Ongelooflijk maar waar, na een laatste zwaar weekend is de gezondheid met zevenmijlslaarzen vooruit gegaan, sinds vorige week maandag ben ik op zeer goede weg, sinds deze week maandag geef ik gewoon terug les chemie en vanaf morgen starten we met de examens, ook al erg gewoon. Ik hoef echt geen pillen meer, ik heb er genoeg genomen voor de rest van mijn leven en veel hulp heb ik er al bij al niet van gehad. Het wordt al uitkijken naar 7 juli als voor het eerst eens terug in mijn misdadig brein gekeken wordt. Ik ben een tevreden man, en begin nu te snappen waarom de proffen zo content waren over de afloop, iets wat ik die pijnlijke weken echt niet begreep. Ook het dagelijkse leven bij tropical decorations herneemt zijn gang. gisteren zijn we , geladen met palmbomen en olijfbomen, gestrand in Bierbeek. Gestrand is echt het goeie woord na die zondvloed, alleen Bierbeek bleek een waterbeek helaas. Riooldeksels die meters ver opgetild werden zorgden voor een leuk hindernissenparcours in de ondergelopen straten. We zaten dan wel bliksemveilig in een vrachtwagen want dat is dan een zogenaamde kooi van Faraday, voor de wetenschappers onder u. Maar toch, als je zo een operatie al overleeft kan wat blikseminslagen er ook nog van af. Het minder goeie nieuws is dat nu mijn lief vrouwke, die zo goed voor mij heeft gezorgd , zelf de lappenmand in moet. Donderdag wordt de galblaas bij haar verwijderd. het mag hie rnu wel stoppen, dit gezin heeft het gehad voor dit jaar. Ik heb dus één verzoek: Aan iedereen die mij in 2008 de beste wensen heeft gestuurd, dat heeft tot hiertoe geen flikker geholpen. Stuur mij voor 2009 dus geld, drank, knappe vrouwen, tegoed bonnen, reischeques, luxeproducten,... Alvast bedankt
Alweer een titel voor suske en wiske: "de paardemiddelpikuren". Vrijdag steeg plots de koorts in mij boven de 39 en zakte de moed mij in de schoenen. Een ontsteking, oei, moesten ze nu terug opensnijden? Neen dus, maar wel een aantal prikken antibiotica en een paardemiddel tegen de pijn ook de bil in. Ondertussen moet ik zowat aan 40 prikken zitten sinds de operatie dus als ik e rnu een frisse Stella ingiet zorg dan dat u niet te kort bijstaat, want ik ben ongetwijfeld lek. Ik ben daarnet ook voor het eerst in drie dagen uit mijn bed gekomen. Gelukkig runt mijn supervrouwtje hier het huishouden en het bedrijf als een ervaren topmanager. Moest zij nu iets voorkrijgen, wat dan? Morgen ga ik waarschijnlijk toch eens een uur proberen les te geven aan de zesdes, ondanks ziekteverlof voor het ganse schooljaar. Dat moet lukken, tenzij de koorts vannacht weer opstoot, dan zal het eerder richting Gasthuisberg weer worden vrees ik. We leven weer op hoop na een zeer zwaar weekend, weg van de wereld door de pillen en smeerlapperij dat ze een mens doen slikken en opspuiten. Ik die nooit ziek ben geweest...
Het gaat erg wisselvallig op en neer met de pijntoestand. Maar ik bekijk het weer positief: er zijn nu ook momenten dat ik vrijwel zonder pijn doorbreng. En dus begin ik stilaan mijn gewone bezigheden weer op te pikken. En dan denk ik natuurlijk eerst en vooral aan mijn job in het atheneum. Gisteren was ik al eens terug een kijkje gaan nemen op de opendeurdag, ik denk eigenlijk dat ik ergens eind deze week of begin volgende week mijn werk kan hervatten. Als het af en toe iets vertraagt zullen de leerlingen dat zeker niet erg vinden. Er wacht ons dan een examenperiode, gevolgd door de enige echte Brazilian Party in Tienen en dan begint voor mij een zeer drukke zomer. De agenda van Tropical Decorations is zeer goed gevuld immers. Eergisteren nog een garagist blij gemaakt met de aankoop van een tweede vervoermiddel in 3 maanden, zeg nu nog dat ik niet vooruit denk. U merkt al dat de frequentie van berichtjes in deze blog afneemt, ik heb dan ook niet veel nieuws meer te vertellen, de gezondheid is status Quo, nog steeds wankel helaas. 2-wekelijks zal ik blijven een berichtje posten, tot we in december van dit jaar duidelijkheid hebben of ik genezen verklaard kan worden, of dat alles voor niets is geweest.
