Laatste weken was het een welles/nietes spelletje tussen de Rurseemarathon en Les 4 Cimes in Battice. Wie zou het worden ? Lang gedacht aan Battice maar in de laatste week toch geswitched naar de Rursee marathon. Mijn jongere broer had immers zijn PR verpulverd in Eindhoven (nogmaals proficiat) en ja dan moet de oudere broer ook weer eens presteren op de marathon en dus was vandaag de ideale gelegenheid na 3 jaar afwezigheid op de marathon. Weliswaar in 2013 de marathon van Meerssen gestart maar na 33 km moeten uitstappen met een liesblessure. De vorm was goed en vrijdag op een laatste trainingsrondje ging het wederom vanzelf dus moest het vandaag maar eens gaan gebeuren. De laatste paar dagen begon de spanning toch al langzaam te groeien en vannacht regelmatig wakker. Vanmorgen toch vrij relaxed toen ik hier rond 8 uur wegging voor de rit naar Einruhr/Simmerath waar start/finish was. Ondanks dat het al vrij druk was in Einruhr was een parkeerplaats snel gevonden en ook het afhalen van het nummer ging vrij vlot. Omdat het in Einruhr toch niet veel warmer dan 5 graden was, bleef ik toch een tijdje hangen in de grote tent waar het gezellig druk was. Daarna nog even een ommetje gemaakt om te kijken waar de start en de finish precies waren en dan maar eens klaar gaan maken bij de auto. Warming-up hield ik vrij kort want die 42 km was tijd genoeg om warm te krijgen/worden. Voor aanvang nog enkele woorden van de organisatie en bleek toch een 500-tal starters te staan voor de hele marathon. Na ons zou nog de 16 km starten en wat jeugdlopen en gister was de 5 km al geweest. Om 10:35 gingen we van start. Ik stond vrij vooraan maar wilde niet al te voortvarend starten. Maar omdat het begin nog asfalt was en vooral vlak of licht dalend toch al km-tijden van 4:32 en 4:31 terwijl ik voor de start een eindtijd van rond de 3:30 in gedachten had oftewel gemiddeld 5:00 per km.(met heel weinig parcourskennis). Km 3,4 en 5 gingen in 4:43, 4:40 en 4:40 maar daarna was het voorlopig afgelopen met de mooie ondergrond en gingen we over bospaden (soms veel pratsch) en grindpaden. Bij km 7 al een eerste steile klim met op het eind nog een trap maar vanwege de pratsch en slechte ondergrond besloot ik hier al een deel te (snel)wandelen. Er kwam immers nog ruim 34 km. Daarna ging het weer al joggend verder. Inmiddels was een Duitse collega-loper bij me komen lopen en die maande me te volgen om samen de km's af te werken. Maar die kwamen weer op 4:40-4:45 terecht met een uitschieter naar 4:34. Rond km 12 stond fotograaf Peter Borsdorff ons weer op de plaat vast te leggen en iedere loper luid aan te moedigen. En dus bij de drankpost rond km 15 liet ik deze loper gaan en ging op mijn eigen tempo verder. Omdat er inmiddels ook stukken ondergrond passeerden die lichtelijk aan "Parijs-Roubaix" deden denken begon mijn hamstring wat op te spelen. O jee, wat zou dat gaan geven ? Ik paste mijn looppas aan naar kleinere pasjes om zo weinig mogelijk rek op dat bovenbeen te krijgen en wonderwel bleven de "klachten" aan de lichte kant en bij de drankposten nam ik ruim de tijd om al wandelend "bij te tanken". Anders zou de kaars langzaam maar zeker uitgaan in het 2e deel. Inmiddels was het 21 km gepasseerd en kon het aftellen beginnen. We waren immers aan de helft. Ineens zag ik die Duitse collega weer voor me lopen die vooral bergop compleet stil viel. Ik passeerde hem maar hij kon niet volgen en dus ging ik alleen verder. Ondanks dat mijn tempo ook langzaam maar zeker wat zakte, kon ik nog hier en daar wat lopers inhalen. Alleen in echte afdalingen kwam de km-tijd nog onder de 5:00 maar ook de pijntjes begonnen hier en daar op te zetten. De hamstring bleek beperkt maar vooral de knieen hadden het te verduren op deze ondergrond en het constant op en af lopen. Maar ja, het is immers een marathon en dus op de tanden bijten en die finish halen. Vooral bij km 33 kon ik het niet laten om even te lachen en een vuist te maken want dat was immers het punt waar ik in Meerssen moest opgeven. Nu had ik het gevoel dat er nog voldoende in het vat zat voor de laatste 9 km. Ook zag ik hier tot 3x toe verschillende lopers voor me die ineens naar de hamstring grepen en een vrouw die de net gedronken cola niet verteerde en kwam er even snel weer uit. Dat hoort er allemaal bij. Inmiddels bij km 37 en daar was ik voor gewaarschuwd. Nog een "monsterlijke" helling van 700 meter lang waarin 60 meter hoogteverschil overwonnen moest worden. Om nog voldoende krachten over te houden voor het laatste stuk ging deze klim weer in (snel)wandeltempo. En zelfs zo kwam ik nog in ademnood boven (hartslag van 187 zegt genoeg). Daarna een moeilijke afdaling met wat pratsch, gras en een bocht van 120 graden over moeilijke ondergrond. Maar ik kon de stal bijna ruiken en dus nog even op de tanden bijten. Bij mij begon het vat ook stilaan leeg te raken en overal begon ik wat te voelen. Toch vond ik in die laatste km nog ergens wat reserve want een kleine versnelling zat er nog in en de finish in dalende lijn deed de rest en kon ik die laatste km nog afwerken in 4:34. De klok bleef steken op 3:34:32 (nettotijd) en was goed voor een 50e plaats overall. De klus was geklaard en vooral dit deed me toch een glimlach tevoorschijn toveren en na nog wat gedronken te hebben al wandelend terug naar de auto want de temp was de hele marathon niet boven de 9 graden uitgekomen. Nu lekker genieten van dit resultaat en goed herstellen en dan op naar de volgende uitdaging.
Running Robert
