We clawed, we chained, our hearts in vain, we jumped, never asking why, we kissed, I fell under your spell, a love no one could deny.
(we hebben inderdaad gesprongen en ons nooit afgevraagd hoe het kwam. We hebben inderdaad gekust en ik was meteen verloren. Zijn liefde, zijn aanraking, zijn manier van doen. Ik was van de eerste dag compleet tot over mijn oren verliefd)
Dont you ever say I just walked away, I will always want you, I cant live a lie, running for my life, I will always want you (Ik ben nooit zomaar weggegaan, maar er zijn dingen die ik nu eenmaal niet kan hebben. En het enige wat ik wil is dat je doet wat ik wil. Plotseling voor de deur staan en zeggen kleed je zo aan en me meenemen naar iets waarvan je weet dat ik het DOOD GRAAG wil. Iets wat laat zien dat je echt niet gaat opgeven en dat je laat zien dat ik niet moet opgeven. Ik geef snel op, HEEL snel, ik ben gewoon stikkapot van altijd te moeten vechten om ook maar 1 goed ding in mijn leven te hebben en ik wil gewoon 1 iemand hebben die zegt 'nee niet opgeven we komen hier uit, hoe dan ook.' maar die moet ik blijkbaar nog vinden. Ik zal altijd van jou houden (J) en ik zal altijd naar je terug komen.)
I came in like a wrecking ball, I never hit so hard in love, All I wanted was to break your walls, All you ever did was break me, Yeah, you wreck me (Ik ben echt in je leven gekomen als een 'wrecking ball', ik heb een heel moeilijk verleden en dat weet je en ik wil die dingen van jou omdat ik het nooit gehad heb. omdat niemand zo een dingen voor mij doet en ik heb het van 1 iemand nodig en dat is mijn vriend, toekomstige verloofde, toekomstige man en toekomstige vader! Ik heb nog nooit zoveel van iemand gehouden, dit is de eerste keer dat ik ECHT van iemand hield (houd). Ik wou dat je met mij praatte, dat we over alles konden praten samen, overal samen uit konden komen maar dit gebeurde niet. ik was diegene die nog meer en meer kapot ging en die nu nog meer muren heeft gebouwd.)
I put you high up in the sky, and now, youre not coming down
(Ik heb jou altijd in de hemel geprezen, alles wat ik zei of deed.. ik legde de schuld bij mezelf, er was maar 1 ding die ik iet echt wou of juist WEL wilde)
It slowly turned, you let me burn, and now, were ashes on the ground, Dont you ever say I just walked away, I will always want you, I cant live a lie, running for my life, I will always want you I never meant to start a war, I just wanted you to let me in, and instead of using force, I guess I shouldve let you in (Ik wou nooit felle ruzies met je hebben, ik wou je nooit pijn doen. Ik wou je alleen maar helpen en dat jij het van me aannam.)
Zoals je waarschijnlijk ziet, past het liedje bij wat ik meegemaakt heb nu pas. Veel mensen vinden het liedje niets, maar ik vind het een hele sterke en mooie tekst, die je op veel situaties kunt toepassen. Dit is ook het liedje geweest gisteren op mijn werk, waar ik ENORM bij gehuild heb. Gelukkig heeft niemand het gezien.
Oooohhhhhh. Gisteren ging ik kapot van het werken!! Mijn rug, mijn voeten, mijn armen, pfff spierpijn overal.
Ik heb heel goed gelachen met een jongen op het werk. Echt een lieve! haha.
A. heeft zijn punten gekregen. Hij is niet geslaagd ocharm!! Ik wou dat ik een auto had, kon ik gisterennacht nog even naar hem toe gaan om hem een dikke knuffel te geven en zijn gedachten te verzetten. Ooit, op een dag komt het. Het klikt mega goed tussen ons. Hij is echt mijn beste vriend geworden en ik wil dat we elkaar ook zo kunnen steunen. Ik hoef geen relatie meer, maar ik wil wel iemand hebben waar ik op kan terug vallen. Ik heb hem al, ik kan hem alles zeggen en vragen, maar het is anders als we het face to face kunnen doen. En wie weet kan hij me Frans leren praten en dan kan ik nog solliciteren voor in het buitenland, in hotels, animatrice. Het is een WIN-WIN!! Jeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeejjjj!!!
Wrijft die het ook nog eens in mijn neus dat we niet gegaan zijn door een foto naar mij te sturen van iemand die hij kent, die WEL gegaan is. Dus hoe ze eruit zagen. Dat is gewoon echt vuil en achterbaks van hem!!!
Nu staat mijn besluit zeker vast en ik heb er niet eens spijt van! Iemand die zoiets doet, sorry, maar die houdt niet van mij. Dat is gewoon het vieste wat je als jongen naar je meisje kunt doen.
Ik ben blij dat ik van hem af ben. Zo iemand gaat me gewoon elke keer opnieuw kwetsen, elke keer alles onder mijn neus wrijven. Nu kan ik me op mezelf focussen. Werken, Geld verdienen, Rijbewijs halen, Auto kopen, Sporten, Nieuwe tattoo, Alleen wonen, Afvallen (iedereen laten zien wat ze ECHT hebben kwijt gespeeld), OH! en opnieuw studeren!!
LETS GO!!!!!!!!!! Ik kijk er echt naar uit, Me-time!! (oh ja en niet vergeten mezelf verwennen met social deals!)
