Het is de ideale plek om verwend te worden!

De 'schil' is een harde noot waar je gemakkelijk iemand mee kan dood slagen. Binnenin zit het bruine, schilfer-achtige, zacht vruchtvlees met veel pitjes. Het smaakt puur natuur heel bitter. Ik ben er geen fan van. Ze combineren het hier met suiker en wat zout. Het wordt voornamelijk gebruikt om 'fresh fruit juice' van te maken, iets waar ze in Azië zot van staan. Overal kan je fresh fruit juice krijgen

Na een half uur varen kwamen we een groep dolfijnen tegen. Het was tof om hun te zien rondspringen in de zee. De walvissen zaten verder weg. Het rondvaren duurde wel bijna een uur eer we de eerste walvissen tegenkwamen. Het waren 2 gigantisch grote blauwvinnen!! Ik heb ze op video opgenomen, omdat foto's nemen onbegonnen werk was. 

Ik gok dat we in totaal 4 blauwvinnen hebben gezien. Het kunnen ook telkens dezelfde 2 zijn geweest die we op verschillende plaatsen hebben gezien  

De blauwvinnen komen een 5 à 10-tal minuten boven lucht happen. Waarna ze voor 10 à 15 minuten onder water blijven. 

Om eerlijk te zijn, ik was teleurgesteld. Niet vanwege de beperkte minuten dat we een walvis konden aanschouwen, maar wel de manier waarop de boten de dolfijnen en walvissen benaderden. Van zodra er een groep dolfijnen of een walvis werd gespot, vlogen er 8 boten op af. De dolfijnen wrden zelfs bijna geramd door de boten! En de walvissen, ocharm. Ze komen even boven water en die 8 boten varen plotseling massaal naar hun toe. Tegen dat de boten bij hun waren, waren de walvissen al terug verdwenen. Zo ging het er een uur aan toe. Ik had het gevoel dat we op die dieren aan het jagen waren. 

Dit was in het laagseizoen. In december start het hoogseizoen en wemelt het hier van de toeristen. Dan worden er dubbel zoveel boten ingezet. 

Ik ga het alvast niet aan anderen aanraden. 

Omdat alle foto's verkleind moeten worden om te kunnen uploaden, heb ik een video resizer app gedownload om de filmpjes te kunnen uploaden.

Kunnen jullie deze video zien als je op de link klikt? 

Het heeft een gigantisch boeddha standbeeld dat onderaan vol centjes ligt.


In de tempel zijn wel 200 cartoon-achtige boeddha schilderijen te zien. 


Het lijkt zowat op een artificiële grot. Een beetje spooky als je het mij vraagt. 


Het uitzicht helemaal bovenaan de tempel. Met zicht op een paar rijstvelden.

Door de tsunami in 2004 was het helemaal verwoest. Alleen de muren en een paar dakpannen waren nog in tact. De school is eigendom van de monniken. Zij betalen de meeste voorzieningen (verf, kasten, computer,...) en de directrice. Maar daar komt de school niet mee rond. Zo hadden ze bijvoorbeeld een danslerares in dienst die slechts 7000 rupees per maand uitbetaald kreeg door gebrek aan geld. 7000 rupees komt overeen met 43,55 euro. Wat de monniken niet weten is dat de school via het project van Sabine (de Belgische vrouw) nog extra geld in het laadje krijgt. 

Op een jaar tijd hebben ze de muren geschilderd, het dak gerepareerd, een toilet aangebouwd (!), extra stoeltjes gekocht, een paar kasten voorzien en wat wanddecoratie van knutselwerkjes voorzien. Het schooltje had zo goed als niets voordien. Het regende binnen, de beesten kruipen naar binnen, er was geen enkele ventilator en dan nog maar te zwijgen over de wc... 

Het meeste speelgoed zoals puzzels en playmobil komt van België. Nu hebben ze ook potloden en balpennen. Daarvoor gebruikten ze versleten wasco's. 

Er zijn 4 open ruimtes: de inkom, het klaslokaal voor de 5 jarige, het klaslokaaltje voor de kleinste en de eetzaal. De wc en de bureau van de directrice zijn voorzien van een deur. 

De school start om 9u. Ze beginnen met het ontbijt dat ze meekrijgen van thuis. Op deze manier heeft de school controle over wat ze eten en hoeveel om een halve dag les aan te gaan. 

