SINGLE 30-SOMETHING, MAMA EN IT CONSULTANT. HILARISCHE UPS EN LEGENDARISCHE DOWNS, MET VALLEN EN OPSTAAN, EN AL EENS BLIJVEN LIGGEN.
29-04-2012
I NEED DOLLARS, DOLLARS, DOLLARS, ...
Het zat er al even aan te komen en ik had het eigenlijk vroeger verwacht. Na dag op dag één jaar van "financiële onafhankelijkheid", ben ik helemaal blut. Het begon twee maand geleden toen de hypotheek er op het laatste van de maand niet volledig af ging: 30 EUR te kort. Na een maand besparen was het verdict deze maand nog erger: 300 EUR te kort.
Een gedetailleerd rekeningoverzicht toont wat ik al vreesde: ik heb niks buitensporigs gedaan, gewoon normaal geleefd, zonder vernoemenswaardige bijkomende kosten. Wat ik wel zag waren aanzienlijk verhoogde energiefacturen, een lager loon door ingewikkelde maar correcte berekeningen, en een reserverekening die vroeger voor het aanvullen van tekorten werd gebruikt en nu maximaal negatief staat.
Het gevoel dat daar bij hoort was mij volledig onbekend: ik ben nooit echt rijk geweest maar heb altijd royaal kunnen leven. Het gevoel dat daar bij hoort grijpt mij al een paar dagens serieus naar de keel.
De laatste maanden waren er al een paar "lastige" momenten. Vriendinnen die mama werden kon ik geen royaal cadeau geven, terwijl ik dat normaal wel belangrijk vind. Rimpeltjes en wallen konden niet worden weggetoverd met dure potjes, en zetten hun weg dus lekker verder. Nodige consultaties bij de osteopaat kon ik schrappen wegens niet terugbetaald. Eens lekker gaan eten, forget it (wel goed voor de lijn )
Maar nu is het dus nog erger. Als ik geen oplossing vind, moet ik mijn huis in het dorp waar ik erg graag woon, verkopen. Ik zou kunnen gaan zitten hopen op een mirakel zoals winnen met win-for-life, opslag, of een erfenis van een bejaarde crush
Maar niet echt... ik ga (moeten) knokken en een oplossing vinden, business as usual.
Een paar uur geleden kreeg mijn vader een niet geheel onverwacht telefoontje. De oudste broer van zijn vader die er zelf al lang niet meer is, was zopas gestorven. Nog maar een week geleden werd bij "Nonkel Rikske", zoals we hem de laatste jaren noemden, terminale kanker vastgesteld. Slechts een week later stierf hij, 84 jaar oud, omringd door zijn 3 zussen en broer.
De laatste 10 jaar was hij een troosteloze, depressieve man die vaker niet dan wel in onze realiteit leefde. Mede het gevolg van de 10 jaar daarvoor, toen hij tot de laatste snik zelf gezorgd had voor de dementerende vrouw van wie hij zielsveel hield.
Tot twintig jaar geleden waren ze samen een fier, koket koppel zonder kinderen. Bewust kinderloos, omdat zijn vrouw er voor koos om te gaan werken en dat in die tijd twee overenigbare zaken waren. Ze hadden het heel erg goed samen en waren relatief welgesteld door hun toen zeldzame dubbel inkomen.
Toen hij twintig jaar geleden de schoolbanken als leraar middelbaar onderwijs vaarwel zei, zouden ze nog meer gaan genieten van hun tijd samen. Nog geen jaar later werd bij haar Alzheimer vastgesteld en ging het snel berg af met haar. Hij was tot het allerlaatste moment aan haar zij. De laatste jaren noemde ze hem "papaake", want zelf was ze 10 en hij zag er uit als een oude man. Hij speelde die rol met bravoure mee.
Ik zie ze nog haarscherp voor mij, beide in dikke winterjassen en mutsen ingeduffeld, uren en jaren aan een stuk wandelend in het dorp. Zij hem - vaak angstig - als zijn dochter van 10, aanklampend. Hij haar troostend en geruststellend, omdat ze zoals elke dag net had ontdekt dat haar mama en papa er niet meer waren en ze al lang niet meer in de Spiegelstraat woonde. "Dit is mijn papaake" zei ze dan altijd tegen mijn ouders, bij wie ze tijdens de wandelingen regelmatig pauzeerden, "en ik zie hem toch zo graag, mijn lief papaake". Iedereen speelde mee, "papaake" kon er zelfs mee lachen met zijn typische lachje. Maar zijn ogen werden dan ook altijd rood en vochtig, en we wisten dan dat het niet lang zou duren of ze zouden huiswaarts keren. Toen zij letterlijk stilletjes was uitgedoofd, werd hij zelf ziek, zowel fysiek als mentaal.
Twee monumenten, twee decennia, totale aftakeling en vernedering, tot er niks meer is. Ik vraag me al een paar uur af of die laatste 20 jaar minder tragisch waren geweest als ze kinderen hadden gehad. Misschien minder eenzaam en zwaar om dragen, alhoewel zijn zussen en broers er altijd waren. En ook al ben ik verdrietig, dit raakt mij dit niet zo diep als een busongeval in Zwitserland met kinderen die ik zelf niet kende, maar voor wie het leven nog moest beginnen.
