Al 2 maanden is er ruzie thuis. 2 maanden dat we bijna niet praten. Ik krijg toch de schuld van alles en ik ben het moe om alles op te vangen. Elke keer wanneer we het nodige tegen elkaar zeggen, dan begint mijn moeder weer te grommelen. Elke keer opnieuw.
Ik heb geen contact meer met 'mijn beste vriendin' en ik ben net mijn vriend weer verloren voor de 2de keer.
Ik lig al super lang elke dag gewoon in mijn bed uit te huilen, omdat ik niet weet wat ik moet doen. Ik voel me rot en dit is nog maar een klein word van hoe ik me voel. Ik weet niet wat ik er tegen kan doen. Ik heb niemand meer, ik heb niets meer. Mijn moeder en ik hebben altijd ruzie om de kleinste dingen, maar zelf nu ze me elke dag hoort wenen, nu ze weet dat ik mijn kamer niet uit kom, zelfs dan komt ze nog niet bij me om me te troosten of te steunen.
Ik heb nu werk voor in september en daarna ben ik weg. Ik ga na een tijdje werk proberen te zoeken in een andere provincie. Ergens waar ik opnieuw kan beginnen. Nieuwe mensen. Nieuwe vrienden.
Ik ben alles zo moe. Ik heb geen energie meer om te vechten. Ik wil gewoon opgeven, alles opgeven, iedereen opgeven. Ik zie het nut niet meer in om hier te zijn.
Het gene wat het meeste pijn doet is de jongen verliezen waarvan ik echt dacht voor altijd mee samen te zijn, de jongen verliezen waarvan ik voor de eerste keer in mijn leven echt kon zeggen dat ik van hem hield (houd!). De jongen waarvan ik weet dat die alle moeite voor mij heeft gedaan en ik ook voor hem. Maar het was gewoon te moeilijk. Die jongen verliezen en dan niet eens de steun te krijgen van mijn familie.