Het was dus een no-go. Meneer wil zijn slaap inhalen. Dat die dan gaat slapen.. Maar hij kan wel tot 00u30 met zijn vriendinnen blijven rondhangen wanneer die de dag erna vroeg op moet om te werken. Ja, is goed voor mij. Geef u slaap voor hun op, terwijl je alle momenten met hun kan afspreken, maar ene keer vroeg opstaan voor mij omdat ik iets wil doen, wat een ervaring is wat je nooit zal vergeten, om plezier te maken, om gedachtes te kunnen verzetten van ons allebei, om weg te gaan naar een plaats waar niemand is die we kennen, waar we geen problemen hebben, om iets te doen waarvan je weet dat je je meisje MEGA gelukkig maakt. Nee, dat gaat te ver. ik ben nog steeds de grootste idioot, ik zou nog steeds ALLES doen om mijn jongen gelukkig te kunnen maken. Zelfs al is het 1x om de zoveel tijd dat die 's nachts iets wilt gaan doen terwijl ik de dag erna moet werken. Ik zou het voor hem over hebben zodat hij zich goed voelt, hij eens plezier kan beleven, hij gelukkig wordt. Dit was tot 20u. Dan zijn we rond 21u-21u30 thuis en had die nog tijd genoeg om te gaan slapen. Maar ik ben het niet waard. En ik zal het nooit waard zijn. Nu wachten tot dat iemand anders (die ik ECHT WIL LEREN KENNEN) terug stuurt, dan kunnen wij misschien gaan. Maar ik hoop niet te veel, want we hebben allebei schrik om af te spreken omdat we Engels tegen elkaar moeten praten en schrik hebben dat we elkaar niet gaan begrijpen.
Maar op een dag gaat het komen! Ik ga hem sowieso leren kennen, want in de laatste half jaar is het mijn beste vriend geworden! We sturen elke dag een beetje en ik kan echt letterlijk ALLES tegen hem kwijt. Hij heeft me zelfs geholpen toen ik en mijn vriend de tweede keer uit elkaar waren. Ik heb het HELE verhaal verteld en hij heeft me gezegd hoe hij erover dacht. Het was letterlijk 'if he didn't hurt you that much, I really think you should consider going back to him, because you really do love him'. En hij had gelijk! I really did love him!!!
Nu weet ik echt gewoon niet wat beter is, maar ik denk dat het tijd is om verder te gaan, want hij zal nooit een ECHTE opoffering doen voor mij wat hij iet leuk vind maar wel weet dat ik het leuk vind. Hij zal wel dingen laten vallen voor mij, maar alleen wanneer het ook goed kan zijn voor hem, wanneer hij er zin in heeft, wanneer hij niet moe is. Zoals een weekend ergens naar toe gaan. Dat kun je plaatsen wanneer hij wil, maar naar de color run gaan, die een vaste datum heeft. Ja dat kan, wanneer hij zin heeft. En toevallig was hij een beetje moe, dus ik moet er maar mee leven dat we niet gaan. Ja dat is dan jammer, ik wou dit DOOD GRAAG en hij heeft het niet voor me over. Als die moet werken begrijp ik het, maar die had vrij. Tja....
Mijn eerste werkweekje achter de rug! Het was zwaar en vermoeiend, maar het verdient goed en ik heb de weekends vrij!! Ach, maar eventjes volhouden en dan heb ik geld genoeg voor te studeren. Maar eerst!, geld spenderen aan mijn rijbewijs en mijn eerste autoke, dan pas studeren!!! :D
Vandaag te horen gekregen dat hij morgen niet moet gaan werken :D. Ik heb gevraagd om naar de 'Color run' te gaan in Brussel. Ik wil dit echt eens een keer doen! Dit lijkt me gewoon geweldig en zeker met iemand waar je van houdt! Zoveel plezier dat je kunt maken samen!! Ik hoop echt dat we gaan!!!! "FINGERS CROSSED!!!!" Maar het is wel super lief dat hij er al over gaat nadenken!! Nu nog hopen op een JA :p
Dinsdag 1 september voor de 1ste keer gaan werken. Fabriek! Het was koud, zwaar en vermoeiend. Er moet met een bepaalde temperatuur gewerkt worden voor de voeding. Ik had 4 blousen, 1 golf en 4 paar sokken aan en ik had het nog koud! Ik heb enorm veel spierpijn gehad en nu de dagen erna, doordat ik al spierpijn had, heb ik dus nog meer pijn. Vandaag donderdag 3 september, heb ik ook nog eens barstende koppijn. Elke dag 1 kledingstuk meer aandoen en 1 uur vroeger in bed. Vandaag wordt het al om 20u slapen, ik heb toch niks beters te doen, niemand om te zien, niemand om te sturen, niemand om te bellen, niks te doen.. Dus dan maar gewoon in bedje kruipen.
1 en 2 september ben ik ook naar twee opendeurdagen geweest. Syntra en Volwassen Onderwijs. Ik wil nu namelijk werken en een avondopleiding banketbakker doen. Ik bak heel graag maar ik kan niet alles zelf opeten en ik kan ook niks verkopen omdat het er niet echt tiptop uitziet. Ik zou hier toch graag een bijberoep van willen maken. Na dit, want dat duurt een paar jaar, hoop ik genoeg gespaard te hebben voor een opleiding voor kindbegeleidster.
