Na een gedegen voorbereiding zonder noemenswaardige problemen was het dan eindelijk zover. De eerste marathon op het circuit van Francorchamps (6 rondes). Met al die befaamde namen zoals de steile klim bij Raidillon, gevolgd door de lange klim bij de Kemmel, de 180 graden bocht bij La Source en alle andere. Daar moet je gewoon bij zijn. Maar wel meteen een hele zware uitdaging met ruim 800 hoogtemeters. Enkele dagen voor de marathon kriebelde het al flink en zaterdag was het dan zover. Het late tijdstip van starten (11:00 uur) zorgde ervoor dat er al vroeg veel gegeten moest worden. Probeer dat maar eens als je zenuwachtig en gespannen bent ! Ik ken mezelf goed genoeg om te weten dat ik ter plekke weinig of niks door mijn keel krijg behalve drinken. De reis ging voortvarend en een parkeerplaats was snel gevonden. Het startnummer ophalen was al een hele klim om van de parking bij de pits te geraken waar de inschrijving was. Vrijdagavond stond ik nog op de startlijst met het befaamde nr 51. Op de dag zelf kreeg ik ineens nr 49 toegewezen. Nog even wat sfeer opsnuiven op het befaamde circuit. En dan zie je het "monster" Raidillon daar liggen. Pfff, dacht ik, daar 6x naar boven. Maar alla, da's voor iedereen hetzelfde. Nog een hele tijd staan bijkletsen met Johan Jorissen die ook aan de marathon zou deelnemen. Voorbereiding was snel geregeld. Warming-up deed ik niet. Die 42 km gaven tijd genoeg om warm te lopen. En het hoofddoel voor mij na een lange afwezigheid was gewoon de finish halen. Maar eenmaal aan de start had ik toch een schema van 36 minuten per ronde in mijn hoofd, eindtijd 3:36.

En dan maar zien waar het schip zou stranden. Er werd heel rustig gestart aan het begin van de start/finishstraat van de formule 1 races. Na een afdaling was daar meteen Raidillon die rustig beklommen werd. Je voelde gewoon de spanning op de kuiten. Daarna de lange klim "De Kemmel". En zoals zo vaak stond hier de wind op de kop wat het niet makkelijker maakte. Rustig blijven was het devies. De eerste drankpost bovenaan Les Combes sloeg ik nog over en volgde de eerste lange afdaling. Aan de achterkant van het parcours langs de kartbaan was het een en al benzinelucht die je inademde omdat daar volop races aan de gang waren met motoren en later de karts. De eerste doorkomst ging in 34 minuten. Al meteen 2 minuten speling op mijn schema. Maar ik hield me rustig en wederom met Raidillon met kleine pasjes beklommen en ook het lange rechte stuk erna ging behouden. 2e doorkomst ging wederom in 34 minuten waardoor ik al 4 minuten voor lag. Maar bij de 3e klim van Raidillon gevolgd door de Kemmel begon ik de bovenbenen toch al te voelen. O jee en ik ben nog niet op de helft !!. Toch had ik na 3 rondes al 5 minuten voorsprong op het schema waardoor ik al in de buurt van de 3:30 zou kunnen komen. Maar ik hield me rustig en bleef bij die 3:36 of iets hoger. Na 4 rondes een minimaal verlies en nog ruim 4 minuten voorsprong op dat schema. Maar vanaf ronde 5 zou het verval komen want hier ging ik Raidillon  in flink wandeltempo omhoog om toch wat energie te sparen voor wat nog komen ging. Hierdoor kon ik de Kemmel toch in een keer rennend boven komen waar anderen al begonnen te wandelen. Ook het feit dat inmiddels de lopers van de HM op het parcours waren hielp ook. Maar de vermoeidheid begon toch al danig parten te spelen en ook kwamen hier en daar pijntjes naar boven door het constante op en af. Toch had ik na 5 rondes nog steeds een 3 tal minuten voorsprong op het 3:36 schema. Maar bij de laatste "wandeling"op Raidillon begon ik ineens misselijk te worden. Een hapje van mijn energiereep hielp niet echt en zelfs op de Kemmel moest ik even wandelen om de hartslag omlaag te brengen. Bij de drankpost nog even goed bijgetankt en dan de lange afdaling. Overal begon het pijn te doen : knieen, heupen. Ik probeerde mezelf op te peppen met het feit dat ik in de laatste ronde bezig was. Op de tanden bijten. Het laatste lange stuk vals plat langs de kartbaan heb ik nog even gewandeld om de laatste 1500 meter al joggend naar de finish te gaan. Bij het overschrijden van de finish (officieel 3:36:26) moest ik al snel ergens vasthouden want ik zakte bijna door mijn benen. Het bekertje sportdrank bekwam me niet echt goed, veel te zoet en besloot ik al slenterend terug naar de auto te gaan. Eerst nog even de herinneringsmedaille ophalen. Eenmaal bij de auto had ik mijn eigen drankjes die ik wel kon verdragen. Eten kon ik niet behalve enkele kleine hapjes aan de energiereep. Na een korte opfrisbeurt met de auto terug naar Maastricht na deze geslaagde marathon. Ondanks het feit dat dit een hele zware marathon is, zou ik hier graag terugkomen om deze wederom te betwisten. Ook een pluim aan de organisatie die alles goed geregeld had met al de verschillende afstanden die er waren.