Zaterdag stond ik rond 10h op, en ik sprong meteen in kleren om de leren vest die ik de dag ervoor had zien hangen te gaan kopen, want ik had licht op groen gekregen van de mama. Toen ik de jas nog eens aanhad, was ik helemaal overtuigd. Rond 12h was ik weer thuis van de winkel, en de hele namiddag werkte ik voor school, want het was wel nodig. Na het avondeten ging ik met Brian, Maren en Kayleigh naar een feestje van Tomasso in de Estelan. Omdat Brian een wagen had in Aix, nam hij ons mee tot daar. Het was eerst kalm, dus ging ik wat bij Francisco op de kamer, en nadien bij Emma, want zij was nog niet thuis. Ik nam de wijn mee van Tomasso en het feestje kon beginnen. Met mondjesmaat kwamen de anderen toe. We bleven daar voor ongeveer een tweetal – drietal uur en ik praatte met iedereen. Ik leerde wat gasten van Senegal kennen, en die waren echt wel grappig. Eén kon ik echt niet verstaan. Er waren ook twee vriendinnen van Emilie, en ook Norman was daar. Rond 12h ging de rest naar beneden om naar de IPN te gaan feesten, maar ik besloot om naar huis te gaan, want ik had ervoor al 2 zware nachten gehad en bovendien moest ik de volgende dag vroeg opstaan.

Zondagochtend stond ik om 8h30 op en pakte wat gerief – onder andere de spiegelreflex – want ik zou die dag naar Arles gaan met Thomas. Ik ging wat vroeger naar de Gare Routière, want ik moest mijn buskaart nog opladen. Of toch niet, want toen ik vroeg hoeveel er op de kaart stond, kwam ik erachter dat Maren – die de kaart had geleend – ze met vijf euro had opgeladen. Mooi mooi! Thomas kwam mooi op tijd, net als de bus. Het was anderhalf uur rijden. Onderweg passeerden we Salon-de-Provence, dat ik misschien ook nog wel wou bezoeken, maar Thomas vertelde dat het daar echt niks was.

We kwamen rond 11h30 aan in Arles aan de Halte Centrale des Bus en we gingen meteen naar de binnenstad. In het begin loonde het niet al te erg de moeite, maar toen we op de Place de la République aankwamen, haalden Thomas en ik prompt onze camera boven. Het stadhuis en de kerk loonden erg de moeite, al konden we die laatste niet binnen omdat er een viering aan de gang was. Na een halfuurtje op dit plein, gingen we het antieke theater en amfitheater verkennen, maar daarvoor moest je betalen. Zeven euro leek ons echter niet veel, en het leverde mooie foto’s op. Ik herkende Arles weer, want ik was hier in het zesde jaar met het middelbaar geweest. Vage flarden kwamen weer boven. Na het bezoek aan het amfitheater zochten we een plek om te eten, maar een bakker vonden we niet. We gingen naar de Place du Forum en zochten een restaurantje uit. Het was prachtig weer, en we zaten zelfs in onze t-shirts. En dit in november!  Eer de ober ons kwam bestellen, duurde het een heel eind. Amai, trage Fransen! Het restaurant zat wel vol, maar dat was geen reden. Uiteindelijk kwam hij dan toch, maar moest ik zo werken in het Hof van Nassau, ik lag al lang buiten – en terecht! Het eten echter viel niet tegen voor zijn geld en het was best gezellig. We zagen terwijl ook nog wat passeren op het plein. Het afruimen ging al even snel als het bestellen, en ik moest drie keer de rekening vragen. Toen we gedaan hadden met eten, begon een oud vrouwtje dat aan de tafel naast ons zat te praten, en ze vroeg of we van Rusland waren, omdat ze dacht dat we niet wisten hoe we eten moesten bestellen op restaurant. Haha! Wat een belediging! We stonden recht, gaven ze een mep in haar gezicht… Neenee, dit is niet waar, maar Thomas was wel gechoqueerd. We zetten onze tocht verder richting de Termen van Constantijn. Daar konden we binnen met ons pasje van het amfitheater, maar dat loonde niet echt de moeite. De Rhône was dat wel, en het was weer tijd voor wat foto’s. Nadien bezochten we nog wat kleinere gebouwen, maar we gingen terug om de kerk en het klooster te bezoeken. Zeker dat laatste loonde de moeite (cf. foto’s). Ik herinnerde me dat ik hier ook was geweest in het middelbaar. Het was ondertussen al bijna vier uur, en we hadden nog een klein uurtje om nog iets anders te doen. We gingen naar het zuiden van de stad om het museum te bezichtigen, waar er een tentoonstelling van Caesar liep. Het loonde de moeite, maar we hadden niet veel tijd om grondig te kijken. De kaartjes en maquettes spraken me erg aan, en ze hadden echt moeite gedaan om heel wat originele Romeinse stukken hier te krijgen. We gingen na een halfuurtje voort om zeker op tijd de bus te halen. Aan de bushalte zag ik twee mensen van de universiteitsresidentie, en toen de bus stopte in Salon de Provence, stapte nog een meisje op dat ik kende. Het was al goed donker toen de bus thuis aankwam rond 18h.  

