Wat een drukte. Een weekend achter de rug met amper een paar uur slaap op 3 dagen; Dat is niet bepaald rustig toeleven naar een zware ingreep. Maar het leven van een leerkracht is dus zwaar. Het was afgelopen weekend dan ook X-Ostomos van onze laatstejaarsstudenten, de fuif die hun laatste 100 dagen viert. Daarnaast moesten er nog een 2-tal jobs gedaan worden voor Tropical Decorations, te Sint-Truiden en in de Nekkerhal te Mechelen. Maar we hebben dus alweer alles overleeft. Niet dat ik op school wat kan uitrusten, want ook daar heerst een drukte van je welste. En ook mijn volgende weekend is er geen om slaap in te halen: Hakendover kermis biedt zich immers aan, alsook de sjamajeefuif van chiro Neerlinter Het is allemaal wat te druk om goed te zijn. Want de laatste loodjes wegen spreekwoordelijk het zwaarst. Maar we klagen niet, ik heb beloofd aan mijn studenten les te geven tot de paasvakantie en dat doen we dus ook. En voor diegenen die dit lezen, ja hoor ook de laatste les kan u nog een toets voorgeschoteld krijgen (niet waar zesdejaars?). Als het nu gaat over bufferoplossingen, redoxreacties, oplosbaarheidsproducten of keto-enol tautomerie, het is en blijft allemaal belangrijk voor de verdere studies. In ieder geval heb ik nog steeds een goed oog in de afloop van de hele operatie, en in het andere geval: bloemen noch kransen aub , drink eerder een goei pintje op mijn "gezondheid". In ieder geval mijn volgende dagboekberichtje zal pas na de operatie verschijnen, dus hoe sneller dat is, hoe beter ik het er eigenlijk heb vanaf gebracht. Hopelijk dus tot volgende week al vroeg...
Ik denk dat ik maar eens een artikeltje zet in de streekkrant binnenkort, zodat ik iemand vind die ook het type tummy heeft dat ik heb, waarmee ik dan wat kan kletsen. Dat zoekertje zou dan luiden als volgt: "Gezocht: persoon met grote cystische massa hypointens op T1 en hyperintens op T2 met perifere contrastcaptatie, gelocaliseerd in de linker masticator ruimte, reikend tot de carotis interna posterieur met verdringing van de parapharyngeale ruimte aan mediale zijde, anterieur reikend in de retromaxillaire ruimte tot de posterieure wand van het maxillaire anterum met verdringing van de pterygoidspieren en destructie van de anteromediale rand van de ala major van het os sfenoidale met verdringing van de temporaal lob links, de laterale wand van de linker sinus sfenoidalis en discrete infiltratie in de posterieure ethmoidale cel, destructie van het foramen ovale en spinosum en verdringing van van het horizontale petreuze deel van de arteria carotis interna, reikend tot in de sinus cavernosus. Afmetingen 5,4 cm craniocaudaal, 4,7 cm transversaal." Lotgevallen kunnen contact opnemen met mij, gegevens bekend bij de redactie Dit is zo wat de brief die ik vandaag in de bus kreeg van de Mevrouw uit Teheran. Ze heeft me op de hoogte willen brengen van wat ik nu exact heb, ik weet niet of ik nu iets meer weet, ik stel voor om het ding gewoon zoals voorheen "Tummy" te heten. Voor de twee weken dat hij nog heeft alvorens men hem versnijdt, mag dat troetelnaampje de lading blijven dekken. Vandaag kreeg ik ook een paar vragen van een bevallige journaliste van het laatste nieuws over de manier waarop mijn studenten er mee omgaan. Wel ik ga ze via deze weg meteen rechtstreeks stellen, reageer gewoon met uw antwoorden beste leergierige wetenschappers in spe: Wat vinden jullie van de blog? En de manier waarop ik vertel over 'tummy'?
