegens achterwielaandrijving. Nu het A en meer geschikt is voor Vedette en haar hele uitzet, betekent het recent een serieuze hap uit mijn budget (dankzij monsieur Elio).
En toch geniet ik van elk moment dat ik in mijn wagen zit. Zoals hij optrekt, over de baan vliegt, het geluid dat hij maakt, zelfs bij véél te snel helemaal-niet-te-snel aanvoelt, I love it
Als ik een man was, zou ik hoogstwaarschijnlijk zeer klein geschapen zijn
Melancholia (Lars von Trier, 2011) vertelt het verhaal van een kersverse bruid Justine (Kirsten Dunst) die vervalt in een diepgaande melancholische bui tijdens haar huwelijk dat werd georganiseerd door haar zus Claire (Charlotte Gainsbourg) en haar man John (Kiefer Sutherland). In dezelfde periode dreigt de aarde te vergaan door een fatale botsing met de ster Melancholia.
(Wie de film zelf wilt ontdekken, moet nu stoppen met lezen) Om een (héél) lang verhaal kort te maken, gaat de bruidegom er vandoor op het einde van het van-dusk-'till-dawn-durende huwelijksfeest, nadat Justine vrijt met een onbekende, haar baas de huid volscheldt, en het bij ongeveer iedereen die ze kent heeft verkorven. In de periode die volgt vervalt Justine in een diepe depressie. Even lijkt het of de planeet niet zal vergaan, maar uiteindelijk wordt de confrontatie tussen de aarde en Melancholia onvermijdelijk. Sutherland jaagt zich een kogel door het hoofd. Justine, haar zus Claire en diens zoontje blijven alleen achter, samen wachtend op het einde. Tijdens de finale minuten wordt Claire hysterisch maar Justine blijft rustig tot het einde en ondergaat berustend haar lot.
De boodschap die von Trier wilt meegeven is dat depressieve mensen beter reageren op tragische gebeurtenissen omdat ze sowieso altijd het ergste verwachten. Von Trier heeft zelf een zware depressie overwonnen en putte hieruit de inspiratie voor de film. Persoonlijk vind ik deze redenering wat kort door de bocht, maar soit.
De film voldeed niet helemaal aan mijn verwachtingen (die hoog waren, gezien de ijzersterke cast en von Trier's palmares). Desondanks vind ik het een aanrader: Dunst is (zoals altijd) geweldig, de hand held-camerastijl zorgt voor een intiem effect, en de soundtrack is zeer passend (Wagner, Tristan und Isolde). Verwacht alleen niet dat je er blijer van wordt
Yes! She did it again! Zoals verwacht is mijn vriendin BizzyB vandaag mama geworden van een dochter. Na 2 flinke jongens perste ze er vanmiddag gezwind een prachtige meid uit van meer dan 4 kilo!
BizzyB is eigenlijk mijn collega sinds een jaar of 4. Maar omdat ik altijd zo'n venijnig steekje in mijn maag krijg als ik haar "collega" noem, introduceer ik haar al even als mijn vriendin. We hebben ooit een half jaar zo goed als samengewoond op hotel in het buitenland, omdat we beide op hetzelfde project van een veeleisende klant werkten. Lange, zware dagen in een hoofdzakelijk mannenbastion, maar ik herinner me eigenlijk enkel nog de leuke en gezellige avonden die we samen doorbrachten.
Ik heb veel geleerd van haar, zowel professioneel als privé. Bijvoorbeeld dat klanten ook mensen zijn, en dat ze genoeg betalen om altijd gelijk te krijgen (maar het daarom nog niet hebben ). Toen Vedette er pas was, ging ik vaak bij haar om raad, omdat ze echt een supermama is. Ze is trouwens altijd een grote steun geweest, ook toen het niet zo goed ging. Nergens voelde ik mij meer welkom dan bij haar en haar gezin. En dat zijn dingen die je nooit vergeet..
Maar anyway, she did it again! Op minder dan een halve dag én zonder verdoving. Respect, girl!
Ik voel dat al meteen, terwijl ik één oog half open trek wanneer mijn gsm-alarm afgaat. Dat de zon schijnt. Dat ik nog eens echt uitgeslapen ben. Dat mijn Vedette goedgezind en uitgelaten opstaat. Dat we samen op een half uur klaar en picco bello zijn. Dat ze niet gaat wenen als ik haar afzet in de crèche. Dat het in de auto goeie muziek op StuBru gaat zijn. Dat ik op tijd op mijn werk ga arriveren. Dat het daar plezant gaat zijn. Dat ik geen 2 dure tickets voor Werchter ga moeten kopen maar een combiticket cadeau krijg. Dat ik een leuke avond ga hebben. Dat ik op tijd en goed ga slapen.
Vedette heeft een papa-dag vandaag. Wat vroeger vervelend was omdat we naast elkaar leefden, is nu geweldig, omdat ik haar nauwelijks moet missen. Hij thuis wanneer ik werk, en omgekeerd.
Vanmiddag kreeg ik een sms met een foto. Mijn Vedette aan een grote tafel, zeer ernstig kijkend, supergeconcentreerd aan het tekenen en stempelen op een A3 blad. Die ziet er gelukkig uit, denk ik, en dus ben ik ook content.
Om 18 uur kwam ze thuis met een mooi verpakte rol met een strik rond. "Voor Mama" staat er in grote letters op het A3 blad. Met in het klein "I love you" naast.
