Maandagochtend stond ik vrij vroeg op om Achat te herhalen voor de test, die ik om 10h had. ’s Middags ging ik eten in de studentenrestaurant met de Antwerpenaren en erna hadden we GRH. Joost en ik keerden echter snel weer naar huis, want het was weer tijdverlies, en ik moest dringend echt beginnen aan het dossier. Met de crash van de harde schijf was ik alle werk kwijt en moest ik ab ovo beginnen. Na wat te hebben gewerkt en nog een kort bezoekje aan de supermarkt te hebben gedaan, ging ik naar Frans geweest. Daar was het erg gezellig, want ik heb 2 uur zitten praten met Elisa, en heel wat gelachen. Er was eentje jarig van de klas bovendien, en zij had allemaal chips en drank mee. Vandaar een klein halfuurtje pauze tussen de les. Joost was er niet, want hij moest een presentatie doen, maar had die niet gemaakt. ’s Avonds at ik vlug en  keek naar The Departed.

Dinsdag was het weer over en weer gaan tussen school en thuis. En tevergeefs, want de les recht van 14h was afgelast. Ik keerde dan maar huiswaarts, en had zo’n honger dat ik om 16h hamburgers maakte, samen met Eva. ’s Avonds keek ik nog een film (Die Hard 4.0), en ging nog even bij Eva langs die de dag erna naar Parijs vertrok.

Woensdag werd een enorm lange dag, want ik had 9 uur les. In de namiddag hadden we systèmes logistique, en de prof had heel wat noten op zijn zang. Volgens hem was Van Rompuy als Europees president niet al te veel waard, was Frans dé taal in de wereld en hadden zij de Europese Unie opgericht met hun taal als diplomatieke taal. Ik bediende hem prompt van antwoord met te zeggen dat alle Fransen DENKEN dat hun land het centrum van de wereld is, maar dat ze eigenlijk niet zover staan met hun onderwijs en hun taal. De prof stopte vroeger, want hij was het beu les te geven en hij zei dat we het hoofdstuk maar zelf moesten uitzoeken. Hij voegde eraan toe dat er over dat hoofdstuk zeker een vraag kwam op het examen. Wicked! Toch al één vraag die we al wisten dan. Na die les was er nog een les Frans, gelukkig met veel presentaties, want het energiepeil des Rubens was erg laag. ’s Avonds was er de de pitta-avond die me erbovenop hielp en het werd erg gezellig. Ook Eva was uitgenodigd, en ik ging met haar mee naar huis, omdat ik niet graag vrouwen alleen naar huis laat gaan. Gentleman me.

Donderdag sliep ik uit tot halftien, ook al werd het de avond ervoor echt niet laat. Ik had 2 uur les (recht) en het werd een les vol ondervragingen van de prof. Maar wie niet sterk is, moet slim zijn. Ik zette me naast iemand die van de groep ervoor de verbetering had gekregen van de taken die we moesten maken. Diana, de Duitse Erasmusstudente, las haar versie voor, maar de prof vond het op niks lijken, en het kind zat bijna met de tranen in de ogen. Toen de prof iemand anders vroeg, stak ik mijn hand op, en las mijn versie – een aangepaste versie van de verbetering van de vorige groep – voor. Ze vond het heel goed, en ik kreeg een goed cijfer. Bien joué pelo! Na de les kreeg ik nog Photoshop 5 Extended van Candice, waardoor ik eindelijk weer fatsoenlijk foto’s kon bewerken. Het was wel een Franse versie, maar dat is dan uiteraard niet slecht voor mijn Frans.

Donderdagnamiddag werkte ik voor school – verder aan de taak voor GRH – en deed rap nog een siësta. Doch niet te lang, want ik had afgesproken met Emma om 16h voor een fotoshoot. Ik ging bij haar op kot in Gazelles, en we kletsten eerst wat bij. Ook Francis was daar, maar we gingen al gauw naar Parc Jourdan voor de eerste shoot in de bladeren. Daarna gingen we naar de brug, en de zon was net aan het ondergaan. De laatste sessie deden we tegen de graffitimuren en op de trappen, maar toen was het al echt aan het duisteren en kreeg ik niet het effect dat ik wou. Na de fotoshoot nam ik afscheid van Emma, keerde huiswaarts en laadde de foto’s over op pc en begon snel aan de bewerking – uiteraard in Photoshop 5 – en was best tevreden over het resultaat (cf. hieronder). Rond 20h kwamen Maren en Kristina mij halen voor het etentje bij Brian. Toen we aankwamen, werden we meteen getrakteerd op champagne. Ik hielp Brian met het koken, terwijl de dames – ook Emma het model was ondertussen komen aanschuiven – samen op de laptop muziek kozen en foto’s bekeken. Na een goed halfuurtje konden we aan (salon)tafel. Het was heel erg lekker, en voor het dessert had Kristina gezorgd. Na het eten keken we naar de film No Country For Old Man. Niet slecht, maar zeker niet één van mijn favoriete films. Maren ging echt op in de film, terwijl Brian en ik heel wat tussen de film praatten. Emma ging vroeger door, want ze had een hoestje en voelde zich daardoor niet al te lekker. Rond 1h30 gingen we allemaal huiswaarts, want Brian moest de dag erop werken (poor him).

Vrijdagmorgen had ik om 8h les Access, dus ook ik moest er vroeg uit (en waarschijnlijk vroeger dan Brian). Joost kwam weer niet naar de les, en dan loste ik maar alleen de TD op. Het ging vrij vlot, en na een halfuur was ik al klaar. Ik surfte wat op internet, terwijl de anderen moeite hadden om de oefeningen op te lossen. Om 9h30 pakte ik mijn boeltje en kon het weekend beginnen. Hoewel, ik moest toch nog wat werken voor school, meer bepaald voor het werk van GRH. Ik schoot echter goed op, en rond 18h ging ik met Thomas naar de Super-U, want we moesten inkopen doen voor het diner bij Jasmien (ik ging koken). Om 19h30 vertrok ik naar haar huis, goed gekleed en voorzien van lichtjes die ik die ochtend in de Decathlon nog rap had gekocht. Een tiental minuten later kwam ik aan – ik passeerde nog aan de Cours Mirabeau die voorzien was van kerstverlichting, heel mooi! – en zag Julia, Jasmiens huisgenote, die voor mij de deur openhield. Ik begroette Jasmien en we begonnen aan het eten, ondertussen mijn klassieker alweer. Zij serveerde de aperitief en hielp mee met het bereiden van het eten. Na een halfuur kwam ook Thomas, en na 10 minuten was het klaar. Ze genoten er erg van en na het eten serveerde Jasmien ons haar zelfgebakken cake met bruine suiker. Heel lekker, net als het gitaarspel dat ik voor mijn omstaanders bovenhaalde. Ook Andreia en Julia gingen zitten en luisterden, en terwijl babbelden we nog wat. Rond 23h zetten Thomas, Jasmien en ik aan naar de stad. Na het zoeken naar een geschikte bar, belandden we uiteindelijk in O’Sullivan’s. Een enorm knappe bedienster bediende ons (wat zou ze anders doen) en toen ze de bierviltjes op tafel strooide, en ik het opschrift ‘Liefmans Oudenaarde’ zag, kon ik het toch niet laten om tegen haar te beginnen praten over Oudenaarde, mijn stad (nu ja, je mist niks als je het niet kent). In die bar verzetten we ons drie keer, want de muziek stond echt enorm luid als we vlakbij de speakers zaten. Ik voelde dat de wijn en het bier hun werk begonnen te doen, en ik zonk toch een paar keer weg in gedachten – aan wat zou ik nu denken hé. Brian belde om te vragen waar wij zaten, en na een anderhalf uur zagen we hem. Hij vroeg ons mee om nog een laatste glas te heffen. Ik twijfelde, net als Thomas, maar nadat we afscheid hadden genomen van Jasmien – die bij haar vriendje ging hier – gingen we toch maar mee. We gingen naar de Brigand – een café waar ze Jupiler serveerden – en daar zagen we ook Florence – de Frans-Duitse. We dronken daar één pintje en we keerden terug, Thomas en ik. Ik had slaap nodig, want voelde de drank nu wel goed.

24-11-2010 om 22:33 geschreven door Rubinhotollet  

Zaterdagochtend stond ik rond 10h op en ging meteen aan het werk voor school. Het weer was prachtig, en rond de middag zocht ik een geschikte route uit om te fietsen. Het werd warmer en warmer, en toen ik besloot om te vertrekken, had ik enkel een onderhemd en koerstrui met korte mouwen aan. Ik nam ook de camera mee, en genoeg te drinken. Het wiel van de fiets was eindelijk gemaakt, en ik moest ervan profiteren. We vertrokken direct westwaarts, en ik passeerde eerst de industriezone. Daar sloeg ik een landelijk wegje in, waar het fietsen mooier en rustiger was. Ik stopte een aantal keer om een foto te maken. De rivier Arc was hier erg mooi. Een klein uurtje later bereikte ik de bestemming: l’Aqueduc de Roquefavour. Ik citeer hiervoor Wikipedia (wat een bron :-p): “Het bouwwerk ligt in de gemeente Ventabren en is onderdeel van het Canal de Marseille, een kanaal dat drinkwater aanvoert vanaf de Durance naar de stad Marseille. De vallei van Arc wordt overspannen door het bouwwerk met een totale lengte van 393 meter en maximale hoogte van 82,6 meter. Het aquaduct werd gebouwd in de periode 1841 tot 1847 onder leiding van de weg- en waterbouwkundig ingenieur Franz Mayor de Montricher. Het aquaduct en kanaal zijn tot op heden in gebruik.In 2005 wordt het bouwwerk als historisch monument geclassificeerd.” Het loonde zeker de moeite om dit eens te zien. Toen ik er stopte, stelde een man voor om een foto van mij te nemen in koersoutfit. For real, want ik had de Belgische nationale trui aan. Laat die amateurs van een Fransen maar eens weten wat echte koers is! Na foto’s hiervan te hebben genomen, keerde ik terug, en ik reed naar het vliegveld van Les Milles. Ik stopte nog een aantal keren onderweg voor een foto, maar aan de landingsplaats hield ik even halt, en zag een aantal vliegtuigen passeren die ik vastlegde op foto. Nadien ging het weer naar huis. Ik dacht even dat ik verdwaald was, maar ik kwam toch goed uit, en ik was thuis voor zonsondergang. De rest van de avond werd het nog studeren, en rond 21h zette ik een film op en erna ging ik slapen.

 Zondagochtend stond ik vrij vroeg op om te studeren, en deed dat tot 15h, want dan was er de Superprestige van Hamme-Zogge. Ik had weer een stream gevonden online, en ik kon het niet laten om te kijken. Na dit sportief intermezzo was het studeren tot het volgende sportief intermezzo: eens gaan lopen. Ik passeerde bij Brian en pikte hem op en samen liepen we mijn gebruikelijke toertje. Dat duurde ongeveer een halfuur, en na een douche en een goede stevige maaltijd ging ik weer aan het werk, tot ongeveer 20h. Toen keek ik verder naar de film en ging rustig slapen. 

19-11-2010 om 19:13 geschreven door Rubinhotollet  

Maandagochtend hadden we de laatste les achat, waarin de prof ons zou voorbereiden op het examen. Joost was afwezig, en de les leek weer nergens naar. Chaos alom en de professor heeft geen gezag. Hij maakte zich wel eens kwaad en schreef op het bord dat hij niet betaald werd om bijles te geven. Amai amai, toch speciaal mannen ze hier. ’s Middags ging ik naar huis, en toen ik even op de computer zat, liep die vast en kreeg ik een virus binnen. Ik herstartte onmiddellijk, maar zag al rap dat het hopeloos was. Ik kreeg een scherm van een fake herstelprogramma van Microsoft, dat een test van je harde schijf doorvoerde, en je alleen liet verdergaan als je de echte versie wou kopen. Ik werd doorverwezen naar een formulier om de kredietkaartgegevens op te noteren, en dus wist ik het wel, dit werd formatteren. Terwijl de computer bezig was, moest ik echter naar de les. Ik was echter redelijk in paniek. Ik deed het appel mee (en ik was dus genoteerd als aanwezig), maar het betrof een les waarin we mochten werken aan de taak – die op computer stond – dus ik kon er niks doen. Ik keerde na 10 minuten huiswaarts na zogezegd naar de bibliotheek van de school te zijn gegaan, en ik bleef bij de computer. Alles kwam wel ok, en na anderhalf uur was de pc – op enkele programma’s na – weer de oude. Ik was wat werk van school kwijt, maar ik moest formatteren, het ging niet anders. Ik was al blij dat de computer niet werkte. Joost en ik gingen rond 17h naar de FLE, en toen we terugkwamen regende het hard. Het was bovendien donker en erg gevaarlijk om te fietsen. Toen we bijna thuiskwamen, zagen we een gewonde liggen voor het casino. Die was zeker overreden door een wagen, want dat zag er niet goed uit. ’s Avonds werkte ik nog wat voor school en installeerde de nodige programma’s, onder andere de printerdrivers en de Van Dale woordenboeken.  

Dinsdag was het ’s morgens les: eerst communication en dan informatica. Ik reed weer over en weer die dag – 6 keer in totaal – tussen school en huis, want dinsdag is een dag met veel springuren. Ik leerde tussenin wat  voor het examen van Frans voor Buitenlanders van de dag erop. In de les van Duits kregen we onze punten van het dialoogje. Ik had 18, en was eerste van de klas daarmee. Na Duits studeerde ik nog wat aan Frans, en rond 20h kwam Thomas en we kookten en aten samen. Er was daarna een verjaardagsfeestje van Gilles, één van de Belgen, in Cuques. Ik twijfelde eerst of ik wel zou gaan, want ik had examen de dag erop, maar ik had toch al redelijk wat gedaan, en Thomas wou mee. Hij leende de fiets – het fietsje :-p – van Siebe en we vertrokken richting Gazelles. Daar pikten we Emma op en via een pedofielpad gidste ze ons naar Cuques, alwaere ‘t schoone feestken plaatschvonde. De keuken was erg klein, maar het was best gezellig. Er waren enkele bekende Duitse meiden (onder andere Anni die ik twee weken ervoor had leren kennen, en die onze Belgische Leffe beledigde). Ook Audrey, de Brusselse vriendin van Emma was er, en we leerden nog wat mensen kennen, onder Anatol, een Oekraïner, en twee Canadese meiden, die erg rap praatten en hielden van oude wagens omdat ze goedkoop zijn. What are you talking aboet? Raar volk, die Canadezen. Ik leerde ook Florian kennen, de buur van Gilles in Cuques, en die deed ook Gestion Logistique et Transport, maar zat in het eerste jaar. Ik leerde hem wat Nederlands, zoals ik dat deed aan Brian, en rond 11h30 wou Gilles richting centrum gaan, maar ik ging niet meer mee. Ook Thomas en Emma gingen mee, en nadat we Emma hadden afgezet, reden Thomas en ik weer naar huis. De sleutel bezorgde ik nog aan Siebe, en ik zag ook nog Stijn in de keuken op het eerste. Ik ging echter slapen, want echt uitslapen kon ik niet.

Woensdagochtend studeerde ik voor het examen en in de namiddag hadden we een les Tableau de Bord, die verlegd was van vrijdag naar woensdag. Normaal was de taak die we moesten indienen dus voor vrijdag, maar de prof dacht dat we die al allemaal hadden gemaakt. Niet dus, waar zouden we de tijd hebben gehaald? We kregen één uur de tijd om de taak af te werken – maar doordat ik door de pc-crash alles had verloren, moesten we ab ovo beginnen. Scheisse, maar het moest nu eenmaal. Ik delegeerde de taken en we waren net op tijd klaar. Titou printte de oplossingen nog rap uit in de bibliotheek . Het kopieerapparaat had natuurlijk weer geen papier, zoals alles in Frankrijk niet naar behoren werkt. Na het indienen van de taken deed de prof de correctie, en gelukkig had ik mijn pc bij om alles te noteren wat ze zei. Ze was daar niet al te blij mee, maar ze zweeg, en als ze er iets op zou zeggen, zou ik haar grondig van een antwoord bedienen denk ik, het omhooggevallen kakwijf. De les was iets vroeger gedaan dan verwacht, dus konden Joost en ik naar het examen gaan op het gemakje. We herhaalden nog wat met de andere studenten van de FLE errond. Toen we binnen gingen, was het eerst nog een presentatie, en zo werd het wachten nog wat uitgesteld. Om 18h10 kregen we ons examen: 6 bladzijden en vol tekst. En we kregen een uur! Ik dacht, dit is wel doenbaar, maar al gauw besefte ik dat de tijd/werk-verdeling erg slecht was, en ik moest een tandje bijsteken. Ik keek wat bij Joost naar oplossingen, en hij bij mij. Het vocabulairegedeelte ging wel, en het grammairegedeelte eigenlijk ook, maar ik kreeg niet de tijd om te overlezen. Om 19h20 moest iedereen indienen. Het was nog 10 minuten tot het einde, en toch wou de prof nog 10 minuten lesgeven. Ongelofelijk. Ik ging naar huis met Joost en we spoelden het bittere examen door met een goede pitta, want woensdagavond is – zoals de trouwe lezer ondertussen wel al weet – naar oude trouwe gewoonte PITTA-AVOND. Deze duurde echter niet zo lang voor mij, want ik ging bij Brian naar een film zien thuis. Ik ging nog eerst even naar Maren om haar mee te vragen, maar ze wou niet meteen, omdat ze de dag erna les had…de dag erna…op 11 november…wapenstilstand… HAHAHA domme Duitsers. Uiteraard is dit geen feestdag in JULLIE land, want jullie hebben de oorlog verloren, maar hier en in België dus wel. Het meisje haar wereld lichtte helemaal op toen ik vertelde dat ze de dag erna vrij had, en ze wou mee met Brian naar de film. In haar jogging ging ze mee, en Brian woonde vlakbij. We kraakten een flesje wijn en legden ons op de bank om naar Les Poupées Russes te kijken, het vervolg op l’Auberge español, een enorme aanrader over het leven als Erasmusstudent. De sequel was iets minder, maar zeker niet slecht. Het was ondertussen al na twaalven, en toen Maren doorging, gingen Brian en ik het centrum in. We deden een nieuwe club aan, de Oneal. Daar zagen we Florence, een Duitse vriendin van Brian. Er was veel volk en heel wat geduw en gestoot, maar de muziek was goed – met lokale Franse schijven – en we bleven hier dan ook maar. Het bleef druk, maar het werd doenbaarder, en later kwamen ook de Portugese meisjes binnen. Ik sprak er ook Kizzy, een Braziliaanse, die ik al lang niet meer had gezien. Ook Ina en Suzanna waren daar, en zij vroegen of ik nog meeging naar de IPN, maar ik had daar geen zin meer in. Om 2h sloot de bar, en op weg naar huis kwam ik nog Clément van de klas tegen.

