Ooit al het gevoel gehad dat je hier niet thuis hoort?
Ik wel. Mijn hele leven heb ik gevochten, mijn hele leven heb ik een muur rondom mij heen gebouwd. Ik lach met mensen, ga weg met mensen, spring voor mensen, enz.
Wanneer iets of iemand mij belangrijk word doe ik er alles voor, echt ALLES, maar die muur gaat niet zomaar weg. Ik hou de muur rondom mij en keer op keer wordt ik gekwetst. Met gevolg dat mijn muur groter en groter wordt.
Mijn hele leven heb ik voor alles moeten vechten.
- Vechten om naar school blijven te gaan, terwijl het verplicht is.
- Vechten om vrienden te hebben, terwijl je moet vechten om je vrienden bij je te houden, niet om ze te krijgen.
- Vechten om niet mijn gevoelens te tonen, al dat pesten, als je dan je gevoelens toont wordt het erger.
- Vechten om een jongen te kunnen krijgen, wat moeilijk is als iedereen je als speelgoed ziet om te pesten.
- Vechten voor liefde thuis, want ja 2 zussen die altijd samenspannen waardoor het 2 tegen 1 is en dan ouders die meerderheid geloven.
- Vechten voor de moed te vinden om buiten te komen, want ja ook daar werd altijd van alles naar me toe gegooid, woorden, ballen,
handen,...
- Vechten om ergens mee te mogen doen, want je was niet goed genoeg, niet sterk genoeg, niet mooi genoeg, niet populair genoeg,...
- Vechten tegen mijn eigen om het niet op te geven
- Vechten tegen veel gevoelens die je gewoon niet wilt hebben omdat je er niks aan kan doen, je kunt mensen niet controleren, je durft
niet jezelf zijn, je durft niet alles te geven wat je hebt en je weet gewoon dat je nooit goed genoeg bent
Ik heb voor veel gevochten en ben nu nog aan het vechten
Ik ben mijn relatie al een keer kwijtgespeeld, heb ze terug gevonden en nu ben ik ze weer kwijt aan het spelen. Waarom? Omdat ik een vriendje heb die weet wat ik heb meegemaakt, maar niet weet wat ik voel (dat kan niemand). Een vriendje die weet wat ik nodig heb en het wilt geven, maar het besef niet heeft HOE hij het moet geven. Een vriendje die niet door heeft dat hij mij op de laatste plaats zet, terwijl hij alle moeite van de wereld doet om mij op 1 te zetten.
Ik weet dat hij het goed bedoelt, ik weet dat hij het niet expres doe. Ik weet het, maar hij doet het toch. En daardoor voel ik me nog steeds slecht want hoeveel moeite hij ook doet, hij beseft niet dat hij het blijft doen en ik ben diegene die het wel ziet en er nog steeds door gekwetst word.
Wat moet ik doen? Ik weet hoe goed hij het bedoelt, maar hij doet het niet of kan het niet..
Ik wil HEM, maar ik heb nood aan iemand die alles op alles zet om mij te laten zien, dat ik niet meer voor alles moet vechten. Dat iemand me echt kan zien voor mij. Ik heb iemand nodig die alles op alles zet om die muur weg te breken. Die mijn op 1 zet en doorheeft wanneer mijn muur weg begint te gaan en das pas om andere geeft. Iemand die tegen anderen durft te zeggen, "Ik ga jullie een hele tijd niet zien maar ik laat jullie niet vallen, jullie kunnen smsen en bellen wanneer jullie willen en wanneer het echt niet gaat kom ik eraan. Maar op dit moment heeft mijn vriendin me nodig en dat kan nog een hele tijd duren. Maar weet dat jullie me niet verliezen ik ben er no matter what." En die dan alle tijd en mij geeft tot mijn muur weg is of toch deels. Tot ik eerlijk kan zeggen 'Ja je doet alles voor mij'. Tot ik kan zeggen op een moment 'Ga naar u vrienden, ze hebben u lang genoeg niet gezien'. Iemand nodig die continu zin heeft om mij te zien. Iemand waarvan zijn hoofd en hart zegt "doe zo snel mogelijk dat ik haar eindelijk kan zien, dat ik eindelijk bij haar kan zijn'. Iemand die mij en mijn liefde evenveel nodig heeft als ik die van hun. EN IK HOOP MET HEEL MIJN HART DAT HIJ HET IS. Maar dat zal de tijd zich uitwijzen.
Ik hou van je, ook al ben jij het niet! Ik hoop van wel en ik zal altijd van je houden. Je bent de enige in heel mijn leven waar ik me echt gelukkig voelde. Dus ik hoop dat jij het bent. (Ik weet dat je dit gaat lezen: LOVE YOU! FOREVER WAS AND IS STILL A PROMISE!)
Het spijt me dat ik er even niet was. Ik had het wat druk!
Er is weer veel gebeurd de laatste tijd maar de 2 belangrijkste dingen ga ik vertellen.
1: IK BEN EEN TOP VRIENDIN!
Mijn beste vriendin had zich wat in de problemen gewerkt en ik heb ze verdedigd langs alle kanten. Ze had bijna iemand omver gereden, geen probleem, samen sturen. Een jongen had haar 3x bijna boksen gegeven, geen probleem, ik spring voor haar in. Daarna maakt ze ruzie met mij? Geen probleem, ik weet dat ze het moeilijk had op dat moment en dat het er gewoon allemaal uit moest. Ik ben toch bij haar gebleven.
2: EX IS BACK!
Hij wilt zijn moeite doen om te bewijzen dat hij mij dit keer op 1 zet in plaats van alles en iedereen anders. Goed! Ik gun hem dat. Ik hou van hem. hij is de eerste jongen waar ik me ECHT gelukkig bij voelde en als hij me laat zien dat het anders kan, dan doe ik het met plezier. Ik hou van hem en dat zal ALTIJD zo zijn!! Mijn hart gaat nog steeds 300km/uur wanneer ik hem zie en mijn hart gaat altijd nog snellen wanneer hij me aanraakt.
Eerst stuurt hij me berichten dat ik gelijk heb en hij me mist en me terug wil en al de rest.
Nu zie ik foto's dat hij alleen met fijn meisjes fijn naar het strand of ergens iets is gegaan en vanavond heeft hij weer een feestje.
Ik lig me kapot te janken en hij is gewoon verder aan het feesten en dan vragen zijn vriendinnen aan mij of ik wel ooit van hem gehouden heb omdat ik met vrienden iets ga drinken, maar ik sta nooit lachend op foto's met 6 jongens. Waarom? omdat ik continu ween en bijna niet meer kan lachen. Maar hij kan het wel, dan vraag ik me af als hij het ooit wel met mij meende.
