We zijn ondertussen een dikke maand terug in België ... 'Even' moeten wennen: warme douche (wat hier levensnoodzakelijk blijkt te zijn), een houder voor het wc-papier, lekker brood, een academisch leven dat me met deadlines rond de oren slaat, allerhande feestjes bij de deur, familie dicht bij mij, k-o-u-d weer met de nodige verkoudheden (let op het meervoud!) tot gevolg, gehaast en stress, overal blanken op straat, nauwelijks zwartjes in sight, geordend verkeer, geen 'muzungu, how are you?' meer, geen Afrikaanse hartelijkheid meer, mijn vertrouwde kot weer, mijn fiets, ... Terugkomen is zoveel meer een cultuurshock dan de Afrikaanse wereld instappen voor drie maanden!
De laatste twee weken in Uganda werden we voor het laatst geconfronteerd met de 'harde werkelijkheid' van het leven in Afrika: geen internet, noch in the village Kayunga, noch in Kampala! Ik bleef wel blog-berichtjes schrijven. Een uitsmijter de dato 16/03/09:
Onze tijd hier begint zienderogen te minderen. Bewuster dan ooit, genieten we van al het goeie hier: de zon (met mate!), het gebrek aan luxe (back to basics kan enorm ontspannend zijn), de Afrikaanse spirit, het mooie land (het licht van een volle maan komt hier volledig tot zijn recht en een sterrenhemel is gewoon zichtbaar!), etc. De stagedagen beginnen me te vervelen: de artsen zien we hier zelden, de clinical officers/verpleegsters kunnen ons niet veel meer leren en schrijven in onze ogen vaak verkeerde behandelingen voor, maar erger nog: de radiologie is hier niet wat het moet zijn . We moeten onze thrill dus helemaal zoeken in de zeldzame of vergevorderde ziektebeelden.
Toch proberen we wanhopig sommige dagen bij te houden, zoals de weekends. Vanuit Kampala hebben we de meeste mooie plekjes van Uganda verkend. Anneleen en Sofie maken het lijstje af met hun uitstapje naar Mabira Forest. Ik nam al mijn moed bijeen en vertrok alleen naar Kampala. Niets aan natuurlijk, bleek achteraf ;-). Maar zo de eerste keer op je alleentje Afrika doorkruisen en vooral: me in Kampala wagen zonder de oriëntatie van Anneleen . Het bleek het allemaal meer dan waard. In Kayunga (District Hospital) zijn geen jongvolwassenen van onze leeftijd te bespeuren. We bevinden ons dus in een sociaal isolement. De vroegere Merel had dit met veel plezier ondergaan, Vergauwen kwijnt er echter in weg (homesickness kicking in hard). We kregen onze zoveelste uitnodiging voor een graduation party, gekoppeld aan de belofte om na afloop een afterparty te bouwen in de plaatselijke rastafari-dancing, ging ik daar maar wat graag op in. Het is beslist: Afrikanen kunnen er ook wat van, van feestjes bouwen!
Dit weekend dus maar gauw voor herhaling gegaan! Er resten ons hier nu nog maar 1 weekend (28 maart vertrekken we weer richting westerse realiteit) Alles (!! ;-)) zal moeten wijken om zoveel mogelijk tijd door te brengen met mijn (onze) vrienden in Kampala.
Ach, dokter kwil een medicijn! Tegen alle pijn! Zou er dat niet zijn? Ik heb u geval eens goed bekeken, en u vakkundig onderzocht. En wat is gebleken, u heeft veel te hard gezocht. Er bestaat inderdaad een medicijn, tegen alle pijn. Tis er altijd al geweest, overal, op ieder feest. Want ben je moe of ziek, of wat melancholiek, dan is het beste medicijn: KEIHARDE MUZIEK! (naar Pieter Embrechts)
x, Merel
PS: Met het einde zo in zicht, maken we de balans op: wat moet je meemaken in Afrika, wat moet je zien in Uganda, wat moet je gedaan hebben op overzeese en wat hebben we van dat alles achter de rug. In die afrekening neemt onze reis natuurlijk een belangrijke plaats in.
Eén goeie foto zegt meer dan een A4ke van mijn gezwets! En Anneleen zette er meer dan 10 op deze blog! Geen paniek (of juist wel :p): een mondeling verslag van meerdere A4kes houden jullie te goed en binnen veertien dagen zijn we daar!
Uganda veroverde een plaats in mijn hart en blijft daar eeuwig, genesteld in een zweem van 'heim'wee en nostalgie.Uganda, Pearl of Africa, I'll see you ...
. We moeten onze thrill dus helemaal zoeken in de zeldzame of vergevorderde ziektebeelden.