Donderdag  begon het weekend, maar ik werkte de hele voor- en namiddag voor school.  In de voormiddag ging ik naar de Super-U met Maren, maar het was er enorm druk, en het ging weer enorm traag aan de kassa. In de vooravond kwam mijn buurvrouw Eva op de deur kloppen, en zij wou een wandeling maken. Ik ging maar mee, zo kon ik eens mijn hoofd luchten. De wandeling duurde een dik halfuur, en daarna zette ik me nog wat aan het werk. Na de wandeling leende ik trouwens Eva haar elektrisch vuurtje, want de chauffages werkten nog altijd niet in het gebouw Rond 20h kwamen Maren en Kristina op mijn deur kloppen, want ik zou voor hen en Kayleigh, Brian, Magali en Emma koken, en ook ditmaal het killer recipe: scampi diabolique. We lieten de Duitse meisjes als straf voor de Wereldoorlogen de scampi pellen en de geallieerden sneden de uien, look en stonden achter het fornuis. Een halfuur later gingen we aan tafel, en het werd heel gezellig. Er werd heel wat afgelachen, en het ging zo door tot 1h. We zouden misschien daarna nog uitgaan, maar Kayleigh had plots geen zin meer (?). Emma, Brian en ik praatten nog wat na op mijn kamer, en rond halftwee kon ik in mijn bed kruipen.

Vrijdagochtend stond ik om 9h op en werkte voor school. Ik had geen les meer, want de rest had enkel Engels. ’s Middags at ik met Joost en vlak erna deed ik een siësta. Rond 16h kwam Joost langs om naar de Aldi te gaan. Daar was midden de winkel een pallet bruine suiker omgekeerd, dus dat was weer een proper gezicht :-p. Toen ik terugkwam, had ik erg honger, en ik begon direct met koken. Eva schoof aan aan tafel, net als een Turks meisje dat ik die week had leren kennen en een knappe Française (die ik “le chevalier” noem, omdat ze paardrijd). ’s Avonds zat ik nog wat op facebook en Skype. Ik zag eindelijk het thuisfront nog eens (de mama en mijn zus en haar vriend). Ook Brian was online. We spraken af om nog eens naar de stad te gaan. We deden een terrasje op een plein (midden november, kun je het je inbeelden?) en zagen er na een halfuur Jasmien zitten met haar ouders. We vergezelden haar, en we bleven daar nog een uurtje gezellig doorbabbelen. Ik maakte het niet te laat, want ik moest de volgende dag studeren. 

19-11-2010 om 10:53 geschreven door Rubinhotollet  

Zaterdag stond ik rond 10h op, en ik sprong meteen in kleren om de leren vest die ik de dag ervoor had zien hangen te gaan kopen, want ik had licht op groen gekregen van de mama. Toen ik de jas nog eens aanhad, was ik helemaal overtuigd. Rond 12h was ik weer thuis van de winkel, en de hele namiddag werkte ik voor school, want het was wel nodig. Na het avondeten ging ik met Brian, Maren en Kayleigh naar een feestje van Tomasso in de Estelan. Omdat Brian een wagen had in Aix, nam hij ons mee tot daar. Het was eerst kalm, dus ging ik wat bij Francisco op de kamer, en nadien bij Emma, want zij was nog niet thuis. Ik nam de wijn mee van Tomasso en het feestje kon beginnen. Met mondjesmaat kwamen de anderen toe. We bleven daar voor ongeveer een tweetal – drietal uur en ik praatte met iedereen. Ik leerde wat gasten van Senegal kennen, en die waren echt wel grappig. Eén kon ik echt niet verstaan. Er waren ook twee vriendinnen van Emilie, en ook Norman was daar. Rond 12h ging de rest naar beneden om naar de IPN te gaan feesten, maar ik besloot om naar huis te gaan, want ik had ervoor al 2 zware nachten gehad en bovendien moest ik de volgende dag vroeg opstaan.

Zondagochtend stond ik om 8h30 op en pakte wat gerief – onder andere de spiegelreflex – want ik zou die dag naar Arles gaan met Thomas. Ik ging wat vroeger naar de Gare Routière, want ik moest mijn buskaart nog opladen. Of toch niet, want toen ik vroeg hoeveel er op de kaart stond, kwam ik erachter dat Maren – die de kaart had geleend – ze met vijf euro had opgeladen. Mooi mooi! Thomas kwam mooi op tijd, net als de bus. Het was anderhalf uur rijden. Onderweg passeerden we Salon-de-Provence, dat ik misschien ook nog wel wou bezoeken, maar Thomas vertelde dat het daar echt niks was.

We kwamen rond 11h30 aan in Arles aan de Halte Centrale des Bus en we gingen meteen naar de binnenstad. In het begin loonde het niet al te erg de moeite, maar toen we op de Place de la République aankwamen, haalden Thomas en ik prompt onze camera boven. Het stadhuis en de kerk loonden erg de moeite, al konden we die laatste niet binnen omdat er een viering aan de gang was. Na een halfuurtje op dit plein, gingen we het antieke theater en amfitheater verkennen, maar daarvoor moest je betalen. Zeven euro leek ons echter niet veel, en het leverde mooie foto’s op. Ik herkende Arles weer, want ik was hier in het zesde jaar met het middelbaar geweest. Vage flarden kwamen weer boven. Na het bezoek aan het amfitheater zochten we een plek om te eten, maar een bakker vonden we niet. We gingen naar de Place du Forum en zochten een restaurantje uit. Het was prachtig weer, en we zaten zelfs in onze t-shirts. En dit in november!  Eer de ober ons kwam bestellen, duurde het een heel eind. Amai, trage Fransen! Het restaurant zat wel vol, maar dat was geen reden. Uiteindelijk kwam hij dan toch, maar moest ik zo werken in het Hof van Nassau, ik lag al lang buiten – en terecht! Het eten echter viel niet tegen voor zijn geld en het was best gezellig. We zagen terwijl ook nog wat passeren op het plein. Het afruimen ging al even snel als het bestellen, en ik moest drie keer de rekening vragen. Toen we gedaan hadden met eten, begon een oud vrouwtje dat aan de tafel naast ons zat te praten, en ze vroeg of we van Rusland waren, omdat ze dacht dat we niet wisten hoe we eten moesten bestellen op restaurant. Haha! Wat een belediging! We stonden recht, gaven ze een mep in haar gezicht… Neenee, dit is niet waar, maar Thomas was wel gechoqueerd. We zetten onze tocht verder richting de Termen van Constantijn. Daar konden we binnen met ons pasje van het amfitheater, maar dat loonde niet echt de moeite. De Rhône was dat wel, en het was weer tijd voor wat foto’s. Nadien bezochten we nog wat kleinere gebouwen, maar we gingen terug om de kerk en het klooster te bezoeken. Zeker dat laatste loonde de moeite (cf. foto’s). Ik herinnerde me dat ik hier ook was geweest in het middelbaar. Het was ondertussen al bijna vier uur, en we hadden nog een klein uurtje om nog iets anders te doen. We gingen naar het zuiden van de stad om het museum te bezichtigen, waar er een tentoonstelling van Caesar liep. Het loonde de moeite, maar we hadden niet veel tijd om grondig te kijken. De kaartjes en maquettes spraken me erg aan, en ze hadden echt moeite gedaan om heel wat originele Romeinse stukken hier te krijgen. We gingen na een halfuurtje voort om zeker op tijd de bus te halen. Aan de bushalte zag ik twee mensen van de universiteitsresidentie, en toen de bus stopte in Salon de Provence, stapte nog een meisje op dat ik kende. Het was al goed donker toen de bus thuis aankwam rond 18h.  

De avond verliep vrij kalm: ik kookte voor Sahra en Cecilia, twee Françaizekes van op de gang. Ik maakte fricandon met uitjes, gebakken aardappelen en sla met vinaigrette. Het werd gezellig met ons drietjes. Omdat ik had gekookt, deden de meiden de afwas. Rond 21h30 kwam Thomas langs om de foto’s van Arles en de Ventoux uit te wisselen. Hij bleef echter niet lang, en toen Eva lawaai hoorde op m’n kamer, kwam ze nog even langs om dag te zeggen. Ik nam m’n laptop mee en begon met foto’s selecteren op haar kamer. Ik was echter enorm moe, en rond 23h kroop ik in bed. 

12-11-2010 om 21:24 geschreven door Rubinhotollet  

Zondagavond was het tijd om nog eens een feestje te bouwen. We waren net terug in Aix, en ik had wel zin in wat dansen en drinken. Eerst was er een aperitiefje hier in het gebouw, waar onder andere Emilie, Francisco, Brian en Jasmien bij waren. Ook waren er enkele vriendinnen van Emilie en Siebe bij, dus voor hen ging een hele wereld open. Rond 12h zetten Brian, Jasmien en ik koers richting IPN. Toen we daar aankwamen, zagen we ook Pepijn en de Braziliaanse en Bulgaarse meiden. Er werd goed gefeest, en na een halfuur kwam ook de rest binnen. Het was bovendien Halloweenavond, dus velen waren verkleed, waaronder ook Jasmien in een duiveltje (cf. foto). Toen Siebe aan Pepijn vroeg in wat hij verkleed was, zei Pepijn: “Ziede da nie? In Ruben” (cf. foto). Haha. Ik leerde Anni kennen, een heel knappe Duitse, en ik ging ook een aantal keren bij de Braziliaantjes. Rond 3h wou Anni naar huis, en dan ging ik maar mee. Het was een geslaagde avond bij mijn comeback.

Maandagochtend sliep ik uit – want het was 1 november en dus een feestdag. Daarna werkte ik voor school, want het was nog steeds rotweer en dus konden we niet veel doen. ’s Namiddags maakten Eva en Stephan pannenkoeken, en ik was zo lief om er een paar te proeven. ’s Avonds ging ik nog eens bij Eva op kamer, maar ik maakte het niet al te laat, want de dag erna was het weer les.

Dinsdagochtend moesten we in de les Communication et Expression een groepswerkje doen, waarbij ik chef mocht speelden, een rol die me op het lijf is geschreven. Die voormiddag hingen ook de punten van Gestion de Production uit, dus ik was erg benieuwd. En het resultaat: ik had 17 en was daarmee derde van de klas. Ongelofelijk, ik als Erasmusser. Je kunt je al indenken wat voor een niveau de anderen moeten hebben. ’s Middags at ik in de studentenrestaurant met enkele mensen van de klas, want ik had niet veel zin om over huis te gaan voor dat kleine uurtje. Toen ik na de les recht naar huis ging, had ik in mijn mailbox nieuws van de VUB. ’s Avonds niet veel gedaan, enkel nog eens Eva bezocht en terwijl met twee gestudeerd, al ging dat moeizaam.

Woensdagochtend had ik weer économie générale, en alweer was het zeer interessant. Tijdens het naar huis fietsen – want ik had geen bereik op school – kreeg ik een berichtje van Leticia dat de les van Frans – en dus ook het examen – was afgelast. Dat was goed nieuws, en toen ik thuiskwam, werd dat bericht in mail bevestigd. ’s Middags deed ik mijn was en ging ik met Joost naar de Lidl om inkopen te doen voor de pitta-avond. Rond zonsondergang fietste ik vlug naar Fondation Vasarely om daar enkele foto’s te gaan nemen. Rond 20h begonnen we aan de pitta en aangezien Stijn en Siebe naar Barcelona waren, dus het zou sowieso een kalme avond worden. We hadden Thomas geïnviteerd, en met zijn drietjes genoten we rustig van Joost zijn laatste pittabroodjes. Thomas had Belgische bieren meegebracht die hij had gekregen van vrienden uit België. Ik ging voor de Jupiler en de Rodenbach. Rond 22h sloten we de avond af en ging ik nog wat op mijn kamer.

Donderdag had ik weer maar twee uurtjes les. Na het middageten werkte ik nog wat voor school en ik besloot om foto’s te nemen van Aix met de spiegelreflexcamera. Ik parkeerde de fiets aan de rotonde en trok van daaruit de stad in. Ik kwam onderweg Tiina tegen en we deden een korte babbel. Ik ging nog even een camerawinkel binnen om te vragen wat batterijen kostten, want ik wou wel een reserve. 75 euro voor een officiële was mij echter te veel geld, en ik was even rap weg uit de winkel als ik de winkel was binnengegaan. Ik zette mijn tocht verder richting hôtel de ville, en trok onderweg al enkele foto’s. Na het hôtel de ville ging ik verder Noordwaarts, om ook de kathedraal op de gevoelige plaat vast te leggen. Ik besloot om eens naar de muziekwinkel – trock ’n roll –  te gaan kijken, want ik was er nog niet binnengeweest. Er hingen enkele mooie gitaartjes omhoog, en vooral de ESP Eclipse II trok mijn aandacht. Tweedehands gitaren kostten hier ook nog over de honderd euro, en ik vind het nog altijd jammer dat ik geen gitaar mee had gebracht van thuis. Dat mis ik echt wel, net als muziek spelen met Aspertise. Ik kijk er al naar uit om weer naar België te gaan. Ik sprak een halfuurtje met de uitbater, en niet zoals in België waar ze je proberen te pushen om een gitaar te kopen, neen, het was een aangenaam gesprek en hij had er geen problemen mee dat ik met lege handen weer buiten ging. Ik ging terug naar het centrum, en kwam aan het stadhuis Emma tegen met haar ouders. Het waren erg vriendelijke mensen, en ze nodigden mij uit om samen met hen een terrasje te doen. Daar zegt Ruben nooit neen tegen, en ik dronk een goed warm theetje. Na het terrasje gingen zij nog shoppen, terwijl ik naar de rotonde ging, want het was al half vier. Daar nam ik mijn fiets en reed naar het Parc Jourdan. Daar aangekomen nam ik foto’s van de graffitimuur en van de spoorweg (cf. foto’s hieronder). De fotoshoot loonde zeker erg de moeite, en ik was blij dat ik mij nog eens had kunnen uitleven met het toestel. Rond 16h30 keerde ik huiswaarts en ik werkte nog wat voor school op mijn kamer.

Rond 20h was het ambiance op de vloer: het was Timothé zijn verjaardag, en hij nodigde mij uit om pannenkoeken te komen eten. Het bleef echter povertjes in het begin, en ik besloot maar om eens naar het eerste verdiep te gaan, en daar kwam ik Ophélie, Marie en Joost tegen. Ik nodigde ook Brian uit, en samen zetten we ons bij de rest en aten dan daar. Het was erg gezellig, maar het zou nog gezelliger worden, want rond 22h zetten Joost en ik per fiets koers richting huis van Jasmien. Zij wou een Tequila-avond doen om haar halve marathon te vieren. Ook Thomas, Emilie, Vegard, Renaud, Francis en drie Amerikaanse waren aanwezig. Renaud zat gitaar te spelen, en dan had ik meteen een aanknopingspunt. Hij gaf vrijwel direct de gitaar in mijn handen, en ik begon met het privéconcertje voor ongeveer een halfuur. Er werd heel wat afgedronken, maar ik hield het bij wat wijn en wat Tequila. Renaud toonde enkele van zijn filmpjes, want hij was een professioneel motorcrosser. Thomas had ook naar dat feestje wat Belgische bieren meegebracht, en ik had voor het eerst in mijn leven de eer om het Ieperse bier met de klinkende naam Ypra te drinken. Niet slecht, zeker niet. Rond 1h zetten we aan naar de stad: Emilie en Francis, en Jasmien, Vegard en ik. We gingen eerst naar de Sunset, maar daar was het zes euro inkom, en het was toen al halftwee. Ik verklaarde de buitenwipper zot dat ze voor een halfuurtje nog inkom vroegen. We gingen naar Scat, maar ook daar was het maar kaal. Hoe kun je een avond dan beter afsluiten door een goed frietje te stekken? Er deed een kerel lastig in de pittabar, maar we lieten hem maar doen. Rond 2h30 gingen Vegard, Thomas en ik naar huis naar de Estelan.

Vrijdagochtend moest ik om 7h opstaan, want ik had vroeg informatica. Na die les – waarin ik niks bijleerde over Access – fietste ik weer naar huis, en werkte weer wat voor school. ’s Middags hadden we twee lessen waarin we aan een taak moesten werken. De proffen begonnen die les met de zin (en ik ben zo lief te vertalen naar het Nederlands): “Jullie mogen vandaag werken aan een TD, dus begin maar.” Ze bolden het na twee minuten af – deden geen controle en gaven geen feedback – en we zagen ze buiten sigaretten roken en met elkaar praten. Zeer demotiverend. Ik kon echter redelijk goed werken voor de taken. Het laatste uurtje was wel chaos in de klas: er werd gekaart, geroepen, muziek afgespeeld en onnozel gedaan. Niet door mij, en ik vond het zelfs redelijk storend. Rond 17h mochten we naar huis. Even later kwam Brian me oppikken om inkopen te doen in de Géant Casino – de monstersupermarkt. Hij heeft een wagen, en dus kocht ik enkele pakken water en een pak cola. We passeerden voorbij de Burton of London – een kledingwinkel – en ik wou toch even binnen om te kijken of de leren vest er nog hing die ik de week ervoor met Joost had zien hangen. Dat deed ze, en er was nu zelfs korting op. Amai, ik paste ze en ik was echt verliefd op de jas. Ik moest aan de sponsor thuis vragen of ik ze zou mogen kopen.

Ik had gehakt gekocht, en ik nodigde Brian uit om spaghetti te komen eten die avond. Hij vond het ok en rond 20h kwam hij langs. Toen was de spaghetti al klaar, en we zaten aan tafel met Timothé en een paar van zijn maten. Rond 21h moest ik Brian huiswaarts sturen, want ik moest Leticia oppikken; we zouden samen een film zien. Het werd een heel gezellig avond met haar. We keken naar The Whole Ten Yards. Geen slechte film, maar ook niks om over te stoefen. Rond 1h ging ik met Leticia naar de rotonde, we namen afscheid en ik ging alleen de stad in. Renaud en Brian zouden net de Scat binnengaan toen ze stuurden, dus ging ik rap naar daar. Ik kwam onderweg nog bekend volk tegen en toen ik aan de Scat aankwam zag ik de rest, met ook enkele Amerikaanse meiden. We gingen binnen, en ik zag meteen Pauline – het meisje van de Sunset – en we praatten even. Brian en ik gingen echter al rap naar de dansvloer, en daar bleven we tot ongeveer 3h. Ik ging daarna samen met hem naar huis, en toen we aan het theater passeerden, wou ik nog eens op het terras. Het hek was op slot, dus dan maar erover klimmen. Het gezicht over Aix ’s nachts loonde niet zo erg de moeite, en ik ging dan maar naar huis voor een goede nachtrust. 

