“I’d rather be scared to death than bored to death!” (– zelfs Miss Vergauwen?)

Geen dag gaat hier voorbij voor we onze bijbel raadplegen: dé Uganda-reisgids, “den Bradt”. Op de derde bladzijde staan de “don’t miss”-es: -  Murchison Falls – 43 metres high: covered that! Dat was het weekend dat we ontdekten waarom nijlpaarden zo noemen. Ze stonden op de oevers en in het water gelijk er haren staan op mijn armen! (Wisten jullie dat die dieren niet zwemmen? Ze LOPEN onder het water! Ziede ze al gaan, zo volledig onder water, over de bodem? )

- Tree-climbing lion – Ishasha Plains: we vragen ons af of die leeuw op zichzelf heeft leren klimmen en of hij die kunst ook nog zou beheersen als hij verhuisd. Helaas kunnen we dit niet gaan uitzoeken! Het national park is te dicht bij de grens met Congo, en wordt afgeraden als toeristische bestemming.

- Mountain-gorilla tracking – Bwindi: schijnt mega-cool te zijn, helaas krijgen wij het te warm bij het zien van het prijskaartje: 500 USD… Voor dat geld doet Anneleen van de zomer een tent tracking in Tsjechië, ik een party tracking in een all-in-formule en Sofie een beer tracking in Canada!

- Mwamba Crater lake – near Fort Portal: het startpunt van onze week verlof, we tellen af: nog 12 keer slapen.

En last, but certainly NOT least: White-water rafting – Bujagali Falls…

30 km raften op ’s werelds langste rivier: elke muzungu in Uganda zoekt vriendjes om de uitdaging samen aan te gaan of heeft het al overleefd. Zo verging het ook deze drie muzungu’s. Concept? Om te beginnen: het gaat over een spannend uitstapje in een boot op het water… je laat je trip dus vooral NIET organiseren door een zekere West-Vlaming. Zo kom je niet voor verrassingen te staan, in de vorm van een verdacht faissillement ;-). “Adrift”, één van de grootste rafting-companies in Uganda was alive and kicking en beloofde ons een mega-kick onder het motto “I’d rather be scared to death than bored to death”.

Waar zat ik met mijn gedachten, toen ik tegen Sofie en Anneleen zei dat ik meeging, want “allez, ik kan toch niet naar huis gaan en zeggen dat ik als enige niet ging raften op de Nijl, omdat ik schrik had”??? Hier waren geen (mobilhome-)venstertjes om me een halve dag psychologisch achter voor te bereiden!!! Ik moest het doen met een Baclofen-eke en een extra motiliumke! Een preventief Imodiumke maakte het rijtje af, nu kon ik alleen nog angst ZWETEN!

Aquacities in Kreta (of Rhodos, Lander! ;-)) zijn er NIETS tegen!!!!

Zaterdag, 7 februari 2009, de dag dat ik mijn leven waagde op de Nijl! Of toch twee stukjes vel van mijn rechtervoet ;-).

Anneleen en ik kozen voor de “mild”-versie, Sofie liet zich niet kennen en ging all the way in de “wild”-versie. Wat wil dit zeggen? Beide groepen raften hetzelfde stuk White Nile (de bron van de Nijl die uit Lake Victoria vertrekt, nu vooral gekend als ‘Victoria Nile’; een tweede bron, de Blue Nile, vertrekt uit Lake Tana in Ethiopië), met ‘rapids’ tot graad 5. De “mild” groep doet moeite om er zonder kleerscheuren uit te komen, de “wild” groep doet moeite om overkop (‘flip’) te gaan. Voor de rafting-bluekes: graad 5 is een pissen-in-je-broek-van-schrik versnelling! Het maximum van stroomversnellingen (een wereldwijde maatstaf) is graad 6, wat niet wordt geraft met grote boten, enkel met kajaks.

Met 1 “mild” boot en 4 “wild” boten startten we met een korte initiatie: instructies leren (probleem: ik ben nooit mee), moves leren (probleem: ik ben de handigste thuis – hum), oefen-flip (probleem: ik KIJK graag naar water, that’s it). (Waar zat ik met mijn gedachten?)