Tijdens mijn bezoek waren ze, voor en na de korte les over het alfabet, hun danspasjes aan het oefenen voor het schoolfeest  

Sabine werkt er volledig vrijwillig. Ze geeft de kinderen 2u per week engelse les. Wanneer ze naar de basisschool gaan, kunnen ze nog steeds gratis engelse les volgen in Madiha. Dit is een van de voordelen van deze preschool. 

In de basisschool zitten ze soms met 45 à 50 kindjes in een klas. Met slechts één leerkracht! De kindjes die dus geen preschool hebben gedaan, lopen dus al heel snel achter. Want de leerkracht gaat verder volgens het niveau van de slimste kindjes. 

In Sri Lanka hebben ze geen schoolplicht. De scholen zijn voornamelijk eigendom van de monniken. De overheid komt er niet in tussen. Veel scholen zijn ook gescheiden, jongens en meisjes apart. 

Je hebt veel geld nodig indien je uw kinderen hier een goede toekomst wil geven. De meeste stoppen op 16 jaar en beginnen met werken. Maar de beste jobs in Sri Lanka vereisen een goede achtergrondkennis en/of diploma. Iemand die van geboorte af niet snugger is, zal van de boot vallen. Er zijn maar bepaalde jobs waar ze een pensioen van krijgen. 

Sri Lanka is zwaar in ontwikkeling. Ik hoop voor het land dat het ooit zo welvarend mag zijn als andere landen in Azië (bvb Thailand). Want momenteel doen veel mensen het met 800 rupees per dag. Ongeacht de hoeveelheid kinderen. 

De bus die ik gisteren heb genomen van Udawalawa naar Mirissa heeft dan toch langer geduurd dan ik had verwacht. Om 12u20 vertrok de bus pas in Udawalawa village. Naast mij zat een hindu vrouw die nogal redelijk wat plaats nodig had. M.a.w. ik heb een paar elleboog stoten moeten vermijden. Nadat ze zich had voldaan aan allerlei snackjes, viel ze in slaap. En jawel hoor, haar hoofd richting mijn schouder. Ik heb haar 3 keer de andere kant op moeten duwen. Ik was opgelucht toen ze eindelijk afstapte  

De bus kwam toe in Mirissa rond 3u30. Volgens de eigenaar (die by the way heel eigenaardig kon doen) van het guesthouse in Udawalawa zou de rit slechts anderhalf uur duren. En ook al was het een rode bus, nam de rit nog een 3-tal uren in beslag.

Zowel ikzelf als mijn rugzak werden letterlijk van de bus gesmeten in Mirissa. Het moest vooruit gaan van de busboy. 

Want even ter verduidelijking, de rode bus is altijd op tijd. De kamikaze chauffeur doet er dan ook àlles aan om op tijd te zijn. De dag dat zijn claxon niet meer werkt, is het einde van zijn wereld. 

Momenteel verblijf ik in 'Wonderland lucky guest hostel'. Het is niet bepaald een wonderland. Maar naar Sri Lankaanse normen is het OK. 

Vandaag heb ik een dag lekker niets gedaan! Deze ochtend ben ik vroeg naar het strand gegaan om er een deftige ligstoel in te palmen, en dat voor de rest van de dag Het strand van Mirissa is in deze periode niet groot. Het is lang maar de zee eist behoorlijk wat plaats op. Er is slechts één rij vlak voor de hotels en barrekes beschikbaar. En ik was er als de kippen bij ;-) 

Morgen ga ik een lokaal schooltje in Madiha bezoeken. Een collega op het werk had voor mijn vertrek de contactgegevens bezorgt van een Belgische vrouw die een project is gestart in Sri Lanka. Namelijk 'A heart for Sri Lanka - Preschool of Madiha'. Ik heb haar gecontacteerd en mag morgen langskomen. Madiha ligt zo'n 15 minuten rijden van Mirissa. Stiekem hoop ik dat ik morgen wat mag meehelpen in de school. Het lijkt me leuk om zo'n ervaring te mogen opdoen tussen de kindjes van Sri Lanka. 

Overmorgen plan ik op whale watching te gaan. De zee aan Mirissa beach is dé plek om walvissen en dolfijnen te spotten. Vandaag kon ik meegaan met een groep van 8 Chinezen. Niets tegen de Chinezen maar ik heb dit aanbod toch maar wijselijk afgestaan. Een groep Chinese toeristen kan nogal luidruchtig en wild uit de hoek komen  

De 19e reis ik verder naar Unawatuna. Een bekend en groter strand in het zuiden van Sri Lanka. Ik heb er mij een deftig hotel geboekt voor 3 nachten. Hostels liggen ver van het strand en de 'beachboys' kunnen in de straten een plaag zijn. Maar ook op het strand durven ze alleen liggende vrouwen lastigvallen. Mijn Duitse vriendin heeft het reeds meegemaakt. 