10-11-2010 om 10:45 geschreven door Rubinhotollet  

Maandag kon ik eindelijk lang slapen, want het was vakantie en ik had geen les. Ik werkte vooral voor school die dag, en sprak rond 15h af met Laeticia. Ik wou eens naar een gitaar gaan kijken in Aix, maar vond niks naar mijn zin. Ik kocht wel een strip met ‘Blagues Belges’. Dat die Fransen zo met ons lachen, ongelofelijk! In de vooravond kreeg ik een raar maar aangenaam mailtje: een professor van Brussel wou met mij een afspraak regelen voor het doctoraat. Ik kon het niet geloven, aangezien ik op het allerlaatste moment mijn cv en motivatiebrief had doorgestuurd, maar was erg geflatteerd. Hij wou mij zien op ofwel donderdag, ofwel vrijdag van diezelfde week. Ik wist niet wat te doen, en belde met mijn vader en sprak met enkele vrienden, waaronder Kiri in België en Eva in Aix. Zij overtuigden met om het te doen, en ik stuurde een mail terug om te bevestigen. De prof vertelde dat hij alle onkosten zou vergoeden, en dus zou ik nog eens naar België kunnen komen! Ik boekte een heen- en terugvlucht, en was eigenlijk wel blij. De ouders konden immers niet naar Aix komen, en dan gaat Ruben maar naar de ouders. Ik verzweeg dit nieuws echter, want ik wou enkele vrienden verrassen.

Rond 19h ging ik bij Katarina, een Duitse, die me vertelde dat zij er een wagen had. Handig! Ze zij dat ze de dag erop een film gingen kijken, want het plan om dat die avond te doen, viel in het water omdat ze de dag erna een examen had. Verstaanbaar uiteraard. Ik ging na een bezoek bij Katarina nog eens bij Maren om haar het nieuws te melden. Ze was erg blij voor mij! En eigenlijk wist ik wel dat ik zulk aanbod niet kon weigeren.

Dinsdagochtend- en namiddag werkte ik voor school, want het was nodig. Ik ging in de namiddag met Joost naar de Géant Casino, en zag in de winkels er rond mooie kleren hangen. Ik zou eens terugkomen, maar eerst overleggen met de mama dit weekend. Daarna boekte ik met Siebe en Joost onze tgv-tickets voor december.

 Tegen 20h ging ik bij Emma, want ik zou voor haar koken. Het gerecht was al geen geheim meer, maar ik wou elke keer verbeteren en verbeteren. Ik had enkele inkopen gedaan die namiddag in de Super-U, maar Emma had de belangrijkste ingrediënten voorzien. Ik nam ook enkele potten en pannen mee, want Emma had er niet genoeg, en toen ik bij haar aankwam, opende ik de fles schuimwijn die ik had meegebracht. We genoten uitgebreid van de aperitief (zij had groentjes gesneden), en op de gang zagen we ook Francisco en Emilie. Rond 21h begonnen we met het voorbereiden van het koken, en kort daarna kon het beginnen. Ik was benieuwd, en ik wou de saus goed pikant maken. Toen we aten, was mijn doel geslaagd, want ik voelde het echt branden, zag rood, en Emma en ik zaten daar allebei te tranen. Francisco en Emilie kwamen nog even langs. Ze wilden proeven, en voor Francisco was het niks, maar Emilie zei al gauw dat haar mond in brand stond. Maar ik vond het geslaagd, en na de afwas gingen we nog even bij Francis op de kamer. Rond 13h30 zetten Emma en ik aan richting stadscentrum om nog eens te vieren. Het was echter vrij leeg. In de Sunset was het volk te alternatief en we gingen daarom maar naar de Wohoo. Daar waren er een paar bekende gezichten (Gilles, Simon en Norman onder andere), maar het was er ook niet druk. De muziek viel mee, al werd het beter naar het einde toe. Ik leerde er nog een Belgische kennen – Lien – die blijkbaar uit hetzelfde dorp als Joost kwam. Jammer dat hij niet mee was. Rond 1h gingen Emma en ik naar de Scat, maar daar was het helemaal niks. De enige bezetting van de dansvloer was Siebe, Stijn en Joost. Na even dag te hebben gezegd, en even hen te hebben begeleid naar buiten, gingen Emma en ik naar huis. Ik ging mee tot aan haar kot, en bleef daar nog even praten, en toen ging ik in de kou met de fiets naar huis. Een leuke avond, maar het was wel maar kalm in de stad.

Woensdagochtend werkte ik alweer voor school, en rond 12h vroeg Pepijn of ik mee ging slacklinen. Ik had het nog nooit gedaan, maar stond er zeker voor open. Ik moest nog rap wat brood zien te kopen. Ik ging naar Pepijn, haalde hem op, en samen gingen we naar Parc Jourdan. Ik at eerst terwijl Pepijn de slacklines opstelde. We bleven daar tot 15h, en toen ging ik naar huis. Toen ik mijn mails opende, schrok ik mij kapot en werd ik woedend. Mijn vlucht was geannuleerd wegens de stakingen in de luchthaven. Grrr. Ik belde naar huis en sprak met wat vrienden, en was over mijn toeren. Ik keek op internet om vrijdag een vliegtuig te boeken, maar toen was er ook een staking gepland. Wat nu te doen. Ik haastte me naar het station. Weer een enorme rij, en ik was nog steeds niet afgekoeld. Toen ik aan het loket kwam, stelde de bediende me gerust dat er nog een ticket was. Het was 140 euro, maar ik moest absoluut naar Brussel zien te geraken. Ik was tevreden, maar toch nog steeds kwaad op die Fransen. ’s Avonds pakte ik m’n gerief voor de dag erop. Ik deed vooral zomerkleren mee, maar ook mijn slaapzak en andere spullen die ik niet meer nodig zou hebben. Om 20h begon de pitta-avond weer, en deze keer hadden we wraps gekocht die we konden verwarmen. Ook Ophélie en Marie waren aanwezig, twee françaisen. Het werd erg gezellig, maar ik moest al gauw door omdat ik vroeg naar bed wou. Ik nam nog afscheid van Eva en de Belgen en ging rond 22h slapen.

Donderdag stond ik op om 4h15 na een nacht met weinig slaap. Ik was nogal nerveus. Om 5h10 nam ik de bus, en om 6h04 vertrok de TGV. Ik was benieuwd, want ik dacht dat de trein vol zou zitten. Bij het opstappen in Aix zaten er echter maar twee andere personen in dezelfde wagon. Ik nam mijn notities uit van school en begon grondig te lezen. De tijd vloog, en ik deed hier en daar een babbeltje met mensen rondom mij. Over Frankrijk was er een enorme regenzone, en ik vreesde al het ergste voor als ik in België zou aankomen. Tijdens de rit bleef het kalm op de trein, en de stoel naast mij bleef tot op het einde vrij. Stipt op tijd kwam de TGV aan in Brussel. Ik had even tijd tot mijn rit naar Oudenaarde, en ik kocht wat om te eten. Een Martino, mijn eerste in een aantal maanden, want in Frankrijk kennen ze dat niet. Na een halfuurtje had ik mijn verbinding, en in Oudenaarde stonden mijn vader en Sofie mij op te wachten. Ik was blij ze terug te zien, en toen ik thuiskwam, pakte mijn moeder mij vast. Ook zij was blij.

We praatten wat bij, en ik ging eens kijken of alles nog thuis stond, zoals mijn drumstel, gitaren, fietsen (je weet nooit dat de ouders iets verkocht hadden). Ook de kat zei ik dag, maar die kende mij niet meer. Grrr. Sofie leerde nu ook viool spelen, en ik probeerde eens, maar veel kreeg ik er (nog) niet uit. Ik zou het wel nog willen kunnen, weer een instrumentje bij.

Rond half drie nam ik de wagen richting Zwalm en Zottegem, na rap een cd’tje met Franse geïmporteerde muziek te hebben geschreven. Ik reed eerst naar een vriendin, maar haar poort was op slot en ze was dus nog niet thuis. Bummer. Ik reed door naar de tweede stopplaats: mijn werk, het Hof van Nassau. Ik stond even voor de bel en niemand kwam langs, maar ik kon binnen langs de poort. Ook daar was niemand, maar er stond wel muziek op. Via één van de deuren kon ik binnen, en de zaal was leeg. Dan maar naar de keuken, en daar zag ik door het glas Isabelle en Danny. Ik ging binnen, en zei: Goeiemiddag! Ze schrokken even, maar er kwam meteen een glimlach op hun gezicht. We praatten even bij, maar ze waren druk aan het voorbereiden, dus ik besloot ook niet lang te blijven. Danny moest ’s avonds kookles geven aan 10 vrouwen, dus dat nam al Aixiaanse proporties aan! Bovendien had ik Grégory nog niet gezien, en hij zat thuis. Dus ging ik naar daar, en na een aantal keren kloppen deed hij open. Hij schrok: “Ruben, amai!” Hij was blij me te zien, en met hem praatte ik een klein kwartiertje, want hij moest nog zaken regelen. Ik ging nog eens naar de keuken, en na 10 minuutjes besloot ik nog eens te gaan kijken of die vriendin nu toch thuis was.

Toen ik bij haar aankwam, zag ik een open poort. Ik ging naar binnen, en toen ik op de bel drukte, zag ik eerst geen beweging. Haar vader kwam om de hoek, en was verrast mij te zien. Hij was ervan op de hoogte dat ik in Frankrijk was, en vond het vreemd dat ik terug was. Hij bevestigde toen ik vroeg of zijn dochter thuis was. Ik belde nog eens, en nu deed haar mama open. Toen kwam zij: “Huh, Ruben?!” We knuffelden even en ze nam me mee binnen. We praatten een klein uurtje, want ze moest nog naar de les. Jammer, maar het was een leuk weerzien! Ze was alleszins geschrokken en verrast, en dat was toch de bedoeling. Goed, dat was dan al geschrapt van het lijstje.

Daarna ging ik weer naar huis. Een eerste culinair hoogtepunt: filet pur met frietjes! Na het eten kwam Kirsten langs voor een bezoekje. Zij bleef een tweetal uurtjes, en ook dat was erg gezellig. We kletsten bij over vanalles en nog wat. Rond half acht namen we afscheid, en toen was de familie ook al weg. Dan was het tijd voor een streepje gitaar. Ik ging redelijk op tijd slapen, want de had nog een trainlag en was ten slotte om 4h15 uit mijn tram gerold in Aix.

 Vrijdagochtend sliep ik tot 9h, en rond 11h30 at ik Scampi Diabolique, alweer iets heel lekkers. Om 12h vertrok ik om om 12h30 de trein te nemen richting Bruxelles. Ik had de fotocamera mee, want je wist nooit of we wat interessants tegen zouden komen (en dan bedoel ik géén vrouwen). En dan was het zover. Om 14h15 kwam ik aan in station Etterbeek en ik volgde de meute richting VUB. Daar vond ik het lokaal waar ik moest zijn vrij gemakkelijk, en nu was het wachten. Rond kwart voor drie werd ik binnengelaten. De professor begroette me erg vriendelijk, zelfs met een kopje koffie erbij. Het was wachten op de twee anderen: een andere doctorandus en Hans Vandevoorde, een oude bekende uit Gent. Toen zij gezeten waren, kon het interview beginnen. Dat duurde ongeveer een halfuurtje, en er werden allerlei vragen gesteld, zoals: Wat verwacht jij van het doctoraat, welke middelen wens je te krijgen, heb je er problemen mee om vaak naar het buitenland te reizen (uiteraard niet, I love it!), zou je makkelijk kunnen wennen aan Brussel, waarom moeten je jou kiezen, etc. Ik denk wel een goeie indruk te hebben gemaakt, maar ik verwacht absoluut niks. Dan kan je ook niet ontgoocheld worden, maar het punt is dat ik nog steeds erg twijfel over het feit of ik het wel zou doen. We zien wel.

Na het gesprek stapte ik richting centrum. Maar toen ik aan Terkamerenbos aankwam, wist ik zeker dat ik verdwaald was. Ik volgde dan maar de pijltjes naar het centrum, en vroeg het nog eens na aan een knappe Brusselse. Ik bevond me blijkbaar op de Louizalaan, en het was nog een heel eind (3km) tot het centrum. Dat in kostuum en op keurige herenschoenen. Ik haalde het fototoestel al een aantal keer boven, en aan het Justitiepaleis had ik een prachtig gezicht over Brussel. Ik ging verder richting centrum, en passeerde een aantal kerken. Ik deed de Grote Markt en trok enkele gebouwen met de camera (cf. foto’s hieronder). Eten deed ik in de McDonalds, en rond 18h30 nam ik de trein richting Oudenaarde. Om 20h was ik thuis, en ik besloot om er een rustig avondje van te maken met de ouders thuis. Julie zat in Gent, maar ik had geen zin om tot daar te rijden, dus bleef ik maar hier.

Zaterdagochtend bezocht ik mijn neef Bart om zijn zoontje te gaan bezoeken. Emile was 1 week oud en ik had Bart de dag ervoor gebeld om even langs te komen. Dat was in orde voor hem. Met de zusjes werd ik warm onthaald bij Bart en zijn vrouw Annabel. We namen op beurt Emile vast. Het was een enorm schattig ventje, die heel erg rustig bleef. Ik nam enkele foto’s, en we praatten wat bij. Ik wist dat als ik terugkom, ik zeker eens moest bij Bart gaan om iets leuks te doen, in de trant van kajakken of muurklimmen. Na een bezoek van een dik uur zeiden we vaarwel, en we kregen nog een doopsuikertje mee. ’s Middags had de mama vogelnesten gemaakt, dus alweer een giller! Rond 13h30 stond Ali aan mijn deur: we gingen de omloop doen van de Koppenbergcross. Dat was vandaag open voor toeristen, en het weer viel redelijk mee. Ali had ook zijn camera mee.

Toen we aankwamen en andere renners zagen, wisten we meteen dat het enorm nat lag. En inderdaad, al in de eerste strook werd dat bevestigd. De fiets was meteen vuil, en Ruben ook. Ik voelde dat ik nog niet genoeg ingereden was, en dat het crossen zelf even was geleden, maar het ging vrij goed op de Koppenberg zelf. Op het allerlastigste stuk boven in het gras had ik het moeilijk. Het lag te drassig en we moesten allebei van de fiets. Ik sprong er nog een aantal keer op, maar het had niet veel zin. Eenmaal bijna boven kon ik op de fiets blijven, en toen begon de afdaling. Het was opletten, want ik wou echt niet vallen, maar de schrik vanuit Aix was duidelijk wel uit het lijf. Ik bleef goed recht, en het eerste rondje zat er zo al gauw op. In het tweede stopten Ali en ik een aantal keer om foto’s te nemen, en zowel het klimmen als het afdalen ging veel vlotter. Ik had het gevoel met mijn fiets weer teruggevonden. Helemaal beneden waren ze het parcours nog aan het aanleggen, en ze wouden ons als testers gebruiken voor een brug. Ik gaf hen mijn mening, en Ali en ik fietsten daarna naar de grote weg en weer naar huis. Ik kwam thuis, heel erg vuil en bezweet. De fiets hing vol modder, en ik kroop zo rap mogelijk onder de douche.

Rond 16h kwamen Stefanie en Elisa aan. Ik had hen uitgenodigd om wafels te eten en om wat bij te praten. Ondanks hun druk weekend, konden ze toch vrijmaken voor hun goede vriend monsieur Ruben. Om 17h kwam daar nog een vriendin bij, en we bleven gezellig tafelen tot iets na 19h. Daarna liet ik de meisjes naar huis gaan na afscheid te hebben genomen. Het zou tot ten vroegste december duren eer ze mij weer zouden zien. ’s Avonds praatte ik nog wat met de ouders en bewerkte ik de foto’s van Emile. Ik ging vrij op tijd slapen, want de volgende ochtend moest ik er vroeg uit om de vlucht te nemen.

Vader voerde mij zondagochtend naar Lille, en dat ging vrij vlot. We hoefden maar één autosnelweg te volgen, en het was niet druk aan de luchthaven. Daar was het inchecken en door een aantal controles, en vooral wachten op het vliegtuig. Rond 8h landde dat, en konden we stilaan plaatsnemen. Het vliegtuig vertrok mooi op tijd en we hadden geen problemen. Boven Frankrijk was het redelijk goed weer, maar bij de landing was het weer slechter. Toen ik van de luchthaven in Marseille buitenkwam, zag ik dat het erg slecht weer was. Had ik dat meegenomen uit België?

Ik had direct aansluiting met een bus, en rond 11h was ik in Aix. Ik zette rap mijn rugzak af – de enige bagage die ik bij had – en ik ging nog rap inkopen doen, na kort Eva dag te hebben gezegd. In de supermarkt was het enorm druk, en ook in de bakkerij mocht ik lang aanschuiven eer ik besteld werd. Even ergernis, maar ik ben het Franse slakkentempo ondertussen al gewoon. Mocht ik hier ooit komen werken, zou ik dan ook aan dat tempo mogen werken? Dat zou makkelijk verdiend zijn. Na het supermarktbezoek ging ik naar de kamer en werkte nog wat voor school, want dat was ondertussen ook al van donderdag geleden. In de vooravond ging ik lopen. De gebruikelijke route, dus 5 à 6 km in een klein halfuurtje. Het deed deugd, maar ik was kletsnat toen ik thuiskwam. Zo gieten! Daarna at ik, en ik zag vriendinnen van Siebe die op bezoek waren. Wat ik ’s avonds uitspookte, is voor de volgende blog.

Ondertussen komt het besef dat we halfweg zitten in Aix, en vind ik het wel tijd om eens terug te blikken en wat lijstjes te maken. Maar we beginnen met 5 dingen die ik positief vind aan Frankrijk (in vgl. met België) en 5 dingen die ik negatief vind (in vgl. met België):

5 positieve zaken:

-          Het weer. Ik had hier tot nu toe 4 keer serieuze regen, en dat is toch heel wat minder dan in België. En het is nog steeds warmer dan 20°, daar kunnen ze in België nog een puntje aan zuigen!

-          Het eten. Ik had het erger gedacht, maar ik vind hier bijna alles wat ik nodig heb en kom op culinair gebied niks tekort. Uiteraard zorg ik zelf voor mijn eten, maar

-          De openheid en vriendelijkheid van de Fransen in het zuiden. De mensen hier zijn bijzonder open en willen niks liever dan je helpen. Al van de eerste dag voelde ik me aanvaard en opgenomen in de klasgroep, en ook de anderen zijn enorm vriendelijk.

-          De cultuur (de films en muziek). Ik heb al wat muziek en films uitgewisseld met locals hier, en ben erg geïnteresseerd in hun manier van denken. Vandaar dat ik cursussen als Economie Générale (die over de Franse economie handelen) net bijzonder interessant vind.

-          De natuur van de Provence. Aix is dan wel een stad met weinig groen, maar in de omstreken heb ik al heel erg mijn hart kunnen ophalen. Rotsen, bergen, heuvels, bossen. De beklimming van de Sainte-Victoire en de fietstochten waren dan ook enorm aangenaam!

5 negatieve zaken over Frankrijk:

-          Het verkeer. De wagens (voor 80% Frans) rijden erg gevaarlijk en fietsers hebben geen voorrang. Veel wagens staan vol builen en er wordt geclaxonneerd à volonté. Bovendien ligt er aan de straatkant enorm veel glas, wat het fietsen nog veel gevaarlijker maakt. Ook fietspaden kennen ze niet. Ik heb al een paar keer erg in de remmen moeten gaan, en het ongeval was natuurlijk een perfect bewijs van hoe gevaarlijk het hier is.

