Onze laatste dagen op de casualty en de emergency ward zijn ondertussen verstreken. Volgende week trekken Sofie en ik naar obstetrics terwijl Merel haar een tweetal weken gaat verdiepen in radiologie op zijn Oegandees. Zal waarschijnlijk weer aanleiding geven tot een nieuwe shock, nadat we toch langzaamaan aan het wennen waren aan het leven de emergencyward.
Deze week wel nog wat nieuwe collegas op de emergency ward. Dr Paska, een resident, dewelke meer dan twee weken spoorloos geweest was, kwam ineens opgedaagd om ook wat te werken. Dr Gyaveera, de andere resident die gans de tijd den boel draaiende had gehouden met Esther, de intern, zag nu zijn kans mooi om het ook wat kalmer aan te doen. Ook de intern die nachtdienst had en ochtendronde meedoet, was een nieuw gezicht, man man, die had gelijk toch een vijs of twee los ofwel zat hij aan de pillen. Hij stond continue te (schater)lachen aan het bed van de patiënten. Neurology is soo difficult, en dan schoot hij mega in de lach, echt bizar maar wel plezant natuurlijk en op momenten dat het echt nodig was, wist hij van aanpakken. Er kwam iemand shockerig binnen, geen tijd verliezen, ene intern steekt infuus in de vena jugularis om snel veel vocht te kunnen toedienen, de andere nog een derde lijn perifeer zodat er uiteindelijk via 3 lijnen vocht werd toegediend. Was wel leuk om de mensen ook eens heel efficiënt te zien samenwerken want dat is hier toch niet altijd het geval. Voor hetzelfde geld duurt het meer dan een half uur voor er iemand een kijkje neemt.
Van de supervisor die s avonds komt toeren hebben Merel en ik alvast een Oegandese naam gekregen, geen overbodige luxe want Merel en Anneleen zijn echt twee namen die ze hier niet kunnen uitspreken. Merel is dus vanaf nu Natonge. Mijn nieuwe naam is Akelo. Het is een naam van ergens in het noorden van Oeganda, en zou zoveel betekenen als black beauty.
Sinds maandagavond hebben we een extra roommate, Mary, een laatste jaarsstudent geneeskunde ui de States, ze gaat naar den univ in Washington. Waarschijnlijk zal ze maar een weekje bij ons blijven aangezien haar verloofde volgend woensdag voor zijn werk, een of andere ngo, naar Kampala komt en ze dan bij hem op hotel of appartement gaat wonen.
Dinsdagavond met zijn allen naar de Inauguration van Obama gekeken. De kranten staan hier al vol van Obama sinds dat we hier aangekomen zijn. Echt indrukwekkend hoeveel dit betekent voor veel van de Oegandezen.
Woensdagavond zijn we s avonds met zijn allen Indisch gaan eten bij Haandi, ons eerste deftig restaurant in Oeganda. Was kostelijk naar Oegandese normen, een achtal euro, maar wel héél lekker.
Ook donderdagavond niet stil gezeten. We waren uitgenodigd bij de familie van Robert (de intern waarvan we naar de graduation party geweest zijn) door Kevin, zijn neef, en Joweria, zijn zus. Allé we vermoeden dat dat zo in elkaar zit, want iedereen noemt elkaar hier sister en brother. Joweria en Kevin hadden zeer lekker voor ons gekookt, Oegandees eten maar toch net eens iets anders dan wat we de voorbije weken gegeten hebben. Er waren zelf irish mashed potatoes, echte aardappelpuree, man dat heeft gesmaakt. Was een heel plezante avond, leuk om ns een avondje bij ons Oegandese leeftijdsgenoten thuis door te brengen. Ook hun moeder heeft zich op het einde bij het gezelschap gevoegd, Auntie Doora. Echt een Afrikaanse mama. Zij heeft zaterdag haar verjaardagsfeest, en jaja, ook daar zijn we op uitgenodigd. Ook is er nog een andere graduationparty waar Martin, de vriende van Joweria, master of ceremony moet zijn, waarop we prompt uitgenodigd werden. Dus wordt feestjes combineren dit weekend. De uitnodigingen volgen zich hier op in een sneltempo, en dat vinden we allesbehalve jammer. De andere buitenlandse studenten, die bijna allemaal in hetzelfde guesthouse verblijven, en nog bij geen enkele dergelijke uitnodiging gehad hebben, snappen niet hoe we dat doen. Maar eens da ge iemand kent, gaat de bal aan het rollen denk ik.
Ook het hart van Susan, de international student coördinator, zijn we langzaam maar zeker aan het veroveren. In het begin leek dat gelijk niet zo goed te klikken, maar deze week was een hele omwenteling. Het feit dat Mary haar verteld had dat ze zo goed was opgevangen door de Belgen, zit er mogelijks voor iets tussen. Ook vertelde Susan ons deze week dat ze ons gelijk nog maar zo weinig gezien had, dat terwijl wij net het gevoel hadden dat we haar teveel gingen storen. Denk dat ze gewoon graag heeft, dat we eens binnenspringen om te zeggen hoe het met ons gaat, iets wat ge in België niet zo gewoon zijt bij mensen van den univ
En dan sluit ik af met iets wat waarschijnlijk onvermijdelijk is als ge lang in den Afrique zit, ben vandaag geveld door een enteritis. K hoop vanharte dat het morgen beter is, want heb echt geen zin om een gans weekend thuis te moeten blijven, afwisselend tussen toilet en bed. Enigste positieve is dat ik daardoor wel tijd had om nog eens iets voor den blog te typen.