Nog 2 weken dus als leraar chemie, en hopelijk na de paasvakantie terug zicht op beterschap. Morgen krijg ik alvast bezoek van een paar vrienden, ook dat zal zeker leuk worden. En het mag nog eens gezegd worden: ik heb een fantastische en liefhebbende en zorgzame echtgenote. Alweer tot de volgende, ik wens u allen een goede gezondheid!
wat een week! Gisteren deden we met de laatstejaars mee aan de wetenschapsquiz aan de universiteit van Diepenbeek. De hoofdprijs was een reis voor drie personen naar Valencia. Die prijs zouden onze bollebozen, geselecteerd uit een clubje hogerbegaafden en gesteund door een schare knappe toekomstige deelnemers, even met groot gemak mee naar Tienen nemen. De valiezen stonden al klaar eigenlijk, het badpak was al gestreken, de badslippers al ingevet. Bij aankomst werd onze zegezekerheid nog groter. De tegenstand bestond, op Aarschot na, allemaal uit Limburgse scholen. En u weet wat ze van limburgers zeggen Maar... het is even anders gelopen. Die limburgers hebben ons team het nakijken gegeven. De verklaring van onze quizers: de vragen waren niet wetenschappelijk genoeg. En eigenlijk hadden ze gelijk. Vragen als " hoeveel kilogram huid verliest een mens gedurende zijn leven", of " wordt onze aarde zwaarder, lichter of blijft het gewicht gelijk", nodigen echt wel uit tot gokwerk. En daar zijn limburgers dus sterker in. Het is toch geen schande om die kwis niet te winnen, net zo min als het een schande is om niet bij de eerste 3 te eindigen, het is ook geen schande om niet bij de eerste 10 te horen, of de eerste 15, of...; In alle geval deelnemen is belangrijker dan winnen (zegt men toch) en een reis te voet naar Scherpenheuvel kan ook leuk zijn. Vandaag dan: lesgeven tot 14u en dan snel naar Lichtaart waar we vandaag zo maar eventjes 52 reuze palmbomen hebben geplaatst in Bobbejaanland. Een hele prestatie voor een jong bedrijfje als Tropical Decorations, we horen nu al bij de grote jongens in de sector. U ziet, in mijn laatste weken voor de operatie nog erg actief op vele fronten, ook al valt het mij zwaarder en zwaarder....
Velen onder u weten dat ik naast mijn job als leeraar in het atheneum te Tienen ook nog wat bedrijfjes draaiende houd. 3C3D is een engineeringbedrijfje dat ik nog steeds run, met 3D Computer Aided Design opleidingen aan de nijverheid. Daarnaast natuurlijk ook Tropical Decorations, een bedrijf dat mijn echtgenote en ik samen sinds 3 jaar met veel succes uitbouw. Ooit vertelde de directeur sales bij EDS me dat ik in staat was om zand aan een arabier in de woestijn te verkopen. Wel met tropical Decorations hebben we het gepresteerd om Spaanse palmbomen te verkopen aan Bobbejaanland, nu in handen van het Spaanse "Parques Reunidos". Een deal die ons trouwens echt op de sporen zet, nu donderdag leveren we een 60-tal grote palmen voor de nieuwe attracties in het park. Alle info op www.bobbejaanland.be. Vandaar, aan iedereen die het mocht interesseren, we hebben een camionette (zo goed als nieuw zoals dat heet) te koop, want we hebben een vrachtwagen gekocht. Tot zover de verkoopspraatjes, mijn gezondheid nu. Ook al laat ik er niet veel van merken, het gaat niet goed met mij. Een bronchitis heeft me de afgelopen week al veel pijn bezorgd, bij elke hoestbui word ik immer duizelig en zijn pijnscheuten in het hoofd mijn deel. In andere omstandigheden was het gewoon de hoestbui, bij mij levert dat dus wat extra drukproblemen in het hoofd op blijkbaar. Ik wijk hoe langer hoe meer ook wat van de rechte lijn af, niet van dronkenschap zoals in de studententijd, maar tummy wil naar 1 kant als ik naar de andere wil. Nog 4 weken scheiden mij van de scheiding, de scheiding van tummy en de rest van mij. Dat worden zoals het er nu uitziet nog 4 zware weken, toch wil ik proberen om tot de paasvakantie blijven les te geven. Morgen alvast weer een uitstapje: met de zesdejaars wetenschappers naar de universiteit in Diepenbeek voor de wetenschapsquiz, hoofdprijs is een reisje naar Valencia, pak de koffers alvast...