-          De kostprijs van drank. Niet alleen op café, maar ook in de supermarkten kost het bier enorm veel geld. Wijn is goedkoop, maar als Belg ben je daar vet mee.

-          Les op zaterdag. Wat een eikel dat heeft uitgevonden, ik weet het niet. Niet alleen zijn we dat niet gewend, bovendien is je weekend enorm kort. Geen goed idee als je de jeugd tevreden wilt houden, dus België: niet doen!

-          De nonchalante klederdracht van de klasgenoten. In training komen de meeste naar de les, en een hemd hebben ze precies nog nooit gezien. Zo komt het bedrieglijk over, alsof het allemaal minderbedeelden zijn, al had ik rap door dat dat niet zo was. Ze hebben wel een enorm goed en open karakter. En uiteindelijk hebben we het liever zo dan omgekeerd, want strekenmensen kunnen we missen.

-          De kennis van vreemde talen. Zelden zal een Fransman goed Engels kunnen (op Brian en Titou na kan ik er amper één opsommen), en Duits is al helemaal een ramp. Blijkbaar beseffen ze niet dat talen heel erg belangrijk zijn. Maar o wee als jij een fout maakt in het Frans; de meeste begrijpen niet dat het als Germaanstalige niet evident is om Frans te kunnen.

En ook som ik ook even hieronder de beste en slechtste momenten op:

-          Meest stressy moment: mijn aankomst in Aix, met de vertraging van de TGV en de onzekerheid over een kamer

-          Slechtste ervaring: het auto-ongeval

-          Meest verrassende moment: de eerste dag van het schooljaar waarop de klasgenoten ons uitnodigden om mee te gaan bowlen

-          Beste sportieve moment: de beklimming van de Mont Ventoux

-          Meest gezellige moment: het avondeten bij het vuur op de Mont Sainte-Victoire

-          Beste feestje: de eerste soirée van de richting, met aansluitend de Scat

-          Mooiste bezochte plaats: Notre Dame de la Garde in Marseille

-          Zatste moment : uitgaan in de IPN na serieus wat vodka

31-10-2010 om 20:56 geschreven door Rubinhotollet  

Zaterdagochtend stond ik rond 9h op. We hadden eens geen les, maar ik pakte toch mijn rugzak, want Joost en ik zouden een tripje maken naar Avignon voor twee dagen. Ik ging nog even bij Maren op bezoek ’s morgens en ze leende mij haar Carte Jeune uit. Rond 11h30 namen we de bus naar Avignon. Naeen  rit van 1u 15 minuten kwamen we aan en het eerste wat we deden was eten in het park. Daarna begonnen we aan de verkenning van de stad. Via de grote weg – Cours Jean Jaures – gingen we naar het centrum. We gingen eerst en vooral binnen bij het office de tourisme, om een kaartje en wat gidsen op te pikken. We zetten koers richting centrum en aan het grote plein – Place de l’Horloge – maakten we halt en gingen enkele gebouwen binnen, zoals het stadhuis. We gingen de trappen op van het Palais des Papes – de thuisplaats van de pausen in de Middeleeuwen – maar gingen niet echt binnen, omdat dat te veel geld kostte. We gingen verder op de heuvel, in het park Rocher des Doms en daar hadden e een prachtig uitzicht op de Rhône en de overkant van de rivier. Na een reeks foto’s gingen we weer naar beneden, om naar de Pont d’Avignon te gaan kijken. Erg de moeite, net zoals de stadsomwalling. We staken de oever over en gingen kijken naar de jeugdherberg. Daar was het echter maar vuil, en omdat het nog niet zo laat was, twijfelden we of we wel zouden blijven overnachten. Ook de Braziliaanse meiden wouden komen naar Avignon en wouden ons erbij. We keerden terug naar de stad. Nu liepen we in kleine straatjes en zagen gezellige pleintjes. De beau monde kwam hier duidelijk, we zagen een prachtige witte Audi R8 passeren. Hier was het het shoppingparadijs voor vrouwen met al die kleren- en juwelenwinkels. Joost en ik dronken een theetje op een terrasje en liepen dan nog een goed uur rond. Daarna was het wachten op de bus, en we deden een McDonaldsje en zaten nog wat in het park. Tot we plots een hels lawaai hoorden. Ik liep naar de straat, en het waren allemaal motors die zich hadden verzameld. Een Franse motard legde ons uit waarom ze manifesteerden: om meer respect te krijgen in Frankrijk voor motors. De kledij is enorm duur en de vangrails zijn voor motorrijders levensgevaarlijk. Ze bleven even staan, en wij gingen naar het busstation. Veel zwervers in Avignon, maar wel een mooie stad. Op een namiddag hadden we wel alles gezien, maar het was eens de moeite. De busrit verliep bij zonsondergang, en was wel gezellig. Ik kookte niet meer ’s avonds, en had een aantal opties om weg te gaan: ik kon mee met de Belgen, mee met Timo naar een dakterras bij een vriend, mee met Pierre-Thomas van de klas of mee met de Braziliaanse meiden. Ik koos voor de laatste optie, en na een kort bezoekje aan Stijn, Siebe en Joost vertrok ik rond 23h naar de meiden. Daar waren ze met 4, waarvan 2 bekende, Leticia en Silmara. We dronken wat wijn, en na een halfuurtje kwam er nog een ander Braziliaans meisje bij, Malou. Rond 12h30 vertrokken we richting centrum. Onderweg namen we al wat foto’s. Ruben als enige man tussen 5 Braziliaanse vrouwen = samba! Ik was ondertussen ook al goed beschonken. We gingen naar IPN, één van de boîtes van Aix. Toen we aankwamen was het al vrij druk, maar het werd steeds drukker. Na een halfuur zag ik ook Siebe, Joost en Stijn toekomen (altijd samen, die mannen), maar ik spendeerde het merendeel van de tijd met de Braziliaanse. Ook Hakim was er, en Pierre-Thomas, want ik had die nog even gezien aan O’Shannon en hij zei dat hij ook naar de IPN zou gaan. Die Braziliaanse meiden wisten verdomme goed hoe ze moesten dansen, miljaar! Toen zag ik ook de Ierse, en ging een praatje met haar slaan. Het werd erg gezellig, we stonden daar voor een halfuur. Siebe en Joost kwamen zeggen dat ze door waren naar huis, maar ik had meer oog voor Katie. We rondden het gesprek af met een afspraak om eens samen te eten en daarna een filmpje te kijken. Ik ging weer naar de Braziliaanse, die nu goed omringd waren door Franse mannen. Ook Pierre-Thomas gaf alles, die amuseerde zich kapot. Nu zag ik ook Angéline en Timo, en na wat foto’s en een gesprek, focuste ik me volledig op de Braziliaanse. Het werd een heel erg leuke nacht, en ik was redelijk laat thuis, maar ach, het was vakantie en je leeft maar één keer!

Zondagochtend stond ik vrij laat op, maar voelde me fris en niet katerig. Eva nodigde me uit voor een theetje in de namiddag op haar kamer, en ik werkte goed voor school, en rond 18h at ik met Angeline en Timothé. ’s Avonds deed ik niet echt iets meer, buiten wat werken voor school en schrijven aan mijn blog. Ook de foto’s loadde ik up voor facebook, en ik onderhield wat contact met België.

25-10-2010 om 00:04 geschreven door Rubinhotollet  

Maandagochtend was het weer een saaie les Tableau de Bord. Toen de les om 10h gedaan was, haastten we ons naar huis om nog wat gestion de production te gaan herhalen, want we hadden test die namiddag. Om 14h begon de test, en het ging wel redelijk goed denk ik. Twee maten van de klas werden buiten gegooid en kregen nul omdat ze zaten te babbelen op het examens. Toen ik het examen af wou geven, hield de prof mij tegen en ze zei dat ik mijn naam moest doorstrepen met Typex. Heel vreemd, en de reden was dat alle examens anoniem waren in Frankrijk. De avondcursus Frans had plaats in de vergaderzaal, maar even ervoor hadden Joost en ik een frietje gegeten van Chez Fanny, de frituur naast de school. Niet slecht, zeker niet in het zonnetje. Na de les kwam Maren langs om de taak van Duits – een korte dialoog - te verbeteren. Rond 22h kwam Eva en we keken samen naar Raising Helen. Een ware vrouwenfilm, maar het was nog wel te pruimen.

Dinsdagmorgen was ik redelijk slecht toen ik opstond, en ik moest naar de dokter om de draadjes uit mijn hoofd te halen. In de wachtkamer zat 5 man, maar de dokter ging weer enorm traag. Toen hij de draadjes verwijderde zei hij dat de wonde heel goed genezen was. Ik kon me weer wassen nu. Ik miste twee lessen, en ging dan maar naar LIDL samen met Joost. Daar deed ik de nodige inkopen, en enkele zaken waren goedkoper dan in andere winkels. Om 14h30 ging ik naar de les recht, die wel meeviel en de klasgenoten zeiden dat ze gingen protesteren en dus niet naar de les Duits gingen. Ik besloot dat dan ook niet te doen. En ik had bovendien een doktersbriefje, dus mijn afwezigheid was sowieso gewettigd. Toen ik van school fietste, kreeg ik Emma’s berichtje door. Zij zou naar de dokter gaan die namiddag, die tegen de Estelan gevestigd was. Ik belde haar terug, en we spraken nog even af. Eerst ging ze mee met mij naar de dokter die ik had bezocht, maar toen we daar kwamen, zagen we een overvolle wachtzaal. We keerden terug naar mijn kamer, dronken en aten iets en zochten op waar er zich nog dokters gevonden. Nog dichter, op het marktplein naast de Estelan, was er een andere dienst met allemaal dokters, maar toen we een kijkje gingen nemen, was alles gesloten wegens de staking. Emma keerde dan maar terug, en kon net op tijd een bus halen. Rond 17h belde Brian – de Parisien – om te vragen of ik meeging naar de Géant Casino. Ik wou wel even mee, want ik zocht een aantal dingen die ik niet in andere winkels kon vinden, zoals groene peper voor mijn pepersaus. Ik was eens benieuwd of ze het daar gingen hebben. De winkel lag net buiten de stad, eigenlijk niet zover, maar was GIGANTISCH groot. Ik vond de pepers niet, maar kocht wel een aantal andere lekkere dingen. We konden weer koken!

Dinsdagavond gingen Siebe, Stijn en Joost naar de Sunset, maar zij zouden pas laat aanzetten. Ik belde bijgevolg naar Eva Cecat om te vragen of ik vroeger kon komen. Maren zou ook meegaan, en ook Brian wou mee. Rond 22h zetten we aan en we waren daar rond 22h30. Het was er echter enorm kalm, en we maakten dan maar een ommetje door Aix, maar ook de andere bars waren nog niet echt op gang gekomen. Er was bovendien een uitzending van de match van Olympique Marseille, dus de bars zonden die uit op groot scherm. We keerden dan maar terug naar de Sunset, en we waren nog net op tijd voor het happy hour. Tenminste ik, want ze pasten dat enkel toe op bier. Eerst zaten en praatten we wat met ons viertjes, en toen ik de vibe begon te voelen om te dansen, moest Maren niet twijfelen. Eerst ons tweetjes, maar al gauw kwamen ook Brian en Eva meedoen. Net op dat moment kwamen Siebe, Stijn en Joost aan. Het was goeie muziek: Arctic Monkeys en andere Britse pop (van de jaren 60 tot nu). Siebe, Stijn en Joost hadden niet zo’n dansbenen die avond en gingen na een halfuurtje al naar huis. Ik bleef echter met Maren, Brian en Eva. Ik leerde ook Pauline kennen, een knappe Française uit Avignon. Rond 1h wou ook Eva het voor bekeken houden, en we gingen dan maar allemaal mee. We twijfelden nog even om naar de Scat te gaan, maar kozen uiteindelijk toch maar voor onze nest. Ik ging rond 1h30 slapen.

Woensdagochtend had ik weer economie, wat weer zeer interessant was. Ik leer in die les enorm veel bij over Frankrijk, en luister geboeid naar de prof. ’s Namiddags had ik vier uur human resources, en ik moest mijn laptop meepakken voor de presentatie van Frans ’s avonds. Ik had over de middag nog rap de powerpoint in orde gebracht en Lientje haar correcties opgenomen in de tekst. Ik besloot in de les dan maar notities te nemen met de laptop, en het bleek heel wat handiger te zijn dan te schrijven, en beter leesbaar ook. ’s Avonds in de Franse les gaf ik een presentatie over Gent, en de Braziliaanse meiden kwamen na de les bij mij met de vraag of ik hen daar eens wou ontvangen en rondleiden.

’s Avonds was het naar goede gewoonte weer pita-avond, en normaal gezien moesten de Duitse meiden –Jacqueline en Claudia – het vlees voorzien, maar net voor de les van Frans kwamen ze ons vertellen dat ze geen vlees hadden kunnen kopen. Daar stonden we dan mooi. Joost stuurde rap een bericht naar Siebe, die dan maar naar de LIDL ging. De meiden klopten rond 20h bij Stijn op de deur, maar die vertelde hen dat ze niet meer welkom waren. Met ons viertjes deelden we dan de pitta, en het was best weer een feest. Deze keer zonder Turkse muziek, maar wel met vlaggetjes. Rond 22h verliet ik het Belgische gezelschap, omdat ik Brian verwachtte. Hij had z’n harde schijf mee en hij gaf me Franse muziek en films. Na een uur gingen we terug bij Siebe, Joost en Stijn en dronken we met hen mee. De anderen gingen nog weg, maar ik ging naar m’n kamer. Eva, m’n Slovaakse buurvrouw, klopte op de deur, en we hadden nog een gezellig gesprekje voor ongeveer een uurtje.   

Donderdag kon ik eens uitslapen, want ik had weer enkel recht om 10h30. ’s Namiddags besloot ik mijn kamer eens een goede beurt te geven. Ik begon in de badkamer en waste die van boven tot onder af. Ook het dweilen ontbrak niet, en de wc werd ook opgeblonken. Daarna sliep ik een uurtje, want de avond beloofde lastig te worden. Toen ik opstond, maakte ik ook de kamer van boven tot onder schoon. Ik was een uur bezig. Elk voorwerp werd verzet en elk stofje werd verwijderd. Op het einde dweilde ik de vloer 2 keer, en de kamer blonk als nooit tevoren. Ik werkte nog een aantal uurtjes voor school, en rond 20h30 ontving ik Emma. Ze had een flesje wijn mee, en we begonnen met de aperitief op mijn kamer. Na een halfuurtje begonnen we aan het koken: spaghetti bolognese. Als trouwe Estelanchaf palmde ik mijn plaats achter het fornuis in, maar ook Emma hielp me met koken. Aan tafel zaten ook Eva en Hana, samen met twee Peruviaanse vrienden van hen. We aten traag en babbelden gemoedelijk. De Peruvianen hadden muziek mee: oldies, dus ook dat was al in orde. Een dik uur later aten we nog een aantal stukjes cake als dessert en deden we de afwas. Emma en ik gingen terug naar de kamer, en even later kwam Brian aankloppen. Ook hij had een fles wijn mee, en de drank ging al vlot naar binnen. Een uur later, na wat opwarmen dus, konden we vertrekken naar het centrum voor één van de belangrijkste feestjes van het semester: de soirée in de Muranau van mijn richting, GLT!

Toen we aankwamen aan O’Shannon, zag ik enkele bekenden, en ik groette die dan ook. Rond 1h gingen we binnen in de Muranau. Bijna iedereen van de klas was er, en ik zei tegen iedereen dag. Iedereen was weer superopen en sympathiek. Echt, wat een enorm verschil met België! Ik voel mij zo goed in die klas, niet te beschrijven! Ik dronk een gratis cocktail, en danste met enkele meiden. Ook Emma was er natuurlijk, en – naar ik mij nog herinner – danste ik met haar op een aantal latinonummers. Het was een topavond! Ik ging van het ene groepje naar het andere, en er werd niet bespaard op foto’s. Ook Joost, Stijn en Siebe hadden een goede nacht en amuseerden zich rijkelijk. Rond 3h30 gingen we nog een kijkje nemen naar de Scat met Clémence en la dame d’accueil Ophélie, die ook fameus in de stemming waren. Daar was het niet zo vet, en na een halfuurtje gingen we dan maar naar huis.

Vrijdagochtend had ik geen les, en het was maar best, want ik had toch een klein katertje. Het eerste in Aix. Rond 9h stond ik op en ik werkte nog tot 12h, maar kroop erna weer in bed tot 15h. Om 15h30 had ik immers nog les, en het was echt niks. De professor was weg na het appel, en we moesten zaken opzoeken op de pc. Er waren 10 pc’s voor 30 man, maar gelukkig kon ik na een uur een pc bemachtigen, terwijl de klasgenoten pictionary speelden. ’s Avonds ging ik op tijd in mijn tram, want de dag erna had ik een uitstapje gepland, en ik was echt moe van de avond ervoor.

24-10-2010 om 22:36 geschreven door Rubinhotollet  

Zaterdagmorgen stond ik vroeg op (rond 6h30) voor één van de belangrijkste dagen van mijn leven: vandaag zou ik de Mont Ventoux beklimmen. Ik had schrik vooraf, want ik had gehoord van anderen dat het lastig was, dat je meermaals sterft en dat je constant zit te denken aan terugkeren. Nu ja, ik was gemotiveerd, maar niet goed in conditie. Ik wou de reus van de Provence ooit eens doen, en had er zelfs een sportief levensdoel van gemaakt. Vandaag was het dus zover. Opgeven wou ik absoluut niet doen, maar we zouden zien, want ik draag nog altijd de gevolgen van het ongeval van maandag.

Rond 7h40 zetten Thomas en ik aan met een gehuurde “wagen” (Citroën Picasso, dus brol) aan naar Jasmien. Daar haalden we Joost – een vriend van Jasmien uit Merelbeke - en haar fiets op, en het tripje kon beginnen. We reden via de Route Nationale noordwaarts, en reden door een prachtige streek. Rechts van ons lag de Luberon, en naar 2 uur kwamen we aan op de bestemming. We huurden ter plaatse een fiets: een Trek met carbon kader voor 30 euro. Goede prijs-kwaliteitverhouding, al weten insiders dat ik geen Trekfan ben.  Ook de helm kregen we erbij, en ik had geen klikpedalen, dus alles moest op gewone schoenen. De enige fietskledij die ik had was een koersbroek met lange pijpen, en verder niks. Ik deed zoveel mogelijk kleren en eten mee. De kleren waren voor in de afdaling en voor boven, en het eten was voor onderweg tijdens het klimmen.