Met het liefje is het weer ingewikkeld.. Te veel voor woorden dit keer, te moeilijk om uit te leggen, ik weet het zelf allemaal niet meer. Het is gewoon moeilijk! Ik ben continu aan het wenen, zelfs op mijn werk kreeg ik ineens tranen. Ik weet niet meer wat ik moet denken, niet meer wat ik moet doen, niet meer wat ik moet zeggen, ik weet zelfs niet meer wat ik wil! Ik voelde me nog enorm gelukkig met hem. Maar hij is het weer aan het veranderen. Hij wil rustig over alles nadenken, maar ik ben beetje per beetje dat ik hem niet hoor, in mijn hart afscheid aan het nemen. Hoe minder ik hem hoor, hoe meer hij me leert om zonder hem te leven en dat wil ik niet. Hoeveel ruzie of hoe erg ook, hij is alles wat mijn hart wil, maar helaas bij zijn thuis denken ze er anders over en hij trekt zich alles aan. Het is dus allemaal mijn schuld en dat door die ene stomme ruzie 4 maanden geleden.
De psychiater heeft gezegd dat hij denkt dat ik ADHD heb, dat er daarom zoveel mis gaat.
Ik vroeg om het te laten testen, omdat het fijner is om dit zeker te weten. Dan weet ik dat ik toch niet de volle 100% verantwoordelijk ben voor wat er allemaal is gebeurd in het verleden. Ik vind het wel raar dat ze dit nooit eerder opgemerkt hebben dan.
Hij heeft me een aantal vragen gesteld en zei dat ik het niet per se hoefde te laten testen, maar dat die er vrij zeker van is. Over 2 weken heb ik opnieuw een afspraak, maar dan gaat mama mee. De psychiater is benieuwd naar hoe ik was als kind.Dan ga ik ook vragen om me te testen. Als dit echt is en ik heb ADHD, dan kunnen we misschien fatsoenlijke oplossingen zoeken om het beter te laten gaan thuis.
Ergens voel ik me toch wel raar. Ik heb me altijd slecht gevoeld en mijn hele leven was moeilijk, maar om nu een stempel te krijgen en te zeggen 'ik heb ADHD'... Dat is toch wel even wennen. Stel dat ik het heb. Wat moet ik ervan verwachten? Wat moet ik ervan denken? Kan ik er iets voor krijgen om het makkelijker te hebben? Hoe gaan mensen nu naar me kijken? Wat gaat er beter gaan en wat niet?,...
Ik hoop dat ik over 2 weken toch een antwoord krijg en het met 100% zeker kan zeggen als ik het nu heb of niet.
Ik heb redelijk veel nagedacht en ik realiseer me altijd dat ik vrij snel zeg dat een relatie stopt. Misschien heb ik wel gelijk, omdat ik heel veel analyseer in een relatie en snel iets door heb. Maar misschien geef ik het ook geen tijd genoeg voor de ander om zich te kunnen aanpassen, om kans te geven te veranderen,....
Ik zeg vrij snel 'dag' in een relatie en ik denk dat het vooral is om mezelf te beschermen. Ik zie iets slecht, iets waar ik echt niet mee kan leven, iets wat me enorm pijn doen en regelmatig terugkomt. Daar wil ik me van beschermen zodat het niet erger wordt.
Morgen voor de laatste keer met de kinderen weg. 12-16 jaar en naar de zee. Nog een keertje fijn ontspannen! Vrijdag naar de psychiater. Er is zoveel gebeurd, ik heb echt geen idee waar ik over moet beginnen. Een uurtje is weinig om over alles te praten. Zaterdag een intakegesprek in het jongerencentrum. Ben benieuwd wat het gaat geven! En dan volgende week beginnen met werken. misschien komt het toch allemaal op zijn pootjes terecht?
Ruzie toch maar uitgepraat thuis, 'beste vriendin' negeert me compleet en met het (ex)vriendje heb ik nog geen idee hoe het zit.
Ik ga me nu gewoon focussen op het werken, sparen en alleen gaan wonen! Even de rust in mezelf vinden!
Al 2 maanden is er ruzie thuis. 2 maanden dat we bijna niet praten. Ik krijg toch de schuld van alles en ik ben het moe om alles op te vangen. Elke keer wanneer we het nodige tegen elkaar zeggen, dan begint mijn moeder weer te grommelen. Elke keer opnieuw.
Ik heb geen contact meer met 'mijn beste vriendin' en ik ben net mijn vriend weer verloren voor de 2de keer.
Ik lig al super lang elke dag gewoon in mijn bed uit te huilen, omdat ik niet weet wat ik moet doen. Ik voel me rot en dit is nog maar een klein word van hoe ik me voel. Ik weet niet wat ik er tegen kan doen. Ik heb niemand meer, ik heb niets meer. Mijn moeder en ik hebben altijd ruzie om de kleinste dingen, maar zelf nu ze me elke dag hoort wenen, nu ze weet dat ik mijn kamer niet uit kom, zelfs dan komt ze nog niet bij me om me te troosten of te steunen.
Ik heb nu werk voor in september en daarna ben ik weg. Ik ga na een tijdje werk proberen te zoeken in een andere provincie. Ergens waar ik opnieuw kan beginnen. Nieuwe mensen. Nieuwe vrienden.
Ik ben alles zo moe. Ik heb geen energie meer om te vechten. Ik wil gewoon opgeven, alles opgeven, iedereen opgeven. Ik zie het nut niet meer in om hier te zijn.