Zo attent van haar Nee serieus, ik vind dat erg lief, ook van de schrijvers van de tekst. Nog een geluk dat ik zo een grote frigo heb.
Voor Daan Stuyven bijvoorbeeld, in plaats van die complexloze, rustige Flip Kowlier. Voor Alex Agnew bijvoorbeeld, in plaats van die romantische, voorzichtige Wim Helsen. Voor Tom Barman bijvoorbeeld, in plaats van die sympathieke, propergewassen Milow. Voor Alex Callier bijvoorbeeld, in plaats van die bescheiden, zachtaardige, toch-ook-niet-misse Jasper Steverlinck.
Voor "ne lekkere foute", in plaats van "nen brave goeie". En ik vind dat nog plezant ook.
33 is ze, en we groeiden samen op in een boerengat met één kerk en nog geen 20 straten, elk hun eigen café en inwonende dorpsgek.
Op haar huwelijk zat ik naast haar, aan de eretafel van 6. Dat had ze me 5 minuten voor we moesten aanschuiven snel in mijn oor gefluisterd. Bijna excuserend, alsof men aan die tafel van 20, waar al haar vriendinnen zaten, een bord vergeten bij te zetten was. Ik schoof trots aan, maar verder geen gedoe. Want wij zijn zo niet.
Toen ik al even zwanger was van Vedette, vroeg ik langs mijn neus weg of ze meter wou zijn. Bijna excuserend, alsof ik niemand anders kon vinden. Een simpel kaartje en een popje. Ze zei trots ja, maar verder geen gedoe. Want wij zijn zo niet.
In haar portefeuille zit een foto. Die is er eens per ongeluk uitgeglipt, toen ze, op één van onze veel te zeldzame dinner dates, de standaarddiscussie om wie er mag trakteren, had gewonnen. Twee lachende meisjes van 7, naast elkaar op een hek, met een ijsje. 4 Paardestaarten en evenveel ogen vol schelmerij. Vol plannen voor later, als ze groot zijn, zoals hun eigen detectivebureau. "Allez, wat vind ik hier nu" zegt ze lachend, bijna excuserend. En sneller dan we beide willen, moffelt ze hem weer weg in haar nieuwe portefeuille. Nog een geluk, bedenk ik me. Want ook al heb ik de grootste klep van ons 2, ik kan geen 2 seconden in die 4 ogen kijken zonder er 2 vol te laten schieten. En ik wil liever geen gedoe. Want wij zijn zo niet.
2 Meisjes van 33. De metie en de mama, zoals ik haar en zij mij noemt sinds we ons beide hebben voortgeplant. De mama en de metie. De mama en haar vriendin die ze het meest koestert van allemaal, ook zonder gedoe. Want zo zijn we dan weer wel.
Zaterdagavond. Vedette is na een nachtje papa terug bij mij. Supergoedgezind en uitgelaten. Heeft duidelijk genoten van alle aandacht en leuke uitstapjes. Ik dus ook content.
De achterlichten van BM die thuiskomt, schijnen door de gordijnen in onze woonkamer. Zij merkt dat nog voor mij op en gaat uit haar dak. -"BM!, BM!, thuis maamaa!" Ik sta versteld. -"Ga maar even zwaaien voor de raam!" zeg ik nonchalant. Ze accelereert en trippelt zo hard ze kan richting raam. Maar net niet snel genoeg om die 10 meter af te leggen voor hij binnen is. Tranen, ontgoocheling, blijven aandringen, zich vastklampend aan de vensterbank waar ze juist met haar neus bovenuit komt. Ik sta versteld. Ik geef toe. "Kan je even voor je raam komen staan?" sms ik kort. Twee minuten later hangt ze nog steeds aan die vensterbank, terwijl ze het uitkraait van plezier. "Jaaaaa! Bééééé-emmmmm! Bééééé-emmmmm!". Ik geniet mee en zit te gniffelen voor de tv. -"Kom nu maar terug bij mama zitten", zeg ik na een paar minuten, "BM zijn arm wordt moe van al dat zwaaien." -"Neeee, maamaa, BM hier" Hij staat al even voor mijn raam in plaats van achter het zijn. Even later zitten ze samen in de zetel, kusjes, knuffels, vertellen, nieuwe kunstjes laten zien. Zich aan hem vastklampend. Ik sta versteld. Want dat heb ik haar nog nooit zien doen. Ook niet toen.
Ik heb er bewust geen verklaring achter gezocht. Niet bij haar, niet bij hem en al zeker niet bij mij. Omdat ik dat erg blije gevoel, als ik ze samen zo bezig zag, zo lang mogelijk wou houden.
Zondagmorgen. Samen in bad. Veel plezier en geplons. Wild haar nieuwste zwemtechnieken tonend, terwijl ze luid zingt. Plots kalm en heel serieus. -"Maamaa, BM mee bad in?" -"Euh, nee schat, dat gaat niet he, ons bad is daarvoor toch veel te klein." -"Gaat nieee" beaamt ze, en gaat iets anders doen dat wel gaat.
Ik ben een dromer. Niet overdag, tenzij ik verliefd ben, en dan zijn het er die niet voor publicatie geschikt zijn. Maar 's nachts wordt er heel wat afgedroomd. Het laatste jaar hoofdzakelijk over grote huizen in totaal verschillende stijlen, met heel veel verdiepingen die er allemaal netjes, gezellig en mooi ingericht uitzien. Tot je in de kelder komt, en er enkel open grond ligt, vol uitstekende wortels van oude bomen, die tevergeefs bedekt zijn met smoezelige tapijtjes.
