We zijn ondertussen al aan de helft van ons 12 weken in het pra
We zijn ondertussen al aan
de helft van ons 12 weken in het prachtige Oeganda. De tijd vliegt
hier
Korte berichtjes
Zoals jullie
kunnen lezen hebben, was het raften echt de max!!
Ondertussen in
Kampala bezoek gehad van mijn ouders, hen eens kort rondgeleid in
het drukke Kampala en het drukke Mulago (met een beetje moeite samen
toch een snelle rondleiding in het labo gekregen), samen gezwommen
en lekker gegeten en met veel plezier de chocolade, speculaas,
humos, de bloeddrukmeter en de mooie fotos van Auke Marie in
ontvangst genomen. Zij zijn ondertussen al een weekje aan het
rondreizen in Oeganda en ze vinden het fantastisch, hebben ze met
net aan de telefoon verteld. Morgen vertrekken ze richting Rwanda
voor hun gorilla trekking, wat waarschijnlijk een van de
hoogtepunten van hun reis wordt.
Vorige week zijn we
gestart op pediatrie. Hier toch wel minder schokkerende ervaringen
dan op verloskunde. Volgens wat we op voorhand hadden doorgekregen
van de univ van Gent, gingen we ook ingeschakeld worden in het
begeleiden van Problem Based Learning (lees tutuorials) maar
aangezien hun beleid hier blijkbaar veranderd is, moeten we dat niet
meer doen. Maar nu we op pediatrie staan en de studenten ook weer van
de partij zijn, proberen we ongeveer het programma van de laatste
jaars studenten te volgen en zo ook PBL mee
te maken in Oeganda. De eerste tuturial en expert session werden
afgelast resp. omwille van geen patiënt meer aanwezig met
ziektebeeld dat onderwerp is van de dag en expert die nog op verlof
is. De ground round waarvan we dachten dat het over pediatrie ging,
bleek uiteindelijk over Parkinson te gaan Dat leek alvast niet
veel goeds te beloven voor de rest van de week maar de tweede sessie
van de tutorial die op het programma stond was best interessant,
onderwerp cerebral palsy.
Op pediatrie wordt
eigenlijk vooral veel getourd en niet altijd even efficiënt. Met
20 man (een 5tal assistenten, 10tal studenten geneeskunde, en liefst
ook nog de studenten verpleegkunde) tegelijk een patiënt zien,
waarbij de persoon die het verhaal kent dan nog super stil spreekt,
is allesbehalve ideaal. Soms neemt een van assistenten wel de tijd om
een patiënt uitgebreider met de studenten te bespreken, en dat
is dan natuurlijk wel interessant. Zo ontdekken we hier af en toe
ziektebeelden waar ik in België nog nooit van gehoord heb,
veelal HIV gerelateerd.
Elke zaal van
pediatrie is om de 4 dagen van wacht, en staat dan in voor alle
opnames en de dag erna voor alle procedures (lumbaal puncties,
venepuncties, infusen plaatsen enzoverder). Dus daar gaan we ons ook
nog wat verder in kunnen oefenen de volgende week,
bloed prikken met spuit en naald bij de kleintjes van een jaar is
alvast al gelukt, iets wat ik in België toch nog niet zoveel heb
kunnen oefenen.
Tijdens het weekend
zijn Sofie en ik Annelies en Karel gaan bezoeken op de Sese Eilanden.
Als je eraan komt na een drie uur durende
boottrip op de ferry, waan je je even in het paradijs.
Annelies en Karel
zijn voor ongeveer negen maanden in Oeganda voor vrijwilligerswerk,
hebben eerst een paar maanden in Mukono (op het vaste land) gezeten,
maar verblijven nu bij een Belg die een opvangtehuis heeft, waarbij
de doelgroep vnl jonge slachtoffers van sexueel misbruik zijn. Op de
Sese eilanden tellen immers enige andere normen dan op het vasteland.
De mannen leven van de visvangst en reizen de scholen met vis
achterna. Hierdoor komen ze bijna elke avond in een ander dorp (lees
bij een andere vrouw) terecht. De HIV prevalentie wordt hierdoor
tussen 70 en 80% geschat op de Sese Eilanden. Ook prostitutie is een
probleem, vrouwen die zich prostitueren om geld te hebben voor het
onderhoud van hun gezin, maar ook kinderen die zich prostitueren voor
eten op school. Een paradijs met een schaduwkantje dus
Samen met een van de
meisjes groenten kopen op markt in Kalangala
Zonsopgang vanop het
terras van het opvangtehuis
Zondagavond nog naar
een optreden van Ndere Troupe geweest, een
groep met traditionele Oegandese muziek en dansen. Ze zijn zelfs
internationaal gekend (ze zouden al in België geweest zijn). Was
echt prachtig.
Volgende week is onze
laatste week in Mulago, een laatste weekje pediatrie. Dan wacht ons
een toch wel welverdiend weekje vakantie om de batterijen weer
helemaal op te laden voor onze laatste vier weken, rural rotation in
Kayunga.
