SINGLE 30-SOMETHING, MAMA EN IT CONSULTANT. HILARISCHE UPS EN LEGENDARISCHE DOWNS, MET VALLEN EN OPSTAAN, EN AL EENS BLIJVEN LIGGEN.
27-04-2012
NONKEL RIKSKE
Een paar uur geleden kreeg mijn vader een niet geheel onverwacht telefoontje. De oudste broer van zijn vader die er zelf al lang niet meer is, was zopas gestorven. Nog maar een week geleden werd bij "Nonkel Rikske", zoals we hem de laatste jaren noemden, terminale kanker vastgesteld. Slechts een week later stierf hij, 84 jaar oud, omringd door zijn 3 zussen en broer.
De laatste 10 jaar was hij een troosteloze, depressieve man die vaker niet dan wel in onze realiteit leefde. Mede het gevolg van de 10 jaar daarvoor, toen hij tot de laatste snik zelf gezorgd had voor de dementerende vrouw van wie hij zielsveel hield.
Tot twintig jaar geleden waren ze samen een fier, koket koppel zonder kinderen. Bewust kinderloos, omdat zijn vrouw er voor koos om te gaan werken en dat in die tijd twee overenigbare zaken waren. Ze hadden het heel erg goed samen en waren relatief welgesteld door hun toen zeldzame dubbel inkomen.
Toen hij twintig jaar geleden de schoolbanken als leraar middelbaar onderwijs vaarwel zei, zouden ze nog meer gaan genieten van hun tijd samen. Nog geen jaar later werd bij haar Alzheimer vastgesteld en ging het snel berg af met haar. Hij was tot het allerlaatste moment aan haar zij. De laatste jaren noemde ze hem "papaake", want zelf was ze 10 en hij zag er uit als een oude man. Hij speelde die rol met bravoure mee.
Ik zie ze nog haarscherp voor mij, beide in dikke winterjassen en mutsen ingeduffeld, uren en jaren aan een stuk wandelend in het dorp. Zij hem - vaak angstig - als zijn dochter van 10, aanklampend. Hij haar troostend en geruststellend, omdat ze zoals elke dag net had ontdekt dat haar mama en papa er niet meer waren en ze al lang niet meer in de Spiegelstraat woonde. "Dit is mijn papaake" zei ze dan altijd tegen mijn ouders, bij wie ze tijdens de wandelingen regelmatig pauzeerden, "en ik zie hem toch zo graag, mijn lief papaake". Iedereen speelde mee, "papaake" kon er zelfs mee lachen met zijn typische lachje. Maar zijn ogen werden dan ook altijd rood en vochtig, en we wisten dan dat het niet lang zou duren of ze zouden huiswaarts keren. Toen zij letterlijk stilletjes was uitgedoofd, werd hij zelf ziek, zowel fysiek als mentaal.
Twee monumenten, twee decennia, totale aftakeling en vernedering, tot er niks meer is. Ik vraag me al een paar uur af of die laatste 20 jaar minder tragisch waren geweest als ze kinderen hadden gehad. Misschien minder eenzaam en zwaar om dragen, alhoewel zijn zussen en broers er altijd waren. En ook al ben ik verdrietig, dit raakt mij dit niet zo diep als een busongeval in Zwitserland met kinderen die ik zelf niet kende, maar voor wie het leven nog moest beginnen.
Het was namelijk genoeg geweest voor Nonkel Rikske. In mijn gedachten hoor ik zijn typische lachje, het enige aan hem dat nooit is verdwenen. Maar toch kan ik niet stoppen met denken "was ik met nieuwjaar maar even langs gegaan"...
Een recente zaterdagnacht, iets na 2u. Zware migrainepijnstillers en 1,5(!) glas whisky hebben mij de das om gedaan. Mijn lijf meer dronken dan mijn mind, maar toch. Hij wil het mij laten zeggen. Want hij vindt dat ik raar doe, anders dan anders. Hij wil mij laten zeggen dat ik van hem hou en een relatie wil. Zodat hij (nog eens) kan zeggen dat hij daar niet klaar voor is en niet eens weet waarom. En dat het moet stoppen omdat mij kwetsen het laatste is wat hij wil.
Maar ik zeg niks, zelfs als zou ik iets willen zeggen, het lukt niet, alsof er iets is kort gesloten vanbinnen. Want ik hou niet genoeg van hem en ik wil geen relatie met hem. Want ik weet, zelfs in deze toestand, dat de laatste weken niet "echt" waren. Geweldige momenten, feestjes, concerten, weekendje weg, wilde nachten, net echt. Maar niet echt. Veel gemeenschappelijk maar niet compatibel.