Er zijn ook fijne dromen waar ik dankbaar om ben dat ze voorbij kwamen. De afgelopen jaren bijvoorbeeld, zijn 3 van mijn grootouders afscheid komen nemen, toen ze er al lang niet meer waren. De ene in een oranje Twin-Peaks-achtige hotelkamer zonder ramen, waar we heel de nacht samen hebben gezeten. Hij mij goede raad gevend, rustig en tevreden. Ik hem bedankend voor de liefde en zorgzaamheid waar hij mij samen heeft mee-opgevoed, ook al was er geen bloedband. De andere mij wat gegeneerd knuffelend, zonder veel woorden, een zachte gebronzeerde huid, de geur van groene Michel zonder filter en Nivea-aftershave, zoals hij echt was. Om in te halen dat ik aan de andere kant van de wereld zat toen hij is weggegaan. De laatste, die altijd ongelukkig is geweest en niemand ooit liefde kon geven (buiten mij dan) omdat ze dat zelf nooit gekend had, zag er stralend en zo blij uit. Ik heb ze beide afzonderlijk rondgeleid in hun huis waar ik nu woon. Glunderend, apetrots waren ze.
Een paar weken geleden schoot ik angstig wakker uit een droomloze slaap. Oef, nog maar 6u, ik kan nog even blijven liggen. Half soezend hoor ik de sleutel in het slot van de voordeur gaan. "Damn, inbrekers" schiet er door mijn hoofd, tot ik mezelf er aan herinner dat hij nacht-af komt. De voordeur gaat open en weer toe. Even later, geruisloze voetstappen op de trap, een deur die zachtjes open gaat, om mij niet wakker te maken. Hij kruipt voorzichtig naast mij in bed, enkel een boxershort aan, zoals altijd. We praten niet, maar ik nestel mij in zijn arm, mijn hoofd op de warme borstkas waar ik elk detail van ken. Net genoeg borsthaar om de titel Man te mogen dragen, een kuiltje tussen zijn onderste ribben waar juist 3 vingers in passen, een vertrouwde geur. Hij houdt mij stevig vast.
En dan merk ik dat hij huilt. Hartverscheurend, zoals ik hem nog nooit heb weten doen. Mijn-hart-verscheurend, zoals ik hem zo vaak heb weten doen. Hij moet weg. Ze gaan hem zometeen komen halen. Hij weet dat. Ik weet dat. "Of ik niks kan doen om ze tegen te houden, om hem hier te houden". Ik antwoord niet, ik ben verlamd en blijf gewoon liggen, mijn 3 vingers in dat kuiltje. Zijn borstkas nat van tranen en dat verscheurd hart. En dan is het tijd en gaat hij weg. Niet bruusk of dramatisch. Hij staat ook niet op. Hij dooft gewoon uit, zachtjes maar definitief, tot er niks meer is waar ik in lig.
Ik schiet angstig wakker, 2u37, badend in het zweet; kussen, gezicht en haren nat van tranen. Tranen waar ik zo lang op gewacht heb en die nog een paar uur blijven komen, tot ik weer in slaap sukkel. Hij is echt weg, denk ik bij mezelf. Die man die daar lag en al jaren geleden ophield te bestaan, is nu ook bij mij weg.
's Ochtends word ik goedgezind wakker, met een gemoed dat veel minder zwaar is dan de avond er voor. Eén dat 1m78 en 81 kilo minder zwaar is, om precies te zijn. Ik ben na die nacht nooit meer kwaad geweest om wat er tussen ons gebeurd is. Heb "ons" nooit meer gemist en er geen traan meer om gelaten. Allez, misschien nog eentje, terwijl ik het opschrijf.
17/02/2012 17:51 - dag axelle ga je niet uit vandaag? xx Gisteren 22:34 - nope, thuis bij mijn dochter Gisteren 23:26 - dan heb volgende week uw dochter niet of wat? Gisteren 23:30 - toch wel Gisteren 23:41 - en alms oikl n,u mett jou rustig wil gaan dinneren hoe moet dat dan? Gisteren 23:50 - dat gaat niet gaan want ik denk niet echt dat er een match tussen ons is, succes nog! Vandaag 00:10:12 - is dat zo belangrijk die match? Vandaag 00:12:17 - beide partijen moeten willen he Vandaag 00:16:35 - ja das waar. ik ben mss geen itieeér zoals jij maar ik kan wel een huis of 10 bouwen per jaar Vandaag 00:22:16 - ben blij voor jou - succes er mee! Vandaag 00:22:16 - allemaaél de zelfde die vrouwen jij lig waarschijnlijk te cammen met je **** bloot ik wou dat ik ze zag en dan lekker **** tiussen u **** **** **** xxx
3 Minuten. Zo lang duurt het vooraleer de gemiddelde vrouw weet of ze kan vallen voor een man (hier vind je er een volledige artikel over). En dat klopt dus als een bus - voor mij dan toch. Hier duurt dat zelfs geen 3 minuten. Kijken, horen, ruiken; in die volgorde, en direct weten. Geen kalverliefde of pure lust, niks berekends van een lijstje kenmerken. Gewoon weten. Die man. Van mij. Nu.
