Gisteravond zag ik het niet zitten om vandaag naar Berloz te gaan. Vermoeide bovenbenen en beginnende hoofdpijn. Maar vanmorgen ging het vele malen beter en besliste ik alsnog naar Berloz te gaan. Dan maar een veredelde herstelloop cq duurloop als ik zou merken dat het niet ging. Al vroeg weer op pad aangezien de start al om 10:15 uur was. Het zonnetje scheen al behoorlijk en beloofde dus een heerlijke dag te worden. Eenmaal in Berloz was een parkeerplaats snel gevonden midden op het parcours naast het voetbalveld van de plaatselijke FC. Waar hier rond de voetbalvelden grote en hoge hekken staan, was hier in Berloz het voetbalveld door een muurtje van nauwelijks een meter hoog en een berm gras gescheiden van de openbare weg. Bij de inschrijving trof ik Robin Leduc die vandaag de korte afstand zou doen. Volgens hem zouden we vandaag wel samen vertrekken en na zo'n 4 km zou de 6 en de 11 gesplitst worden. Wat een verschil met gisteren. In Francorchamps stond ik ruim een half uur al bij de start, nu moest ik nog beginnen met omkleden etc. Na een snel praatje met mijn ploeggenoten van de Speelhofrunners terug naar de auto en de laatste voorbereidingen. Van de auto tot de startstreep gebruikte ik voor een kleine warming-up. En daar was de meute op weg. Rustig aan vertrekken was het motto voor mij met die HM van Francorchamps nog in de benen. Km 1 ging dan ook in 4:14. Bakker Marc kwam me al snel voorbij in de eerste km en maakte dankbaar gebruik van mijn rustige start om een kloof te slaan tussen ons beiden. Maar dat deerde me vandaag niet. Had ik vantevoren al aangekondigd. Voor mij was het vandaag zaak op een constant tempo te lopen en proberen nog wat punten te pakken voor de Speelhofrunners zodat we in het ploegenklassement blijven meetellen. Km 2 in 4:03 en mede door een afdaling ging km 3 zelfs in 3:55. Maar ineens na een bocht zag ik Marc vlak voor me lopen. Hoe kon dat ineens ? Na afloop hoorde ik dat hij gevallen was en daarbij enkele schaafwonden had opgelopen. Maar toch werd de kloof tussen ons beiden weer wat groter, vooral op de stukjes onverhard waar ik behouden overheen ging en toch wat last van de benen had na al die inspanningen van gisteren. Op het asfalt probeerde ik met langere passen een constant tempo aan te houden. Maar het viel me wel op dat het allesbehalve vlak was zoals vantevoren aangekondigd was. Naast de stukken onverhard zaten er ook nog wat stukken vals plat op het asfalt bij. Tot mijn eigen verbazing kon ik vooral in het "klimgedeelte" nogal wat lopers voorbij gaan en zo schoof ik toch nog aardig op. De laatste 2 km voelde ik dat er nog wat over was en ging ik versnellen. Ik kon nog 2 lopers inhalen en hoorde een toeschouwer roepen dat ik rond de 33e plaats lag. Viel me nog mee in dit grote veld en met die rustige start. De laatste km richting de meet nog een ferme sprint (3:53 over die laatste km) en nog vrij ontspannen kwam ik over de streep in handgeklokt 45:01 over deze 11 km. Hier zag ik pas de schade bij Marc en kreeg ik uitleg wat er gebeurd was. Deze klus is weer geklaard en nu goed herstellen voor een volgende uitdaging. De 3e aflevering van de Challenge Hesbignon is pas over 3 weken, dus hebben we nog even.