En toch deed het zeer, véél zeer. Ik ben er een week niet goed van geweest. Ineens leek alles surrealistisch, alsof ik in de Matrix zat. Ik weet niet eens waar dat nu echt aan lag. Misschien aan het feit dat de mo'fo mij zo achterliet, terwijl ik nauwelijks in mijn bed geraakte, en hij normaal altijd erg bezorgd is en goed voor mij zorgt wanneer dat nodig is. Misschien aan het feit dat de meds plus alcohol cocktail ervoor zorgde dat mijn brains mijn hart nog eens tegenkwamen en de sfeer tussen beide bezwaarlijk "goed" te noemen viel. Misschien aan het feit dat al die moeite en verwennerij van zijn kant mij soms deden twijfelen of het toch niet een beetje "echt" was en ik daardoor mezelf ook toeliet om er "echt" van te genieten.
Ik heb hem een dag of 2 genegeerd. En aangezien hij een man is werd hij daar zeer ambetant/nieuwsgierig van (always, everywhere 100% efficient). En toen heb ik het hem gezegd. Dat niet elke vrouw op een relatie met hem zit te wachten en dat hij mij maar wat minder moest verwennen. Niet dat dat iets uithaalde. "Hij doet zo graag leuke dingen met mij". Ik ook met hem, maar ik ga toch wat voorzichtiger zijn. Want de Matrix is enkel cool op TV.
Dat was het overheersende gevoel na het lezen van Felicity
Huffmans (Lynette uit Desperate Housewives) artikels over mother guilt. De artikels lees je hier en hier.
Een gevoel waar ik het de laatste weken best lastig mee heb.
Dat ik niet blijer ben als ik bij mijn lieve, geweldige
dochter die mij op handjes draagt ben.
Dat ik me schuldig voel wanneer ik niet bij haar ben, of het
nu werk-gerelateerd of fun-gerelateerd is.
Felicity beschrijft haarfijn dat wanneer ze bij haar gezin
thuis komt na het werk, ze liefst zo snel mogelijk terug weg zou rennen.
Maar ook dat ze nergens liever dan bij haar kids zou willen
zijn wanneer ze op de set staat, terwijl ze haar job héél graag doet.
Dat het typisch 4 uur duurt tot de drang om van hier naar
daar te rennen opkomt.
Dat het haar zoooo veel moeite kost om met die geweldige
kids iets te gaan doen na een zware dag, en dat die kids dan ook nog vervelend doen
en ondankbaar zijn.
Dat het zij OF de kids is die plezier hebben, niet zij EN de
kids (alhoewel het lijkt te beteren met de leeftijd )
Dat het sommige vrouwen lukt de mother guilt van zich af te zetten
als ze zich spiegelen aan mannen (verhouding mother guilt man/vrouw: 0%-97%),
maar haar dus niet.
Dat ze als compensatie die kids onredelijk verwent met snoep
als avondeten en teveel TV, en daarna zelf met een scotch in bed kruipt.
Oef, ik ben dus niet alleen of gestoord. Meer zelfs: ik ben
een desperate housewife!
Peroonlijk wil ik hier graag enkel iets schrijven als ik
iets te vertellen heb.
Hence, de kleine pauze
Maar voor u en mezelf misschien toch een kleine samenvatting
van de laatste anderhalve maand:
- Teveel gefeest en op stap geweest met alle positieve
en negatieve gevolgen van dien - Te weinig werk op het werk - Te veel werk thuis - Te weinig geslapen - Daarna te veel geslapen - Te veel gegeten en gedronken - Daarna te weinig gegeten en wat minder gedronken - Back in shape (-3kg) ondanks veel te weinig
gesport - Geen vermeldenswaardige dates en ook geen lid
meer van welk datemedium what so ever
7 maart 2010, dag op dag 2 jaar geleden. De eerste nacht (en de enige) dat the Ex, Vedette en ik in één kamer slapen. Tot dan sliepen Vedette en ik beneden, want the Ex "heeft zijn nachtrust nodig", voor zijn zware job. Die avond dring ik aan, wij slapen ook boven. Ik ben uitgeput. Een maand met maximum 4 uur slaap per 24 uur, soms meer dan 8 borstvoedingen per dag. Na een zware bevalling van 20 uur en een resem complicaties waarbij ik 2 keer bijna het loodje legde. En zonder enige emotionele steun of liefde, want the Ex doet weer raar. "Aanpassingsproblemen" maak ik mezelf wijs, ook al is hij qua verdacht gedrag niet aan zijn proefstuk toe.