Het begin van de Mont Ventoux lag in Bédouin, net naast de fietsverhuur. Daar zetten we onze chrono’s op nul. Het avontuur – de eerste echte col in mijn leven – kon beginnen. We startten rustig, maar Jasmien en Joost versnelden al gauw, en Thomas en ik besloten om het traag en op het gemakje te doen. Ik stopte even om wat vocht af te laten, en toen waren Jasmien en Joost al uit het gezicht verdwenen. Goed, dan zouden ik en Thomas onze beklimming rijden. De eerste 4 kilometer waren niks. De steiltegraad lag onder 4%, en er waren nog geen haarspeldbochten. We kwamen twee idyllische dorpjes tegen onderweg, en het landschap was prachtig. De top van de Ventoux was nog niet in het gezicht. Na 4 km begon het steiler te worden (naar 7 à 8%), maar het ging heel goed. Thomas begon al wat meer af te zien, maar ik besloot om zo lang mogelijk bij hem te blijven en mijn energie te sparen. Ik merkte wel dat ik goeie benen had, erg goeie benen. We reden nu in het bos, en de kilometers werden steeds steiler, maar gingen nooit boven 10% (ter vergelijking: de Katteberg is 10%). Ik vreesde dan ook niet voor de steiltegraad – ik ben een Koppenberg en Paterberg met stukken tot 22% gewoon – maar de beklimming was 22km lang, en in het rood gaan kon echt niet, want dat betaal je cash achteraf. We reden nu goed tussen de bomen, en de zon kwam er geleidelijk aan door en de mist trok op. We kwamen andere renners tegen, en enkele onder hen waren fameus aan het zwalpen en slingeren. Nu al, amai, en het was nog zo ver tot de top! Bij mij ging het nog altijd vlotjes, en Thomas kreeg het steeds lastiger, maar had wel een goed tempo. Ik zei hem al dat ik over een aantal kilometer mijn aanval zou plaatsen en op eigen tempo zou bovenrijden, want het ging met wat te traag, en ik wou eens testen hoe ver ik kon gaan. Jasmien en Joost bijhalen zat er niet meer in, dacht ik, maar ik wou wel eens tegen mezelf vechten en zien hoever ik kwam. Na 10km begon het bos te minderen en begon de zon feller te schijnen. Het zweet stond nu in het aangezicht en druppelde van de kin af. Ook de rug was kleddernat – ik droeg een rugzak met drinken, kleren en eten. Na 11km was het dan zover: ik zei Thomas vaarwel en versnelde. Het ging strak. Ik haalde renners in en werd zelf niet ingehaald. Het ging heel vlot en ik controleerde m’n ademhaling zodat ik niet te diep in het rood moest gaan. Ik voelde de benen wel stilaan verzuren, en profiteerde van de minder steile stukken om even op adem te komen en wat trager te rijden. Andere keren stond ik op de trappers en in ware Contadorstijl – ik stond een aantal keer lang op de trappers om de bloeddoorstroming te bevorderen en de spieren terwijl te stretchen – vocht ik mezelf vooruit. Ik zweette nu echt goed, maar het ging beter en beter, wonderwel. Ik was blij dat ik in het begin niet had geforceerd, zodat ik nu kon uitpakken. Ik passeerde andere toeristen, die echt moeite hadden om zelfs op de fiets te blijven soms. Ik zag dat ze redelijk onder de indruk waren van de witte berggeit uit het Noorden. Nu was het bos voorgoed voorbij, en de begroeiing langs de kant begon te verminderen. Aan het skioord Chalet de Renard was er een grote bocht, en vanaf daar kon ik de top zien liggen. Enkel stenen en rotsen nu, en nu was het nog een 6-tal kilometer tot de top. We bleven gaan, al werd het wel lastiger en lastiger. Tot km 2 voor de top was het doenbaar, maar dan kwam een steil stuk (van boven de 10% soms) en dat was echt afzien. En vreemd genoeg, ik zag in de verte Jasmien rijden, op ongeveer 1,5 km van de streep. Er werd nog rap een foto genomen, en ik kreeg het kaartje van de fotograaf, maar ik wist dat ik Jasmien moest hebben. Wat een tweede deel had ik gereden, want ze was zeker 10 à 15 minuten vóór op ons. Ik versnelde en passeerde Jasmien en zei dat alles goed ging. Ze zag af, en ook ik, maar ik had haar nog bijgehaald, en was daar wel fier op. Nog één allerlaatste bocht, en daar zag ik Joost en de finish. Heerlijk! Ik was boven aan het station. Ik had de Ventoux overmeesterd in een tijd van 1 uur en 53 minuten. Ik voelde het aan de benen, maar was enorm enorm voldaan, en voelde dat dit één van de allerbeste momenten in mijn sportief leven was, zonder twijfel!

Boven trokken we enkele foto’s, en Thomas en ik daalden even af om dan weer te klimmen voor de foto. Toen we op krachten gekomen waren en nog wat gegeten en gedronken hadden, begonnen we goedgekleed (ik met sjaal, muts en 2 t-shirts) aan de afdaling. Ik wou de kop nemen, dat is het veiligst, maar ik wist niet hoe goed ik kon afdalen. De afdalingen in de Vlaamse Ardennen en Pays des Collines zijn maximaal 3 à 4 kilometer, en je moet al geluk hebben om een aantal haarspeldbochten tegen te komen in onze streek. Toch wist ik daaruit dat ik het wel kon, al weeg ik weinig om me als een blok te smijten, maar de techniek is er, mede omdat ik veldrij en mountainbike thuis. Het ging redelijk, en al gauw merkte ik dat enkel Jasmien meekon in de afdaling. Ze bleef wel altijd op een meter of 50 à 100 hangen, wat het veiligst was, gesteld dat ik zou vallen of problemen zou hebben. De kilometerteller toonde een aantal keren snelheden boven de 70, dit was dan vooral op de lange rechte stukken. Ik remde net genoeg af voor de bochten om hem heel door te komen en toch nog voldoende snelheid te houden voor als ik de bocht uitkwam. Je moet erg geconcentreerd blijven en zo laag mogelijk op de fiets zitten. Als je één bocht verkeerd inschat, lig je langs de kant, en dat betekent hier een aantal tientallen meters dieper vallen. Tot aan het bos waren alle bochten heel erg goed inschatbaar. Je zag alles goed liggen en de weinige auto’s die al passeerden zag je van mijlenver aankomen. Hier ging alles erg goed. Aan de Chalet de Renard stopte iedereen even en dan ging het in één ruk voort tot beneden. Nu begon stilaan het bos, en de wegen werden smaller en gevaarlijker. Je kon moeilijker de bocht inschatten, en één keer misrekende ik me faliekant. Ik zag een eerste wagen aankomen, en ik dacht: remmen! Want ik had veel te veel snelheid en ik moest serieus uitwijken. Toen zag ik dat er achter die eerste wagen een tweede wagen kwam, en ik remde volle bak, waardoor de achterkant van mijn fiets volledig uitbrak. Met enorm veel geluk en mijn veldrijderstechniek kon ik de fiets recht houden en een botsing met de wagen vermijden. Had die gestopt, dan reed ik er knal op. Het scheelde echt geen haar. Van dan af zou ik het kalmer aan doen, en zeker in bochten waarvan ik het einde niet kon zien. Jasmien vroeg of alles ok was, en ik moest nog even stoppen om mijn sjaal goed te steken. Ik haalde haar weer in, en eens we in de vallei waren, waren de wegen een stuk breder en rechter en dus ook veiliger. Oef, we hadden een goeie afdaling achter de rug. Enkele minuten erna kwamen Thomas en Joost, en blijkbaar was Joost twee keer gevallen. Ik had erg geluk gehad – ik zag echt weer het ongeval van maandag voor me – maar vond na het klimmen ook het dalen enorm geslaagd. Om stipt 14h waren we allemaal terug aan de fietsverhuur, en even later aten we ons “lunchpakket” op in het centrum van Bédouin.

Rond 15h keerden we terug naar Aix, na een korte rondrit in Carpentras, maar dat stelde niks voor. Ik groette Jasmien, Thomas en Joost en ging terug naar m’n kamer. Daar nam ik een douche, en ik studeerde nog wat.

Rond 20h30 kwam Norman aan om Siebes spullen op te halen, want zij organiseerden een verjaardagsfeestje met z’n beiden, bovendien een verkleedfeestje. Ik hielp Norman met de ontvangst van de genodigden en met de nodige flessen te openen, en langzaam begon het volk toe te stromen. Rond 22h was ook feestvarken Siebe van de partij en kon het feestje echt beginnen. We waren op het hoogtepunt – zo rond 23h – met een 30/40-tal man, en ik zag weer vele bekenden: Paria, Eva, Emilie, Jasmien en Joost, den Thomas, Joost, Stijn, Christina, Elisa, Liza, Bobbie, … en we leerden ook wat nieuw schoon volk kennen. Het was gezellig, en om 24 zongen we allemaal luidkeels Joyeuse Anniversaire voor Siebe. Even later zat het feestje in Estelan er weer op en de rest ging uit. Nog even kleedde Elisa zich om in mijn kamer, en na afscheid te hebben genomen van iedereen, ging ik rond 0h30 naar bed, want ik moest er morgen vroeg uit om te studeren.

Zondag werd een saai dagje en er valt weinig over te vertellen. Ik stond vroeg op en studeerde de hele dag door met wat pauzes, en het ging redelijk goed. Ik was wel nog moe, en de knietjes waren wat stijf – hoe zou dat nu komen – maar ik had een goed gevoel bij de leerstof, en dat is het voornaamste. Rond 17h ging ik eens op bezoek bij Maren, want zij was wat ziekjes en ik wou weten hoe het ermee was. Ze vroeg of we samen konden eten, en ik zag dat wel zitten. Rond 18h30 begon ik aan mijn maaltijd – een goed steakje met gebakken patatten – en toen zij klaar was met haar pasta/visgerecht, at ik ook lustig mee. Nog een goed dessertje, en ik ging nog een uurtje herhalen. Erna ontspande ik wat, en ik ging op tijd slapen, zodat ik goed uitgerust was voor de test, en de week waarin er weer een aantal stevige feestjes te wachten stonden…

17-10-2010 om 21:40 geschreven door Rubinhotollet  

Maandagmorgen stond ik om 7h op om nog vlug eens de leerstof te overlopen voor het examen van die dag. Ik had wat vroeger afgesproken met Joost om samen naar school te fietsen, zodat we zeker niet te laat zouden komen. Het regende echter buiten, en de straten lagen goed nat. Een goed idee dus om wat vroeger te vertrekken. Aan het eerste kruispunt ging het echter mis. Toen ik wou doorrijden op het fietspad links, sloeg een auto uit de tegenovergestelde richting plots af naar rechts, en ik was veel te laat om nog te remmen. De auto reed tegen mij, ik knalde op de motorkap en werd daarna stevig op de grond gesmakt. Ik stond direct weer recht, en keek naar de fiets. Ik kon maar aan één ding denken: de test en het examen. Ik greep de fiets, maar zag dat het wiel gebogen was. Verdomme toch! Joost kwam achter mij en had alles gezien. Hij raadde me aan even te kalmeren en te gaan zitten, maar dat kon ik niet. Ik had wel een ongelofelijke hoofdpijn. Joost zei ook dat ik bloedde aan mijn hoofd, en inderdaad, dat was zo en ik had het zelf nog niet gewaar geworden. Even later, toen ik op de fiets reed met een volledig krom wiel, merkte ik dat ik mijn bril kwijt was. Joost keerde terug en even later kwam hij met de bril aandraven. Dat was toch al een geluk. De bril was wel scheef geplooid, maar ik kon nu tenminste weer goed zien. Bloedend en met een kapotte fiets reed ik – nu voorzichtig – naar de school. Toen ik aankwam waren de anderen bezorgd. De hoofdwonde was precies niet goed, en ik stelpte het met zakdoekjes. De professor kwam 20 minuten te laat aan, en we konden gaan zitten. De vragen vielen wel mee, en ik begon aan de test. Ik had echter enorme hoofdpijn, en concentreren was echt niet simpel. Maar ik moest en zou deze test doen vandaag, inhalen was echt geen optie. Ik moest voortdurend de wonde stelpen, en ik verloor enkele druppels bloed op de bank en op het kladblad (gelukkig niet op het net blad). De professor kwam zelfs langs om te vragen hoe het met mij ging. Nu ja, het ging wel, maar het kon beter natuurlijk. Rondom mij zaten enkele klasgenoten te fluisteren en vragen te stellen aan elkaar. Amai, goed onderwijs in Frankrijk. Na de test ging ik naar huis, op het gemakje wel, samen met Joost en Siebe. Ik at ook met hen, en toen ik de wonde zag in de spiegel, zag ik dat het er niet goed uitzag en toen ging ik maar naar de dokter. De wachtzaal zat al redelijk vol, en na anderhalf uur wachten kon ik eindelijk binnen. De dokter naaide de wonde zonder verdoving, en ontsmette het hele zootje. Ik kreeg een briefje mee voor de universiteit, en ik besloot maar thuis te blijven, want de enorme hoofdpijn stelde me niet in staat fatsoenlijk na te denken. Rond 17h kwam ik nog eens buiten om naar de apotheker te gaan om de voorgeschreven medicijnen. Ik sliep nog wat, want ik was enorm mooi en draaide nog altijd wat. Ik had al een bericht gestuurd naar de ouders, die uiteraard ongerust waren en belden. Ook de klasgenoten, o.m. Titou en Candice, stuurden een berichtje om te vragen hoe het ging. Ik vond het super dat de mensen zo met mij begaan waren. ’s Avonds verwachtte Maren me voor een uitgebreid etentje. Zij had gekookt in drie gangen, en ik sloeg uiteraard niet af. Ze vroeg na het zien van de genaaide wonde of het ging met mij. Het ging wel. Het eten was erg lekker (o.a. zalm en chocomousse als dessert – dus zalm als hoofdgerecht, en chocomousse als dessert, niet allebei als dessert). ’s Avonds keken we naar Quantum of Solace (James Bond) en ik vroeg haar om na de film niet te lang te blijven, want de hoofdpijn en vaak was niet te harden. ’s Nachts sliep ik toch niet zo goed; het accident kwam steeds maar terug en terug voor ogen.

Dinsdagmorgen stond ik op met nog altijd wat koppijn, maar ik ben toch naar les gegaan. Veel mensen, ook de profs, vroegen wat er gebeurd was, en ik deed het verhaal van het ongeval dan maar opnieuw. In namiddag heb ik 2 keer een uur geslapen, wat echt nodig was, en onder de middag had ik ook mijn was gedaan, die nu weer te drogen hing op de kamer. ’s Avonds was er een verjaardagsfeestje van Thomas en Jasmien. Het was erg gezellig, en er waren uiteraard veel Belgen, ook  Emma en Audrey. Ik ging echter vroeg door, ook al gingen de anderen nog weg daarna. Ik was veel te moe. Om 2h zat ik in mijn bed, en eigenlijk was dat al veel te laat.

Woensdagmorgen had ik een eerste les économie générale, en dat was zeer interessant. Geen saaie grafieken en algemeen gezever, maar de impact van de crisis op de logistiek. De professor was erg sympathiek; ik mocht hem wel. In de les kwamen 6 mensen mij vragen om hun taak Engels te verbeteren. Hoe dom was ik geweest om te zeggen dat ik mijn Master in Engels had. Maar ja, ik hielp hen graag, ook al stonden de meeste teksten bol van de fouten. Woensdagnamiddag had ik vrij en dus was het tijd om nog wat te studeren, maar ik voelde dat ik wel nog moest rusten. Rond 17h ging ik naar de Franse les, en ook daar was iedereen bezorgd. Ook de leraar kwam een praatje met me slaan. Het was alweer een saaie les. Woensdagavond was het naar aloude traditie pitta-avond. We vierden zelfs de vijfde editie! Deze keer deden Jacqueline en Claudia mee. Rond 22h30 ging ik in bed.

Donderdag hield ik het heel rustig. Ik studeerde in de namiddag, en ’s avonds was er het etentje van de Momo in een studentenrestaurant. Rond 18h30 vertrokken we, en blijkbaar kwamen we al wat te laat aan. We hadden een tafel met goed zicht en we schoven aan voor het eten. Ik zag heel wat bekende gezichten, onder andere Emma en de meiden van de cursus Frans. Joost en ik verbeterden de taak Engels van Julia, en gingen daarna bij Pierre-Thomas en Jean-Baptiste. Die ontvingen ons openhartig, en ik verbeterde de taak Engels van JB. Eén van de betere. Ook Péronne was daar, een andere gast van de klas. Rond 22h vertrokken we weer naar de Estelan.

Vrijdag ging ik naar de Decathlon om inkopen te doen voor de dag erna. In de namiddag hadden we de les “gestion des stocks”, en verder gebeurde er niet veel interessants die dag. Ik kroop heel op tijd in mijn bed (om 21h), want de dag erna moest ik absoluut goed uitgerust zijn.

17-10-2010 om 21:18 geschreven door Rubinhotollet  

Maandag was het een rustig dagje. Na de lessen werkte ik nog wat voor school en rond 20h ontving ik Maren en Emilie. Ik had beloofd om voor Emilie mijn eigen spaghetti bolognaise te maken. De meisjes hielpen vlot mee en de saus lukte aardig. Het werd een gezellige etentje, waar ook Eva, Martina en Pepijn aan tafel bijzaten. Toen de twee meiden doorgingen, keek ik met Pepijn naar de eerste aflevering van Oh Oh Cherso gekeken. Kapotliggen!

Dinsdagmiddag ging ik nog eens gaan wassen, en kwam er Tishon tegen, een gast van Armentières in het noorden. Terwijl mijn kleren aan het wassen waren, schreef ik het blogbericht van het weekend. Na de les in de namiddag had ik een drukke avond op het programma: er was een verjaardagsdrink van Jasmien (de Belgische van Gent) en daarna gingen we met z’n allen naar de IPN. Maar toen ik op internet kwam, kwam Maren met nieuws aandraven. Ze had namelijk een aanbod gekregen om een stage te doen in Genève, maar dan moest ze wel binnen de week vertrekken. Ik zou het jammer vinden, maar wel begrijpen, het is dé kans van haar leven. De dag erna zou ze het antwoord weten. Rond 22h kwam Jasmien aan, samen met Thomas, Vegard en Emilie. Ook de andere Belgen sloten aan, en Norman en Francis waren er ook. We zaten in de keuken van het vierde verdiep, en het werd erg gezellig. Ik smeet me in de Vodka-orange, en al rap deden de andere Belgen mee. Maren kwam nog even langs, maar ging na een halfuurtje al terug, omdat de dag erna voor haar de dag van de waarheid was. Ook Pepijn had vodka mee, en na 5 glazen steeg het toch wel wat naar mijn hoofd. Ik had ook met Emma afgesproken die avond om naar de IPN te gaan, en ze wachtte samen met Jan op de rotonde. Pepijn en ik gingen vroeger voort, en onderweg dronken we de fles vodka leeg. Amai. Nog even langs zijn kot passeren en we gingen om Emma. De eerste halte was de Wohoo, maar daar was het niet zo vet, buiten dan enkele bekende gezichten aan wie ik dag zei. Ik leerde Gilles kennen, een Belg die hier zich blijkbaar al 5 weken goed verstopt had. Ik werd het daar echter al snel beu, en ging met Pepijn en Emma dan maar naar de IPN. Daar was het al gezelliger dan in de Wohoo toen we binnenkwamen. Ik zag Sean en PJ en de Poolse meiden, en een kwartier later kwamen de andere Belgen toe. Het feestje kon beginnen, en een feestje was het. Elke Belg was wasted en we gingen door met dansen tot 3h. Ook Elisa en Brian waren aanwezig, en we lieten ze zien hoe ze in België een feestje bouwen. Om 3h kroop ik toch in mijn bed, goed zat, en met een paar zwarte gaten die pas de dag erna terugkwamen. Amai, what a night. Eén van de beste uitgaansnachten tot nu toe, sans aucun doute!

