Eindelijk was het dan zover. Na een slepende voetblessure en allehande zaken die er steeds tussen kwamen, kon me gisteravond niemand weerhouden om weer naar Francorchamps te gaan voor een 2e Jogging de Francorchamps, nu georganiseerd door Course de la Province. Toch wel behoorlijk gespannen en last van zenuwen na zo'n lange inactiviteit. Maar eenmaal op het circuit was het meteen kicken. Daar bleek nog een race van motoren bezig te zijn. Alleen al dat geluid bezorgt je kippenvel. Tenminste als je liefhebber van de racesport bent zoals ik. Op de parkeerplaatsen keek je de ogen uit van de Lamborghini's, Ferrari's en andere soorten sportwagens. Tja, daar sta je dan met je Suzuki Swift. Ach ja, je kunt niet alles hebben. Vanaf de parking tot start/inschrijving was het een ferme wandeling maar voor mij gewoon genieten. Dit circuit op Francorchamps heeft voor mij altijd al een speciaal soort aantrekkingskracht gehad. Na de inschrijving even klaar maken bij de auto en weer dezelfde wandeling terug. Bij deze temperatuur was dit meteen de warming-up pfff. Zelfs hier in de Ardennen was het nog dik 24 graden. En er was een behoorlijk grote opkomst en blijkbaar allemaal na-inschrijving want al gauw werd bekend dat de start minimaal 15 minuten werd uitgesteld. Dit werd zelfs 35 minuten. Ondertussen kwam fotograaf Bigdil op me af. Heel leuk om te zien na zoveel maanden afwezigheid. Na een kinderloop mochten we eindelijk van start. Alle afstanden (7-14-21 km) gingen tegelijk van start vanaf de startgrid van de Formule 1. Het eerste stuk hield ik het nog vrij rustig maar in de afdaling naar Eau Rouge ging het al behoorlijk snel, km 1 in 3:56. Eau Rouge en de lange klim erna werden behouden genomen. Grote verschil met de vorige keer was dat het nu vrijwel windstil was. Vorige keer wind vol op de kop in deze klim. Ondanks het behouden tempo in de klim ging ik al behoorlijk wat lopers voorbij. Toch ging km 2 in 4:49. Dan de lange afdaling langs de vele caravans/campers die nu aanwezig waren vanwege dit motorfestival. Ook hier ging ik zonder risico naar beneden en werd ik hier en daar weer ingehaald maar voor mij was het al genieten dat ik eindelijk weer terug was en nam zelfs de tijd om af en toe om me heen te kijken. Het laatste stuk naar de finish, vooral de chicane, ging nog vervelend omhoog. Bij finish-doorkomst even verfrissen en hup naar de 2e ronde. Hier had ik het toch even moeilijk maar gebruikte de afdaling naar Eau Rouge om even op adem te komen voor die lange klim. Daar ging het toch vrij goed en het groepje waarin ik liep, kon mijn tempo niet volgen. Eenmaal boven besloot ik de afdaling aanmerkelijk harder te gaan dan in ronde 1. Eens kijken waar het schip strandt aangezien dit mijn laatste ronde was. Steeds weer had ik richtpunten van andere lopers die ik kon inhalen en ik stond er zelf van te kijken hoe goed deze 2e ronde ging tegenover ronde 1. Na de lange afdaling weer dat lange stuk "vals plat" omhoog, de laatste chicane nog een keer omhoog en nu de pits in waar de finishboog stond. Hier kon ik er nog een flinke eindsprint uithalen waarmee ik nog 2 lopers kon verschalken in het laatste rechte eind en zo kwam ik aan de finish in (handgeklokt) 1:00:59. Vantevoren had ik een snellere tijd verwacht maar gezien de omstandigheden (het warme weer + 35 minuten later starten) kon ik alleen maar tevreden zijn met deze rentree. Nagenietend van deze mooie ervaring ging ik al wandelend terug naar de auto. Een zeer geslaagde rentree.