Beachboys zijn jonge mannen aan de drugs en alcohol die graag stelen  of problemen maken om geld van toeristen af te trogellen. Dus ik heb het zekere voor het onzekere genomen. 

Ik kijk er wel naar uit Het hotel zou bij minimum 3 geboekte nachten een gratis tripje in een oldtimer naar Galle aanbieden. Hupse! Twee vliegen in één klap. Ik moet Galle niet apart op mezelf bezoeken én ik krijg er een leuke (niet tuk tuk achtige) rit bij ;-) 

Rond 13u vertrok ik met de chauffeur op safari naar het Udawalawa National Park. Hier leven olifanten, wilde buffels, krokodillen, apen en jawel, pauwen! 

Het begon goed. Tot we ineens platte band hadden. Er kwam zelfs een aapje mee staan toekijken hoe ze de band aan het verwisselen waren . Door de platte band waren we wel wat tijd kwijt. Na een 20-tal minuten en 2 krokodillen (zie foto) later, keerde mijn chauffeur terug. Er was een serieuze storm op komst (zie foto). 

En wat voor storm! Ik heb denk ik nog nooit zoveel regen in een keer uit de lucht zien vallen. De storm heeft enkele uren geduurd en heeft alles onder water gezet. Ik ben sinds 17u niet meer buiten kunnen komen. Nu is de storm al een tijdje gedaan. Het is nu 22u40 lokale tijd. Ik ga zo dadelijk naar buiten in de hoop om de volle supermaan te zien. Vanwege de supermaan, is het feestdag in Sri Lanka. Er waren dan ook heel veel locals in het nationaal park vandaag. 

Morgen neem ik de bus naar Mirissa. Daar verblijf ik 4 nachten om even op rust te komen.

Eindelijk naar het strand!  

Toen ik op zoek was naar de supermarkt, werd ik aangesproken door een klein en mager manneke van 63 jaar. Hij was een officiële gids. Omdat ik Ratnapura niet vertrouwde, nam ik heb voor de ganse dag in dienst. Eerst dacht ik niet veel te doen, maar met een gids kan ik veel meer dingen bezoeken  

Zo zijn we o.a. een van vele mijnen gaan bezoeken. Mensen hebben ze gewoon in hun gazon staan. Na goedkeuring van de 'gem commission' mogen ze max. 2 mijnen per certificaat bouwen. 

Het duurt een maand om de mijn te bouwen. Na 3 à 6 maand horizontaal onder de grond te hebben gegraven, gaan ze al hun uitgegraven grond wassen op zoek naar edelstenen. 

Voordat ze de mijn uitgraven, controleren ze ongeveer op een meter diep de aarde. Aan de hand van de hoeveelheid kleine edelstenen én aan de hand van hun ligging, weten ze hoe diep en welke richting ze moeten uitgraven. 

Ik ben in een van de mijnen gekropen. Het is er behoorlijk benauwd, zo'n 15m onder de grond. In een kruipkot waar het vochtig is en niet veel zuurstof hangt. Ze blazen wel altijd zuurstof in de mijn. Ook branden ze een kaarsje om de aanwezigheid van oxide te bepalen. Van zodra het gehalte te laag is, gaat de vlam uit. Dan weten de mijnwerkers dat ze snel naar boven moeten. 

De eigenaar en de mijnwerkers waren heel vriendelijk en behulpzaam. Ze appreciëren het wanneer iemand hun werk komt bewonderen. 

Na de mijn zijn we een paar edelstenen musea gaan bezoeken. Ze vinden zo goed als alles op Sri Lanka, behalve diamant. De voornaamste edelstenen die ze vinden zijn moonstone, quartz, robijnen, citrine en saffieren. 

Overal waar je komt proberen ze u edelstenen te verkopen. Iedereen heeft zijn zakje edelstenen. Ze staan soms met 8 rondom u. Zelfs wanneer je aan het eten bent kunnen ze het niet laten om u te storen met hun edelstenen. Het is een door  edelstenen geobsedeerde stad! 

Even ter informatie, het was niet mijn eerste intentie om Ratnapura te bezichtigen. Ik was genoodzaakt om daar even te belanden opweg naar mijn volgende bestemmingen. Namelijk Udawalawa en Mirissa. Maar het was best een toffe en leerrijke ervaring dankzij de goede gids! 

