Maandag kon ik eindelijk lang slapen, want het was vakantie en ik had geen les. Ik werkte vooral voor school die dag, en sprak rond 15h af met Laeticia. Ik wou eens naar een gitaar gaan kijken in Aix, maar vond niks naar mijn zin. Ik kocht wel een strip met ‘Blagues Belges’. Dat die Fransen zo met ons lachen, ongelofelijk! In de vooravond kreeg ik een raar maar aangenaam mailtje: een professor van Brussel wou met mij een afspraak regelen voor het doctoraat. Ik kon het niet geloven, aangezien ik op het allerlaatste moment mijn cv en motivatiebrief had doorgestuurd, maar was erg geflatteerd. Hij wou mij zien op ofwel donderdag, ofwel vrijdag van diezelfde week. Ik wist niet wat te doen, en belde met mijn vader en sprak met enkele vrienden, waaronder Kiri in België en Eva in Aix. Zij overtuigden met om het te doen, en ik stuurde een mail terug om te bevestigen. De prof vertelde dat hij alle onkosten zou vergoeden, en dus zou ik nog eens naar België kunnen komen! Ik boekte een heen- en terugvlucht, en was eigenlijk wel blij. De ouders konden immers niet naar Aix komen, en dan gaat Ruben maar naar de ouders. Ik verzweeg dit nieuws echter, want ik wou enkele vrienden verrassen.

Rond 19h ging ik bij Katarina, een Duitse, die me vertelde dat zij er een wagen had. Handig! Ze zij dat ze de dag erop een film gingen kijken, want het plan om dat die avond te doen, viel in het water omdat ze de dag erna een examen had. Verstaanbaar uiteraard. Ik ging na een bezoek bij Katarina nog eens bij Maren om haar het nieuws te melden. Ze was erg blij voor mij! En eigenlijk wist ik wel dat ik zulk aanbod niet kon weigeren.

Dinsdagochtend- en namiddag werkte ik voor school, want het was nodig. Ik ging in de namiddag met Joost naar de Géant Casino, en zag in de winkels er rond mooie kleren hangen. Ik zou eens terugkomen, maar eerst overleggen met de mama dit weekend. Daarna boekte ik met Siebe en Joost onze tgv-tickets voor december.

 Tegen 20h ging ik bij Emma, want ik zou voor haar koken. Het gerecht was al geen geheim meer, maar ik wou elke keer verbeteren en verbeteren. Ik had enkele inkopen gedaan die namiddag in de Super-U, maar Emma had de belangrijkste ingrediënten voorzien. Ik nam ook enkele potten en pannen mee, want Emma had er niet genoeg, en toen ik bij haar aankwam, opende ik de fles schuimwijn die ik had meegebracht. We genoten uitgebreid van de aperitief (zij had groentjes gesneden), en op de gang zagen we ook Francisco en Emilie. Rond 21h begonnen we met het voorbereiden van het koken, en kort daarna kon het beginnen. Ik was benieuwd, en ik wou de saus goed pikant maken. Toen we aten, was mijn doel geslaagd, want ik voelde het echt branden, zag rood, en Emma en ik zaten daar allebei te tranen. Francisco en Emilie kwamen nog even langs. Ze wilden proeven, en voor Francisco was het niks, maar Emilie zei al gauw dat haar mond in brand stond. Maar ik vond het geslaagd, en na de afwas gingen we nog even bij Francis op de kamer. Rond 13h30 zetten Emma en ik aan richting stadscentrum om nog eens te vieren. Het was echter vrij leeg. In de Sunset was het volk te alternatief en we gingen daarom maar naar de Wohoo. Daar waren er een paar bekende gezichten (Gilles, Simon en Norman onder andere), maar het was er ook niet druk. De muziek viel mee, al werd het beter naar het einde toe. Ik leerde er nog een Belgische kennen – Lien – die blijkbaar uit hetzelfde dorp als Joost kwam. Jammer dat hij niet mee was. Rond 1h gingen Emma en ik naar de Scat, maar daar was het helemaal niks. De enige bezetting van de dansvloer was Siebe, Stijn en Joost. Na even dag te hebben gezegd, en even hen te hebben begeleid naar buiten, gingen Emma en ik naar huis. Ik ging mee tot aan haar kot, en bleef daar nog even praten, en toen ging ik in de kou met de fiets naar huis. Een leuke avond, maar het was wel maar kalm in de stad.