Het gene wat het meeste pijn doet is de jongen verliezen waarvan ik echt dacht voor altijd mee samen te zijn, de jongen verliezen waarvan ik voor de eerste keer in mijn leven echt kon zeggen dat ik van hem hield (houd!). De jongen waarvan ik weet dat die alle moeite voor mij heeft gedaan en ik ook voor hem. Maar het was gewoon te moeilijk. Die jongen verliezen en dan niet eens de steun te krijgen van mijn familie.
Knutselen met ductape. Wie wist dat er zoveel verschillende en kleurrijke ductapes bestonden? Ik niet.
Heb wel een super mooie roos gemaakt! Mijn moeder heeft me gebracht en gehaald. Dat was pas lang geleden.
Het is ook weer rustig in orde aan het komen met mijn lieverd! (GELUKKIG!)
Het wil toch echt wel zeggen dat we van elkaar houden. Alleen moet ik ook wat meer rekening met hem houden.
Stiekem hoop ik wel nog dat ik mijn verrassing krijg :$ Het zou eigenlijk niet mogen na zo een ruzie, maar uiteindelijk zijn we maar 1 keer een half jaar samen. Tenslotte heeft hij ook mijn verrassing gekregen. Ik ben een meisje, welk meisje wilt nu geen verrassing. :p
Ik hoop echt dat ik de ware voor hem ben en de veranderingen langs beide kanten er in de toekomst is.
Een vriendin van me zei me net dat haar ouders kwaad waarom voor terug naar haar vroegere vriend te gaan, terwijl hij haar al 2x heeft laten vallen.
Helaas voor mij zit ik in dezelfde positie.
Ik heb mijn vriend ook 2x laten vallen nu. Maar ik kan niet blijven vechten om iemand zijn aandacht te krijgen. Met aandacht bedoel ik: het goed redeneren van wat kan ik doen en wat niet (rekeninghoudend met mij). Iemand die zegt: nee ik kan niet, ik heb tegen mijn vriendin gezegd dat ik dit ging doen en ga ik niet met u weg, maar ik wil wel gerust even blijven bellen of smsen. Iemand die zegt mijn vriendin heeft me nodig ik ga naar haar ook al ben ik moe (aangezien hij ALTIJD MOE IS! -> wat ik btw wel verdien want ik was hem zelfs nog minder werk aan het geven als normaal). Iemand die zegt: kijk liefje, ik weet dat je me nodig hebt en je roept wanneer ik zal voor je springen, maar een vriend/vriendin heeft het ook even moeilijk en wil babbelen dus ik ga VOLGENDE WEEK of DIT WEEKEND eventjes naar haar toe en dan kom ik terug naar jou.
Iemand die WEET hoe moeilijk ik het heb en bij AL zijn beslissingen met mij rekening houdt.
Dat wil niet zeggen dat hij geen vrije tijd mag hebben, maar gewoon fatsoenlijk regelen en rekening houden met mij. Meer wil ik niet. En desnoods als hij het niet zeker weet dat hij gewoon naar moe toe komt en zegt "liefje ... heeft dit aan de hand en hij/zij wil graag afspreken. Wanneer komt het voor jou het beste uit? of wat vind jij ervan als ik die dag ga en dan regelen wij iets ervoor of erna of iets extra om ons te verwennen". Iets wat laat zien van kijk, dank je dat je me vertrouwt ik zet jou of ons wat extra in de bloemen. Ik zeg nu geen heel weekend, maar bijvoorbeeld een keer extra op restaurant alleen de moelleux eten, omdat hij weet hoe zot ik er van ben. Bijvoorbeeld een keer extra wat gaan wandelen in de mooie natuur bij zonsondergang. Zoiets, niet duur, maar iets extra. Iets extra omdat hij weet hoe moeilijk ik het heb dat hij met een meisje alleen weg gaat en een foto ermee neemt. Ik wil het hem niet verbieden, maar ik geef ook eerlijk toe dat het mij kapot vreet vanbinnen. En dan denk ik toch dat ik wel wat liefs verdien om hem te vertrouwen terwijl ik stiekem kapot aan het gaan ben.
Ooit al het gevoel gehad dat je hier niet thuis hoort?
Ik wel. Mijn hele leven heb ik gevochten, mijn hele leven heb ik een muur rondom mij heen gebouwd. Ik lach met mensen, ga weg met mensen, spring voor mensen, enz.
Wanneer iets of iemand mij belangrijk word doe ik er alles voor, echt ALLES, maar die muur gaat niet zomaar weg. Ik hou de muur rondom mij en keer op keer wordt ik gekwetst. Met gevolg dat mijn muur groter en groter wordt.
Mijn hele leven heb ik voor alles moeten vechten.
- Vechten om naar school blijven te gaan, terwijl het verplicht is.
- Vechten om vrienden te hebben, terwijl je moet vechten om je vrienden bij je te houden, niet om ze te krijgen.
- Vechten om niet mijn gevoelens te tonen, al dat pesten, als je dan je gevoelens toont wordt het erger.
- Vechten om een jongen te kunnen krijgen, wat moeilijk is als iedereen je als speelgoed ziet om te pesten.
- Vechten voor liefde thuis, want ja 2 zussen die altijd samenspannen waardoor het 2 tegen 1 is en dan ouders die meerderheid geloven.
