Elke dag ben ik aan het wenen, elke dag voor de laatste twee weken slaap ik maar 4 uurtjes op een avond. Mezelf in slaap wenen, wakker worden en onmiddellijk wenen en aan hem denken. Zonder zijn knuffels en kusjes wakker worden. Dat schattig gezichtje wanneer hij iets deed wanneer hij zo onzeker was. Alles mis ik :( Alles doet me aan hem denken.
Als iemand me vastpakt denk ik aan hoe hij me vastpakte altijd als we discussies hadden en elkaar erna eindelijk zagen, zo stevig!
Als ik winkel denk ik aan de kleren die hij aan had, waar ik zo gek van werd. Altijd die mooie hemdjes.
Alle muziek doet me aan hem denken, zelfs hoe dat we feesten als we alleen waren in de auto.
Ik wil erover heen want hij zal nooit veranderen, daarvoor houdt hij teveel van dat leventje. Ik weet niet wat ik kan of moet doen. Alles maakt me kwaad, verdrietig, kapot,... Ik weet me geen houding.
Ik heb ook van nummer veranderd want ik merkte dat hij niet ging veranderen en hij bleef me maar sturen terwijl ik verder probeer te geraken. Het is ook het beste voor hem, misschien vind hij nu een meisje die er wel mee akkoord gaat dat hij alleen op stap wil gaan met zijn vriendinnen en er wekelijks mee op de foto staat terwijl zij thuis zit. Kan hé? Dan ben ik blij voor hem, maar ik kan geen vrienden blijven met mijn exen. Ik ga er te veel aan denken dan.
Ik hou zoveel van hem, ik zie hem zo graag. Het is echt moeilijk dat ik hem compleet niet meer hoor, maar misschien geraak ik er nu sneller over heen. Hij wou me nog blijven zien en daardoor in de winkel iets komen kopen, maar goed dat ik dan gestopt ben anders breek ik gewoon in tranen uit.
Ik mis mijn vlindertjes in mijn buik en ik mis het gevoel van gelukkig zijn (zonder reden een smile hebben en fonkeltjes in de ogen en het proberen weg te krijgen, maar dat lukt niet omdat je dan zo gelukkig bent). Ik mis het spelen en knuffelen en alles erop en eraan. Ik mis HEM!