Woensdagochtend werkte ik alweer voor school, en rond 12h vroeg Pepijn of ik mee ging slacklinen. Ik had het nog nooit gedaan, maar stond er zeker voor open. Ik moest nog rap wat brood zien te kopen. Ik ging naar Pepijn, haalde hem op, en samen gingen we naar Parc Jourdan. Ik at eerst terwijl Pepijn de slacklines opstelde. We bleven daar tot 15h, en toen ging ik naar huis. Toen ik mijn mails opende, schrok ik mij kapot en werd ik woedend. Mijn vlucht was geannuleerd wegens de stakingen in de luchthaven. Grrr. Ik belde naar huis en sprak met wat vrienden, en was over mijn toeren. Ik keek op internet om vrijdag een vliegtuig te boeken, maar toen was er ook een staking gepland. Wat nu te doen. Ik haastte me naar het station. Weer een enorme rij, en ik was nog steeds niet afgekoeld. Toen ik aan het loket kwam, stelde de bediende me gerust dat er nog een ticket was. Het was 140 euro, maar ik moest absoluut naar Brussel zien te geraken. Ik was tevreden, maar toch nog steeds kwaad op die Fransen. ’s Avonds pakte ik m’n gerief voor de dag erop. Ik deed vooral zomerkleren mee, maar ook mijn slaapzak en andere spullen die ik niet meer nodig zou hebben. Om 20h begon de pitta-avond weer, en deze keer hadden we wraps gekocht die we konden verwarmen. Ook Ophélie en Marie waren aanwezig, twee françaisen. Het werd erg gezellig, maar ik moest al gauw door omdat ik vroeg naar bed wou. Ik nam nog afscheid van Eva en de Belgen en ging rond 22h slapen.

Donderdag stond ik op om 4h15 na een nacht met weinig slaap. Ik was nogal nerveus. Om 5h10 nam ik de bus, en om 6h04 vertrok de TGV. Ik was benieuwd, want ik dacht dat de trein vol zou zitten. Bij het opstappen in Aix zaten er echter maar twee andere personen in dezelfde wagon. Ik nam mijn notities uit van school en begon grondig te lezen. De tijd vloog, en ik deed hier en daar een babbeltje met mensen rondom mij. Over Frankrijk was er een enorme regenzone, en ik vreesde al het ergste voor als ik in België zou aankomen. Tijdens de rit bleef het kalm op de trein, en de stoel naast mij bleef tot op het einde vrij. Stipt op tijd kwam de TGV aan in Brussel. Ik had even tijd tot mijn rit naar Oudenaarde, en ik kocht wat om te eten. Een Martino, mijn eerste in een aantal maanden, want in Frankrijk kennen ze dat niet. Na een halfuurtje had ik mijn verbinding, en in Oudenaarde stonden mijn vader en Sofie mij op te wachten. Ik was blij ze terug te zien, en toen ik thuiskwam, pakte mijn moeder mij vast. Ook zij was blij.

We praatten wat bij, en ik ging eens kijken of alles nog thuis stond, zoals mijn drumstel, gitaren, fietsen (je weet nooit dat de ouders iets verkocht hadden). Ook de kat zei ik dag, maar die kende mij niet meer. Grrr. Sofie leerde nu ook viool spelen, en ik probeerde eens, maar veel kreeg ik er (nog) niet uit. Ik zou het wel nog willen kunnen, weer een instrumentje bij.