Vandaag was het dan zover. Enkele maanden geleden al ingeschreven en sindsdien met rood aangestipt als een van de doelen voor 2014. De laatste dagen begon de wedstrijdspanning al voelbaar te worden en vannacht nog heel lang wakker geleden voordat ik de slaap kon vatten. Vanmorgen al behoorlijk zenuwachtig en dus maar heel vroeg vertrokken om alles redelijk op het gemak te kunnen regelen eenmaal in Francorchamps. Aangezien ik voorheen vaker naar de F1 of trainingsdagen kwam, had ik de tomtom niet nodig en reed zo naar de parking. Alleen kwam ik er later achter dat de lopers naast start/finish konden parkeren. Nu kon ik nog een flinke wandeling maken naar de pit-straat waar afhalen van de nummers was en ook de start zou zijn van de HM. Maar dat mocht de pret niet drukken. Zo vaak de F1 gezien op TV of in het echie en nu mocht ik zelf gaan "scheuren" over het circuit. Eau Rouge lag er indrukwekkend bij. Alleen al dat hoogteverschil. Nauwelijks voor te stellen dat die F1 wagens daar met snelheden van rond de 250-300 naar boven rijden pfff. Terug bij de auto toch maar gekozen voor de lange broek en mouwstukken want er stond een behoorlijk koude bries. Veel vroeger dan normaal ging ik al naar de start. Voor mij als F1-fan was het gewoon genieten van de eerste tot de laatste minuut. Drinken had ik meegenomen aangezien het nog meer dan een half uur tot de start van de HM was. Zo kon ik vanaf het bordes de start zien van de 7 km. Daarna rond de pit-straat mijn eigen warming-up. Tussendoor nog de start van de 14 km. Maar of Eau Rouge nog niet zwaar genoeg zou worden, stond ook de wind in de klim vol op de snuffer. Dat zou werken worden pfff. Eindelijk was het zover. De HM startte in de pit-straat waar de 7 en de 14 op de officiele startplaats van de F1 was gestart. Iwan Theunissen had al meteen pole-position ingenomen en zou na de start ook van start tot finish leiden en winnen. Nogmaals proficiat Iwan. Dan mijn eigen wedstrijd. Nog even alles checken. Het polsbandje zat goed vast. Dit diende voor de officiele tijdwaarneming. En weg was de meute. Meteen de bekende bocht van 180 graden en vol tegen de wind. Hier ging het nog bergaf maar het onding (Eau Rouge) was niet veraf. Tot mijn verbazing liep ik vrij voorin en met de klim van Eau Rouge erbij ging km 1 toch in 4:10. Maar het stuk erna bleek nog zwaarder te zijn, want daar gaat het ellenlang omhoog en nu die wind vol tegen pffff. En dat bleef maar duren maar toch hield ik een constant tempo aan want er moest toch 21 km afgelegd worden. Km 2 ging dan ook in 4:55. Bovenaan het rechte eind naar rechts en dat ging ook nog omhoog. Maar na de 1e drankpost konden we ons naar beneden laten vallen in een lange en soms steile afdaling. Km 4 en 5 gingen dan ook in 3:44 en 3:55. En dan het lange stuk richting finish maar waar ik uit de Tv-beelden dacht dat het mee zou vallen, ging het hier ook de hele tijd bergop. Op de kartbaan was op dat moment een race met motoren bezig wat voor behoorlijk wat stankoverlast zorgde en een aanslag voor je ademhaling was. In de verte kon je de hoofdtribune weer zien maar toch een behoorlijk hoogteverschil. Zelfs de bus-stop chicane en het eerste stuk naar start/finish ging bergop. Eerste doorkomst ging in iets meer dan 29 minuten. Voor de start had ik Iwan nog gezegd te hopen op een tijd rond de 1:30. Maar was die 29 minuten niet te hard ? De afdaling naar Eau Rouge en de koude wind was volop aanwezig. Eau Rouge werd behouden genomen maar vooral dat ellenlange stuk erna had ik het voor mijn gevoel zwaarder. Mijn km-tijden lagen nu al een 10 seconden hoger dan de 1e ronde bij deze klim en boven begon ik de bovenbenen toch al flink te voelen en was ik behoorlijk buiten adem. In de lange afdaling zoveel mogelijk proberen te herstellen maar mijn tussentijden liepen toch op. Ik had wel het gevoel dat ik in de wedstrijd vrij vooraan liep en dus ging ik meer lopen om mijn positie te handhaven en de tijd werd minder in de gaten gehouden. Bij mijn 2e doorkomst zat ik net boven de 59 minuten maar het voelde al behoorlijk zwaar aan. En daar lag die puist weer pfff. Met kleine stappen alsof ik een trap op liep, ging ik naar boven en in de lange klim hield ik deze kleine passen aan maar het ging steeds moeizamer. Ik moest nu behoorlijk diep in de reserves tasten om boven te komen en tuurde steeds maar weer naar die verlossende bocht waar de afdaling zou beginnen. Ik probeerde me op te peppen en pfff eindelijk boven. Mijn ademhaling ging behoorlijk te keer en zelfs mijn hoofd begon al wat te bonken. Het steile gedeelte van de afdaling kon ik nog in 3:59 doorkomen maar daarna nog dat lange stuk vals plat omhoog richting finish. Wat had ik het zwaar en steeds maar weer op die klok kijken hoe lang het nog duurde pfff. Mijn maag begon op te spelen en ik zat tegen de misselijkheid aan. Maar nog even op de tanden bijten in de bus-stop chicane en dan eindelijk finish pfff. Nog een laatste aanmoediging van Iwan die al binnen was en een laatste sprintje naar de meet. Ik klokte zelf af in 1:30:00. Wat was ik diep gegaan vandaag. Ik besloot dan ook zsm terug naar de auto te gaan voor een verfrissing maar zelfs het traplopen deed zeer in de benen. Maar eenmaal bij de auto na het eten van 2 krentebollen en het legen van een fles sportdrank zorgde ervoor dat de opkomende misselijkheid net zo snel verdween. Nog even een laatste blik op die verdomde Eau Rouge en dan terug naar Maastricht waar ik op de verjaardag van mijn moeder de verloren calorieën kon gaan aanvullen. Handgeklokt 1:30:00 over deze 21,1 km en maar liefst 418 hoogtemeters. Een loodzware opgave maar wel zeer enerverend en voor mij staat deze HM voor 2015 weer genoteerd in de agenda.
Running Robert