Joehoe, ik ben gepromoveerd. Eén van deze blogberichten werd integraal gepubliceerd in de schoolkrant. Het doet me wat terugdenken aan mijn schooltijd, ook toen schreef ik onder het pseudoniem "Gukke de verschrikkelijke" in ons studententijdschrift. Meestal ging het over onzin, dus in dat opzicht ben ik niet veranderd. Misschien is het een goeie uitlaatklep om zin en onzin af te wisselen. Ik vertrek zo dadelijk voor een vergadering met het jeugdbeleid in Tienen, waar we het gaan hebben over evenementenhal Houtemveld, en hoe we die kunnen verbeteren zodat de fuiven die er doorgaan nog leuker worden. Mijn waslijstje met wensen heeft de allures van een WC-rol, ik ben benieuwd waar men oren naar gaat hebben.
Nog een 5-tal weken alvorens men in Leuven de messen mag scherpen. Het wordt nu echt wel aftellen. Gisteren draaide men op de radio "The final countdown", een hit van Europe uit de eighties, laat het voor één keer geen voorteken zijn. Dan liever mijn nieuw lijflied "Insane in the brain" van Cypress Hill. Ik heb weer een heel druk weekend achter de rug: oudleerlingenreünie op zaterdag, grieperig thuis gekomen, en dan tapper van dienst op het pannekoekenfeest van het schooltje van mijn dochtertjes. Gelukkig had ik mijn lessen reeds voorbereid vanmorgen, want we hebben wel plannen. Vooral de derdejaars zijn morgen niet helemaal veilig op de eerste rij, ze zouden wel eens zwarte sneeuw kunnen zien in het labo, letterlijk dan. Maar ook de "piratten" die we gaan maken zullen de jongens zeker interesseren. Ik heb zeer fijne collega's en vooral R. Degroot is een ware steun voor mij, naast de talrijke nota's die meneer Robijns mij heeft achtergelaten. Als ik ooit nog iets kan terugdoen voor deze supertoffe mensen, ik zal het zeker niet laten. Ik ga waarschijnlijk de rest van mijn werkdagen in het atheneum doorbrengen, niet alleen omdat ik het graag doe, gewoon ook omdat de mogelijkheid bestaat en ik voor geen geld nog mijn studentjes wil missen. Wat niet wegneemt dat er weeral meerdere toetsen gegeven worden morgen, neem het mij niet kwalijk, dat hoort zo In ieder geval, nog een 5-tal weken doorwerken en dan staan we al heel ver met de leerstof van dit jaar. Na pasen zal een vervanger de restjes dan wel geven. Ik hoop natuurlijk nog voor het einde van het schooljaar terug te zijn, en de laatstejaars uit te wuiven voor hun verdere avonturen in universiteiten allerhande. Alhoewel, voorlopig nog geen toekomstplannen, na 25 maart misschien weer wel.