- Vechten voor de moed te vinden om buiten te komen, want ja ook daar werd altijd van alles naar me toe gegooid, woorden, ballen,
handen,...
- Vechten om ergens mee te mogen doen, want je was niet goed genoeg, niet sterk genoeg, niet mooi genoeg, niet populair genoeg,...
- Vechten tegen mijn eigen om het niet op te geven
- Vechten tegen veel gevoelens die je gewoon niet wilt hebben omdat je er niks aan kan doen, je kunt mensen niet controleren, je durft
niet jezelf zijn, je durft niet alles te geven wat je hebt en je weet gewoon dat je nooit goed genoeg bent
Ik heb voor veel gevochten en ben nu nog aan het vechten
Ik ben mijn relatie al een keer kwijtgespeeld, heb ze terug gevonden en nu ben ik ze weer kwijt aan het spelen. Waarom? Omdat ik een vriendje heb die weet wat ik heb meegemaakt, maar niet weet wat ik voel (dat kan niemand). Een vriendje die weet wat ik nodig heb en het wilt geven, maar het besef niet heeft HOE hij het moet geven. Een vriendje die niet door heeft dat hij mij op de laatste plaats zet, terwijl hij alle moeite van de wereld doet om mij op 1 te zetten.
Ik weet dat hij het goed bedoelt, ik weet dat hij het niet expres doe. Ik weet het, maar hij doet het toch. En daardoor voel ik me nog steeds slecht want hoeveel moeite hij ook doet, hij beseft niet dat hij het blijft doen en ik ben diegene die het wel ziet en er nog steeds door gekwetst word.
Wat moet ik doen? Ik weet hoe goed hij het bedoelt, maar hij doet het niet of kan het niet..
Ik wil HEM, maar ik heb nood aan iemand die alles op alles zet om mij te laten zien, dat ik niet meer voor alles moet vechten. Dat iemand me echt kan zien voor mij. Ik heb iemand nodig die alles op alles zet om die muur weg te breken. Die mijn op 1 zet en doorheeft wanneer mijn muur weg begint te gaan en das pas om andere geeft. Iemand die tegen anderen durft te zeggen, "Ik ga jullie een hele tijd niet zien maar ik laat jullie niet vallen, jullie kunnen smsen en bellen wanneer jullie willen en wanneer het echt niet gaat kom ik eraan. Maar op dit moment heeft mijn vriendin me nodig en dat kan nog een hele tijd duren. Maar weet dat jullie me niet verliezen ik ben er no matter what." En die dan alle tijd en mij geeft tot mijn muur weg is of toch deels. Tot ik eerlijk kan zeggen 'Ja je doet alles voor mij'. Tot ik kan zeggen op een moment 'Ga naar u vrienden, ze hebben u lang genoeg niet gezien'. Iemand nodig die continu zin heeft om mij te zien. Iemand waarvan zijn hoofd en hart zegt "doe zo snel mogelijk dat ik haar eindelijk kan zien, dat ik eindelijk bij haar kan zijn'. Iemand die mij en mijn liefde evenveel nodig heeft als ik die van hun. EN IK HOOP MET HEEL MIJN HART DAT HIJ HET IS. Maar dat zal de tijd zich uitwijzen.
Ik hou van je, ook al ben jij het niet! Ik hoop van wel en ik zal altijd van je houden. Je bent de enige in heel mijn leven waar ik me echt gelukkig voelde. Dus ik hoop dat jij het bent. (Ik weet dat je dit gaat lezen: LOVE YOU! FOREVER WAS AND IS STILL A PROMISE!)
Het spijt me dat ik er even niet was. Ik had het wat druk!
Er is weer veel gebeurd de laatste tijd maar de 2 belangrijkste dingen ga ik vertellen.
1: IK BEN EEN TOP VRIENDIN!
Mijn beste vriendin had zich wat in de problemen gewerkt en ik heb ze verdedigd langs alle kanten. Ze had bijna iemand omver gereden, geen probleem, samen sturen. Een jongen had haar 3x bijna boksen gegeven, geen probleem, ik spring voor haar in. Daarna maakt ze ruzie met mij? Geen probleem, ik weet dat ze het moeilijk had op dat moment en dat het er gewoon allemaal uit moest. Ik ben toch bij haar gebleven.
2: EX IS BACK!
Hij wilt zijn moeite doen om te bewijzen dat hij mij dit keer op 1 zet in plaats van alles en iedereen anders. Goed! Ik gun hem dat. Ik hou van hem. hij is de eerste jongen waar ik me ECHT gelukkig bij voelde en als hij me laat zien dat het anders kan, dan doe ik het met plezier. Ik hou van hem en dat zal ALTIJD zo zijn!! Mijn hart gaat nog steeds 300km/uur wanneer ik hem zie en mijn hart gaat altijd nog snellen wanneer hij me aanraakt.
Eerst stuurt hij me berichten dat ik gelijk heb en hij me mist en me terug wil en al de rest.
Nu zie ik foto's dat hij alleen met fijn meisjes fijn naar het strand of ergens iets is gegaan en vanavond heeft hij weer een feestje.
Ik lig me kapot te janken en hij is gewoon verder aan het feesten en dan vragen zijn vriendinnen aan mij of ik wel ooit van hem gehouden heb omdat ik met vrienden iets ga drinken, maar ik sta nooit lachend op foto's met 6 jongens. Waarom? omdat ik continu ween en bijna niet meer kan lachen. Maar hij kan het wel, dan vraag ik me af als hij het ooit wel met mij meende.