Het was namelijk genoeg geweest voor Nonkel Rikske. In mijn gedachten hoor ik zijn typische lachje, het enige aan hem dat nooit is verdwenen. Maar toch kan ik niet stoppen met denken "was ik met nieuwjaar maar even langs gegaan"...
Een recente zaterdagnacht, iets na 2u. Zware migrainepijnstillers en 1,5(!) glas whisky hebben mij de das om gedaan. Mijn lijf meer dronken dan mijn mind, maar toch. Hij wil het mij laten zeggen. Want hij vindt dat ik raar doe, anders dan anders. Hij wil mij laten zeggen dat ik van hem hou en een relatie wil. Zodat hij (nog eens) kan zeggen dat hij daar niet klaar voor is en niet eens weet waarom. En dat het moet stoppen omdat mij kwetsen het laatste is wat hij wil.
Maar ik zeg niks, zelfs als zou ik iets willen zeggen, het lukt niet, alsof er iets is kort gesloten vanbinnen. Want ik hou niet genoeg van hem en ik wil geen relatie met hem. Want ik weet, zelfs in deze toestand, dat de laatste weken niet "echt" waren. Geweldige momenten, feestjes, concerten, weekendje weg, wilde nachten, net echt. Maar niet echt. Veel gemeenschappelijk maar niet compatibel.
En toch deed het zeer, véél zeer. Ik ben er een week niet goed van geweest. Ineens leek alles surrealistisch, alsof ik in de Matrix zat. Ik weet niet eens waar dat nu echt aan lag. Misschien aan het feit dat de mo'fo mij zo achterliet, terwijl ik nauwelijks in mijn bed geraakte, en hij normaal altijd erg bezorgd is en goed voor mij zorgt wanneer dat nodig is. Misschien aan het feit dat de meds plus alcohol cocktail ervoor zorgde dat mijn brains mijn hart nog eens tegenkwamen en de sfeer tussen beide bezwaarlijk "goed" te noemen viel. Misschien aan het feit dat al die moeite en verwennerij van zijn kant mij soms deden twijfelen of het toch niet een beetje "echt" was en ik daardoor mezelf ook toeliet om er "echt" van te genieten.
Ik heb hem een dag of 2 genegeerd. En aangezien hij een man is werd hij daar zeer ambetant/nieuwsgierig van (always, everywhere 100% efficient). En toen heb ik het hem gezegd. Dat niet elke vrouw op een relatie met hem zit te wachten en dat hij mij maar wat minder moest verwennen. Niet dat dat iets uithaalde. "Hij doet zo graag leuke dingen met mij". Ik ook met hem, maar ik ga toch wat voorzichtiger zijn. Want de Matrix is enkel cool op TV.
Dat was het overheersende gevoel na het lezen van Felicity
Huffmans (Lynette uit Desperate Housewives) artikels over mother guilt. De artikels lees je hier en hier.
Een gevoel waar ik het de laatste weken best lastig mee heb.
Dat ik niet blijer ben als ik bij mijn lieve, geweldige
dochter die mij op handjes draagt ben.
Dat ik me schuldig voel wanneer ik niet bij haar ben, of het
nu werk-gerelateerd of fun-gerelateerd is.
Felicity beschrijft haarfijn dat wanneer ze bij haar gezin
thuis komt na het werk, ze liefst zo snel mogelijk terug weg zou rennen.
Maar ook dat ze nergens liever dan bij haar kids zou willen
zijn wanneer ze op de set staat, terwijl ze haar job héél graag doet.
Dat het typisch 4 uur duurt tot de drang om van hier naar
daar te rennen opkomt.
Dat het haar zoooo veel moeite kost om met die geweldige
kids iets te gaan doen na een zware dag, en dat die kids dan ook nog vervelend doen
en ondankbaar zijn.
Dat het zij OF de kids is die plezier hebben, niet zij EN de
kids (alhoewel het lijkt te beteren met de leeftijd )
Dat het sommige vrouwen lukt de mother guilt van zich af te zetten
als ze zich spiegelen aan mannen (verhouding mother guilt man/vrouw: 0%-97%),
maar haar dus niet.
Dat ze als compensatie die kids onredelijk verwent met snoep
als avondeten en teveel TV, en daarna zelf met een scotch in bed kruipt.
Oef, ik ben dus niet alleen of gestoord. Meer zelfs: ik ben
een desperate housewife!
Peroonlijk wil ik hier graag enkel iets schrijven als ik
iets te vertellen heb.
Hence, de kleine pauze
Maar voor u en mezelf misschien toch een kleine samenvatting
van de laatste anderhalve maand:
- Teveel gefeest en op stap geweest met alle positieve
en negatieve gevolgen van dien - Te weinig werk op het werk - Te veel werk thuis - Te weinig geslapen - Daarna te veel geslapen - Te veel gegeten en gedronken - Daarna te weinig gegeten en wat minder gedronken - Back in shape (-3kg) ondanks veel te weinig
gesport - Geen vermeldenswaardige dates en ook geen lid
meer van welk datemedium what so ever
)