Het is mij in mijn vruchtbaar leven 3 keer overkomen. In 1996, 2002 en 2010. En ze zijn er nog alle 3. De ene eerst in mijn gsm, dan op mijn Facebook, maar altijd ergens in mijn hoofd, nog vaak 's nachts in mijn dromen. De tweede kijkt mij elke ochtend liefdevol aan met zijn groene ogen in haar tweejarig gezichtje. En de derde, ja, die woont aan de overkant van de straat. Mij ga je niet horen klagen
Maar gisteren was het er alleszinds niet. Het was er wel in 1996, 2002 en 2010. Als er een wiskundige rij in zit, dan duurt het tot 2020 voor het nog eens gebeurt
Sommige datingkandidaten hebben bij "Opleiding" de optie "PhD" of "Rocket scientist" aangevinkt. Ironisch bedoeld in de meeste gevallen, want ik ben er nog geen één echte tegengekomen. De meeste van deze zelfverklaarde genieën werken in de bouw of zijn postbode. Niks mis mee natuurlijk, maar het resulteert soms in ietwat pijnlijke conversaties. "Hey sjoeken hoe gaad et ermee? Ik zen er gereet veu zenne kuskes van den Eddy hie eh xxxxx!"
Maar soit, ieder zijn meug. Bij mij staat er bij opleiding "PhD". En dat is niet ironisch bedoeld. Een jaar of 6 geleden kreeg ik, na lang zwoegen, die titel uit handen van de grote baas van "d'univ". Vanaf toen mocht ik mij "dr. in de Wetenschappen" noemen. Of "Madame doktoor", zoals ik het zelf altijd zeg. En nee, niet één die u in een witte jas met een stethoscoop komt onderzoeken. Althans niet tijdens de kantooruren.
Of ik die 3 letters nu invul op mijn profiel of niet, dat maakt niks uit. 't Is gewoon iets dat zo is en zo zal blijven. Iets dat het soms iets moeilijker maakt om een gelijkwaardige partner te vinden. Zowel online als in 't echt.
Gisteren had ik sinds lang nog eens een date. Met iemand die ik al een maand ofzo online ken. We hebben - voor mijn doen, voor het zijne iets minder hoorde ik later - frequent gemaild over gemeenschappelijke interesses, zoals daar zijn muziek en andere culturele bezigheden. Ik heb zijn facebookprofiel uitvoerig uitgepluisd, om te weten wat voor vlees ik in de kuip heb. Ik heb zijn foto's geanalyseerd, gecheckt op houdbaarheidsdatum, en wat ik zag stond mij aan. Hij heeft op zijn beurt nooit om een foto van mij gevraagd. Wat een unicum is op zo'n datingsite, en dus iets wat zijn "score" nog aandikte.
Dus wij op date. Bij het voorbijrijden van het restaurant waar we hebben afgesproken, zie ik, alleen aan een tafel, een gelijkaardig profiel zitten, maar veel dikker, veel kaler, en met een visbokalen-bril, de menukaart bestuderend als was die in het chinees geschreven. Even gaat er "Run!!! Run for the hills!" door mijn hoofd, maar ik besluit mij toch maar netjes te parkeren, alleen al omdat ik toch honger heb
Net voor ik binnen wil stappen staat er een aantrekkelijke gast (D zal ik hem noemen) voor mijn neus, die mij erg spontaan begroet. Oef, hij was toch nog niet binnen. De eerste helft van de avond verloopt smoothly. Het gesprek is aangenaam en interessant, het eten wordt bijzaak. D is een leuke kerel met inhoud, die elke dag iets van zijn leven maakt.
Iets later verandert de trend van het gesprek en vertelt D erg persoonlijke en emotionele dingen, over zijn jeugd, over zijn vroegere relaties, over zijn diepste gedachten en gevoelens. Eerlijk, gedurfd en zeer bewonderenswaardig. Maar samen met zijn woorden voel ik mij bevriezen van binnen en van buiten. Teveel emoties voor het tweede uur dat ik iemand ken, maar bovenal de druk om die van mij ook te moeten delen, om ook iets bloot te geven. En dan doe ik het weer, zowel emotioneel als fysiek neem ik afstand en ga wat verder op mijn stoel zitten. Ik vertel over het bovenste laagje van wat meer persoonlijke dingen, over het nu en het toen. Dingen die ik hier zo gemakkelijk kan wegschrijven maar zo moeilijk kan delen in het echt.
D wil nog wel een langer einde aan de avond breien maar ik besluit, na de gemeende belofte om samen nog eens op stap te gaan, om onze date stilaan af te ronden. Bij het afscheid voor de parking was de vluchtige kaakkus voor mij al meer dan voldoende. Maar D grabbelt me plots in een knuffel die mij te lang duurt en kaakkust me daarna nog eens. In die 2,5 seconden zakt mijn binnentemperatiiur van -5 naar -16.
Ik raak moeilijk aan mijn wagen in de ondergrondse parkeergarage, want met dat zware ijzeren harnas aan en die bevroren binnenkant wordt lopen moeilijk. Aan het thuisfront duik ik nog even mijn dichtopeengepakte stamcafé binnen voor een slaapmutsje van William Lawson. Om te ontdooien. Maar dat lukte William ook niet deze keer. De smsjes van D., vannacht en vandaag, vol lieve woorden, ketsen af op ik-weet-niet-wat. Ik mis BM. Niet BM zelf, maar zijn toenmalige ontdooikunde.
