Dinsdag 1 september voor de 1ste keer gaan werken. Fabriek! Het was koud, zwaar en vermoeiend. Er moet met een bepaalde temperatuur gewerkt worden voor de voeding. Ik had 4 blousen, 1 golf en 4 paar sokken aan en ik had het nog koud! Ik heb enorm veel spierpijn gehad en nu de dagen erna, doordat ik al spierpijn had, heb ik dus nog meer pijn. Vandaag donderdag 3 september, heb ik ook nog eens barstende koppijn. Elke dag 1 kledingstuk meer aandoen en 1 uur vroeger in bed. Vandaag wordt het al om 20u slapen, ik heb toch niks beters te doen, niemand om te zien, niemand om te sturen, niemand om te bellen, niks te doen.. Dus dan maar gewoon in bedje kruipen.
1 en 2 september ben ik ook naar twee opendeurdagen geweest. Syntra en Volwassen Onderwijs. Ik wil nu namelijk werken en een avondopleiding banketbakker doen. Ik bak heel graag maar ik kan niet alles zelf opeten en ik kan ook niks verkopen omdat het er niet echt tiptop uitziet. Ik zou hier toch graag een bijberoep van willen maken. Na dit, want dat duurt een paar jaar, hoop ik genoeg gespaard te hebben voor een opleiding voor kindbegeleidster.
Met het liefje is het weer ingewikkeld.. Te veel voor woorden dit keer, te moeilijk om uit te leggen, ik weet het zelf allemaal niet meer. Het is gewoon moeilijk! Ik ben continu aan het wenen, zelfs op mijn werk kreeg ik ineens tranen. Ik weet niet meer wat ik moet denken, niet meer wat ik moet doen, niet meer wat ik moet zeggen, ik weet zelfs niet meer wat ik wil! Ik voelde me nog enorm gelukkig met hem. Maar hij is het weer aan het veranderen. Hij wil rustig over alles nadenken, maar ik ben beetje per beetje dat ik hem niet hoor, in mijn hart afscheid aan het nemen. Hoe minder ik hem hoor, hoe meer hij me leert om zonder hem te leven en dat wil ik niet. Hoeveel ruzie of hoe erg ook, hij is alles wat mijn hart wil, maar helaas bij zijn thuis denken ze er anders over en hij trekt zich alles aan. Het is dus allemaal mijn schuld en dat door die ene stomme ruzie 4 maanden geleden.
