SINGLE 30-SOMETHING, MAMA EN IT CONSULTANT. HILARISCHE UPS EN LEGENDARISCHE DOWNS, MET VALLEN EN OPSTAAN, EN AL EENS BLIJVEN LIGGEN.
15-02-2012
ALICE IN DATELAND: YOU'RE A LOSER!
Na mijn ervaringen op 's lands bekendste datingsite, besloot ik begin deze week mijn kans te wagen op het jongere en hippere broertje dat onlangs het journaal haalde. Persoonlijk zie ik niet veel verschil, al ben ik er toch een drie-tal interessante types tegengekomen Maar daar gaat het nu niet over
Na enkele aangepaste regionale zoekopdrachten zie ik plots een bekende kop opduiken (foto's zijn op deze site verplicht als je wil communiceren). Het is al eerder gebeurd en meestal is het hilarisch. Ik durf ze al wel eens laten "bijten" om dan tactvol te zeggen dat ik denk dat ik ze ken, en ze misschien beter wat "kalmeren" om genante toestanden aan de schoolpoort of in het lokale sfeercafé te vermijden. Maar deze keer dus niet. Ik zie Y., de getrouwde wederhelft van een oude vriendin, en papa van hun zoontje van nog geen jaar. Even dringt het nog niet tot me door en probeer ik te relativeren dat er op deze site ook gewoon "vrienden" kunnen gezocht worden. Maar Y. heeft al veel vrienden. En Y. is een recidivist, want Y. heeft al eens een affaire gehad die via een ander internetmedium is uitgekomen.
Wanneer ik zijn profiel bekijk, zie ik dat hij meer dan 600 bezoekers per maand heeft, geen relatiestatus heeft ingevuld en niks bij "kinderen" gezet heeft. Hij woont in een huis onder de vorm "Andere". Hij heeft een "Hogeschooldiploma" en is zogezegd "Manager". Over de laatste twee zaken heb ik gezwegen, maar in een vriendelijk mailtje heb ik hem er aan herinnerd dat zijn relatiestatus "Getrouwd" is, er bij kinderen "Ik heb al kinderen" moet staan en dat hij "Met partner" in een huis woont. Y. heeft me de dag erna geblokkeerd en staat op Facebook nog steeds schijnheilig te pronken met mijn vriendin op zijn profielfoto. Hij zal dit (hopelijk of toch?) nooit lezen maar "Y., ik vind je een LOSER, en dan nog één van de grootste soort!"
En de volgende keer dat ik bij jou en je gelukkige gezinnetje op bezoek ben en jullie mij weer eens beklagen omdat the Ex zo een #%$! is, ga ik heel hard bijten. Van mij af- of op mijn tong, ik ben er nog niet uit.
En dan zit je daar, wanneer de grootste storm gaan liggen is. Vedette in dromenland, huishouden onder controle, sowieso half vergroeid met je PC en niks op de buis. Voor je het beseft heb je een datingprofiel aangemaakt op een bekende datingsite. Zelfs zonder foto's kan je de instroom van winkende, chattende en mailende kandidaten nauwelijks bijhouden. Heel veel kaf maar ook wat koren. Van meer dan 500 mannen op vier dagen is er eentje overgebleven en daar ga ik binnenkort mee op stap. Hij is de enige die nooit om een foto gevraagd heeft terwijl hij er zelf best cute uitziet en oprecht interessant lijkt. BTW, na 4 dagen ben ik gillend weggerend van de datingsite. Een handgreep uit de redenen daarvoor:
- V, 40+, kunstenaar, vraagt na enkele normale berichten of ik zin heb om met hem en zijn vrouw een potje te *worstelen* - A, 36, IT, gilt na 3 dagen mailcontact dat ik niet weet wat ik wil omdat ik niet steeds binnen de 2 minuten antwoord op zijn ca. 50 mails per dag, en gooit meteen zijn kids in de strijd, die nu zó ontgoocheld gaan zijn want hun speelgoed stond al kaar om met mijn Vedette te spelen - L, 40, stalkt me elke middag met uitnodigingen om een "sensuele koffie" te gaan drinken - T, 43, wil van bil, hier en nu, met medeweten van zijn vrouw omdat ze "ziek" is
En dit x 100 ongeveer Spijtig van het vooruitbetaalde bedrag voor een maand. Maar na 4 dagen had ik het wel gehad.
