Hoewel ik heb gestresst ze... Toen de company van mijn Rinjani trekking, "Mr Hardy", ons aan de haven had afgezet, reed de auto al weg nog voor ik mijn wandelschoenen uit de koffer had kunnen nemen. Dus ik heb direct met mijn Indonesisch nummer naar Mr Hardy gebeld. De chauffeur kon niet terugkeren maar ik zou mijn schoenen de volgende ochtend via de slow boat ontvangen. De volgende ochtend stond ik om 8u30, zoals afgesproken, te wachten aan de haven op Gili Air. Na 3 boten en nog steeds geen schoenen, sprak ik een local (Dirman) aan met de vraag wanneer de slow boat zou arriveren. Ik legde mijn situatie uit en Dirman belde voor mij naar Mr Hardy. Bleek dat ze mijn schoenen waren vergeten. Maar, om 13u zouden ze toekomen. Noppes, geen schoenen. Ondertussen zat Dirman in Lombok en hij zou mijn schoenen mom 16u meenemen. Weeral noppes. Mijn schoenen waren zelfs nog niet aan de haven geraakt! Ik belde terug naar Mr Hardy. Hij gaf mij het nummer van "Mr Angus", de eigenaar van Lombok Café aan de haven. Ik belde hem op en kreeg te horen dat mijn schoenen reeds waren gearriveerd maar dat de laatste slow boat van 17u niet vertrok omdat er te weinig mensen waren (pas vanaf 35 personen vertrekt de slow boat, vandaar).

De volgende ochtend werd ik wakker gebeld door Dirman die beweerde dat mijn schoenen waren gearriveerd. Dus ik snel mijn bed uit en voor de zoveelste keer te voet naar de haven. En dan moet je weten dat ik zo stijf als een plank was en het 20 min wandelen was van mijn hostel naar de haven! Eens daar aangekomen was Dirman nergens te bekennen. Hij zat al aan de haven in Senggigi! Oké, genoeg van Dirman. Ik belde Mr Angus op en kreeg te horen dat mijn schoenen bij hem stonden en rond 11u met de boot zouden arriveren. Noppes! Ik belde hem terug en ze zouden om 15u arriveren. Ondertussen zat Dirman mij te bellen om te zeggen dat hij mijn schoenen van Lombok Café zou meenemen rond dat uur. Om 16u nog steeds geen spoor van Dirman of mijn schoenen. Dus ik ging (weeral eens teleurgesteld) terug naar het hostel. Ik was daar nog geen 10 min of Dirman belde. Hij stond aan de haven in Gili met mijn schoenen! Verdorie hé, terug naar de haven. En daar stond hij werkelijk, met mijn schoenen! Ik was zó blij om mijn schoenen te zien, dat ik ze wilde knuffelen indien ze niet zo vuil waren :-) 

Na 2 dagen heen en weer getelefoneer en gewandel, kon ik eindelijk zonder zorgen genieten. Ik ben mijn schoenen gaan afzetten in het hostel (iedereen aan het juichen) om daarna op het strand naar de zonsondergang te kijken, met een big smile! :-) 

Veel rust hebben mijn benen en hersenen niet gehad. Maar mijn hostel was geweldig! Daar heb ik ondanks de schoenen-affaire volop kunnen genieten. 's Avonds zaten we met zo'n 15 man aan de bar aan het zwembad. Ik heb er ook een nieuw kaartspel leren spelen "Cards against Humanity". We konden zelfs eten bestellen en laten leveren door een restaurantje schuin tegenover het hostel! :-D Het was niet alleen handig maar ook goedkoop en super lekker!! En die bamboe constructies moet ik onthouden voor thuis. Zo kunnen we misschien zelf iets maken met al onze bamboe! ;-)