Met reddingsvest en helm voel je je gelukkig een stuk veiliger! In elke boot zaten zo’n 8 mensen en 1 gids. Op de rustige “Ourthe/Lesse”-stukjes peddelden we allemaal. Bij het naderen van een rapid, kregen we echter instructies en die eindigden steeds met “get down”: het moment dat iedereen behalve de gids gehurkt in de boot moest duiken. Op zijn eentje leidde die gids de boot dan door het watergeweld. Moet ik een anatomisch tekeningetje maken als illustratie bij de gidsen ;-)?! Twee blonde surfgoden (ik ken er eentje die ZOT zou worden ;-)!) en een stukje afgetrainde zwarte natuur, een Olympisch kajak-kampioen. Die laatste keek me vragend aan (van achter zijn Johnny-zonnebrilleke!), toen ik de eerste vijf minuten in zijn boot mijn ogen niet van hem kon afhouden… “I’m sorry, I’m just looking at your muscles…waw…I’m a medical student, of course it’s purely from a research point of view! ;-)”. Ja man, deltoideus, trapezius, biceps, triceps, … oppervlakte-anatomie-practicum op de Nijl! (Daar zat ik met mijn gedachten :-p!)

De 5 rafts met 5 gidsen werden begeleid door zo’n 10 kajaks (analoog atleten die ons heel de dag begeleidden en uit het niets verschenen als wij in het niets verdwenen), 1 safetyboot (gaf de garantie nooooit overkop te gaan) en een rastafari-cameraman (Yezzz beejbie, we got it all on tape!).

Kunnen jullie geloven dat ik me niet zo goed meer herinner hoeveel rapids we deden in de voormiddag? Ze waren in elk geval niet allemaal graad 5 natuurlijk. De graad 3’s waren goed te doen, die zou ik nu terug kunnen doen, zonder schrik. Graad 4 en 5 blijven tricky… (Waar zat ik met mijn gedachten?) Gelukkig waren we niet voor niets de chickens van de bende: onze gids slaagde erin ons zonder duik naar het lunch-eiland te brengen. Sofie maakte een ochtendduik en was daar gelukkig mee (waar zit ze met haar gedachten?).

In de namiddag moesten Anneleen en ik noodgedwongen aansluiten bij een “wild” groep, omdat de rest van onze boot maar een halve dag meeging. Alles liep goed: onze gids hield rekening met de twee mietjes in zijn boot (ruwe bolster, …), de rapids werden afgewisseld met lange stukken rustig water en dus gelegenheid om te zwemmen en te genieten van het op de Nijl zijn. Op één groene mamba, de grootste gifslang in Afrika, geen nijlpaarden of krokodillen in dit deel van de Nijl, omdat de oevers te steil zijn en de stroming te snel. Alles liep goed … tot de ‘Itanda’. Deze laatste versnelling heeft drie delen. Het eerste deel is het rustige deel, geen vuiltje aan de lucht, geen whirlpool in het water. Een tweede deel van deze versnelling wordt “the bad place” genoemd. Als je hierin terecht komt, met of zonder boot, zit je in de “washing machine”. Omdat twee even sterke stromingen elkaar hier ontmoeten geraak je er niet (snel) weg. Het laatste deel ligt tussen de twee en wordt fifty-fifty genoemd, wat je kansen weergeeft. Omdat we geen volledige mietjes zijn, en niet kozen voor Ourthe-rafting (en ik geef toe, omdat ik niet mee was), mikte onze boot op het fifty-fifty-deel, met de intentie niet te proberen te flippen. Als ENIGE boot deden we dat natuurlijk WEL. A ja… Ik belandde onder de omgeslagen boot en was daar blij om: ik had GEEN GEDACHT van waar ik was, waar de boot was, wat er aan het gebeuren was, maar ik had tenminste zekerheid van lucht! Anneleen belandde, hoorde ik (en zijzelf) achteraf, OP de gids “don’t panic, don’t panic, you’ll be ok”. Van de schrik bekomen, onder de boot uitgekomen, besefte ik na 10 minuten: KICKEN!!!!

Een “mooie” afsluiter van een dagje doodsangsten! Vreemd genoeg, zou ik het bijna opnieuw doen, OMDAT we ‘flipten’ op de laatste rapid.

Na enkele slokken “Nile Special” rechtstreeks uit de gelijknamige rivier, genoten we van een welverdiende Nile Special, de variant die iets meer alcohol en gluten bevat.

(Omdat onze camera’s minder onderwater-eigenschappen hebben dan wijzelf, hebben we helaas geen fotografische bewijzen van dit “wicked” uitstapje. Maar… Hold on and prepare voor onze eerste “sweet” stapjes in de wereld van de actiefilm! Speciale laatavond vertoning on request, wanneer we terug zijn! “Wha noooot!!!”?!)

 
x, Merel

13-02-2009 om 00:00 geschreven door SAM