Eigenlijk zou ik ook hard moeten worden en continu met jongens weggaan, me amuseren en foto's trekken, want hij doet het ook. Het is het echt niet waard dat ik me als enige kapot lig te wenen en hij zich gewoon staat te amuseren.
Elke dag ben ik aan het wenen, elke dag voor de laatste twee weken slaap ik maar 4 uurtjes op een avond. Mezelf in slaap wenen, wakker worden en onmiddellijk wenen en aan hem denken. Zonder zijn knuffels en kusjes wakker worden. Dat schattig gezichtje wanneer hij iets deed wanneer hij zo onzeker was. Alles mis ik :( Alles doet me aan hem denken.
Als iemand me vastpakt denk ik aan hoe hij me vastpakte altijd als we discussies hadden en elkaar erna eindelijk zagen, zo stevig!
Als ik winkel denk ik aan de kleren die hij aan had, waar ik zo gek van werd. Altijd die mooie hemdjes.
Alle muziek doet me aan hem denken, zelfs hoe dat we feesten als we alleen waren in de auto.
Ik wil erover heen want hij zal nooit veranderen, daarvoor houdt hij teveel van dat leventje. Ik weet niet wat ik kan of moet doen. Alles maakt me kwaad, verdrietig, kapot,... Ik weet me geen houding.
Ik heb ook van nummer veranderd want ik merkte dat hij niet ging veranderen en hij bleef me maar sturen terwijl ik verder probeer te geraken. Het is ook het beste voor hem, misschien vind hij nu een meisje die er wel mee akkoord gaat dat hij alleen op stap wil gaan met zijn vriendinnen en er wekelijks mee op de foto staat terwijl zij thuis zit. Kan hé? Dan ben ik blij voor hem, maar ik kan geen vrienden blijven met mijn exen. Ik ga er te veel aan denken dan.
Ik hou zoveel van hem, ik zie hem zo graag. Het is echt moeilijk dat ik hem compleet niet meer hoor, maar misschien geraak ik er nu sneller over heen. Hij wou me nog blijven zien en daardoor in de winkel iets komen kopen, maar goed dat ik dan gestopt ben anders breek ik gewoon in tranen uit.
Ik mis mijn vlindertjes in mijn buik en ik mis het gevoel van gelukkig zijn (zonder reden een smile hebben en fonkeltjes in de ogen en het proberen weg te krijgen, maar dat lukt niet omdat je dan zo gelukkig bent). Ik mis het spelen en knuffelen en alles erop en eraan. Ik mis HEM!
Nu het officieel gedaan is kan ik mijn leven niet stopzetten.
Ik heb 2 nieuwe jongens leren kennen waar ik regelmatig me weg ga. Waarom? Nee niet omdat ik over mijn Prince Charming heen ben, helemaal niet. Maar ik kan en mag niet stilzitten. Ik kan altijd mensen leren kennen en wie weet ooit misschien. Maar ze zijn wel gewaarschuwd, ik ben nog maar net uit mijn relatie, ik ben nog steeds gebroken, ik denk er heel veel aan en het zal ook niet snel voorbij gaan en waarschijnlijk ga ik ook veel over hem praten. Dit heb ik tegen de jongens gezegd en ik heb ook gezegd dat ik het begrijp als ze nu nog niet willen afspreken omdat ik continu over mijn 'ex' :( ga praten (zo een moeilijk woord, ik bezie hem nog steeds als mijn jongen). Eén van de jongens zei letterlijk 'nee ik wil met je afspreken, ik wil er voor je zijn nu je het moeilijk hebt en dan leren we elkaar kennen en misschien als je over hem heen bent wie weet wat de toekomst dan inhoud.' Perfect boy!!!
Jup het is officieel gedaan met mijn enige prince charming :'(
Na de ruzie begon hij zich terug te trekken en ik wou hem gwn bij me.
Maandag had die vrij, wou niet bij me slapen,
woensdag hadden we allebei om 1 uur gedaan en hij wou papierwerk doen en 's avonds naar een vriendin.
Donderdag wou hij Versuz met 3 meisje, ik heb moeten ZAGEN om mee te mogen (alleen omdat ik ook 1 meisje wou zien),
vrijdag heb ik hem 2 uurtjes gezien (met ruzie door de dag erna)
Zaterdag wou hij alleen op stap terwijl ik iets gepland had omdat we 3 maanden samen waren (komt een foto op fb met 6 meisje).
Daarna alleen maar ruzie gehad.
Hij bleef maar zeggen dat hij de ruzie niet kon vergeten, maar het wel wou proberen. Dat het heel moeilijk ging worden. Hij bleef ook keer op keer zeggen dat hij me niet meer gelukkig ging kunnen maken. Hij wou niet praten, niet afspreken, maar even afstand nemen van elkaar en toch ruzie blijven maken via sms..
Ik zag hem afspreken met vrienden, maar met mij ging net, hij bleef op stap gaan maar naar mij komen ging niet. Wel zeggen dat hij gebroken was en iedereen het zag maar toch foto's maken waar je het niet op kon zien.