Gisteren had ik alweer een grondig gesprek in de goed-geöliede machine Gasthuisberg, qua alliteratie kan dat al tellen. Na wat wachten in de wachtzaal werd ik binnengeroepen door een lachende verpleegster, ze had duidelijk plezier. Maar hoe was dat zo gekomen? Wel 10 minuten eerder had ik een vragenlijst van vier bladzijden moeten invullen. Zinvolle maar ook minder zinvolle vragen waren mij toebedeeld. Het begon al met "de naam van de operatie die u ondergaat?". Mijn echtgenote, die me alweer lieftallig vergezelde, had bedenkingen bij mijn antwoord "Operatie verwijder teletummy". Een paar vragen later wilde men van mij weten of mijn mondopening voldoende groot is. Wel, in bepaalde situaties kan die de allures van Kermit de kikker aannemen, dus ook daar weer een affirmatief antwoord. Maar vervolgens de eerste probleemvraag op het grote anesthetie-examen: "heeft u een latex-allergie?". Na diep nadenken heb ik in alle eerlijkheid geantwoord dat ik het niet wist, mijn vrouw heeft zo geen latex-pakje. De andere vragen waren niet erg moeilijk, op die ene na: "gebruikt u andere genotsmiddelen?". Ik had voorheen al geantwoord dat ik niet rookte, noch dronk, maar wat viel er nu nog onder de categorie "andere genotsmiddelen"? Ik kon mij daar wel iets bij voorstellen, maar ik heb alweer neen geantwoord, want ik heb nog nooit een bordeel bezocht. Tot slot wilde men van mij weten: " heeft u nog iets anders te vermelden?". Mijn antwoord, volledig in valentijnssfeer: "ik zie mijn vrouw heel graag". Dat was het dus dat de verpleegsters zo had doen lachen, ze lazen zoiets ook af en toe wel graag, zei ze bijna verontschuldigend. O ja, ze moesten dat van de latex-allergie enkel weten omdat ik na de operatie een tijdje vloeibaar voedsel krijg via een maagsonde, dat darmpje bevat immers latex. Tot zover uw en mijn verpleegsterfantasieën. Mijn vrouw, ook verpleegkundige trouwens , vroeg nog of die vloeibare voeding niet van het vetarme soort mocht zijn, kwestie van 2 vliegen in één klap te slaan. Maar vermits er sommigen dus al plannen hebben om er kasteelbier bij te kappen, denk ik niet dat het me vooruit gaat helpen. Na nogmaals een beetje bloed aftappen door een verpleegstertje, mocht ik naar huis. Het was hen en mij een zeer aangename kennismaking en ze gaan zeer goed voor me zorgen, aldus de belofte van de batterij verpleegstertjes van dienst anesthetie. Ik heb er het volste vertrouwen in. Tot de volgende
Gisteren dus 38 geworden en vandaag voel ik absoluut dat ik ouder ben, komt dat door dat getal of door het feestje van gisteren, of teletummy die zich roert, daar durf ik mij niet over uitspreken. In ieder geval, sinds ze in de USA gehoord hebben van mijn verjaardag gisteren, noemen ze het ginder ook al "Super Tuesday", merci he mannen! Ik heb van mijn bezoekers van gisterenavond ook een hele geruststelling gekregen. Zelfs als ik na de operatie niet goed meer moest kunnen slikken, gaan zij ervoor zorgen dat ik intraveneus kasteelbier krijg toegediend. Zelfs in comateuze toestand wordt dat ongetwijfeld plezant. Maar veel valt er vandaag niet meer toe te dienen, mijn genodigden hebben gisteren enkel leeggoed achtergelaten, een paar plooiboxen leeggoedflesjes kasteelbier is het enige wat rest, naast wat achtergebleven lingerie in het zwembad. Dat laatste was een grapje natuurlijk, die lingerie lag niet in het zwembad, ik heb immers geen zwembad . In ieder geval, ik moet alweer op pad om Jef Colruyt te sponsoren, want de rest van de week valt hier ongetwijfeld nog een heel "zooitje ongeregeld" binnen, waarschijnlijk zijn ook zij niet de rasliefhebbers van gewoon bronwater (heb ik dat eigenlijk wel in huis?). U bent met zijn allen van harte welkom, als ik er ben ontvang ik u graag. Het enige waar ik nog voldoende voorraad van heb na gisteren is .... fruitsap. Slechts 1 fles is aangeroerd en dan nog om cocktails te bereiden voor de dames. Hoe dan ook op naar volgend jaar, de race naar Super Monday...