Na lang zoeken is de oorzaak gevonden van deze vervelende blessure. Het blijkt te gaan om een doorgezakte rechtervoet waardoor er teveel spanning komt te staan op de pees van de dikke teen naar de hiel. Dit moet nu opgevangen worden door steunzooltjes in de schoenen. Vandaag de zooltjes gekregen en nu eerst in de "normale" schoenen aan deze wijziging wennen. Volgens de podoloog kan er in het begin spierpijn, pijn in de onderrug enz ontstaan maar dat is tijdelijk. Na een 3-tal weken gewennen, mag er weer met lopen begonnen worden. Ondertussen conditie blijven op peil houden met fietsen. Hopelijk is dit inderdaad de oplossing en kan ik in de eerste week van juni het lopen weer oppakken en voorzichtig toewerken naar een doel in de 2e helft van het seizoen.
De klachten waren al langer in lichte vorm aanwezig maar sinds de HM van Alleur is dit behoorlijk verergerd en sindsdien geen wedstrijd meer (kunnen) lopen. Op het moment kan zelfs niet getraind worden door een pijnlijke plek onder de voet net voor de hiel. Het is de pees van de dikke teen naar de hiel die voor de miserie zorgt. Inmiddels 4x bij de fysio geweest ter behandeling en er zit vooruitgang in. Maar het is een moeilijke plek aangezien je je voeten de hele dag nodig hebt. Dus nu maar conditie onderhouden door (veel) te fietsen. Dit gaat buiten verwachting goed op de ATB. Sinds het lopen gestopt is, inmiddels bijna 850 km op de teller. En nu geduldig blijven tot de fysio het sein op groen zet om weer met looptraining te mogen beginnen.
Na de succesvolle HM van Francorchamps had ik vandaag snode plannen op het parcours rond Alleur dat 2x gelopen moest worden. Het werd vantevoren aangekondigd als "tres rapide" maar na de loop kan ik alleen maar concluderen dat dit zwaar overdreven was. Al ruim vantevoren was ik aanwezig zodat ik een parkeerplaats kon krijgen vlak bij start/finish. Er waren immers al bijna 500 voorinschrijvingen voor de 3 afstanden die tegelijkertijd zouden vertrekken. Bij het afhalen van het nummer was al een beetje chaos. Was dit een voorteken voor wat komen ging ? Aangezien ik nog niet betaald had, werd eerst mijn nummer op een miniem briefje geschreven, hiermee ging een dame naar de kassa een eind verderop waar ik mijn 8 euro kon betalen. Dan weer terug naar de inschrijfbalie van de HM en daar kreeg ik dan mijn nummer. Een hoop geratel in het Frans waar ikzelf bijna geen woord van verstond en dat voor het afhalen van een nummer. Robin Leduc was ook al gearriveerd en was het wachten op collega Marc Lenaerts die ook de HM zou lopen vandaag. Robin ging voor de korte loop en zou deze ook winnen. Nogmaals proficiat. Eventjes wat rondkijken en dan maar terug naar de auto om eea voor te bereiden. Omdat het nog niet al te warm was, bleef ik lang wachten eer ik naar de wielerpiste ging waar start/finish was. Hier deed ik ook mijn warming-up. Al vroeg ging ik naar de start vanwege het grote startersveld zodat ik niet ergens in de grote massa zou verzeilen. Maar ook hier weer een hoop paniek/geratel waar ik niks van verstond. Aan de gebaren te zien bleek de tijdwaarneming niet te werken. En dus werd er later gestart. En die Franstaligen om me heen maar ratelen pffff. Was ik dan de enige die geconcentreerd wachtte op zijn start. Eindelijk mochten we weg en na een half rondje over de piste gingen we naar de openbare weg. Het begin ging vrij soepel en was inderdaad "tres rapide" zoals aangekondigd. De km-tijden schommelden rond de 4 min/km, soms net eronder, soms net erboven. De zon kwam door en kon ik al gauw de mouwstukken omlaag doen. Maar bij de splitsing van de korte loop en de 11/21 km was het afgelopen met tres rapide. Vervelende stukken vals plat omhoog, stoep op/stoep af, ontelbaar veel gootjes waar je door moest, kiezel en af en toe scherpe bochten waardoor je bijna stil stond. Toch een