Dit is mijn verhaal, wat ik heb meegemaakt, wat ik nu meemaak en wat ik nog ga meemaken.
Het is een manier voor mij om het allemaal van me af te schrijven zodat het uit mijn systeem is, om jullie mijn verhaal mee te delen over hoe moeilijk het kan zijn, maar ook hoe leuk het kan zijn.
Ik hoop dat de mensen die zich hetzelfde voelen of hetzelfde hebben meegemaakt, hier eventueel een voorbeeld of inspiratie of moed of dergelijke uit kunnen halen.
Sommige mensen zullen inderdaad ergere dingen hebben meegemaakt of het moeilijker hebben gehad. Je moet denken iedereen is anders. Sommige kunnen meer verdragen dan anderen, sommige kunnen het beter verwerken dan anderen. Ook al lijkt het voor jouw niets, voor anderen kan het heel veel betekenen.
Ik zou jullie graag willen vragen om mijn blog te beoordelen, reacties achter te laten (positief), enz.
Hebben jullie vragen, jullie mogen het me altijd stellen.
OOK MET TIPS MOGEN JULLIE ALTIJD AFKOMEN!! Dit zou ik zeer op prijs stellen.
Veel leesplezier en ik hoop dat ik jullie kan helpen!
We zijn gestart als 2 lieve, gekke, spontane, enthousiaste, verlegen mensen die elkaar leerden kennen. Het klikte meteen. Een goede vriendin van me was jarig en had een feestje. Ergens waar je zo binnen en buiten mag zonder inkom. Mijn vriend, toen nog een onbekende, kwam ons halen. Mijn vriendin begon al onmiddellijk, fluisterend, te vragen als hij niets voor mij was. 'Ik zie alleen zijn ogen, maar die zijn wel mooi', was mijn antwoord. Plotseling draaide hij zich om. 'Geen misse', kwam er toen uit. Niet mijn typische jongenssmaak qua uiterlijk, maar helemaaaaaaaal niet lelijk. Ik zag wel toekomst in zo iemand. Ergens onderweg vroeg mijn vriendin als ik mijn jas in zijn auto mocht laten liggen (ik durfde het niet te vragen). Hij moest dan op het einde wel met me mee naar buiten als ik naar huis ging. Hihi :$
Die goede vriendin van me was zo zot dat ze me de hele avond wilde koppelen wanneer ik iemand mooi vond. Ondertussen tijdens het dansen, kwam ze naar mij. '(naam van mijn huidige vriend) vind je niet mis, ga met hem praten.' Jammer genoeg was ik daar veel te verlegen voor, ik heb hem wel de hele avond toen gezocht en een beetje in het oog gehouden. Hopen dat hij naar mij kwam. Helaas voor mij! Er was wel een andere jongen die interesse in mij had, zag er helemaal niet slecht uit. Mijn vriendin stuurde hem naar mij. Amai, toen hij aankwam zag ik ineens dat die 2 tot 3 koppen groter was. Hij bleef plakken aan mij en ik durfde amper nog te bewegen. Plotseling wou hij me kussen. Ik wist niet wat ik moest doen. Eventjes aan mijn vriendin gevraagd, zou ik het wel doen? Is dat niet verkeerd nu ik hem pas ken? 'Nee, nee, gewoon doen!' Dat kam er bij haar uit. Ik heb het gedaan, wat een spijt!!! Hij heeft mijn hele gezicht onder gelekt. Plotseling stuurde papa, 'ik ga nu vertrekken.' Ik zei het tegen mijn vriendin en zij zou onze chauffeur dan sturen. Ondertussen heb ik geprobeerd die jongen te vermijden.
Ik ben iedereen gaan beginnen groeten en onze chauffeur (mijn huidige vriend) was er nog niet. Ik bleef naar de grond kijken en zag dat de jongen stilletjes aan meer en meer naar mij kwam. Ineens was hij er! Wat een opluchting!! Ik herinner het me nog goed. Bijna 3 maanden geleden en hij zei simpelweg 'zijn we?', waarop ik zei 'nee, ik durf niet. Ik wil die jongen niet groeten.' We stonden zij tegen zij met elk een hoof naar de andere kant. Ik keek nog steeds naar beneden en hij kwam iets dichterbij en vroeg toen 'hoe gaan we dat oplossen?' Zo spontaan dat ik ineens was (het kwam eruit zonder nadenken) zei 'je pakt mijn hand vast en we gaan hand in hand naar buiten.' Hoppaaaa!! Hij deed het. Ik was echt gelukkig en beschaamd. Oh ja, ik bloosde. Enerzijds was ik gelukkig omdat ik die jongen niet moest groeten, maar het meeste was om het feit dat hij echt mijn hand vast had! Gewoon zo. Zonder elkaar te kennen, zonder dat we echt gepraat hadden, had hij mijn hand vast. Wij liepen samen naar buiten en ik zag dat die jongen ons bleef volgen. 'Gewoon doorlopen', ging door mijn gedachten heen. Eenmaal buiten was hij weg en wij liepen nog steeds samen naar zijn auto. Ik had het koud en hij nam me vast. Toen ik mijn jas had was ik nog steeds aan het bibberen. hij vroeg me als ik een knuffel wou en opnieuw was ik heel beschaamd. Ik zei dat het niet hoefde omdat ik mijn jas had, maar hij deed het toch. Het voelde echt niet als een gewone knuffel om iemand warm te houden. Hij was een heerlijke, dikke, warme knuffel alsof ik toen al van hem was.
Toen kwam papa en we namen afscheid. Ik heb de hele weg aan hem gedacht, ik ging slapen met hem in mijn gedachten en zo werd ik ook wakker. De hele dag heb ik gewacht voor hem m me te sturen op facebook, maar hij deed het niet. Ja, zoals elk meisje heb ik hem ook opgezocht. Op het einde van de dag raapte ik mijn moed bijeen en stuurde ik hem. 'Merci voor de redding gisteravond.' Toen begon het, ons gesprek. De hele avond tot het niet meer ging. Hij stuurde onmiddellijk dat zijn gsm(pie) plat ging zijn maar hij mijn nummer ging geven voor als ik dit wou. Ik heb hem natuurlijk onmiddellijk gestuurd want ik wou niets liever. Toen was het zover, beetje sturen met elkaar, elkaar leren kennen en die vriendin van me die hem onmiddellijk in mijn naam gestuurd heeft voor bij mij op kot te komen. Hij deed het ook, 45 min rijden om mij te leren kennen! Jup, het was en is nog steeds een echte schat! Het klikte in één klap!!