Die nacht slaapt enkel ons Vedette. Na uren aandringen en alle mogelijke verklaringen af te gaan, breekt hij. Ik had het al geraden, alhoewel hij het toen hardnekkig ontkende. Hij heeft wéér gevoelens voor MM, en al een tijdje. Het is wéér bezig. Al sinds ik hoogzwanger ben. En hij is bang, heel bang dat ik samen met Vedette ga weg gaan. Ik voel me verstijven en mijn hart lijkt te stoppen met kloppen. Maar tegelijk denk ik - door alle emoties heen -, "Ik weg gaan? Forget it! Jij moet hier weg, weg bij ons, jij hoort hier niet".
Hij heeft het nog 6 maanden uitgehouden. Maar voor mij had hij die nacht al mogen gaan, ik was toch al weg.
Na te weinig en te kalm, belooft deze maand véél spannender te worden. Elk weekend staat zo goed als volgepland. En mijn weekends duren 3 dagen , nog tot Vedette naar school gaat in september.
Morgen moet er geshopt worden en ga ik met Vedette naar onze lokale wonderdokter en osteopaat. In de vroege avond worden we verwacht op een verjaardagsfeest op mijn oude universiteit. Daarna, als Vedette in dromenland is, komt er nog een vriend op bezoek. Zaterdagnamiddag probeer ik bij BizzyB nog wat babyspullen af te leveren. 's Avonds gaat Vedette naar papa en ga ik met mijn sport-vriendinnen lekker eten en daarna dansen in een volledig foute keet. Zondag gaan we schoenen kopen voor Vedette en samen rusten
Ondertussen probeer ik in mijn hoofd, op elk vrij moment, een oplossing te vinden voor een wiskundig probleem waar ik mijn werkweek vanavond mee afrondde: hoe bereken ik een vast (n) aantal (x,y) coördinaten op een GPS route tussen twee locaties op een kaart, die deze route in n gelijke delen verdeelt? (Mail maar als u een serieuze oplossing kan aanbieden )
Gisteren leerde ik één van mijn zeldzame vrouwelijke collega's nog wat beter kennen. Tijdens onze pauzes raakten we al eens aan de praat. Een jaar of 10 geleden kwam ze vanuit een Oost-Blokland in België toe, met enkel wat plastic zakken. Haar diploma van bio-ingenieur was hier geen bal waard en ze sprak geen woord Nederlands of Engels. Dus ging ze aan de slag als arbeidster in een champignonkwekerij. Lange, zware dagen die ze 's avonds nog eens langer maakte met avondonderwijs in Engels, Nederlands en Informatica.
Vandaag zit ze een paar bureaus verder dan mij en is er geen enkel gebied waarop ze moet onder doen. Ze komt wat koel over soms, maar misschien ligt dat aan de typische tongval van haar verder vlekkeloos Nederlands. Een straffe madame zoals ik dat noem, die de vruchten plukt van al haar harde werk en doorzettingsvermogen. Iemand die het allemaal netjes voor mekaar heeft.
Toen ik haar gisteren vroeg of ze kinderen had, ontkende ze dat met klem. "Nu ja", zegt ze emotieloos, "mijn man heeft er 2". Eén van 27 en één van 13, die haar het leven danig zuur maken en een hartsgrondige hekel aan haar hebben. "Het is te laat", zegt ze droog, "ik ben al 36". Ik verzeker haar dat ze dan nog wel een paar jaar heeft. "Het kan er niet meer bij" zegt ze. En ze vertelt op haar eigen nuchtere manier, dat haar man een paar jaar geleden een ongeval heeft gekregen en in een rolstoel zit. Elk vrij moment verzorgt ze hem full-time. Ik verzeker haar dat je zonder kinderen even gelukkig kunt zijn als mét. Zij beaamt. "Ik ben gelukkig" zegt ze, bijna glimachend, "uiteindelijk heeft een vrouw gewoon iets of iemand nodig om voor te zorgen, of dat nu een hond, een kat, of een man is, maakt niet uit." Ik kan dat niet beamen want ik zit zo niet in elkaar. En ik had nooit gedacht dat zij wel zo in elkaar zat. "Maar uw kind maakt u wel heel gelukkig, he" zegt ze nog snel, wanneer ik vertrek. Ik beaam hardnekkig. Ik vertrek naar boven, een beetje gegeneerd. "Luxepaardje" is het enige dat in mij opkomt, terwijl ik een mega-sjot onder mijn eigen gat geef.