De avond verliep vrij kalm: ik kookte voor Sahra en Cecilia, twee Françaizekes van op de gang. Ik maakte fricandon met uitjes, gebakken aardappelen en sla met vinaigrette. Het werd gezellig met ons drietjes. Omdat ik had gekookt, deden de meiden de afwas. Rond 21h30 kwam Thomas langs om de foto’s van Arles en de Ventoux uit te wisselen. Hij bleef echter niet lang, en toen Eva lawaai hoorde op m’n kamer, kwam ze nog even langs om dag te zeggen. Ik nam m’n laptop mee en begon met foto’s selecteren op haar kamer. Ik was echter enorm moe, en rond 23h kroop ik in bed. 

12-11-2010 om 21:24 geschreven door Rubinhotollet  

Zondagavond was het tijd om nog eens een feestje te bouwen. We waren net terug in Aix, en ik had wel zin in wat dansen en drinken. Eerst was er een aperitiefje hier in het gebouw, waar onder andere Emilie, Francisco, Brian en Jasmien bij waren. Ook waren er enkele vriendinnen van Emilie en Siebe bij, dus voor hen ging een hele wereld open. Rond 12h zetten Brian, Jasmien en ik koers richting IPN. Toen we daar aankwamen, zagen we ook Pepijn en de Braziliaanse en Bulgaarse meiden. Er werd goed gefeest, en na een halfuur kwam ook de rest binnen. Het was bovendien Halloweenavond, dus velen waren verkleed, waaronder ook Jasmien in een duiveltje (cf. foto). Toen Siebe aan Pepijn vroeg in wat hij verkleed was, zei Pepijn: “Ziede da nie? In Ruben” (cf. foto). Haha. Ik leerde Anni kennen, een heel knappe Duitse, en ik ging ook een aantal keren bij de Braziliaantjes. Rond 3h wou Anni naar huis, en dan ging ik maar mee. Het was een geslaagde avond bij mijn comeback.

Maandagochtend sliep ik uit – want het was 1 november en dus een feestdag. Daarna werkte ik voor school, want het was nog steeds rotweer en dus konden we niet veel doen. ’s Namiddags maakten Eva en Stephan pannenkoeken, en ik was zo lief om er een paar te proeven. ’s Avonds ging ik nog eens bij Eva op kamer, maar ik maakte het niet al te laat, want de dag erna was het weer les.

Dinsdagochtend moesten we in de les Communication et Expression een groepswerkje doen, waarbij ik chef mocht speelden, een rol die me op het lijf is geschreven. Die voormiddag hingen ook de punten van Gestion de Production uit, dus ik was erg benieuwd. En het resultaat: ik had 17 en was daarmee derde van de klas. Ongelofelijk, ik als Erasmusser. Je kunt je al indenken wat voor een niveau de anderen moeten hebben. ’s Middags at ik in de studentenrestaurant met enkele mensen van de klas, want ik had niet veel zin om over huis te gaan voor dat kleine uurtje. Toen ik na de les recht naar huis ging, had ik in mijn mailbox nieuws van de VUB. ’s Avonds niet veel gedaan, enkel nog eens Eva bezocht en terwijl met twee gestudeerd, al ging dat moeizaam.