Hoe ben ik hier gekomen? Ik vraag het me soms (gelukkig steeds minder vaak op een existentiële manier) ook af. Twee jaar en negen maanden geleden kreeg ik de "verrassing" - maar ook de mooiste cadeau - van mijn leven. Mijn dochter (a.k.a. Vedette), nu net 2, maakte van een verwende carrièremadam de gelukkigste mama van de wereld. Haar papa (a.k.a. the Ex) vond het gras groener aan de andere kant, en ging zes maanden later - onder lichte dwang weliswaar - weg. Het huis mocht ik houden, en Vedette voor het grootste stuk ook, maar hij nam veel andere dingen mee, zoals hoop, zorgeloosheid, vertrouwen en het ideaalbeeld van een "happy family".
Anderhalf jaar later gaat het veel beter, vaak zelfs heel goed. En soms ook niet. Maar het verleden is voorbij en afgesloten. Losgelaten en vergeven. En elke dag is het begin van de toekomst, met vallen en opstaan.
Na lang twijfelen ben ik er toch maar aan begonnen. Omdat de originele S30S (http://single30something.skynetblogs.be/) al even geen S30S is en haar story een verdiende happy ending heeft gekregen. Omdat veel zaken vaak grappiger zijn en gemakkelijker te relativeren vallen als je ze vanop een afstand (vanop je PC bvb.) bekijkt. En omdat ik er zin in heb
Ik ben Axelle, 30-something, single, full-time mama met (poging tot) carrière in IT. Met ups en downs, hopend en wachtend maar niet goed wetend waarop...
Na mijn ervaringen op 's lands bekendste datingsite, besloot ik begin deze week mijn kans te wagen op het jongere en hippere broertje dat onlangs het journaal haalde. Persoonlijk zie ik niet veel verschil, al ben ik er toch een drie-tal interessante types tegengekomen 
Maar daar gaat het nu niet over 
En dan zit je daar, wanneer de grootste storm gaan liggen is. Vedette in dromenland, huishouden onder controle, sowieso half vergroeid met je PC en niks op de buis. Voor je het beseft heb je een datingprofiel aangemaakt op een bekende datingsite. Zelfs zonder foto's kan je de instroom van winkende, chattende en mailende kandidaten nauwelijks bijhouden. Heel veel kaf maar ook wat koren. Van meer dan 500 mannen op vier dagen is er eentje overgebleven en daar ga ik binnenkort mee op stap. Hij is de enige die nooit om een foto gevraagd heeft terwijl hij er zelf best cute uitziet en oprecht interessant lijkt. BTW, na 4 dagen ben ik gillend weggerend van de datingsite. Een handgreep uit de redenen daarvoor:
Spijtig van het vooruitbetaalde bedrag voor een maand. Maar na 4 dagen had ik het wel gehad.
Hoe ben ik hier gekomen? Ik vraag het me soms (gelukkig steeds minder vaak op een existentiële manier) ook af. Twee jaar en negen maanden geleden kreeg ik de "verrassing" - maar ook de mooiste cadeau - van mijn leven. Mijn dochter (a.k.a. Vedette), nu net 2, maakte van een verwende carrièremadam de gelukkigste mama van de wereld. Haar papa (a.k.a. the Ex) vond het gras groener aan de andere kant, en ging zes maanden later - onder lichte dwang weliswaar - weg. Het huis mocht ik houden, en Vedette voor het grootste stuk ook, maar hij nam veel andere dingen mee, zoals hoop, zorgeloosheid, vertrouwen en het ideaalbeeld van een "happy family". 