Rond half drie nam ik de wagen richting Zwalm en Zottegem, na rap een cd’tje met Franse geïmporteerde muziek te hebben geschreven. Ik reed eerst naar een vriendin, maar haar poort was op slot en ze was dus nog niet thuis. Bummer. Ik reed door naar de tweede stopplaats: mijn werk, het Hof van Nassau. Ik stond even voor de bel en niemand kwam langs, maar ik kon binnen langs de poort. Ook daar was niemand, maar er stond wel muziek op. Via één van de deuren kon ik binnen, en de zaal was leeg. Dan maar naar de keuken, en daar zag ik door het glas Isabelle en Danny. Ik ging binnen, en zei: Goeiemiddag! Ze schrokken even, maar er kwam meteen een glimlach op hun gezicht. We praatten even bij, maar ze waren druk aan het voorbereiden, dus ik besloot ook niet lang te blijven. Danny moest ’s avonds kookles geven aan 10 vrouwen, dus dat nam al Aixiaanse proporties aan! Bovendien had ik Grégory nog niet gezien, en hij zat thuis. Dus ging ik naar daar, en na een aantal keren kloppen deed hij open. Hij schrok: “Ruben, amai!” Hij was blij me te zien, en met hem praatte ik een klein kwartiertje, want hij moest nog zaken regelen. Ik ging nog eens naar de keuken, en na 10 minuutjes besloot ik nog eens te gaan kijken of die vriendin nu toch thuis was.

Toen ik bij haar aankwam, zag ik een open poort. Ik ging naar binnen, en toen ik op de bel drukte, zag ik eerst geen beweging. Haar vader kwam om de hoek, en was verrast mij te zien. Hij was ervan op de hoogte dat ik in Frankrijk was, en vond het vreemd dat ik terug was. Hij bevestigde toen ik vroeg of zijn dochter thuis was. Ik belde nog eens, en nu deed haar mama open. Toen kwam zij: “Huh, Ruben?!” We knuffelden even en ze nam me mee binnen. We praatten een klein uurtje, want ze moest nog naar de les. Jammer, maar het was een leuk weerzien! Ze was alleszins geschrokken en verrast, en dat was toch de bedoeling. Goed, dat was dan al geschrapt van het lijstje.

Daarna ging ik weer naar huis. Een eerste culinair hoogtepunt: filet pur met frietjes! Na het eten kwam Kirsten langs voor een bezoekje. Zij bleef een tweetal uurtjes, en ook dat was erg gezellig. We kletsten bij over vanalles en nog wat. Rond half acht namen we afscheid, en toen was de familie ook al weg. Dan was het tijd voor een streepje gitaar. Ik ging redelijk op tijd slapen, want de had nog een trainlag en was ten slotte om 4h15 uit mijn tram gerold in Aix.

 Vrijdagochtend sliep ik tot 9h, en rond 11h30 at ik Scampi Diabolique, alweer iets heel lekkers. Om 12h vertrok ik om om 12h30 de trein te nemen richting Bruxelles. Ik had de fotocamera mee, want je wist nooit of we wat interessants tegen zouden komen (en dan bedoel ik géén vrouwen). En dan was het zover. Om 14h15 kwam ik aan in station Etterbeek en ik volgde de meute richting VUB. Daar vond ik het lokaal waar ik moest zijn vrij gemakkelijk, en nu was het wachten. Rond kwart voor drie werd ik binnengelaten. De professor begroette me erg vriendelijk, zelfs met een kopje koffie erbij. Het was wachten op de twee anderen: een andere doctorandus en Hans Vandevoorde, een oude bekende uit Gent. Toen zij gezeten waren, kon het interview beginnen. Dat duurde ongeveer een halfuurtje, en er werden allerlei vragen gesteld, zoals: Wat verwacht jij van het doctoraat, welke middelen wens je te krijgen, heb je er problemen mee om vaak naar het buitenland te reizen (uiteraard niet, I love it!), zou je makkelijk kunnen wennen aan Brussel, waarom moeten je jou kiezen, etc. Ik denk wel een goeie indruk te hebben gemaakt, maar ik verwacht absoluut niks. Dan kan je ook niet ontgoocheld worden, maar het punt is dat ik nog steeds erg twijfel over het feit of ik het wel zou doen. We zien wel.