wereld van verschil met bijv het parcours in Posterholt. Dat is pas tres rapide te noemen. De wind was ook nog nadrukkelijk aanwezig en rond km 6-7 begon ik het tempo al wat te minderen mede door de wind en de vele wisselingen in de ondergrond. Het was de hele tijd oppassen waar je liep pffff. En ik had dezelfde schoenen aan als op het parcours in Francorchamps. Vandaag duidelijk de verkeerde keuze. Meer profiel was op zijn plaats geweest. En ik kreeg al snel het gevoel alsof ik mijn pijlen al verschoten had. Mijn gehoopte 1:25 eindtijd zou er vandaag niet inzitten. De vlag van de laatste kilometer ging ik onderdoor en daar moest de HM linksaf voor een 2e ronde. Heel af en toe keek ik nog naar de km-tijden onderweg maar die hele 2e ronde liep ik voor mijn gevoel te harken. Het liep voor geen meter en de pijntjes begonnen overal voelbaar te worden : kuit, liesstreek, knie. En daarbij steeds maar weer geconcentreerd blijven op die wisselende ondergrond, stoep op/af, gootjes door enz. En of dat niet genoeg was, kwam de begeleidende politie op motor ook nog een paar keer akelig kort langs ons gesuisd op vrij hoge snelheid. Vooral de kuit baarde me zorgen en ging hierdoor wat verkrampt lopen. Tja en toen begon de oude liesblessure ook nog op te spelen. Meermalen wilde ik de brui eraan geven en de rest als "herstelloop"doen. Bij km 16 wilde ik even stoppen om de kuit te masseren maar omdat Marc al snel voorbij kwam, probeerde ik aan te klampen en ging dus weer harkend op weg. Volgen kon ik niet maar het gat werd ook nooit groter dan een meter of 50. De vlag van de laatste kilometer gaf me nog een kleine boost om nog even op de tanden te bijten en zo kreeg ik die laatste km nog net onder de 4 min/km met nog een stukje wielerpiste als afsluiting. Ik maakte al gauw een wegwerpgebaar naar Marc omdat ik absoluut niet tevreden was met een eindtijd van 1:27:41 (handgeklokt) en in de laatste paar km had ik nog legio auto's op het parcours gezien die voorbijreden of je tegenkwamen. Niet bepaald veilig te noemen. Vooral in de straat naar de wielerpiste was het een drukte van jewelste van auto's, lopers, wandelaars enz. Ik maakte nog even gebruik van het zeer ruime buffet dat klaar stond voor de lopers met vele soorten "snelle suikers" en diverse soorten drankjes. Maar al gauw liet ik Marc weten dat ik huiswaarts ging en al wandelend naar de auto was de lies toch behoorlijk voelbaar. Hopelijk van korte duur zodat ik weer snel de draad kan oppakken voor een volgende uitdaging. Maar vandaag was voor mij een deceptie en had ik veel meer van verwacht.
Gisteravond zag ik het niet zitten om vandaag naar Berloz te gaan. Vermoeide bovenbenen en beginnende hoofdpijn. Maar vanmorgen ging het vele malen beter en besliste ik alsnog naar Berloz te gaan. Dan maar een veredelde herstelloop cq duurloop als ik zou merken dat het niet ging. Al vroeg weer op pad aangezien de start al om 10:15 uur was. Het zonnetje scheen al behoorlijk en beloofde dus een heerlijke dag te worden. Eenmaal in Berloz was een parkeerplaats snel gevonden midden op het parcours naast het voetbalveld van de plaatselijke FC. Waar hier rond de voetbalvelden grote en hoge hekken staan, was hier in Berloz het voetbalveld door een muurtje van nauwelijks een meter hoog en een berm gras gescheiden van de openbare weg. Bij de inschrijving trof ik Robin Leduc die vandaag de korte afstand zou doen. Volgens hem zouden we vandaag wel samen vertrekken en na zo'n 4 km zou de 6 en de 11 gesplitst worden. Wat een verschil met gisteren. In Francorchamps stond ik ruim een half uur al bij de start, nu moest ik nog beginnen met omkleden etc. Na een snel praatje met mijn ploeggenoten van de Speelhofrunners terug naar de auto en de laatste voorbereidingen. Van de auto tot de startstreep gebruikte ik voor een kleine warming-up. En daar was