SINGLE 30-SOMETHING, MAMA EN IT CONSULTANT. HILARISCHE UPS EN LEGENDARISCHE DOWNS, MET VALLEN EN OPSTAAN, EN AL EENS BLIJVEN LIGGEN.
14-05-2012
SUNSHINE!
Vanmorgen: omg, de zon! Dat hebben we direct gevierd met mijn kortste rok, een nieuwe streken-zonnebril, luide muziek in de auto en een fijne werkdag. Helemaal in form en gemotiveerd om straks nog een uurtje te gaan sporten. Ongelooflijk wat goed weer met je kan doen. Vanaf morgen weer dagen regen, wind en februaritemperaturen. Ik hou mijn hart al vast
Yes! She did it again! Zoals verwacht is mijn vriendin BizzyB vandaag mama geworden van een dochter. Na 2 flinke jongens perste ze er vanmiddag gezwind een prachtige meid uit van meer dan 4 kilo!
BizzyB is eigenlijk mijn collega sinds een jaar of 4. Maar omdat ik altijd zo'n venijnig steekje in mijn maag krijg als ik haar "collega" noem, introduceer ik haar al even als mijn vriendin. We hebben ooit een half jaar zo goed als samengewoond op hotel in het buitenland, omdat we beide op hetzelfde project van een veeleisende klant werkten. Lange, zware dagen in een hoofdzakelijk mannenbastion, maar ik herinner me eigenlijk enkel nog de leuke en gezellige avonden die we samen doorbrachten.
Ik heb veel geleerd van haar, zowel professioneel als privé. Bijvoorbeeld dat klanten ook mensen zijn, en dat ze genoeg betalen om altijd gelijk te krijgen (maar het daarom nog niet hebben ). Toen Vedette er pas was, ging ik vaak bij haar om raad, omdat ze echt een supermama is. Ze is trouwens altijd een grote steun geweest, ook toen het niet zo goed ging. Nergens voelde ik mij meer welkom dan bij haar en haar gezin. En dat zijn dingen die je nooit vergeet..
Maar anyway, she did it again! Op minder dan een halve dag én zonder verdoving. Respect, girl!
Ik voel dat al meteen, terwijl ik één oog half open trek wanneer mijn gsm-alarm afgaat. Dat de zon schijnt. Dat ik nog eens echt uitgeslapen ben. Dat mijn Vedette goedgezind en uitgelaten opstaat. Dat we samen op een half uur klaar en picco bello zijn. Dat ze niet gaat wenen als ik haar afzet in de crèche. Dat het in de auto goeie muziek op StuBru gaat zijn. Dat ik op tijd op mijn werk ga arriveren. Dat het daar plezant gaat zijn. Dat ik geen 2 dure tickets voor Werchter ga moeten kopen maar een combiticket cadeau krijg. Dat ik een leuke avond ga hebben. Dat ik op tijd en goed ga slapen.
Er zit weer iets aan te komen. Binnen dit en exact 1 week wordt mijn vriendin BizzyB mama van haar derde telg. Gedachten hierrond projecteren mij naar 2 jaar geleden. In het jaar dat Vedette geboren werd, kreeg ze er binnen mijn vriendenkring een stuk of 4 speelkameraadjes bij. In die periode waren de babybezoekjes één van de zwaarste opgaves. Wegblijven was geen optie, dat is niet mijn ding.
Dus hup, Vedette, die zelf nog zo klein en kwetsbaar was, in de maxi-cosi en samen de auto in. Gedachten op nul en blik op oneindig. een rit die altijd te lang duurt om het hoofd én het hart leeg te houden. Een brede smile, verwondering en heel veel warmte uitstralen bij het betreden van de ziekenhuiskamer vol nieuw geluk. Bezorgd informeren of alles goed verlopen is en mama zich wel goed voelt. Enthousiasme over de baby, heel veel complimentjes. Toosten en klinken met dure champagne.
Maar nooit langer dan een half uurtje. Vluchtig, wat kunstelig en gegeneerd afscheid nemen, met een glas dat vaak nog niet half leeg is. Bij het arriveren van nieuw bezoek, om "plaats te maken" of, bij gebrek daaraan, onder het mom dat de mama moet kunnen rusten. En dan weg, weg, weg. Tranen die nipt bedwongen worden tot op de ziekenhuisparking. En die dan stromen, heel de rit terug, geluidloos om Vedette niet wakker te maken. Thuis komen en samen met Vedette in bed kruipen. Vastklampen aan elkaar, alsof we helemaal alleen zijn op de planeet. Wensen dat ze terug veilig in mijn buik zat, zodat we het nog eens konden over doen, maar dan voor echt deze keer, zoals het had moeten zijn.
Gelukkige gezinstafereeltjes, kersverse ouders die samen genieten van hun nieuwe gezin, mannen die lief zijn en bezorgd om hun vrouw, die trots hun creatie laten bewonderen. Het deed nog meer pijn dan bevallen zelf.
Nu is het anders. Omdat ik weet dat mama's en papa's elkaar niet graag moeten zien om elk afzonderlijk stapelverliefd te zijn op hun kind. Omdat een koud en rommelig huis waar je in thuis komt na het kraamverblijf toch een warm nest kan worden. Omdat die eerste moeilijke dagen in het niet vallen bij al die mooie dagen die er daarna nog komen. Omdat een fysiek en emotioneel zwaar gehavend lijf weer helemaal herstelt. Omdat het allemaal nog goed is gekomen.
Volgende week, of iets later, ga ik mijn tranen weer moeten bedwingen. Maar niet meer uit zelfmedelijden of verdriet voor Vedette. Maar omdat ik besef wat een kostbaar wonder er in mijn armen ligt. En om al die levens die weer zoveel rijker zijn geworden.
Ik kijk er alvast naar uit en zet mijn Kleenex al gereed.
Yes! She did it again!
(maar het daarom nog niet hebben 
). Toen Vedette er pas was, ging ik vaak bij haar om raad, omdat ze echt een supermama is. Ze is trouwens altijd een grote steun geweest, ook toen het niet zo goed ging. Nergens voelde ik mij meer welkom dan bij haar en haar gezin. En dat zijn dingen die je nooit vergeet..
