Op maandag zouden we
om negen uur opgehaald worden voor onze eerste stagedag, maar dat is
uiteindelijk 10u15 geworden. (een uur te vroeg opgestaan!!). Het
ziekenhuis waar we stage doen is hét referentieziekenhuis van
Uganda, maar stel u er vooral niet te veel bij voor.. of juist wel.
Kale, ijzeren bedframes (type waterleidingbuizen) met een matras op
in kale grote zalen met afgebladderde muren. Lakens, drinken, voedsel
en mensen die je verzorgen moeten de patiënten zelf meebrengen.
Gezien veel mensen van ver komen ligt het op de grasvelden rond het
ziekenhuis vol mensen die daar logeren en lakens en kleren aan het
wassen zijn voor hun familielid dat is opgenomen. Stage heb ik nog
niet genoeg gedaan om er iets deftigs over te vertellen, behalve dat
wel heel veel mensen HIV en TBC hebben (toch even een Mantoux zetten
als ik terugkom..).
In de namiddag
hadden we een afspraak met de decaan (en de andere buitenlandse
studenten). Een zeer aimabel man die ons wat wilde voorbereiden op de
horror die we hier te zien gingen krijgen ,
maar ook wel grappig was: be strong and positive and remeber,
there are more fun ways to get HIV than needle priks. Daarna heeft
een student van daar ons eens meegenomen naar het centrum van
Kampala.. Jawadde, wat een drukte! Hier zou zelfs Koen niet met de
auto durven rijden (en dat wil wel wat zeggen) en Riet zou hier
binnen de minuut gek worden (dat wil misschien niet zo heel veel
zeggen). Na een tijdje is iedereen zowat zijn eigen weg gegaan en
zijn wij nog naar de Nagasero market geweest. In het algemeen wordt
er bijzonder veel verkocht in Kampala, maar heb ik de indruk dat er
zeer weinig klanten zijn.. we waren dan ook erg populair
Mangos, passievruchten en ananassen a volonté, feest! Wel
een beetje uitkijken of we niet te veel muzunguprice moesten
betalen. Morgen is er normaal een verjaardagsfeestje van een Canadese
die we ontmoet hebben, dus zullen we misschien een eerste
café-ervaring opdoen. Jaja, dat was hier al behoorlijk
gedetailleerd, ik kan niet beloven dat ik dat zal volhouden (of
misschien zuchten sommigen nu van opluchting). Tot later!
Gisteren was het een zeer kort berichtje om mee te starten, maa
Was een zeer kort
berichtje om mee te starten, maar tweede keer goede keer. We gaan
proberen zoveel mogelijk op voorhand te schrijven op de laptop, en
dan enkel te moeten versturen in het internetcafé. Zal dus
altijd met enkele dagen vertraging zijn.
De nacht van
zaterdag op zondag om 2h30 toegekomen in ons logement. Het was zeker
nog meer dan 25 graden, had ons vliegtuig van hiervertrokken, dan
waren we wel anderhalf uur vroeger dan later aangekomen. We logeren
in de Bukoto White Flats. We werden verwelkomd door onze conciërge
Kenneth. We hebben met ons gedrieën een gezellig en zeer
comfortabel appartement (er is zelfs tv, alhoewel we er zelf niet zo
een fan van zijn, Kenneth daarentegen wel, hierover later meer).
Op de foto is het een van
de witte appartementen achteraan. Alleen de prijs blijkt beetje een
tegenvaller, wat wij dachten dat voor het appartement per dag is,
blijkt per persoon per dag te zijn. Misschien proberen we nog iemand
te vinden die bij ons wil komen wonen, want we hebben eigenlijk 5
slaapplaatsen, twee dubbele bedden en een enkel. We zien wel wat het
wordt.
Lekker uitslapen was
er jammergenoeg niet bij. Kenneth was er al om 8h om de afwas te doen
die er nog stond van de vorige bewoner, en om dat extra enkel bed in
elkaar te steken. Dat had hij niet meer kunnen doen de vorige dag
voor we toekwamen, want he was sooo tired.
Zondag hebben we eigenlijk
vooral veel geshopped in de supermarkten.
Kenneth stond er
redelijk op om met ons mee te gaan naar de supermarkt en ons aldaar
te vergezellen, wat voor ons eigenlijk overbodig was zeker eens we de
supermarkt gevonden hadden, zo een kleine twee kilometer verder. Als
we terug in waren in het appartement om alles weg te zetten was
Kenneth opnieuw so tired, zette de tv aan, plofte in onze zetel, en
vroeg of we hem even onze krant konden geven. Aangezien het aantal
uren dat hij in ons appartement zat of bij ons was, groter was dan
ons aantal uren in Uganda maakte we hem subtiel duidelijk dat we nood
hadden aan wat rust.
In de namiddag zijn
we zelf onze buurt nog eens gaan verkennen, en vinden we op 500m van
ons appartement toch ook een superdeftige supermarkt met goedkoop
fruit en waar ze zelf wat medische boeken verkopen (de oxford
clinical medecine kost hier maar 21 euro, had de mijne toch nog terug
gevonden in het handschoenkastje van de auto, maar Merel had er nog
een in België gekocht voor 37 euro A ja). Waarom Kenneth
ons perse naar die verre supermarkt wou brengen, ons een raadsel,
aandelen misschien?
Ook al ons eerste warme
maaltijd bereid deze avond, met chef kok Sofie en hulpkok Merel en
Anneleen. En dat was zeker geslaagd te noemen. Dus we zullen hier
zeker niet verhongeren.
Ook de eerste bananen en
passievruchten geproefd en goedgekeurd (nvdr. Anneleen bah
banaan, Nvdr. Merel bah passievrucht).
Voor de
geïnteresseerden onze eerste les Luganda: Emoe, Biri, Satu,
Nnya, Tano (1-2-3-4-5).
[nvdr Merel Hup hup
Emoe]
Meer nieuws zal
voor later zijn. Veel groeten vanuit het warme Kampala.