de meute op weg. Rustig aan vertrekken was het motto voor mij met die HM van Francorchamps nog in de benen. Km 1 ging dan ook in 4:14. Bakker Marc kwam me al snel voorbij in de eerste km en maakte dankbaar gebruik van mijn rustige start om een kloof te slaan tussen ons beiden. Maar dat deerde me vandaag niet. Had ik vantevoren al aangekondigd. Voor mij was het vandaag zaak op een constant tempo te lopen en proberen nog wat punten te pakken voor de Speelhofrunners zodat we in het ploegenklassement blijven meetellen. Km 2 in 4:03 en mede door een afdaling ging km 3 zelfs in 3:55. Maar ineens na een bocht zag ik Marc vlak voor me lopen. Hoe kon dat ineens ? Na afloop hoorde ik dat hij gevallen was en daarbij enkele schaafwonden had opgelopen. Maar toch werd de kloof tussen ons beiden weer wat groter, vooral op de stukjes onverhard waar ik behouden overheen ging en toch wat last van de benen had na al die inspanningen van gisteren. Op het asfalt probeerde ik met langere passen een constant tempo aan te houden. Maar het viel me wel op dat het allesbehalve vlak was zoals vantevoren aangekondigd was. Naast de stukken onverhard zaten er ook nog wat stukken vals plat op het asfalt bij. Tot mijn eigen verbazing kon ik vooral in het "klimgedeelte" nogal wat lopers voorbij gaan en zo schoof ik toch nog aardig op. De laatste 2 km voelde ik dat er nog wat over was en ging ik versnellen. Ik kon nog 2 lopers inhalen en hoorde een toeschouwer roepen dat ik rond de 33e plaats lag. Viel me nog mee in dit grote veld en met die rustige start. De laatste km richting de meet nog een ferme sprint (3:53 over die laatste km) en nog vrij ontspannen kwam ik over de streep in handgeklokt 45:01 over deze 11 km. Hier zag ik pas de schade bij Marc en kreeg ik uitleg wat er gebeurd was. Deze klus is weer geklaard en nu goed herstellen voor een volgende uitdaging. De 3e aflevering van de Challenge Hesbignon is pas over 3 weken, dus hebben we nog even.
Vandaag was het dan zover. Enkele maanden geleden al ingeschreven en sindsdien met rood aangestipt als een van de doelen voor 2014. De laatste dagen begon de wedstrijdspanning al voelbaar te worden en vannacht nog heel lang wakker geleden voordat ik de slaap kon vatten. Vanmorgen al behoorlijk zenuwachtig en dus maar heel vroeg vertrokken om alles redelijk op het gemak te kunnen regelen eenmaal in Francorchamps. Aangezien ik voorheen vaker naar de F1 of trainingsdagen kwam, had ik de tomtom niet nodig en reed zo naar de parking. Alleen kwam ik er later achter dat de lopers naast start/finish konden parkeren. Nu kon ik nog een flinke wandeling maken naar de pit-straat waar afhalen van de nummers was en ook de start zou zijn van de HM. Maar dat mocht de pret niet drukken. Zo vaak de F1 gezien op TV of in het echie en nu mocht ik zelf gaan "scheuren" over het circuit. Eau Rouge lag er indrukwekkend bij. Alleen al dat hoogteverschil. Nauwelijks voor te stellen dat die F1 wagens daar met snelheden van rond de 250-300 naar boven rijden pfff. Terug bij de auto toch maar gekozen voor de lange broek en mouwstukken want er stond een behoorlijk koude bries. Veel vroeger dan normaal ging ik al naar de start. Voor mij als F1-fan was het gewoon genieten van de eerste tot de laatste minuut. Drinken had ik meegenomen aangezien het nog meer dan een half uur tot de start van de HM was. Zo kon ik vanaf het bordes de start zien van de 7 km. Daarna rond de pit-straat mijn eigen warming-up. Tussendoor nog de start van de 14 km. Maar of Eau Rouge nog niet zwaar genoeg zou worden, stond ook de wind in de klim vol op de snuffer. Dat zou werken worden pfff. Eindelijk was het zover. De HM startte in de pit-straat waar de 7 en de 14 op de officiele startplaats van de F1 was gestart. Iwan Theunissen had al meteen pole-position ingenomen en zou na de start ook van start tot