Eigenlijk zou ik ook hard moeten worden en continu met jongens weggaan, me amuseren en foto's trekken, want hij doet het ook. Het is het echt niet waard dat ik me als enige kapot lig te wenen en hij zich gewoon staat te amuseren.
Elke dag ben ik aan het wenen, elke dag voor de laatste twee weken slaap ik maar 4 uurtjes op een avond. Mezelf in slaap wenen, wakker worden en onmiddellijk wenen en aan hem denken. Zonder zijn knuffels en kusjes wakker worden. Dat schattig gezichtje wanneer hij iets deed wanneer hij zo onzeker was. Alles mis ik :( Alles doet me aan hem denken.
Als iemand me vastpakt denk ik aan hoe hij me vastpakte altijd als we discussies hadden en elkaar erna eindelijk zagen, zo stevig!
Als ik winkel denk ik aan de kleren die hij aan had, waar ik zo gek van werd. Altijd die mooie hemdjes.
Alle muziek doet me aan hem denken, zelfs hoe dat we feesten als we alleen waren in de auto.
Ik wil erover heen want hij zal nooit veranderen, daarvoor houdt hij teveel van dat leventje. Ik weet niet wat ik kan of moet doen. Alles maakt me kwaad, verdrietig, kapot,... Ik weet me geen houding.
Ik heb ook van nummer veranderd want ik merkte dat hij niet ging veranderen en hij bleef me maar sturen terwijl ik verder probeer te geraken. Het is ook het beste voor hem, misschien vind hij nu een meisje die er wel mee akkoord gaat dat hij alleen op stap wil gaan met zijn vriendinnen en er wekelijks mee op de foto staat terwijl zij thuis zit. Kan hé? Dan ben ik blij voor hem, maar ik kan geen vrienden blijven met mijn exen. Ik ga er te veel aan denken dan.
Ik hou zoveel van hem, ik zie hem zo graag. Het is echt moeilijk dat ik hem compleet niet meer hoor, maar misschien geraak ik er nu sneller over heen. Hij wou me nog blijven zien en daardoor in de winkel iets komen kopen, maar goed dat ik dan gestopt ben anders breek ik gewoon in tranen uit.
Ik mis mijn vlindertjes in mijn buik en ik mis het gevoel van gelukkig zijn (zonder reden een smile hebben en fonkeltjes in de ogen en het proberen weg te krijgen, maar dat lukt niet omdat je dan zo gelukkig bent). Ik mis het spelen en knuffelen en alles erop en eraan. Ik mis HEM!
Nu het officieel gedaan is kan ik mijn leven niet stopzetten.
Ik heb 2 nieuwe jongens leren kennen waar ik regelmatig me weg ga. Waarom? Nee niet omdat ik over mijn Prince Charming heen ben, helemaal niet. Maar ik kan en mag niet stilzitten. Ik kan altijd mensen leren kennen en wie weet ooit misschien. Maar ze zijn wel gewaarschuwd, ik ben nog maar net uit mijn relatie, ik ben nog steeds gebroken, ik denk er heel veel aan en het zal ook niet snel voorbij gaan en waarschijnlijk ga ik ook veel over hem praten. Dit heb ik tegen de jongens gezegd en ik heb ook gezegd dat ik het begrijp als ze nu nog niet willen afspreken omdat ik continu over mijn 'ex' :( ga praten (zo een moeilijk woord, ik bezie hem nog steeds als mijn jongen). Eén van de jongens zei letterlijk 'nee ik wil met je afspreken, ik wil er voor je zijn nu je het moeilijk hebt en dan leren we elkaar kennen en misschien als je over hem heen bent wie weet wat de toekomst dan inhoud.' Perfect boy!!!
Jup het is officieel gedaan met mijn enige prince charming :'(
Na de ruzie begon hij zich terug te trekken en ik wou hem gwn bij me.
Maandag had die vrij, wou niet bij me slapen,
woensdag hadden we allebei om 1 uur gedaan en hij wou papierwerk doen en 's avonds naar een vriendin.
Donderdag wou hij Versuz met 3 meisje, ik heb moeten ZAGEN om mee te mogen (alleen omdat ik ook 1 meisje wou zien),
vrijdag heb ik hem 2 uurtjes gezien (met ruzie door de dag erna)
Zaterdag wou hij alleen op stap terwijl ik iets gepland had omdat we 3 maanden samen waren (komt een foto op fb met 6 meisje).
Daarna alleen maar ruzie gehad.
Hij bleef maar zeggen dat hij de ruzie niet kon vergeten, maar het wel wou proberen. Dat het heel moeilijk ging worden. Hij bleef ook keer op keer zeggen dat hij me niet meer gelukkig ging kunnen maken. Hij wou niet praten, niet afspreken, maar even afstand nemen van elkaar en toch ruzie blijven maken via sms..
Ik zag hem afspreken met vrienden, maar met mij ging net, hij bleef op stap gaan maar naar mij komen ging niet. Wel zeggen dat hij gebroken was en iedereen het zag maar toch foto's maken waar je het niet op kon zien.
Hij kan zijn leven met opstap gaan niet laten vallen, zo is hij gewoon, maar ik ben niet iemand die ermee akkoord gaat dat mijn vriend 2/3X per week alleen opstap gaat met vriendinnen. Wel iets gaan drinken door de week en miss om de week of ene keer in de maand alleen op stap gaan, hij ging ze toch elke week blijven zien als ik mee ging en het is niet alsof ik altijd aan hem plak.
Hij kan dan dat niet opgeven, ik kan dat niet accepteren, hij kon de ruzie niet vergeten en plaatsen en denkt dat hij me niet meer gelukkig kan maken, wat is dan nog het nut om het te proberen? Maar vooral zijn leven kon hij niet inzien hoe het voor mij over kwam.. dan stopt het. Ik wou toegevingen doen maar hij viel alleen maar aan dat hij niet met zijn vriendinnen alleen weg mocht.
Hij mocht het wel alleen niet elke week als ik elke keer foto's zie met allemaal meisjes en geen enkele jongen en weet dat hij dan niet moet rijden en kan drinken, ondanks onze afspraak. Terwijl de eerste weken dat we samen waren ging hij elke donderdag en elke vrijdag kreeg ik een smsje, meisjes waren bij me aan het plakken maar ik duwde ze weg voor jou. Ja het is fijn dat hij ze wegduwde voor mij, maar het is niet fijn om te weten dat meisjes bij hem plakte en zeker niet wanneer hij zelf tegen me heeft gezegd dat hij plakkerig wordt wanneer hij drinkt.
Dus ik heb de beslissing genomen om te stoppen want het leek alsof dat dat alles was wat hij wou. Hij veranderde zijn profielfoto en omslagfoto, maakte alleen maar ruzie met elkaar en ondanks dat bleef hij opstap gaan en afspreken met vriendinnen, maar naar mij komen ging niet.