aheum, aheum, aheum....aan allen die nog eens op mijn blog terechtkomen: Proficiat, aan allen die hier niet terechtkomen: ook proficiat. Nog één nachtje slapen en ik word zowaar 38 jaar jong. En dat we nog eens gaan feesten, zeker weten. Want sinds de diagnose van net voor nieuwjaar beseft een mens als geen ander dat je leuke dingen niet mag uitstellen. Vandaar: olé groot feest, veel drank, lekkere hapjes. Morgen voor mijn naaste familie, de rest van de week iedereen altijd welkom. Spring eens binnen en laat u verwennen met de geneugden des levens, van een blond paterke tot een schots specialiteitje, of gewoon een fruitsapke, ik heb alles in huis gehaald. Colruyt was de handelaar die er beter van geworden is. Dus als u morgen alweer aandelen L'oréal wil dumpen, Colruyt staat nu best aan de aankoopzijde van uw balansen. In ieder geval voorlopig gaat alles goed met mij op een paar kleine ongemakjes na, die dan ook steeds vaker voorkomen. Af en toe lijkt het immers te bliksemen in mijn gezicht, als weer eens de aangezichtszenuw getriggerd wordt door teletummy. Ik val trouwens van de ene verbazing in de andere. Een leerlinge van mijn derde jaar chemie vertelt me gisteren dat ze familie van me is, en vandaag hoor ik dat ze zomaar eventjes een internationaal toptalent in tennis is. Wel Dorien, als ik na de operatie nog kan roepen kom ik eens supporteren, tenminste als het niet in Rusland is dat je speelt. Maar ik ben bereid mij volledig op te offeren om mee te gaan supporteren in oorden als Curaçao, Domenicaanse republiek, Tenerife, Thailand, Mallorca, Cuba, Jamaica, Hawai, Ibiza, Gran Canaria, Zuid-Afrika en andere leuke dingen uit de Jetair brochure. Alleen voor uw tornooien in Kenia, Afghanistan, Irak en de Gazah-strook zorg ik waarschijnlijk voor een doktersbriefje. Ik weet trouwens niet of een tennistornooi in Afghanistan verplicht met burka moet gespeeld worden?, ik zou er als toeschouwer niet veel aan hebben sowiewo. In alle geval ik ga nog even genieten van mijn laatste dag als 37 jarige jongeling, morgen gaat alles weer wat stroever en strammer waarschijnlijk. Vol dankbaarheid voor de afgelopen 37 jaar van leven, vaak dag en nacht, groet ik u en tot aan de volgende blogconversatie. Cheers, ik ga alvast wat drankjes voor morgen voorproeven.
Vandaag een reuze lol gehad, ik heb meer dan 1000 inkomkaarten van de X-Ostomosfuif van onze laatstejaars afgestempeld. Het voelde aan als een job in de beschutte werkplaats Blankendaele. Even kwam het in mij op dat dat misschien wel mijn volgende job wordt, want wie weet hoe komen we van die operatietafel af. Gaat mijn carrière nu niet iets of wat de verkeerde richting uit? Een paar jaar geleden nog wereldwijd opleidingen verstrekken voor de meest gerenomeerde bedrijven, van Rimini tot Zurich, Los Angeles en Las Vegas. Nadien gewoon leerkracht in Tienen, wat ik alsnog achteraf bekeken een stap vooruit blijf vinden qua levenskwaliteit. En wat zal nu volgen? Maar in elk geval: door mijn doorgedreven oefening in stempeltjes zetten zal ik meteen een goede indruk kunnen maken in mijn nieuwe job in de beschutte werkplaats (ervaring stelt men altijd op prijs), zodat ik meteen na een week gepromoveerd word en ook al zegeltjes mag likken. Na 2 weken mag ik dan al houten stapelrekken voor Aldi in elkaar schroeven, en enkele weken later maak ik weer promotie. Zo word ik dan achtereenvolgens citroenplukker bij Citrique, Pooh beer in Disneyland (in de zomer pfff) en de Personal trainer van de mascotte van Côte d'or (lees: met de olifant gaan wandelen). U ziet, ook als meneer Schoenaers op 25 maart geen vaste hand heeft door een voorafgaand verpleegsterfuifje, en met zijn scalpel uitschuift, zit er voor mij nog een geweldige carrière in. Volgende donderdag breng ik mijn volgende bezoek aan UZ Leuven, deze keer voor een onderzoek bij de anesthesist. Dat is de man die mij in slaap gaat doen. Studenten slagen daar dagelijks in tijdens een toets, maar deze man gaat gassen en dergelijke gebruiken, totdat ik geen tegengas meer geef zeker. Ze gaan bloedonderzoek doen waarschijnlijk om te zien welke dosis ze moeten gebruiken. Dat zou wel eens kunnen tegenvallen qua gasrekening . Ik heb altijd al wat kunnen verzetten. ; Tot later deze week.
