Iedereen de mijn verleden gelezen heeft weet wat ik heb meegemaakt, maar natuurlijk niet hoe dat ik me voel vanbinnen. Dat is iets persoonlijks. Een tijd geleden heb ik een grote ruzie gehad. Mijn ruzies worden erger en erger. Het is niet dat ik één ontploffing heb gehad, dat het van me af is. Néé, helemaal niet. De volgende ontploffing is nog groter, want alles wat er tussen de eerste en tweede ontploffing gebeurd is komt nog eens bovenop alles wat al in mijn hoofd zat van VOOR de eerste ontploffing.
Dit is wat er gebeurd is:
Mijn vriend had een feestje bij zijn thuis. Zijn eerste feestje met mij erbij en zijn vrienden. Ik kan goed om met zijn vrienden, maar ik vind het toch moeilijk om erbij te passen. Hij werd al snel een beetje zat en op toen dacht ik oké we gaan er wedstrijdje van maken. Het verschil was, hij had cocktails op en ik had shotjes op (eigenlijk puur uit de fles). Ja, je raad het al. Helemaal weg was ik. Ik liep van de ene groep personen, naar de andere groep personen. Niet wetend waar ik bij moet gaan staan, wie me er wel bij wilt. In het begin ging het goed, beetje lachen met iedereen, maar het moment dat het drukker werd, werd er bijna niet meer met mij gesproken. Ook mijn vriend had het druk. Hij heeft de hele avond drinken liggen inschenken voor iedereen, terwijl het zijn idee was om iedereen zelf te laten nemen. Dus ja, ook van hem geen aandacht. Ik begrip het wel als je continue drinken moet inschenken, maar ik was er ook nog, heel alleen, niemand om mee te praten,.... Toen begon het. Ik zo zat als iets, zijn aandacht aan het trekken, boos (eigenlijk verdrietig) geworden omdat hij me geen aandacht gaf. Alweer dacht ik alleen aan mijn eigen. Ik begrijp dat het moeilijk was voor hem, maar af en toe kan hij toch ook eens aandacht aan mij geven niet? Met iedereen lachen en praten behalve met mij? Zijn vrienden hebben elkaar, kennen elkaar, ik werd een beetje buitengesloten. Niet omdat ze me niet moeten of wilden pesten, maar omdat ik geen band heb, ik kan niet met hun meepraten en dan voel je je wel buitengesloten ondanks dat het niet zo is. Weer weggelopen, af gaan koelen op het speeltuintje dicht bij zijn thuis. Paar mensen me achterna gekomen. Ik ben gaan slapen met de bedoeling om een beetje nuchter te worden en hun te laten verder feesten zonder problemen. Dit was dus niet het geval. Ik werd wakker rond een uur of 4 en zag dat iedereen weg was. Toen was het nog niet gedaan. Ik was ZOOOOOOOOO kwaad op mezelf dat ik het ben gaan afreageren op hem. Hij lag onder op de zetel, ik haat dit. Ik wou dat hij naast mij kwam liggen. Niet om het goed te hebben, maar om het uit te praten als we allebei rustig waren. Ik met mijn idiote kop ga naar beneden. 'Word wakker, word wakker!', 'Wil je dat we nu al stoppen?'. 'Nee', was zijn antwoord. 'Kom dan naar boven'. Nee dat wilde hij ook niet. Hij bleef gewoon liggen, knikken, schudden en schouders opheffen, meer niet. 'Dan is het goed, ik ben weg. Het is gedaan'. Meer kwam er niet uit bij mij. Wat was ik aan het denken? Ik weet wat. 'Vecht voor mij, laat zien dat je me niet kwijt wilt,....' ALWEER dacht ik alleen aan mij. 's Ochtends heb ik hem uiteindelijk toch zo ver gekregen om boven te komen praten en heb ik hem alles van top tot teen uitgelegd.
Ik had inderdaad iets meer aan hem kunnen denken. Hij ook aan mij, maar mijn manier van reageren was totaal niet goed. DIT MOET VERANDEREN!
Je hebt waarschijnlijk gelezen wat er op het feest is gebeurd?