Opschudding hier voor mijn huis gisterenavond. De 100 stopte met de zwaailichten aan, de MUG ernaast. Allerlei apparatuur om de patiënt te reanimeren. De hele buurt kwam kijken en sommigen moeten gedacht hebben dat het niet zo goed met mij ging . Alleen, die 100 kwam van een zwaar verkeersongeluk in Drieslinter en ze zijn hier inderdaad gestopt omdat de patiënt het onderweg niet zo goed deed. In ieder geval beste buren, bedankt voor uw bezorgdheid. Het pakte me Stijn dat je hier al bevend aankwam, maar wees gerust onkruid vergaat niet. Dus beste mensen ik adem gewoon verder, en het is maar te hopen dat de ongelukkige voor de deur hier het ook heeft overleefd. Zo zie je maar hoe snel je in een dorp kan overlijden en opnieuw reincarneren. Als ik mocht kiezen en reincarneren kwam ik terug in een...ezel, alhoewel ik vermoed dat de reincarnatie-reglementen verbieden om terug te komen in hetzelfde. Jammer eigenlijk, want achteraf bekeken, veel zou ik niet veranderen aan mijn leven. Misschien wel eerder kiezen voor het fantastische beroep dat ik nu uitoefen, in plaats van eerst jaren te stressen in een Amerikaans multinational bedrijf dat telkens weer scherpere kwartaalcijfers verwacht. Maar ik heb nergens spijt van, integendeel. Stilaan pik ik de draad weer op van het leven voor de operatie. Ik ga vandaag trachten wat toetsen te verbeteren die er nog liggen. En we zijn ook al terug in de weer met de organisatie van Brazilian party. Ik ben blij dat ik voor de 15 de editie ook nog kan gaan meehelpen, het resultaat kan je al lezen op www.brazilianparty.be , er is alweer geen enkele reden om op 28 juni niet aanwezig te zijn op de leukste fuif in Tienen
Sinds een paar dagen was de pijn quasi ondraaglijk, de witte wonderpillen deden absoluut niet meer wat van hen verwacht werd en zo een heel doosje leegeten leek mij ook niet de aangewezen oplossing. Dan maar naar de dokter gebeld en ja hoor... nieuwe wonderpillen moeten ons er terug doorhelpen. De eerste dag dat ik ze nam is de pijn inderdaad terug draaglijk, maar ben ik wel de ganse dag misselijk geweest. Vandaag heb ik ze opnieuw genomen en ben ik voorlopig nog niet misselijk. Helaas mag ik er maar 2 per dag van slikken terwijl ze me slechts een uur of 2 vooruit helpen. Dat maakt dat ik steeds een 6-tal uur minder prettige tijden doormaak. Maar het is alweer een begin. Ik hoop dat we binnenkort de pillenreeks kunnen afbouwen ipv nog versterken. Over versterken gesproken: ondertussen las ik in de krant dat STVV werd omgekocht in de wedstrijd tegen Anderlecht. Een doos appelen voor de arbiter? Volgens de krant zijn er weeral gokchinezen in het spel. Afhaalchinezen kende ik al maar wat stel ik me voor bij een gokchinees? Zo eentje met lottoballetjes als oorbellen en schuppen zot getatoeëerd op zijn arm? "Chinezen" is trouwens ook een werkwoord, dat kan u opzoeken. In tegenstelling tot uitlaatpijpen, dat is gewoon een zelfstandig naamwoord. U merkt het, misschien kan ik ooit ook nog Nederlands gaan geven als vak.
Gisteren terug op consultatie geweest in Leuven. Ze hebben er ondermeer de draadjes verwijderd. Alles gebeurt tegenwoordig draadloos dus kon ikzelf niet achterblijven. Ook ik ben nu terug draadloos. Naar goede gewoonte liepen de afspraken bij de dienst MKA weer in het honderd. Vorige keer had ik een afspraak om 10u00 en kreeg ik d eprof te zien om 13u30, deze keer al om 11u55. Ze gaan er dus toch wel op voorruit. Verder kreeg ik er wat tips en tricks mee voor het oefenen van de kaakspieren, of wat er van overblijft: stokjes tussen de tanden stoppen en telkens eentje bijsteken. Ik had voordien een grote mond en blijkbaar missen sommigen die al. Nog steeds helpen de witte wonderpillen mij door de pijnstoten heen. Ze zijn voorlopig nog steeds onmisbaar. Dokter Schoenaers herhaalde me nog eens wat een ingrijpende operatie het was, hij heeft zelfs een boel foto's gemaakt, waarschijnlijk voor de lessen die hij geeft. Dus als u ooit les krijgt van de prof in Leuven, weet dat u misschien wel naar mijn misdadig brein zit te staren. De volgende afspraak in Leuven is pas begin juli normaliter, als alles goed geneest. Dan staat er een nieuwe NMR scan op het programma die zal moeten dienen als referentie om te zien of er in de toekomst opnieuw ongewenste gasten groeien in mijn hoofd. Ik hoop ondertussen op wat warmere dagen, hier buiten tussen de palmbomen recupereren gaat altijd beter dan binnen in een zetel met kletterende regen op de ramen.