Toen dat het gedaan was heb ik afgesproken met een vriend om mijn leven verder te zetten en erover te kunnen praten met hem aangezien hij bij de psychische afdeling werkt, moet hij toch kunnen luisteren niet? Krijg je ineens een berichtje van zijn 2 beste vriendinnen om te vragen als ik ooit wel van hem gehouden heb omdat het me precies makkelijk afgaat. Ik huil elke dag, na jaren zo slecht voelen was hij de enige waar ik echt gelukkig bij was en niet aan mijn problemen dacht. Hij was de eerste die me letterlijk kriebels in mijn buik gaf JA IK HIELD VAN HEM!!
Ja ik zeg hield want hij heeft het me heel makkelijk gemaakt om hem te haten.
Hij stuurt alle slechte dingen die ik doe door naar zijn vrienden maar wat hij en zijn vriendinnen naar mij sturen dat laat hij niet lezen. Ook stuurde hij bij elke ruzie mijn moeder en dan laat hij zijn vriendin naar mij sturen dat ik mijn eigen problemen niet kan oplossen maar mijn moeder het doet. Ik kan er niks aan doen als ik bij een vriendin ben en HIJ ineens MIJN MOEDER opbelt!!
Of dat ik zijn beste vriendinnen zogezegd niet mocht. Eén van de meisjes sprak niet tegen me en zijn op voorhand al tegen hem dat die gek was helemaal naar Antwerpen te rijden voor mij en toen ze me ontmoette en we alleen hallo en dag hebben gezegd stuurde zij hem dat ze haar mening al over me had. De andere groette iedereen behalve mij. Maar nee dan wordt er gezegd dat ik hun niet moet, terwijl ik ALTIJD gezegd heb dat het zijn vriendinnen zijn en niet de mijne, dat ik altijd beleefd tegen hun zal zijn voor hem, maar dat hij niet van me kan verwachten dat ik er best friends mee wordt als ze zo doen.
Blijkbaar heeft hij ook gezegd dat die 2de beste vriendin niet naar zijn feestje bij zijn thuis mocht komen door mij. Terwijl ik DUIDELIJK gezegd heb dat hij ze wel mocht uitnodigen dat het zijn vrienden zijn, dat hij niet naar mij moet kijken en dat ik beleefd zal zijn tegen hun, maar hij zei tegen me dat hij haar niet wou uitnodigen omdat ze ruzie had met een andere vriendin van hem die wel kwam en hij geen zin had in ruzie en die eerste beste vriendin waar ik het net over had wou HIJ NIET laten komen omdat ook hij 'zag' hoe ze tegen mij deed. Ik heb hem 100x gezegd dat hij niet naar mij moest kijken, het waren zijn beste vriendinnen en ik wou niet dat hij ze kwijt speelde door mi of omdat zij mij niet moesten.
NEE nu draait hij alles om! Tja nu weet ik waarom het zijn beste vriendinnen zijn eah.. hij is geen haar beter. Het is gedaan en hij laat zijn 2 beste vriendinnen naar mij sturen en hij stuurt mijn moeder, vader, zus en beste vriendin. Maar nee ik ben in fout.
Het is gedaan hij zet continu snaps met ene drinken en uno spelen, maar wanneer ik snaps zet dat ik met ene weg ben dan is de wereld te klein, want dan heb ik zogezegd nooit van hem gehouden en heb ik het makkelijk. Maar dat ik elke avond in zijn pyjama met zijn knuffel al wenend gaat slapen, dat weten ze wel niet.
Ik kan mijn leven niet stopzetten omdat het gedaan is, maar dit heeft mij meer en meer laten inzien dat ik beter af ben zonder hem en dat hij hetzelfde is als zijn 2 beste vriendinnetjes..
Zelfs de psycholoog waar ik naar toe ben gegaan om iets aan mijn gedrag te doen waar ik al 4 jaar mee zit (ALLEEN OM HEM NIET KWIJT TE ZIJN) heeft gezegd dat hij denkt dat hij nog niet klaar is voor een relatie, maar ik ben er weer de duppe van.
Sinds de grote ruzie met mijn vriend heb ik het gevoel dat we alleen maar achteruit gaan.
Voor de ruzie: Hij betaalde het meeste omdat hij werkt, kwam elke woensdag langs, bleef slapen zolang het kon bij elkaar,....
Na de ruzie: Ieder ging zijn eigen eten betalen zodat ik kon sparen voor als we opstap gingen, blijft alleen weekend bij me slapen ook al heeft hij een vrije dag en ook komt hij niet meer op woensdag en ik weet dat ik hem verstikte door hem continu te sturen dus doe het alleen maar wanneer hij me eerst stuurt.
Nu is het al 2 weken geleden dat we de felle ruzie hebben gehad. We zitten nog steeds in een grote dip. Het ergste is dat hij de dag na onze ruzie geslagen werd door een van zijn vriendinnen en dit vergeeft hij haar onmiddellijk. Ik heb het gevoel dat ik op de 2de plaats sta en zijn vrienden op de 1ste. Dat meisje heeft hij onmiddellijk vergeven en mij ook, maar tegen haar doet ze normaal en tegen mij niet. Ik heb hem niet eens aangeraakt. Het weekend was perfect. Ik had hem wel gevraagd dat als ik in het weekend moest werken dat we terug op woensdag gingen afspreken en hij zei dat het ok was. Ja hij moet altijd komen, maar ik heb hem gezegd van zodra ik mijn echte rijbewijs heb ga ik meer rijden zodat we het inhalen. Het was heel jammer dat hij zondag niet is blijven slapen omdat hij maandag de auto wou poetsen, fietsen en zijn kamer opruimen (op zijn vrije dag). Dus weer krijg ik het gevoel dat dat belangrijker is als mij. Hij heeft me toen gevraagd om woensdag of donderdag te komen, maar ik heb gezegd dat hij het voor zijn eigen moet doen en niet voor mij alleen. Ja hij moet ook aan mij denken, maar hij moet het niet tegen zijn zin doen. Dinsdag ging goed en woensdag had ik mijn proefdag. Hier kreeg ik te horen dat ik in het weekend moest werken. Maakt niet uit hij heeft om 13 of 14 uur gedaan de woensdag maar wou zijn papierwerk doen zodat hij 's avonds met een vriendin kon afspreken. Weer geeft hij mij het gevoel dat ik niet belangrijk genoeg ben. Hij MAG ZEKER met zijn vriendin afspreken, maar alweer krijg ik hem niet te zien ondanks alles. Hij kon ook 's middags naar mij komen en dan 's avonds naar die vriendin want ze hadden sowieso 's avonds laat pas afgesproken. Ik heb hem verteld hoe ik me voelde maar hij viel steeds in de aanval. Hij zegt wel dat hij zijn best doet, maar zo voelt het voor mij niet.