Onderweg naar BizzyB om haar nieuwe aanwinst te gaan bewonderen werd ik (weer eens) onaangenaam verrast door een mobiele flitscamera. Ik ga er nog altijd vanuit dat er in een bepaalde perimeter rond flitspalen geen extra snelheidscontroles zijn. Maar de arm der wet redeneert blijkbaar minder mathematisch en zet zich graag op nog geen 2 km van de door mij goedgekende plekken.
Natuurlijk reed ik weer te snel. Niet zoveel te snel als in het pre-Vedette-tijdperk, maar definitely in-de-ordegrootte-van-een-paar-honderd-euro's te snel. Ik heb er dan ook de wagen voor. Want als ik op één gebied een snobistische macha ben, dan is het wel op het gebied van auto's. Nooit-van-z'n-leven zou ik zelf zo'n belachelijk hoog bedrag uitgeven aan iets als een auto. Maar omdat de baas betaalt, haal ik graag het onderste uit de kan. En moet het Duits en duur zijn, en met een A of een B beginnen.
Toen het nog B was, kwam het in realiteit al eens (lees: heel de winter) neer op pathetisch geslip wegens achterwielaandrijving. Nu het A en meer geschikt is voor Vedette en haar hele uitzet, betekent het recent een serieuze hap uit mijn budget (dankzij monsieur Elio).
En toch geniet ik van elk moment dat ik in mijn wagen zit. Zoals hij optrekt, over de baan vliegt, het geluid dat hij maakt, zelfs bij véél te snel helemaal-niet-te-snel aanvoelt, I love it
Als ik een man was, zou ik hoogstwaarschijnlijk zeer klein geschapen zijn
Melancholia (Lars von Trier, 2011) vertelt het verhaal van een kersverse bruid Justine (Kirsten Dunst) die vervalt in een diepgaande melancholische bui tijdens haar huwelijk dat werd georganiseerd door haar zus Claire (Charlotte Gainsbourg) en haar man John (Kiefer Sutherland). In dezelfde periode dreigt de aarde te vergaan door een fatale botsing met de ster Melancholia.
(Wie de film zelf wilt ontdekken, moet nu stoppen met lezen) Om een (héél) lang verhaal kort te maken, gaat de bruidegom er vandoor op het einde van het van-dusk-'till-dawn-durende huwelijksfeest, nadat Justine vrijt met een onbekende, haar baas de huid volscheldt, en het bij ongeveer iedereen die ze kent heeft verkorven. In de periode die volgt vervalt Justine in een diepe depressie. Even lijkt het of de planeet niet zal vergaan, maar uiteindelijk wordt de confrontatie tussen de aarde en Melancholia onvermijdelijk. Sutherland jaagt zich een kogel door het hoofd. Justine, haar zus Claire en diens zoontje blijven alleen achter, samen wachtend op het einde. Tijdens de finale minuten wordt Claire hysterisch maar Justine blijft rustig tot het einde en ondergaat berustend haar lot.
De boodschap die von Trier wilt meegeven is dat depressieve mensen beter reageren op tragische gebeurtenissen omdat ze sowieso altijd het ergste verwachten. Von Trier heeft zelf een zware depressie overwonnen en putte hieruit de inspiratie voor de film. Persoonlijk vind ik deze redenering wat kort door de bocht, maar soit.
De film voldeed niet helemaal aan mijn verwachtingen (die hoog waren, gezien de ijzersterke cast en von Trier's palmares). Desondanks vind ik het een aanrader: Dunst is (zoals altijd) geweldig, de hand held-camerastijl zorgt voor een intiem effect, en de soundtrack is zeer passend (Wagner, Tristan und Isolde). Verwacht alleen niet dat je er blijer van wordt
Yes! She did it again! Zoals verwacht is mijn vriendin BizzyB vandaag mama geworden van een dochter. Na 2 flinke jongens perste ze er vanmiddag gezwind een prachtige meid uit van meer dan 4 kilo!
BizzyB is eigenlijk mijn collega sinds een jaar of 4. Maar omdat ik altijd zo'n venijnig steekje in mijn maag krijg als ik haar "collega" noem, introduceer ik haar al even als mijn vriendin. We hebben ooit een half jaar zo goed als samengewoond op hotel in het buitenland, omdat we beide op hetzelfde project van een veeleisende klant werkten. Lange, zware dagen in een hoofdzakelijk mannenbastion, maar ik herinner me eigenlijk enkel nog de leuke en gezellige avonden die we samen doorbrachten.