Woensdagochtend had ik weer économie générale, en alweer was het zeer interessant. Tijdens het naar huis fietsen – want ik had geen bereik op school – kreeg ik een berichtje van Leticia dat de les van Frans – en dus ook het examen – was afgelast. Dat was goed nieuws, en toen ik thuiskwam, werd dat bericht in mail bevestigd. ’s Middags deed ik mijn was en ging ik met Joost naar de Lidl om inkopen te doen voor de pitta-avond. Rond zonsondergang fietste ik vlug naar Fondation Vasarely om daar enkele foto’s te gaan nemen. Rond 20h begonnen we aan de pitta en aangezien Stijn en Siebe naar Barcelona waren, dus het zou sowieso een kalme avond worden. We hadden Thomas geïnviteerd, en met zijn drietjes genoten we rustig van Joost zijn laatste pittabroodjes. Thomas had Belgische bieren meegebracht die hij had gekregen van vrienden uit België. Ik ging voor de Jupiler en de Rodenbach. Rond 22h sloten we de avond af en ging ik nog wat op mijn kamer.

Donderdag had ik weer maar twee uurtjes les. Na het middageten werkte ik nog wat voor school en ik besloot om foto’s te nemen van Aix met de spiegelreflexcamera. Ik parkeerde de fiets aan de rotonde en trok van daaruit de stad in. Ik kwam onderweg Tiina tegen en we deden een korte babbel. Ik ging nog even een camerawinkel binnen om te vragen wat batterijen kostten, want ik wou wel een reserve. 75 euro voor een officiële was mij echter te veel geld, en ik was even rap weg uit de winkel als ik de winkel was binnengegaan. Ik zette mijn tocht verder richting hôtel de ville, en trok onderweg al enkele foto’s. Na het hôtel de ville ging ik verder Noordwaarts, om ook de kathedraal op de gevoelige plaat vast te leggen. Ik besloot om eens naar de muziekwinkel – trock ’n roll –  te gaan kijken, want ik was er nog niet binnengeweest. Er hingen enkele mooie gitaartjes omhoog, en vooral de ESP Eclipse II trok mijn aandacht. Tweedehands gitaren kostten hier ook nog over de honderd euro, en ik vind het nog altijd jammer dat ik geen gitaar mee had gebracht van thuis. Dat mis ik echt wel, net als muziek spelen met Aspertise. Ik kijk er al naar uit om weer naar België te gaan. Ik sprak een halfuurtje met de uitbater, en niet zoals in België waar ze je proberen te pushen om een gitaar te kopen, neen, het was een aangenaam gesprek en hij had er geen problemen mee dat ik met lege handen weer buiten ging. Ik ging terug naar het centrum, en kwam aan het stadhuis Emma tegen met haar ouders. Het waren erg vriendelijke mensen, en ze nodigden mij uit om samen met hen een terrasje te doen. Daar zegt Ruben nooit neen tegen, en ik dronk een goed warm theetje. Na het terrasje gingen zij nog shoppen, terwijl ik naar de rotonde ging, want het was al half vier. Daar nam ik mijn fiets en reed naar het Parc Jourdan. Daar aangekomen nam ik foto’s van de graffitimuur en van de spoorweg (cf. foto’s hieronder). De fotoshoot loonde zeker erg de moeite, en ik was blij dat ik mij nog eens had kunnen uitleven met het toestel. Rond 16h30 keerde ik huiswaarts en ik werkte nog wat voor school op mijn kamer.