Na het gesprek stapte ik richting centrum. Maar toen ik aan Terkamerenbos aankwam, wist ik zeker dat ik verdwaald was. Ik volgde dan maar de pijltjes naar het centrum, en vroeg het nog eens na aan een knappe Brusselse. Ik bevond me blijkbaar op de Louizalaan, en het was nog een heel eind (3km) tot het centrum. Dat in kostuum en op keurige herenschoenen. Ik haalde het fototoestel al een aantal keer boven, en aan het Justitiepaleis had ik een prachtig gezicht over Brussel. Ik ging verder richting centrum, en passeerde een aantal kerken. Ik deed de Grote Markt en trok enkele gebouwen met de camera (cf. foto’s hieronder). Eten deed ik in de McDonalds, en rond 18h30 nam ik de trein richting Oudenaarde. Om 20h was ik thuis, en ik besloot om er een rustig avondje van te maken met de ouders thuis. Julie zat in Gent, maar ik had geen zin om tot daar te rijden, dus bleef ik maar hier.

Zaterdagochtend bezocht ik mijn neef Bart om zijn zoontje te gaan bezoeken. Emile was 1 week oud en ik had Bart de dag ervoor gebeld om even langs te komen. Dat was in orde voor hem. Met de zusjes werd ik warm onthaald bij Bart en zijn vrouw Annabel. We namen op beurt Emile vast. Het was een enorm schattig ventje, die heel erg rustig bleef. Ik nam enkele foto’s, en we praatten wat bij. Ik wist dat als ik terugkom, ik zeker eens moest bij Bart gaan om iets leuks te doen, in de trant van kajakken of muurklimmen. Na een bezoek van een dik uur zeiden we vaarwel, en we kregen nog een doopsuikertje mee. ’s Middags had de mama vogelnesten gemaakt, dus alweer een giller! Rond 13h30 stond Ali aan mijn deur: we gingen de omloop doen van de Koppenbergcross. Dat was vandaag open voor toeristen, en het weer viel redelijk mee. Ali had ook zijn camera mee.

Toen we aankwamen en andere renners zagen, wisten we meteen dat het enorm nat lag. En inderdaad, al in de eerste strook werd dat bevestigd. De fiets was meteen vuil, en Ruben ook. Ik voelde dat ik nog niet genoeg ingereden was, en dat het crossen zelf even was geleden, maar het ging vrij goed op de Koppenberg zelf. Op het allerlastigste stuk boven in het gras had ik het moeilijk. Het lag te drassig en we moesten allebei van de fiets. Ik sprong er nog een aantal keer op, maar het had niet veel zin. Eenmaal bijna boven kon ik op de fiets blijven, en toen begon de afdaling. Het was opletten, want ik wou echt niet vallen, maar de schrik vanuit Aix was duidelijk wel uit het lijf. Ik bleef goed recht, en het eerste rondje zat er zo al gauw op. In het tweede stopten Ali en ik een aantal keer om foto’s te nemen, en zowel het klimmen als het afdalen ging veel vlotter. Ik had het gevoel met mijn fiets weer teruggevonden. Helemaal beneden waren ze het parcours nog aan het aanleggen, en ze wouden ons als testers gebruiken voor een brug. Ik gaf hen mijn mening, en Ali en ik fietsten daarna naar de grote weg en weer naar huis. Ik kwam thuis, heel erg vuil en bezweet. De fiets hing vol modder, en ik kroop zo rap mogelijk onder de douche.