Er zit weer iets aan te komen. Binnen dit en exact 1 week wordt mijn vriendin BizzyB mama van haar derde telg. Gedachten hierrond projecteren mij naar 2 jaar geleden. In het jaar dat Vedette geboren werd, kreeg ze er binnen mijn vriendenkring een stuk of 4 speelkameraadjes bij. In die periode waren de babybezoekjes één van de zwaarste opgaves. Wegblijven was geen optie, dat is niet mijn ding.
Dus hup, Vedette, die zelf nog zo klein en kwetsbaar was, in de maxi-cosi en samen de auto in. Gedachten op nul en blik op oneindig. een rit die altijd te lang duurt om het hoofd én het hart leeg te houden. Een brede smile, verwondering en heel veel warmte uitstralen bij het betreden van de ziekenhuiskamer vol nieuw geluk. Bezorgd informeren of alles goed verlopen is en mama zich wel goed voelt. Enthousiasme over de baby, heel veel complimentjes. Toosten en klinken met dure champagne.
Maar nooit langer dan een half uurtje. Vluchtig, wat kunstelig en gegeneerd afscheid nemen, met een glas dat vaak nog niet half leeg is. Bij het arriveren van nieuw bezoek, om "plaats te maken" of, bij gebrek daaraan, onder het mom dat de mama moet kunnen rusten. En dan weg, weg, weg. Tranen die nipt bedwongen worden tot op de ziekenhuisparking. En die dan stromen, heel de rit terug, geluidloos om Vedette niet wakker te maken. Thuis komen en samen met Vedette in bed kruipen. Vastklampen aan elkaar, alsof we helemaal alleen zijn op de planeet. Wensen dat ze terug veilig in mijn buik zat, zodat we het nog eens konden over doen, maar dan voor echt deze keer, zoals het had moeten zijn.
Gelukkige gezinstafereeltjes, kersverse ouders die samen genieten van hun nieuwe gezin, mannen die lief zijn en bezorgd om hun vrouw, die trots hun creatie laten bewonderen. Het deed nog meer pijn dan bevallen zelf.
Nu is het anders. Omdat ik weet dat mama's en papa's elkaar niet graag moeten zien om elk afzonderlijk stapelverliefd te zijn op hun kind. Omdat een koud en rommelig huis waar je in thuis komt na het kraamverblijf toch een warm nest kan worden. Omdat die eerste moeilijke dagen in het niet vallen bij al die mooie dagen die er daarna nog komen. Omdat een fysiek en emotioneel zwaar gehavend lijf weer helemaal herstelt. Omdat het allemaal nog goed is gekomen.
Volgende week, of iets later, ga ik mijn tranen weer moeten bedwingen. Maar niet meer uit zelfmedelijden of verdriet voor Vedette. Maar omdat ik besef wat een kostbaar wonder er in mijn armen ligt. En om al die levens die weer zoveel rijker zijn geworden.
Ik kijk er alvast naar uit en zet mijn Kleenex al gereed.
Mr. Nobody (Jaco Van Dormael, 2009) vertelt het verhaal van Nemo, 118 jaar in 2092 en de laatste sterfelijke mens op aarde. In zijn laatste uren vertelt hij zijn levensverhaal aan een journalist. Tijdens dit verhaal wordt er steeds gefocust op 3 keerpunten in zijn leven. Op 9-jarige leeftijd, wanneer zijn ouders scheiden, op 16-jarige leeftijd als verliefde puber en op 34-jarige leeftijd in de bloei van zijn leven. Het verwarrende is dat Nemo steeds switcht tussen 3 levenspaden die een combinatie zijn van de keuzes die hij op de 3 keerpunten heeft gemaakt.
Ofwel blijft hij bij zijn vader in een voorstadje, en draait zijn jeugd volledig rond de verzorging van deze steeds dieper wegglijdende man. Ofwel verhuist hij mee met zijn moeder naar de grote stad en wordt hij een verwende, onhandelbare puber.
Als hij 16 is kiest hij voor zijn immer depressieve jeugdliefde Elise, terwijl hij in een parallel universum passioneel verliefd wordt op zijn stiefzus. In de derde verhaallijn huwt hij een rustige, stabiele vrouw die hem steunt wanneer hij een succesvol schrijver wordt. Elk van deze keuzes op 9-jarige en 16-jarige leeftijd leiden tot een ander leven op 34, maar met quasi hetzelfde eindresultaat.
De essentie van de film is dat er geen "goede" of "slechte" keuzes zijn, maar dat elke keuze leidt tot een levenspad dat volledig gelijkwaardig is aan alle andere mogelijke levens.
Een aanrader voor wie al eens twijfelt aan zijn twijfels om wat had kunnen zijn.
Vanavond is het van dat. Binnen 2 uur breng ik Vedette naar haar papa. Werk dan mijn hele lijst af die ik speciaal heb laten liggen, zodat ik haar niet te veel kan missen. En rond 6 uur beginnen de problemen. Een jeans met een topje of een geraffineerde jurk met hoge laarzen? Of toch maar een knielange rok met rolkraagtrui en pumps? Ik heb niet echt een vaste stijl. Context en mood-van-de-dag zijn meestal doorslaggevend. Alsook beschikbaarheid van gewassen en gestreken goed.
Een paar jaar geleden waren dit ongeveer de grootste uitdagingen of frustraties van de dag. Met mijn toenmalig perfect maatje 36, strak uitgeslapen gezicht en uitpuilende garderobe, kon ik vaak uren vloeken en omkleden, om dan slechtgezind de deur uit te gaan omdat de perfectie weer eens niet behaald werd.