Woensdagochtend was het veel te vroeg opstaan, ik had namelijk maar 4 uur geslapen. Ik voelde de alcohol nog in mijn lichaam, maar mijn maag was ok. Ik was enorm enorm moe, maar moest naar de les gaan uiteraard. Amai, was mij dat afzien. Ik schreef nog redelijk wat op, en na een appeltje en enkele liters water kwam ik er goed door. Rond 10h was ik weer redelijk, en net dan begon het interessant te worden. De professor behandelde een casus over Volvo Gent en hoe ze hun lead time hebben verkleind. Ook hun transport kwam aan bod. Eindelijk eens wat interessant! En ik natuurlijk blij, want mijn Gent kwam aan bod. ’s Middags haastte ik me naar huis en sprong meteen in mijn tram. Amai amai, als een blok in slaap. Na een uurtje stond ik op, at wat, en ging naar de les. Joost en ik hadden al plannen gemaakt om niet naar Frans te gaan, maar na het dutje voelde ik me er toch wel serieus doorgekomen, en dan gingen we maar. Eerst was er nog de les EDI, en dat was ook wel afzien. Maar het was de laatste les, en maandag hadden we blijkbaar al test. De professor deelde mooi op tijd nog een bundel uit, die we zeker allemaal grondig zouden studeren… Man man, die Fransen, alles uitstellen en op het laatste moment plannen. We hadden tot 19h30 les, amai, giene cadeau. Daarna weer snel naar huis, want het was pitta-avond. Deze keer drie nieuwkomers: Eva, Pepijn en Zeger, de maat van Stijn. Deze laatste had het vlees verzorgd, dat ik nauwkeurig in blokjes sneed. Na de voorbereidingen kon het dan beginnen, het pitta-festijn. Ik ging nog even bij Maren langs, want zij wist vandaag het verdict. En dat verdict was dat zij in Aix zou blijven en haar stage tijdens de zomer kon afwerken in Genève. Toen ik terugkwam, keken ik en Pepijn twee afleveringen van Oh Oh Cherso. Rond middernacht (eigenlijk weer te laat) kroop ik in mijn mand.

Donderdagochtend dweilde ik eerst een de kamer en de douche, want het was nodig. Daarna begon ik te studeren voor het examen van maandag. Het is niet zoveel, maar wel in het Frans, dus toch een uitdaging. In de namiddag werkte ik met Joost een opdracht af en ik studeerde verder tot ongeveer 18h30 (vlijtig toch, niet?).  Daarna kwam Maren langs en we gingen naar de receptie van het personeel van de universiteitsresidentie. Vet was het niet: weinig toastjes en geen alcohol om te drinken. We zagen enkele bekenden, maar ik had vooral een goede babbel met mijn gezel. Na een halfuurtje werden we het toch wat beu, en toen stelde zij maar voor om samen te gaan eten. Dat deden we ook, en ik stond achter het fornuis, terwijl zij zorgde voor de grondstoffen. Het dessertje aten we op op de kamer. Het was een hele gezellige avond. Toen zij vertrok, ging ik bij de Antwerpenaren. Ik had ook Brian uitgenodigd, en ook Sophia – een Française – was aanwezig. We dronken wat pilsjes en wijn, en Brian had zijn Ipod mee, zodat we naar wat Franse muziek konden luisteren. Hij ging er helemaal in op, en het was grappig om te zien. Ook Stéphane was aanwezig, een andere Franse jongen van op het verdiep. Rond 0h zetten we aan naar de IPN, want daar stond het feestje weer op de Belgen te wachten. In het begin van de avond (rond 0h30) was er niemand, maar na een goed halfuur zat de keet toch al goed vol. Vrouwen mochten gratis binnen, en dat vindt Ruben helemaaaaal niet erg. Ik leerde wat Engelse kennen, en vooral een groepje Ierse meiden, met Katie op de voorgrond (cf. foto). Hier loopt toch knap volk rond in Aix, amai amai. We trokken zoals gewoonlijk heel wat foto’s, en dansten erop los. Er waren heel wat bekenden, en later op de avond kwamen Emilie en Fransen nog aan. De dame van de accueil wou een foto met alle Belgen, dus die kreeg ze dan ook (cf. foto hieronder). Joost wou rond 3h doorgaan, en ik ging mee, want morgen hadden we weer vroeg en veel les.

Vrijdagochtend stuurde Joost een berichtje dat hij niet kon komen. We moesten nochtans de taak afgeven, maar hij was echt niet goed. Nu ja, dan ging ik maar alleen. Ik was redelijk fris, en soms vraag ik mezelf af hoe ik het volhoud met nachten met maar 3 à 5 uur slaap. Nu ja, we zijn van het sterke ras zeker? Na de les ging ik naar huis om nog wat te studeren, net zoals ik ’s avonds deed, want rond 22h kwam het volk voor de drink. Ik at al rond 19h, want ik had reuze honger, en om 22h kon ik de eerste ontvangen. Brian kwam met Hakim, Jasmien met Thomas, de Duitse meiden van de klas, Maren en Kayleigh waren er, Norman kwam, net als Madalena, Andreia en Rita (de Portugese meiden) Emilie en Francis, Eva, enz enz. Ook twee mensen van de klas kwamen met enkele vrienden die hun stage deden. Het werd een gezellig onderonsje met een man of 25, en dit duurde tot ongeveer 1h. Velen trokken de stad in, maar ik ging niet mee, want het beloofde een heel zwaar (studeer)weekend te worden. Ik ging nog even langs bij Siebe, keek met de Belgen een aflevering van Oh Oh Cherso en ging dan rond 2h slapen.

Zaterdagochtend weer les, grrr, het begint me te enerveren, maar anderzijds begin ik het wel gewoon te worden. Eén ding goed aan zaterdagen: geen verkeer op de baan. Joost en ik waren rap op school, en even rap weer buiten. Na een kort dutje begon ik met studeren voor het examen EDI. Dat was hoofdzakelijk mijn zaterdag, tot ik Maren hoorde op Skype en ze vroeg of ik meeging naar de film. Ik wist het niet, ik wou op tijd gaan slapen. Ze wist me toch te overtuigen, en rond 20h15 vertrokken zij, Kayleigh en nog een Duits meisje richting centrum. Het werd ‘You Will Meet a Tall Dark Stranger’ van Woody Allen. Het was een erg goed film, en het was een gezellige avond. De meiden gingen nog wat drinken erna, maar het was al 23h en ik moest de dag erna studeren. Ik ging dus jammer genoeg vroeger door, en kon eindelijk eens op tijd in mijn bed kruipen.

Zondagmorgen stond ik om 8h op en vloog er stevig in. Ik hield om het uurtje een pauze, en het leren ging erg vlot. Rond 16h begon ik het toch wat beu te komen, en ik besloot om eens te gaan lopen. Fysieke inspanningen zijn de beste manier om te ontspannen voor mij, dus even lopen zou dat zeker doen. Het werd een halfuurtje (ongeveer 5 km) lopen in het westen van Aix, met een drietal kleine hellinkjes. Toen ik thuiskwam nam ik vlug een douche, en het had echt deugd gedaan. We konden weer achter de boeken kruipen, en even erna kookte ik rap een steakje met aardappelen. Ik studeerde tot 21h, want toen kwam Maren nog even langs om samen wat bij te praten en wat foto’s op mijn flickr te zetten die zij mee hielp kiezen.

10-10-2010 om 20:38 geschreven door Rubinhotollet  

Zaterdagochtend weer veel te vroeg les, en de alcohol van vrijdag zat nog wat in het lijf. Maar goed, we overleefden de les, en de les gestion de production viel zelfs heel goed mee. Dat examen wordt vast een makkie, tenzij ze veel theorie vraagt natuurlijk. Rond de middag ging ik naar huis, en na kort wat voor school te hebben gedaan, deed ik toch een siësta’tje voor 2 uur. Derna belde ik naar Joost of hij mee wou naar de stad, maar daar was hij blijkbaar al. Ik kwam achter met de fiets, en kocht me eerst luidsprekers voor op m’n pc: een setje van 3 met een subwoofer. Kon niet slecht zijn voor 30 euro, maar we zouden afwachten, want Joost was er ferm opgelegd in de Fnac. Ik zag Emilie met Anna in de stad, en even later kwam ook Joost voorbij. We bonden de fietsen vast en deden een terrasje in de O’Sullivan. Daar zat ook Stijn met zijn kameraad uit Antwerpen die een weekje kwam logeren. Ik moest echter om 19h alweer vertrekken – ook al was het enorm gezellig in het zonnetje – want ik had een leuke avond voor de boeg. Eerst kookte ik voor Maren, het Duitse meisje die nu ook in onze residentie woonde. Ik nodigde haar eerst uit voor een aperitiefje op mijn kamer, en na een klein uurtje begonnen we met de voorbereidingen voor het koken. Zij assisteerde me bij het snijden van de groenten – en deed dat heel goed – en bij het pellen van de scampi. Nadien zorgde Ruben voor het echte werk: de saus, het bakken van de scampi en het koken van de pasta. We gingen aan tafel en hadden een heel gezellige avond. Ook de afwas was Maren niet vreemd, en toen die gedaan was, aten we nog een afsluitend dessertje op de kamer. Rond 22h30 zetten Maren en ik aan naar Matthias, want die gaf een feestje voor zijn terugkeer naar Duitsland. Een echt feestje was dit natuurlijk niet, een afscheid vier je niet. Toen we daar aankwamen zagen we Elisa, Kevin en Francisco. Er waren ook enkele onbekenden, en ik stelde Maren aan iedereen voor. Francisco en ik passeerden even langs de kamer van Emma, en zij was thuis. Ik vroeg haar om mee een biertje te komen drinken, en het werd een gezellige avond. Rond 2h30 zetten we aan naar het centrum, maar Maren en ik gingen slapen, omdat er de volgende dag iets intensiefs op het programma stond en omdat ik vroeg op moest.

Zondagochtend, na een veel te korte slaap, stond ik om 6h30 op om naar het WK wielrennen te kijken. Iedereen die mij kent weet wat voor een enorme wielergek ik ben, en in Frankrijk is dat niet anders. Ik heb al zo goed als de hele Vuelta live gemist, ook al las en zag ik de verslagen achteraf wel, maar ik wist steevast dat ik het WK niet kon missen. En dat zeker niet na de livestream van Sporza te hebben gevonden. Toen ik de stream aanzette, zag ik een enorm sterke Belgische ploeg. Gilbert demarreerde en was alleen weg tot op 3km van de streep. Jammer dat het peloton nog terugkwam en het een sprint werd, met Hushovd als wereldkampioen. Ik deed om 8h, toen de wedstrijd net gedaan was, de computer uit, en besloot om nog 2 uurtjes te slapen. Rond 10h stond ik op, want om 10h30 kwam Maren me halen om samen naar de markt te gaan. Ze kocht wat fruit, en we spraken af om 11h45 om naar de bus te gaan, want we zouden die namiddag samen met Emilie en Eva – de twee Belgische meiden – de Mont Sainte-Victoire beklimmen. Ik kende ondertussen al wat de gang van zaken daar, maar ik besloot om nu de lastige route naar boven te doen, en de brede en makkelijkere route naar beneden. De meiden zagen af onder de hete zon, en het zweet stond op ons aangezicht. Het was echter heel gezellig, en we waren met net genoeg – vier – om met iedereen eens een babbeltje te kunnen slaan. Onderweg waren er een aantal lastige passages, en we pauzeerden dan ook een aantal keer om wat te eten en te drinken. Maren zag het minst af van allemaal, en haar eeuwige enthousiasme zette andere meiden aan om verder te doen. Onderweg leerden we Emil kennen, een Pool die kerningenieurswetenschappen studeerde in Aix. Het kruis kwam dichter, en wij gingen alsmaar hoger. Toen we bovenkwamen hadden we weer het prachtige uitzicht.  Aan het kruis waaide het enorm, en Maren vloog bijna weg. Het werd zelfs wat gevaarlijk, maar toen we enkele meters daalden, was het alweer veilig. We pauzeerden aan het oude klooster, en keerden dan terug naar huis. De afdaling was minder stijl en effener, en langs de kant plukten Maren en ik wat kruiden voor in ons eten. Beneden wachtten we op de bus – die perfect getimed 10 minuten later aankwam – en we stapten moe maar voldaan de bus op. In Aix ging Eva nog even mee; Emilie keerde huiswaarts, maar zij ging nog uit later; en Maren zag ik even erna, want we aten weer samen. Dit keer een iets eenvoudiger gerecht, maar het smaakte haar, en dus was de Ruben content. Rond 21h30 ging zij slapen, en ik zette de foto’s van het weekend online. Oef… alweer een zalig weekendje, maar toch weer enorm moe, en dus op tijd in bed.

05-10-2010 om 13:33 geschreven door Rubinhotollet  

 Maandag was ik enorm moe van de klim, en ik had weer les tot ’s avonds 18h30. Amai, lastig dagje, maar ik overleefde het. In Achat kon ik al goed mee redenen, al bleef die cursus wel een enorme chaos. ’s Avonds had ik geen plannen. Ik ging even bij Eva – mijn buurmeisje – op kot, waar Hana ook zat. Ze vroegen of ik het weekend erna meeging naar Nice en Cannes, maar ik had daar geen tijd voor, al zou ik dat heel graag willen. Ik ging rond middernacht slapen, want dinsdagochtend weer vroeg les.

Dinsdag nodigde Julia van de klas Joost en mij uit bij haar op kot ’s avonds om te komen eten. Joost wist het nog niet goed, en wou dat ik meekwam, ook al had ik nog andere plannen. Het etentje bij Julia was gezellig, en ook JB Blanc en Yoann waren aanwezig van de klas. Yoann ging echter vroeg voort, want Marseille speelde die avond in de Champions League, en hij wou dat per se zien. Rond 21h45 zette ik aan naar Matthias, want ik zou bij hem de foto’s van het weekend op de Sainte-Victoire uitwisselen. Ik dronk er een biertje, en erna ging ik met hem naar Manu, een Duister die ook in de Franse cursus zat. Samen gingen we naar de Bulgaarse meiden in het andere gebouw van dezelfde residentie, maar daar duurde het lang tot iedereen er was. We zaten in de keuken met een man of 15, en Joost stuurde al berichten waar ik bleef. Het duurde tot 0h30 eer we daar aanzetten, want er gingen nog enkele Braziliaanse meiden mee waarop we wachtten. Het werkte wat op m’n systeem, maar het was wel gezellig. Met de hele bende gingen we dan toch de stad in, en ik kwam onderweg Joost tegen. Samen gingen we nog Siebe gaan halen, en gingen we naar de Sunset. Daar waren de nog andere bekenden: Brian, Emilie, Hannah, Eva, … Het was beatlesnight en het was echt goed qua muziek. Rond 1h – 2h liep het echter wat leeg en we besloten om naar de Scat te gaan allemaal samen. Er was een goeie liveband, en samen met de andere Belgen hadden we een goeie nacht. Siebe en Joost gingen al vroeger door, maar Stijn en ik besloten om langer te blijven. Rond 4h gingen we naar huis en kropen we in ons bed. Een goeie nacht alweer.

Woensdag had ik niet zo veel les, maar ik was wel moe van de avond ervoor. ’s Middags deed in voor 50 euro grote inkopen in de plaatselijke Aldi. ’s Avonds was er weer de avondles en erna Kebabnight. Als wederdienst voor het etentje had Joost Julia uitgenodigd voor de Belgische kebabnight. Het was weer een groot succes en overheerlijk!  Het wordt stilaan traditie en we beginnen de kneepjes van het vak te kennen. Elke woensdag is gewijd aan dit Turks festijn, met gepaste muziek en gepaste sfeerdecoratie. Op naar de volgende! ’s Avonds speelden de Belgen en Julia nog een drankspelletje, maar ik ging nog even bij mijn buurmeisje Eva langs, en erna bij Paria omdat ze problemen had met haar pc. Daar zat Puya en het werd een gezellig gesprek van een klein uurtje. Rond middernacht keerde ik naar de kamer, om te gaan slapen.

Donderdag stond ik vroeg op om naar het WK tijdrijden te kijken. Cancellara was wereldkampioen, dik verdiend. Daarna werkte ik aan mijn taak voor recht, het enige vak dat ik die dag, en het werd erna een vrij stressvolle les, omdat ik besloot om eens luidop mijn taak die ik had gemaakt tijdens de les voor te lezen. De professor vond het niet slecht, maar het einde van de taak was redundant. Toch fier op mezelf. ’s Middags at ik met Siebe, Simon van de klas en Clément. Daarna ging ik naar huis, en ik werkte met Joost nog wat aan de taak die tegen de week erna af moest zijn. ’s Avonds was er een verjaardagsfeestje van Francisco, maar eerst kookte ik voor Ema, de Bulgaarse. Het was eigenlijk niet zo gezellig, maar toen ik haar thuis afzette kon ik met Pepijn mij gaan amuseren op Francisco’s verjaardagsfeest. Ik bracht enkele bieren mee en er was wat bekend volk, maar ook veel onbekend. Rond middernacht gingen Matthias en ik naar het centrum. Nu ja gingen, eerder lopen, want tot middernacht was de inkom gratis. Joost en Stijn zouden later afkomen; Siebe had een date met Eva. In de IPN was het erg goed: goeie muziek en heel wat bekend volk. Eindelijk zag ik ook Davide, de gast die ik op facebook had leren kennen en waarmee ik voor ik vertrok naar Aix contact had opgenomen om samen te zoeken naar een kamer. De Belgen hadden heel wat fun, en er was veel bekend volk. Rond 2u hadden Siebe en ik het echter wat gezien, en we gingen samen nog naar de SCAT. Daar was er weer dezelfde liveband als dinsdag en na een uur gingen we naar huis.

Vrijdag had ik maar 2 uur les, maar toch stond ik weer vroeg op om wat voor school te werken. En met succes, want ik kon een groot stuk afwerken. Ik hoorde Lientje op msn, en was daar blij mee, want het ging goed met haar en de nieuwe richting. Ik mis haar toch een beetje hoor. ’s Avonds was er een new wavefeestje, en Thomas en Siebe gingen mee. Toen we op de bestemming aankwamen, bleek er helemaal iets anders te zijn, en we gingen dan maar eentje drinken in O’Shannon. Daar zagen we ook Hakim, de Deen, en we gingen naar een andere club. Rond 1h had ik het ook wat gezien, en ging dan maar naar huis, want het zou zaterdagochtend weer vroeg opstaan zijn voor de les.  