Ik heb het gevoel dat hij eerst alles voor mij deed en ik niet kon voldoen aan hem, maar sinds die ruzie is het precies omgedraaid. Hij doet het misschien niet bewust, dat weet ik niet, maar ik krijg het gevoel dat ik nu alle moeite van de wereld doe om alles goed te maken en hij het gewoon tegenwerkt. Dat hij het precies gewoon niet meer wilt.
Ik wil nu gewoon met hem praten. Zeggen wat op mijn lever ligt en dat hij zegt hoe hij er nu over denkt. Hoe hij er WERKELIJK over denkt! Ik wil dat we de ruzie niet gaan vergeten, maar er niet meer continu aan gaan denken en dat we vanaf nu en dit moment allebei terug de moeite gaan doen om dit te laten werken. Dat we allebei naar elkaar luisteren EN dat er toegevingen gedaan gaan worden. Hij zegt nu continu dat hij me alle tijd geeft via skype en smsen terwijl dat ik me daar juist op probeer in te houden om hem niet te verstikken. Het gaat niet werken als we 2 tegenovergestelde dingen bij elkaar gaan doen.
IK HOOP DAT HET GAAT LUKKEN!! Ik wil echt niet stoppen, ik wil eruit komen, laten zien dat we sterk zijn samen en dat het moet werken!
Eerst werd ik gebeld voor werk en mocht ik gaan solliciteren al. Dit was in orde en ik mocht vandaag mijn proefdag doen.
Helaas heb ik al mijn spullen van mijn kot moeten terugbrengen naar huis en deze al een beetje moeten opruimen.
Daarna ben ik gaan sporten met mijn allerbeste vriendin. We hebben 16 km gefietst en 4 tussenstops gehad. Hier heb ik ook wat oefeningen tussendoor gedaan. Amai! Wat een spierpijn! Mijn knieën zijn dood, mijn buik doet pijn en ook mij zij!
Toch ondanks alle pijn gaan werken, want het is tenslotte een proefdag. Het was super!! Ik heb de halve dag (8u - 12u) achter de kassa mogen staan en moeten aanleren. Het is veel en moeilijk, maar wanneer je het ene keer door hebt dan komt dat wel in orde denk ik!
Eindelijk een vakantiejobke gevonden. Na uren en dagen solliciteren mag ik eindelijk gaan werken! Whoohoooo geld. Vooral om dingen te doen met mijn vriendje! Na alles wat hij betaald heeft is het mijn beurt om hem te verwennen!!
Het enige wat jammer is, is dat ik in het weekend moet werken. Ik ga hem dus zelfs in het weekend minder zien. Ik hoop dat ik hem dan door de week ook af en toe kan zien!!
Het is een feestdag vandaag en mijn boy moet niet werken. Ik hou zoveel van hem dat ik al mijn tijd die ik kan spenderen met hem ook wel degelijk met hem wil spenderen. Hij ziet het niet zo. Vandaag is zijn dag om de auto te wassen, zijn hobby (2 uur ongeveer) uit te oefenen en zijn kamer op te ruimen. I don't know. We moeten elkaar ALTIJD 5 dagen missen. Wat als ik in het weekend opgeroepen wordt om te werken? Nog dagen extra. Hij heeft elke dag de tijd om zijn kamer op te ruimen en op woensdag heeft hij rond 13-14u altijd gedaan met werken. Tijd genoeg om de auto te wassen. Maar zo ziet hij het niet, hij is dan moe en wil liever in de zetel zitten. Maar dat snap ik dan niet. Ik zou het wel voor hem doen zodat ik die ene dag extra heb met hem. Mama zei ook dat ze me snapte. Na al die lieve berichten en teksten die hij me altijd stuurde dacht mama ook dat hij iemand was die alle mogelijke tijd die we hebben ook met mij wou hebben. Maar ze denkt nu dat hij eerder iemand is die zijn tijd nodig heeft voor andere 'bullshit' zei ze. Daarmee bedoelt ze alles wat geen afspraken heeft. Zoals kamer opruimen, auto wassen, sporten,.... Dat zijn allemaal dingen die je kunt verplaatsen, maar daar vond ze geen goed woord voor. Hij weet dat dit zoveeeeeeel voor mij betekent. Ben ik het niet waard dan? Maakt het niets uit wat ik denk? Wat ik voel of wil?
Ik had niet verwacht dat hij na die ruzie nog alles voor mij zou doen, maar dit? Dingen waarvan hij weet dat ik het zooooo belangrijk vind en het er zo moeilijk mee heb? Dat geeft mij het gevoel alsof ik het niet meer waard ben. Alsof hij niet bij me wil zijn.
Is het normaal dat hij zo denkt? Ik denk van niet.
Het was echt een top weekend. Na vorig weekend wat er gebeurd was, heeft hij toch besloten dit weekend met mij op kot, alleen, door te brengen. Het was GE-WEL-DIG. We hebben zoveel gelachen en gespeeld, maar ook gepraat en ja, daar kwamen tranen van. Dit weekend heeft laten zien hoeveel we nog van elkaar houden en hoeveel we van elkaar zullen blijven houden. We waren, zijn en blijven 2 gekke bijeen. Ik kan gewoon niet beschrijven hoe gelukkig ik me voelde en zal blijven voelen wanneer ik bij hem ben. De lach op zijn gezicht en weten dat het door mij komt. Perfect gewoon! Die brede lach die hij gewoon niet kan verbergen. Die lach waar zijn tanden volledig bloot zijn en het gaat niet weg, want als je dat probeert dan lach je gewoon opnieuw. Ken je dat? Ik wel en hij blijkbaar ook. De sterretjes in zijn ogen, wanneer hij naar me kijkt, wanneer we spelen en plagen met elkaar en wanneer we echt op ons top zijn. Ik kreeg al vlinders in mijn buik wanneer hij zo naar me keek en zo schattig glimlachte. Nu krijg ik al kriebels wanneer ik er aan denk. Op deze manier kan ik er wel aan wennen. Wennen aan ons. Wij samen, nu nog maar 3 maanden bijna, binnenkort hopelijk een paar jaar. Ik zie mijn toekomst met hem wel en ik wil hem ook bereiken. My new life goal!
Ik wil mijn gedrag zo goed mogelijk veranderen zodat ik dit doel kan bereiken. Nog nooit heb ik me zo goed gevoeld met iemand, nog nooit ben ik zoooooo verliefd geweest op iemand, nog nooit heb ik zoveel van iemand gehouden dat het gewoon echt onbeschrijfelijk werd en nog nooit in mijn hele leven heb ik de perfecte jongen gevonden. Ja, iedereen heeft zijn fouten, maar ondanks dat blijft hij gewoon perfect. Stout wanneer hij stout moet zijn en toch lief gedurende alle tijden. Wat we ook doen, waar we ook zijn hij blijft alles voor me doen (met de gebreken erbij, maar dat hoort ook zo) en hij blijft alles ook met liefde doen.