Rond 10 voor 2 's nachts stond ik buiten te wachten op andere toeristen zodat ik niet alleen hoefde klimmen. Tien minuten lang zag ik niemand, tot er bij de buren 2 mensen buiten kwamen. Het was moeder en dochter (uit Australië) en ik mocht met hun mee wandelen. Ergens onderweg waren we een keer te veel naar links afgeslagen. Ik vond dit maar een rare weg maar volgens de dochter zaten we juist want we moesten de wit geschilderde rotsen volgen. Ik had er zo mijn bedenkingen bij en ze zeiden dat ik gerust terug naar beneden mocht wandelen. Zij zouden de witte rotsen blijven volgen. Aangezien het pikdonker was bleef ik toch maar liever bij hun. Dus ik vertelde over de 5500 treden dat ons nog te wachten stond. Ze keken mij verbaasd aan. "Traptreden?" Ja lap, ze waren dus absoluut niet voorbereid. Dus we draaiden terug en vonden na 2u de ingang van Adam's Peak. Nu begonnen de 5500 treden. 

Ik heb ze na een half uur achtergelaten in het eerste pelgrimdorpje. Ze gaven het op en gingen in hun hotel ontbijt zoeken. Ik wou niet opgeven en stond er dus alleen voor. Het volgende half uur ben ik met een bang hartje in het donker verder geklommen. Tijdens een pauze zag ik opeens een paar dierenogen in mijn koplamp verschijnen. Toen kreeg ik even echt schrik. Het is uiteindelijk nog steeds de jungle. Maar dan kwam er plotseling een andere koplamp om de hoek. Oef. Het was een monnik met 3 hondjes. Ik heb hem laten passeren en ben er achteraan gegaan. 

Omdat we 2u verloren hadden in het onbekend bos, zou ik de zonsopgang niet meer halen. Tegen 5u30 begon het stilaan licht te worden en begon de omgeving zichtbaar te worden. 

Het laatste half uur klimmen kwamen er al mensen naar beneden. En verdorie, die laatste honderden meters naar boven waren stijl! Rond 6u45 stond ik eindelijk vanboven Ik heb er 2u15 over gedaan. Het was boven zo bewolkt dat er geen zon te zien was. En het was er koud. Ik nam snel wat foto's, genoot kort van het uitzicht over de bergen en begon direct aan de afdaling. Mijn benen waren flubber als ik even stil stond. 

De bus van 8u30 zou ik niet meer hebben gehaald. Maar ik ging toch in sneltempo naar beneden. Met een paar foto stops  

Om 9u kwam ik aan mijn goedkoop hotelleke aan. Na een douchke, een ontbijt en een goede tas koffie, kroop ik om 10u30 op de bus richting Hatton. 

Ik heb die dag in totaal 6u30 op 4 verschillende bussen gezeten. Elke bus zat stampvol... De laatste overstap was verschrikkelijk. Ik moest overstappen in Avissawella. Een boerendorp waar ze blijkbaar maar zelden toeristen zien passeren. Op de 10 mensen die ik heb aangesproken om mij te helpen, was er maar één iemand vriendelijk. Sommige zeiden zelfs dat ik als toerist niet met de gewone bus mocht meereizen. Ik moest maar een privé busje zien te regelen. 

Uiteindelijk ben ik toch in Ratnapura geraakt met de bus. Daar ben ik dankzij een tuk tuk die geen Engels kon in een guesthouse terecht gekomen. Ik vroeg achter 'hotel Gem' en werd afgezet in 'Rathna Gem guesthouse'. Soit, het was die dag welletjes geweest. Ik heb die nacht 12u30 geslapen! 

Ik nam om 8u de bus naar het treinstation in Nanuoya. Van hieruit ben ik een stukje met de trein terug gereisd naar Hatton. Want van Hatton is het gemakkelijk reizen naar het kleine dorpje Delhousie of Dalhoise. Dit dorpje ligt aan de rand van Adam's Peak. Een berg van 2243m dat vooral gekend is vanwege de pelgrimstochten tussen december en mei. In deze periode is het hier overdonderend druk van de locals en de toeristen. 

Vannacht om 2u begin ik samen met een klein hoopje toeristen aan de klim naar de top van Adam's Peak. Hopelijk is het weer ons goedgezind zodat we een heldere zonsopgang zien. Zo niet, maakt me niet zoveel uit. Ik heb gewoon nog eens zin om in het donker te klimmen De klim bestaat uit 5500 treden en zou zo'n 2 à 2u30 duren. Het is dus nog niet zo erg als de Rinjani vulkaan ;-) 

Rond 8u30 moet ik wel terug beneden staan om de laatste bus richting Colombo te nemen. Graag zou ik in Avissawella willen overstappen op een bus naar Ratnapura. 