Rond 20h was het ambiance op de vloer: het was Timothé zijn verjaardag, en hij nodigde mij uit om pannenkoeken te komen eten. Het bleef echter povertjes in het begin, en ik besloot maar om eens naar het eerste verdiep te gaan, en daar kwam ik Ophélie, Marie en Joost tegen. Ik nodigde ook Brian uit, en samen zetten we ons bij de rest en aten dan daar. Het was erg gezellig, maar het zou nog gezelliger worden, want rond 22h zetten Joost en ik per fiets koers richting huis van Jasmien. Zij wou een Tequila-avond doen om haar halve marathon te vieren. Ook Thomas, Emilie, Vegard, Renaud, Francis en drie Amerikaanse waren aanwezig. Renaud zat gitaar te spelen, en dan had ik meteen een aanknopingspunt. Hij gaf vrijwel direct de gitaar in mijn handen, en ik begon met het privéconcertje voor ongeveer een halfuur. Er werd heel wat afgedronken, maar ik hield het bij wat wijn en wat Tequila. Renaud toonde enkele van zijn filmpjes, want hij was een professioneel motorcrosser. Thomas had ook naar dat feestje wat Belgische bieren meegebracht, en ik had voor het eerst in mijn leven de eer om het Ieperse bier met de klinkende naam Ypra te drinken. Niet slecht, zeker niet. Rond 1h zetten we aan naar de stad: Emilie en Francis, en Jasmien, Vegard en ik. We gingen eerst naar de Sunset, maar daar was het zes euro inkom, en het was toen al halftwee. Ik verklaarde de buitenwipper zot dat ze voor een halfuurtje nog inkom vroegen. We gingen naar Scat, maar ook daar was het maar kaal. Hoe kun je een avond dan beter afsluiten door een goed frietje te stekken? Er deed een kerel lastig in de pittabar, maar we lieten hem maar doen. Rond 2h30 gingen Vegard, Thomas en ik naar huis naar de Estelan.

Vrijdagochtend moest ik om 7h opstaan, want ik had vroeg informatica. Na die les – waarin ik niks bijleerde over Access – fietste ik weer naar huis, en werkte weer wat voor school. ’s Middags hadden we twee lessen waarin we aan een taak moesten werken. De proffen begonnen die les met de zin (en ik ben zo lief te vertalen naar het Nederlands): “Jullie mogen vandaag werken aan een TD, dus begin maar.” Ze bolden het na twee minuten af – deden geen controle en gaven geen feedback – en we zagen ze buiten sigaretten roken en met elkaar praten. Zeer demotiverend. Ik kon echter redelijk goed werken voor de taken. Het laatste uurtje was wel chaos in de klas: er werd gekaart, geroepen, muziek afgespeeld en onnozel gedaan. Niet door mij, en ik vond het zelfs redelijk storend. Rond 17h mochten we naar huis. Even later kwam Brian me oppikken om inkopen te doen in de Géant Casino – de monstersupermarkt. Hij heeft een wagen, en dus kocht ik enkele pakken water en een pak cola. We passeerden voorbij de Burton of London – een kledingwinkel – en ik wou toch even binnen om te kijken of de leren vest er nog hing die ik de week ervoor met Joost had zien hangen. Dat deed ze, en er was nu zelfs korting op. Amai, ik paste ze en ik was echt verliefd op de jas. Ik moest aan de sponsor thuis vragen of ik ze zou mogen kopen.

Ik had gehakt gekocht, en ik nodigde Brian uit om spaghetti te komen eten die avond. Hij vond het ok en rond 20h kwam hij langs. Toen was de spaghetti al klaar, en we zaten aan tafel met Timothé en een paar van zijn maten. Rond 21h moest ik Brian huiswaarts sturen, want ik moest Leticia oppikken; we zouden samen een film zien. Het werd een heel gezellig avond met haar. We keken naar The Whole Ten Yards. Geen slechte film, maar ook niks om over te stoefen. Rond 1h ging ik met Leticia naar de rotonde, we namen afscheid en ik ging alleen de stad in. Renaud en Brian zouden net de Scat binnengaan toen ze stuurden, dus ging ik rap naar daar. Ik kwam onderweg nog bekend volk tegen en toen ik aan de Scat aankwam zag ik de rest, met ook enkele Amerikaanse meiden. We gingen binnen, en ik zag meteen Pauline – het meisje van de Sunset – en we praatten even. Brian en ik gingen echter al rap naar de dansvloer, en daar bleven we tot ongeveer 3h. Ik ging daarna samen met hem naar huis, en toen we aan het theater passeerden, wou ik nog eens op het terras. Het hek was op slot, dus dan maar erover klimmen. Het gezicht over Aix ’s nachts loonde niet zo erg de moeite, en ik ging dan maar naar huis voor een goede nachtrust. 

10-11-2010 om 10:45 geschreven door Rubinhotollet