Ik heb veel geleerd van haar, zowel professioneel als privé. Bijvoorbeeld dat klanten ook mensen zijn, en dat ze genoeg betalen om altijd gelijk te krijgen (maar het daarom nog niet hebben ). Toen Vedette er pas was, ging ik vaak bij haar om raad, omdat ze echt een supermama is. Ze is trouwens altijd een grote steun geweest, ook toen het niet zo goed ging. Nergens voelde ik mij meer welkom dan bij haar en haar gezin. En dat zijn dingen die je nooit vergeet..
Maar anyway, she did it again! Op minder dan een halve dag én zonder verdoving. Respect, girl!
Ik voel dat al meteen, terwijl ik één oog half open trek wanneer mijn gsm-alarm afgaat. Dat de zon schijnt. Dat ik nog eens echt uitgeslapen ben. Dat mijn Vedette goedgezind en uitgelaten opstaat. Dat we samen op een half uur klaar en picco bello zijn. Dat ze niet gaat wenen als ik haar afzet in de crèche. Dat het in de auto goeie muziek op StuBru gaat zijn. Dat ik op tijd op mijn werk ga arriveren. Dat het daar plezant gaat zijn. Dat ik geen 2 dure tickets voor Werchter ga moeten kopen maar een combiticket cadeau krijg. Dat ik een leuke avond ga hebben. Dat ik op tijd en goed ga slapen.
Vedette heeft een papa-dag vandaag. Wat vroeger vervelend was omdat we naast elkaar leefden, is nu geweldig, omdat ik haar nauwelijks moet missen. Hij thuis wanneer ik werk, en omgekeerd.
Vanmiddag kreeg ik een sms met een foto. Mijn Vedette aan een grote tafel, zeer ernstig kijkend, supergeconcentreerd aan het tekenen en stempelen op een A3 blad. Die ziet er gelukkig uit, denk ik, en dus ben ik ook content.
Om 18 uur kwam ze thuis met een mooi verpakte rol met een strik rond. "Voor Mama" staat er in grote letters op het A3 blad. Met in het klein "I love you" naast.
Zo attent van haar Nee serieus, ik vind dat erg lief, ook van de schrijvers van de tekst. Nog een geluk dat ik zo een grote frigo heb.
Voor Daan Stuyven bijvoorbeeld, in plaats van die complexloze, rustige Flip Kowlier. Voor Alex Agnew bijvoorbeeld, in plaats van die romantische, voorzichtige Wim Helsen. Voor Tom Barman bijvoorbeeld, in plaats van die sympathieke, propergewassen Milow. Voor Alex Callier bijvoorbeeld, in plaats van die bescheiden, zachtaardige, toch-ook-niet-misse Jasper Steverlinck.
Voor "ne lekkere foute", in plaats van "nen brave goeie". En ik vind dat nog plezant ook.
33 is ze, en we groeiden samen op in een boerengat met één kerk en nog geen 20 straten, elk hun eigen café en inwonende dorpsgek.
Op haar huwelijk zat ik naast haar, aan de eretafel van 6. Dat had ze me 5 minuten voor we moesten aanschuiven snel in mijn oor gefluisterd. Bijna excuserend, alsof men aan die tafel van 20, waar al haar vriendinnen zaten, een bord vergeten bij te zetten was. Ik schoof trots aan, maar verder geen gedoe. Want wij zijn zo niet.
Toen ik al even zwanger was van Vedette, vroeg ik langs mijn neus weg of ze meter wou zijn. Bijna excuserend, alsof ik niemand anders kon vinden. Een simpel kaartje en een popje. Ze zei trots ja, maar verder geen gedoe. Want wij zijn zo niet.
In haar portefeuille zit een foto. Die is er eens per ongeluk uitgeglipt, toen ze, op één van onze veel te zeldzame dinner dates, de standaarddiscussie om wie er mag trakteren, had gewonnen. Twee lachende meisjes van 7, naast elkaar op een hek, met een ijsje. 4 Paardestaarten en evenveel ogen vol schelmerij. Vol plannen voor later, als ze groot zijn, zoals hun eigen detectivebureau. "Allez, wat vind ik hier nu" zegt ze lachend, bijna excuserend. En sneller dan we beide willen, moffelt ze hem weer weg in haar nieuwe portefeuille. Nog een geluk, bedenk ik me. Want ook al heb ik de grootste klep van ons 2, ik kan geen 2 seconden in die 4 ogen kijken zonder er 2 vol te laten schieten. En ik wil liever geen gedoe. Want wij zijn zo niet.
2 Meisjes van 33. De metie en de mama, zoals ik haar en zij mij noemt sinds we ons beide hebben voortgeplant. De mama en de metie. De mama en haar vriendin die ze het meest koestert van allemaal, ook zonder gedoe. Want zo zijn we dan weer wel.