Indien ik de laatste Colombo bus zou missen, moet ik eerst terug naar Hatton en wordt het een langere rit met waarschijnlijk 4 verschillende bussen. 

Momenteel zit ik dus nog in de hooglanden van Sri Lanka. 's Nachts kan het hier 5°C zijn. Ik zal me morgenvroeg dus warm moeten aankleden. 

Ondanks de koud is het uitzicht hier prachtig! Voor al diegene die in de toekomst naar Sri Lanka zouden willen reizen, de hooglanden zijn een absolute aanrader!

Ik krijg nog steeds geen foto's geüpload Het Wi-Fi bereik in de hooglanden van Sri Lanka is niet sterk genoeg.

Dus ik zal bij deze alvast vertellen wat ik op donderdag 10 november heb gedaan.

Zoals afgesproken, zijn Franka (Duitse vriendin van Kandy) en ik gisteren met de bekendste gids, Radja, van Nuwara Eliya een trekking gaan doen. We vertrokken tegen 9u richting het hoogst gelegen dorp van Nuwara Eliya, namelijk Shanthipura. Volgens de gids is dit ook het hoogst gelegen dorp van Sri Lanka. Hoewel ik hierover geen concrete informatie vind. De trekking liep voornamelijk door theeplantages, bossen en kleine dorpjes.

Radja doet zijn bekende naam wel eer aan. De mens weet zo goed als alles over zijn dorp en alle fauna en flora dat er in voorkomt. Zo wist hij ons te vertellen dat de bijnaam van Nuwara Eliya (Little England) te danken is aan de architectuur (westerns). Maar ook aan het feit dat er een golfterrein is, een paarden racebaan en dat het voormalige vakantiehuis van Queen Elizabeth hier staat. 

Rond 13u30 waren we terug aan het startpunt, het prijzig en behoorlijk ondermaats hotel waar ik speciaal heb geboekt om Radja te kunnen boeken. Ik wou hier geen nacht langer blijven dus vertrok ik met al mijn gerief en samen met Franka naar een hostel. 

Gregory Lake is een van de trekpleisters in Nuwara Eliya. Maar bij gebrek aan water in het meer, heb ik dit van mijn lijstje geschrapt. Ze zijn namelijk een brug aan het bouwen, waardoor ze het meer hebben droog gezet.

In de plaats daarvan zijn we in de late namiddag Victoria's Park gaan bezichtigen. Dit park heeft nodig een onderhoud en opknapbeurt nodig. Maar het is best gezellig om door te wandelen. Als toerist moesten we bijna het tienvoudige betalen om binnen te mogen. Het is mij al meer opgevallen dat toeristen soms een behoorlijk bedrag moeten betalen, terwijl de lokale bevolking 9 keer op de 10 gratis binnen mag. Ik weet niet goed wat ik hiervan moet denken. Ik begrijp langs een kant heel goed dat de lokale bevolking minder moet betalen of helemaal niets, maar langs de andere kant voel je je als toerist een beetje gediscrimineerd. Veel locals zien ons dan ook als wandelend geld. 

Volgens Radja leeft Sri Lanka van het toerisme. En dat is wel duidelijk. Maar spijtig genoeg apprecieert niet elke Sri Lankaan dit. Sommigen steken u al duwend voorbij, andere steken gewoon hun tong naar u uit. Het grootste deel van de bevolking is heel vriendelijk hoor. Zolang je zelf vriendelijk blijft en glimlacht, krijg je hun respect. Maar het blijft oppassen geblazen. In het donker komen de slechte zielen naar buiten en worden ze juist iets té vriendelijk. Het is dan ook niet meer zo veilig om na 21u alleen buiten te komen. 

Maar soit, dat even tussendoor. 's Avonds zijn we gaan eten in een wel héél lokaal vegetarisch restaurant! Het totale bedrag voor ons beide was 160 rupees. Dit is gelijk aan 1 euro De goedkoopste en één van de beste maaltijden die we tot nu toe hebben gehad. Voor die prijs deel je de emmer currysaus met groenten met je buren. Iedereen kent de regel van de pollepel. Niemand eet dus rechtstreeks met zijn eigen lepel uit de emmer. Je schept zoveel je wilt op je bord met rijst of roti (een zeer platte pannenkoek) en je eet jezelf volledig rond voor 50 euro cent