Rond 16h kwamen Stefanie en Elisa aan. Ik had hen uitgenodigd om wafels te eten en om wat bij te praten. Ondanks hun druk weekend, konden ze toch vrijmaken voor hun goede vriend monsieur Ruben. Om 17h kwam daar nog een vriendin bij, en we bleven gezellig tafelen tot iets na 19h. Daarna liet ik de meisjes naar huis gaan na afscheid te hebben genomen. Het zou tot ten vroegste december duren eer ze mij weer zouden zien. ’s Avonds praatte ik nog wat met de ouders en bewerkte ik de foto’s van Emile. Ik ging vrij op tijd slapen, want de volgende ochtend moest ik er vroeg uit om de vlucht te nemen.

Vader voerde mij zondagochtend naar Lille, en dat ging vrij vlot. We hoefden maar één autosnelweg te volgen, en het was niet druk aan de luchthaven. Daar was het inchecken en door een aantal controles, en vooral wachten op het vliegtuig. Rond 8h landde dat, en konden we stilaan plaatsnemen. Het vliegtuig vertrok mooi op tijd en we hadden geen problemen. Boven Frankrijk was het redelijk goed weer, maar bij de landing was het weer slechter. Toen ik van de luchthaven in Marseille buitenkwam, zag ik dat het erg slecht weer was. Had ik dat meegenomen uit België?

Ik had direct aansluiting met een bus, en rond 11h was ik in Aix. Ik zette rap mijn rugzak af – de enige bagage die ik bij had – en ik ging nog rap inkopen doen, na kort Eva dag te hebben gezegd. In de supermarkt was het enorm druk, en ook in de bakkerij mocht ik lang aanschuiven eer ik besteld werd. Even ergernis, maar ik ben het Franse slakkentempo ondertussen al gewoon. Mocht ik hier ooit komen werken, zou ik dan ook aan dat tempo mogen werken? Dat zou makkelijk verdiend zijn. Na het supermarktbezoek ging ik naar de kamer en werkte nog wat voor school, want dat was ondertussen ook al van donderdag geleden. In de vooravond ging ik lopen. De gebruikelijke route, dus 5 à 6 km in een klein halfuurtje. Het deed deugd, maar ik was kletsnat toen ik thuiskwam. Zo gieten! Daarna at ik, en ik zag vriendinnen van Siebe die op bezoek waren. Wat ik ’s avonds uitspookte, is voor de volgende blog.

Ondertussen komt het besef dat we halfweg zitten in Aix, en vind ik het wel tijd om eens terug te blikken en wat lijstjes te maken. Maar we beginnen met 5 dingen die ik positief vind aan Frankrijk (in vgl. met België) en 5 dingen die ik negatief vind (in vgl. met België):

5 positieve zaken:

-          Het weer. Ik had hier tot nu toe 4 keer serieuze regen, en dat is toch heel wat minder dan in België. En het is nog steeds warmer dan 20°, daar kunnen ze in België nog een puntje aan zuigen!

-          Het eten. Ik had het erger gedacht, maar ik vind hier bijna alles wat ik nodig heb en kom op culinair gebied niks tekort. Uiteraard zorg ik zelf voor mijn eten, maar

-          De openheid en vriendelijkheid van de Fransen in het zuiden. De mensen hier zijn bijzonder open en willen niks liever dan je helpen. Al van de eerste dag voelde ik me aanvaard en opgenomen in de klasgroep, en ook de anderen zijn enorm vriendelijk.

-          De cultuur (de films en muziek). Ik heb al wat muziek en films uitgewisseld met locals hier, en ben erg geïnteresseerd in hun manier van denken. Vandaar dat ik cursussen als Economie Générale (die over de Franse economie handelen) net bijzonder interessant vind.

-          De natuur van de Provence. Aix is dan wel een stad met weinig groen, maar in de omstreken heb ik al heel erg mijn hart kunnen ophalen. Rotsen, bergen, heuvels, bossen. De beklimming van de Sainte-Victoire en de fietstochten waren dan ook enorm aangenaam!