Nu zijn het luxeproblemen, banaliteiten. Die strakke maat 36 is al lang vervlogen tijd, lichte wallen verraden de slapeloze nachten, en willen of niet, de voorbije 2 jaar hebben hun sporen nagelaten als je in mijn ogen kijkt. Maar ik ben nu op een half uurtje klaar, vloek nooit meer over uiterlijkheden en ga gezwind de deur uit.
Een laatste gedachte voor ik vertrek, "Damn, ik zie er goed uit!". En 't is nog waar ook, zowel van binnen als van buiten deze keer. Niet alleen verstand komt met de jaren.
Mijn huis is een erfstuk van mijn grootouders langs moederszijde. Bijna 10 jaar geleden transformeerden the Ex en ikzelf de bescheiden, verouderde, halfopen bebouwing in een moderne gezinswoning. Vrij strak ingericht maar met voldoende gezelligheid om er ons thuis te voelen. Er werd gepraat, gelachen, ruzie gemaakt en gehuild, knus in de zetel gezeten, gekookt en gegeten, gepoetst en gefeest. Kortom, het was onze thuis. Vedette werd er ongeduldig verwacht en kwam hier voor de eerste keer thuis.
In het voorbije, bewogen 1,5 jaar dat Vedette en ik hier alleen wonen heb ik nog mooiere meubels gekocht, dure gordijnen gehangen, een super shaggy tapijt gelegd, half het huis opnieuw geschilderd, de tuin piekfijn onderhouden, het teaken tuinmeubilair -tig keer afgeschuurd en ingeölied, en alles van boven tot onder gepoetst tot het nog meer blonk dan het uur er voor.
Maar mijn huis is geen thuis. Hoeveel kaarsen ik ook aansteek, kussens en dekens ik leg, Audrey Hepburns van Ikea (lief cadeau van BM) omhoog hang, een nog gezelligere opstelling kies voor de woonkamer (typisch om 2u 's nachts), mijn huis is geen thuis.
Er wordt niet knus in de zetel gezeten of gezellig gekookt en gegeten. Het gelach wordt vooral veroorzaakt door de fratsen van de Teletubbies en mijn Vedette. Er wordt al lang geen ruzie meer gemaakt maar beleefd gecommuniceerd bij de "overdracht" van Vedette. Het gehuil wordt verstopt tot na bedtijd en niemand het ziet of hoort. Het gefeest wordt strak gepland en is eigenlijk meer last dan lust. En na het poetsen is het nog ongezelliger dan toen de rommel de leegte nog wat bedekte.
Met mijn ogen zie ik de mooie meubels, flatscreen, tapijten en gordijnen. Met mijn hart zie ik stukjes ruïne, scherven en brokstukken, herinneringen, geuren en geluiden, verstopt tussen de kussens in de zetel, op het speelgoed in opgewekte kleuren, verspreid over al de rest dat hier staat te blinken.
Mijn huis is geen thuis, mijn thuis is anderhalf jaar geleden mee verdwenen met de rest. De rest vond ik tot mijn verbazing grotendeels terug, maar wat ik altijd als een evidentie had beschouwd is spoorloos.
Colère. Wilde razernij. Gillen en roepen. Alles van de tafel gooien in één wilde onverwachte beweging. Niet opgeven en pas na 25 keer proberen alles keihard op de grond kletsen om dan iets anders te gaan doen. Elke vraag resoluut met "Ja!" of "Nee!" beantwoorden en daar nooit meer van afwijken. Tanden op elkaar klemmen, een geprononceerde kin in de lucht gooien en 2 heldere ogen die provocerend door alles heen kijken. De kracht van iemand die minstens 2 keer zo oud is en minachtend lachen bij elke dreigende straf.
"Goh, daar gaat ge nog iets mee voor hebben!". Ik zucht - gespeeld - en beaam braafjes. Ik corrigeer Supernanny-gewijs, op een gemaakte Wendy-Bosmans-toon.
Maar van binnen zit ik uitbundig te lachen, 't is er één van mij, wat hadden jullie nu gedacht?
Ik ben een "moeilijke". Ik weet dat van mijzelf. Maar ik kan van-zijn-leven niet geloven dat bepaalde datingsitebewoners ook maar één vrouw kunnen bekoren met hun profiel. Guys, please! De volgende zaken zijn not done, zelfs als je je pijlen richt op minder moeilijke madammen:
- Met je blote kippenborst en een rood aangelopen, maar zeer serieus gezicht op je profiel staan, daarbij je niet bestaande bovenlijfspieren opspannend - 15 foto's op je profiel zetten met je kids die erg ongelukkig kijken, met jou in het midden, waarbij jezelf de geslagen puppy-look hanteert - Niet lachen, maar dan ook nooit, op geen enkele foto, noch in de beschrijving van jezelf, en waarschijnlijk ook nooit in het echt - Er in slagen om in één zin 3 schrijffouten te zetten - Je intro beginnen met "Het zal hier ook wel weer niks zijn, ben al zo dikwijls belogen en bedrogen. Ik geloof nergens meer in. Maar allez vooruit, ge weet nooit..." - Zelf geen diploma hebben, roken als een ketter en een stevige drinker zijn, alleen via je TV passief sporten, met alle gevolgen vandien op je lichaam, maar dan wel van je ideale "vrouwtje" eisen dat ze rocket scientist is, rookt noch drinkt, sport als een freak en een dito lichaam heeft - Of nog erger: goed opgeleid zijn maar enkel vrouwen met hoogstens een middelbaar diploma willen, zodat je je lekker superieur kan voelen
Maar bon, zoals reeds gezegd zitten er ook interessante mannen bij, en ondertussen heb ik al veel kunnen grinniken en "next" klikken.