Terwijl ik dit bericht type ligt hij nog een beetje te slapen, dus ik ga eens terug bij hem liggen. Zeker en vast nu het weekend gedaan is. Ik vind het zeer jammer. Morgen heeft hij vrij van zijn werk omdat het blijkbaar een feestdag is, maar hij wou nog van alles anders doen. Ik vind het echt rot, want nu hadden we eindelijk een extra dagje samen, maar zo ziet hij het denk ik niet. Dus dan ga ik genieten van de laatste uren die ik nu met hem heb tot dat ik hem alweer (*droevig*) 5 dagen moet missen.
We gingen samen gezellig het weekend starten. Het begon goed.. Heel gezellig zelfs. Ik kon het me niet beter inbeelden. Toen begon het. Samen erover praten hoe we geen leven zonder elkaar kunnen inbeelden. Toen kwamen de tranen. Denken aan zijn familie, die slecht over me denken, die me liever niet in zijn leven willen of die van hun zelf. Na alles wat ik heb gedaan voor iedereen of tenminste heb geprobeerd te doen voor iedereen. Dan kom ik dit allemaal te weten.. Wat kan ik doen? Mijn vriend zegt praten met zijn broertje. Ik wil dit niet. Hij wilt niks van mij meer weten en ik ook niet van hem. Hoe hij achter de rug de ruzie heeft verteld en zelfs erger gemaakt tegen zijn ouders. Natuurlijk geloven zijn ouders hem en niet mijn vriend. Ik wik er gewoon niet meer komen. Ik hen schrik..
Gisteren ben ik wat met mijn beste vriendin gaan praten en lachen en dergelijke. We zijn naar een vriend van haar geweest ook wat gepraat en gelachen. Uiteindelijk 's avonds besloten om bij haar thuis te gaan slapen. Het was een gezellige avond, wat ik nodig had, met veel gepraat, gelach en geroddel. Zoals veel jongeren was er ook alcohol bij betrokken. Girls sleepovertime! We zijn eventjes naar haar vriend thuis geweest, waar haar ex ook woont. Helaas! De ex kwam naar de auto en greep haar bij haar arm. 'Waarom heb je gelogen tegen mij? je zei dat je niet kwam!' en nog van deze dingen. Uiteindelijk is hij weg gegaan en kwam haar vriend. Haar ex is echt psycho! 2 jaar lang is hij mijn vriendin aan het stalken. Maar echt stalken! Hij weet waar ze is, wanneer dat ze er is, hoe dat ze er is, met wie dat ze er is, waarom dat ze er is,.... Continu sturen, zelfs als ze hem negeert blijft hij haar sturen. Chanteren langs alle kanten, dreigen continue,.... Dit is echt niet normaal, maar mijn vriendin wil gewoon niet naar me luisteren. Ze houdt het niet vol om hem te negeren wanneer ik er niet bij ben. Ook zit die ex nu haar vriend te sturen. 'Ik wil jullie niet samen zien. Je mag niet met haar sturen. Als ik jullie zie krijg je kletsen.' en nog meer van dit. Ik heb me toch eens goed laten gaan tegen hem. Alweer begon hij te dreigen, te chanteren en ons ook nog eens schrik aan te jagen.
Oooh vergeten te vertellen. Zij heeft HET SCHATTIGSTE HONDJE EVER gekocht!! Ik ben verliefd geworden de eerste seconde dat ik het klein boelleke zag.
Vandaag heeft ze me naar huis gebracht en ik heb me helemaal klaargemaakt. Weten waarom? Omdat ik mijn grote schat eindelijk terug zie na een weekje werken en we gaan het hele weekend bij mij in Antwerpen op kot spenderen. Het weekend voor ons alleen, genieten, praten, lachen, knuffelen,.... Ik kan niet wachten! Ik hou zoveel van hem!! Het gaat perfect worden!! Allee dat hoop ik toch!
We zijn gestart als 2 lieve, gekke, spontane, enthousiaste, verlegen mensen die elkaar leerden kennen. Het klikte meteen. Een goede vriendin van me was jarig en had een feestje. Ergens waar je zo binnen en buiten mag zonder inkom. Mijn vriend, toen nog een onbekende, kwam ons halen. Mijn vriendin begon al onmiddellijk, fluisterend, te vragen als hij niets voor mij was. 'Ik zie alleen zijn ogen, maar die zijn wel mooi', was mijn antwoord. Plotseling draaide hij zich om. 'Geen misse', kwam er toen uit. Niet mijn typische jongenssmaak qua uiterlijk, maar helemaaaaaaaal niet lelijk. Ik zag wel toekomst in zo iemand. Ergens onderweg vroeg mijn vriendin als ik mijn jas in zijn auto mocht laten liggen (ik durfde het niet te vragen). Hij moest dan op het einde wel met me mee naar buiten als ik naar huis ging. Hihi :$
Die goede vriendin van me was zo zot dat ze me de hele avond wilde koppelen wanneer ik iemand mooi vond. Ondertussen tijdens het dansen, kwam ze naar mij. '(naam van mijn huidige vriend) vind je niet mis, ga met hem praten.' Jammer genoeg was ik daar veel te verlegen voor, ik heb hem wel de hele avond toen gezocht en een beetje in het oog gehouden. Hopen dat hij naar mij kwam. Helaas voor mij! Er was wel een andere jongen die interesse in mij had, zag er helemaal niet slecht uit. Mijn vriendin stuurde hem naar mij. Amai, toen hij aankwam zag ik ineens dat die 2 tot 3 koppen groter was. Hij bleef plakken aan mij en ik durfde amper nog te bewegen. Plotseling wou hij me kussen. Ik wist niet wat ik moest doen. Eventjes aan mijn vriendin gevraagd, zou ik het wel doen? Is dat niet verkeerd nu ik hem pas ken? 'Nee, nee, gewoon doen!' Dat kam er bij haar uit. Ik heb het gedaan, wat een spijt!!! Hij heeft mijn hele gezicht onder gelekt. Plotseling stuurde papa, 'ik ga nu vertrekken.' Ik zei het tegen mijn vriendin en zij zou onze chauffeur dan sturen. Ondertussen heb ik geprobeerd die jongen te vermijden.