5 negatieve zaken over Frankrijk:

-          Het verkeer. De wagens (voor 80% Frans) rijden erg gevaarlijk en fietsers hebben geen voorrang. Veel wagens staan vol builen en er wordt geclaxonneerd à volonté. Bovendien ligt er aan de straatkant enorm veel glas, wat het fietsen nog veel gevaarlijker maakt. Ook fietspaden kennen ze niet. Ik heb al een paar keer erg in de remmen moeten gaan, en het ongeval was natuurlijk een perfect bewijs van hoe gevaarlijk het hier is.

-          De kostprijs van drank. Niet alleen op café, maar ook in de supermarkten kost het bier enorm veel geld. Wijn is goedkoop, maar als Belg ben je daar vet mee.

-          Les op zaterdag. Wat een eikel dat heeft uitgevonden, ik weet het niet. Niet alleen zijn we dat niet gewend, bovendien is je weekend enorm kort. Geen goed idee als je de jeugd tevreden wilt houden, dus België: niet doen!

-          De nonchalante klederdracht van de klasgenoten. In training komen de meeste naar de les, en een hemd hebben ze precies nog nooit gezien. Zo komt het bedrieglijk over, alsof het allemaal minderbedeelden zijn, al had ik rap door dat dat niet zo was. Ze hebben wel een enorm goed en open karakter. En uiteindelijk hebben we het liever zo dan omgekeerd, want strekenmensen kunnen we missen.

-          De kennis van vreemde talen. Zelden zal een Fransman goed Engels kunnen (op Brian en Titou na kan ik er amper één opsommen), en Duits is al helemaal een ramp. Blijkbaar beseffen ze niet dat talen heel erg belangrijk zijn. Maar o wee als jij een fout maakt in het Frans; de meeste begrijpen niet dat het als Germaanstalige niet evident is om Frans te kunnen.

En ook som ik ook even hieronder de beste en slechtste momenten op:

-          Meest stressy moment: mijn aankomst in Aix, met de vertraging van de TGV en de onzekerheid over een kamer

-          Slechtste ervaring: het auto-ongeval

-          Meest verrassende moment: de eerste dag van het schooljaar waarop de klasgenoten ons uitnodigden om mee te gaan bowlen

-          Beste sportieve moment: de beklimming van de Mont Ventoux

-          Meest gezellige moment: het avondeten bij het vuur op de Mont Sainte-Victoire

-          Beste feestje: de eerste soirée van de richting, met aansluitend de Scat