We zijn nu een paar dagen verder. Ik had hem eindelijk zo ver gekregen om ook met mij te praten.
In het begin ging hij weg met zijn vrienden en hij ging weg met mij. Nooit was het ik en zijn vrienden. Nu gaat hij weg met mij of weg met mij en zijn vrienden, maar nooit zijn vrienden alleen. Ik weet dat hij een goede balans wilt vinden tussen mij en zijn vrienden, maar dit is niet de manier. Hij vertelde me dat hij schrik had om met zijn vrienden weg te gaan om mij te kwetsen. Ja, ik vind het stom en jammer dat hij met zijn vrienden alleen weg gaat, omdat ik ook niets zit te doen. Dit wil niet zeggen dat ik het niet wil. Het moet zelfs, het is nodig om de band tussen zijn vrienden ook te houden. Ik heb het dan over iets gaan drinken, cinema, bowlen,.... op stap is voor mij persoonlijk iets anders. Wel als hij bob is, maar niet als hij drinkt. Ik ben iemand die heel veel schrik heeft en ik wil toegevingen doen, maar er moet een middenweg gevonden worden en op stap gaan met vrienden alleen terwijl je drinkt, dat is voor mij persoonlijk gewoon heel moeilijk (tranen).
Hij heeft nu na wat er gebeurd is gevraagd als ik het erg vond als hij in Juni weer een feest bij zijn thuis gaat geven, met 2 vriendinnen erbij die mij niet moeten en dat ik dan iets anders ga doen. Die vriendinnen moeten mij niet. Ik heb altijd gezegd dat het zijn vriendinnen zijn en dat ik altijd beleefd zal blijven. Hij heeft de keuze gemaakt ze niet uit te nodigen en op het feestje waar ik niet bij mag zijn gaat hij het dan wel doen? Ik heb zoveel schrik dat er stiekem iets is tussen een van deze 2 en hem en hij weet dit. Maar toch wil hij ze uitnodigen wanneer ik er niet ben. Is het normaal dat hij dit wilt? Hij kan toch ook gewoon op stap gaan met hun? Of iets gaan drinken met hun? Ik weet het niet. Is het ergens niet erg dat hij iedereen bij zijn eigen thuis uitnodigt, behalve zijn eigen vriendin? Ik weet echt niet wat ik moet denken! Ik weet niet wat ik moet doen. Is het fout van hem? Is het juist goed van hem? Is het normaal dat ik er zoveel pijn en verdriet van heb? (nog meer tranen, nog harder wenen)
Ik pieker hier nu al een paar dagen over en vooral vandaag. Ik ben al wakker sinds 6 uur en heb maar 6 uur slaap gehad. Ik ben stik kapot, maar kan niet slapen. Ik wenste dat ik zelfmoord kon plegen, maar ik durf het niet. Ik heb er de ballen niet voor. Ik denk dat dit ergens ook wel in de familie zit. Mijn nonkel heeft zelfmoord gepleegd en mijn andere nonkel heeft er al een aantal keer pogingen voor gedaan.
Ben ik depressief? Heb ik een burn-out? Heb ik het gewoon moeilijk? Ik weet echt niet wat ik heb, maar ik zie het leven echt niet meer zitten al 4 jaar niet meer. Wat kan ik eraan doen? Ik heb raad nodig! :(
Ik wil wel nog even zeggen dat ik dankbaar ben aan de 2 vriendinnen die ik momenteel heb en aan mijn eventueel toekomstige vriendinnen. Ze worden wel kwaad op mij, maar daarna komt het weer in orde. Ze willen me gewoon laten inzien hoe dat het is, maar ondanks alles staan ze altijd achter mij. Zelfs de 'nieuwe vrienden', de vrienden van mijn lief. Met hun kan ik ook praten en ze steunen mij, ons en onze relatie volledig. Het enige probleem is, bij mijn 2 vriendinnen ben ik vrij zeker dat ik ze kan vertrouwen. Bij de nieuwe niet. Zolang ken ik ze niet, maar tot nu toe lijkt het alsof ik ze kan vertrouwen. Zolang ik niks verkeerd hoor, zal ik hun ook vertrouwen. Zo ben ik nu eenmaal.
