SINGLE 30-SOMETHING, MAMA EN IT CONSULTANT. HILARISCHE UPS EN LEGENDARISCHE DOWNS, MET VALLEN EN OPSTAAN, EN AL EENS BLIJVEN LIGGEN.
19-02-2012
MR. SANDMAN
Ik ben een dromer. Niet overdag, tenzij ik verliefd ben, en dan zijn het er die niet voor publicatie geschikt zijn. Maar 's nachts wordt er heel wat afgedroomd. Het laatste jaar hoofdzakelijk over grote huizen in totaal verschillende stijlen, met heel veel verdiepingen die er allemaal netjes, gezellig en mooi ingericht uitzien. Tot je in de kelder komt, en er enkel open grond ligt, vol uitstekende wortels van oude bomen, die tevergeefs bedekt zijn met smoezelige tapijtjes.
Er zijn ook fijne dromen waar ik dankbaar om ben dat ze voorbij kwamen. De afgelopen jaren bijvoorbeeld, zijn 3 van mijn grootouders afscheid komen nemen, toen ze er al lang niet meer waren. De ene in een oranje Twin-Peaks-achtige hotelkamer zonder ramen, waar we heel de nacht samen hebben gezeten. Hij mij goede raad gevend, rustig en tevreden. Ik hem bedankend voor de liefde en zorgzaamheid waar hij mij samen heeft mee-opgevoed, ook al was er geen bloedband. De andere mij wat gegeneerd knuffelend, zonder veel woorden, een zachte gebronzeerde huid, de geur van groene Michel zonder filter en Nivea-aftershave, zoals hij echt was. Om in te halen dat ik aan de andere kant van de wereld zat toen hij is weggegaan. De laatste, die altijd ongelukkig is geweest en niemand ooit liefde kon geven (buiten mij dan) omdat ze dat zelf nooit gekend had, zag er stralend en zo blij uit. Ik heb ze beide afzonderlijk rondgeleid in hun huis waar ik nu woon. Glunderend, apetrots waren ze.
Een paar weken geleden schoot ik angstig wakker uit een droomloze slaap. Oef, nog maar 6u, ik kan nog even blijven liggen. Half soezend hoor ik de sleutel in het slot van de voordeur gaan. "Damn, inbrekers" schiet er door mijn hoofd, tot ik mezelf er aan herinner dat hij nacht-af komt. De voordeur gaat open en weer toe. Even later, geruisloze voetstappen op de trap, een deur die zachtjes open gaat, om mij niet wakker te maken. Hij kruipt voorzichtig naast mij in bed, enkel een boxershort aan, zoals altijd. We praten niet, maar ik nestel mij in zijn arm, mijn hoofd op de warme borstkas waar ik elk detail van ken. Net genoeg borsthaar om de titel Man te mogen dragen, een kuiltje tussen zijn onderste ribben waar juist 3 vingers in passen, een vertrouwde geur. Hij houdt mij stevig vast.
En dan merk ik dat hij huilt. Hartverscheurend, zoals ik hem nog nooit heb weten doen. Mijn-hart-verscheurend, zoals ik hem zo vaak heb weten doen. Hij moet weg. Ze gaan hem zometeen komen halen. Hij weet dat. Ik weet dat. "Of ik niks kan doen om ze tegen te houden, om hem hier te houden". Ik antwoord niet, ik ben verlamd en blijf gewoon liggen, mijn 3 vingers in dat kuiltje. Zijn borstkas nat van tranen en dat verscheurd hart. En dan is het tijd en gaat hij weg. Niet bruusk of dramatisch. Hij staat ook niet op. Hij dooft gewoon uit, zachtjes maar definitief, tot er niks meer is waar ik in lig.
Ik schiet angstig wakker, 2u37, badend in het zweet; kussen, gezicht en haren nat van tranen. Tranen waar ik zo lang op gewacht heb en die nog een paar uur blijven komen, tot ik weer in slaap sukkel. Hij is echt weg, denk ik bij mezelf. Die man die daar lag en al jaren geleden ophield te bestaan, is nu ook bij mij weg.
's Ochtends word ik goedgezind wakker, met een gemoed dat veel minder zwaar is dan de avond er voor. Eén dat 1m78 en 81 kilo minder zwaar is, om precies te zijn. Ik ben na die nacht nooit meer kwaad geweest om wat er tussen ons gebeurd is. Heb "ons" nooit meer gemist en er geen traan meer om gelaten. Allez, misschien nog eentje, terwijl ik het opschrijf.