Het is allemaal wat te druk om goed te zijn. Want de laatste loodjes wegen spreekwoordelijk het zwaarst. Maar we klagen niet, ik heb beloofd aan mijn studenten les te geven tot de paasvakantie en dat doen we dus ook. En voor diegenen die dit lezen, ja hoor ook de laatste les kan u nog een toets voorgeschoteld krijgen (niet waar zesdejaars?). Als het nu gaat over bufferoplossingen, redoxreacties, oplosbaarheidsproducten of keto-enol tautomerie, het is en blijft allemaal belangrijk voor de verdere studies. 
, drink eerder een goei pintje op mijn "gezondheid". In ieder geval mijn volgende dagboekberichtje zal pas na de operatie verschijnen, dus hoe sneller dat is, hoe beter ik het er eigenlijk heb vanaf gebracht. Hopelijk dus tot volgende week al vroeg...
, vroeg nog of die vloeibare voeding niet van het vetarme soort mocht zijn, kwestie van 2 vliegen in één klap te slaan. Maar vermits er sommigen dus al plannen hebben om er kasteelbier bij te kappen, denk ik niet dat het me vooruit gaat helpen. Na nogmaals een beetje bloed aftappen door een verpleegstertje, mocht ik naar huis. Het was hen en mij een zeer aangename kennismaking en ze gaan zeer goed voor me zorgen, aldus de belofte van de batterij verpleegstertjes van dienst anesthetie. Ik heb er het volste vertrouwen in. Tot de volgende
Gaat mijn carrière nu niet iets of wat de verkeerde richting uit? Een paar jaar geleden nog wereldwijd opleidingen verstrekken voor de meest gerenomeerde bedrijven, van Rimini tot Zurich, Los Angeles en Las Vegas. Nadien gewoon leerkracht in Tienen, wat ik alsnog achteraf bekeken een stap vooruit blijf vinden qua levenskwaliteit. En wat zal nu volgen? Maar in elk geval: door mijn doorgedreven oefening in stempeltjes zetten zal ik meteen een goede indruk kunnen maken in mijn nieuwe job in de beschutte werkplaats (ervaring stelt men altijd op prijs), zodat ik meteen na een week gepromoveerd word en ook al zegeltjes mag likken. Na 2 weken mag ik dan al houten stapelrekken voor Aldi in elkaar schroeven, en enkele weken later maak ik weer promotie. Zo word ik dan achtereenvolgens citroenplukker bij Citrique, Pooh beer in Disneyland (in de zomer pfff) en de Personal trainer van de mascotte van Côte d'or (lees: met de olifant gaan wandelen). U ziet, ook als meneer Schoenaers op 25 maart geen vaste hand heeft door een voorafgaand verpleegsterfuifje, en met zijn scalpel uitschuift, zit er voor mij nog een geweldige carrière in. Volgende donderdag breng ik mijn volgende bezoek aan UZ Leuven, deze keer voor een onderzoek bij de anesthesist. Dat is de man die mij in slaap gaat doen. Studenten slagen daar dagelijks in tijdens een toets, maar deze man gaat gassen en dergelijke gebruiken, totdat ik geen tegengas meer geef zeker. Ze gaan bloedonderzoek doen waarschijnlijk om te zien welke dosis ze moeten gebruiken. Dat zou wel eens kunnen tegenvallen qua gasrekening 