Zoals een aandachtige lezer weet, zit ik al even "zonder". Maar dat is nog niet zo heel erg lang. Na een klein jaartje single te zijn geweest werd ik steeds beter bevriend met mijn overbuur (BM). We gingen naar dezelfde middelbare school, woonden al 7 jaar tegenover elkaar, waren beide single, en als klap op de vuurpijl werkten we ook nog eens in aanpalende gebouwen. Dichter bij elkaar kan het lot je niet brengen, onder bepaalde omstandigheden. Na een aantal maanden gebeurde dan ook het onvermijdelijke, werd er wat gedate en gekust, en leek het een goed idee om een relatie te beginnen. BM is een fijne kerel, oprecht en betrouwbaar, en een respectvolle partner. Dankzij hem kreeg ik terug vertrouwen in mezelf en in (sommige ) mannen. We deelden veel interesses en BM was goed voor Vedette. Ik was voor het eerst sinds lang terug gelukkig.
Maar het was te vroeg en ik was nog niet sterk genoeg om de relatie mee te sturen en in te grijpen bij zaken die ik niet zo leuk vond. De liefde was na een klein jaar uitgedoofd langs beide kanten. Meningsverschillen rond de opvoeding van Vedette en levensstijl hebben ons uiteindelijk de das om gedaan. Het was een tijdje vervelend om een ex aan de overkant van de straat te hebben. Een week of 2 of zo. Want daarna zijn we er toch in geslaagd om normaal contact te hebben, ook al is dat niet zo veel of diepgaand meer. Maar op BM kan ik tellen (als hij eens thuis is ). BM die is ok. En ik hoop dat hij dat blijft.
The following takes place between 7 pm and 8 pm in the bathroom:
- Mamaa, ikke zwjemme!! (doet dit ondertussen voor in bad) - Wil je graag gaan zwemmen, schat? - Jaaaa, paapaa mee!! - Wil je morgen graag met papa gaan zwemmen? - Jaaa, MM mee (groener gras van the Ex, a.k.a. MegaMindy (MM)) - Oh, leuk mag ze ook mee? - Jaaa, en maamaa ook mee!! - Euh, dat gaat niet he, schat... - Nee, maamaa werken - Jaaa, mama moet morgen veel werken.. *Thank God*
Na mijn ervaringen op 's lands bekendste datingsite, besloot ik begin deze week mijn kans te wagen op het jongere en hippere broertje dat onlangs het journaal haalde. Persoonlijk zie ik niet veel verschil, al ben ik er toch een drie-tal interessante types tegengekomen Maar daar gaat het nu niet over
Na enkele aangepaste regionale zoekopdrachten zie ik plots een bekende kop opduiken (foto's zijn op deze site verplicht als je wil communiceren). Het is al eerder gebeurd en meestal is het hilarisch. Ik durf ze al wel eens laten "bijten" om dan tactvol te zeggen dat ik denk dat ik ze ken, en ze misschien beter wat "kalmeren" om genante toestanden aan de schoolpoort of in het lokale sfeercafé te vermijden. Maar deze keer dus niet. Ik zie Y., de getrouwde wederhelft van een oude vriendin, en papa van hun zoontje van nog geen jaar. Even dringt het nog niet tot me door en probeer ik te relativeren dat er op deze site ook gewoon "vrienden" kunnen gezocht worden. Maar Y. heeft al veel vrienden. En Y. is een recidivist, want Y. heeft al eens een affaire gehad die via een ander internetmedium is uitgekomen.
Wanneer ik zijn profiel bekijk, zie ik dat hij meer dan 600 bezoekers per maand heeft, geen relatiestatus heeft ingevuld en niks bij "kinderen" gezet heeft. Hij woont in een huis onder de vorm "Andere". Hij heeft een "Hogeschooldiploma" en is zogezegd "Manager". Over de laatste twee zaken heb ik gezwegen, maar in een vriendelijk mailtje heb ik hem er aan herinnerd dat zijn relatiestatus "Getrouwd" is, er bij kinderen "Ik heb al kinderen" moet staan en dat hij "Met partner" in een huis woont. Y. heeft me de dag erna geblokkeerd en staat op Facebook nog steeds schijnheilig te pronken met mijn vriendin op zijn profielfoto. Hij zal dit (hopelijk of toch?) nooit lezen maar "Y., ik vind je een LOSER, en dan nog één van de grootste soort!"
En de volgende keer dat ik bij jou en je gelukkige gezinnetje op bezoek ben en jullie mij weer eens beklagen omdat the Ex zo een #%$! is, ga ik heel hard bijten. Van mij af- of op mijn tong, ik ben er nog niet uit.