Ik ben iedereen gaan beginnen groeten en onze chauffeur (mijn huidige vriend) was er nog niet. Ik bleef naar de grond kijken en zag dat de jongen stilletjes aan meer en meer naar mij kwam. Ineens was hij er! Wat een opluchting!! Ik herinner het me nog goed. Bijna 3 maanden geleden en hij zei simpelweg 'zijn we?', waarop ik zei 'nee, ik durf niet. Ik wil die jongen niet groeten.' We stonden zij tegen zij met elk een hoof naar de andere kant. Ik keek nog steeds naar beneden en hij kwam iets dichterbij en vroeg toen 'hoe gaan we dat oplossen?' Zo spontaan dat ik ineens was (het kwam eruit zonder nadenken) zei 'je pakt mijn hand vast en we gaan hand in hand naar buiten.' Hoppaaaa!! Hij deed het. Ik was echt gelukkig en beschaamd. Oh ja, ik bloosde. Enerzijds was ik gelukkig omdat ik die jongen niet moest groeten, maar het meeste was om het feit dat hij echt mijn hand vast had! Gewoon zo. Zonder elkaar te kennen, zonder dat we echt gepraat hadden, had hij mijn hand vast. Wij liepen samen naar buiten en ik zag dat die jongen ons bleef volgen. 'Gewoon doorlopen', ging door mijn gedachten heen. Eenmaal buiten was hij weg en wij liepen nog steeds samen naar zijn auto. Ik had het koud en hij nam me vast. Toen ik mijn jas had was ik nog steeds aan het bibberen. hij vroeg me als ik een knuffel wou en opnieuw was ik heel beschaamd. Ik zei dat het niet hoefde omdat ik mijn jas had, maar hij deed het toch. Het voelde echt niet als een gewone knuffel om iemand warm te houden. Hij was een heerlijke, dikke, warme knuffel alsof ik toen al van hem was.
Toen kwam papa en we namen afscheid. Ik heb de hele weg aan hem gedacht, ik ging slapen met hem in mijn gedachten en zo werd ik ook wakker. De hele dag heb ik gewacht voor hem m me te sturen op facebook, maar hij deed het niet. Ja, zoals elk meisje heb ik hem ook opgezocht. Op het einde van de dag raapte ik mijn moed bijeen en stuurde ik hem. 'Merci voor de redding gisteravond.' Toen begon het, ons gesprek. De hele avond tot het niet meer ging. Hij stuurde onmiddellijk dat zijn gsm(pie) plat ging zijn maar hij mijn nummer ging geven voor als ik dit wou. Ik heb hem natuurlijk onmiddellijk gestuurd want ik wou niets liever. Toen was het zover, beetje sturen met elkaar, elkaar leren kennen en die vriendin van me die hem onmiddellijk in mijn naam gestuurd heeft voor bij mij op kot te komen. Hij deed het ook, 45 min rijden om mij te leren kennen! Jup, het was en is nog steeds een echte schat! Het klikte in één klap!!
Dit is mijn verhaal, wat ik heb meegemaakt, wat ik nu meemaak en wat ik nog ga meemaken.
Het is een manier voor mij om het allemaal van me af te schrijven zodat het uit mijn systeem is, om jullie mijn verhaal mee te delen over hoe moeilijk het kan zijn, maar ook hoe leuk het kan zijn.
Ik hoop dat de mensen die zich hetzelfde voelen of hetzelfde hebben meegemaakt, hier eventueel een voorbeeld of inspiratie of moed of dergelijke uit kunnen halen.
Sommige mensen zullen inderdaad ergere dingen hebben meegemaakt of het moeilijker hebben gehad. Je moet denken iedereen is anders. Sommige kunnen meer verdragen dan anderen, sommige kunnen het beter verwerken dan anderen. Ook al lijkt het voor jouw niets, voor anderen kan het heel veel betekenen.
Ik zou jullie graag willen vragen om mijn blog te beoordelen, reacties achter te laten (positief), enz.
Hebben jullie vragen, jullie mogen het me altijd stellen.
OOK MET TIPS MOGEN JULLIE ALTIJD AFKOMEN!! Dit zou ik zeer op prijs stellen.
Veel leesplezier en ik hoop dat ik jullie kan helpen!
Je hebt waarschijnlijk gelezen wat er op het feest is gebeurd?
We zijn nu een paar dagen verder. Ik had hem eindelijk zo ver gekregen om ook met mij te praten.
In het begin ging hij weg met zijn vrienden en hij ging weg met mij. Nooit was het ik en zijn vrienden. Nu gaat hij weg met mij of weg met mij en zijn vrienden, maar nooit zijn vrienden alleen. Ik weet dat hij een goede balans wilt vinden tussen mij en zijn vrienden, maar dit is niet de manier. Hij vertelde me dat hij schrik had om met zijn vrienden weg te gaan om mij te kwetsen. Ja, ik vind het stom en jammer dat hij met zijn vrienden alleen weg gaat, omdat ik ook niets zit te doen. Dit wil niet zeggen dat ik het niet wil. Het moet zelfs, het is nodig om de band tussen zijn vrienden ook te houden. Ik heb het dan over iets gaan drinken, cinema, bowlen,.... op stap is voor mij persoonlijk iets anders. Wel als hij bob is, maar niet als hij drinkt. Ik ben iemand die heel veel schrik heeft en ik wil toegevingen doen, maar er moet een middenweg gevonden worden en op stap gaan met vrienden alleen terwijl je drinkt, dat is voor mij persoonlijk gewoon heel moeilijk (tranen).
Hij heeft nu na wat er gebeurd is gevraagd als ik het erg vond als hij in Juni weer een feest bij zijn thuis gaat geven, met 2 vriendinnen erbij die mij niet moeten en dat ik dan iets anders ga doen. Die vriendinnen moeten mij niet. Ik heb altijd gezegd dat het zijn vriendinnen zijn en dat ik altijd beleefd zal blijven. Hij heeft de keuze gemaakt ze niet uit te nodigen en op het feestje waar ik niet bij mag zijn gaat hij het dan wel doen? Ik heb zoveel schrik dat er stiekem iets is tussen een van deze 2 en hem en hij weet dit. Maar toch wil hij ze uitnodigen wanneer ik er niet ben. Is het normaal dat hij dit wilt? Hij kan toch ook gewoon op stap gaan met hun? Of iets gaan drinken met hun? Ik weet het niet. Is het ergens niet erg dat hij iedereen bij zijn eigen thuis uitnodigt, behalve zijn eigen vriendin? Ik weet echt niet wat ik moet denken! Ik weet niet wat ik moet doen. Is het fout van hem? Is het juist goed van hem? Is het normaal dat ik er zoveel pijn en verdriet van heb? (nog meer tranen, nog harder wenen)
Ik pieker hier nu al een paar dagen over en vooral vandaag. Ik ben al wakker sinds 6 uur en heb maar 6 uur slaap gehad. Ik ben stik kapot, maar kan niet slapen. Ik wenste dat ik zelfmoord kon plegen, maar ik durf het niet. Ik heb er de ballen niet voor. Ik denk dat dit ergens ook wel in de familie zit. Mijn nonkel heeft zelfmoord gepleegd en mijn andere nonkel heeft er al een aantal keer pogingen voor gedaan.