Ik ken nu de betekenis van weekendkoorts: een heel weekend lichte koorts Sinds ik terug ben uit het ziekenhuis is de koorts nog niet weggeweest en de pijn is enkel draaglijk met de hulp van de witte wonderpillen. Alleen kon ik af en toe niet weerstaan aan de lokroep van de tuin. Het mooie weer nodigt echt uit om wat opknapwerkjes te verrichten maar bij de minste inspanning is rust al terug aangewezen. Ik krijg al tegen mijn voeten van mijn vrouw dat ik te veel doe als ik al maar naar een borstel kijk. Ze voelt zelfs aan als ik aan een karweitje denk en schudt dan al neen. En zo behoedt ze me van domme dingen. Beter nu gewoon complete rust dan binnenkort ernstigere problemen. Ik speel dus voorlopig "manager naar engels model", alles overzien en commanderen wat er moet gebeuren . Komende woensdag dus voor het eerst terug naar Prof. Schoenaers op controle. Een zestal weken later zullen de eerste scans gaan uitmaken of de "restjes" zich gedragen. Dat wordt weer een spannend einde schooljaar. Vrijdag na schooltijd heb ik zelfs wat studentjes op bezoek gehad, zij brengen de boodschap vast wel over dat het goed gaat met mij. In ieder geval ik vermoed nog 2 weken verplichte rust te genieten ( van de 6 voorgeschreven weken) en dan gewoon mijn dagelijks leven weer op te pikken. Moet lukken, ik zie het hoe langer hoe meer zitten. 3 weken afwezigheid na een ingrijpende hersenoperatie, peanuts, dankzij een team specialisten en een super verzorging. Dank nogmaals aan het bataljon knappe verpleegstertjes in Leuven en mijn eigen verpleegkundige eenheid Liesje.
Ziezo mijn eerste nacht thuis zit er al op, beetje van het zelfde verder, slapen in tussenpozen met daartussen pijnstillers innemen voor een volgende slaapperiode. Maar mijn eigen verpleegstertje zorgt nog beter voor mij dan de lieve meisjes in gasthuisberg, dus alles komt wel goed. De pijn is soms echt wel verschrikkelijk, dan weer helemaal weg, zeer onberekenbaar. Maar voor wie al met zijn hoofd tussen een schroefbank heeft gestoken, die weet ongeveer hoe het voelt. De toekomst is nu vrij simpel: volgende woensdag voor het eerst terug naar prof. Schoenaers voor een eerste controle, na een week of 6 nog eens terug medische beeldvorming van de leftovers en vanaf dan maandelijks in het oog houden of die restjes zich gedragen, niet opnieuw groeien met andere woorden. In dat laatste geval volgen er immers meer, nog zwaardere problemen wellicht. Maar zoals steeds gaan we weer uit van het beste scenario: operatie geslaagd, verlost van alle ellende binnen afzienbare tijd. Dat heeft tot nu toe prima gewerkt die denkwijze. Nogmaals 1000x dank aan iedereen voor de vele gelukswensen en heel in het bijzonder ook aan mijn studiegenoten en de superlieve juf Tine in Diest voor de bewezen diensten. Ik kom zeker nog eens langs van zodra het kan. Ik heb nu trouwens het enige echte "Dirk & Daniel" kapsel, klinkt wat als Dolce en Gabbana Groetjes uit Oplinter opnieuw
Ziezo dinsdagavond en net nog bezoekje gehad van drie dokters. Ondanks een zeer hoge bloeddruk (17/12 ipv de normale 12/8 van anders) hebben ze toch toegestemd met mijn voorstel om thuis verder te revalideren. Het is dus duidelijk dat mijn hart dezer dagen zware arbeid moet verrichten om de herstelling van de operatie in goede banen te leiden. Maar druk of niet, morgen rond 14u00 neem ik hier afscheid van de zeer goede zorgen van de knappe verpleegstertjes, en ben ik permanent weer bij mijn eigen superverpleegster Liesje. Ik vermoed binnen een week of 4 terug deftig te kunnen eten, de nek draaien, schreeuwen, nullen schrijven, roepen, straffen, toetsen geven, koffie drinken, ... kortom alle dingen die een doorsnee leerkracht moet kunnen. Ik ga in die vier weken niet te veel trainen, want ik zal eerder mijn best moeten doen om de examens niet te gemakkelijk te maken. Ze zijn immers allemaal zo lief geweest en hebben toch heel wat steun voor mij betekend. Nog 1 slapeloze nacht dus en morgen in mijn eigen vertrouwde bed, met eigen vertrouwde verpleegster. En dan snel ergens naar een kapper dat die zowat alles terug wat gelijkaardig motiefke kan geven.