En dan zit je daar, wanneer de grootste storm gaan liggen is. Vedette in dromenland, huishouden onder controle, sowieso half vergroeid met je PC en niks op de buis. Voor je het beseft heb je een datingprofiel aangemaakt op een bekende datingsite. Zelfs zonder foto's kan je de instroom van winkende, chattende en mailende kandidaten nauwelijks bijhouden. Heel veel kaf maar ook wat koren. Van meer dan 500 mannen op vier dagen is er eentje overgebleven en daar ga ik binnenkort mee op stap. Hij is de enige die nooit om een foto gevraagd heeft terwijl hij er zelf best cute uitziet en oprecht interessant lijkt. BTW, na 4 dagen ben ik gillend weggerend van de datingsite. Een handgreep uit de redenen daarvoor:
- V, 40+, kunstenaar, vraagt na enkele normale berichten of ik zin heb om met hem en zijn vrouw een potje te *worstelen* - A, 36, IT, gilt na 3 dagen mailcontact dat ik niet weet wat ik wil omdat ik niet steeds binnen de 2 minuten antwoord op zijn ca. 50 mails per dag, en gooit meteen zijn kids in de strijd, die nu zó ontgoocheld gaan zijn want hun speelgoed stond al kaar om met mijn Vedette te spelen - L, 40, stalkt me elke middag met uitnodigingen om een "sensuele koffie" te gaan drinken - T, 43, wil van bil, hier en nu, met medeweten van zijn vrouw omdat ze "ziek" is
En dit x 100 ongeveer Spijtig van het vooruitbetaalde bedrag voor een maand. Maar na 4 dagen had ik het wel gehad.
Hoe ben ik hier gekomen? Ik vraag het me soms (gelukkig steeds minder vaak op een existentiële manier) ook af. Twee jaar en negen maanden geleden kreeg ik de "verrassing" - maar ook de mooiste cadeau - van mijn leven. Mijn dochter (a.k.a. Vedette), nu net 2, maakte van een verwende carrièremadam de gelukkigste mama van de wereld. Haar papa (a.k.a. the Ex) vond het gras groener aan de andere kant, en ging zes maanden later - onder lichte dwang weliswaar - weg. Het huis mocht ik houden, en Vedette voor het grootste stuk ook, maar hij nam veel andere dingen mee, zoals hoop, zorgeloosheid, vertrouwen en het ideaalbeeld van een "happy family".
Anderhalf jaar later gaat het veel beter, vaak zelfs heel goed. En soms ook niet. Maar het verleden is voorbij en afgesloten. Losgelaten en vergeven. En elke dag is het begin van de toekomst, met vallen en opstaan.
Na lang twijfelen ben ik er toch maar aan begonnen. Omdat de originele S30S (http://single30something.skynetblogs.be/) al even geen S30S is en haar story een verdiende happy ending heeft gekregen. Omdat veel zaken vaak grappiger zijn en gemakkelijker te relativeren vallen als je ze vanop een afstand (vanop je PC bvb.) bekijkt. En omdat ik er zin in heb
Ik ben Axelle, 30-something, single, full-time mama met (poging tot) carrière in IT. Met ups en downs, hopend en wachtend maar niet goed wetend waarop...
Yes! She did it again!
Mijn huis is een erfstuk van mijn grootouders langs moederszijde. Bijna 10 jaar geleden transformeerden the Ex en ikzelf de bescheiden, verouderde, halfopen bebouwing in een moderne gezinswoning. Vrij strak ingericht maar met voldoende gezelligheid om er ons thuis te voelen. Er werd gepraat, gelachen, ruzie gemaakt en gehuild, knus in de zetel gezeten, gekookt en gegeten, gepoetst en gefeest. Kortom, het was onze thuis. Vedette werd er ongeduldig verwacht en kwam hier voor de eerste keer thuis.
Na mijn ervaringen op 's lands bekendste datingsite, besloot ik begin deze week mijn kans te wagen op het jongere en hippere broertje dat onlangs het journaal haalde. Persoonlijk zie ik niet veel verschil, al ben ik er toch een drie-tal interessante types tegengekomen 
En dan zit je daar, wanneer de grootste storm gaan liggen is. Vedette in dromenland, huishouden onder controle, sowieso half vergroeid met je PC en niks op de buis. Voor je het beseft heb je een datingprofiel aangemaakt op een bekende datingsite. Zelfs zonder foto's kan je de instroom van winkende, chattende en mailende kandidaten nauwelijks bijhouden. Heel veel kaf maar ook wat koren. Van meer dan 500 mannen op vier dagen is er eentje overgebleven en daar ga ik binnenkort mee op stap. Hij is de enige die nooit om een foto gevraagd heeft terwijl hij er zelf best cute uitziet en oprecht interessant lijkt. BTW, na 4 dagen ben ik gillend weggerend van de datingsite. Een handgreep uit de redenen daarvoor:
Spijtig van het vooruitbetaalde bedrag voor een maand. Maar na 4 dagen had ik het wel gehad.
Hoe ben ik hier gekomen? Ik vraag het me soms (gelukkig steeds minder vaak op een existentiële manier) ook af. Twee jaar en negen maanden geleden kreeg ik de "verrassing" - maar ook de mooiste cadeau - van mijn leven. Mijn dochter (a.k.a. Vedette), nu net 2, maakte van een verwende carrièremadam de gelukkigste mama van de wereld. Haar papa (a.k.a. the Ex) vond het gras groener aan de andere kant, en ging zes maanden later - onder lichte dwang weliswaar - weg. Het huis mocht ik houden, en Vedette voor het grootste stuk ook, maar hij nam veel andere dingen mee, zoals hoop, zorgeloosheid, vertrouwen en het ideaalbeeld van een "happy family". 