finish leiden en winnen. Nogmaals proficiat Iwan. Dan mijn eigen wedstrijd. Nog even alles checken. Het polsbandje zat goed vast. Dit diende voor de officiele tijdwaarneming. En weg was de meute. Meteen de bekende bocht van 180 graden en vol tegen de wind. Hier ging het nog bergaf maar het onding (Eau Rouge) was niet veraf. Tot mijn verbazing liep ik vrij voorin en met de klim van Eau Rouge erbij ging km 1 toch in 4:10. Maar het stuk erna bleek nog zwaarder te zijn, want daar gaat het ellenlang omhoog en nu die wind vol tegen pffff. En dat bleef maar duren maar toch hield ik een constant tempo aan want er moest toch 21 km afgelegd worden. Km 2 ging dan ook in 4:55. Bovenaan het rechte eind naar rechts en dat ging ook nog omhoog. Maar na de 1e drankpost konden we ons naar beneden laten vallen in een lange en soms steile afdaling. Km 4 en 5 gingen dan ook in 3:44 en 3:55. En dan het lange stuk richting finish maar waar ik uit de Tv-beelden dacht dat het mee zou vallen, ging het hier ook de hele tijd bergop. Op de kartbaan was op dat moment een race met motoren bezig wat voor behoorlijk wat stankoverlast zorgde en een aanslag voor je ademhaling was. In de verte kon je de hoofdtribune weer zien maar toch een behoorlijk hoogteverschil. Zelfs de bus-stop chicane en het eerste stuk naar start/finish ging bergop. Eerste doorkomst ging in iets meer dan 29 minuten. Voor de start had ik Iwan nog gezegd te hopen op een tijd rond de 1:30. Maar was die 29 minuten niet te hard ? De afdaling naar Eau Rouge en de koude wind was volop aanwezig. Eau Rouge werd behouden genomen maar vooral dat ellenlange stuk erna had ik het voor mijn gevoel zwaarder. Mijn km-tijden lagen nu al een 10 seconden hoger dan de 1e ronde bij deze klim en boven begon ik de bovenbenen toch al flink te voelen en was ik behoorlijk buiten adem. In de lange afdaling zoveel mogelijk proberen te herstellen maar mijn tussentijden liepen toch op. Ik had wel het gevoel dat ik in de wedstrijd vrij vooraan liep en dus ging ik meer lopen om mijn positie te handhaven en de tijd werd minder in de gaten gehouden. Bij mijn 2e doorkomst zat ik net boven de 59 minuten maar het voelde al behoorlijk zwaar aan. En daar lag die puist weer pfff. Met kleine stappen alsof ik een trap op liep, ging ik naar boven en in de lange klim hield ik deze kleine passen aan maar het ging steeds moeizamer. Ik moest nu behoorlijk diep in de reserves tasten om boven te komen en tuurde steeds maar weer naar die verlossende bocht waar de afdaling zou beginnen. Ik probeerde me op te peppen en pfff eindelijk boven. Mijn ademhaling ging behoorlijk te keer en zelfs mijn hoofd begon al wat te bonken. Het steile gedeelte van de afdaling kon ik nog in 3:59 doorkomen maar daarna nog dat lange stuk vals plat omhoog richting finish. Wat had ik het zwaar en steeds maar weer op die klok kijken hoe lang het nog duurde pfff. Mijn maag begon op te spelen en ik zat tegen de misselijkheid aan. Maar nog even op de tanden bijten in de bus-stop chicane en dan eindelijk finish pfff. Nog een laatste aanmoediging van Iwan die al binnen was en een laatste sprintje naar de meet. Ik klokte zelf af in 1:30:00. Wat was ik diep gegaan vandaag. Ik besloot dan ook zsm terug naar de auto te gaan voor een verfrissing maar zelfs het traplopen deed zeer in de benen. Maar eenmaal bij de auto na het eten van 2 krentebollen en het legen van een fles sportdrank zorgde ervoor dat de opkomende misselijkheid net zo snel verdween. Nog even een laatste blik op die verdomde Eau Rouge en dan terug naar Maastricht waar ik op de verjaardag van mijn moeder de verloren calorieën kon gaan aanvullen. Handgeklokt 1:30:00 over deze 21,1 km en maar liefst 418 hoogtemeters. Een loodzware opgave maar wel zeer enerverend en voor mij staat deze HM voor 2015 weer genoteerd in de agenda.
Running Robert
