Ik ben Scrapalicious
Ik ben een vrouw en woon in Stekene (Belgium) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 24/05/1976 en ben nu dus 49 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: scrapbooking, literatuur, poëzie.
Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
clumsy is a state of art!
Not the most professional creative woman on this planet, but definitely one who is discovering creativity with the enthusiasm of a toddler!
Misschien niet de meest professionele creatieve vrouw op deze aardkloot, maar wél iemand die haar eigen creativiteit ontdekt met het enthousiasme van een kleuter!
22-06-2008
ground control
Get in, they said and I stepped right into another plane. The pilot and passengers were new to me, but soon I found my seat in the plane pretty comfortable. Jump, they shouted but I stepped aside. She took me by the hand, assured me that it was allright to be myself, to be interested in the things I liked. She taught me to look at things in a different way, encouraged me to spread my wings and discover myself and my capabilities. Don't jump yet, she said to me and we stayed in the plane and took the time to talk. Go now, girl, she said and gave me a parachute, made of selfconfidence, joy, love, warmth and experience..
I go now, ms.C and I let your hand go. I will take my jump...
You've become a tiny, little, warm spot in my heart.
Thank you
Eurydieke
ps: the picture box is made for her teacher, ms. C.: basically it was a wooden box with a picture frame on top. I used the same technique as on my toolbox but in different colors. the top is covered with two different colors of crackle paint. the paper's from Basic Grey and Cosmo Cricket. It'll be filled with a thank you-note and lots of delicious chocolate... I just hope she will like it.. Full list of materials used on this project can be found at the website of In2hobby! ___________________________________________________________________
Stap in, zeiden ze en ik stapte in een ander vliegtuig. Ik kende de piloot en de passagiers niet, maar al snel voelde ik me vrij goed thuis en vond ik mijn plekje in het vliegtuig. Spring, riepen ze maar ik ging een stapje opzij. Ze nam mijn hand, stelde me gerust dat ik mezelf mocht zijn, dat ik verliefd mocht blijven op mijn passies. Ze leerde me naar de dingen te kijken op een nieuwe manier, moedigde me aan om mijn vleugels uit te slaan en mezelf en mijn talenten te ontdekken. Spring nog niet, zei ze en we bleven nog even in het vliegtuig napraten. Ga nu, meisje, zei ze en gaf me een parachute vol zelfvertrouwen, vrolijkheid, warmte, liefde en ervaring.
Ik ga nu, juf C. en laat je hand nu los. Ik waag mijn sprong.
Je werd een klein, warm plekje in mijn hart.
Dank je, juf C. Eurydieke
ps: de fotodoos was eigenlijk in blank hout. Ik gebruikte dezelfde technieken als op mijn toolbox, maar koos andere kleurtjes. de bovenkant is bewerkt met twee kleuren cracklepaint. Het papier is van Basic Grey en Cosmo Cricket. Het is een dankjewel-geschenkje voor haar juf. Er komt nog een kaartje in en heel veel lekkernijtjes... ik hoop maar dat ze het wat leuk zal vinden.. Een volledige lijst van gebruikte materialen vind je terug op de website van In2hobby.
One day you will hate us. You will hate the rules we have made in our house, the terrible jokes of your dad and the sentimental tears of your mom. Your room will be your new world and you will not allow us, parents, to enter that world. You will have secrets and friends and cherished loves, a diary you'll keep under your pillow. You'll prefer the music we hate, the clothes we dislike and the behaviour we are ashamed for. You will want to walk the path that's the furtest of our path. But when you get lost, when you don't want to grow up at all, your dad and I will leave our path, take you by the hand and comfort you and guide you on your own chosen path... No matter what. __________________________________________________________________ Er zal een dag komen dat je ons zal haten? je zal de huisregels haten en de vreselijke flauwe moppen van je pa en de sentimentele tranen van je moeder. Je kamer zal je nieuwe wereld worden en wij, ouders, zullen er niet in worden toegelaten. Je zal geheimen hebben en vrienden en liefjes, een dagboek dat je onder je kussen verstopt. Je zal houden van de muziek die wij verafschuwen, de kledij dragen die wij vreselijk vinden en over je gedrag zullen we ons schamen. Je zal het pad willen volgen dat het verst van ons verwijderd is. Maar als je verloren bent, als je even helemaal niet meer groot wilt zijn, zullen je papa en ik onze weg verlaten, je hand vasthouden en je geruststellen en je gidsen langs de weg die jij zelf koos... Ondanks alles.
I wanted you to be perfect. The anger you cried out that first moment, was my anger too: I didn't want to share you with the rest of the world yet. You were my little secret and above all: you were MINE. Not only was I giving birth to a little bundle of life, I was also giving birth to a harsh reality: the fact that you were not that perfect at all. I didn't feel the pride other mothers feel, seeing their child, but I did feel a lot of love for this mysterious, strange creature, lying in my arms, having total confidence in me... a clumsy woman, hardly living in the real world. It struck me how dependant you were from the 'outside' world. I try to have faith in myself, the way you believe in me. Why is something so simple so difficult? ______________________________________________ Ik wou je perfect hebben. De woede die je op dat eerste moment uitschreeuwde, was ook een beetje mijn woede: ik wou je nog helemaal niet delen met de rest van de wereld. je was mijn kleine geheimpje en vooral: je was van MIJ. Ik beviel niet alleen van een klein levend wondertje, ik beviel tevens van een pijnlijke realiteit: het feit dat je helemaal niet zo perfect was als ik wou. Ik voelde niet de trots die andere moeders voelen als ze hun kind zien, maar ik voelde wel een immense, ondraaglijke liefde voor dat kleine, mysterieuze, vreemde schepseltje dat in mijn armen lag en zich helemaal overgaf aan mij... een onhandige vrouw die nauwelijks met haar voeten in de echte wereld stond. Het raakte me hoe afhankelijk je was van de 'buiten'wereld. Ik probeer net zoveel in mezelf te geloven als het vertrouwen dat jij in mij hebt. Waarom kan zoiets eenvoudig toch zo moeilijk zijn?