03-10-2010 om 22:21 geschreven door Rubinhotollet  

Toen ik op zaterdagochtend in de les zat, wist ik nog niet wat ik geen doen. Options were legion: Arles bezoeken, op zondag naar Cassis of een fietstochtje doen op zaterdag en zondag. Thomas vroeg me om mee te gaan mountainbiken, maar ik was te moe om dat te doen. Stijn, Siebe en Joost gingen naar Marsattack, een electrofestival in Marseille. Niks voor mij dus.

Titouan vroeg me in de les Gestion Industrielle om mee te gaan met hem klimmen, tot de top van de Mont Sainte-Victoire met twee maten van hem. Hij zou er ook blijven slapen en zondagochtend afdalen. Ik moest daar nog even over denken, want ik was enorm moe, en ik kon misschien andere plannen hebben. Toen ik thuiskwam at ik en besloot 2 uur te slapen. Ik zond Titou dat ik meeging klimmen, en hij kwam me om 16h afhalen met de wagen. Nadien reden we naar zijn huis, waar hij een eigen gebouw had apart van zijn ouders. Ook de andere maten kwamen naar daar: Julien, ook iemand van de opleiding, maar die zijn stage deed, en Anthony, een Nordist, zoals ik, die hier sportleraar studeert. Titou zocht nog wat spullen bijeen, en een halfuur later vertrokken we richting supermarkt om de laatste inkopen. We konden vertrekken, en reden langs de flank van de Mont Saint-Victoire naar Vaugenargues. Hij lag al de hele tijd naar ons te lonken in de blakende zon, maar er stond wel een frisse wind. Boven zou het enorm koud zijn, dus was ik goed voorzien en had een paar dikke pulls mee en mijn slaapgerief. We parkeerden de auto even voorbij Vauvenargues, pakten onze rugzakken en begonnen aan de tocht. Het begin ging nog relatief vlak, maar al snel begon het te stijgen. Het pad was echter redelijk breed (2 à 3 meter) en het klimmen ging vlot. Ik kreeg wel warm en begon te zweten, en in t-shirt ging het verder. Af en toe stopte ik voor een fotootje en om even te genieten van het prachtige uitzicht. Het ging steiler en steiler, en we gingen hoger en hoger. We konden steeds verder kijken, en de zon zakte ook steeds dieper weg aan de horizon. Aan het einde van het bos raapten we wat droog hout op om ’s avonds vuur te maken in het klooster waar we zouden overnachten. Titou had enkele serieuze stukken mee; ik bond mijne op mijn trekkersrugzak. Hoe hoger het ging, hoe steiler het werd, en hoe smaller het pad werd. Er waren nu nog enkel struiken en we zagen het doel liggen in de hoogte: het kruis van de Provence en het klooster. Na anderhalf uur klimmen bereikten we onze bestemming. Eerst gingen we binnen om onze truien aan te doen, want er stond een ongelofelijke wind en het was vrij koud boven. Daarna klommen we naar het kruis. Daar zagen we de zonsondergang, en het was echt de moeite. Ik nam enkele foto’s en daarna gingen we weer naar beneden. Er zaten nog mensen in het klooster, en we begonnen zo stilaan aan het avondeten. De tafel in het midden stond vol. Rond 20h kwam Matthias aan met zijn rugzak; hij zou er ook overnachten. Andere aanwezigen hadden kruiden meegenomen onderweg om thee van te maken, nog anderen hadden vlees mee om te grillen, en wij aten onze stokbroden met allerlei beleg. Het eten was uitgebreid (een tweetal uurtjes) en enorm gezellig. Het was al lang donker, en af en toe ging ik naar buiten om hout te halen en om te genieten van het prachtige uitzicht. Er waren mensen die ’s nachts vertrokken met een lamp op hun hoofd. Goed zot, maar wel een uitdaging! Wij bleven echter bij de warmte van het vuur, en begonnen met de wijn en het bier. Iedereen praatte met iedereen, en Matthias en ik hadden het plan om ’s morgens heel vroeg op te staan om de zonsopgang te bewonderen. Rond 23h30 gingen we slapen. In het begin was het nog okee, maar naarmate de nacht vorderde werd het erg koud. We hoorden de wind gieren door de ramen en deuren en het vuur doofde langzaam. Ik lag op een houten koude vloer, maar had gelukkig van Stijn een matje gekregen. Ik kon wat slapen, maar uiteraard niet vast en genoeg. Om 6u ging de wekker af en een kwartier later vertrokken Matthias en ik – goed gekleed met muts, sjaal, 3 pulls en jas – terug naar het kruis om daar naar de zonsopgang te kijken. Daar aten we ons ontbijt: baguette met nutella en genoten van de stilte. Ongelofelijk koud was het, maar het loonde meer dan de moeite (cf. foto’s). Daarna daalden we af, maar via een andere route dan die die we hadden gedaan in het gaan. We liepen op de rug van de helling de hele tijd, en kregen daardoor de hele tijd een prachtig zicht. In de verte ontwaakte Aix in de schaduw van de berg, en wij kregen het steeds warmer naarmate we naar beneden gingen. Er lagen ruwe stukken rots en ik sloeg een aantal keren bijna mijn voet om. Het uitzicht bleef prachtig, en in de verte lag ons doel: het meer, waar Matthias’ wagen stond geparkeerd. De afdaling duurde langer dan het klimmen de avond ervoor, maar we stopten een aantal keer om kruiden te plukken: rozemarijn en tijm groeiden hier weelderig. Ideaal om thuis mee te koken, en verser kan niet. Na 2 uur dalen bereikten we onze bestemming, en we stopten nog even om naar het meer te kijken en enkele foto’s te nemen. Het weer was prachtig, en goedgezind gingen Matthias en ik terug naar huis.

Ik ging zondagmorgen nog even naar de Super-U, en werkte daarna nog wat voor school. Ik wou nog wat slapen, en deed dat voor een uurtje, want Leticia – een Braziliaanse – nodigde me uit om mee te gaan naar het park met mensen van de  Franse taalcursus. Ik deed dat dan maar, en het viel goed mee. We speelden voetbal en volleybal en hadden heel wat lol. Rond 19h wou ik toch terugkeren, want ik kreeg honger. Thuis at ik bij de Belgen, en zondagavond postte ik alle foto’s van het weekend. Dat waren er niet alleen een heel pak, maar ze lonen ook ferm de moeite. De klim en overnachting waren werkelijk onvergetelijk, en ik heb weer een prachtig weekend achter de rug. Ik was enorm moe, en besloot om daarom er maar eens op tijd in te kruipen.

01-10-2010 om 19:21 geschreven door Rubinhotollet  

Maandagochtend weer les om 9h, na een enorm zalig weekend (het beste weekend tot nu toe, try to beat it later on). ’s Avonds was het bloedheet en Joost en ik deden daarom ons hemd uit. In marcelleke en met de zonnebril op fietsten we de heuvel richting Fac de Sciences Economie omhoog op weg naar de Franse les. Toch maar hemd weer aandoen om in de les te stappen, want we waren al te laat. ’s Avonds at ik uitgebreid met de Belgen en erna was het weer internettime. Nog altijd in de keuken, want op de kamers werkte het niet. Ook het fornuis was nog altijd kapot.

Dinsdag vroeg les, om 8h al, en de Joost zat niet in de les. Zijn gsm stond uit. Zware avond ervoor gehad, in even later was hij er wel, we hadden informatica. Dat was gieren: Access. Niet alleen had ik alles al gezien in België, en was het echt basis, maar blijkbaar moesten we alles in Access 2000 maken. De universiteit hier heeft geen geld voor updates. Amai amai. Werken met verouderde systemen, plezant. Alles is wel in het Frans, dus ik zal toch nog iets bijleren. Maar kom, bijna zo goed als zeker een vak waar ik ook goede punten op ga halen.

Dinsdagavond na de maaltijd ging ik met Emilie, Thomas en de Noren naar Beerfest in de Wohoo bar. Aan de rotonde pikte ik de Indiërs op – yes Ruben my friend, I think the girl is really into you my friend – en gingen we naar de Wohoobar. Daar was het buiten vrij kalm, dus we gingen maar binnen. Ik zag er de Bulgaarse meiden uit de cursus Frans en Hakim – de Carlsbergdeen heeft wel degelijk een naam dus – en de Amerikanen. Ik vloog erin met een goeie pint, sprak wat françaisekes aan en kwam Michelle tegen van de cursus Frans voor vreemdtaligen en later ook Emma en Jan, de andere Belgen. Veel bekende gezichten, maar die wouden al rap naar O’Shannon, dus ging ik ook maar met Michelle. Daar kwam ik Timo tegen met enkele vriendinnen en even later ook Emma. De Bulgaarse meiden van de cursus Spaans stonden ook aan O’Shannon, en ze vroegen of ik meeging naar de Scat club. Beneden was er een live optreden van een plaatselijk groepje. Helemaal niet slecht, ze speelden onder ander Maria Maria van Santana. Ik danste met Ema, de knapste van de bende. We wisselden ook nummers uit, en na een uurtje besloot ik naar huis te gaan. Ik keerde naar huis met Madalena en Brian, die nog aan O’Shannon stonden. Leuke avond weer.

Woensdag stond volgeladen met les. Met 4 uur slaap moest ik een dag van 9,5 uur les doorstaan. Joost is de hele dag niet komen opdagen. Toen ik hem ’s avonds zag, bleek dat hij met een kater van hier tot in Tokyo zat. Goed bezig de Joost. Net voor de les Frans ’s avonds zag ik 3 Bulgaarse meiden en in de les zette ik me naast Ema. Die ging alle dagen gaan lopen zei ze, en misschien dat ik wel eens mee zou gaan. Maar niet die avond, want ik was pompaf. Thuis was het pitta-avond onder de Belgen en met Liza (cf. foto). Joost had vlagjes gekocht, Stijn gepaste Marokkaanse muziek en samen zorgden we voor het eten. Enorm enorm lekker. Amai. Buikje rond gegeten. Daarna bleef ik op de kamer, waar het internet nu eindelijk werkte. En dat internetten duurde toch tot goed middernacht. De twee Franse buren van Joost vroegen me mee naar een System of a Down-avond in de Sunsetbar, maar ik besloot om niet mee te gaan en alles te sparen voor de dag erna. Waarom lees je hieronder.

Donderdag had ik maar 2 uurtjes les, van Droit. Amai, die casussen bespreken, toch redelijk moeilijk. In de namiddag deed ik wat schoolwerk, en vooral: mijn huishouden. Ik begon met de grote schoonmaak: afstoffen, vegen en tenslotte dweilen. Al bij al was ik toch een uurtje bezig, maar ik was fier op mijzelf. Eindelijk kon ik in een nette kamer binnen, en da’s altijd aangenamer. Daarna verzamelde ik mijn blauwe/ zwarte was en mijn witte was in mijn trekkersrugzak. Ik ging daarmee, en gewapend met waspoeder, naar de wasserij. Ik wist niet hoe je een was moest doen, maar zou wel zien. Ik kwam in de hal beneden Martina tegen, en zij ging ook wassen. Dan kon zij het mij rap even uitleggen! Ideaal, veel mensen kennen. Na even wachten was het zover: mijn eerste was ooit. De blauwe was ging erin op 40 graden, en de witte op 60 graden. Nu een halfuurtje wachten. Terwijl nam ik mijn laptop, want Martina ging boodschappen doen. Ik schreef verder aan mijn motivatiebrief voor Topcoaches voor Toptalent. Toen ik thuiskwam moest ik zien de was omhoog te hangen. Amai, dat was een klusje. Met 10 meter lijn lukte het toch om het meeste omhoog te hangen, de kousen moesten maar zo drogen (cf. foto). Om 19h30 kwam Aurélien – een maat van de klas – aan zoals gepland en hij zocht zich tussen  de kleren een weg. Amai, moest die lachen. Daarna kroop ik in zijn Peugeot 307 om de andere genodigden van de klas op te halen: Alexia, Stéphane en Candice. Samen reden we om ons eten in de McDonalds en aten het thuis bij mij op in de keuken. Daarna kwamen de drie Duitse meisjes – Claudia, Jacqueline en Diana – aan en ook de Antwerpenaren. Samen vertrokken we een uur later – na al wat gedronken te hebben – richting la Suite voor een nacht vol dans en ambiance. We kwamen toe en de meeste van de klas waren daar. De sfeer was heel open en de muziek was goed. Ik liet me volledig gaan, vooral bij het dansen. Ik probeerde de plaatselijke drank – Moresque – en praatte met de mannen van de klas. Even later gingen Thomas en ik Emma en haar vriendinnen ophalen bij de Rotonde. We gingen even naar de IPN, maar daar was het maar mager en dus keerden we terug naar La Suite. De sfeer werd intenser en de Belgen lieten zich goed gaan. Rond 1h30 sloot de bar, en na nog een halfuurtje buiten te hebben gezeten, besloten Emma, Aurélien en ik om naar de Scat te gaan. Daar aangekomen zagen we Joost aan de ingang, die was net buitengezet omdat die aan de lampen hing en omdat de Stijn die in zijn nek zette. Haha, wat een feestneuzen! Ik ging toch binnen en daar was het weer een fameus feestje, amai. Ik heb daar toch een goed anderhalf uur staan dansen, alles geven. Het was een fantastische avond, met enorme sfeer en waarin ik enorme zalige momenten beleefde. De openheid van de Franse klasgenoten is ook onbeschrijfelijk, heel wat anders dan bij ons. Rond 3h gingen we terug naar huis en een klein halfuurtje later – na de was te hebben afgenomen – kroop ik in mijn mand, en Aurélien in zijn slaapzak op de vloer.

Vrijdagmorgen stond ik dan maar om 9h op, want Aurélien moest weg naar de les Engels, die ik niet neem. Ik moest rap nog zijn taak verbeteren en ik besloot dan maar wat voor school te werken in de voormiddag. In de namiddag had ik nog 2 uur les, en ’s avonds na de les ging strijken bij Eva. Ik nam mijn hemden, broeken, marcellekes en enkele t-shirts mee en na een uur was de klus geklaard. Mama, you should be proud of your son! Eva ging nog even naar de winkel en ik keerde met de fiets terug om de Siebe te gaan ophalen voor de Belgische pizzanight. We gingen te voet om Eva, en na een halfuurtje bereikten we Jasmien haar huis, dat ze deelde met 4 anderen. Elk had z’n eigen gerief meegebracht. Den Thomas en Emilie waren er ook. Er was ook een Pepyn, een Belg van Gent die ik dinsdag ook had ontmoet aan de Wohoo. Het werd een gezellige avond, maar ik ben geen fan van pizza, dus aan het eten heb ik niet veel gehad. Rond 0h zetten we koers richting huis, want jawel, wéér had ik les op zaterdagochtend.

26-09-2010 om 23:01 geschreven door Rubinhotollet  

Om 7h30 weer uit mijn bed voor de les. Een eerste les ‘systèmes logistiques’. He twas best interessant, en de professor zei dat wij Erasmussers in het groot op ons examenblad « étudiant étranger » moeten (jawel, MOETEN) schrijven. De prof gaf heel wat interessante voorbeelden en ik volgde eindelijk eens een les die minder tegenstak. Om 12h – amai, op zaterdag – ging ik naar huis. Onderweg schoot plots een auto zonder kijken op de baan vanuit zijn parkeerplaats, en ik was zodanig geschrokken dat ik riep: “EEY MOAT! ZOT!” in het Nederlands. Ik reed naast de chauffeur, die vroeg: “Qu’est-ce qu’est le problème”, waarop ik prompt antwoordde: “DA GE UIT UI UUGEN MOET KIJKEN BLINDE MOL.” Hij trok een raar gezicht, uiteraard had hij het niet begrepen, en liet het voor wat het was, want het heeft geen zin om tegen die mannen in te gaan. Ze snappen geen Nederlands of Engels. En vloeken in het Frans gaat me niet zo goed af. ’s Middags at ik nog eens goed, want ik zou een fietstochtje maken in de namiddag. Nog even zocht ik de route op met Google Earth, en rond 13h15 kon ik aanzetten met de Camelbag op de rug en met drinkbus.

De fietstocht ging richting zuid-west. Ik passeerde Les Milles, het grote koopcentrum, en moest een grote weg nemen – waar de auto’s op bepaalde plaatsen 110 mochten rijden – om op mijn bestemming te geraken. Ik ging een paar keer van de grote weg af om foto’s te nemen en om wat op onverhard naar boven en beneden te rijden. Daarna passeerde ik het TGV station en reed ik een lange afdaling naar Vitrolles, vlakbij het Etang de Berre (een ingesloten stuk zee, waar ook de luchthaven van Marseille gevestigd is). Ik keerde – wegens geen andere opties – via dezelfde weg terug. Een ferm stukje klimmen aan 7% gemiddeld tot net voor het TGV-station. Even erna was er een prachtig meer, maar ik kon er niet rond fietsen. Ik stationeerde hier even om wat op adem te komen en om wat vocht en voer in te slaan. Ik besloot een andere weg terug te pakken – via Calas – een klein plaatselijk dorpje (cf. foto). Daarna ging het naar Bouc-Bel-Air, waar een Ferrarigarage was gevestigd. Ik zag een pijl staan naar een tuin waar trouwfeesten werden gegeven. In de bomengalerij vond ik op de grond een leren zakje met autosleutels in. Ik nam het mee, en besloot om bij het terugkeren de sleutels aan de meneer van den accueil te geven. In de tuin nam ik enkele foto’s (er waren prachtige fonteinen, cf. foto) en zag een oude man tasten naar zijn broek- en borstzakken. Ik ging langs met de vraag of hij zijn sleutels had verloren, en inderdaad, de sleutels bleken van hem te zijn. Hij bedankte me erg, en ik was blij dat ik vandaag weer een goede daad had gedaan. Met een blij gemoed ging ik richting Aix. Het was de hele tijd op en af, maar ik voelde me redelijk goed tegen het einde. Rond 16h30 kwam ik terug thuis, en nam een heerlijke douche, want gezweet had ik wel.

Daarna ging ik even op internet, en ik hoorde Lientje – eindelijk eens, maar al gauw werd ik onderbroken door de Siebe die vroeg of ik meeging naar het park met de Stijn, de Joost en de Joost zijn vriendin. Daar zaten we een uurtje, en de conciërge kwam langs om te zeggen dat alcohol verboden was. Wat een Franse pussies! Ongelofelijk. De bars sluiten om 2h ’s nachts en alcohol in public is verboden. Ze zouden beter eens de zotten aanpakken die hier niet kunnen rijden, en dat zijn er heel wat. Waar halen die hun rijbewijs? Ik ben al een paar keer bijna dood geweest in het verkeer. Salauds!