Zaterdagavond. Vedette is na een nachtje papa terug bij mij. Supergoedgezind en uitgelaten. Heeft duidelijk genoten van alle aandacht en leuke uitstapjes. Ik dus ook content.
De achterlichten van BM die thuiskomt, schijnen door de gordijnen in onze woonkamer. Zij merkt dat nog voor mij op en gaat uit haar dak. -"BM!, BM!, thuis maamaa!" Ik sta versteld. -"Ga maar even zwaaien voor de raam!" zeg ik nonchalant. Ze accelereert en trippelt zo hard ze kan richting raam. Maar net niet snel genoeg om die 10 meter af te leggen voor hij binnen is. Tranen, ontgoocheling, blijven aandringen, zich vastklampend aan de vensterbank waar ze juist met haar neus bovenuit komt. Ik sta versteld. Ik geef toe. "Kan je even voor je raam komen staan?" sms ik kort. Twee minuten later hangt ze nog steeds aan die vensterbank, terwijl ze het uitkraait van plezier. "Jaaaaa! Bééééé-emmmmm! Bééééé-emmmmm!". Ik geniet mee en zit te gniffelen voor de tv. -"Kom nu maar terug bij mama zitten", zeg ik na een paar minuten, "BM zijn arm wordt moe van al dat zwaaien." -"Neeee, maamaa, BM hier" Hij staat al even voor mijn raam in plaats van achter het zijn. Even later zitten ze samen in de zetel, kusjes, knuffels, vertellen, nieuwe kunstjes laten zien. Zich aan hem vastklampend. Ik sta versteld. Want dat heb ik haar nog nooit zien doen. Ook niet toen.
Ik heb er bewust geen verklaring achter gezocht. Niet bij haar, niet bij hem en al zeker niet bij mij. Omdat ik dat erg blije gevoel, als ik ze samen zo bezig zag, zo lang mogelijk wou houden.
Zondagmorgen. Samen in bad. Veel plezier en geplons. Wild haar nieuwste zwemtechnieken tonend, terwijl ze luid zingt. Plots kalm en heel serieus. -"Maamaa, BM mee bad in?" -"Euh, nee schat, dat gaat niet he, ons bad is daarvoor toch veel te klein." -"Gaat nieee" beaamt ze, en gaat iets anders doen dat wel gaat.
Ik ben een dromer. Niet overdag, tenzij ik verliefd ben, en dan zijn het er die niet voor publicatie geschikt zijn. Maar 's nachts wordt er heel wat afgedroomd. Het laatste jaar hoofdzakelijk over grote huizen in totaal verschillende stijlen, met heel veel verdiepingen die er allemaal netjes, gezellig en mooi ingericht uitzien. Tot je in de kelder komt, en er enkel open grond ligt, vol uitstekende wortels van oude bomen, die tevergeefs bedekt zijn met smoezelige tapijtjes.
Er zijn ook fijne dromen waar ik dankbaar om ben dat ze voorbij kwamen. De afgelopen jaren bijvoorbeeld, zijn 3 van mijn grootouders afscheid komen nemen, toen ze er al lang niet meer waren. De ene in een oranje Twin-Peaks-achtige hotelkamer zonder ramen, waar we heel de nacht samen hebben gezeten. Hij mij goede raad gevend, rustig en tevreden. Ik hem bedankend voor de liefde en zorgzaamheid waar hij mij samen heeft mee-opgevoed, ook al was er geen bloedband. De andere mij wat gegeneerd knuffelend, zonder veel woorden, een zachte gebronzeerde huid, de geur van groene Michel zonder filter en Nivea-aftershave, zoals hij echt was. Om in te halen dat ik aan de andere kant van de wereld zat toen hij is weggegaan. De laatste, die altijd ongelukkig is geweest en niemand ooit liefde kon geven (buiten mij dan) omdat ze dat zelf nooit gekend had, zag er stralend en zo blij uit. Ik heb ze beide afzonderlijk rondgeleid in hun huis waar ik nu woon. Glunderend, apetrots waren ze.