Hij kan zijn leven met opstap gaan niet laten vallen, zo is hij gewoon, maar ik ben niet iemand die ermee akkoord gaat dat mijn vriend 2/3X per week alleen opstap gaat met vriendinnen. Wel iets gaan drinken door de week en miss om de week of ene keer in de maand alleen op stap gaan, hij ging ze toch elke week blijven zien als ik mee ging en het is niet alsof ik altijd aan hem plak.
Hij kan dan dat niet opgeven, ik kan dat niet accepteren, hij kon de ruzie niet vergeten en plaatsen en denkt dat hij me niet meer gelukkig kan maken, wat is dan nog het nut om het te proberen? Maar vooral zijn leven kon hij niet inzien hoe het voor mij over kwam.. dan stopt het. Ik wou toegevingen doen maar hij viel alleen maar aan dat hij niet met zijn vriendinnen alleen weg mocht.
Hij mocht het wel alleen niet elke week als ik elke keer foto's zie met allemaal meisjes en geen enkele jongen en weet dat hij dan niet moet rijden en kan drinken, ondanks onze afspraak. Terwijl de eerste weken dat we samen waren ging hij elke donderdag en elke vrijdag kreeg ik een smsje, meisjes waren bij me aan het plakken maar ik duwde ze weg voor jou. Ja het is fijn dat hij ze wegduwde voor mij, maar het is niet fijn om te weten dat meisjes bij hem plakte en zeker niet wanneer hij zelf tegen me heeft gezegd dat hij plakkerig wordt wanneer hij drinkt.
Dus ik heb de beslissing genomen om te stoppen want het leek alsof dat dat alles was wat hij wou. Hij veranderde zijn profielfoto en omslagfoto, maakte alleen maar ruzie met elkaar en ondanks dat bleef hij opstap gaan en afspreken met vriendinnen, maar naar mij komen ging niet.
Toen dat het gedaan was heb ik afgesproken met een vriend om mijn leven verder te zetten en erover te kunnen praten met hem aangezien hij bij de psychische afdeling werkt, moet hij toch kunnen luisteren niet? Krijg je ineens een berichtje van zijn 2 beste vriendinnen om te vragen als ik ooit wel van hem gehouden heb omdat het me precies makkelijk afgaat. Ik huil elke dag, na jaren zo slecht voelen was hij de enige waar ik echt gelukkig bij was en niet aan mijn problemen dacht. Hij was de eerste die me letterlijk kriebels in mijn buik gaf JA IK HIELD VAN HEM!!
Ja ik zeg hield want hij heeft het me heel makkelijk gemaakt om hem te haten.
Hij stuurt alle slechte dingen die ik doe door naar zijn vrienden maar wat hij en zijn vriendinnen naar mij sturen dat laat hij niet lezen. Ook stuurde hij bij elke ruzie mijn moeder en dan laat hij zijn vriendin naar mij sturen dat ik mijn eigen problemen niet kan oplossen maar mijn moeder het doet. Ik kan er niks aan doen als ik bij een vriendin ben en HIJ ineens MIJN MOEDER opbelt!!
Of dat ik zijn beste vriendinnen zogezegd niet mocht. Eén van de meisjes sprak niet tegen me en zijn op voorhand al tegen hem dat die gek was helemaal naar Antwerpen te rijden voor mij en toen ze me ontmoette en we alleen hallo en dag hebben gezegd stuurde zij hem dat ze haar mening al over me had. De andere groette iedereen behalve mij. Maar nee dan wordt er gezegd dat ik hun niet moet, terwijl ik ALTIJD gezegd heb dat het zijn vriendinnen zijn en niet de mijne, dat ik altijd beleefd tegen hun zal zijn voor hem, maar dat hij niet van me kan verwachten dat ik er best friends mee wordt als ze zo doen.
Blijkbaar heeft hij ook gezegd dat die 2de beste vriendin niet naar zijn feestje bij zijn thuis mocht komen door mij. Terwijl ik DUIDELIJK gezegd heb dat hij ze wel mocht uitnodigen dat het zijn vrienden zijn, dat hij niet naar mij moet kijken en dat ik beleefd zal zijn tegen hun, maar hij zei tegen me dat hij haar niet wou uitnodigen omdat ze ruzie had met een andere vriendin van hem die wel kwam en hij geen zin had in ruzie en die eerste beste vriendin waar ik het net over had wou HIJ NIET laten komen omdat ook hij 'zag' hoe ze tegen mij deed. Ik heb hem 100x gezegd dat hij niet naar mij moest kijken, het waren zijn beste vriendinnen en ik wou niet dat hij ze kwijt speelde door mi of omdat zij mij niet moesten.
NEE nu draait hij alles om! Tja nu weet ik waarom het zijn beste vriendinnen zijn eah.. hij is geen haar beter. Het is gedaan en hij laat zijn 2 beste vriendinnen naar mij sturen en hij stuurt mijn moeder, vader, zus en beste vriendin. Maar nee ik ben in fout.
Het is gedaan hij zet continu snaps met ene drinken en uno spelen, maar wanneer ik snaps zet dat ik met ene weg ben dan is de wereld te klein, want dan heb ik zogezegd nooit van hem gehouden en heb ik het makkelijk. Maar dat ik elke avond in zijn pyjama met zijn knuffel al wenend gaat slapen, dat weten ze wel niet.
Ik kan mijn leven niet stopzetten omdat het gedaan is, maar dit heeft mij meer en meer laten inzien dat ik beter af ben zonder hem en dat hij hetzelfde is als zijn 2 beste vriendinnetjes..