Toen we terugwandelden van het park – het was echt koud aan het worden – kreeg ik een bericht van Emma, met de vraag of ik mee wou gaan naar een reggaefestival in de stad. Ik twijfelde even – want de Siebe zou ’s avonds uitgebreid voor ons koken – maar besloot impulsief (and impulsive decisions are the best decisions) om toch mee te gaan. Rond 20h30 gingen we naar daar en konden binnen voor 5 kersen. Het bier was er goedkoop, en de cola nog goedkoper zelfs. Maar ik hield het bij bier. Er was een groep die latinomuziek speelde, en daarop ben ik echt losgegaan. De bands erna waren ook niet slecht, maar neigden meer naar reggae, want niet echt mij genre is. Ik leerde een Oostenrijkse Erasmusstudente kennen – Manon – en zag ook 4 man van mijn klas, o.a. Julia, den Boussol en astmaman JB (cf. foto). Met hen heb ik nog wat staan feesten, maar ging dan door, omdat Matthias stuurde of ik nog naar de stad kwam. Ik zette Kayo af aan Les Gazelles – te voet, niet met Porsche ofzo – en ging met mijn roze fiets richting stad. Daar stonden blijkbaar een man of 10 – 15 op mij te wachten. Ook Elisa was erbij, net als de Portugese meiden (Andreia en Madalena). We gingen naar O’Shannon, en toen ik daar was, zag ik weer heel wat bekenden: de maten van Estelan (o.a. Timo mijn gebuur), de Italiaan met de enorme neuspiercing, Jasmien en den Thomas (in het gezelschap van 2 heel knappe Noorse meiden, miauw), de Vegard en de Amerikanen Pouya en Sean. Ik at nog wat frieten – ik had immers Siebe zijn haute cuisine gemist – en rond halfdrie zette ik koers richting velo en richting kamer. Ik kon eindelijk eens uitslapen na een heel geslaagde avond.

Zondagochtend kon ik eindelijk nog eens uitslapen, en het was tegen 11h dat ik uit mijn tram rolde. Ik ging op facebook, want zou in de namiddag een fietstochtje maken naar de Mont Sainte Victoire. Eerst waren we van plan die te beklimmen, maar Stijn en Siebe waren de nacht ervoor naar een feestje geweest buiten de stad, en ergens blijven slapen waar ze niet wisten, en konden niet op tijd terug zijn. Op facebook zag ik Emilie, en na met haar naar de markt te zijn gegaan, vroeg ze of ik ’s middags niet meeging met Hana en Kizzy naar een klein stadje. De musea waren gratis die dag, dus ik vond het niet zo’n slecht plan. Ik kocht me een buspas en weg waren we! Na een twintig minuutjes op de bus ( aan 1 euro ) kwamen we aan in het station van Marseille. Even later zagen we Hana en Kizzy, in gezelschap van Charlotte – den Thomas zijn vlam – maar Emilie en ik besloten om ons af te splitsen, omdat die meiden alleen musea gingen doen en niet te lang wilden blijven. Wij daarentegen beklommen de citadel met de Notre Dame bovenaan. Het loonde de moeite. Ik trok veel foto’s (o.a. de panoramafoto hieronder). Daar bleven we toch een halfuurtje en rustten wat uit. Daarna ging het naar de zee, omdat we vanaf de citadel de gebouwen konden zien die de moeite waard waren. We gingen een abdij binnen, en daarna ging het naar een kasteel. We keerden via de oude haven terug – vol jachten – en Emilie trakteerde me op een Ricardje. Ik trok nog de laatste foto’s – van de zonsondergang – en rond 20h keerden Emilie en ik terug naar Aix, 180 foto’s rijker. ’s Avonds at ik met den Thomas, Emilie en de Antwerpenaren en laadde nog snel de foto’s op van de uitstap (voor de nieuwsgierigen: alles staat op facebook). Daarna ging ik slapen, schoolweek 3 ging namelijk al in. Een heerlijk goed en gevuld weekend achter de rug, met als absoluut hoogtepunt de trip met Emilie naar Marseille. Een prachtige stad, helemaal niet wat ik ervan dacht.

20-09-2010 om 22:23 geschreven door Rubinhotollet  

Amai, het gaat hier rap, al de tweede lesweek. Maandag was ik nog altijd wat slecht, en vooral enorm moe na het fietsen gisteren. Had ik niet moeten doen met de koorts, maar kom, I enjoyed it. Maandag had ik na de gewone les nog cursus "Frans voor buitenlanders", ofwel FLE . Het viel goed mee. Het niveau is simpel - dus eindelijk een vak waar ik al zeker voor geslaagd ben - en er waren mooie meiden in de groep. Ook Elisa, een Duitse vriendin van het verjaardagsfeestje, was er. Maandagavond kwam de vriendin van Joost, en dus was het tijd om met de andere Belgen wat te socializen. Ik ging met Siebe langs op den Thomas zijn kot, want ik moest me nog informeren voor de bergtocht van aanstaande zondag. Maar ik deed niks speciaals, want dinsdag weer veel en vroeg les. En ik wou me wat sparen voor de dagen erna.

Dinsdagavond ging ik dan eindelijk nog eens weg, er was een Erasmusavond in de wohoobar. Ik sprak af met Claudia en Diana van de klas, evenals met Stijn en Siebe, om samen naar daar te gaan. Ook Madalena en Rita gingen mee, en onderweg kwamen we Sean, Francisco en andere bekenden tegen. Met een bendeke van 20 - 25 man gingen we richting Wohoo bar. En toen we daar aankwamen, stond het buiten vol Erasmussers. Uiteraard weer heel wat bekenden: Jasmien, Emma, Jan de Hollander, den Thomas, Elisa uit de Franse les, Lisa van de residentie, Dana uit de Franse les (die mij van ver herkende, huh?), de Carlsbergdeen, enz. Ik leerde nog wat grietjes kennen en besloot dan maar eens een pintje te verzetten aan 5 euro het stuk. Damn, wat een geldjoden hier. Stella Artois heb ik wel al gevonden. Een foto van het feestje staat hieronder. Rond 1u gingen we met de Belgen naar O’Shannon. Dorst had ik niet meer, maar wel honger, en we stekten een klein frietje. Siebe stond te praten tegen een onbekende Fransman, en hoe meer die drinkt, hoe beter zijn Frans wordt. Hij zal het nog helemaal kunnen. Rond 2h30 gingen we naar huis.

Woensdag had ik weer veel les, en ook avondles FLE. Dat was pas om 19h30 gedaan, en daarna had ik niet veel zin om nog wat te doen. Ik zette me bij Eva, m’n buurmeisje, en zij wou een wandeling maken. Ok, waarom niet? Toen we buitenkwamen, zagen we Kissy, de Braziliaanse, en Hana en Martina, 2 oostblokgrietjes, en ze vroegen ons om mee te gaan naar het Mexicaanse feestje. Het was even lopen, en onderweg kwam ik Puja, Cayvon en PJ tegen. Dicht bij het feestje zag ik ook Emma, en zij zou later nog langskomen. In de bar aangekomen was het erg goed: bier aan 2,5 euro en goede Latijnse muziek (een foto met Martina, Hana en Kizzy staat hieronder). Het duurde niet lang of ik stond op de dansvloer. Ik nam Martina ten dans, maar die was al goed bezopen (we hadden samen een fles rosé gedeeld). Ik zag er wel een enorm knappe Griekse, en kon het niet laten om met haar te dansen en even te praten. Maria, amai, wat een knappe. Die wil ik later wel nog eens tegenkomen. Eva wou vroeg naar huis, want er was op de residentie nog een drink. Rond twaalf uur vertrokken we en kwamen een halfuur later thuis. Ik trakteerde haar op cake en gingen naar de drink op het 5^de verdiep. Amai, sigarettenlucht en het zal vol zwarten. Ik zag al gauw dat dit de moeite niet was en ging dan maar slapen.

Donderdagnamiddag was ik vrij, en ik ging eindelijk eens een dekbedje kopen. Ik nam de bus naar Les Milles, het gigantische winkelcentrum net buiten de stad. Ik passeerde eerst in de Decathlon. Heel wat mooie spullen aan goeie prijzen. Ik kocht een rugzak, een Camelbag, een fietsslot en een zonnebril. Even verderop kocht ik eindelijk een bord en ook een dekbedje. Mmm, nu gaan mijn nachten zalig worden. Rond 16h was ik terug en ging ik met Siebe naar den Aldi. Voor 30 euro eten gekocht, en ik kon nu wel even verder. ’s Avonds nog wat pintjes gedronken met Stijn en Siebe, en ook Thomas en Jasmien kwamen langs. Het niet te lang getrokken, want ik moest mijn donsje nog uittesten.

Amai, zalig geslapen, zo zalig zelfs, dat ik me ver had overslapen. Rap naar school voor een saaie les Tableau de Bord. Die lerares had weer veel noten op haar zang, en de Franse groepsgenoten hadden hun taak helemaal niet gemaakt. Plezant. Voortaan werk ik liever niet meer met ze samen. Leeggangers. Daarna naar huis voor een pauze, en in de namiddag nog twee vermoeiende lessen. En weer een taak meegekregen. Pfff, het schoolleven is hier wel hard. Ik merk wel dat mijn Frans erop vooruit gaat, zowel qua verstaan als qua spreken. De getallen gaan echt al vlot, en ik kan zelfs al antwoorden in de les en mee redeneren. Nog enkele weken en ik keer terug als een echte Fransman: leegganger 1^e klas en helemaal into Sarkozy. ’s Avonds at ik met Angeline en Stéphane en erna ging ik naar Madalena haar kot. Er was blijkbaar een feestje, maar ik weet het nog niet of ik ga. Kutles op kutzaterdagochtend. Wie heeft dat ooit uitgevonden? 

17-09-2010 om 21:14 geschreven door Rubinhotollet  

Na de les op zaterdag rustte ik nog wat en daarna ging ik met Joost en Siebe winkelen in de stad. Ze hebben hier een FNAC en in een antiekwinkel kocht ik mij een fiets voor 58 euro. Eindelijk! Nu kon ik ’s morgens langer slapen, hoefde ik niet meer op de bus te wachten en kon ik op vrije uren naar de residentie. Daarna checkten we even de Dia, een andere supermarkt. En heel toevallig, toen ik naar de cola stond te kijken – dat gebeurt ook niet vaak :-p – zag ik Emma. EMMAAAA, één van de vriendinnen uit België. We wisselden rap onze Franse nummers uit, en we besloten om ’s avonds af te spreken in de stad. We zaten eerst bij Siebe op kamer, samen met Joost, Lisa – een Française van Bordeaux – en Eva, die verderop in de stad woonde. Later sloten ook Timo – mijn buur – en Angeline – een Française uit Normandie – aan. Met die twee laatste ging ik naar de stad, omdat ik daar de Erasmussers wou zien en wou voorstellen aan Emma, die dus nog maar pas was aangekomen in Aix. En het loonde de moeite daar. Ook Jasmien en Thomas waren er: zij hadden die dag een trip gemaakt naar de top van de Mont Sainte-Victoire, en ik wou meteen hetzelfde doen. Dan maar volgende week.

Zondagmorgen kon ik eindelijk eens uitslapen – ik stond op met nog steeds dezelfde buikpijn, maar besloot om in de namiddag toch maar eens een fietstochtje te doen. Ik deed een vuile t-shirt aan, en weg was ik. Achteraf wel wat spijt gehad van het feit dat ik geen drinken mee had, want bergop fietsen in 30° is dorstig :-p. Ik was eens benieuwd naar het eerste colletje hier in Aix. Ik besloot om het voor de eerste keer – de fiets weegt ook 15000 ton – rustig aan te doen en geen kanjer van een col te nemen. Ik vertrok richting zuiden en sloeg een klein baantje in op 150m hoogte. De klim duurde 4,5 kilometer en het ging naar 350m met stukken tot 15%. Niet slecht, niet slecht. Boven had ik een prachtig gezicht op Aix, wat een fotootje waard was (het fototoestel neem ik altijd mee). Nadien zag ik Gardanne in de vallei, maar besloot om terug te keren. Niet zo gemakkelijk, en ik was even verdwaald, maar vond dan toch de weg. Onderweg nog het chateau Simone tegengekomen, maar omdat het zondag was, was het gesloten. Jammer. Na twee uurtjes bergop en bergaf fietsen, trakteerde ik mezelf op een heerlijke douche. Ik was toch moe, de ziekte zat nog in mijn lijf. ’s Avonds kreeg ik weer wat koorts en ik besloot dan maar vroeg te gaan slapen, want het was maandag weer les. Wat zijn de weekends hier kort, maar ik kijk al uit naar het volgend.  

16-09-2010 om 00:00 geschreven door Rubinhotollet  

Maandag 6 september was het dan zover. De eerste lessen zouden al beginnen. Om 8h30 – veel te vroeg – werden we onthaald in het 2^de jaar, tussen de andere 2^de-jaars. Veel meiden in de klas, meer dan bij ons in logistiek in België. Daarna volgde meteen de eerste les: EDI. Het was erg concentreren om het Frans te verstaan. Ze spreken hier een eigenaardig dialectje, maar het went wel. In de klas zaten naast ik en Joost uit België ook nog twee Duitse Erasmussers: Claudia en Diana. Al gauw maakten we kennis met hen, want we waren bang dat de klasgenoten ons niet zouden opnemen in de groep. In België is dat wel eens zo met Erasmussers.

Na de les van de namiddag nodigden enkele Franse klasgenoten ons uit om mee te gaan bowlen ’s avonds. Goed plan, Joost en ik moesten niet twijfelen. Om 20h spraken we af aan het station, en na het bowlen met ongeveer 10 personen van de klas en de Duitse Erasmusmeiden. De mensen waren echt leuk en Joost en ik voelden ons meteen thuis in de groep. Achteraf gingen we nog op café, en Joost besloot om nog mee te gaan naar het kot van Anaïs, maar ik ging naar huis, slapen. De volgende ochtend was Joost kapot, en hij besloot om eens een rustig avondje in te bouwen. Het werd een lange lesdag, en het enerveerde me dat alle lessen verplicht waren. De les Duits was grappig en gemakkelijk. Die Fransen kunnen écht geen vreemde talen hé. Engels zou ik laten vallen, dat zou absurd zijn mocht ik dat volgen, ik mag het zelf geven.

Maar die woensdagavond wou ik de Indiërs (Ashish en Sharma) bezoeken, tot ik op de gang van het oude gebouw van de residentie Emilie – een andere Belgische van Kortrijk, die TEW studeert) ontmoette. Zij ging naar een verjaardagsfeestje van een Elisa in Les Gazelles, en Siebe en ik besloten mee te gaan. We klopten op de deur van Joost, en die deed open, en na even twijfelen ging hij ook mee. Het was de moeite, want op het feestje waren weer heel wat Erasmussers, zowel oude bekende als nieuwe gezichten. Het was heel gezellig: elk had wat drank mee en de hele groep zong voor Elisa een verjaardagsliedje. We bleven tot 1h, want de dag erop hadden we weer les.

Donderdagnacht ben ik ziek geworden. Overgeven en enorme maagpijn. De dag erna ben ik toch naar school geweest, maar tussenin vroeg ik of ik naar huis mocht om te gaan rusten, want ik had ’s nachts niet geslapen. Ik kwam thuis, en gaf nog een keer over. Amai amai, wat was dit. De volgende vier dagen heb ik het kalm aan moeten doen, want ik vocht tegen de ziekte en had enkele koortsaanvallen ’s nachts, waardoor ik nat in het zweet wakker kwam en moeilijk in slaap viel. Hatelijk, nog geen 2 weken in Aix en al ziek. Ik moest passen voor enkele activiteiten en gezellige momenten en ging vroeg slapen. De dag erna heb ik mij dat niet beklaagd, want ik had nog net genoeg fut om naar school te gaan. Het was afzien, maar ik hield vol.

Vrijdagavond was er een drink georganiseerd – door mij, jawel, dus ik kon er niet van onderuit, ook al was ik ziek – in de residentie. Het eerste plan was om het in de keuken van het vijfde verdiep te laten doorgaan, en aanvankelijk lukte dat ook wel. Ze juichten toen ik binnenkwam, want ik was de organistor: “Partyboooooy”. Toen de mensen die ik had uitgenodigd kwamen met hun vrienden, werd de keuken al gauw te klein. Eindelijk kwamen ze toe en kon het feestje beginnen. Zelfs Puja was er , de Iraanse Amerikaan, en weer heel wat Duitse meiden. Meer dan de helft van alle Erasmussers hier zijn Duitse meiden. But I don’t care, they are handsome and I speak their language. Ik was nog steeds ziek, maar de goede sfeer hielp me erboven op. Er was één straalbezopen Franse student, die de dag erop ’s middags nog altijd strontzat gesignaleerd werd aan de rotonde. Hij had al iedereen in het gebouw lastiggevallen, en had wijn gemorst op mijn broek en hemd, de onnozelaar. Toen we rond 12h buiten stonden, kwam een bewoner van het gebouw aan de overkant van zijn lat maken dat we te veel lawaai maakten. Het werd muisstil, maar 1 erasmusgriet vroeg: “Monsieur, tu es méchant?” Hahaha, en hij vloog uit tegen haar. Da ne zot! Rond 1u, toen de meeste al naar huis waren, ging ik naar bed, want we hadden ook op zaterdagvoormiddag les, een enorme tegenvaller.

15-09-2010 om 00:00 geschreven door Rubinhotollet  

Na het Erasmusfeestje vrijdag, stond ik op om nog wat boodschappen te doen. Toen ik op internet in de entreehal zat van het oude gebouw, zag ik Kayleigh - een Duitse studente - die ik eerder had leren kennen op de gang. Ik hielp haar bij het installeren van haar internet en we besloten daarna om samen de stad in te trekken. We gingen door de gezellige winkelstraatjes van Aix en hadden heel wat lol samen. Ik kocht me ook een Franse gsm, zodat ik makkelijker bereikbaar was voor de mensen die ik hier leerde kennen.

's Avonds gingen we samen op internet in het oude gebouw, en daarna samen een terrasje doen in de binnenstad, samen met Paria, de Iraanse die ik had leren kennen.

Kayleigh vroeg of ik zondag meeging met wat Duitse vrienden van haar, al kon ik ook naar het strand in Cassis. Moeilijke keuze, maar ik ging toch mee met de Duitsers. Heel goed voor mijn Duits trouwens, want Engels en Frans werden amper gebruikt die namiddag. Ik leerde er Maren kennen, een heel toffe Duitse. Stilaan begonnen we plannen te maken ook om vrijdag erop een feestje te organiseren voor ons gebouw - de Estelan.

Zondagavond had ik afgesproken met de Belgen van Antwerpen: Siebe, Stijn en Joost. Die laatste volgde ook logistiek bij ons, dus da's alleszins handig. Kayleigh kwam ook nog langs later op de avond. We zaten op het dak - waartoe we toegang hadden via Stijns kamer - maar werden er al gauw afgejaagd door de bewaking. Die Fransen zijn hier nog streng, maar het valt wel te begrijpen.

08-09-2010 om 20:21 geschreven door Rubinhotollet