Een paar weken geleden schoot ik angstig wakker uit een droomloze slaap. Oef, nog maar 6u, ik kan nog even blijven liggen. Half soezend hoor ik de sleutel in het slot van de voordeur gaan. "Damn, inbrekers" schiet er door mijn hoofd, tot ik mezelf er aan herinner dat hij nacht-af komt. De voordeur gaat open en weer toe. Even later, geruisloze voetstappen op de trap, een deur die zachtjes open gaat, om mij niet wakker te maken. Hij kruipt voorzichtig naast mij in bed, enkel een boxershort aan, zoals altijd. We praten niet, maar ik nestel mij in zijn arm, mijn hoofd op de warme borstkas waar ik elk detail van ken. Net genoeg borsthaar om de titel Man te mogen dragen, een kuiltje tussen zijn onderste ribben waar juist 3 vingers in passen, een vertrouwde geur. Hij houdt mij stevig vast.
En dan merk ik dat hij huilt. Hartverscheurend, zoals ik hem nog nooit heb weten doen. Mijn-hart-verscheurend, zoals ik hem zo vaak heb weten doen. Hij moet weg. Ze gaan hem zometeen komen halen. Hij weet dat. Ik weet dat. "Of ik niks kan doen om ze tegen te houden, om hem hier te houden". Ik antwoord niet, ik ben verlamd en blijf gewoon liggen, mijn 3 vingers in dat kuiltje. Zijn borstkas nat van tranen en dat verscheurd hart. En dan is het tijd en gaat hij weg. Niet bruusk of dramatisch. Hij staat ook niet op. Hij dooft gewoon uit, zachtjes maar definitief, tot er niks meer is waar ik in lig.
Ik schiet angstig wakker, 2u37, badend in het zweet; kussen, gezicht en haren nat van tranen. Tranen waar ik zo lang op gewacht heb en die nog een paar uur blijven komen, tot ik weer in slaap sukkel. Hij is echt weg, denk ik bij mezelf. Die man die daar lag en al jaren geleden ophield te bestaan, is nu ook bij mij weg.
's Ochtends word ik goedgezind wakker, met een gemoed dat veel minder zwaar is dan de avond er voor. Eén dat 1m78 en 81 kilo minder zwaar is, om precies te zijn. Ik ben na die nacht nooit meer kwaad geweest om wat er tussen ons gebeurd is. Heb "ons" nooit meer gemist en er geen traan meer om gelaten. Allez, misschien nog eentje, terwijl ik het opschrijf.
17/02/2012 17:51 - dag axelle ga je niet uit vandaag? xx Gisteren 22:34 - nope, thuis bij mijn dochter Gisteren 23:26 - dan heb volgende week uw dochter niet of wat? Gisteren 23:30 - toch wel Gisteren 23:41 - en alms oikl n,u mett jou rustig wil gaan dinneren hoe moet dat dan? Gisteren 23:50 - dat gaat niet gaan want ik denk niet echt dat er een match tussen ons is, succes nog! Vandaag 00:10:12 - is dat zo belangrijk die match? Vandaag 00:12:17 - beide partijen moeten willen he Vandaag 00:16:35 - ja das waar. ik ben mss geen itieeér zoals jij maar ik kan wel een huis of 10 bouwen per jaar Vandaag 00:22:16 - ben blij voor jou - succes er mee! Vandaag 00:22:16 - allemaaél de zelfde die vrouwen jij lig waarschijnlijk te cammen met je **** bloot ik wou dat ik ze zag en dan lekker **** tiussen u **** **** **** xxx
3 Minuten. Zo lang duurt het vooraleer de gemiddelde vrouw weet of ze kan vallen voor een man (hier vind je er een volledige artikel over). En dat klopt dus als een bus - voor mij dan toch. Hier duurt dat zelfs geen 3 minuten. Kijken, horen, ruiken; in die volgorde, en direct weten. Geen kalverliefde of pure lust, niks berekends van een lijstje kenmerken. Gewoon weten. Die man. Van mij. Nu.
Het is mij in mijn vruchtbaar leven 3 keer overkomen. In 1996, 2002 en 2010. En ze zijn er nog alle 3. De ene eerst in mijn gsm, dan op mijn Facebook, maar altijd ergens in mijn hoofd, nog vaak 's nachts in mijn dromen. De tweede kijkt mij elke ochtend liefdevol aan met zijn groene ogen in haar tweejarig gezichtje. En de derde, ja, die woont aan de overkant van de straat. Mij ga je niet horen klagen
Maar gisteren was het er alleszinds niet. Het was er wel in 1996, 2002 en 2010. Als er een wiskundige rij in zit, dan duurt het tot 2020 voor het nog eens gebeurt
Sommige datingkandidaten hebben bij "Opleiding" de optie "PhD" of "Rocket scientist" aangevinkt. Ironisch bedoeld in de meeste gevallen, want ik ben er nog geen één echte tegengekomen. De meeste van deze zelfverklaarde genieën werken in de bouw of zijn postbode. Niks mis mee natuurlijk, maar het resulteert soms in ietwat pijnlijke conversaties. "Hey sjoeken hoe gaad et ermee? Ik zen er gereet veu zenne kuskes van den Eddy hie eh xxxxx!"