Zelfs de psycholoog waar ik naar toe ben gegaan om iets aan mijn gedrag te doen waar ik al 4 jaar mee zit (ALLEEN OM HEM NIET KWIJT TE ZIJN) heeft gezegd dat hij denkt dat hij nog niet klaar is voor een relatie, maar ik ben er weer de duppe van.
Sinds de grote ruzie met mijn vriend heb ik het gevoel dat we alleen maar achteruit gaan.
Voor de ruzie: Hij betaalde het meeste omdat hij werkt, kwam elke woensdag langs, bleef slapen zolang het kon bij elkaar,....
Na de ruzie: Ieder ging zijn eigen eten betalen zodat ik kon sparen voor als we opstap gingen, blijft alleen weekend bij me slapen ook al heeft hij een vrije dag en ook komt hij niet meer op woensdag en ik weet dat ik hem verstikte door hem continu te sturen dus doe het alleen maar wanneer hij me eerst stuurt.
Nu is het al 2 weken geleden dat we de felle ruzie hebben gehad. We zitten nog steeds in een grote dip. Het ergste is dat hij de dag na onze ruzie geslagen werd door een van zijn vriendinnen en dit vergeeft hij haar onmiddellijk. Ik heb het gevoel dat ik op de 2de plaats sta en zijn vrienden op de 1ste. Dat meisje heeft hij onmiddellijk vergeven en mij ook, maar tegen haar doet ze normaal en tegen mij niet. Ik heb hem niet eens aangeraakt. Het weekend was perfect. Ik had hem wel gevraagd dat als ik in het weekend moest werken dat we terug op woensdag gingen afspreken en hij zei dat het ok was. Ja hij moet altijd komen, maar ik heb hem gezegd van zodra ik mijn echte rijbewijs heb ga ik meer rijden zodat we het inhalen. Het was heel jammer dat hij zondag niet is blijven slapen omdat hij maandag de auto wou poetsen, fietsen en zijn kamer opruimen (op zijn vrije dag). Dus weer krijg ik het gevoel dat dat belangrijker is als mij. Hij heeft me toen gevraagd om woensdag of donderdag te komen, maar ik heb gezegd dat hij het voor zijn eigen moet doen en niet voor mij alleen. Ja hij moet ook aan mij denken, maar hij moet het niet tegen zijn zin doen. Dinsdag ging goed en woensdag had ik mijn proefdag. Hier kreeg ik te horen dat ik in het weekend moest werken. Maakt niet uit hij heeft om 13 of 14 uur gedaan de woensdag maar wou zijn papierwerk doen zodat hij 's avonds met een vriendin kon afspreken. Weer geeft hij mij het gevoel dat ik niet belangrijk genoeg ben. Hij MAG ZEKER met zijn vriendin afspreken, maar alweer krijg ik hem niet te zien ondanks alles. Hij kon ook 's middags naar mij komen en dan 's avonds naar die vriendin want ze hadden sowieso 's avonds laat pas afgesproken. Ik heb hem verteld hoe ik me voelde maar hij viel steeds in de aanval. Hij zegt wel dat hij zijn best doet, maar zo voelt het voor mij niet.
Ik heb het gevoel dat hij eerst alles voor mij deed en ik niet kon voldoen aan hem, maar sinds die ruzie is het precies omgedraaid. Hij doet het misschien niet bewust, dat weet ik niet, maar ik krijg het gevoel dat ik nu alle moeite van de wereld doe om alles goed te maken en hij het gewoon tegenwerkt. Dat hij het precies gewoon niet meer wilt.
Ik wil nu gewoon met hem praten. Zeggen wat op mijn lever ligt en dat hij zegt hoe hij er nu over denkt. Hoe hij er WERKELIJK over denkt! Ik wil dat we de ruzie niet gaan vergeten, maar er niet meer continu aan gaan denken en dat we vanaf nu en dit moment allebei terug de moeite gaan doen om dit te laten werken. Dat we allebei naar elkaar luisteren EN dat er toegevingen gedaan gaan worden. Hij zegt nu continu dat hij me alle tijd geeft via skype en smsen terwijl dat ik me daar juist op probeer in te houden om hem niet te verstikken. Het gaat niet werken als we 2 tegenovergestelde dingen bij elkaar gaan doen.
IK HOOP DAT HET GAAT LUKKEN!! Ik wil echt niet stoppen, ik wil eruit komen, laten zien dat we sterk zijn samen en dat het moet werken!
Eerst werd ik gebeld voor werk en mocht ik gaan solliciteren al. Dit was in orde en ik mocht vandaag mijn proefdag doen.
Helaas heb ik al mijn spullen van mijn kot moeten terugbrengen naar huis en deze al een beetje moeten opruimen.
Daarna ben ik gaan sporten met mijn allerbeste vriendin. We hebben 16 km gefietst en 4 tussenstops gehad. Hier heb ik ook wat oefeningen tussendoor gedaan. Amai! Wat een spierpijn! Mijn knieën zijn dood, mijn buik doet pijn en ook mij zij!
Toch ondanks alle pijn gaan werken, want het is tenslotte een proefdag. Het was super!! Ik heb de halve dag (8u - 12u) achter de kassa mogen staan en moeten aanleren. Het is veel en moeilijk, maar wanneer je het ene keer door hebt dan komt dat wel in orde denk ik!