Nee het is geen titel van een nieuw suske en wiske album, eerder een vaststelling. Telkens de pijn weer te erg wordt krijg ik een nieuwe lading witte wonderpillen, even wachten na de inname, wat hergisten op de fles zoals dat heet, en we kunnen er weer tegen voor de komende vier uur. Voor de rest gaat het goed met mij, dank u. Kan moeilijk anders met de honderden wensen die ik al heb mogen ontvangen. Ze zijn één voor één van nut geweest. Zoals het er nu naar uitziet doe ik nog dag 6 en 7 uit in dit ziekenhuis en dan kuis ik mijn schup hier af. Niet dat ik hier niet goed verzorgd ben, integendeel, allemaal knappe lieve verpleegsterkes. Maar ik mag mij niet te veel opwinden en dus moet ik naar huis . Ik moet hier nochtans zelfs mijn eten niet knabbelen. Dat wordt zelfs voor mij gedaan. Deze middag was het bijvoorbeeld iets wat ooit een hamburger was geweest, voorgeknabbeld. Wie dat moet voorknabbelen weet ik niet, misschien wil ik het ook niet weten. Het smaakt nu nog iets of wat.
Groetjes vanuit gasthuisberg, afdeling voorknabbeling van hardvlees.
. Alleen, die 100 kwam van een zwaar verkeersongeluk in Drieslinter en ze zijn hier inderdaad gestopt omdat de patiënt het onderweg niet zo goed deed. In ieder geval beste buren, bedankt voor uw bezorgdheid. Het pakte me Stijn dat je hier al bevend aankwam, maar wees gerust onkruid vergaat niet. Dus beste mensen ik adem gewoon verder, en het is maar te hopen dat de ongelukkige voor de deur hier het ook heeft overleefd. Zo zie je maar hoe snel je in een dorp kan overlijden en opnieuw reincarneren. Als ik mocht kiezen en reincarneren kwam ik terug in een...ezel, alhoewel ik vermoed dat de reincarnatie-reglementen verbieden om terug te komen in hetzelfde. Jammer eigenlijk, want achteraf bekeken, veel zou ik niet veranderen aan mijn leven. Misschien wel eerder kiezen voor het fantastische beroep dat ik nu uitoefen, in plaats van eerst jaren te stressen in een Amerikaans multinational bedrijf dat telkens weer scherpere kwartaalcijfers verwacht. Maar ik heb nergens spijt van, integendeel. Stilaan pik ik de draad weer op van het leven voor de operatie. Ik ga vandaag trachten wat toetsen te verbeteren die er nog liggen. En we zijn ook al terug in de weer met de organisatie van Brazilian party. Ik ben blij dat ik voor de 15 de editie ook nog kan gaan meehelpen, het resultaat kan je al lezen op 
. Komende woensdag dus voor het eerst terug naar Prof. Schoenaers op controle. Een zestal weken later zullen de eerste scans gaan uitmaken of de "restjes" zich gedragen. Dat wordt weer een spannend einde schooljaar. Vrijdag na schooltijd heb ik zelfs wat studentjes op bezoek gehad, zij brengen de boodschap vast wel over dat het goed gaat met mij.
. Ik moet hier nochtans zelfs mijn eten niet knabbelen. Dat wordt zelfs voor mij gedaan. Deze middag was het bijvoorbeeld iets wat ooit een hamburger was geweest, voorgeknabbeld. Wie dat moet voorknabbelen weet ik niet, misschien wil ik het ook niet weten. Het smaakt nu nog iets of wat. 