Maar soit, ieder zijn meug. Bij mij staat er bij opleiding "PhD". En dat is niet ironisch bedoeld. Een jaar of 6 geleden kreeg ik, na lang zwoegen, die titel uit handen van de grote baas van "d'univ". Vanaf toen mocht ik mij "dr. in de Wetenschappen" noemen. Of "Madame doktoor", zoals ik het zelf altijd zeg. En nee, niet één die u in een witte jas met een stethoscoop komt onderzoeken. Althans niet tijdens de kantooruren.
Of ik die 3 letters nu invul op mijn profiel of niet, dat maakt niks uit. 't Is gewoon iets dat zo is en zo zal blijven. Iets dat het soms iets moeilijker maakt om een gelijkwaardige partner te vinden. Zowel online als in 't echt.
Gisteren had ik sinds lang nog eens een date. Met iemand die ik al een maand ofzo online ken. We hebben - voor mijn doen, voor het zijne iets minder hoorde ik later - frequent gemaild over gemeenschappelijke interesses, zoals daar zijn muziek en andere culturele bezigheden. Ik heb zijn facebookprofiel uitvoerig uitgepluisd, om te weten wat voor vlees ik in de kuip heb. Ik heb zijn foto's geanalyseerd, gecheckt op houdbaarheidsdatum, en wat ik zag stond mij aan. Hij heeft op zijn beurt nooit om een foto van mij gevraagd. Wat een unicum is op zo'n datingsite, en dus iets wat zijn "score" nog aandikte.
Dus wij op date. Bij het voorbijrijden van het restaurant waar we hebben afgesproken, zie ik, alleen aan een tafel, een gelijkaardig profiel zitten, maar veel dikker, veel kaler, en met een visbokalen-bril, de menukaart bestuderend als was die in het chinees geschreven. Even gaat er "Run!!! Run for the hills!" door mijn hoofd, maar ik besluit mij toch maar netjes te parkeren, alleen al omdat ik toch honger heb
Net voor ik binnen wil stappen staat er een aantrekkelijke gast (D zal ik hem noemen) voor mijn neus, die mij erg spontaan begroet. Oef, hij was toch nog niet binnen. De eerste helft van de avond verloopt smoothly. Het gesprek is aangenaam en interessant, het eten wordt bijzaak. D is een leuke kerel met inhoud, die elke dag iets van zijn leven maakt.
Iets later verandert de trend van het gesprek en vertelt D erg persoonlijke en emotionele dingen, over zijn jeugd, over zijn vroegere relaties, over zijn diepste gedachten en gevoelens. Eerlijk, gedurfd en zeer bewonderenswaardig. Maar samen met zijn woorden voel ik mij bevriezen van binnen en van buiten. Teveel emoties voor het tweede uur dat ik iemand ken, maar bovenal de druk om die van mij ook te moeten delen, om ook iets bloot te geven. En dan doe ik het weer, zowel emotioneel als fysiek neem ik afstand en ga wat verder op mijn stoel zitten. Ik vertel over het bovenste laagje van wat meer persoonlijke dingen, over het nu en het toen. Dingen die ik hier zo gemakkelijk kan wegschrijven maar zo moeilijk kan delen in het echt.
D wil nog wel een langer einde aan de avond breien maar ik besluit, na de gemeende belofte om samen nog eens op stap te gaan, om onze date stilaan af te ronden. Bij het afscheid voor de parking was de vluchtige kaakkus voor mij al meer dan voldoende. Maar D grabbelt me plots in een knuffel die mij te lang duurt en kaakkust me daarna nog eens. In die 2,5 seconden zakt mijn binnentemperatiiur van -5 naar -16.
Ik raak moeilijk aan mijn wagen in de ondergrondse parkeergarage, want met dat zware ijzeren harnas aan en die bevroren binnenkant wordt lopen moeilijk. Aan het thuisfront duik ik nog even mijn dichtopeengepakte stamcafé binnen voor een slaapmutsje van William Lawson. Om te ontdooien. Maar dat lukte William ook niet deze keer. De smsjes van D., vannacht en vandaag, vol lieve woorden, ketsen af op ik-weet-niet-wat. Ik mis BM. Niet BM zelf, maar zijn toenmalige ontdooikunde.
)
, nog tot Vedette naar school gaat in september.
Yes! She did it again!