Ben ik depressief? Heb ik een burn-out? Heb ik het gewoon moeilijk? Ik weet echt niet wat ik heb, maar ik zie het leven echt niet meer zitten al 4 jaar niet meer. Wat kan ik eraan doen? Ik heb raad nodig! :(
Ik wil wel nog even zeggen dat ik dankbaar ben aan de 2 vriendinnen die ik momenteel heb en aan mijn eventueel toekomstige vriendinnen. Ze worden wel kwaad op mij, maar daarna komt het weer in orde. Ze willen me gewoon laten inzien hoe dat het is, maar ondanks alles staan ze altijd achter mij. Zelfs de 'nieuwe vrienden', de vrienden van mijn lief. Met hun kan ik ook praten en ze steunen mij, ons en onze relatie volledig. Het enige probleem is, bij mijn 2 vriendinnen ben ik vrij zeker dat ik ze kan vertrouwen. Bij de nieuwe niet. Zolang ken ik ze niet, maar tot nu toe lijkt het alsof ik ze kan vertrouwen. Zolang ik niks verkeerd hoor, zal ik hun ook vertrouwen. Zo ben ik nu eenmaal.
Iedereen de mijn verleden gelezen heeft weet wat ik heb meegemaakt, maar natuurlijk niet hoe dat ik me voel vanbinnen. Dat is iets persoonlijks. Een tijd geleden heb ik een grote ruzie gehad. Mijn ruzies worden erger en erger. Het is niet dat ik één ontploffing heb gehad, dat het van me af is. Néé, helemaal niet. De volgende ontploffing is nog groter, want alles wat er tussen de eerste en tweede ontploffing gebeurd is komt nog eens bovenop alles wat al in mijn hoofd zat van VOOR de eerste ontploffing.
Dit is wat er gebeurd is:
Mijn vriend had een feestje bij zijn thuis. Zijn eerste feestje met mij erbij en zijn vrienden. Ik kan goed om met zijn vrienden, maar ik vind het toch moeilijk om erbij te passen. Hij werd al snel een beetje zat en op toen dacht ik oké we gaan er wedstrijdje van maken. Het verschil was, hij had cocktails op en ik had shotjes op (eigenlijk puur uit de fles). Ja, je raad het al. Helemaal weg was ik. Ik liep van de ene groep personen, naar de andere groep personen. Niet wetend waar ik bij moet gaan staan, wie me er wel bij wilt. In het begin ging het goed, beetje lachen met iedereen, maar het moment dat het drukker werd, werd er bijna niet meer met mij gesproken. Ook mijn vriend had het druk. Hij heeft de hele avond drinken liggen inschenken voor iedereen, terwijl het zijn idee was om iedereen zelf te laten nemen. Dus ja, ook van hem geen aandacht. Ik begrip het wel als je continue drinken moet inschenken, maar ik was er ook nog, heel alleen, niemand om mee te praten,.... Toen begon het. Ik zo zat als iets, zijn aandacht aan het trekken, boos (eigenlijk verdrietig) geworden omdat hij me geen aandacht gaf. Alweer dacht ik alleen aan mijn eigen. Ik begrijp dat het moeilijk was voor hem, maar af en toe kan hij toch ook eens aandacht aan mij geven niet? Met iedereen lachen en praten behalve met mij? Zijn vrienden hebben elkaar, kennen elkaar, ik werd een beetje buitengesloten. Niet omdat ze me niet moeten of wilden pesten, maar omdat ik geen band heb, ik kan niet met hun meepraten en dan voel je je wel buitengesloten ondanks dat het niet zo is. Weer weggelopen, af gaan koelen op het speeltuintje dicht bij zijn thuis. Paar mensen me achterna gekomen. Ik ben gaan slapen met de bedoeling om een beetje nuchter te worden en hun te laten verder feesten zonder problemen. Dit was dus niet het geval. Ik werd wakker rond een uur of 4 en zag dat iedereen weg was. Toen was het nog niet gedaan. Ik was ZOOOOOOOOO kwaad op mezelf dat ik het ben gaan afreageren op hem. Hij lag onder op de zetel, ik haat dit. Ik wou dat hij naast mij kwam liggen. Niet om het goed te hebben, maar om het uit te praten als we allebei rustig waren. Ik met mijn idiote kop ga naar beneden. 'Word wakker, word wakker!', 'Wil je dat we nu al stoppen?'. 'Nee', was zijn antwoord. 'Kom dan naar boven'. Nee dat wilde hij ook niet. Hij bleef gewoon liggen, knikken, schudden en schouders opheffen, meer niet. 'Dan is het goed, ik ben weg. Het is gedaan'. Meer kwam er niet uit bij mij. Wat was ik aan het denken? Ik weet wat. 'Vecht voor mij, laat zien dat je me niet kwijt wilt,....' ALWEER dacht ik alleen aan mij. 's Ochtends heb ik hem uiteindelijk toch zo ver gekregen om boven te komen praten en heb ik hem alles van top tot teen uitgelegd.
Ik had inderdaad iets meer aan hem kunnen denken. Hij ook aan mij, maar mijn manier van reageren was totaal niet goed. DIT MOET VERANDEREN!
Sinds het eerste leerjaar in de lagerschool werd ik gepest. Ik kan me alles herinneren. De jongens, de meisjes, hoe ze in mijn gezicht deden, hoe ze achter mijn rug deden. Alle details van de manier waarop ik werd gepest. Elke dag uitgescholden geworden, buitengesloten geworden,.... Zij scholden, ik hield me in. Op een bepaald moment terug gescholden, ik was diegene die gestraft werd. Ken je dat gevoel dat je hele klas samen speelt en jij mag niet meedoen? Of dat ze zeggen dat je wel mag meedoen, maar eigenlijk sta je er gewoon bij? Ik wel. Elke middag werd er door de jongens gevoetbald. Ik met 3 vriendinnen achter de goal aan de rechterkant (ja ik ken de details nog goed). Continue werd de bal 'mis geshot' en raar maar waar, keer op keer in mijn gezicht of tegen mij. Die paar vriendinnen, die vriendinnen die wegvallen van zodra je niet meer in de klas of dezelfde school zit. 6 jaar, zomaar weggegooid. Alleen achtergebleven op school.
Dan had je nog thuis. Ik woon mijn hele leven al in een wijk. Een wijk waar ik 4 vriendinnen in totaal had. Elke dag spelen van die kinderspellen, je kent het wel. Een wijk met allemaal jongens die stoer willen doen. Je kent hun heel goed, je woont je hele leven al bij hun en toch kunnen ze je alleen maar uitschelden en lachen met elkaar. Puur om in de smaak te vallen. Kinderen! Tegen dat ik in het zesde leerjaar zat was er nog een meisje bij ons komen wonen. 5 vriendinnen in totaal, 3 verhuizen? Je ziet het al aankomen hé, 3 vriendinnen weg. Nu op dit moment, van de 2 vriendinnen die ik nog over had is er ene waar ik nog mee praat en meer niet. De andere is nog steeds mijn beste vriendin.