-          Mooiste bezochte plaats: Notre Dame de la Garde in Marseille

-          Zatste moment : uitgaan in de IPN na serieus wat vodka

31-10-2010 om 20:56 geschreven door Rubinhotollet  

Zaterdagochtend stond ik rond 9h op. We hadden eens geen les, maar ik pakte toch mijn rugzak, want Joost en ik zouden een tripje maken naar Avignon voor twee dagen. Ik ging nog even bij Maren op bezoek ’s morgens en ze leende mij haar Carte Jeune uit. Rond 11h30 namen we de bus naar Avignon. Naeen  rit van 1u 15 minuten kwamen we aan en het eerste wat we deden was eten in het park. Daarna begonnen we aan de verkenning van de stad. Via de grote weg – Cours Jean Jaures – gingen we naar het centrum. We gingen eerst en vooral binnen bij het office de tourisme, om een kaartje en wat gidsen op te pikken. We zetten koers richting centrum en aan het grote plein – Place de l’Horloge – maakten we halt en gingen enkele gebouwen binnen, zoals het stadhuis. We gingen de trappen op van het Palais des Papes – de thuisplaats van de pausen in de Middeleeuwen – maar gingen niet echt binnen, omdat dat te veel geld kostte. We gingen verder op de heuvel, in het park Rocher des Doms en daar hadden e een prachtig uitzicht op de Rhône en de overkant van de rivier. Na een reeks foto’s gingen we weer naar beneden, om naar de Pont d’Avignon te gaan kijken. Erg de moeite, net zoals de stadsomwalling. We staken de oever over en gingen kijken naar de jeugdherberg. Daar was het echter maar vuil, en omdat het nog niet zo laat was, twijfelden we of we wel zouden blijven overnachten. Ook de Braziliaanse meiden wouden komen naar Avignon en wouden ons erbij. We keerden terug naar de stad. Nu liepen we in kleine straatjes en zagen gezellige pleintjes. De beau monde kwam hier duidelijk, we zagen een prachtige witte Audi R8 passeren. Hier was het het shoppingparadijs voor vrouwen met al die kleren- en juwelenwinkels. Joost en ik dronken een theetje op een terrasje en liepen dan nog een goed uur rond. Daarna was het wachten op de bus, en we deden een McDonaldsje en zaten nog wat in het park. Tot we plots een hels lawaai hoorden. Ik liep naar de straat, en het waren allemaal motors die zich hadden verzameld. Een Franse motard legde ons uit waarom ze manifesteerden: om meer respect te krijgen in Frankrijk voor motors. De kledij is enorm duur en de vangrails zijn voor motorrijders levensgevaarlijk. Ze bleven even staan, en wij gingen naar het busstation. Veel zwervers in Avignon, maar wel een mooie stad. Op een namiddag hadden we wel alles gezien, maar het was eens de moeite. De busrit verliep bij zonsondergang, en was wel gezellig. Ik kookte niet meer ’s avonds, en had een aantal opties om weg te gaan: ik kon mee met de Belgen, mee met Timo naar een dakterras bij een vriend, mee met Pierre-Thomas van de klas of mee met de Braziliaanse meiden. Ik koos voor de laatste optie, en na een kort bezoekje aan Stijn, Siebe en Joost vertrok ik rond 23h naar de meiden. Daar waren ze met 4, waarvan 2 bekende, Leticia en Silmara. We dronken wat wijn, en na een halfuurtje kwam er nog een ander Braziliaans meisje bij, Malou. Rond 12h30 vertrokken we richting centrum. Onderweg namen we al wat foto’s. Ruben als enige man tussen 5 Braziliaanse vrouwen = samba! Ik was ondertussen ook al goed beschonken. We gingen naar IPN, één van de boîtes van Aix. Toen we aankwamen was het al vrij druk, maar het werd steeds drukker. Na een halfuur zag ik ook Siebe, Joost en Stijn toekomen (altijd samen, die mannen), maar ik spendeerde het merendeel van de tijd met de Braziliaanse. Ook Hakim was er, en Pierre-Thomas, want ik had die nog even gezien aan O’Shannon en hij zei dat hij ook naar de IPN zou gaan. Die Braziliaanse meiden wisten verdomme goed hoe ze moesten dansen, miljaar! Toen zag ik ook de Ierse, en ging een praatje met haar slaan. Het werd erg gezellig, we stonden daar voor een halfuur. Siebe en Joost kwamen zeggen dat ze door waren naar huis, maar ik had meer oog voor Katie. We rondden het gesprek af met een afspraak om eens samen te eten en daarna een filmpje te kijken. Ik ging weer naar de Braziliaanse, die nu goed omringd waren door Franse mannen. Ook Pierre-Thomas gaf alles, die amuseerde zich kapot. Nu zag ik ook Angéline en Timo, en na wat foto’s en een gesprek, focuste ik me volledig op de Braziliaanse. Het werd een heel erg leuke nacht, en ik was redelijk laat thuis, maar ach, het was vakantie en je leeft maar één keer!

Zondagochtend stond ik vrij laat op, maar voelde me fris en niet katerig. Eva nodigde me uit voor een theetje in de namiddag op haar kamer, en ik werkte goed voor school, en rond 18h at ik met Angeline en Timothé. ’s Avonds deed ik niet echt iets meer, buiten wat werken voor school en schrijven aan mijn blog. Ook de foto’s loadde ik up voor facebook, en ik onderhield wat contact met België.

25-10-2010 om 00:04 geschreven door Rubinhotollet