Na dit kwam ik aan op het middelbaar. Nog eens 3 jaar alleen maar gepest geweest, dit keer niet alleen jongen, ook meisjes. Uitgescholden worden, buitengesloten worden, nooit gekozen geworden, op school, aan de bus. Zelfs geslagen geworden en toch het enige wat ik deed was er altijd voor deze mensen zijn, ze helpen in nood terwijl ze zo doen tegen mij en over mij. Dit was het fataal moment voor mij. Niet alleen voelde ik mij slecht. Ik wilde weg, weg van deze wereld, weg om iedereen rondom mij een beter leven te geven aangezien ik toch alleen maar een last was. Ik wilde dat de pijn weg ging. Mezelf bevrijden van dit alles. Ik nam alles van het eerste leerjaar al met me mee. Het moment dat ik geslagen werd veranderde alles. Dit was in het derde middelbaar. Ik kropte alles op en na een zeer lange tijd werd alles me te veel. Ik sloeg, ik stampte, schreeuwde, kreeg black-outs van wat ik deed. Ik wist dat dit niet de manier was waarop, maar het ging niet anders. Niemand wilde luisteren en dit was mijn manier van het van me af te krijgen, maar dit is het nooit. Het was sterker als mezelf.
Mijn moeder heeft me naar een andere school gestuurd. In het begin werd ik opgenomen door de populaire kinderen, dit klopte niet volgens mij. Wat zouden ze echt achter mijn rug zeggen? Ik voelde me hier niet goed. Ik ben toen bij de minder populaire kinderen ook geaccepteerd en dit voelde meer vertrouwelijk. Vanaf dat moment werd ik opnieuw buitengesloten en gepest bij de populaire kinderen. Ik had spijt. Zouden ze me niet gepest hebben als ik bij hun was gebleven? Ik wilde bij ze allemaal terecht. Maar ergens had ik geen spijt. Als ze me pesten omdat ik niet bij hun ben gebleven, hebben ze me dan ooit wel een leuk meisje gevonden? Deden ze alsof? Wilden ze dat ik gelijk hun werd? Ik had niet echt vrienden, nooit echt gehad. Maar ik had wel kennissen waarbij ik ging zitten en babbelen.
Thuis ging het ook heel slecht. Ik vocht met mijn zussen, met mijn ouders,.... Ik sloeg mijn zussen, ik schreeuwde tegen mijn ouders in het gezicht, ik rende weg thuis, ik haalde het bloed zo onder mijn ouders hun nagels uit dat ze me bij mijn keel greep uit reflex omdat ik zo dichtbij in hun gezicht schreeuwde. Gewoon omdat niemand luisterde. Dagelijks ruzie met mijn zussen. Zo erg dat ik zelfs zei dat ze mijn zussen niet meer waren. Dat mijn ouders, mijn ouders niet meer waren. Het werd zo erg dat mijn moeder continue huilde. Ze begreep mij niet, ze wist niet waarom ik zo was en zo deed. Net zoals de rest van mijn gezin. Niemand weet waarom.
Ook op het speelplein gaat het slecht. Daar heb ik helemaal geen vrienden en word ik helemaal buitengesloten. Het enige wat me daar goed laat voelen is de liefde die ik krijg van de kinderen waarmee we de activiteiten doen. Wat zeker niemand weet is wat er gebeurd is op de toiletten in het midden van de nacht toen we een weekend ergens bleven slapen. Niemand wou me geloven en de ander verdraaide alles wat er gebeurd was.
Ik ben nu 18 jaar. Niet alleen dit blijft bij me plakken. Elke dag de ruzies thuis, zoals over de vaatmachine, de TV,.... Dit zijn dingen daar wordt over gepraat, ze zijn klein en ze worden opgelost, maar ik zal ze altijd onthouden en er altijd aan denken. Ik huil mezelf al 4 jaar bijna elke dag in slaap. Ik krijg dit allemaal niet van me afgezet. Elke dag loop ik rond met de gedacht wat kan ik doen? Zijn ze niet beter af zonder mij? Zou iedereen niet veel gelukkiger zijn zonder mij? Ik wil zelfmoord plegen, maar ik durf niet. Dit zijn allemaal gedachten waar ik dagelijks me zit. Ik heb mijn gedrag altijd ontweken. 'Het zal wel weggaan', maar nee dit deed het niet. Dit doet het niet. Ik heb nu de beste vriend in mijn leven die ik me kan voorstellen. Alweer was mijn bom ontploft. Ik ben nog maar 3 maanden samen, maar de kleine ruzies die ook wij hebben, net als elke relatie die stapelde zich steeds weer op. Bovenop alles waar ik al mee zit van mijn hele leven. Mijn 13 jaar lange slechte herinneringen. Bijna was het al gedaan, maar dit wilde ik niet. Op dit moment besefte ik dat ik het moest vertellen. Op zijn minst tegen hem. Hij moest mijn levensverhaal leren kennen en weten wat er allemaal binnen in mij afspeelde. Hij kreeg tranen. Was het omdat ik zo gedaan hem? Omdat hij weet wat er allemaal in me afspeelt en het erg vind? Dat hij me wil helpen, maar het niet kan? Dat hij wenste dat hij het allemaal eerder wist? Ik wist niet waarom hij weende, maar ik wist dat ik hem geraakt had. Het gaat nu iets beter nog niet helemaal, maar hij heeft me niet laten vallen. Hij steunt me en door hem heb ik beseft dat ik het niet langer kan ontwijken, maar dat ik ermee moet leren omgaan. Leren omgaan met wat er allemaal gebeurd is en wat er allemaal zal gebeuren. Mijn gevoelens en herinneringen leren plaatsen en leren loslaten. Ik weet zelf niet hoe ik dit kan doen en zal daarom hulp halen. Ik heb altijd met het CLB en het CGG gesproken, maar dit heeft niet echt veel uitgehaald. Ik heb daarom besloten om echt iets aan mijn leven en handelen te doen en heb nu een afspraak gemaakt bij een psychiater.
Dit is mijn manier om mijn verhaal te delen en het op de ene of andere manier ook van me af te kunnen zetten. Mijn familie is er altijd voor mij geweest en nu nog steeds en daar ben ik heel dankbaar voor. Mijn vriend is ook de grootste engel. Hij steunt me door dik en dun. Ik heb beseft dat ik mijn dierbaarste mensen ga wegduwen als ik mijn hele leven zo ga blijven of dat ze het gaan opgeven met mij. Vooral mijn vriend. Ik wil hem echt niet verliezen en de ruzie met hem heeft me echt mijn ogen geopend.
